Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΛΕΒΑΝΤΙΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ


Δημήτρη Μιχαλόπουλου
 
 δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα Ἑστία (φύλλο 26ης Νοεμβρίου 2011)


           Τί σᾶς λέει τό ἀκόλουθο; ΕΝΝΕΑΙΜΕRA/IS TIMIN TON AGHION IMON PATERON/FRANGHISCU TU ASSISIU/KE/ANDONIU TU PATAVIU. Ἐάν μπορέσατε νά καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, προσπαθῆστε νά διαβάσετε ἀκόμα ἕνα: DHROMOS TU STAVRU/(LATINISTI VIA CRUCIS)/I/SINTOMOS TROPOS/TU NA PRAXI TIS TIN AGHIAN  TAFTIN ASKISIN/.
         Ἔ, τώρα πρέπει νά τό μαντέψατε: πρόκειται γιά Φραγκοχιώτικα καί μάλιστα «κλασσικά», τυπωμένα δηλαδή στήν Κωνσταντινούπολη πρός χρῆσιν τῶν Χριστιανῶν πού ἀσπάζονταν τό ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Γιατί λέγονται φραγκοχιώτικα; Διότι οἱ Χιῶτες πρῶτοι δείξανε μεγάλο ἐνδιαφέρον νά ἔχουν βιβλία ἑλληνικά τυπωμένα μέ λατινικούς χαρακτῆρες. Ἔτσι, κατάφεραν νά σφετεριστοῦν τήν ἐπινόηση, ἄν καί ἡ τάση ἀναγραφῆς ἑλληνικῶν ὅρων μέ λατινικούς χαρακτῆρες ἀνάγεται ἤδη στούς πρώτους μετά Χριστόν αἰῶνες. Στίς ρωμαϊκές κατακόμβες, πράγματι, βρίσκει κανείς ἑλληνικά ὀνόματα γραμμένα ῥωμαϊστί, ὅπως Dionysia, Evtichi, Evporo κ.ἄ. Λίγο ἀργότερα ἄλλωστε, κατά τόν Ε΄ αἰώνα συγκεκριμένα, ἐμφανίζονται στὴ λειτουργία τῶν Δυτικῶν οἱ δεήσεις/ἐπικλήσεις Kyrie eleison καί Christe eleison. Ἔτσι ἄνοιξε καί ὁ δρόμος στήν καθιέρωση, κατά τή λειτουργία τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, τοῦ ‘μεικτοῦ’ ἑλληνολατινικοῦ Τρισάγιου: Agios o Theos, Sanctus Deus. Agios Ischiros, Sanctus fortis. Agios athanatos, Sanctus immortalis. Eleison imas, miserere nobis
          Μέ αὐτά, βέβαια, δέν πολυασχολεῖται τό κοινό τῆς φιλοχρίστου ἡμῶν χώρας· εὐτυχῶς λοιπόν πού βρέθηκε ὁ κ. Rinaldo Marmara νά μᾶς τά θυμίση μέ βιβλίο του πού εἶχε ἐκδοθῆ περί τά μέσα τῆς περασμένης δεκαετίας καί τώρα πιά γνωρίζει νέα, μεγάλη ἐπιτυχία. Πρόκειται γιά τόν τόμο Les Levantins et la grécisation des emprunts turcs-ottomans. Lexique étymologique, πού ἐκδόθηκε τό 2005, στήν Κωνσταντινούποληἀπό τόν ἐκδοτικό οἶκο Isis. Στήν οὐσία, πρόκειται γιά μελέτη πού τεκμηριώνει  μορφή διεθνοποίησης τῶν Νέων Ἑλληνικῶν, πού ἐπιτεύχθηκε χάρη στούς Λεβαντίνους.  

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΕΛΛΗΝ-ΡΩΜΙΟΣ & ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ



Θωμάς Θεολόγης


Ζαλισμένος από όσα διαβάζω στον τύπο ή παρακολουθώ στην τηλεόραση για εκμαυλισμένους εθνάρχες, μπαϊλντισμένος από τη σπατάλη των μαρμάρων για τους ανδριάντες κομπάρσων ευεργετών και ηρώων, απογοητευμένος από την κατάντια ενός λαού που από το θρόνο της δόξας κατέληξε στο ισόγειο, με πόνο ψυχής γράφω αυτές τις γραμμές, με την ελπίδα ότι θα ανακοπεί η πορεία μας  προς το πουθενά! …..

Τον Κοσμά τον Αιτωλό τον παρουσιάζουν ως καλόγερο και ιερομόναχο. Δεν ήταν ούτε τό ’να, ούτε τ’ άλλο ,αλλά ήταν ένας σπουδαίος χ ε ι ρ ο υ ρ γ ό ς, αφού πέτυχε να μεταμοσχεύσει την ελληνική συνείδηση στους «Ρωμιούς»! Βλέπετε, από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, το ιερατείο βάλθηκε να τυφλώσει το λαό, για να τον εκμεταλλεύεται κατά τη βούλησή του! Αφού κατέστρεψαν περίτεχνα μνημεία και σοφά βιβλία, προχώρησαν στην εξάλειψη του ονόματος « ΕΛΛΗΝ», ταυτίζοντάς το με το «ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗΣ»! Μ’ αυτόν τον τρόπο τραυμάτισαν πισώπλατα τον ελληνικό πολιτισμό! Έτσι οι πρόγονοί μας αναγκάστηκαν να γίνουν «λαθρομετανάστες» και στεγάστηκαν κάτω από το «ΡΩΜΙΟΣ» που έγινε το καινούργιο τους όνομα !......

Ίσως, όμως, διερωτηθείτε, πού τη βρήκε την ελληνική συνείδηση ο Κοσμάς ο Αιτωλός και τη μεταμόσχευσε σε χιλιάδες λαού. Η απάντηση βρίσκεται σε μία από τις πολλές αλήθειες που οι επιτήδειοι απέκρυψαν από το λαό :

Η ευλογημένη περιοχή των Αγράφων, που μέχρι τον 8ο αιώνα λεγόταν Δολοπία, δεν είχε υποκύψει στους Ρωμαίους, ούτε τους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου αναγνώρισε. Όταν, κατά την περίοδο της Εικονομαχίας, κατέσφαξαν τους εξάρχους που εισήλθαν στ’ Άγραφα απροσκάλεστοι- προφανώς για ν’ αμφισβητήσουν την αυτονομία τους,- ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ε΄(718-775) ουδέν  έπραξε εις ένδειξιν διαμαρτυρίας !

Προσέτι να μην ξεχνούμε πώς τ’ Άγραφα παρέμειναν ελεύθερα καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, όπως, εξ’ άλλου, προβλέπεται ρητά από τη συνθήκη του Ταμασίου που οι Οθωμανοί υποχρεώθηκαν να υπογράψουν στις 10 Μαΐου 1525. Να γιατί οι Αγραφιώτες δεν χρειάστηκε να σκεπαστούν με τη βελέντζα των Ρωμιών !....

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ


  Δημήτρη Μιχαλόπουλου


Κανένας δεν μπορεί να ασχοληθεί με την έκδοση των έργων της Αρχαίας Γραμματείας, χωρίς να πέσει πάνω στη ζωή και τον θάνατο του Ιωάννη Συκουτρή. Πρόσφατα δύο προσωπικότητες, ο Οδυσσέας Χατζόπουλος και ο Μελέτης Μελετόπουλος, που συστηματικώς καταγίνονται με τον Αρχαίο Ελληνισμό ο πρώτος και τον Σύγχρονο ο δεύτερος, εξέθεσαν σχεδόν με λυρισμό αλλά και επιστημονική δεοντολογία τον βίο και την πολιτεία του σοφού Νεοέλληνα φιλόλογου[i]. Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν είναι περίπου τα ίδια. Ο Συκουτρής, Μικρασιάτης με καταγωγή από την Χίο, έκανε μια αριστοτεχνική έκδοση – και μετάφραση – του πλατωνικού Συμποσίου, επιχειρώντας να εγκαινιάσει, κατά τη Μεγάλη Τετραετία[ii] του Ελευθερίου Βενιζέλου τη νεοελληνική απόδοση όλων των έργων της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Ο κατά το 1937 μυστηριώδης και ξαφνικός θάνατός του επέφερε τη ματαίωση της όλης προσπάθειας· μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο κάτι ανάλογο επιχείρησε να κάνει και ο Σπύρος Μαρκεζίνης, αλλά αυτή η δεύτερη προσπάθεια ματαιώθηκε, προτού ακόμα να αρχίσει η πραγματοποίησή της. Το αποτέλεσμα; Ενώ στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορούν οι στερεότυπες εκδόσεις της Λειψίας και της Οξφόρδης καθώς και οι μεταφράσεις στα αγγλικά του οίκου Loeb  και στα γαλλικά της Association des Belles Lettres, στη δική μας χώρα το Κράτος δεν έστερξε να υποστηρίξει – εμμέσως έστω – τη μεταφρασμένη έκδοση των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μία σημαντική προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση έκανε ο «Πάπυρος»· σήμερα το βάρος ανάλογου εγχειρήματος έχει επωμιστεί ο «Κάκτος» του Οδυσσέα Χατζόπουλου. Με λίγα λόγια, ο Συκουτρής πέθανε λόγω του διωγμού που εξαπολύθηκε εναντίον του, επειδή ισχυροί κύκλοι του εξωτερικού με προσβάσεις – εξυπακούεται – στον ελλαδικό χώρο ήθελαν να αποτρέψουν την από τους Νεοέλληνες κατανόηση των επιτευγμάτων των Αρχαίων Ελλήνων. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν τόσο ο Οδυσσέας Χατζόπουλος όσο και ο Μελέτης Μελετόπουλος – αν και ο δεύτερος ιδιαιτέρως τονίζει, όπως  το συνηθίζει άλλωστε, τον ‘φθόνο’ και τις μικρότητες που έχουν εξελιχθεί σε ‘σταθερές’ της δημόσιας ζωής στον τόπο μας.
          Τίποτα από τα ανωτέρω δεν είναι παράλογο· το ό,τι κάτι συμβαίνει με τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς έχει γίνει πια σαφές· τα περί του φθόνου, της μικρότητας και της κακότητας των Νεοελλήνων είναι πασίγνωστα, μολονότι (και εδώ μπορεί κανείς να κάνει την πρώτη αντιρρητικού χαρακτήρα παρατήρησή του), δεδομένου ότι όλοι σχεδόν  οι άνθρωποι είναι δειλοί και ανόητοι, άρα και φθονεροί, εκδηλώνουν τον φθόνο τους, μόνο εάν δεν φοβούνται να τον εκδηλώσουν. Με άλλα λόγια, ο κάθε Συκουτρής είναι πάντοτε αντικείμενο φθόνου· για να μετατραπεί όμως ο φθόνος αυτός από λανθάνοντα σε φανερό και – κυρίως – έμπρακτο, πρέπει αυτοί που έχουν το εν λόγω συναίσθημα  να μη φοβούνται πια να το εκδηλώσουν· άρα η όσον αφορά τις ‘περιπτώσεις Συκουτρή’  προβολή του ‘φθόνου’, της ‘μικρότητας’ κτλ.ως γενεσιουργού αιτίας του δράματος αποτελεί τετριμμένη κοινοτυπία, που οπωσδήποτε αποπροσανατολίζει τους – έστω – ελάχιστους οι οποίοι, κατά καιρούς, θέλουν πραγματικά να καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους.

Ο ΦΑΛΛΜΕΡΑΫΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ



(Ανακοίνωση σε συνέδριο της Εραλδικής και Γενεαλογικής Εταιρείας)

 Δημήτρη Μιχαλόπουλου



Το θέμα του Φαλλμεράυερ μέχρι σήμερα εξακολουθεί να απασχολεί – αν όχι και να ταλανίζει – τους Έλληνες. Και παρ’όλο ότι τα γεγονότα παραμένουν λίγο -  πολύ γνωστά, καλό θα ήταν, νομίζω, να ξαναθυμηθούμε εδώ τις βασικές πτυχές του όλου ζητήματος.
        Α. Το 1836, ένα δηλαδή χρόνο μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, βασιλιά της Ελλάδος, εκδόθηκε, ταυτόχρονα στη Στουτγάρδη και τη Τυβίγγη, ο δεύτερος τόμος του μνημειώδους έργου του μεγάλου Γερμανού ιστορικού Geschichte der Halbinsel Morea waehrend des Mittelalters, δηλαδή, στα ελληνικά : «Ιστορία της Χερσονήσου του Μορέα κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα». Σε αυτό, ως γνωστόν, ο Φαλλμεράυερ υποστήριξε πως οι Νεότεροι Έλληνες –και συγκεκριμένα οι Στερεοελλαδίτες και οι Πελοποννήσιοι που είχαν σηκώσει το μέγα βάρος της Επανάστασης του 1821- δεν ήταν απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, εκείνων δηλαδή στους οποίους οφείλεται ο χρυσούς αιών του Περικλέους και τα συνακόλουθα αλλά Σλάβων και Αλβανών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα είχαν κατακλύσει τη νότια Ελλάδα. Συνεπώς, κατέληγε ο Φαλλμεράυερ – και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί, όπως νομίζω, κανείς δεν το έχει προσέξει πολύ μέχρι σήμερα – όλοι οι Φιλέλληνες, που με διάφορους τρόπους, υποστήριξαν το επαναστατημένο Γένος μας, δεν ήταν παρά «Δον Κιχώτες».
        Β. Επικράτησε η άποψη πως στον Φαλλμεράυερ απάντησε ο ημέτερος Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος με την επίσης μνημειώδη – και κατά τη γνώμη μου αξεπέραστη μέχρι σήμερα – Ιστορία του του Ελληνικού ΄Έθνους. Αλλά όπως θα έλεγε και ένας καλός δικηγόρος, καλό είναι να θυμηθεί κανείς πότε βγήκε ο πρώτος τόμος εκείνου του εκπληκτικού έργου. Λοιπόν κυκλοφόρησε το 1860, τέσσερα χρόνια δηλαδή μετά τη λήξη του Κριμαϊκού πολέμου και – το κυριότερο – τρία μόλις χρόνια μετά τη αποχώρηση, από τον Πειραιά και την Αθήνα, των γαλλικών και βρεταννικών στρατευμάτων κατοχής. Τι σημαίνει αυτό; Κάτι πολύ απλό: Ότι το έργο του Παπαρρηγόπουλου δημοσιεύθηκε, όταν πια η ισχύς της ρωσικής μοναρχίας, μεγάλη ήδη από την εποχή της κατά το 1812 καταστροφής του Ναπολέοντα, είχε πια δραστικώς μειωθεί λόγω της νίκης των Αγγλογάλλων στην Κριμαία. Κάτι όμως που πρέπει κανείς οπωσδήποτε να κρατήσει στο μυαλό του είναι το γεγονός ότι αντικείμενο της έρευνας και, συνακολούθως, συγγραφικής εργασίας του Παπαρρηγόπουλου δεν ήταν η φυλή, με την οποία ασχολήθηκε ο Φαλλμεράυερ,  αλλά το έθνος. Και θα μου επιτρέψετε στο σημείο να επισημαίνει πως το χάσμα μεταξύ φυλής και έθνους είναι τόσο μεγάλο, ώστε συχνά να μη υπάρχει μεταξύ τους καμία πραγματική σχέση.  Οι Γάλλοι π.χ. αυτοαποκαλούνται Français και ονομάζουν τη χώρα τους    France, ενώ θεωρούν πως πρόγονοί τους ήταν οι Γαλάτες. Η ετυμολογική ρίζα όμως των λέξεων Français  και France είναι η λέξη Franc/Φράγκοι, δηλαδή η ονομασία της γερμανικής φυλής που κατέκτησε τη Γαλατία και υποδούλωσε τους Γαλάτες. Για αυτό άλλωστε και ένας από τους πρωτεργάτες της Γαλλικής Επανάστασης δεν δίστασε να προβάλει τον φυλετικό χαρακτήρα αυτής της τελευταίας, εξηγώντας ότι τα γεγονότα των ετών 1789-1792 δεν ήταν, στην ουσία, παρά ο ξεσηκωμός των υποδουλωμένων γαλατικής καταγωγής πληθυσμών ενάντια στους γερμανικής προέλευσης φεουδάρχες που τους καταπίεζαν. Θεωρώ, Κυρίες και Κύριοι, πως όλα αυτά είναι βασικής σημασίας όσον αφορά την ουσία της μεταξύ Φαλλμεράυερ και Παπαρρηγόπουλου εικονικής στην πραγματικότητα διαμάχης.

ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΡΙΩΝ ΗΓΕΤΩN: SARKOZY, BUYUKANIT & MERKEL



Το άρθρο γράφτηκε ενόσω ο Γιασάρ Μπουγιουκανίτ υπηρετούσε ως επικεφαλής των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η σχέση Τουρκίας-Ισραήλ έχει σαφέστατα πλέον αλλάξει λόγω της ανόδου του ισλαμισμού και της πολιτικής εξασθένισης των Κεμαλιστών.



 Αναστασίου Γιαννά

   Η διήγησή  μας μπορεί να αρχίσει απ΄το έτος 1626. Εκείνη την χρονιά γεννήθηκε στη Σμύρνη μία πραγματικά εφιαλτική προσωπικότητα η οποία έμελε να  παίξει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ιστορία της Τουρκίας. Αυτός δεν  ήταν άλλος από τον Shabbetai Zevi, Εβραίο ασκεναζί (δηλαδή με καταγωγή από τη Γερμανία), του οποίου  ο πατέρας όμως  είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, για την ακρίβεια στην... Πάτρα!
 Για τους ιστορικούς αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, τόσους αιώνες μετά την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος (το 70 μ.Χ.), ακριβώς όπως είχε προείπει ο Ιησούς Χριστός,  και τη διαμόρφωση του πρώτου γνωστικού ρεύματος, ο ακραίος Γνωστικισμός ξαναεμφανίστηκε στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου. Και καλό είναι να θυμηθεί κανείς εδώ τι σημαίνει Γνωστικισμός: Είναι θρησκευτικό σύστημα το οποίο απορρίπτει τον παραδοσιακό Ιουδαϊσμό και τιμάει τον... εωσφόρο, δηλαδή τον διάβολο, γιατί τον θεωρεί φορέα της γνώσης και, κατά συνέπεια, λυτρωτή της ανθρωπότητας. Κατά τον  Shabbetai Zevi λοιπόν, ο «φωτισμένος» έπρεπε να γευθεί το «μέλι της Αβύσσου», δηλαδή την αίσθηση του ψεύδους και της ισχύος, την απόλαυση που προσφέρουν τα σεξουαλικά όργια και τη διεστραμμένη χαρά που προκύπτει από την καταπάτηση οποιασδήποτε ηθικής αρχής. Από επιστήμονες που έχουν εγκύψει στο θέμα αυτής ειδικώς της μορφής του γνωστικισμού, ο Shabbetai Zevi θεωρήθηκε άτομο  με έντονη ψυχοπαθολογική συμπεριφορά. Και όμως...  αυτό το άτομο  κατάφερε να φτιάξει ένα τεράστιο «μεσσιανικό»  κίνημα, οι απόηχοι του οποίου παραμένουν αισθητοί μέχρι σήμερα.
    Αρχικά ο Shabbetai Zevi κήρυττε τις δοξασίες του Γνωστικισμού και, συνακολούθως, την κατάργηση κάθε παραδοσιακής θρησκείας. Πολλοί ραββίνοι πιστέψανε πως ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν – και τον ακολούθησαν. Η Θεσσαλονίκη, η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη εξελίχθηκαν στα σημαντικότερα κέντρα αυτού του μεσσιανικού/γνωστικού κινήματος. Τελικά ο Σουλτάνος ανησύχησε και έδωσε εντολή να τον πιάσουν. Και τότε ο Shabbetai Zevi λιποψύχησε μπροστά στην προοπτική τού μαρτυρικού θανάτου και ασπάστηκε το Ισλάμ, δίνοντας παράλληλα εντολή στους Εβραίους οπαδούς του να κάνουν το ίδιο αλλά μόνο εξωτερικά : «Από τα μέσα», κρυφά,   μυστικά, θα παρέμεναν πιστοί στον μεσσιανικό γνωστικισμό που είχε κηρύξει ο  Shabbetai Zevi.

Αυτό και έγινε• και οι Τούρκοι τους ονόμασαν dönme (στα ελληνικά ντονμέδες), δηλαδή αποστάτες. Σύμφωνα με επιστημονικούς υπολογισμούς, περί το 1900 ζούσαν στη Θεσσαλονίκη  περίπου 15.000 (!) ντονμέδες, χωρισμένοι σε τρεις τάξεις, τους Konyosos, τους İsmirli και τους Jakoblar (Jakobiti). Βίωναν την πίστη τους με άκρα μυστικότητα, και παντρεύονταν μόνο μεταξύ τους. Πολλοί ντονμέδες άλλωστε κατετάγησαν στον Τουρκικό στρατό, έγιναν αξιωματικοί και υπήρξαν από τους πρωτεργάτες του κινήματος των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη. Στην πρώτη κυβέρνηση, πράγματι που ανέλαβε την εξουσία μετά την επανάσταση αυτών  των τελευταίων  το 1908, συμμετείχαν τρεις ντονμέδες υπουργοί, μεταξύ των οποίων και ο υπουργός των Οικονομικών Τζαβίτ μπέης. Πολλοί Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, μάλιστα, με επιμονή υποστήριζαν ότι και ο ίδιος ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν ντονμές. Και όπως ήδη είπαμε, ένας απ’τους ραββίνους της Θεσσαλονίκης που διεκρίθη ως στέλεχος των ντονμέδων ήταν και  ο Haim Joseph Mallah, προπάππους του σημερινού προέδρου της Γαλλίας, Nicolas Sarcozy.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΩΝ (1916-1917)



                                                                                                      26 Ὀκτωβρίου 2011, Παλαιὰ Βουλή

   Δημήτρη Μιχαλόπουλου
  
Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὸ τί ἔγινε τὸ 1940, ἐὰν δὲν γνωρίσουμε τὰ γεγονότα τῶν ἐτῶν 1916-1917. Ἡ βάση, πράγματι, τοῦ πολιτεύματος τῆς 4ης Αὐγούστου ἦταν οἱ Ἐπίστρατοι τοῦ Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου. Αὐτοὺς τοὺς Ἐπίστρατους τοὺς σκέφτηκε, τοὺς ὀργάνωσε, τοὺς ἐμψύχωσε καὶ τοὺς ὁδήγησε στὴ μάχη ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς. Αὐτοί, οἱ Ἐπίστρατοι, ἦταν τὸ πρῶτο καί, ὁπωσδήποτε, ἕνα ἀπὸ τὰ καλλίτερα δημιουργήματά του. Ἀξίζει λοιπὸν νὰ δοῦμε –συντόμως ἐννοεῖται- τὴν ἱστορία τους.
* * *
Oἱ Σύλλογοι τῶν Ἐπιστράτων –δηλαδὴ τῶν ἐφέδρων κυρίως ὑπαξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν, ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα- προσπάθησαν κατὰ τὰ ἔτη 1916-1917 νὰ κάνουνε μία πραγματικὴ κοινωνικὴ ἐπανάσταση. Γενικῶς, ὑπερασπίζονταν τὸ δικαίωμα τῆς Ἑλλάδας νὰ παραμείνει οὐδέτερη κατὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ἤ, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά: Ὑπερασπίζονταν τὴν ἐλευθερία τῆς χώρας μας, τὸ δικαίωμά της νὰ καθορίζει αὐτὴ καὶ ὄχι οἱ ξένοι τὴν ἐξωτερική της πολιτική. Παρουσίαζαν ἀκόμη τὰ ἑξῆς ἐπιμέρους –καὶ ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέροντα- πολιτικὰ γνωρίσματα:
            
           1. Στρέφονταν κατὰ τῆς πλουτοκρατίας καὶ τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πολιτική της ἔκφραση.
          2. Συσπειρώνονταν γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Βασιλιᾶ Κωνσταντίνου. Αὐτὸ ὅμως γινόταν ὄχι τόσο ἀπό προσήλωση στὸν θεσμὸ τῆς βασιλείας ὅσο λόγω  τῆς αἴγλης πού, ἐξαιτίας τῶν πολεμικῶν κατορθωμάτων μὰ  καὶ τοῦ χαρακτήρα του, περιέβαλλε τὸν βασιλιὰ Κωνσταντῖνο.

          3. Ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, λόγω τῆς ἐργασίας τους, συνδέονται στενὰ μὲ τὸν τόπο καί, εὐρύτερα, μὲ τὴ  χώρα. Ἀνθρώπους δηλαδὴ ποὺ ἀσκοῦσαν ἐπαγγέλματα «ἥσυχα καὶ ἔντιμα» - ὅ,τι δηλαδὴ παραδοσιακῶς περιγραφόταν στὴ χώρα μας ὡς ἐργαζόμενος καὶ φιλήσυχος λαός.
            4. Δὲν –καὶ τὸ τονίζω αὐτὸ τὸ δὲν- ἐπιδίωκαν τὴν ἐδαφικὴ ἐπέκταση τοῦ ἐθνικοῦ Κράτους. Αὐτὸς ἦταν καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους στρέφονταν κατὰ τοῦ Ἐλευθέριου Βενιζέλου, ποὺ ἤθελε τότε τὴν ἀνάμιξη τῆς χώρας μας στὸν Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στὸ πλευρὸ τῆς Ἀγγλίας, τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Ἀμερικῆς.
       5. Ἔδειξαν, σὲ πολλὲς περιπτώσεις, ἐχθρότητα κατὰ τῶν Κρητῶν καὶ τῶν Μικρασιατῶν - ἔστω καὶ ἐὰν ὁρισμένες ἀπὸ τὶς σχετικὲς μὲ τὴν ἐχθρότητα αὐτὴ μαρτυρίες πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὑπερβολικές. Ἡ κατὰ τῶν Κρητῶν ἐχθρότητα πήγαζε ἀπὸ παλαιὰ πρὸς αὐτοὺς δυσπιστία, ποὺ ὀφειλόταν σὲ γνώμη εὐρέως διαδεδομένη κυρίως στὴν Πελοπόννησο, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία περίπου τὸ μισὸ τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Κρήτης εἶχε δεσμοὺς συγγένειας μὲ τοὺς ἐκεῖ γεννημένους Μουσουλμάνους. Τοὺς Μικρασιάτες, παράλληλα, περιέβαλλε ἡ ὑποψία πὼς ἐπιδίωκαν –γιὰ  λόγους προσωπικοῦ συμφέροντος- τὴν ἐμπλοκὴ τῆς Ἑλλάδας στὴν παγκόσμια σύρραξη.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Ο ΦΑΓΩΜΟΣ, Η ΦΑΓΩΜΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΓΩΜΑ



Θωμᾶ Θεολόγη

                                                                                           
Σέ ἐφημερίδα ἑνός Συλλόγου Κρητῶν καί κάτω ἀπό τόν τίτλο «Ελευθέριος Βενιζέλος (1864 -1936)» διάβασα ἀνακρίβειες πού συντηροῦν καί διατηροῦν τήν ἀσθένεια πού κατέφαγε τήν Ἑλλάδα. Ἡ φαγωμάρα ἦταν, ἀπό τά ἀρχαῖα χρόνια, ἡ πλέον ἐνδημική καί φονική ἀσθένεια τῆς πατρίδος μας. Τότε, ὅμως, οἱ ἡττημένοι ἐξαφανίζονταν στό ἐξωτερικό γιά νά γλυτώσουν τό τομάρι τους! Αὐτό εἶχε δύο εὐεργετικές συνέπειες:
α. Ἡρεμοῦσαν τά πνεύματα στήν Ἑλλάδα.
β. Αὐξάνονταν οἱ ἀποικίες μακράν τῆς πατρίδος.

Ἡ μεταξύ Βενιζελικῶν καί Βασιλικῶν φαγωμάρα δέν σεβάστηκε τήν παραπάνω παράδοση κι αὐτή ἡ ἐξαίρεση εἶχε ὀδυνηρές ἐπιπτώσεις στήν πατρίδα μας τά τελευταῖα 100 χρόνια! Προσέξτε μερικά ἀπό τά ἀνακριβῆ καί παραπλανητικά στοιχεῖα τοῦ ἄρθρου:

1. Τήν Ἑλλάδα τῶν 2.632.000 κατοίκων καί τῶν 64.679 τ.χλμ. πού παρέλαβε ὁ Βενιζέλος τό 1910, μέσα σέ τρία χρόνια τήν ἔφτασε στά 5.050.000 καί 120.125 ἀντίστοιχα!

Αὐτό εἶναι ἀναληθές, ἀφοῦ οἱ Βαλκανικοί Πόλεμοι – ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων διπλασιάστηκε ἡ Ἑλλάδα – δέν ἀποφασίστηκαν ἀπό τόν Βενιζέλο, ἐνῶ ὁ ἀποκλεισμός τῆς Β. Ἠπείρου καί τῆς Δωδεκανήσου ὀφείλεται ἀ π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά  σ’αὐτόν, δεδομένου ὅτι:

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Σ.ΧΑΤΖΑΡΑ


(ΕΣΗΕΑ, Παρασκευή, 11 Νοεμβρίου 2011.)
 
Δημήτρη Μιχαλόπουλου

Κυρίες καὶ Κύριοι,
Ἀγαπητὲ Σπύρο,

            Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἐκπλήξεις· αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἐλάχιστα αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα μποροῦμε νὰ εἴμαστε βέβαιοι.  Κάτι λοιπὸν γιὰ τὸ ὁποῖο ἐγὼ εἶμαι πιὰ βέβαιος εἶναι πὼς ὁ Θεὸς ἔχει χιοῦμορ· καὶ σπεύδω νὰ σᾶς τὸ ἀποδείξω.
            Α) Ἐὰν κάποιος, στὴ δεκαετία τοῦ 1980, μοῦ προέλεγε ὅτι σήμερα, τὸ ἔτος 2011,  θὰ ἤμουνα ὄχι ἁπλῶς συμμαχητὴς τοῦ Σπύρου Χατζάρα ἀλλὰ φίλος καὶ περίπου συνοδοιπόρος του, θὰ τὸν θεωροῦσα τρελλό. Καὶ ὅμως... νά ποὺ βρίσκομαι ἐδῶ, γιὰ νὰ συμβάλω στὴν παρουσίαση αὐτοῦ τοῦ πολὺ σημαντικοῦ βιβλίου.
            Β) Ὅπως συνήθως γίνεται, τὸ βιβλίο ποὺ ἀπόψε σᾶς παρουσιάζουμε ἔπρεπε νὰ εἶχε γραφῆ ἀπὸ ἐπαγγελματία ἱστορικό. Καὶ ὅμως γράφτηκε ἀπὸ δημοσιογράφο, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν προσφυᾶ του διατύπωση, ἔκανε ἁπλῶς ρεπορτὰζ στὴν Ἱστορία. Σᾶς θυμίζω ἐδῶ -χωρὶς καμία διάθεση νὰ ἐπαινέσω πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ποὺ θέτει ἡ λογική, ὅτι τὴν Τροία καὶ τὶς Μυκῆνες τὶς βρῆκε ἕνας ἔμπορος, τὴ Δωδώνη ἕνας πατριώτης καὶ τὰ βακτήρια τὰ ἀνακάλυψε ἕνας θυρωρός. Πράγματι, αὐτὸ σημαίνει ἐρασιτέχνης: ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος κινεῖται ὄχι γιὰ λόγους βιοπορισμοῦ μὰ ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο γιὰ τὸ ἀντικείμενό του. Νά γιατί λοιπὸν τὰ μεγάλα βήματα ὅσον ἀφορᾶ τὶς γνώσεις μας κατὰ κανόνα γίνονται ἀπὸ ἐρασιτέχνες καὶ πολὺ σπάνια ἀπὸ εἰδικούς.
            Γ) Τὸ τρίτο καὶ περισσότερο εἰρωνικό, Κυρίες καὶ Κύριοι, εἶναι τὸ ὅτι ἡ βαρύτερη, συστηματικότερη, ἐξαιρετικὰ ἀναλυτικὴ καὶ προσεγμένη τεκμηρίωση ὅσων περιέχονται στὸ βιβλίο τοῦ Σπύρου Χατζάρα μᾶς τὴ δίνει ὁ Κίσσινγκερ. Ναί, ναί, ὁ γνωστός μας Κίσσινγκερ, ἡ διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ ὁποίου ἀφορᾶ στὴ διαμάχη τοῦ Μέττερνιχ (τὸν ὁποῖο ὁ Κίσσινγκερ θεωρεῖ πρότυπό του) καὶ τοῦ Καποδίστρια. Δύο καὶ μόνο τύποι ἀνθρώπων ὑπάρχουνε στὸν κόσμο μας, μᾶς τονίζει ὁ Κίσσινγκερ: Τύποι Μέττερνιχ καὶ τύποι  Καποδίστρια. Οἱ τύποιΜέττερνιχ/Κίσσινγκερ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὸ στιγμιαῖο συμφέρον τὸ δικό τους καὶ τῶν ἀνθρώπων τους· οἱ τύποι Καποδίστρια προσπαθοῦν νὰ στρέψουν πρὸς τὸ καλλίτερο καὶ ὡραιότερο τὴν πορεία ὁλόκληρου τοῦ κόσμου μας. Εἶναι ἡ ἀέναη πάλη τοῦ κακοῦ ἐνάντια στὸ Καλό...

            ... Ἕνα δραματικὸ στιγμιότυπο τῆς ὁποίας ἐναργῶς μᾶς περιγράφει ὁ Σπύρος Χατζάρας στὸ δίτομο ἔργο του.
            Δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράζω· ἔτσι, θὰ σᾶς πῶ μὲ λίγα λόγια τί μᾶς προσφέρει αὐτὸς ὁ λαμπρὸς ἐρασιτέχνης ἱστορικός. Τί μᾶς μαθαίνει, μὲ λίγα λόγια. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἑξῆς:
            Α) Ἡ ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας ὀφείλεται στὸν Ἰωάννη Καποδίστρια. Αὐτὸ -σᾶς τὸ ξαναλέω- μόνο ὁ Κίσσινγκερ τὸ ἔχει πεῖ μέχρι τώρα, ὁ ὁποῖος μάλιστα χαρακτήρισε ἐκεῖνο τὸν μεγάλο ἄνθρωπο Πανέλληνα. Ὁ Καποδίστριας ὑπῆρξε, πράγματι, ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐπανάστασης· αὐτὸ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς μᾶς τὸ λέει ὁ ἴδιος ὁ Κολοκοτρώνης.
            Β) Ἡ ἱστορία τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας εἶναι ἐν πλείστοις φτιαχτὴ καὶ γράφηκε εἴτε γιὰ νὰ συγκαλυφθοῦν τὰ πραγματικὰ γεγονότα ἢ γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν συμφέροντα.
            Γ) Τὸ πρῶτο ἀνεξάρτητο Ἑλληνικὸ Κράτος ἦταν ἐκεῖνο τῶν Ἰονίων Νήσων κατὰ τὴ διάρκεια τῆς περιόδου 1800-1807. Αὐτὸ φαίνεται πὼς ὑπῆρξε τὸ πρότυπο γιὰ τὴ δημιουργία τῆς ἀνεξάρτητης Ἑλλάδας. Ὑπενθυμίζω ἐδῶ ὅτι καὶ μετὰ τὸ 1815, ὁπότε τὰ Ἑπτάνησα τὰ πήρανε οἱ Ἄγγλοι, θεωρητικῶς τὸ Ἰόνιο Κράτος ἦταν ἀνεξάρτητο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἡ κυβέρνηση τοῦ Λονδίνου τὸ μετέτρεψε σὲ βρεταννικὸ προτεκτοράτο.
            Δ) Ἡ Ἐπανάσταση ἦταν νὰ ἀρχίσει πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τὸ 1821, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἔγινε, ἐπειδὴ δὲν τὸ ἐπέτρεπαν κυριολεκτικῶς οἱ διεθνεῖς συγκυρίες.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

ΧΡΗΜΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ




Δημήτρη Μιχαλόπουλου 


"Προδημοσίευση τοῦ προλόγου τοῦ βιβλίου "Χρυσός καὶ Ἐργασία στὴ Νέα Οἰκονομία", στὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ἡ ἐπιστημονικὴ/ἱστορικὴ προσέγγιση τοῦ φαινομένου 'Φασισμός'῾

Η οικονομία είναι για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την οικονομία. Αυτήν την απλή, θεωρητικώς αυτονόητη μα σήμερα ξεχασμένη αρχή ξαναφέρνει στην επιφάνεια το βιβλιαράκι Oro e lavoro nella nuova economia. Είχε εκδοθεί στην Ιταλία, από το Εθνικό Ινστιτούτο Φασιστικής Κουλτούρας, κατά το 1941, όταν δηλαδή είχε πια αρχίσει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Ο συγγραφέας παραμένει άγνωστος. Έτσι, το μόνο που σχετικώς μπορεί να διαβεβαιώσει κανείς είναι ότι όσα  σε αυτό περιέχονται έχουνε σήμερα σημασία μεγαλύτερη από οποτεδήποτε άλλοτε. Και είναι ακριβώς η επικαιρότητα αυτή που καταδεικνύει ότι, πέρα από τα γενικώς γνωστά, βασικό αίτιο της σύρραξης των ετών 1939-1945 υπήρξε η οικονομία.
 Ο Φασισμός, πράγματι, ήταν η ευρωπαϊκή απάντηση στη μεγάλη κρίση που, κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, εκδηλώθηκε στη Γαλλία. Η τότε ανατροπή της βασισμένης στον φεουδαλισμό μοναρχίας έθεσε ξανά το πρόβλημα της ορθής διακυβέρνησης. Εφόσον η απολυταρχία είχε καταρρεύσει και εφόσον οι βασιλιάδες  έπαψαν πια να θεωρούνται, κατά την προσφυέστατη διατύπωση του δικού μας Κολοκοτρώνη, «όντα θεϊκά», ποιο θα μπορούσε να είναι το νέο καθεστώς που θα εξασφάλιζε τη συνοχή και ευημερία της κοινωνίας των ανθρώπων; Η παλινόρθωση τής σε βαθμό αποβλάκωσης διεφθαρμένης βασιλείας; Ούτε  συζήτηση. Μήπως καθεστώς  βασισμένο στον υλισμό και ατομικισμό που επαγγέλλονταν οι Ιακωβίνοι; Και βέβαια όχι, γιατί αυτοί οι τελευταίοι το μόνο που στάθηκαν ικανοί να ‘δημιουργήσουνε’ υπήρξε μια κατάσταση αιματηρού χάους, από το οποίο έσωσε τη Γαλλία μόνο ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Ούτε οι –δήθεν- Χριστιανοί μονάρχες λοιπόν αλλά ούτε και οι «λυσσαλέοι» επαναστάτες. Θα έπρεπε λοιπόν να δομηθεί σύστημα όχι μόνο διακυβέρνησης αλλά και σκέψης, χάρη στο οποίο ο άνθρωπος θα μπορούσε δυναμικώς να ενταχθεί στον ιστορικό ρουν - μέσω του αγώνα στον οποίο αποδύεται προκειμένου να συντηρηθεί και να επιβιώσει. Ο αγώνας αυτός συνδέει τον άνθρωπο με το παρελθόν τής οικογένειας, του Λαού και του Έθνους του και τον κάνει ικανό να συμβάλει στη σφυρηλάτηση του μέλλοντος τόσο της χώρας όπου γεννήθηκε και ζη όσο και, ευρύτερα, ολόκληρου του κόσμου μας.

Χάρη στον αγώνα αυτόν, τέλος, ο άνθρωπος κατακτάει τη δυνατότητα να εναρμονίσει τον εαυτό του με εκείνη την ανώτερη αντικειμενική Θέληση, που συμβατικώς και παραδοσιακώς καλείται «Θεός». Αυτή ακριβώς η Θέληση, που κατά πολύ ξεπερνάει το άτομο και μπροστά στην οποία ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τα όρια της  δικής  του πεπερασμένης ύπαρξης, είναι η μόνη ικανή να μεταβάλει το ανθρώπινο ον από ύπαρξη που βωλοδέρνει σε κόσμο ακατανοήτως χαώδη σε υπεύθυνο μέλος κοινωνίας πνευματικής. «Παραμένει γεγονός ότι [εμείς οι άνθρωποι] είμαστε δημιουργήματα άβουλα, αλλά πάνω από εμάς υπάρχει μία Δύναμη δημιουργική. Το να την αρνηθεί  κανείς αποτελεί παραλογισμό», είχε τονίσει ο Αδόλφος. Ο άνθρωπος, κατά συνέπεια, μπορεί να βρει τη σωτηρία του, «μόνο εάν γονατίσει μπροστά στη Θεία Πρόνοια» και σταματήσει  να επαναστατεί   ενάντια στους διαχρονικής εμβέλειας νόμους της φύσης. Η επίτευξη αυτής της σωτηρίας αποτελεί  τον ύψιστο σκοπό του Φασισμού. Να κάνει, συγκεκριμένα, αισθητό στον Λαό ένα κόσμο που, συνήθως, μόνο οι άγιοι και οι ήρωες είναι σε θέση να αντιληφθούν.