ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΠΩΛΕΣΑΜΕ

Κάνουμε μια παύση από την περιγραφή της γελοιότητας που ζούμε τις τελευταίες ημέρες για να παρουσιάσουμε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα που αφορά την ταυτότητα του σύγχρονου ελληνισμού. Ο Ελληνοχριστιανισμός, μπορεί ανέκαθεν να ήταν μια ιδιάζουσα ταυτότητα με αρκετά σοβαρά προβλήματα, αλλά υπήρξε το συγκολλητικό στοιχείο των Ελλήνων για αιώνες. Το παρόν άρθρο περιγράφει με αντικειμενικό τρόπο, πέρα απο εκθειασμούς και αναθεματισμούς, το τι ήταν αυτή η ταυτότητα και το πως οι προβληματικές πτυχές της μπορούν να ξεπεραστούν. Οι θέσεις που παρουσιάζονται στο άρθρο, δεν σημαίνει πως είναι και οι επίσημες θέσεις του μπλογκ. Θεωρούμε όμως πως ο Ελληνοχριστιανισμός είναι ένα θέμα που πρέπει να εξετασθεί και μελετηθεί.

Θεόδοτος

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Υπερ Πίστεως και Πατρίδος

Όλοι οι λαοί που θέλουν να υπάρχουν και να ζουν, πρέπει να έχουν μία ταυτότητα η οποία να τους επιτρέπει να υπάρχουν. Δηλαδή το παρελθόν και το τώρα να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ο Ελληνοχριστιανισμός ήταν η ταυτότητα που ως λαό μας έβγαλε από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να τον ορίσει, έπειτα να αναδείξει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του και τέλος να ερευνήσει άμα οι αδυναμίες γίνεται να ξεπεραστούν.

Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι η ταυτότητα η οποία θεωρεί πως Έλληνας είναι ο χριστιανός, ο οποίος υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, κατοικεί εντός των ορίων της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, ομιλεί την ελληνική ως πρώτη γλώσσα και διακατέχεται από ελληνικό αίσθημα. Η ταυτότητα αυτή μπορεί να λύσει (και για αιώνες το είχε καταφέρει) το φυλετικό (με την έννοια των Ελληνικών φύλων και όχι της ράτσας) θέμα της Ελλάδος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψευδολογούμε, ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει η χώρα είναι πως ο Έλληνας δεν χαρακτηρίζεται από έναν καθαρό φαινότυπο (φαίνομαι+τύπος), λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης που έχει ως συνέπεια το δύσβατο ηπειρωτικό (δε νοείται ο νομός) περιβάλλον και τα πολλά νησιά. Από αυτό το ατυχές φαινόμενο, φυσικό είναι να δημιουργείται η βάση για μίας εξαιρετικά σκληρής μορφής τοπικισμού. 

ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ...

Όχι, δεν αναφερόμαστε στην πολυδιαφημιζόμενη "διαπραγμάτευση" των Dumb & Dumber περί Eurogroup, που ως δείχνει κατέληξε στην "τεράστια επιτυχία" της παράτασης του Μνημονίου, αλλά σε κάτι διαφορετικό: στις ψευδαισθήσεις των παλαιομαρξιστών που πίστευαν πως το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα προχωρούσε έστω και σε βασικές σοσιαλιστικές οικονομικές πολιτικές.

              Θεόδοτος

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Αυτό το άρθρο απευθύνεται περισσότερο στους μαρξίζοντες και σοσιαλίζοντες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, παρά στους αναγνώστες του Θεόδοτου. 

Θα θέλαμε λοιπόν να μας πουν οι "σύντροφοι" εάν στις προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ανίχνευσαν έστω ψήγματα σοσιαλιστικής ή μαρξιστικής οικονομίας. Εγώ όσο και εάν έψαξα  δεν βρήκα κανένα τέτοιο στοιχείο. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος:

Α) Μήπως θα απαγορευτεί στα καπιταλιστικά κεφάλαια να κάνουν μπίζνες στην Ελλάδα; ΟΧΙ

Β) Μήπως η ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρήσεων τύπου Βασιλόπουλος, Lidl, κλπ θα δοθεί στους εργαζόμενους; ΟΧΙ

Γ) Μήπως θα καταργηθεί το χρηματιστήριο; ΟΧΙ

Δ) Μήπως θα τεθούν φραγμοί σε δραστηριότητες καπιταλιστικής και φιλελεύθερης επιχειρηματικότητας; ΟΧΙ

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Επειδή ο όρος «αριστερά» έχει ταυτιστεί με τις ιδεολογίες κομμουνιστικής-σοσιαλιστικής προέλευσης, δημοσιεύουμε αυτό το άρθρο που έχει ως στόχο να ξεκαθαρίσει, μια για πάντα, την πραγματική σημασία αυτού του όρου.

 Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Hieronymus Bosch, o Ταχυδακτυλουργός

Ίσως, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου κόσμου, είναι η ''διαδεδομένη κατάσταση Σύγχυσης'': σύγχυση στις ιδέες, στους όρους, στους σκοπούς, στις έννοιες  κλπ. Έτσι λοιπόν,  το γεγονός ότι η φιλελεύθερη ιδεολογία εντάχθηκε στην Δεξιά πολιτική φιλοσοφία, είναι αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της σύγχυσης.

Είναι γνωστό ότι, κατά την διάρκεια της σύγκλησης της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης το 1789, οι φιλελεύθεροι αστοί δεν κάθισαν στα Δεξιά του Προέδρου, αλλά στα Αριστερά. Η γενικότερη στάση τους, φιλοσοφική, θρησκευτική, πολιτική, οικονομική, ήταν εντελώς εχθρική έναντι της Παραδόσεως. Πως λοιπόν φθάσαμε να αποκαλούμε Δεξιούς τους φιλελεύθερους, και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι να αντιμετωπίζουν εχθρικά την αριστερά, στην  οποία  φιλοσοφικά ανήκουν; Ωραίο μπέρδεμα, θα αναφωνήσετε! Ας το ξεδιαλύνουμε λοιπόν:

O ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

ο σατανικός βασιλίας: αντι-ηγετική καρικατούρα

Στις Δημοκρατίες ο ηγέτης αποτελεί βλασφημία! Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα σε όποιον θέλει να προσέξει ό,τι γίνεται γύρω του. Δεν είναι ανάγκη κανείς να είναι καλός πολιτικός ή επαρκής, ώστε να μπει στο κοινοβούλιο, το χαρακτηριστικό του λαϊκιστή είναι υπέρ αρκετό. Όποιος πείσει ότι είναι ένα με το μέσο, κοινό άνθρωπο αυτός είναι που και θα εκλεγεί. Η εκλογές αναδεικνύουν αυτόν που ξέρει να κάνει τις σωστές υποσχέσεις και να τις συνδυάσει με τη κατάλληλη κινδυνολογία τη σωστή στιγμή. Για να δώσουμε και ένα πρόσφατο παράδειγμα, αυτός που θα υποσχεθεί την ‘ελπίδα’ σχεδόν πάντα κερδίζει. Ο λόγος αυτός έχει να κάνει με το είδος της πολιτικής. Υπάρχουν δύο είδη: η κλασσική και η νεωτεριστική:

1.     Την κλασσική την παρήγαγε ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, η οποία και πρώτη φορά εφαρμόστηκε, εν μέρει, από το Φίλιππο το Μακεδών και τον Μέγα Αλέξανδρο.  Πλήρη εφαρμογή είχε στο φεουδαλισμό του μεσαίωνα.
2.      Τη νεωτεριστική πολιτική, άρχιζε να εφαρμόζει ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος το 15^ος και οι πρώτες κυβερνήσεις των Η.Π.Α., πλήρη εφαρμογή είχε από τη κυβέρνηση του Λίνκολν και πλέον κυριαρχεί.

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: ΜΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Γράφει  ο  Ιωάννης Αυξεντίου

Σε αυτό το άρθρο δεν θα εξετάσουμε εάν το πολυτονικό σύστημα γραφής προσφέρει ή όχι, κάτι το ουσιαστικό στην ορθή κατανόηση του γραπτού λόγου, ούτε θα ερευνήσουμε πότε τοποθετήθηκαν τόνοι πάνω στις λέξεις  για πρώτη φορά,  και όλη τη σχετική θεματολογία. Ο σκοπός μας είναι εντελώς διαφορετικός: θέλουμε να διερευνήσουμε τα ενδόμυχα, και συχνά ασυνείδητα κίνητρα, που ώθησαν όσους επιδίωξαν την κατάργηση των διαφορετικών τόνων. Έτσι λοιπόν, θα ξεκινήσουμε από  τους  τόνους για να καταλήξουμε, στους… εσωτερικούς  Κόσμους.

Οι δικαιολογίες που χρησιμοποίησαν όσοι υποστήριξαν την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος γραφής, είναι γνωστές: ήταν περιττό(δεν προσέδιδε κάτι το ουσιαστικό στην ανάγνωση), δαπανηρό, και κόπος άνευ ουσίας για τους μαθητές. Από την άλλη πλευρά, και οι αναλύσεις που έκαναν οι υποστηρικτές του πολυτονικού συστήματος, όσον αφορά  τους  λόγους που οδήγησαν την εξουσία να το καταργήσει , είναι και αυτές γνωστές : ήθελαν να κτυπήσουν την παράδοση, την πνευματική συνέχεια,  προτίμησαν την ευκολία κλπ. Κατά την γνώμη μας αυτές οι αναλύσεις, έχουν μία αλήθεια, αλλά αυτή αποτελεί το επιφαινόμενο και όχι τον πυρήνα από τον οποίο αναδύθηκε η θέληση για την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος.