Η ΕΛΞΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

  

Η Γαλλικη Εθνοσυνέλευση, 1789

Όταν ερευνούμε την βαθύτερη φύση ενός φαινομένου, προτού να στραφούμε  στα διάφορα θεωρητικά  κατασκευάσματα που επιχειρούν να το ερμηνεύσουν, είναι εύστοχο να ακούσουμε τι λέει ο χώρος μέσα από τον οποίο προήλθε αυτό το φαινόμενο. Αφού λοιπόν το θέμα μας είναι η μεταφυσική της Αριστεράς, νομίζω ότι ο χώρος στον οποίο πρέπει να αποταθούμε , είναι αυτός του Ιουδαϊσμού: Ο Jacob Taubes, μπορεί να θεωρηθεί κάτοχος μιας διπλής γνώσης. Σαν ραββίνος που ήταν, πράγματι, γνώριζε τη μυστικιστική παράδοση του Ιουδαϊσμού. Όντας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Harvard, ήταν άριστος γνώστης της φιλοσοφίας και της ερμηνευτικής. Ήταν λοιπόν ο πιο κατάλληλος, για να απαντήσει σε ένα ερώτημα, στο οποίο οι «επιφανειακοί» ιστορικοί, ως συνήθως,  έδιναν μία απάντηση, με την οποία απλώς περιέγραφονται τα γεγονότα, χωρίς να αναλαμβάνεται προσπάθεια διείσδυσης  στη βαθύτερη σημασία τους.

Η ερώτηση ήταν η εξής: Γιατί οι ριζοσπαστικοί-επαναστάτες και οι μασώνοι φιλελεύθεροι ονομάστηκαν αριστεροί; Η απάντηση των ιστορικών της ‹‹επιφάνειας›› ήταν πως η ονομασία προήλθε από την θέση την οποία διάλεξαν στα έδρανα, όταν το 1789 συνήλθε η Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Ως συνήθως, οι απλές ή, μάλλον, απλοϊκές και –δήθεν- ορθολογικές απαντήσεις ηρεμούν τον κόσμο, τον καθησυχάζουν, τελικώς τον ικανοποιούν, αλλά κρύβουν την ουσία.

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ "ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ"

γράφει ο Αlex Synodinos 

Μεγαλώνοντας στην μαρξιστοκρατούμενη Ελλάδα και μέσα στην όλη παράνοια που η  «Γενία του Πολυτεχνείου» επέβαλε στη κοινωνία, η επαφή μου με τα διάφορα σύμβολα της Αριστεράς αναγκαστικά έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Ένα από αυτά που αισθητικά μου φαινόταν ιδιαίτερα αποκρουστικό, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, ήταν το περιβόητο «Σύμβολο της Ειρήνης». Αργότερα, διαβάζοντας ορισμένα άρθρα για την γερμανοσκανδιναβική προχριστιανική παράδοση ανακάλυψα κατά τύχη την προέλευση αυτού του συμβόλου και νομίζω πως ήρθε η ώρα να την επεξηγήσουμε. 

O Ρούνος της Ζωής

Τα διάφορα γερμανικά φύλα πριν από την έλευση του Χριστιανισμού είχαν αναπτύξει ένα μαγικό και μαντικό αλφάβητο, που σήμερα είναι γνωστό ως Ρούνοι (Runes). Κάθε γράμμα αυτού του αλφαβήτου εκπροσωπεί και μια σειρά κοσμικών δυνάμεων και αρχών. Ένα από αυτά είναι το ρουνικό γράμμα Elhaz (στο αλφάβητο του von List είναι ο Ρούνος Man). Πέρα από τους άλλους συμβολισμούς του, που δεν είναι του θέματος να αναπτύξουμε, ο Ρούνος Elhaz συμβολίζει τη ζωή, την άνθηση, τη δημιουργία και κατά συνέπεια αποκαλείται  «Ρούνος της Ζωής».  Το ρουνικό αλφάβητο με την επιβολή της χριστιανικής θρησκείας στις γερμανικές χώρες χρησιμοποιήθηκε από τους μοναχούς ως αλφάβητο γραφής και η απόκρυφη σημασία του σιγά-σιγά ξεχάστηκε. Αργότερα, κατά τα τέλη του 19^ου αιώνα στη Δύση γενικώς και τη Γερμανία ιδιαιτέρως αναπτύχθηκε το φαινόμενο του «Occult Revival», μια επανάνθηση του εσωτερισμού, η οποία συνοδεύτηκε και από την επανακάλυψη των Ρούνων ως μαγικού αλφαβήτου - σε νέα, όμως, μορφή όπως αυτή παρουσιάστηκε από τον αρειοσοφιστή Guido von List. Στο σύστημα που αυτός ανέπτυξε, ανεστραμμένος ο Ρούνος Elhaz/Μan  γινόταν ο «Ρούνος του Θανάτου» Yr. Η χρήση αυτών των συμβόλων στη Γερμανία και την Αυστρία επεκτάθηκε πολύ γρήγορα και μάλιστα σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως π.χ. στην αναγραφή της ημέρας γέννησης και θανάτου ενός ατόμου στις εφημερίδες. Αυτή μάλιστα η πρακτική διατηρηθηκε και αρκετά μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου. ‘Ετσι στο συλλογικό ασυνείδητο των Γερμανών ο μεν «Ρούνος της Ζωής» κατέληξε να απεικονίζει την γέννηση  ενός ατόμου, ενώ ο «Ρούνος του Θανάτου» τον βιολογικό του θάνατο.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE-KALERGI: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Σημείωση περί του άρθρου (3/6/2014). Το παρόν μεταφρασμένο από τα ιταλικά άρθρο μας φαίνεται να αποτελεί από τα πιό διαδεδομένα άρθρα του μπλογκ μας και είναι προφανώς αυτό που γνώρισε στο ελληνικό κοινό το σχέδιο των οραματιστών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εξαφάνιση των Ευρωπαϊκών εθνών δια της μιγαδοποίησης τους. Αν και ασφαλώς χαιρόμαστε για την συμβολή μας αυτή, πρέπει να αναφερθούν κάποια θέματα τα οποία μας έχουν προβληματίσει ως μπλογκ. Πρώτον, το άρθρο αυτό το δανείστηκαν και αναπαρήγαγαν πολλαπλές ιστοσελίδες και μπλογκς, κάποια εκ των οποίων δεν θεώρησαν απαραίτητο να πουν από που το πήραν. Σε αυτή τη κατηγορία ανήκει και η επίσημη ιστοσελίδα μεγάλου κόμματος που το παρουσίασε εμμέσως πλην σαφώς ως δική της μετάφραση... Δεύτερον, παρατηρήθηκε το φαινόμενο κάποιοι, σχετιζόμενοι με το ίδιο κόμμα, να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό κείμενο για να το μεταφράσουν στα αγγλικά (με εμφανείς και κωμικές μεταφραστικές παρανοήσεις λόγω της διπλής μετάφρασης) χωρίς ασφαλώς να αναφέρουν από που πήραν το παρόν άρθρο. Τρίτον, διάφοροι "εθνοσωτήρες" (με τρισεκατομμύρια...) δίνουν διαλέξεις επί του σχεδίου Coudenhove-Kalergi αυτοπροβαλλόμενοι ως αυτοί που απεκάλυψαν στο κοινό το σχέδιο (τη στιγμή που για αυτό έχουν γραφεί σε πολλαπλές γλώσσες δεκάδες άρθρα ήδη από τη δεκαετία του 1960). 

Είναι νομίζω κατανοητό πως εάν οι άνθρωποι που θέλουν να "σώσουν" την Ελλάδα είναι τέτοιας ποιότητας χαρακτήρος και νοημοσύνης, τότε ως λαός και ως πολιτικός χώρος έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα. 
                     
                                                                                                                Εκ της Διαχείρισης 

Ο Θεόδοτος καλεί τους αναγνώστες του να περιβάλουν με ιδιαίτερη προσοχή το παρακάτω άρθρο, γιατί δίνει την ουσία των όσων διαδραματίζονται γύρω μας – δηλαδή πολύ κοντά μας.

Το  άρθρο που ακoλουθεί μεταφράστηκε από τα Ιταλικά. Είχε αναρτηθεί στο σάιτ «Identità».

Μετάφραση -επιμέλεια:  Ελευθέριος Αναστασιάδης

Η μαζική μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο του οποίου τα αίτια εξακολουθούν να κρύβονται έξυπνα από το σύστημα, και η  πολυπολιτισμική προπαγάνδα προσπαθεί ψευδώς να  την παρουσιάσει ως αναπόφευκτη. Με αυτό το άρθρο σκοπεύουμε να αποδείξουμε μια για πάντα, ότι δεν είναι ένα αυθόρμητο φαινόμενο. Αυτό που θέλουν να εμφανίσουν ως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιστορίας, είναι στην πραγματικότητα ένα σχέδιο μελετημένο γύρω από ένα τραπέζι και προετοιμασμένο εδώ και  δεκαετίες, για να καταστρέψει εντελώς το πρόσωπο της Γηραιάς Ηπείρου.
 

Η  Πανευρώπη

von Coudenhove-Kalergi

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν επίσης ο άνθρωπος που σχεδίασε την προγραμματισμένη γενοκτονία των λαών της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα σκοτεινό πρόσωπο, του οποίου οι μάζες αγνοούν την ύπαρξη, αλλά οι ισχυροί τον  θεωρούν ως τον ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όνομά του είναι  Richard Coudenhove  Kalergi. Ο πατέρας του ήταν ο  Αυστριακός διπλωμάτης Heinrich von Coudenhove-Kalergi (με κάποιες ρίζες από την βυζαντινή οικογένεια των Καλλέργηδων) και η μητέρα του η Γιαπωνέζα Mitsu Aoyama. Ο Kalergi λοιπόν, έχοντας στενές επαφές με όλη την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τους Ευρωπαίους πολιτικούς, εξ αιτίας των διασυνδέσεων του αριστοκράτη -διπλωμάτη πατέρα του, κινούμενος  στα παρασκήνια, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει στα  σχέδιά του τους πιο σημαντικoύς αρχηγούς κρατών, κάνοντάς τους  υποστηρικτές και  συνεργάτες του στο «έργο της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΤΟΝΜΕΔΩΝ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Shabbetai Zevi, Nathan of Gaza, Jacob Frank

Έχετε σκεφτεί ποτέ, ποιές θα ήταν οι συνέπειες για την Ελλάδα, εάν το κίνημα των κρυπτοϊουδάιων ντονμέδων είχε αποτύχει και η Τουρκία παρέμενε μία μουσουλμανική χώρα; Εκτός του ότι η εκστρατεία της Μικράς Ασίας θα είχε σίγουρα διαφορετική κατάληξη και σήμερα ίσως ο χάρτης της Ελλάδας να συμπεριλάμβανε και τις ακτές της Μικράς  Ασίας, είναι σίγουρο ότι η Τουρκία, ως μουσουλμανική χώρα, θα είχε μείνει έξω από τους δυτικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ κ.λπ, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εγείρει διεκδικήσεις εναντίον της Ελλάδας· και φυσικά δεν θα μπορούσε να εισβάλει στην Κύπρο. Όμως και στην μέση Ανατολή, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αφού το Ισραήλ θα είχε στην περιοχή του μία ακόμη μουσουλμανική χώρα που θα ήταν εχθρικά κείμενη απέναντι του. Ας κάνουμε λοιπόν μία σύντομη σύνοψη της ιστορίας των ντονμέδων, γιατί όπως θα δούμε στην συνέχεια, υπάρχουν κάποιες νέες αποκαλύψεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Τον 17ο αιώνα εμφανίστηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία (στη Σμύρνη) ένας άνθρωπος φυσικά και μεταφυσικά διεστραμμένος: ο Shabbetai Zevi, Εβραίος ασκεναζί, του οποίου ο πατέρας προερχόταν από την Πάτρα. Στην νεανική του ηλικία μυήθηκε στα μυστικά του εβραϊκού οργιαστικού γνωστικισμού: Η σωτηρία επέρχεται μέσω της αμαρτίας. Ο μύστης πρέπει να γευθεί όλα τα αμαρτήματα.

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, κατάφερε να φτιάξει ένα τεράστιο «μεσσιανικό» κίνημα κηρύττοντας τις δοξασίες του Γνωστικισμού και την κατάργηση κάθε παραδοσιακής θρησκείας. Πολλοί ραββίνοι πιστέψανε πως ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν – και τον ακολούθησαν. Η Θεσσαλονίκη, η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη εξελίχθηκαν στα σημαντικότερα κέντρα αυτού του μεσσιανικού/γνωστικού κινήματος. Τελικά ο Σουλτάνος ανησύχησε και έδωσε εντολή να συλληφθεί ο Shabbetai Zevi. Αυτός τότε ασπάστηκε το Ισλάμ, δίνοντας εντολή στους Ιουδαίους οπαδούς του να κάνουν το ίδιο αλλά μόνο εξωτερικά: «Από τα μέσα», μυστικά, θα παρέμεναν πιστοί στον μεσσιανικό γνωστικισμό που κήρυττε ο Shabbetai Zevi. Αυτό και έγινε· και οι Τούρκοι τους ονόμασαν dönme (πληθυντικός: dönmler [στα ελληνικά ντονμέδες]), δηλαδή αποστάτες. Περί το 1900 ζούσαν στη Θεσσαλονίκη περίπου 15.000 (!) ντονμέδες, χωρισμένοι σε τρεις τάξεις, τους Konyosos, τους İsmirli και τους Jakoblar (Jacobiti).

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ

Το κείμενο που γράφτηκε από τον εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, που τουφεκίστηκε άδικα από τους βενιζελικούς το 1922, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Η Ξεχασμένη Επανάσταση. Οι Έλληνες Επίστρατοι και ο Αγώνας τους, 1916-1920.

 γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

το εξώφυλλο του βιβλίου

  Κατά τα έτη 1916-1920, κύριο χαρακτηριστικό της βενιζελικής παράταξης ήταν οι εναντίον των αντιπάλων της διώξεις στις οποίες συστηματικώς επιδόθηκε. Οι διώξεις αυτές υπήρξαν κατά πολύ βαρύτερες από εκείνες που, ακόμη και σήμερα, είναι δυνατόν να γίνουνε σε  περιόδους πολιτικών συγκρούσεων. Για την απίθανη βαρβαρότητα των διώξεων εκείνων είχε μιλήσει ανοιχτά ο Θεόδωρος Πάγκαλος, σε κατάθεσή του, κατά το 1928,  στην Επιτροπή του νόμου 3398 της Βουλής των Ελλήνων. (Εξυπακούεται ότι αυτό ακριβώς το τεύχος των Πρακτικών της  Βουλής σήμερα κανείς δεν μπορεί να το βρει πουθενά.)

Τι είπε ο Θ. Πάγκαλος; Τα εξής:  Ποίος δύναται σοβαρώς να ισχυρισθή ότι το από του  1916 μέχρι 1ης Νοεμβρίου 1920 πολιτικόν  καθεστώς ήτο ομαλόν ή  νόμιμον; Το καθεστώς εκείνο, δια   να   διατηρηθή  εις την  εξουσίαν, ηναγκάσθη να φυλακίση και να τουφεκίση πολλούς,   ακόμη  δε  να απαγορεύση δια σκληρών μέτρων και νόμων και αυτήν  την εκδήλωσιν  δυσαρέσκειας  εις βάρος του. Από της 1ης  Νοεμβρίου 1920 μέχρι του Σεπτεμβρίου 1922 παρεμβάλλεται η  περίοδος τής Γ’ Εθνοσυνελεύσεως, ήτις αναντιρρήτως εξεπροσώπει την λαϊκήν θέλησιν.

      Από τους ηρακλείς του βενιζελισμού ο Πάγκαλος... άρα εξ οικείων τα βέλη…

      Αποκορύφωμα των παραπάνω διώξεων ήταν η φονική επίθεση που έκαναν ξένες δυνάμεις και όργανα της «κυβέρνησης» της Θεσσαλονίκης τον Δεκέμβριο του 1916 στα χωριά Απείρανθος και Μονή της Νάξου. Η επίθεση προκλήθηκε από την άρνηση των κατοίκων  να αναγνωρίσουνε την «κυβέρνηση» της Θεσσαλονίκης.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                 

                 "Αντιπροσωπεύω την παράδοση, με την οποία τα έθνη παραμένουν  

              σε όλη την διάσταση των αιώνων. Αν η φωνή μου έχει οποιαδήποτε

                αξία, κύριοι, δεν είναι επειδή είναι δικιά μου : αλλά γιατί είναι     

               η  φωνή των πατέρων μας." 

         "Η αρχή της νομιμοποίησης ενός ηγέτη  δεν πρέπει να βασίζεται

                                      στη λαϊκή θέληση, αλλά στις δίκαιες πράξεις του."

                                                                                                    Juan  Donoso  Cortés

Juan Donoso Cortes

Πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο, διότι πιστεύω ότι ήλθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, για να αποκτήσουν (η μάλλον να ξαναβρούν) οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μία πολιτική  θεολογία. Δεν είναι δυνατόν, να υπόκεινται ακόμη στην δικτατορία του νέο-γνωστικισμού, που επέβαλε την απόσχιση του Θεολογικού από την κοσμική πραγματικότητα, που εξοβέλισε στα τάρταρα εκείνο το στοιχείο που έδινε νόημα, τάξη και  ελπίδα στο γήινο γίγνεσθαι, δηλαδή το στοιχείο της «Μάγευσης» του κόσμου, για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του Μαξ Βέμπερ. Δεν επιτρέπεται πλέον οι διάφοροι πολιτικάντηδες να στρέφονται προς τους χριστιανούς λέγοντας τους: «Εσείς στις εκκλησίες σας· για τα γήινα αποφασίζουμε εμείς». Λοιπόν θα τους απαντήσω, ότι μακάρι να ήταν έτσι. Μακάρι δηλαδή να αποφάσιζαν για τα γήινα. Στην πραγματικότητα αποφασίζουν για τα...τάρταρα, έχουν δηλαδή και αυτοί μία μεταφυσική αλλά αρνητικής φύσης, τη μεταφυσική του εωσφορικού χάους, τη μεταφυσική των κατωτέρων πεδίων. Φθάνει επιτέλους να λένε την γνωστή, ηλίθια και ταυτόχρονα δόλια φράση: «Οι Χριστιανοί  πρέπει να ψηφίζουν όλα τα κόμματα και να ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα». Φθάνουν πλέον αυτές οι κουτοπονηριές. Σαν ξεκίνημα και έναυσμα λοιπόν, για την διαμόρφωση μιας χριστιανικής πολιτικής θεωρίας, διάλεξα την σκέψη και την φιλοσοφία του Ισπανού διπλωμάτη Juán Donoso Cortés (1809-1853). Τον επέλεξα γιατί ήταν ο πρώτος, που μέσα στην επέλαση του επαναστατικού και διαφωτιστικού πνεύματος, είχε το νοητικό και ψυχικό σθένος να επαναδιατυπώσει μία Πολιτική Θεολογία. Από αυτόν άντλησε ιδέες και ο Γερμανός νομικός και φιλόσοφος Carl Schmitt. Ο άλλος λόγος που με οδήγησε να επιλέξω τον συγκεκριμένο στοχαστή, είναι για να εναντιωθώ σε ένα αριστερόστροφο ρεύμα Πολιτικής Θεολογίας, που προσπαθεί με χίλιους δόλιους τρόπους, να επηρεάσει την Ορθόδοξη παράδοση. Σπινθηροβόλο και περίεργο μυαλό ο Donoso Cortés, κατά την διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων είχε επηρεαστεί από τις φιλελεύθερες ιδέες διαφόρων στοχαστών, όπως του Locke, του Condillac, του Rousseau και του Voltaire. Αργότερα όμως, ζώντας από κοντά τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών επαναστάσεων κατά την περίοδο της θητείας του στο διπλωματικό σώμα, έκανε στροφή 180 μοιρών και ανέπτυξε μία πολιτική φιλοσοφία που βασίστηκε στις αρχές του παραδοσιακού χριστιανισμού.

ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

           

ουροβόρος όφις, το τέλος μου, η αρχή μου

         Διαβάζοντας τα ακαδημαϊκά εγχειρίδια της πολιτικής  ιστορίας, σας δημιουργήθηκε ποτέ η εντύπωση ότι ,στον μεσαιωνικό κόσμο , στην περίοδο της Αναγέννησης, ακόμη και μέχρι  τον 17^ο  αιώνα, υπήρχε και δρούσε μία διεθνής της ριζοσπαστικής αριστεράς; Νομίζω πως όχι. Και όμως υπήρχε. Αν  ερευνήσετε την ιστορία από τον 7^o αιώνα μ.Χ. μέχρι τον 17^o αιώνα (παραλείπω τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες) θα διαπιστώσετε ότι οι γνωστικές σέκτες και κινήματα κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν τόσο πολυάριθμα  και  η  γεωγραφική τους  κατανομή  τόσο μεγάλη, ώστε αποτέλεσαν μία πραγματική κόκκινη διεθνή. Αν κάποιος προσπαθήσει να τα απαριθμήσει θα διαπιστώσει ότι ουκ έστιν αριθμός : οι Παυλικιανοί, οι Βογόμιλοι, οι Καθαροί, οι Βάλδιοι, οι Dolciniani, οι αδελφοί του «Ελευθέρου πνεύματος», οι Tondrachiani , οι Doukhobors, οι  Khlysts, κ.λπ. Και όμως , παρόλο που όλα αυτά τα κινήματα είχαν πολιτική δράση και διεκδικήσεις, τα εγχειρίδια της πολιτικής ιστορίας  είτε δεν τα αναφέρουν ή κάνουν κάποιες σύντομες αναφορές μόνον για τα κατά τόπους γνωστικά κινήματα, δηλαδή εντελώς μεμονωμένα, μιλώντας για παράδειγμα λίγο για τους Kαθαρούς στην Γαλλία, λίγο για τους Bογόμιλους στο Βυζάντιο κ.λπ. 

     Το τέχνασμα λοιπόν σε τι συνίσταται; Α) Αφήνουν την παρουσίαση αυτών των κινημάτων στην Θρησκευτική ιστορία, η οποία επικεντρώνεται στην αιρετική τους θεολογία και δεν αναφέρεται εκτεταμένα στην πολιτική τους ιδεολογία. Β) Η δράση τους εξετάζεται  όχι ως σύνολο αλλά αποσπασματικά, απομονώνοντάς τα σε συγκεκριμένους τόπους και χρονικές περιόδους. Με αυτό τον τρόπο ο μελετητής της ιστορίας σχηματίζει την ιδέα  ότι κατά καιρούς, σε διάφορες χώρες,εμφανίστηκαν κάποιες θρησκευτικές αιρέσεις και....τελεία. 

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

 Τι πραγματικά ήταν η Γαλλική επανάσταση του 1789; Ένας λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην τυραννία; Μία επανάσταση εναντίον της βασιλείας; Ο αγώνας της αστικής τάξης εναντίoν των προνομίων της αριστοκρατικής τάξης; Αυτοί είναι οι μύθοι που δημιουργήθηκαν για να συσκοτίσουν την πραγματική και ουσιαστική φύση της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν ήταν άλλη, από την νικηφόρα επέλαση και αιματηρή εκδίκηση των γνωστικών κινημάτων και του ιουδαϊσμού.

Πρώτος μύθος: Η επανάσταση κυνήγησε τους αριστοκράτες. 

Λουδοβίκος-Φίλιππος Β' της Ορλεάνης

Όπως γράφει ένας από τους πιο φημισμένους ιστορικούς της Γαλλίας, ο François Furet, η αριστοκρατία σαράντα χρόνια μετά την επανάσταση ήταν τόσο πλούσια και ισχυρή όσο και στην Γαλλία του Λουδοβίκου XVΙ. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην ορολογία των επαναστατών, ο όρος «αριστοκράτης» δεν εννοούσε καθόλου τα μέλη μιας ορισμένης κοινωνικής τάξης αλλά μόνον τον εχθρό της επανάστασης. Έτσι, θεωρούσαν αριστοκρατικό έναν εργάτη καθολικό από την Ανδεγαυία ή έναν αγρότη αντεπαναστάτη από την Λοζέρ. O Αμερικανός ιστορικός Donald Greer απέδειξε ότι από τα θύματα που θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας (La Grande Terreur), μόνον το 8,5% ήταν αριστοκράτες και το 91,5% ήταν από τις λαϊκές τάξεις. Επίσης στην ίδια έρευνα απέδειξε ότι από τους 400.000 ευγενείς που ζούσαν το 1789 εκτελέστηκαν  μόνον 1.158, δηλαδή ένα ποσοστό του 0,03%. Το 1790 πολυάριθμοι ευγενείς βρίσκονταν στις πρώτες γραμμές της επανάστασης και την υπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο. (O Θεόδοτος έχει αναλύσει αυτό το θέμα στο άρθρο με τον τίτλο: Η  ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ RADICAL CHIC.) Μάλιστα, κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας εκδόθηκε ειδικό διάταγμα που απαγόρευε τις επιθέσεις στους πύργους των ευγενών. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε ότι ένας από τους πρωταγωνιστές της επανάστασης και μέγας διδάσκαλος της μασονικής στοάς  της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας ήταν ο Δούκας  Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄της Ορλεάνης.

ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΜΕΝΕΙ

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

Alexandre Seon Η λύρα του Ορφέα

Ένας οπαδός της δεξιάς, ένας του μαρξισμού και ένας του φιλελευθερισμού, στην Ευρώπη (Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, κ.λπ.) των μέσων του προηγούμενου αιώνα, τι το κοινό είχαν; Τίποτα θα μου πείτε. Και όμως είχαν κάτι, που υπερέβαινε τις ιδεολογίες  στις οποίες, για τον α΄ ή β΄ λόγο πίστευαν. Eίχαν αισθητική. 

Τι σημαίνει αυτό; θα διερωτηθεί κάποιος. Ας ορίσουμε λοιπόν τι εννοούμε με τον όρο αισθητική. Δεν θα αναφέρω τους  φιλοσοφικούς ορισμούς, που κατά καιρούς έχουν δοθεί όσον αφορά  αυτήν την έννοια, αλλά θα προτιμήσω κάτι πιο ποιητικό : Είναι το ψυχικό κάλλος, που  σμιλεύει  την νοητική και υλική πραγματικότητα, προσδίδοντάς της  χάρη, ομορφιά και ευγένεια.

                

 Επειδή όμως η ιδιότητα του «ψυχικού κάλλους» μπορεί να αποδοθεί μόνον σε λίγους ανθρώπους και άρα δεν ενδείκνυται για μαζικούς χαρακτηρισμούς, θα την αντικαταστήσω με τον όρο «εσωτερική κομψότητα». Αυτή η εσωτερική κομψότητα λοιπόν, μπορεί να είναι είτε έμφυτη, είτε δημιούργημα μιας κουλτούρας ή όπως συνήθως συμβαίνει, και των δύο μαζί. Η επιλογή της ιδεολογίας, πράγματι, την οποία κάποιος έχει ενστερνιστεί μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: έλλειψη γνώσεων ή αντίθετα επάρκεια γνώσης, λανθασμένη ή σωστή αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι, κοινωνικές  επιρροές κ.λπ. Η αισθητική, όμως,  όλα αυτά τα ξεπερνά, διότι η έδρα της βρίσκεται σε ένα ψυχικό κέντρο πιο βαθύ από τα υπόλοιπα. Φανταστείτε μία σειρά φωτογραφιών πάνω σε  δύο τοίχους: οι φωτογραφίες δείχνουν τους οπαδούς της αριστεράς, τους οπαδούς της δεξιάς, τους επαναστάτες και τους αστούς. Στον κάθε ένα από τους δύο τοίχους υπάρχουν οι ίδιες φωτογραφίες. Όμως οι φωτογραφίες του δεύτερου τοίχου φωτίζονται από ένα όμορφο, γλυκό, κιτρινωπό φως, ενώ αυτές του δεύτερου τοίχου δεν φωτίζονται καθόλου. Κάπως έτσι λειτουργεί η αισθητική και ξεπερνά ιδεολογίες, απόψεις, πιστεύω.

ΟΤΑΝ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ

γράφει ο Alex Synodinos

 

Υποθέτω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του Θεόδοτου γεννήθηκαν πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ασφαλώς έχουν ακούσει την επίσημη «δεξιά» ιστορική θεώρηση για την περίοδο εκείνη· πώς δηλαδή οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν το σοβιετικό μπλοκ και τον διεθνή κομμουνισμό όπου κι αν αυτός σήκωσε το «άσχημο κεφάλι του» (για να θυμηθούμε και την περιβόητη φράση του Τρούμαν). Αποτελεί κάποιου είδους ιδιόμορφης ιεροσυλίας να αμφιβητήσει κάποιος αυτή τη θέση, ειδικά στην Ελλάδα όπου η συντηρητική παράταξη θεωρεί την αμερικανική βοήθεια στον Συμμοριτοπόλεμο ως θεόσταλτο δώρο κατά των κομμουνιστών.

Σε αυτό το κείμενο θα καταδείξουμε πως η ψυχροπολεμική πολιτική των ΗΠΑ πολύ απέχει από του να χαρακτηρισθεί ως αντικομμουνιστική «σταυροφορία». Όσον αφορά μάλιστα την ενίσχυση του ελληνικού στρατού κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου ήταν το αποτέλεσμα μιας γεωπολιτικής στρατηγικής η οποία δεν θέλει την κάθοδο της Ρωσίας στην ανατολική μεσόγειο. Μια στρατηγική την οποία οι Αμερικάνοι κληρονόμησαν από τους Βρεταννούς και η οποία, εάν επικρατούσαν οι κομμουνιστές το 1949, θα ματαιωνόταν, εφόσον η Ελλάδα θα γινόταν δορυφόρος της (σοβιετικής έστω) Ρωσίας.

Το να αναλύσουμε βέβαια όλη την ιστορία του Ψυχρού Πολέμου σαφώς είναι αδύνατον σε ένα άρθρο·  μπορούμε όμως να ερευνήσουμε διάφορα περίεργα περιστατικά εκείνης της περιόδου που αμφισβητούν ευθέως την επίσημη ιστορία όπως μας την έμαθαν.

H AΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ

γράφει ο Nikolai Romanov

Trotsky, o εφευρέτης του όρου "ρατσισμός"

Όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής , για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα τον όρο "σεξισμός", ή για να είμαι πιο ακριβής το είδα γραμμένο σε μια μπροσούρα μιας αριστερίστικης-τροτσκιστικής οργάνωσης. Στην αρχή νόμισα ότι με τον όρο σεξιστής εννοούν αυτόν που έχει ή επιδιώκει πολλές ερωτικές επαφές. Αργότερα έμαθα ότι με τον όρο σεξισμό εννοούν τις οποιεσδήποτε διακρίσεις με κριτήριο το φύλο ακόμα και τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων. Ο όρος σεξισμός δημιουργήθηκε από ιουδαίους (κυρίως) φιλελεύθερους και μαρξιστές πανεπιστημιακούς στα αμερικανικά πανεπιστήμια (κυρίως στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια) στις δεκαετίες του '60 και '70. Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί ήσαν επηρεασμένοι από την "Σχολή της Φραγκφούρτης".

Μία παρένθεση , ο όρος "ρατσισμός" πριν τον 20ο αιώνα ήταν ανύπαρκτος. Η λέξη "ρατσισμός" δημιουργήθηκε από τον Ιουδαίο χασάπη του Ρωσικού λαού Λέο Τρότσκυ. Ο Τρότσκυ στο βιβλίο του "Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης" θέλοντας να καταδικάσει τους Ρώσους διανοούμενους του Σλαβόφιλου κινήματος του 19ου αιώνα χρησιμοποιεί τον όρο ρατσιστής .

Δεν είναι, επομένως καθόλου παράξενο που οι ομόφυλοι του και ομοϊδεάτες του δημιούργησαν τον όρο "σεξισμός".

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (NEW LEFT)

γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

   

Το περιοδικό της Νέας Αριστεράς στις ΗΠΑ (1967)

Με τον όρο Νέα Αριστερά χαρακτηρίστηκαν διάφορα ριζοσπαστικά αριστερόστροφα κινήματα που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και την Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1960, και είχαν, ως φαινομενική θεωρητική βάση, μία κριτική ερμηνεία του Μαρξισμού και της πάλης των τάξεων, δηλαδή αυτού που αποκαλούσαν παλαιο-κομμουνισμό, καθώς και την απόρριψη του αστικού και μαρξιστικού ορθολογισμού. Έδειξαν επίσης μία ιδιαίτερη προτίμηση στις παραβατικές κοινότητες και το Λούμπεν προλεταριάτο. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ουσιαστικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση της πολιτικοκοινωνικής φιλοσοφίας της Νέας Αριστεράς έπαιξε η Σχολή της Φραγκφούρτης και ιδιαίτερα ο Μαρκούζε. Ταυτόχρονα, αυτό το κίνημα  χρησιμοποιήθηκε  και από την CIA για να μειώσει την δύναμη των φιλοσοβιετικών κομμάτων. (Να μην ξεχνάμε ότι ο Μαρκούζε εργάστηκε στην CIA.)

Από τον πυρήνα της Νέας Αριστεράς ξεπήδησαν λοιπόν όλα εκείνα τα κινήματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο διαμόρφωσαν το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πνεύμα της Ευρώπης μετά το 1960: Ο Μάιος του 68, τα κόμματα των πρασίνων, καθώς και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Αφού λοιπόν η Νέα Αριστερά πατροναρίστηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης σημαίνει ότι αποτέλεσε το μακρύ χέρι αυτής της Σχολής, για τον ιουδαϊκό-γνωστικό χαρακτήρα της οποίας, έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα. Επειδή όμως ορισμένοι αναλυτές επιμένουν ακόμη  να ερμηνεύουν την Νέα Αριστερά και τη Σχολή της Φραγκφούρτης με απλούς πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους, αποκρύπτοντας έτσι την πραγματική φύση αυτών των κινημάτων, αποφασίσαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε πως χαρακτηρίζεται η προαναφερθείσα Σχολή, από κάποιους που, λόγω καταγωγής και θέσης, γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλά:

Η ΔΙΑΣΠΟΡΙKH ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ένα φάντασμα τριγυρίζει μέσα στην Ελλάδα, το φάντασμα της Φραγκφούρτης: Ο εκπρόσωπος  του νέο-γνωστικού ρεύματος, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης, υπάρχει κίνδυνος να βρεθεί στην ηγεσία της χώρας μας! Το ‹‹Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα›› στο πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, δημιούργημα της «φιλοσοφίας» της ιουδαϊκής διασποράς (diasporic  philosophy), ήταν αυτό που ακαδημακοποίησε και πολιτικοποίησε το παραβατικό πνεύμα, που έσπρωξε στην κατάβαση σε αβύσσους, που μετέτρεψε το αιρετικό γνωστικό πνεύμα σε μαζική κοινωνική διεκδίκηση. Και τώρα, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, υπάρχει η πιθανότητα να γίνει αυτό που ούτε οι ιδρυτές της Σχολής της Φραγκφούρτης δεν είχαν τολμήσει να φανταστούν: Να κυβερνηθεί μία χώρα από τους...οπαδούς τους. Το ΠΑΣΟΚ ήταν η μικροαστική κατσαπλιά, η θεσμοθέτηση της απατεωνιάς και της ρεμούλας, ο εκχυδαϊσμός της κοινωνικής ζωής. Αλλά ‹‹μέχρι›› εκεί. Δεν τόλμησε, αλλά και ούτε ήταν στο DNA του, η κατάβαση στους αβυσσαλέους χώρους της ψυχοπνευματικής παραβατικότητας και της αιρετικής  οντολογίας. Πάμε λοιπόν μια χαρά: Από το πνεύμα της ρεμούλας θα μετακινηθούμε στο πνεύμα...του ιουδαϊκού παραβατισμού. 

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΟΥΝ ΩΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

       Εμείς, σε αυτό εδώ το μπλογκ, καλά τα λέμε μεταξύ μας. Όμως σκεφτήκατε, εάν είναι ποτέ δυνατόν, να καταλάβουν οι  πλατιές λαϊκές μάζες, ότι τα δύο αυτά ιδεολογικά ρεύματα, ουσιαστικώς, είναι δύο αιρετικά γνωστικά κινήματα;  

Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται πρακτικά αδύνατον. Και όμως! υπάρχει ένας τρόπος για να το καταλάβουν. Τα διάφορα γνωστικά ρεύματα, από τους Καθαρούς του 11ου αιώνα στις Γαλλικές επαρχίες έως τους Dukhobors του 17ου  αιώνα στην Ρωσική ύπαιθρο, πόνταραν πάντα στην οικονομία. Με άλλα λόγια, προσπαθούσαν να πείσουν τα φτωχά λαϊκά  στρώματα ότι αυτοί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα φέρουν την ισότητα και την οικονομική δικαιοσύνη. Αυτό ήταν το μόνιμο και σταθερό μοτίβο τους. Το ίδιο και σήμερα: ο μεν φιλελευθερισμός προπαγανδίζει την ‹‹δημιουργική δύναμη›› του καπιταλισμού, η δε αριστερά βάλλει εναντίον του φιλελευθερισμού, υπερασπιζόμενη τις φτωχές λαϊκές τάξεις. Έτσι, πάντα με την δικαιολογία της οικονομικής καλυτερεύσεως, αυτές οι δύο  ιδεολογίες περνούν  την γνωστική πολιτική τους και διαμορφώνουν αιρετικές κοινωνίες. 

 Τι πρέπει λοιπόν να κάνει η Παραδοσιακή Δεξιά; A) Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σχηματιστεί μία παράταξη που να αξίζει αυτή την ονομασία, και αυτό μπορεί να γίνει μόνον εάν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του πατριωτικού –εθνικού χώρου ενωθούν και παραμερίσουν διαφωνίες και εμμονές. Β) Μετά θα πρέπει η παράταξη αυτή να  διατυμπανίσει, με τρόπο ξεκάθαρο και σαφή, ότι είναι μία αντί-καπιταλιστική δύναμη η οποία, όταν θα έλθει στην εξουσία, θα αφαιρέσει όλα τα μέσα παραγωγής από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, θα δημιουργήσει έναν μεγάλο σύγχρονο παραγωγικό ιστό και θα ασκήσει  μία  σοσιαλιστική οικονομική πολιτική, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα την δημιουργική ελευθερία του πολίτη. 

ΒΙΒΛΙΟ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ, 1901-1937

Το Σάββατο και Κυριακή, 27η και 28η Οκτωβρίου, η εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος θα έχει, ως δώρο για τους αναγνώστες της, το βιβλίο του Δημήτρη Μιχαλόπουλου: Ιωάννης Συκουτρής, 1901-1937. Ο άνθρωπος που ο Χίτλερ τον ήθελε πρωθυπουργό.

TI NA KANOYME A΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Το άρθρο αυτό σχεδίαζα να το γράψω από καιρό· και αυτό, διότι όπως σωστά έχει επισημάνει κάποιος αναγνώστης του Θεόδοτου, οι ιστορικές αναλύσεις πρέπει να οδηγούν στο δέον γενέσθαι. Εάν, πράγματι, από την ανάλυση δεν προκύπτει το τι πρέπει να γίνει, τότε η ανάλυση δεν έχει νόημα.

 Το πρώτο όμως που πρέπει εδώ και τώρα να τονιστεί είναι ακριβώς η σημασία της ανάλυσης. Το παρόν στηρίζεται στο παρελθόν, ενώ παράλληλα διαμορφώνει το μέλλον. Η αντίληψη, κατά συνέπεια, την οποία έχουμε όσον αφορά το παρελθόν έχει καθοριστικό ρόλο ως προς τη διαμόρφωση του μέλλοντος. Όλα τα κινήματα, άλλωστε, μικρά και μεγάλα, επιτυχή και αποτυχημένα, ιδεολογικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ακόμη έτσι αρχίσανε: με νέα ερμηνεία του παρελθόντος. Ο Χριστιανισμός π.χ. ερμήνευσε την αρχαία θρησκεία ως «έργο δαιμόνων», που έπρεπε να καταλυθεί, ο Εθνικοσιαλισμός/Φασισμός θεώρησαν το παρελθόν ως διαρκή πτώση του ανθρώπου, ο Μαρξισμός είδε την Ιστορία ως «σκηνή δρωμένων» πάνω στην οποία ένα και μόνο έργο σταθερώς παίζεται: η «πάλη των τάξεων» κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν και εμείς,  του Θεόδοτου, δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, διότι δεν είναι νοητό να γίνει διαφορετικά. Οφείλουμε να θεμελιώσουμε την παρουσία μας και τον λόγο μας πάνω σε ερμηνεία του παρελθόντος διαφορετική από όσες ισχύουν μέχρι σήμερα. Αλλιώς τι λόγο ύπαρξης θα είχαμε;

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Δεν υπάρχει, ίσως, άλλος θεσμός του μεσαιωνικού κόσμου, που να συκοφαντήθηκε τόσο πολύ, όσο η Ιερά Εξέταση. Οι Διαφωτιστές , οι προτεστάντες και οι Ιουδαίοι, κατάφεραν για ένα μεγάλο χρονικό  διάστημα να δυσφημίσουν με όλους τους τρόπους αυτό τον σημαντικό θεσμό. (Ακόμη και στις ημέρες μας, το Ηollywood παρήγαγε πολλές ταινίες που βάλουν κατά της Ιεράς Εξέτασης.) Όμως, όπως λέει και η παροιμία, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Η σύγχρονη ιστορική έρευνα απέδειξε ότι πολλές από τις διηγήσεις που ήταν ευρέως διαδεδομένες για την δράση αυτού του θεσμού, αποτελούν απλώς ένα μύθο που δημιούργησε η νεωτερικότητα. Αποφασιστικές για αυτή την ιστορική αναθεώρηση, ήταν οι εργασίες των  ιστορικών: Henry A. Kamen, μέλους της Royal Historical Society, του Edward Peters, καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας, του Bartolomé Bennassar, καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Τουλούζης, και πολλών άλλων. Στο σύντομο άρθρο που ακολουθεί, ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να κατανοήσει τα αίτια που προκάλεσαν την κατασυκοφάντηση της Ιεράς εξέτασης, αλλά να μάθει και κάποιες, άγνωστες στο ευρύ κοινό, πτυχές  της δραστηριότητας της.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Η σφραγίδα της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης

Το να υπερασπιστούμε και να δικαιολογήσουμε σήμερα, την Ιερά Εξέταση, αποτελεί το ακριβώς αντίθετο του «πολιτικά ορθού» (politically correct). Επειδή όμως o Θεόδοτος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πολιτική ορθότητα, προχωρούμε ακάθεκτοι στην παρουσίαση της πραγματικής ιστορίας αυτού του μεσαιωνικού θεσμού. Ο μεγαλύτερος δυσφημιστής της Ιεράς Εξέτασης, ο Αμερικανός κουάκερος (ένα παρακλάδι του πουριτανισμού) ιστορικός Henry C. Lea, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι: «Ο σκοπός της Ιεράς εξέτασης ταυτιζόταν με τον σκοπό του πολιτισμού». Πράγματι, ακόμη και οι πιο φανατικοί αντί-καθολικοί, ομολογούν ευτυχείς ότι, εάν οι Καθαροί δεν κατάφεραν να κάνουν την ανθρωπότητα να αυτοκτονήσει (ήταν ενάντια στην τεκνοποιία), εάν οι Αναβαπτιστές δεν κατέστρεψαν όλα τα έργα τέχνης, εάν η αίρεση των Dolciniani  δεν σκότωσε όλους τους αμαρτωλούς, εάν οι ‹‹Αδελφοί του Ελευθέρου Πνεύματος›› δεν απέκλεισαν από όλα τα δημόσια αξιώματα όσους δεν ήταν «πεφωτισμένοι» - όλα αυτά οφείλονται στην Ιερά Εξέταση. Σήμερα, κανείς δεν θα ήταν τόσο τρελός, ώστε να πιστεύει ότι ο Θεός δημιούργησε κάποιους, ακριβώς για να τους καταδικάσει αιώνια. Και όμως, αυτό ήταν, για αιώνες ολόκληρους, το προτεσταντικό δόγμα, εξαιτίας του οποίου ξέσπασαν πόλεμοι που αιματοκύλισαν την Ευρώπη. Έτσι, ακριβώς λόγω της ύπαρξης της Ιεράς Εξέτασης, η Ισπανία γλύτωσε τους θρησκευτικούς πολέμους. Να θυμηθούμε επίσης, ότι το φημισμένο πανεπιστήμιο της Salamanca (από τα αρχαιότερα και καλλίτερα στην Ευρώπη) θεμελιώθηκε από έναν Ιεροεξεταστή και ότι η συζήτηση για τα δικαιώματα των Ινδιάνων της Αμερικής (από εκείνη την συζήτηση θα γεννηθεί το σύγχρονο Διεθνές Δίκαιο) έγινε υπό την αιγίδα της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης. 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ & ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

H Ομιλία του Θωμά Θεολόγη στην εκδήλωση που έγινε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου , με θέμα «Απόψεις  για τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο», στην αίθουσα της Παλαιά Βουλής, στις 14 Οκτωβρίου 2012.

Κυρίες και Κύριοι,

Τα Βαλκάνια κατά του Οθωμανού τυρράνου

Από τα πρώτα χρόνια του 20^ού αιώνα, η παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Οι βαλκανικοί λαοί που για αιώνες στέναζαν κάτω από τον τουρκικό ζυγό, αποφάσισαν να παλέψουν για την ανεξαρτησία τους κι άρχισαν ένα υπέροχο αγώνα κατά του κατακτητού. Έτσι, στις 4 Οκτωβρίου 1912, ξεκίνησε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, ενωμένες κατά της Τουρκίας.

Κατά την περίοδο εκείνη ο ανταγωνισμός των μεγάλων Δυνάμεων και της Ρωσίας στην περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης ήταν μεγάλος. Η Βουλγαρία και η Σερβία υπολόγισαν πώς οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για κοινή δράση κατά της Τουρκίας και στις 19 Φεβρουαρίου 1912 υπέγραψαν μυστική Συνθήκη Συμμαχίας. Αργότερα προσετέθη και το Μαυροβούνιο. Μ’ αυτή τη μυστική συμφωνία ζωτικά ελληνικά εδάφη θα περιέρχονταν στους συμμαχήσαντες.

Η αγγλική διπλωματία που πληροφορήθηκε τα ανωτέρω, ενημέρωσε τον Βασιλέα Γεώργιο. Όχι, βέβαια, από αγάπη για την Ελλάδα, αλλά για να τεθεί φραγμός στην κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο. Έχοντας το Γιβραλτάρ, την Μάλτα, την Κύπρο και το Σουέζ στα χέρια τους, οι Άγγλοι ήταν κύριοι της Μεσογείου. Τους χρειαζόταν, όμως και η Κρήτη κι αυτός ήταν ο λόγος που χρησιμοποίησαν τον Βενιζέλο κατά του πρίγκιπος Γεωργίου- τον οποίο οι ίδιοι είχαν τοποθετήσει ως ύπατο Αρμοστή στη Μεγαλόνησο. Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα δεν τους βόλευε και γι’ αυτό υποστήριζαν τον Βενιζέλο που ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας του νησιού.

ΠEΡΙ «ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ», «ΕΛΛΗΝΑΡΑΔIΣΜΟΥ» ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Γράφει ο Nikolai Romanov

                                   

"Το αίμα των πολεμιστών

 είναι ιερότερο από τις προσευχές των μοναχών

 και το μελάνι των διανοουμένων"

                                                                                                                                           Ιούλιος Έβολα

      Μετά τα τελευταία σχόλια κάποιων αναγνωστών σε κείμενα που δημοσίευσε ο "Θεόδοτος", συγκεκριμένα  του κ. Δ. Tσεργίνη, και βλέποντας τις αντιδράσεις κυρίως διαφόρων "εθνικοφρόνων" (αρχαιολατρών ή υπερορθοδόξων), που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για κάτι το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι η ιστορική αλήθεια, αποφάσισα να απαντήσω σε όλους αυτούς τους σώνει και καλά απογόνους του Λεωνίδα και του Βουλγαροκτόνου με αυτό το κείμενο.

Η χώρα μας τον τελευταίο καιρό μαστίζεται από μια παρατεταμένη οικονομική κρίση. Κατά την προσωπική μου άποψη μάλιστα, απλώς το προτεκτοράτο των Βρεταννών και στη συνέχεια των Αμερικανών που λέγεται «Ελλάδα» στην ουσία έχει χρεοκοπήσει. Η οικονομική χρεωκοπία όμως δεν είναι το χειρότερο: το χειρότερο είναι ότι ο λαός μας βρίσκεται σε κατάσταση προκεχωρημένης σήψης. 

Σε όλους αυτούς τους ελληναραίους που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων  μπορεί να συγκαταλέγονται και οι "μαϊμούδες" τυφλοί της Ζακύνθου, οι επίορκοι γιατροί που τσεπώνουν τα φακελλάκια, οι δημόσιοι υπάλληλοι που εισέπραξαν τα "γρηγορόσημα" κ.ο.κ. Εν τέλει ο παχύσαρκος εγγονός του στρατηγού Πάγκαλου (ο οποίος κατ' ιδίαν ομολογία είχε πάρει μέρος στον γαλλικό Μάη του '68 ) δεν είχε τελείως άδικο: Αν όχι για όλους, για τη συντριπτική πλειοψηφία των Νεοελλήνων πραγματικά ισχύει το  «Μαζί τα φάγαμε». Άλλωστε γι'αυτό εψήφιζαν οι ελληναραίοι τόσο χρόνια τον μακαρίτη τον Ανδρέα Παπανδρέου:  για το εύκολο χρήμα.

O ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Γράφει ο Alex Synodinos

τι πραγματικά επιθυμεί η αριστερά

Θέλω να πιστεύω πως οι αναγνώστες μας είναι μιας κάποιας ευφυίας και δεν πίστεψαν τις τελευταίες προσπάθειες μετάλλάξης του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να παρουσιασθεί ως κεντρο-αριστερό κόμμα. Το ΣΥΡΙΖΑ απέχει από την κέντρο-αριστερά (δηλ. την σοσιαλδημοκρατία) όσο και ο ένας γεωγραφικός πόλος από τον άλλο. (Εκτός, βέβαια, εάν δεχτεί κανείς ότι πηγή και μήτρα κάθε κακού στην πολιτική είναι ακριβώς η σοσιαλδημοκρατία.) O ΣΥΡΙΖΑ είναι το επίσημο κόμμα της αριστερής τρομοκρατίας στην Ελλάδα και στη τρομοκρατία συμπεριλαμβάνω και το συνεχές κάψιμο της Αθήνας από τα τάγματα εφόδου του ΣΥΡΙΖΑ, τα εξαρχειόπαιδα, ευρύτερα γνωστά και ως «κουκουλοφόροι». O ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συνδέεται με αυτούς αλλά πρακτικά αποτελεί και τον πολιτικό τους βραχίονα όπως σωστά έχει λεχθεί στο παρελθόν.