Η ΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

Το παρακάτω φωτογραφικό άλμπουμ με το επεξηγηματικό κείμενο θεωρούμε πως δίνει μια ικανοποιητική εικόνα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, η οποία ρέπει ταχύτατα προς την ολοκληρωτική της αποδόμηση και την απελευθέρωση χαοτικών δυνάμεων με απροσδιορίστου μεγέθους καταστροφικά αποτελέσματα για το πολύ προσεχές μέλλον.

                                                                                                                                                                   Θεόδοτος

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Όσοι από τους αναγνώστες έχουν καλή μνήμη, ίσως να θυμούνται ένα φυσικό μέγεθος που διδαχτήκαμε στο Λύκειο: την εντροπία. Είναι ο βαθμός αταξίας ενός συστήματος. Όσο μεγαλύτερη είναι η εντροπία  ενός συστήματος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η αταξία στο εσωτερικό του• και αντιστρόφως, όσο μικρότερος είναι ο βαθμός εντροπίας τόσο μεγαλύτερη τάξη επικρατεί στο εσωτερικό του. Για παράδειγμα, τα μόρια σε έναν κρύσταλλο νερού έχουν μικρή εντροπία, ενώ στο νερό, στην υγρή μορφή του, τα μόρια έχουν μεγάλη εντροπία. Στον ήλιο, στον οποίο γίνονται συνεχώς πυρηνικές εκρήξεις και παραγωγή ενέργειας, η εντροπία είναι μεγάλη. Το αντίθετο συμβαίνει στη γη που παίρνει αυτή την ενέργεια και δημιουργεί ζωντανά συστήματα, δηλαδή συστήματα που παρουσιάζουν τάξη. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η μείωση της εντροπίας οδηγεί στη δημιουργία και τη ζωή, ενώ η αύξησή της οδηγεί στην αποσύνθεση και στη διάλυση.

Θα μπορούσαμε, ακόμη, να δείξουμε την αντιστοιχία μεταξύ των βαθμών της εντροπίας και των μυθολογικών συμβολισμών. Έτσι, η αυξημένη εντροπία μπορεί να συμβολιστεί με τον Διόνυσο ενώ η μειωμένη εντροπία με τον Απόλλωνα. Παρατηρούμε λοιπόν, ότι στην σύγχρονη εποχή υπάρχει μία σταδιακή αύξηση της εντροπίας σε όλες τις ανθρώπινες εκφράσεις και στους τρόπους ζωής των διαφόρων κοινωνιών. Φυσικά αυτή η διαδικασία δεν είναι ένα φυσικό και αυθόρμητο γεγονός, αλλά αντίθετα, όπως έχουμε εξηγήσει σε πολλά άρθρα μας σε αυτό το μπλοκ, προκλήθηκε από συγκεκριμένα κέντρα, με σκοπό την αποσύνθεση της πνευματικής ζωής των ανθρώπων, που πολλές φορές φθάνει ακόμη και στην βιολογική αποσύνθεση. (Για παράδειγμα η αύξηση των αυτοκτονιών και των ψυχοσωματικών ασθενειών.)

Η εντροπία ενός συστήματος αυξάνεται είτε με την παροχή υπερβολικής ενέργειας, δηλαδή περισσότερης από αυτή που έχει ανάγκη το σύστημα (έκθεση σε υπερβολικά και αντιφατικά ερεθίσματα, διέγερση των ενστίκτων και των συγκινήσεων κ.λπ.) είτε με την μειωμένη παροχή ενέργειας(οικονομική δυσχέρεια, συνθήκες ψυχικής και νοητικής αδράνειας κλπ). Μέσα από αυτές τις διαδικασίες λοιπόν, οι κοινωνίες μας κατάντησαν να μοιάζουν με πίνακα αφηρημένης τέχνης.

 

Ενδυμασία  αυξημένης  εντροπίας

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΡΑΒΒΙΝΟΙ

Ο Θεόδοτος παρουσιάζει στους αναγνώστες του το παρόν κείμενο τονίζοντας και υπογραμμίζοντας τη μεγάλη σημασία του. Και τούτο, διότι, όπως έχει προ πολλού αποδειχτεί, οι ιδέες του Καρλ Μαρξ για την «πάλη των τάξεων» κ.τ.λ. υποβλήθηκαν σε αυτόν από ένα Ιουδαίο ραββίνο, τον Moses Hess. H συγκεκριμένη μορφή παρά την τρομερή της επίδραση στην ιστορία έχει μελετηθεί ελάχιστα και οι αναφορές σε αυτή σπανίζουν. Μια προσιτή για τους Έλληνες αναγνώστες είναι η παρακάτω: πρόκειται για το λήμμα «Ες, Μόζες», στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 24^ος (Πάπυρος, 1984), σελ. 378 (στήλη πρώτη από τα αριστερά, προς τα κάτω).

                                           

                         

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης 

Moses Hess

Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Είναι οι γνωστές φράσεις του Καρλ Μαρξ που τις συναντούμε στο έργο του : Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου . Δεν είναι όμως πραγματικά δικές του. Τις δανείστηκε από τον πνευματικό του καθοδηγητή Moses Hess.Ο ‹‹κόκκινος ραββίνος››, έτσι τον αποκαλούσαν, γεννήθηκε στη Βόννη το 1812, σε μία βαθιά θρησκευόμενη Ιουδαϊκή οικογένεια. Ο παππούς του τον μύησε στα μυστικά του Ταλμούδ και της  Τορά. Ασχολήθηκε με την φιλοσοφία και την οικονομία και ήταν από τους πρώτους που επεξεργάστηκε την σοσιαλιστική θεωρία. Πράγματι, θεωρείται ότι αυτός μύησε τον Ένγκελς και τον Μαρξ στον κομμουνισμό. Μάλιστα, συνεργάστηκε μαζί τους για την συγγραφή του Κομμουνιστικού μανιφέστου, αν και είχαν παρουσιαστεί κάποιες πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους. Η συνεισφορά του Moses Hess για τη μετάβαση από την ιδεαλιστική θεωρία της ιστορίας του Χέγκελ στον διαλεκτικό υλισμό, ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Η δραστηριότητα αυτού του ατόμου έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι παρουσιάζει αντιφάσεις που προκαλούν ερωτηματικά. Ενώ ξεκινά με τις γνωστές διεθνιστικές κομμουνιστικές θεωρίες, μετά γίνεται φανατικός υποστηρικτής του Ιουδαϊκού εθνικισμού, γι αυτό και θεωρείται ένας από τους προφήτες του Σιωνιστικού κινήματος. Στο βιβλίο του με τίτλο Ρώμη και Ιερουσαλήμ. Το τελευταίο εθνικό ζήτημα γράφει:

Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Ο χάρτης της Βουλγαρίας το 1914

Ο  Δημήτρης Μιχαλόπουλος στην α΄ έκδοση του βιβλίου του: Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση», στο κεφάλαιο με τίτλο: «Το υποχθόνιο ρεύμα», αναφέρεται στην ευνοϊκή μεταχείριση της Βουλγαρίας από πλευράς των δυνάμεων της  Εγκάρδιας Συνεννόησης κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο -  και γράφει: «...Πώς ερμηνεύεται  η απόρριψη της πρότασης του Βελιγραδίου για αιφνιδιαστική επίθεση σερβικών στρατευμάτων κατά της Βουλγαρίας, πριν αυτή  προφτάσει να ολοκληρώσει την επιστράτευσή της και αποτελεσματικώς συνδράμει τους Αυστροούγγρους και τους Γερμανούς στην τρίτη επίθεσή τους κατά της Σερβίας; Είναι πάντως σαφές, ότι μέρος τουλάχιστον των ιθυνόντων της Συνεννόησης, δεν θα έβλεπε άσχημα την υλοποίηση παλιού σχεδίου συνομοσπονδίας των χριστιανικών Κρατών της Χερσονήσου του Αίμου· όμως, ευχερώς μπορεί να υποθέσει κανείς πως, εξαιτίας της γενικής ευμένειας προς τη Σόφια, αυτή θα αναδεικνυόταν επικεφαλής των Βαλκανικών Κρατών, αν είχε υλοποιηθεί η εν λόγω προοπτική. Έτσι, το ερώτημα επανέρχεται ‘δριμύτερο’: Γιατί τόση συμπάθεια προς τη Βουλγαρία;».

Peter Konstantinov Deunov

 Η απάντηση που δίνει ο συγγραφέας σε αυτό το ερώτημα σοκάρισε πολλούς από τους ιστορικούς της κατεστημένης νοοτροπίας: Αυτή η ευνοϊκή μεταχείριση οφείλεται στο γεγονός ότι η γνωστική παράδοση , δηλαδή η θρησκευτική αίρεση του Βογομιλισμού, που στην Βουλγαρία διαδόθηκε χάρη στον ιερέα Βόγομιλ κατά τον 10^ο  αιώνα, διατηρήθηκε μέσα στις ελιτίστικες τάξεις αυτής της χώρας, φθάνοντας μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Όταν λοιπόν διάβασα αυτήν την ερμηνεία, αμέσως δημιουργήθηκε και σε εμένα ένα ερώτημα : υπάρχει κάποια ένδειξη που να επιβεβαιώνει ότι πράγματι μέσα στις τάξεις του σύγχρονου  βουλγαρικού  establishment αλλά και γενικότερα  της  βουλγαρικής κοινωνίας, διασώζονται γνωστικές τάσεις; Η έρευνα που έκανα έδειξε ότι υπάρχουν όχι απλώς ενδείξεις αλλά πληθώρα αποδείξεων. Το 1897 ο Peter Konstantinov Deunov, γιος παπά, επαναφέρει τις γνωστικές διδασκαλίες του Βογομιλισμού, ιδρύοντας την «Εταιρεία για την ανύψωση του θρησκευτικού πνεύματος του Βουλγαρικού λαού». Είναι αξιοσημείωτο ότι προηγουμένως είχε ταξιδέψει στην Αμερική  όπου σπούδασε σε θεολογική σχολή Μεθοδιστών στο Μάντισον. Μετά την επιστροφή του στην Βουλγαρία δημιουργεί μία πραγματική εκκλησία γνωστικής σκέψης και αποκτά χιλιάδες μαθητές. Έτσι, το 1918  ιδρύεται η «Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα »και αρχίζουν οι εκδόσεις βιβλίων γνωστικού περιεχομένου, τα οποία μάλιστα μεταφράζονται σε πολλές ξένες γλώσσες και κυκλοφορούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε πολλές χώρες δημιουργούνται παραρτήματα της Λευκής αδελφότητας. Είναι αξιοσημείωτο ότι από το 1912 έως το 1918 πολλοί από τους μαθητές του είχαν ενταχθεί στις τάξεις του Βουλγαρικού Στρατού. Στις 13 Ιουλίου 1921 το βουλγαρικό υπουργείο Εσωτερικών ενέκρινε το καταστατικό της  Λευκής Αδελφότητας  στο Ruse (γνωστό στην Ελλάδα ως Ρουστσούκ) και στην πραγματικότητα αυτή ήταν η πρώτη νομική, επίσημη  καταγραφή των οπαδών της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας. 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΚΡΑΙΑ...

Ενόψει των πολιτικών εξελίξεων που επίκεινται, ο Θεόδοτος αισθάνεται την ηθική υποχρέωση να δημοσιεύσει το ακόλουθο άρθρο, διότι φρονεί ότι έτσι συμβάλλει στη σφυρηλάτηση μιας πραγματικής Δεξιάς.

                                                                                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

     Εάν ήταν οι εκλογές να αλλάξουνε την κατάσταση, δεν θα γινόντουσαν. Ποτέ αυτός ο αφορισμός του Καρλ Μαρξ δεν ήταν τόσο επίκαιρος, τόσο καθοριστικά αληθινός όσο εδώ και σήμερα, στην Ελλάδα του 2012. Ας δούμε λοιπόν, για να πειστείτε, ένα-ένα τα πρόσωπα της φαρσοκωμωδίας που παίζεται και πάει να κορυφωθεί προσεχώς με τις εκλογές του Ιουνίου. Και ας πιάσουμε εν προκειμένω πρώτα τους «θεσμικούς» παράγοντες, τους νυν και προηγούμενους, δεδομένου ότι υπάρχουν ακόμα τύποι αφελείς ή μάλλον γραφικοί που συνεχίζουν να πιστεύουνε σε «θεσμούς».

         

 Κάρολος Παπούλιας

Ο πρόεδρος της Ελλ. Δημοκρατίας

         Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «μας». Το όνομα «Κάρολος» είναι ξένο στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική παράδοση· και παράλληλα το όνομα «Παπούλιας» δεν έχει σχέση με την Ήπειρο, την καταγωγή του από την οποία συνεχώς διατυμπανίζει –όσο είναι σε θέση δηλαδή- ο αρχηγός του Κράτους «μας». Παπούλιας, πράγματι (όπως, μέσω του Θεόδοτου, με πληροφορεί ο κ. Ευστάθιος Κυριώτης) είναι όνομα το οποίο ευδοκιμεί στην Αρκαδία (και, όπως φαίνεται, προέρχεται από τα «παπούλια», είδος όσπριου που χρησιμοποιούνταν στην κεντρική Πελοπόννησο σε περιόδους μεγάλης φτώχειας). Πώς λοιπόν βρέθηκε Παπούλιας άνθρωπος και μάλιστα «Κάρολος» στην Ήπειρο, με ευαισθησίες στα «εθνικά μας θέματα» κ.τ.λ., κ.τ.λ.;

          Κάποιες σελίδες από την «επίσημη» ιστορία του Προέδρου της Δημοκρατίας «μας» είναι γνωστές. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος, επειδή έπασχε από φυματίωση (που πραγματικά θέριζε στην Ελλάδα πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) είχε αποσυρθεί στην Ήπειρο, «για να βρει την υγειά του». Τώρα, γιατί έπρεπε να «βρει την υγειά του» στα βουνά της Ηπείρου και όχι στην ορεινή Αρκαδία από όπου καταγόταν, ε, αυτό δεν το ξέρω ούτε –από εδώ και πέρα- μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς «παίχτηκε». Στην Ήπειρο, πάντως, ο εκλεκτός της Νέας Δημοκρατίας, της κεντροδεξιάς δηλαδή (μη μου πείτε πως ξεχάσατε ότι τον προώθησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας «μας» ο Κωστάκης Καραμανλής) βρέθηκε όπως βρέθηκε  και τελικώς παντρεύτηκε μια «ντόπια», από το Πωγώνι μάλιστα, που τον «φρόντιζε» κατά την ανάρρωσή του. Καρπός του γάμου τους υπήρξε ο νυν Πρόεδρός «μας», που χάρη στη μητέρα του θεωρήθηκε Ηπειρώτης.

          Το μέγα ερώτημα όμως είναι: γιατί Κάρολος; Χάθηκαν τα ελληνοπρεπή ονόματα, τα σαφώς ενταγμένα στην ελληνοορθόδοξη παράδοσή μας: Θανάσης π.χ., Αποστόλης, Τάκης έστω, Λάκης, Πάκης, Χαρίλαος, Χαράλαμπος/Μπάμπης· ή ακόμα (για τους αρχαιοπρεπείς φίλους μας) Αναξίμανδρος ή και Καλιγούλας, γαμ....το! Από πού κι ως πού «Κάρολος»;

ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Η ιστορική έρευνα έχει αφιερώσει πολλές χιλιάδες σελίδες στην έρευνα των αιτιών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Κατά περίεργο τρόπο, δεν συνέβη το ίδιο με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Έχει σχεδόν ξεχαστεί , ενώ τα αποτελέσματά του είχαν καθοριστική σημασία για την παγκόσμια γεωπολιτική αλλά και πολιτιστική εξέλιξη. Πρώτα από όλα, χωρίς τις ανακατατάξεις που προκάλεσε, δεν θα ήταν δυνατό το ξέσπασμα του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Σημαντικά γεγονότα, όπως η διάλυση της Αυστροουγγαρίας και η επανάσταση των μπολσεβίκων στην Ρωσία, θα είχαν ίσως αποφευχθεί. Διαφορετικό θα ήταν επίσης, το γενικό πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα της Ευρώπης. Σε αυτή λοιπόν την σύντομη μελέτη, θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως σε εκείνες τις πτυχές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, που η «επίσημη» ιστοριογραφία αποκρύπτει.

 

Xιουμοριστικός χάρτης της Ευρώπης λίγο πριν τον Α' ΠΠ

     Όταν τον Αύγουστο του 1914 άρχισε ο πόλεμος ,οι περισσότεροι αναλυτές, λογικά σκεπτόμενοι, πίστευαν ότι θα διαρκούσε το πολύ 3-4 μήνες. Θεωρούσαν ότι η Ρωσία θα είχε τεθεί γρήγορα εκτός μάχης, ενώ στην Δύση το αποτέλεσμα θα ήταν αβέβαιο, ίσως με μια ελαφριά υπεροχή της Γερμανίας. Οι Δυτικές δυνάμεις,   βρίσκοντας άσκοπο το  να υποστούν αμέτρητες  απώλειες για να υπερασπίσουν την ακεραιότητα της Ρωσίας, θα μπορούσαν να   διαπραγματευτούν με τη Γερμανία, η οποία  μη έχοντας επαρκείς λόγους για να  θέσει αξιώσεις στην Δύση, θα μπορούσε να αποζημιωθεί εκατονταπλάσια στην Ανατολή. Έτσι μία ειρήνη που θα συνέφερε όλα τα μέρη θα μπορούσε να συμφωνηθεί, χωρίς νικητές και νικημένους, με την  εξαίρεση της Ρωσίας, ένα μέρος της οποίας θα χωριζόταν  σε ζώνες επιρροής  που θα  εκχωρούνταν  σε καθένα από τα  εμπόλεμα μέρη. (Η εξουσία του Τσάρου όμως έμελλε να διατηρηθεί.)

       Όμως η λογική ανάλυση μπορεί  να βγάλει συμπεράσματα όταν έχει όλα τα δεδομένα· και τα φανερά και τα κρυφά .

Thomas Woodrow Wilson

      Όσοι πιστεύουν ότι η αιτία αυτού του μεγάλου πολέμου ήταν οι οικονομικοί και γεωστρατηγικοί  ανταγωνισμοί δεν κάνουν λάθος. Κάνουν λάθος όμως  εάν πιστεύουν ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί ήταν καθοριστικοί για το ξέσπασμα  και την εξέλιξη του πολέμου. Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν η θέληση για την εσωτερική αλλαγή των κοινωνικών δομών και για την επέκταση της παγκόσμιας  ανατροπής, με άλλα λόγια,  ένα μεγάλο κτύπημα σε βάρος της παραδοσιακής, χριστιανικής Ευρώπης. Τις παρασκηνιακές δυνάμεις  που κατεύθυναν τα γεγονότα δεν τις απασχολούσε καθόλου το να δοθούν  Αλσατία και η Λωρραίνη στη Γαλλία, το Τρεντίνο στην Ιταλία ή το να  ανταμειφθεί η Αγγλία με έναν μεγαλύτερο αριθμό Νέγρων «υπηκόων» της Αυτού Μεγαλειότητος. Αυτές τις επιδιώξεις τις άφηναν στους τυφλούς εθνικισμούς. Η μεγάλη τους έγνοια ήταν να εξαφανίσουν τα τελευταία οχυρά που αποτελούσαν ένα εμπόδιο για την «πρόοδο της δημοκρατίας», όπως άλλωστε έμελλε να δηλώσει αργότερα οι ίδιος ο πρόεδρος  των ΗΠΑ, Τόμας  Γούντροου  Ουίλσον [i] .

ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ KAI ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ

Θυμάστε την Μπιρμπίλη; Αυτή την έχει κοπανήσει τώρα και, όπως λέγεται, καλοπερνάει στο Παρίσι. Μας άφησε, όμως, πίσω της το μέγα επίτευγμα του περάσματός της από την εξουσία: Τα κουνούπια, που έχουνε πλημμυρίσει την Αθήνα, διότι η εν λόγω Μπιρμπίλη δεν ήθελε να «καταστρέψει τους βιότοπους όπου αυτά αναπαράγονται».

Θυμάστε και τον Γιωργάκη; (Ξεχνιέται αυτός;) Όπως λέγεται, πήγε στον Πούτιν, ο οποίος ήταν πρόθυμος να του δώσει δάνειο, αλλά αυτός, αντί να συζητήσει με τον Ρώσο ηγέτη τα της Ελλάδας,  τον φλόμωσε στην... «οικολογία».

Θυμάστε και τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, του «Γένους την Ελπίδα»; Θυμάστε που έτρεχε στον... Αμαζόνιο και έβγαινε φωτογραφίες εκεί κάτω, διότι έχει ευαισθησίες στα «οικολογικά ζητήματα»; Δεν τον θυμάστε; Ε, θα τον θυμηθείτε τώρα, καθώς θα διαβάζετε το παρακάτω άρθρο που με ιδιαίτερη χαρά δημοσιεύουμε.

Αλλά τι να τα λέμε και να τα ξαναλέμε; Δημοκρατία δεν θέλουνε οι Έλληνες; Δεν πρέπει να αποτραπεί ο «εκφασισμός της κοινωνίας μας» που λένε και οι νεοπασόκοι; Προς τι λοιπόν τα παράπονα για τα κουνούπια, τους «Ρομά» και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις;  

                                                                                                                                                                                                         Θεόδοτος

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

 

Πριν  από σαράντα περίπου χρόνια, έκανε την εμφάνισή του το οικολογικό κίνημα, το οποίο εκφράστηκε στην αρχή με οργανώσεις που υποτίθεται, ότι αγωνιζόταν για την προστασία του περιβάλλοντος, τη μείωση των βιομηχανικών ρύπων και άλλα συναφή θέματα. Αργότερα, άρχισαν να δημιουργούνται και κόμματα που έθεταν ως πρωταρχική ιδεολογία τους την προστασία της φύσης, τα γνωστά μας κόμματα των πρασίνων που έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη αλλά και πέρα από αυτή. Φυσικά, τέτοιου είδους οργανωμένα μαζικά φαινόμενα  μόνο αυθόρμητα δεν είναι. Το επικάλυμμα, πράγματι, της πράσινης ιδεολογίας για την προώθηση άλλων σκοπών , είναι διακριτό από κάθε εχέφρονα και φιλοσοφημένο άνθρωπο. Θα εξετάσουμε λοιπόν, ποιο πραγματικά είναι το υπόβαθρο του οικολογικού κινήματος και ποιοι οι στόχοι των πράσινων κομμάτων. Μπορούμε να χωρίσουμε την δράση τους σε δύο κατηγορίες :  Α) Τη  μεταφυσική -φιλοσοφική. Β)Την πολιτική -κοινωνική. Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ NEW AGE

Τhe Green Man: νεοπαγανιστική θεότητα/σύμβολο

Θέτοντας (αντί του ανθρώπου) το περιβάλλον, τα ζώα, τη φύση και τον πλανήτη στο κέντρο του προβληματισμού, η οικολογία επιστρέφει στην αρχαία ολιστική νοοτροπία, χαρακτηριστική της πανθεϊστικής φιλοσοφίας, και την ανανεώνει με σύγχρονους όρους. Η προετοιμασία αυτού του κινήματος, έγινε από εκδηλώσεις και πολιτιστικά φαινόμενα  που δημιούργησαν το πνεύμα της μετανεωτερικότητας , όπως το ελευθεριακό-γνωστικό πνεύμα του Μαΐου του '68,  ο ανιμαλισμός (λατρεία των ζώων) και οι ουτοπίες των χαμένων αμόλυντων κόσμων της δεκαετίας του 1970. Στην προετοιμασία του συνέβαλαν και διάφορες αποχρώσεις, με έντονη ανατολίτικη πνευματικότητα  της Νέας  Εποχής του 1980 και του 1990, που ανοιχτά επιδίωκε να δημιουργήσει ένα νέο μετά-χριστιανικό πολιτισμό, στα πλαίσια του οποίου ο άνθρωπος δεν αποτελεί το αποκορύφωμα της δημιουργίας, αλλά μετατρέπεται σε τμήμα της λεγόμενης «βιόσφαιρας». (Γι’ αυτό άλλωστε και η παραδοσιακή οικολογία εγκαταλείφθηκε - ακριβώς με την κατηγορία του «ανθρωποκεντρισμού».) Αυτά τα κινήματα επένδυσαν σιγά-σιγά σε όλα τα πεδία της γνώσης και της πρακτικής. Δεν παρέλειψαν τίποτα, τίποτα δεν τους ξέφυγε : Εισχώρησαν παντού, στη φιλοσοφία, τον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία , στη διαφήμιση, στη θρησκεία και, βέβαια, στην πολιτική . Είναι ενωμένα από το γεγονός ότι μοιράζονται το ίδιο πολιτιστικό υπόβαθρο και όλα, το καθένα με τον τρόπο του,  αποδομούν τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Εν ολίγοις, η οικολογία  είναι  ένας « πράσινος αντί-ανθρωπισμός ». Ενάντια στην  χριστιανική και αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία , η οικολογική ιδεολογία, στις διάφορες  παραλλαγές της,   προτείνει την επιστροφή σε μια υποθετική χρυσή εποχή στην οποία μεταξύ ανθρώπων και ζώων δεν ανιχνεύονται ουσιαστικές διαφορές. Ο  ιδρυτής της «βαθειάς οικολογίας»  Arne Naess ,υπήρξε σαφέστατος: «Κανένα ζωντανό είδος (συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου) δεν μπορεί να επωφεληθεί περισσότερο από άλλα όσον αφορά   το δικαίωμα να ζει και αναπαράγεται.». Στη Γαλλία αυτές οι ιδέες άρχισαν να αποκτούν έδαφος μετά την πολιτιστική επανάσταση του 1960, χάρη στην δραστηριότητα διανοουμένων σαν τον Πιέρ Μπουρντιέ, τον Ντεριντά, τον Φουκώ  τον Λακάν και προσέλκυσαν  ένα εντυπωσιακό αριθμό «ανθρώπων του πολιτισμού», διαμορφωτών της κοινής γνώμης (opinion makers) και  πολιτικών.

Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ RADICAL CHIC

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Πρόλογος

Αυτό το πραγματικά εξαιρετικό απόσπασμα από το έργο του Γουσταύου Λε Μπον (Gustave Le Bon), «Η Γαλλική Επανάσταση»,που θα σας παρουσιάσουμε, δεν το διαλέξαμε μόνον γιατί συνοψίζει με άρτιο τρόπο όλο το πνεύμα της Γαλλικής επανάστασης , φέρνοντας στο φως τις  σκοτεινές επιδιώξεις της, αλλά και γιατί είναι, υπό ορισμένες όψεις, εκπληκτικά σύγχρονο. Πράγματι , μέσα στην φρασεολογία και τις μεθόδους των Ιακωβίνων, θα βρούμε μεγάλες ομοιότητες με τα συνθήματα και τα ιδεολογήματα του σύγχρονου δημοκρατισμού και του αποϊεροποιημένου κράτους. Θα συναντήσουμε παρόμοιους ψυχολογικούς τύπους ανθρώπων με αυτούς που σήμερα συναντάμε σε διάφορα αριστερά μορφώματα, ή αντίθετα, σε πανεπιστημιακές καθέδρες, από τις οποίες εξαγγέλλουν την ανάγκη συνέχισης της ένταξης  της πατρίδας μας στον προτεσταντικό αστικό ορθολογισμό. Έτσι, είτε από την αριστερά, είτε από την αστική δεξιά, εκείνη με τα «καθώς πρέπει» γαλάζια πουκάμισα, υψώνεται η φωνή,  (παραφράζοντας τον όρο φυσικό δίκαιο) της φυσικής χυδαιότητας.

                              ........................................................................

Liberté, égalité, fraternité στη πράξη...

«Ανάμεσα στις αιτίες, οι οποίες έδωσαν στην Εθνοσυνέλευση την ειδική φυσιογνωμία της, μία από τις σημαντικότερες ήταν η οριστική στερέωση της επαναστατικής θρησκείας. Το δόγμα, κατ' αρχάς σε κατάσταση σχηματισμού, συντάσσεται οριστικώς. Στοιχειοθετείτο από μία συγκέντρωση στοιχείων κάπως ανόμοιων. Η φύση, τα δικαιώματα του ανθρώπου, η ελευθερία, η ισότητα, το κοινωνικό συμβόλαιο, το μίσος προς τους τυράννους, η λαϊκή κυριαρχία, αποτελούν κεφάλαια  ενός ευαγγελίου αναμφισβήτητου για τους πιστούς του. Οι νέες αλήθειες διαθέτουν αποστόλους βέβαιους για την δύναμή τους και, όπως οι πιστοί όλων των εποχών, θα προσπαθούν να τις επιβάλλουν στον κόσμο με την βία.

   

        Για τη γνώμη των απίστων, δεν υπάρχει λόγος να  ανησυχούν. Όλοι αξίζουν να εξολοθρευθούν. Εφ'όσον το μίσος των αιρετικών υπήρξε πάντοτε, όπως το εδείξαμε στην περίπτωση της  Μεταρρυθμίσεως, ένα χαρακτηριστικό αναλλοίωτο κάθε μεγάλης πίστης, εξηγείται πολύ καλά η ανεπιείκεια της θρησκείας των Ιακωβίνων. Αυτή η ίδια η ιστορία της Μεταρρυθμίσεως μας απέδειξε ότι μεταξύ συγγενικών ιδεολογικών συστημάτων η διαμάχη είναι πάντοτε  πολύ ζωηρή. Επίσης δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε, όταν βλέπουμε, μέσα στην Εθνοσυνέλευση, τους Ιακωβίνους να μάχονται με μανία άλλους δημοκρατικούς, των οποίων η πίστη μόλις  διέφερε από την δική τους. Η προπαγάνδα των νέων αποστόλων ήταν ενεργητική. Για να κατηχήσουν την επαρχία τής έστελναν πρόθυμους οπαδούς εφοδιασμένους  με λαιμητόμους. Οι ιεροδικαστές της νέας πίστεως δεν συνεβιβάζοντο με την πλάνη. Όπως έλεγε ο Ροβεσπιέρος : « Αυτό που συνθέτει την δημοκρατία, είναι η καταστροφή όλων όσων της αντιτίθενται». Λίγο ενδιαφέρει ότι η χώρα αρνείται να ανανεωθεί· θα την ανανεώσουν παρά την θέλησή της : «Θα προτιμήσουμε να κάνωμε την Γαλλία νεκροταφείο», διαβεβαίωνε ο Καρριέ (Carrier)«παρά να μη την ανανεώσουμε με τον τρόπο μας». 

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΖΟΦΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ

Ένα σφάλμα που διαπράξαμε έως τώρα, είναι ότι αφήσαμε χωρίς ανάλυση το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθώντας να καλύψουμε αυτό το κενό δημοσιεύουμε τώρα το παρόν άρθρο επίλεκτου συνεργάτη μας – και προετοιμάζουμε τη συνέχεια.

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Nikolai Romanov

Aλεξή Τσίπρας, η θεατή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ

Κάποιες φορές είναι απαραίτητο να κοιτάμε την αλήθεια κατάματα,όσο σκληρή και αν είναι αυτή. Τα χθεσινά αποτελέσματα των εκλογών με το ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά ,δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη, δυστυχώς δεν αποτελεί θετική εξέλιξη για τον τόπο.

  Ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι, δεν είναι ένα κλασσικό κομμουνιστικό/ μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα. Είναι ένας συνονθύλευμα «κινημάτων» που προέρχονται κατά βάση απο τη ριζοσπαστική αριστερά καθώς και από διάφορες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έχουν τροτσκιστική, κυρίως, ιδεολογία. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν είχαν υπερασπιστεί άτομα από το χώρο των λεγόμενων «αναρχοαυτόνομων» που είχαν συλληφθεί κατά την διάρκεια των διαφόρων "molotov parties", τα οποία η παρακρατική εξωκοινοβουλευτική αριστερά διοργανώνει οποτεδήποτε το αστικό κράτος βρίσκεται στην ανάγκη να αποπροσανατολήσει την κοινή γνώμη. Πολλές φορές έχει λεχθεί ότι υπάρχουν υπόγειες διαδρομές και διασυνδέσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ ,διαφόρων ΜΚΟ που ασχολούνται, σε βάση επαγγελματική και κερδοφόρα, με τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία των λαθροεισβολέων, την προώθηση και επιβολή των γάμων μεταξύ των ομοφυλοφίλων καθώς και την προστασία ανύπαρκτων κυρίως εθνικών μειονοτήτων που δήθεν καταπιέζονται απο τους Έλληνες! 

Στιγμιότυπο από το ιδιαίτερα πετυχημένο "μολότωφ πάρτυ" του Δεκεμβρίου 2008

H AΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ (ΡΟΑ)

Με μεγάλη χαρά δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο για την ξεχασμένη ιστορία του στρατηγού Βλασώφ και του POA. Θέλoντας να υπενθυμίσουμε σε όσους το διαβάζουν πως οι ανόητοι μικρο-εθνικισμοί της εποχής οδήγησαν τη μισή Ευρώπη ύπο κομμουνιστική κατοχή, ενώ την άλλη μισή, υπό την πιό ήπια, αλλά πολύ πιό διαβρωτική αμερικανική επικυριαρχία.

                                                                                                                                                    

                                                                                                                                                    Θεόδοτος

γράφει ο Nikolai Romanov

O Α.Βλασώφ επιθεωρεί μονάδα του Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού

Ι.Στάλιν

Πολλές φορές έχει γραφτεί στον Θεόδοτο ότι ο Στάλιν, αν και γεωργιανής καταγωγής, ήταν στην ουσία Ρώσος εθνικιστής. Αυτό είναι ιστορικά αληθές: ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, πρώην παποδοπαίδι, πρώην φοιτητής θεολογικής σχολής και, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, πρώην πράκτορας της τσαρικής μυστικής αστυνομίας (Οχράνα [= Ασφάλεια]), αποφάσισε, όταν κατάλαβε ότι οι Ιουδαίοι προωθούν τους σοσιαλιστές είτε μενσεβίκους είτε μπολσεβίκους,  να αλλάξει στρατόπεδο και να ενταχθεί πλήρως στους μπολσεβίκους υιοθετώντας ως επαναστατικό όνομα το Στάλιν (= ατσαλένιος στα ρωσικά) . Στην αρχή κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά· σιγά-σιγά όμως ο πονηρός και δολοπλόκος Γεωργιανός κατόρθωσε να ανέβει στην κλίμακα της ιεραρχίας και να κερδίσει ΄την εμπιστοσύνη του ηγέτη των μπολσεβίκων, Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ -Λένιν και βαθμιαίως να εκτοπίσει τον κομμισάριο του Κόκκινου Στρατού (και Ναυτικού) Ιουδαίο Λέον Τρότσκυ. Έτσι, μετά τον θάνατο του Λένιν, αναδύθηκε ως ο ηγέτης του ΚΚΣΕ. Αυτό ήταν μια θετική εξέλιξη (όσο θετική εξέλιξη μπορεί να υπάρξει στην πανούκλα που λέγεται μαρξισμός-κομμουνισμός). Ο Ιουδαίος Τρότσκυ, πράγματι, ήθελε να προωθήσει την παγκόσμια επανάσταση, ενώ αντίθετα ο Στάλιν πίστευε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε κάθε χώρα ξεχωριστά, ουσιαστικώς απορρίπτοντας τον διεθνισμό.

Η τελευταία τσαρική οικογένεια με στολή Κοζάκων

Παρ'όλα αυτά η κατάσταση επί Στάλιν στην Ρωσία ,αλλά και στα υπόλοιπα κράτη της Σοβιετικής Ένωσης ήταν τραγική. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι μικροϊδιοκτήτες γης, οι κουλάκοι, ήταν ωμός και βίαιος. Οι κοζάκοι, οι οποίοι επί της τσαρικής Ρωσίας είχαν καθεστώς ημιαυτονομίας με την υποχρέωση να υπηρετούν στο τσαρικό στρατό, κυνηγήθηκαν βιαίως. Για να τονίσουν τους δεσμούς μεταξύ της δυναστείας των Ρομανώφ και των Κοζάκων ο εκάστοτε ρώσος μονάρχης , έπαιρνε τον τίτλο του feldataman, δηλαδή του αρχιαταμάνου όλων των κοζάκικων φυλών. Έτσι παρόλες τις προσπάθειες απο τους μπολσεβίκους να προσεταιριστούν τους κοζάκους, η συντριπτική τους πλειοψηφία προτίμησε να πάρει το μέρος των Λευκών Ρώσων αντεπαναστατών κατά τον εμφύλιο πόλεμο 1919-1923. 

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Θ.ΘΕΟΛΟΓΗ ΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ, Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

 Η ομιλία έγινε στις 29 Απριλίου 2012 στο κτήριο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων. Την αναπαράγουμε εδώ με τη σύμφωνο γνώμη του ιστοριοδίφη και συγγραφέα Θ.Θεολόγη

Κυρίες και Κύριοι,

Θωμάς Θεολόγης

Δέχτηκα χωρίς δισταγμό την τιμή που έγινε στην ταπεινότητά μου να παρουσιάσω το βιβλίο ενός αξιολογοτάτου συγγραφέως, καθηγητού και επιστήμονος.

Γιατί, σκέφθηκα, ο κ. Μιχαλόπουλος απομακρύνθηκε από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, όπου θα διαπαιδαγωγούσε  εποικοδομητικά τους νέους; Προσπαθώντας να βρω την απάντηση, ήρθαν στο νου μου πολλά «γιατί», όπως:

• Γιατί πέθαναν στην εξορία από πείνα οι Πυθαγόρας-Αριστείδης-Σοφοκλής;
• Γιατί πέθαναν στη φυλακή οι Μιλτιάδης και Φειδίας;
•  Γιατί μερικοί εγκληματίες ετάφησαν δημοσία δαπάνη και με εθνικό πένθος;
• Γιατί πρέπει να πάμε στα Σκόπια, προκειμένου να δούμε το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου;
• Γιατί ο Θεός θέλει να γίνουμε Μουσουλμάνοι; «Γιατί ’ναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», δεν μας έμαθαν στα σχολεία ;

Ένας διδάκτωρ του βεληνεκούς του κ. Δ. Μιχαλόπουλου, χωρίς τρύπια και ξασπρισμένα παντελόνια, χωρίς τα μαλλιά πλεγμένα σε κότσο και χωρίς σκουλαρίκια, αποτελεί κακό πρότυπο για τους φοιτητές σήμερα κι απομακρύνθηκε από τις αίθουσες! Δεν έπαυσε, όμως, να προσφέρει τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του μέσω των βιβλίων του.

Συμπατριώτες! Στα αμέτρητα ελαττώματα που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, προσθέσαμε άλλο ένα, πολύ τοξικό! Λέγεται «ξάπλα σε προγονικές δάφνες». Αυτό,σε συνδυασμό με την παραδοσιακή μας φαγωμάρα, αποτελεί μια ενδημική/επιδημική κατάρα, που μας οδηγεί στον αφανισμό. Είμαστε μονίμως χωρισμένοι σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, εξ ού κι ο όρος «διχασμός». Κλείνουμε ένα αιώνα από τότε που εγκαινιάστηκε ο διχασμός στον οποίο αναφέρεται το βιβλίο. Παρά το γεγονός ότι τα ιστορικά ντοκουμέντα είναι αδιάσειστα, οι θέσεις της κάθε πλευράς παραμένουν αδιασάλευτες. Τι ντροπή!

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ;

 Το παρακάτω κείμενο είναι η ομιλία του Δημήτρη Μιχαλόπουλου στην εκδήλωση που έγινε την Κυριακή 29 Απριλίου στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, με θέμα την παρουσίαση της νέας έκδοσης του βιβλίου του άνωθεν συγγραφέα με τίτλο Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ: Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

                                                                                                                                                      Θεόδοτος

Πάτερ Στυλιανέ,

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Δ. Μιχαλόπουλος

            Τὸ βασικὸ ἐρώτημα στὸ ὁποῖο ἀπόψε ὀφείλει κανεὶς νὰ δώση ἀπάντηση εἶναι τὸ ἀκόλουθο:

            Γιατί γράφουμε Ἱστορία;

Τί σημασία ἔχει ἡ συνεχής, συστηματικὴ ἀναμόχλευση τοῦ παρελθόντος καὶ ἡ ἀέναη προσπάθεια ἀποκατάστασης μιᾶς περασμένης πραγματικότητας τὴν ὁποία λίγοι πιὰ θυμοῦνται καὶ ἀκόμα λιγότεροι θέλουνε  νὰ ἀποκατασταθῆ; 

Τί εἶναι μὲ λίγα λόγια αὐτὸ ποὺ ἔσπρωξε τὸν Θουκυδίδη νὰ γράψη τὴν ἱστορία τοῦ  γενικευμένου δράματος τῆς ἐποχῆς του - ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴν προσωπική του τραγωδία;

Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε τὸν Πολύβιο νὰ ἀφήση κατὰ μέρος τὴ δική του πατρίδα καὶ νὰ  ἀνιχνεύση τὴν ὁδὸ ποὺ ἀκολούθησε ἡ Ρώμη, ὥστε αὐτὴ νὰ ἀναχθῆ σὲ Δύναμη οἰκουμενικῆς ἐμβέλειας;

Γιατί καὶ ὁ Πλούταρχος καὶ ὁ Λουκιανὸς ἀλλὰ καὶ ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανὸς  ἐτόνισαν  ὅτι ὑπέρτατο καθῆκον τοῦ ἱστορικοῦ εἶναι νὰ λέη τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη;

            Γιατί ἡ Ἄννα Κομνηνὴ μᾶς ἄφησε ὡς παρακαταθήκη τὴν ἐντολὴ ὅτι, καθὼς ἀρχίζουμε νὰ γράφουμε Ἱστορία, ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀποβάλουμε τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ περιβληθοῦμε τὸ τῆς Ἱστορίας ἦθος;

            Γιατί, τέλος,  ὁ Γίββων, ὁ Βρεταννὸς ἱστορικὸς τοῦ Βυζαντίου, ὅταν τελείωσε τὸ μνημειῶδες βιβλίο του γιὰ τὴν Παρακμὴ καὶ Πτώση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους, βγῆκε στὸν κῆπο του καὶ κύτταζε γιὰ ὥρα πολλὴ τὰ «ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ»;

            Διότι, Κυρίες καὶ Κύριοι, καθὼς  αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ γράψη Ἱστορία κάθεται στὸ τραπέζι του καὶ ἑτοιμάζεται νὰ ἀρχίση τὴ δουλειά του, ἐν τῇ ἀπερισπάστῳ ἡσυχίᾳ τοῦ γραφείου ὅπως ἔλεγε καὶ παλιὸς καθηγητής μας στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, οἱ τάφοι γύρω του ἀνοίγουν, οἱ νεκροὶ βγαίνουν ... καὶ ἀρχίζουν νὰ τοῦ μιλοῦν. Μιλᾶνε καὶ λένε καὶ λένε καὶ λένε... καὶ γεμίζει ὁ χῶρος γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι ὅπου ὁ ἱστορικός μας  γράφει καὶ αἵματα καὶ  πόνο καὶ  τραγωδίες καὶ θλίψη  ἀπέραντη... ἕνα ἀτέλειωτο, συνεχὲς δρᾶμα, μὲ λίγα λόγια, μέσα στὴ ροὴ τοῦ ὁποίου οἱ στιγμὲς τῆς ὅποιας εὐτυχίας εἶναι τόσο σπάνιες ὅσο καὶ τὰ διαμάντια  μέσα στὸν βοῦρκο τῶν ποταμῶν τῆς Ἀφρικῆς. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ὁ ἱστορικὸς ἀρχίζει νὰ παλεύη μὲ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Διότι οἱ νεκροὶ φωνάζουν, κραυγάζουν, χειρονομοῦν καὶ ἀπαιτοῦν ἕνα καὶ μόνο : τὴν Ἀλήθεια – καί, βεβαίως, μέσω τῆς Ἀλήθειας τὴ Δικαίωση.