Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

                          

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Πείτε μου, από την εμπειρία σας, ποια είναι η πιο συχνή πρακτική που συναντάμε σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, κλπ; Απαντώ για λογαριασμό σας: η συνομωσία. Σχεδόν πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός υπάρχει μία συνωμοσία, και αυτό το γνωρίζει ακόμη και ο τελευταίος των ιστορικών. Πίσω από κάθε πολιτική δραστηριότητα, είτε αυτή λαμβάνει χώρα στους υψηλούς κύκλους, είτε στο τελευταίο χωριό, υπάρχει συνωμοτική δραστηριότητα. Αλλά συνομωσίες  γίνονται και στην καθημερινή ζωή μας: στην εργασία μας,  στις παρέες μας, ακόμη και μέσα στις οικογένειες μας. Ε, λοιπόν αυτό το  συχνότατο φαινόμενο που παραιτείται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμη (αυτό το είδος των επαγγελματιών που αποκαλούνται δημοσιογράφοι), είναι ανύπαρκτο! Πράγματι, όποτε σε μία δημόσια συζήτηση αναφερθεί η λέξη συνομωσία, αμέσως, σαν να καθοδηγούνται από ένα αόρατο χέρι, οι δημοσιογράφοι (αλλά και οι πολιτικοί) αναφωνούν: «Δεν υπάρχουν συνομωσίες», «σιχαινόμαστε τον όρο συνομωσία», «αυτά τα περί συνομωσιών δεν είναι σοβαρά πράγματα» κλπ. Με άλλα λόγια είναι σαν να λένε στον κόσμο: «βροχή; πια βροχή; δεν υπάρχει τέτοιο  φαινόμενο, από το μυαλό σας το βγάζετε». Παρατηρούμε δηλαδή μία συνεχή προσπάθεια για την αλλοίωση  της  εικόνας της κοινωνίας, όπως αυτή αποτυπώνεται στον ανθρώπινο νου μέσα από την εμπειρία ή την επιστημονική έρευνα.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, ότι η Δεξιά ουδεμία σχέση έχει με το πνεύμα του καπιταλισμού, και ότι ο όρος Δεξιά χρησιμοποιείται σφετεριστικά στην εποχή μας από τον φιλελευθερισμό: ο φιλελεύθερος αυτoπροσδιορίστηκε δεξιός επειδή ο κομμουνιστής λέγεται αριστερός. Βέβαια, αυτή η συμπεριφορά των φιλελεύθερων, εκτός των άλλων,  περιέχει και ένα ιστορικό ατόπημα αφού το 1789 κατά την διάρκεια της Γαλλικής εθνοσυνέλευσης, οι φιλελεύθεροι κάθισαν στα αριστερά έδρανα, ενώ οι πραγματικά συντηρητικοί στα δεξιά. Έτσι λοιπόν, οι αστοί ήδη από το 1789 είχαν ταχθεί  στα  ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Όμως υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό θέμα προς εξέταση: το πνεύμα του καπιταλισμού (η πνευματική, δηλαδή, ροπή προς την συσσώρευση κεφαλαίων και την εκμετάλλευση τους) προήλθε από την Δεξιά ή από την Αριστερά; Είναι γνωστό ότι, σε γενικές γραμμές, η καπιταλιστική νοοτροπία ήταν άγνωστη στον χριστιανικό μεσαίωνα, και η εμφάνιση της έγινε με την έλευση του θρησκευτικού κινήματος του πουριτανισμού, όπως έξαλλου απέδειξε ο Μax  Weber. Στην συνέχεια, άλλοι ερευνητές επισήμαναν την στενή σχέση του πουριτανισμού με τον Ιουδαϊσμό, και αργότερα διαπιστώθηκε και η ισχυρή παρουσία γνωστικών στοιχείων σε αυτόν (τον πουριτανισμό). 

ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Στα  πλαίσια του προβληματισμού πάνω στις φιλοσοφικές βάσεις της Δεξιάς, ο Θεόδοτος παρουσιάζει αυτό το ενδιαφέρον άρθρο το οποίο θα  προκαλέσει  χρήσιμους  στοχασμούς.

Γράφει  ο  Martino Mora - πηγή:  Arianna Editrice
Μετάφραση-επιμέλεια  Ιωάννης Αυξεντίου

Η εξέγερση του ατόμου

Ο σύγχρονος άνθρωπος, το άτομο, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως πρώτο. Δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να προηγείται από αυτόν. Ούτε οι αρχές, ούτε οι κοινωνίες στις οποίες ανήκει. Αλλά ούτε και η υπερβατική αρχή, θρησκευτικού τύπου, ούτε η μοναρχία. Αυτό είναι ένα παράδοξο γιατί ακριβώς η εξουσία του σύγχρονου κράτους, γραφειοκρατικού και συγκεντρωτικού, επιβεβλημένο από τους ηγεμόνες ,δημιούργησε το άτομο, καταστρέφοντας τους ενδιάμεσους φορείς , από κοινού με το έργο της αγοράς. Όσο περισσότερο το Κράτος και η αγορά καθιερώνονταν, τόσο περισσότερο οι φυσικές κοινότητες υποβιβάζονταν και αποδυναμώνονταν. Η πρώτη Αρχή που ο σύγχρονος άνθρωπος έθεσε σε αμφισβήτηση, από τον Λούθηρο και μετά, είναι εκείνη της εκκλησίας, ενώ οι μεγάλες επαναστάσεις (Αγγλία, Αμερική, Γαλλία) έκαναν το ίδιο με την αρχή των μοναρχιών. Είναι καλό να υπογραμμίσουμε, φυσικά, ότι αυτή η απόρριψη των Αρχών δεν αποτελεί την γενική απόρριψη της εξουσίας. Ο σύγχρονος άνθρωπος (που δεν είναι άλλο από ένα άτομο, αποσυνδεμένο από την κοινότητα του) ευχαριστιέται να έχει την αίσθηση ότι είναι ελεύθερο, όλο και πιο ελεύθερο, αλλά δεν απαιτεί αληθινά να είναι έτσι. Όσο περισσότερο η έννοια της Αρχής απορρίπτεται, τόσο περισσότερο ενισχύονται οι ανώνυμες και απρόσωπες εξουσίες (η γραφειοκρατία, η τεχνοκρατία, η αγορά, τα μέσα μαζικής πληροφόρησης) που κυριαρχούν τον άνθρωπο με τρόπο περισσότερο ή λιγότερο διακριτικό, αφήνοντας του την αίσθηση ότι είναι όλο και πιο ελεύθερος, ενώ τον αιχμαλωτίζουν στο Βεμπεριανό ''ατσάλινο κλουβί''. Το άτομο είναι λοιπόν αδιαχώριστο από τον ανθρωποκεντρισμό, διότι ο σύγχρονος άνθρωπος που αρνείται πρωταρχικά την αρχή της Εκκλησίας, αρνούμενος μετά και την ύπαρξη του Θεού, αυτό-ιεροποιήται, αντικαθιστά τον εαυτό του στο Απόλυτο. Δεν υποφέρει τίποτα και κανέναν που τον υπερβαίνει.

ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

             

Γράφει ο Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Ο τίτλος του άρθρου δεν αναφέρεται σε κάποιου είδους σεξουαλικής ανωμαλίας  των διαφόρων πολιτικών παραγόντων. Επίσης, δεν παραπέμπει σε κάποιους ψυχανώμαλους τύπους, που συχνά  συναντούμε  στα περιθωριακά  μπαρ των πόλεων. Αναφέρεται σε εκείνο το σύστημα διαμέσου του οποίου γίνεται η επιλογή των σχολικών βιβλίων, πάνω στα οποία θα βασιστεί η πνευματική και ψυχική διαπαιδαγώγηση των μικρών Ελληνόπουλων.

Στο βίντεο που ακολουθεί θα ακούσετε απίστευτα πράγματα. Εγώ παιδιά δεν έχω, ούτε δάσκαλος είμαι, οπότε ομολογώ ότι όλα αυτά δεν τα γνώριζα. Όταν τα άκουσα, δεν πίστευα στα αυτιά μου! Αποκλείεται, μονολογούσα, μάλλον δεν κατάλαβα καλά, ίσως οι ομιλητές να υπερβάλλουν, ας το ξανακούσω άλλη μία φορά. Δυστυχώς  ήταν όλα αλήθεια.

 Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τις γνωστές αποκαλύψεις των προηγούμενων ημερών (υπόθεση Μπαλτάκου), τότε πρέπει να πούμε ότι οι θεσμοί των αφρικανικών χωρών, αποδεικνύονται, πιο αξιόπιστοι από τους διάφορους 'θεσμούς' αυτής της χώρας.

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΥ

Του Βαρόνου Μυνχάουζεν

Καθώς διάβαζα μία ημέρα ένα περιοδικό, το οποίο περιείχε άρθρα για τις θεατρικές παραστάσεις, μεταξύ άλλων, έπεσε το μάτι μου στο άρθρο για την νέα έκδοση του εμπόρου της Βενετίας του William Shakespeare. Το άρθρο ανάφερε  πως ο συγγραφέας του έργου, που τον έχουν κατηγορήσει για αντισημιτισμό οι σύγχρονοι, είχε γράψει ένα έργο στο οποίο ασκούσε κριτική εναντίον της κατεστημένης κατάστασης περί των ανθρωπιστικών και μειονοτικών ελευθεριών στην Αγγλία του 16ου αιώνα. Συγκεκριμένα έλεγε πως ο τρόπος με τον οποίο ο καλλιτέχνης παρουσίαζε τους ήρωές τους και τον 'κακό' Shylock, ήταν τέτοιος ώστε ο θεατής πιο πολύ λυπόταν τον έμπορο, ο οποίος για χάρη της τεράστιας μνήμης του λαού του πρέπει να αντιδράσει στην καταπίεση που υποφέρει από τους Χριστιανούς Βενετούς. Στις τελευταίες σκηνές του έργου ο Shylock βρίσκεται να ταπεινώνεται και να λοιδορείται από τους Βενετούς 'ήρωες' οι οποίοι του παίρνουν κιόλας όλη την περιουσία σε αποζημιώσεις.  Το κερασάκι στην τούρτα πάντως στο τέλος του έργου είναι πως ο τοκογλύφος αναγκάζεται να βαπτισθεί. Έτσι είχε φανεί πλήρως η υποκρισία και η βιαιότητα των 'ηρώων', μετατρέποντάς τους στα μάτια των σύγχρονων ουμανιστών από ήρωες σε μονοδιάστατους νταήδες.