Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

       

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Η αριστερά είναι χρήσιμη; Θα έλεγα, εξαιρετικά! Η χρησιμότητά της είναι διαχρονική και πολυδιάστατη. Θα ξεκινήσω αμέσως με μερικές ιστορικές αναφορές:  Το μεγάλο κεφάλαιο, οι ελίτ  που σχεδιάζουν τις γεωστρατηγικές μεταβολές, αλλά και τα συμφέροντα μιας φυλής ''εκλεκτών'',  χρησιμοποίησαν την αριστερά το 1917 για να εντάξουν την Ρωσία σε μία νέα γεωπολιτική κατάσταση. Είναι γνωστές οι παρεμβασεις της αγγλοσαξονικής καπιταλιστικής προτεσταντικής ελίτ με την συνεργασία των ''εκλεκτών'', στην δημιουργία της επανάστασης των Μπολσεβίκων. (επ αυτού διαβάστε σχετικό άρθρο του Θεόδοτου) 

Σήμερα γνωρίζουμε πλέον, ότι οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης προωθούν τις μαζικές μεταναστευτικές  ροές. Το 1988 στο φεστιβάλ της ιταλικής αριστερής εφημερίδας «Unita»( Κάτι αντίστοιχο με το δικό μας φεστιβάλ του «οδηγητή») που έγινε κοντά στην  Φλωρεντία,  οι ομιλητές είχαν δηλώσει: «θα φροντίσουμε να φθάσουν μαζικά μετανάστες, θα μας χρησιμέψουν για να αναβιώσουμε την πάλη των τάξεων, και να εξαρθρώσουμε το δυτικό σύστημα και τη χριστιανική εκκλησία». Τα ίδια έκαναν και στην Αγγλία οι τροτσκιστές (σχετικό άρθρο μας εδώ).

Ο ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΡΕΨΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ.

άρθρο του  Francesco Lamendola 

μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Δεν υπήρξε ένας φιλόσοφος, ούτε ένας συγγραφέας, αλλά ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης, ο Ρώσος Andrej Arsen’evic Tarkovskij (γεννημένος  στο Zavraz’e, ένα χωριό περίπου 400 χιλ. Βόριο-ανατολικά της Μόσχας, στις 4 Απριλίου του 1932, πέθανε στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 1986) που ύψωσε μία από τις πιο καθαρές και δραματικές φωνές, για να ειδοποιήσει τους ανθρώπους του σύγχρονου πολιτισμού για τον θανατηφόρο κίνδυνο που κρέμεται πάνω από αυτόν: όχι μόνον και όχι τόσο εκείνος του πυρηνικού ολοκαυτώματος, αλλά ιδιαίτερα εκείνος του ηθικού εκμηδενισμού, τον οποίο δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, και εκείνος ο φυσικός. Για τον Ταρκόφσκι, ο σύγχρονος κόσμος είναι μία τρελαμένη μηχανή , που τρέχει χωρίς οδηγό ούτε κατεύθυνση, και παρασέρνει όλη την ανθρωπότητα προς την καταστροφή και προς την νέμεση της διανοητικής αλαζονείας : σε όλες τις ταινίες του, από την πρώτη («Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν», 1962) στην τελευταία  («Θυσία», 1986), περνώντας από μία σειρά  αριστουργημάτων όπως «Αντρέι  Ρουμπλιώφ» (1966), «Σολάρις» (1972), «Ο καθρέφτης» (1975), «Ο κυνηγός» (1979), «Ο Χρόνος του Ταξιδιού» και «Νοσταλγία» (1983),ο ρώσος σκηνοθέτης γυρίζει και ξαναγυρίζει συνεχώς πάνω στον άνθρωπο, πάνω στις αληθινές πνευματικές του ανάγκες, πάνω στο σκληρό παραλογισμό του κόσμου που αυτός κατασκεύασε γύρω του, πάνω στην αναγκαιότητα να βρεθεί η σωστή πορεία, ακόμη και εάν χρειαστεί να επιστέψουμε πίσω και να μετανιώσουμε, παραδεχόμενοι  τα λάθη που έγιναν.

Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΜΑΣΟΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ''ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ''

Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης

Daniel Keller

O μασονικός οργανισμός ''Μεγάλη  Ανατολή της Γαλλίας'' μπορεί να θεωρηθεί, ίσως, η πιο χαρακτηριστικά γνωστική στοά της Ευρώπης, μια  που από τα τελετουργικά της έχει απαλείψει ακόμη και την αφιέρωση στον «Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», φράση που στο παρελθόν έδειχνε την πίστη σε κάποια, έστω αόριστη, θεϊκή οντότητα (φυσικά μη-χριστιανική). Τώρα πλέον δεν θέλει να υπάρχει ούτε αυτή η αναφορά, αποδεικνύοντας έτσι την πλήρη εναντίωση της σε κάθε μορφή  Δημιουργού  και  Υπέρτατου Όντος.

 Μερικές από τις  θέσεις της Στοάς όσον αφορά τα κοινωνικά ζητήματα : υποστήριξε σθεναρά τον ομοφυλοφιλικό γάμο, και όσον αφορά την μετανάστευση, ο Μέγας διδάσκαλος Daniel Keller δήλωσε: «Οι μετανάστες, είναι μια ευκαιρία για την Ευρώπη. Η ιστορία της χώρας μας γίνεται μέσω της μετανάστευσης. Αυτό που κάνει τη Δημοκρατία, είναι η ικανότητα να ενσωματώνει νέους  πληθυσμούς. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την λέξη ένταξη, ακόμη και εάν η ένταξη περιλαμβάνει την κατασκευή δημόσιων πολιτικών που την συνοδεύουν. Όταν χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται σε κίνδυνο φθάνουν στη χώρα σας, πρέπει να υπάρχει μία ελάχιστη οργάνωση για να τους καλωσορίσει»

AVAAZ: ΟΙ ΠΑΡΑΚΙΝΗΤΕΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Πριν λίγες ημέρες, τα μέσα ενημέρωσης, αυτοί οι διασπορείς πνευματικών μικροβίων και ακαθαρσιών, δημοσίευαν την ακόλουθη είδηση: «Σε κινητοποίηση καλεί τους πολίτες της Λαμίας η διεθνής οργάνωση AVAAZ, στο πλαίσιο των παγκόσμιων κινητοποιήσεων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ενόψει της διεθνούς συνδιάσκεψης που λαμβάνει χώρα στο Παρίσι, με στόχο μία νομικά δεσμευτική συμφωνία για την αντιμετώπιση του φαινομένου».

Για τους ευφυείς αναγνώστες του Θεόδοτου, μόνον η ανάγνωση της περιγραφής των στόχων της οργάνωσης Avaaz, όπως αυτή δίδεται στην Βικιπαίδεια, αρκεί, για να καταλάβουν  αμέσως  περί  τίνος πρόκειται:  ''Η  Avaaz είναι μία παγκόσμια οργάνωση πολιτών που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2007, και  προωθεί τον ακτιβισμό για θέματα όπως η κλιματική αλλαγή, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των ζώων, της διαφθοράς, της φτώχειας, των συγκρούσεων κλπ''.  Εντάξει, το ''πιάσατε το  νόημα'', θέλω να πιστεύω…

ΤΟ ΓΕΛOΙΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΣΟΟΥ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ἀρθρο του Manuel Freytas  

Μετάφραση-επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Ήταν αναγκαίο να δημιουργήσουν μία νέα εκδοχή της 11ης Σεπτεμβρίου. Αυτή την φορά έπρεπε να την δημιουργήσουν στην Ευρώπη, για να ανακάμψουν από την στρατιωτική ήττα που τους επέφερε η Ρωσία,  καταστρέφοντας την τρομοκρατία στην Συρία. Η τρομοκρατική επιχείρηση που διαδόθηκε διαμέσου των μέσων ενημέρωσης και που αναπτύσσεται στην Γαλλία, τους χρησιμεύει για να συνεχίζουν να τροφοδοτούν το κλίμα φόβου έναντι της τρομοκρατίας, σε παγκόσμιο επίπεδο . Αυτό το κλίμα χρησιμεύει για να καθιστά  επίκαιρο τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας ως στρατηγική της εισβολής και της κατάκτησης, με στρατιωτικές σφαγές δικαιολογημένες από τον ''διεθνή  τρομοκρατικό κίνδυνο.”

ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ ΚΑΙ ΣΥΝEΤAIΡΟΙ: Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΞΕΡΟΛΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Francesco Lamendola  

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου                                                                               

Πηγή: www.ilcorrieredelleregioni.it

Τι σχέση έχουν η γλωσσολογία με την πολιτική, και η θεωρία των ''γλωσσικών κόσμων'' με την ανάλυση πάνω στην αμερικανική επέμβαση στο Βιετνάμ; Προφανώς δεν έχουν καμία σχέση. Παρά ταύτα, για τους προοδευτικούς και ριζοσπάστες διανοούμενους, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Γι΄όλους αυτούς, επειδή έκαναν ένα όνομα σε μία συγκεκριμένη επιστήμη, στην γλωσσολογία, στην φιλοσοφία, ακόμη και στα μαθηματικά(όπως στην περίπτωση του [Bertrand Russell], σημαίνει ότι αυτομάτως αποκτούν το δικαίωμα να περάσουν από την καθέδρα στον άμβωνα, και από τα ύψη του άμβωνα να διανέμουν σε όλη την ανθρωπότητα μία σειρά από συμβουλές, σκληρές επικρίσεις, παραινέσεις, πάνω στις πιο ποικίλα και διαφορετικά ζητήματα: πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά.

Ο προοδευτικός και ριζοσπάστης διανοούμενος της σύγχρονης εποχής, γεννημένος με τον Διαφωτισμό και φθάνοντας στην αποκορύφωση του το 1968, είναι η λαϊκή και θετικιστική εκδοχή(ή υπαρξιστική, ή ψυχαναλυτική, κλπ) του μεσαιωνικού κήρυκα: ένα είδος δομινικανού καλόγερου χωρίς ράσο και χωρίς θεό, αυτός βροντοφωνάζει ενάντια στην ανηθικότητα της υφιστάμενης κοινωνικής τάξης, ενάντια στους αστούς, ενάντια στην υποκρισία των κομφορμιστών, ενάντια στην δεισιδαιμονία του λαουτζίκου, ενάντια στα προνόμια της ελίτ (στην οποία ανήκει και τα προνόμια της τα απολαμβάνει), ενάντια στον αργό ρυθμό της ιστορίας, ενάντια σε κάθε μορφή παρελθοντισμού, συντηρητισμού, παράδοσης, που τα εξομοιώνει με την κόλαση του Δάντη. 

ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΙΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ;

Γράφει ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Το "πνεύμα της ελευθερίας", γαλλικό
μασονικό άγαλμα.

Υπάρχει ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα στην πόλη των Αθηνών, το οποίο περιβάλλεται από μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα την 17η ημέρα του μηνός Νοεμβρίου κάθε έτους. Αυτή η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, μεταφέρεται, ποικιλοτρόπως, και στα σχολεία όλης της επικράτειας.

Η ατμόσφαιρα αυτή συνίσταται από συναισθήματα, συγκινήσεις και ιδέες, που αφορούν την αόριστη και γενική ιδέα περί της ''ελευθερίας'', και τον αγώνα που υπέρ αυτής έδωσαν νεαροί φοιτητές.

Μέσα από αυτή την ατμόσφαιρα παγιώνονται δύο βασικές ιδέες της μοντέρνας παρακμής: 

Α) Η ελευθερία είναι ανώτερη του Αγαθού, ακόμη περισσότερο, η ελευθερία είναι το υπέρτατο  Αγαθό. 

Β) Οι άνθρωποι νέας  ηλικίας έχουν δίκιο σε ότι κάνουν και την ωριμότητα να κρίνουν.

Ως γνωστόν, για τον Πλάτωνα, το πρώτο χρέος της Πόλεως είναι να δημιουργήσει Αγαθούς πολίτες και μόνον μετά  ελεύθερους, αλλά και τότε, με μία ελευθερία που δεν θα καταλήγει σε ασυδοσία. Όσον αφορά την σύγχρονη ''λατρεία'' για ότι κάνουν οι νέοι(νεολαγνεία), με αυτά τα λόγια ο μεγάλος φιλόσοφος την κατέκρινε: «...Μετά περιφρονήσεως απέρριπταν την μετριοπάθεια, ως έλλειψη ανδρισμού [...] Την αυθάδεια αποκαλούν ευγενή ανατροφή και την αναρχία ελευθερία και την ασωτία μεγαλοσύνη και την αναισχυντία τόλμη[...] Ο Πατήρ έχει  συνηθίσει να κατέρχεται εις το επίπεδο των υιών του και να τους φοβάται και ο υιός να ίσταται εις το αυτό επίπεδο με τον πατέρα του, μη εντρεπόμενος, ουδέ φοβούμενος τους γονείς του[...] Ο διδάσκαλος φοβάται και κολακεύει τους μαθητές του και οι μαθητές περιφρονούν τους διδασκάλους και τους παιδαγωγούς τους [...] Ενώ οι γέροντες έρχονται στην ίδια θέση με τους νέους και όλο κάνουν αστεία και χαριεντισμούς, κατά μίμηση των νέων, για να μην δείχνουν ότι είναι αποκρουστικοί και αυταρχικοί[...]

ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

         

Άρθρο του Ιωάννη Αυξεντίου

Μέσα σε έναν γεωγραφικό χώρο άνθρωποι που αισθάνονται κοινωνία μεταξύ τους, εξαιτίας βιολογικής και  πολιτισμικής  συγγένειας, ζουν σύμφωνα με τον τρόπο που αυτοί θέλουν. Αυτή είναι η μακροκοσμική Εστία. Το σπίτι μας, στο οποίο διαμένει η οικογένεια μας είναι η μικροκοσμική  Εστία. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έξω από την Εστία μας, μαζεύονται 1000 πεινασμένοι και βασανισμένοι άνθρωποι και απαιτούν να μπουν μέσα. Εμείς τι θα κάνουμε; Ασφαλώς θα τους πούμε: «αυτό που θέλετε δεν γίνεται, πρέπει να φύγετε». Αν δεν φύγουν , τι  θα κάνουμε; Σεβόμενοι την γυναίκα μας, τα παιδιά μας, και τον τρόπο ζωής μας, θα προειδοποιήσουμε ότι θα τους ασκήσουμε βία. Αν  παρά ταύτα επιμείνουν , τότε  θα ασκήσουμε  βία  στους  ίδιους. Μέχρι εδώ λέω κάτι τρελό  ή  απάνθρωπο; Εάν αυτή η διαδικασία, στο πέρασμα της ιστορίας δεν εφαρμοζόταν, θα υπήρχε σήμερα πολιτισμός;  Δεν λέω, δυτικός πολιτισμός, αλλά  ο  οποιοσδήποτε πολιτισμός. Δεν θα υπήρχε τίποτα, εκτός από ένα περιβάλλον όμοιο με εκείνο που βλέπουμε σε κάποιες ταινίες του Χόλυγουντ, που μετά από μία πυρηνική καταστροφή, ομάδες αγριεμένων ανθρώπων τριγυρίζουν στην ερημιά και  κλέβουν ο ένας τον άλλο.

ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

μεσαιωνικά νομίσματα

Τι είναι αυτό, η αγάπη του οποίου είναι η πηγή όλου του κακού κατά τας γραφάς; Είναι μία ιδέα, και αυτή είναι η ιδέα της συναλλαγής. Όσο παραπάνω χρήμα έχεις τόσο πιο πολλές συναλλαγές μπορείς να πραγματοποιήσεις. Το άρθρο αν και ξεκινάει κάπως θρησκευτικά θα ασχοληθεί με οικονομικά. Η αρχή αυτή έγινε επειδή: η απληστία είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που μπορεί να καταστρέψει μέχρι και το μέσο με το οποίο μπορεί να λειτουργεί η συναλλαγή το χρήμα, δηλαδή. Για αυτό πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι το χρήμα και τι παθογένειες και αρρώστιες μπορούν να το πλήξουν, καθώς επίσης και την χρήση του νομίσματος.

ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ

    

Ο μύθος της επανάστασης, γεννημένος με τη Γαλλική επανάσταση, δημιούργησε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο: τον επαγγελματία επαναστάτη, αφιερωμένο ψυχή τε και σώματι στην κατεδάφιση κάθε παραδοσιακής τάξης. Ένας ανθρωπολογικός τύπος που, ξεκινώντας από την Μπολσεβίκικη επανάσταση και μέχρι την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος, κυριάρχησε  στην παγκόσμια σκηνή με την εξαιρετική ικανότητα του  να  ενεργοποιεί  πάθη και να κινητοποιεί τις μάζες. Ο κορυφαίος  ιταλός κοινωνιολόγος  Luciano Pellicani, ανέλυσε τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της ''επαναστατικής  αριστοκρατίας'' και ανέδειξε  τις γνωστικές καταβολές της.

Άρθρο του Tonino  fabbri                                                                                                  

Μετάφραση-επίμελεια  Ιωάννης  Αυξεντίου

Ο  Luciano Pellicani  στην ανάλυση του πάνω στην'' γνωστική αριστοκρατία'', όρισε εκείνες, που κατά την κρίση του, θα ήταν οι αναγκαίες ψυχολογικές συνθήκες, για να γίνει αποδεχτή η επαναστατική  γνώση(εννοεί τον πολιτικό γνωστικισμό) και η πολιτική κοινωνιολογία της επανάστασης.  Οι  προλεταριοποιμένοι διανοούμενοι, στερημένοι από μία κοινότητα στην οποία να ανήκουν, ανέπτυξαν μία επαναστατική γνώση και έγιναν επαγγελματίες εχθροί της  κοινωνίας από την οποία αισθάνονται ότι είναι αδίκως αποκλεισμένοι,  πάσχοντας από μία  μεγαλομανή αντίληψη για τον εαυτό τους, και ως εκ τούτου αισθάνονται ότι είναι προορισμένοι να διεξάγουν έναν αγώνα για να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο. 

Εδώ,  από την πολιτική κοινωνιολογία ο Pellicani περνά στην ατομική ψυχολογία .Αυτός, πράγματι, θεωρεί ότι οι συνθήκες του κοινωνικού αποκλεισμού και της μεγαλομανίας δεν θα ήταν ακόμη επαρκείς για να δημιουργήσουν ''γνωστικά αβατάρ'', δηλαδή πραγματικούς επαγγελματίες επαναστάτες. Για να γίνουν παράγοντες της επαναστατικής μεταβολής αυτά τα άτομα θα πρέπει να απαρνηθούν την ατομική ελευθερία, διότι αυτή είναι ένα στοιχείο διαφθοράς της αστικής κοινωνίας και θα πρέπει να συμμετέχουν ολοκληρωτικά στο επαναστατικό κόμμα  αποκτώντας την κομματική πειθαρχία .Μία πειθαρχία που πρέπει να νοηθεί με την απόλυτη, απεριόριστη , ολοκληρωτική  έννοια. Ο εν δυνάμει επαναστάτης θα πρέπει να καταστρέψει το εμπειρικό του υποκείμενο και να αναπτύξει ένα είδος Υπέρ-εγώ, που θα έχει το δικαίωμα να απαιτεί τα πάντα, ακόμη και την θυσία της ζωής, εάν το  θεωρεί απαραίτητο. Ο κώδικας της ηθικής συμπεριφοράς θα είναι ένα είδος «γνωστικού κορανίου» αδιαμφισβήτητου,  που θα έχει την λειτουργία να φωτίζει την οδό που ο  επαναστάτης πρέπει να ακολουθήσει. 

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE- KALERGI: ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Άρθρο του di Riccardo Percivaldi (τίτλος πρωτοτύπου: Il Piano Kalergi – Seconda parte)                

Μετάφραση –επιμέλεια: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Πέρασαν τρία χρόνια από όταν δημοσιεύσαμε το άρθρο για το σχέδιο Kalergi στο Θεόδοτο, άρθρο το οποίο προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον από μέρους του κοινού και που αποκάλυπτε πως η μαζική μετανάστευση δεν αποτελεί ένα αυθόρμητο φαινόμενο ή μία ανθρωπιστική έκτατη ανάγκη, όπως η μεταναστευτική προπαγάνδα θέλει να πιστέψουμε, αλλά ένα συγκεκριμένο σχέδιο κοινωνικής μηχανικής που προβλέπει την καταστροφή των ευρωπαϊκών λαών, και την μετατροπή τους σε υβριδικές αφρό-ασιατικές μάζες εύκολα ελεγχόμενες από τις  εξουσιαστικές  ελίτ.

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ: ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Μία σύντομη αναφορά σε  αυτό το νέο-κλασσικό μουσείο είχε γίνει σε ένα προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου, θεωρήσαμε όμως σκόπιμο να επεκταθούμε περισσότερο διότι οι αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που έγιναν  σε αυτό το 2011, το καθιστούν ένα σύμβολο της ρήξης και της ανατροπής που υπέστη το ευρωπαϊκό πνεύμα, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. 

Αρχικά, το 1786 ανεγέρθηκε ως οπλοστάσιο για τον Γουλιέλμο Α΄ και το 1897 μετεβλήθη σε μουσείο. Συνέχισε την λειτουργία του μέχρι το 1989 οπότε έκλεισε και ξανάνοιξε το 2011, αφού προηγουμένως είχε υποστεί το βασανιστήριο  της  μοντέρνας  αρχιτεκτονικής παρέμβασης.

Αυτό που εκπλήσσει σε αυτή την παρέμβαση δεν είναι μόνον η μοντέρνα της άποψη, αλλά το μέγεθος της καθώς και η βιαιότητα-βαρβαρότητα με την οποία επικάθεται επί της αρχικής αρχιτεκτονικής δομής. Ο ίδιος ο αρχιτέκτονας της μοντέρνας παρέμβασης, ο Ιουδαίος Daniel Libeskind, γράφει ότι με αυτό το έργο του ήθελε να σηματοδοτήσει την «ρήξη με ένα αυταρχικό παρελθόν, ένα άνοιγμα στην δημοκρατία». Οι τυπικές βλακώδεις φράσεις με τις οποίες ένας ξεριζωμένος κοσμοπολίτης,  αιτιολογεί το έργο του όταν απευθύνεται  στο  ευρύ κοινό. Πίσω όμως από αυτές τις φράσεις, κρύβεται ο πραγματικός σκοπός αυτών των μοντέρνων αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΖΑΧΑΡΩΦ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΟΨΕΙΣ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Μέχρι σήμερα, γι αυτές τις δύο προσωπικότητες που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα εγχώρια και διεθνή γεγονότα του 20ου αιώνα, ήταν  ευρέως γνωστές μόνον εκείνες οι πληροφορίες  που αφορούν τις δραστηριότητες  τους  στο πολιτικό και γεωπολιτικό πεδίο. Σε αυτό το άρθρο θα φανεί  ότι πίσω από αυτές τις δραστηριότητες, κρύβονταν και άλλες επιδιώξεις, πιο σύνθετες, πιο απόκρυφες  και  αινιγματικές.

Ιδιαίτερα σημαντικές πληροφορίες αντλούμαι από την αλληλογραφία του Γάλλου διανοούμενου και συγγραφέα René Guénon, με  τον Ρουμάνο κριτικό λογοτεχνίας και φιλόσοφο Vasile Lovinescu την περίοδο 1934-1940. Και οι δύο ήταν άτομα που είχαν στενές επαφές με τους μασονικούς και αποκρυφιστικούς κύκλους της Ευρώπης, οπότε ήταν σε θέση να γνωρίζουν πολλά  από όσα διαδραματίζονταν στα παρασκήνια της πολιτικής, και όχι μόνον, ζωής  της Ευρώπης.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Όταν ο νους δεν μπορεί να επεξεργαστεί τρόπους διαφυγής από μία άσχημη κατάσταση, όταν η φαντασία δεν έχει να προσφέρει κάτι, τότε έρχεται η πραγματικότητα και δίνει μια κάποια λύση: Αποχή. Γιατί όχι; Ίσως να είναι ο πιο αποτελεσματικός και ανώδυνος τρόπος αλλαγής του παρόντος πολιτικού συστήματος. Ας εξετάσουμε συνοπτικά πως μπορεί να βοηθήσει και τα οφέλη που παράγει.

Α. Το πρώτο και κύριο αποτέλεσμα που παράγει, είναι η απονομιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού και της εκλογικής διαδικασίας. Όλο το σύστημα βασίζεται στο αξίωμα ότι : «Ο λαός εκλέγει το πολιτικό κόμμα που επιθυμεί.». Όταν ο λαός , στην πλειοψηφία του, δεν εκλέγει κανένα, μάλιστα, όταν δεν συμμετέχει καν στην διαδικασία της εκλογής, τότε το σύστημα απονομιμοποιείται, διότι ποιος θα εκπροσωπεί  ποιόν;

ΦΙΛΟΞΕΝΟΙ ''ΔΑΙΜΟΝΕΣ''

Το  1873  ο  Φιόντορ  Ντοστογιέφσκι  ανακάλυπτε τους  ''Δαίμονες''  μέσα στους κύκλους των επαναστατών, των αναρχικών και των μηδενιστών. Εάν ζούσε σήμερα ο μεγάλος  ρώσος συγγραφέας, θα ανακάλυπτε ένα άλλο είδος ''Δαιμόνων'' μέσα στους κύκλους  των  ''ανθρωπιστών'' και  των  ''εκσυγχρονιστών''.

Άρθρο του Maurizio Blondet  

Μετάφραση-επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Glucksmann υιός και πατέρας

Στις 5 Σεπτεμβρίου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Παρίσι, Place de la République, μία “μεγάλη εκδήλωση”, φυσικά ''αυθόρμητη'', ''χωρίς αρχηγούς'', οργανωμένη από ''απλούς πολίτες'', υπέρ της απεριόριστης υποδοχής μεταναστών από την Συρία και το Ιράκ και «ενάντια στις περιοριστικές πολιτικές των χωρών που εναντιώνονται στους πρόσφυγες». Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν ήταν καθόλου μεγάλη. Ήταν μια αποτυχία. Αποδεικνύοντας ότι το κύμα συγκίνησης που δημιουργήθηκε για να προωθήσει μία ανεξέλεγκτη πολιτική μετανάστευσης είναι τεχνητό, όπως εξάλλου όλο το μαζικό μεταναστευτικό φαινόμενο  εναντίον της Ευρώπης. 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Για πολλούς και ουσιαστικούς λόγους ο θρησκευόμενος και ευσεβής άνθρωπος, έχει την καλύτερη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί και να κάνει την πιο σωστή πολιτική επιλογή. Όλους αυτούς τους λόγους δεν θα τους αναλύσουμε τώρα, εξάλλου όποιος έχει διαβάσει τα προηγούμενα άρθρα του Θεόδοτου μπορεί να τους συμπεράνει. Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε σε έναν μόνον από αυτούς τους λόγους που είναι ιδιαίτερα σημαντικός: Ο θρησκευόμενος άνθρωπος κατανοεί εις βάθος  και αποδέχεται την έννοια της Αίρεσης. Μα, ίσως κάποιοι να απορήσουν, τι σχέση έχει η αίρεση με την πολιτική;

ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΜΟΣ 'Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Η επανάσταση που θεμελίωσε τη μανία με την ελευθερία, την
πηγή των σύγχρονων πληγών

Γιατί να γραφεί αυτό το άρθρο; Μα επειδή η Ελληνική γραμματεία του τελευταίου και του παρόντος αιώνα έχει καταντήσει την Ελληνική γλώσσα σχεδόν άχρηστη για οτιδήποτε ξεπερνά τη καθημερινή χρήση. Για τη σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία τα ελληνικά δεν έχουν τις απαιτούμενες λέξεις ώστε να μπορούν να κατανοηθούν οι όροι. Σε προηγούμενο άρθρο στο Θεόδοτο, παρουσίασα τον Οικονομικό Φιλελευθερισμό ή Λιμπερταριανισμό, τώρα θα επιχειρήσω να παρουσιάσω τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό - από εδώ και πέρα θα αναφέρεται, στο άρθρο, ως Λιμπεραλισμός (Liberalism).

Η βάση των φιλελευθερισμών είναι η ανάγκη για ελευθερία. Πως την ορίζει κανείς την ελευθερία; Εδώ είναι το πρόβλημα! Οι φιλελευθερισμοί την ορίζουν διαφορετικά, και μάλιστα με τρόπους αντιθετικούς, αυτό στην πράξη έχει ως αποτέλεσμα ένα καθεστώς Κοινωνικού Φιλελευθερισμού συχνά να μην έχει καμία σχέση με ένα καθεστώς Οικονομικού Φιλελευθερισμού. Ενώ ο Λιμπερταριανισμός οποιαδήποτε ζημιά κάνει στην κοινωνία ή την οικονομία ή τη χώρα, την κάνει λόγω αδιαφορίας για τα κοινά ή λόγω της έλλειψης μέτρου και ελέγχου, ο Λιμπεραλισμός έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Για το Λιμπεραλισμό, η ελευθερία ορίζεται ως η ικανότητα της προσωπικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου, όπως εκείνος τη θεωρεί. Επειδή, όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος με κοινή λογική, πολλά άτομα δεν είναι ικανά να επιτύχουν ή επειδή ο βαθμός της επιτυχίας τους διαφέρει, ο οπαδός του Λιμπεραλισμού θεωρεί πως το κράτος ή η κοινωνία οφείλουν να πάρουν δραστικά μέτρα ώστε αυτό να αλλάξει. 

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Άρθρο  του  Claudio Mutti 

Μετάφραση & σχολιασμός: Ιωάννης  Αυξεντίου

Ναϊτες ιππότες παίζουν σκάκι

Η γεωπολιτική ως μέθοδος έρευνας, δεν περιορίζεται να εργάζεται πάνω στις διεθνείς σχέσεις και στα στρατιωτικά γεγονότα.Μεταξύ των παραγόντων που αυτή προσπαθεί να προσδιορίσει και να κατανοήσει, πρέπει να συμπεριληφθεί και ο θρησκευτικός παράγοντας. 

Εάν  τον 19ο αιώνα και ακόμη στο πρώτο μισό του 20ου  η εκκοσμικευμένη intelligencija της Δύσης  είχε υποθέσει την σταδιακή και αναπόφευκτη  εξαφάνιση της θρησκείας, ως τελικό αποτέλεσμα του οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού, το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα  έδειξε την αβασιμότητα αυτής της προσμονής.

ΝΕΚΡΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 10 Αυγούστου, οι αστυνομικές αρχές της Σικελίας βρήκαν το πτώμα μιάς έφηβης στην παραλία της πόλης Messina της Σικελίας. Η 16χρονη είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και οι "φίλοι" της την είχαν εγκατέλειψει εκεί και είχαν εξαφανιστεί. Οι έρευνες κατέληξαν πως η κοπέλα ονομαζόταν Ιlaria Boemi. Το παρακάτω άρθρο περιγράφει τα πραγματικά αίτια του θανάτού της. 

Άρθρο του Maurizio Blondet

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Είχε γεμίσει το προφίλ της στο Facebook από τις φωτογραφίες της, το κοριτσάκι που πέθανε στην αμμουδιά της Messina. Κοντινά πλάνα της πέρλας στην τρυπημένη γλώσσα της, μισοξυρισμένο  κεφάλι, όλα για να πείσει τους άλλους ότι υπάρχει...“Κοιτάξτε με, είμαι εδώ, είμαι ένα ενδιαφέρον άτομο! είμαι...dark!'' ήθελε να πει. Όχι φτωχό μου, δεν ενδιαφέρεις κανέναν. Με αυτή την αμφίεση της ''σκληρής'', με τα παιδικά μάτια που δεν κατάφερναν να κρύψουν τον τρόμο να είσαι εγκαταλελειμμένη σε αυτό τον κόσμο. Ήσουν πολύ συνηθισμένη, ήσουν standard, ήσουν μία από τις πολλές, ένα από τα πολλά τίποτα των ντισκοτέκ. Δεν ενδιέφερες ούτε τους φίλους σου, οι οποίοι μόλις έπεσες πάνω στην άμμο, το έσκασαν και για τρεις ημέρες δεν έλεγαν τίποτα, τρέμοντας σαν τα σκουλήκια-σαν σκουλήκια που είναι, μια που έτσι εκπαιδευτήκαν να γίνουν, με χασίς, εγωισμό, ναρκισσισμό, σεξουαλισμό, παραβατικότητα, με μία λέξη με ''Ελευθερία''.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ: ΚΕΫΝΣΙΑΝΙΣΜΟΣ & ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, ΤΑ ΔΥΟ ΡΕΥΜΑΤΑ.

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Εισαγωγή:

Το οικονομικό κομφούζιο:να σώσω ή να ξοδέψω;

Το άρθρο αυτό θα είναι μεγάλο και διπλό. Ο λόγος για αυτό είναι πως για να ασκήσει κάποιος κριτική στον καπιταλισμό είναι μεν ιδιαίτερα εύκολο, εάν όμως θέλει αυτή η κριτική να έχει και κάποια ουσία η ευκολία εκλείπει. Για αυτό το λόγο πρωτού ξεκινήσουμε να διερευνούμε τα προβλήματα των δύο κύριων ρευμάτων αυτού του οικονομικού συστήματος, θα πρέπει πρώτα να γίνουν κάποιες απαραίτητες, κυρίως ιστορικού χαρακτήρα, παραδοχές που συχνά παιρνούν απαρατήρητες :

1. Ο καπιταλισμός εδώ και περίπου εκατό χρόνια ΔΕΝ εφαρμόζεται αυτούσιος.
2. Το σύστημα αρχικά προέκυψε μόνο του και δεν ήταν αποτέλεσμα ακαδημίας.
3. Στη σύγχρονη εποχή τον ορίζουν δύο ρεύματα οικονομικής σκέψης.
4. Κανένα από τα δύο αυτά ρεύματα δεν εφαρμόζεται μόνο του, δηλαδή ο Φιλελευθερισμός και ο Κεϋνσιανισμός.
5. Ο Κεϋνσιανισμός προηγείται του Φιλελευθερισμού.
6. Ο Φιλελευθερισμός ήταν αντίδραση στον Κεϋνσιανισμό.
7. Ο πρωταρχικός καπιταλισμός των οπαδών της ελεύθερης αγοράς (laissez-faire) δεν υπάρχει πια.

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

Άρθρο του  Ιωάννη  Αυξεντίου

Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου με τον τίτλο Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ είχαμε αναλύσει τη βαθύτερη φιλοσοφία που διέπνεε τους αρχαίους κατοίκους αυτής της πόλεως–κράτους. Μία βασική αρχή αυτής της φιλοσοφίας ήταν ότι η αλήθεια που δεν μπορεί να ειπωθεί, πρέπει να υπερασπίζεται με την δύναμη ενάντια στο χάος που θέλει να την ακυρώσει. Αυτή πρέπει να είναι η μόνη νόμιμη χρήση της δύναμης -η δύναμη που επιβάλει την σιωπή πάνω στο θόρυβο του περιβάλλοντος- και που όσο διήρκησε, η «Όραση» δεν είχε επαλειφθεί από τις καρδιές των ανθρώπων.

Τώρα θα συμπληρώσουμε αυτή την ανάλυση με μία άλλη εξίσου βασική αρχή, και θα φέρουμε ως παράδειγμα τα σημερινά γεγονότα που διαδραματίζονται στην πατρίδα μας, αναφερόμαστε στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης, αλλά και εκείνων των ''μειονοτήτων'' που βανδαλίζουν την επικράτεια μας.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ

                                                          

                                                                    «Δεν μπορούσε καν να μου περάσει από το  

                                                                 μυαλό ότι ετοιμάζονταν 

(δηλ ο ΣΥΡΙΖΑ)  να προβάλουν 

                                                                   αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα 

                                                                   εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν 

                                                                    απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν 

                                                                    ευνοϊκότερους όρους. 

Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ »  

Paul Krugman, οικονομολόγος.

Γράφει  ο Ιωάννης Αυξεντίου

Λεπτομέρεια από το έργο Kruisdraging του Jh.Bosch

Όπως γνωρίζει ο κάθε ψυχίατρος, το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που πάσχει από την ασθένεια της ψύχωσης, είναι το χάσιμο επαφής με τη πραγματικότητα. Έχοντας αυτό το δεδομένο κατά νου, ας προχωρήσουμε στην εξέταση κάποιων χαρακτηριστικών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 

Εάν σε αυτό το είδος πολιτεύματος εκλέγονταν από τον λαό μόνον οι διαχειριστές ενός μόνιμου και σταθερού συστήματος, αυτοί που ο λαός θα τους είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση, το κακό θα ήταν,  ίσως, λιγότερο. Δεν εκλέγει όμως μόνον διαχειριστές, εκλέγει πολιτικές ιδεολογίες και συστήματα, τα οποία έχουν το καθένα την δική του αντίληψη για τον κόσμο, την κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ. Εκλέγει επίσης άτομα, τα οποία είναι ενταγμένα μέσα σε μηχανισμούς  που συντηρούν  αρνητικές  νοοτροπίες.

ΕΝ ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ…

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ο τρόπος που κυλά η καθημερινότητα, οι ειδήσεις που μεταδίδονται πάντα περιβαλλόμενες από ένα πλαίσιο πρακτικής χρησιμότητας, η βιασύνη, δεν μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε την βαθύτερη σημασία κάποιων γεγονότων, την εσχατολογική τους διάσταση. 

Εφημερίδα Ημερήσια ( Μάιος 2015):  DER SPIEGEL

Την κατάργηση των χαρτονομισμάτων ζητούν μεγάλοι οικονομολόγοι. 

Ο Γερμανός καθηγητής Οικονομίας και μέλος της λεγόμενης Επιτροπής Σοφών της γερμανικής κυβέρνησης Πέτερ Μπόφινγκερ τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των χαρτονομισμάτων σε συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel.

«Με τις τρέχουσες τεχνικές δυνατότητες τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα είναι ουσιαστικά αναχρονισμός», δήλωσε ο Μπόφινγκερ, ενώ την ίδια άποψη μοιράζεται και ο καθηγητής του Χάρβαρντ Κένεθ Ρόγκοφ.

ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ (ΕΑΝ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ)

Άρθρο του  Maurizio Blondet 

Μετάφραση –επιμέλεια: Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Στις 4-5 του περασμένου Μαΐου, στην Ιερουσαλήμ,  διεξήχθη ένα συνέδριο υπό το διδακτικό τίτλο: '' Προς ένα νέο δίκαιο του πολέμου'' (“Towards a New Law of War Conference'' ).  Σε αυτό ιουδαίοι καθηγητές πανεπιστημίων, πολιτικοί και στρατιωτικοί,  συζήτησαν τις στρατηγικές για να αλλάξουν το ισχύων δίκαιο του πολέμου και να επεξεργαστούν μία νομική θεωρία, ''ευνοϊκή προς τις δυτικές δημοκρατίες που λαμβάνουν μέρος σε συγκρούσεις εναντίον παραγόντων μη-παραδοσιακών, μη- δημοκρατικών, μη-χωρών”(sic).

Είναι εύκολο να μεταφραστεί η Οργουελιανή νέο-γλώσσα της προαναφερθείσας φράσης: Το Ισραήλ θέλει να καταστήσει νόμιμες τις ενέργειες που ορίζονται ως εγκλήματα πολέμου, βαρβαρότητες, γενοκτονίες από τους διεθνείς κανονισμούς, και είναι απαγορευμένες από τις συνθήκες της Γενεύης   και  παρόμοιες διατάξεις υιοθετημένες από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο οργανωτής του συνεδρίου είναι το Shurat HaDin: μία ομάδα δικηγόρων που δρα σε διεθνές επίπεδο για να υπερασπίζεται τους υπευθύνους ισραηλινούς, πολίτες και στρατιωτικούς, που κατηγορούνται  από διάφορα δικαστήρια του εξελιγμένου κόσμου, για τις περιοδικές βαρβαρότητες που το Ταλμουδικό κράτος εκτελεί κατά τις επιθέσεις του εναντίον της Γάζας, του Λιβάνου και άλλων ''εχθρών'': βομβαρδισμοί αμάχων με φώσφορο και βόμβες διασποράς, θανάτωση παιδιών, βομβαρδισμοί νοσοκομείων κλπ.

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: ΨΕΥΤΟΔΕΞΙΑ & ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΟΙΗΣΗ

ΨΕΥΤΟΔΕΞΙΑ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Τι είναι δεξιά; Είναι ένας πολιτικός χώρος, ή μάλλον ορθότερα ένα γενικό πνεύμα με τη πλατωνική έννοια; Η Δεξιά  ως έννοια είναι μέρος της Τετρακτύος του Πυθαγόρα για όλα τα καλά και θετικά. Η Αριστερά είναι για τα αντίθετα αυτών. Ο όρος δεξιά χρησιμοποιείται από αυτό το συγγραφέα για να περιγράψει κατανοητά μία μεταφυσική έννοια, ένα πνεύμα που βρίσκει επαφή στη ζωή, σε συμπεριφορές  αλλά ακόμη και σε πολιτικά μορφώματα. Ως γνωστόν, η αριστερά ελέγχει τα πάντα σχεδόν στο δυτικό κόσμο, το πρόβλημα όμως γίνεται ακόμη πιο σοβαρό όταν αυτή παίρνει δεξιό προσωπείο. Για να γίνει η διαφορά αυτή κατανοητή θα παρουσιαστεί συνοπτικά η δεξιά θέση καθαρή και συνοπτικά η διαφορά της καθαρής από της φαύλης. Στο αριστερό μέρος είναι η ψευτοδεξιά στο δεξί η δεξιά

ΕΔΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΚΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ; ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ…

Γράφει ο Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μία ''αριστερή πτέρυγα (πλατφόρμα)'', τότε ο ΣΥΡΙΖΑ  που κυβερνά τι είναι;  Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα.

Σίγουρα πάντως δεν είναι Δεξιά. Ο καλύτερος ορισμός για την πολιτική πρακτική αυτής της κυβέρνηση είναι:  επιδοματικός φιλελευθερισμός με ελευθεριάζοντα ήθη. Δηλαδή, πάλι αριστερά, αλλά όχι οικονομικά κομμουνιστική. Πράγματι, όταν κάποιοι ομιλούν για την ''αριστερή πτέρυγα'' του ΣΥΡΙΖΑ, εννοούν την κομμουνιστική αριστερά.

Στην ουσία λοιπόν, το '' πρώτη φορά αριστερά'', μπορεί να μεταφραστεί ως: πρώτη φορά τα ελευθεριάζοντα ήθη αποκτούν θεσμική εκπροσώπηση.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά διότι καταργεί τις πολυεθνικές. Είναι αριστερά διότι θέλει το διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία.
• Ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά διότι δίνει τα μέσα παραγωγής και τα εργοστάσια στους προλετάριους. Είναι αριστερά διότι θέλει την απελευθέρωση του χασίς.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά επειδή διώχνει τις ''βάσεις του θανάτου''. Είναι αριστερά διότι επιτρέπει στους πακιστανούς να λιάζονται ανενόχλητοι  στην Oμόνοια.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά επειδή κατάσχει την ιδιοκτησία και τα κεφάλαια των καπιταλιστών. Είναι αριστερά διότι διαθέτει πολλούς γκέι.

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ:ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ AΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΠΑΤΗΣ & ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ!

Εδώ στο Θεόδοτο, δεν πολυασχολούμαστε με την επικαιρότητα, όμως δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε τα γελοία και παράδοξα που γίνονται τις τελευταίες ώρες στη χώρα. Έτσι σας παρουσιάζουμε δύο μικρά, έκτακτα άρθρα επί της επικαιρότητας. Ωστόσο, θα θέλαμε να σας θυμήσουμε πως το ουσιώδες είναι να διαβάσετε το προηγούμενο στη σειρά άρθρο του μπλογκ, το οποίο και αφορά σοβαρότερα και μεγαλύτερα θέματα από τα τεκτενόμενα του κρατιδίου της φαιδράς πορτοκαλέας. 

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΠΑΤΗΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Έχω την πρόθεση  να  σας δώσω  50  γροθιές και ταυτόχρονα τη δυνατότητα να κάνετε ένα δημοψήφισμα, στο οποίο μπορείτε να αρνηθείτε να λάβετε αυτές τις 50 γροθιές. Εγώ θα σεβαστώ την όποια απόφαση σας. Γίνεται το δημοψήφισμα: το αποτέλεσμα είναι ένα ηχηρό όχι στις γροθιές. Τότε εγώ σας ανακοινώνω: πολύ ωραία, δέχομαι την απόφαση σας, δεν θα σας δώσω 50 γροθιές,  αλλά  49.

Αυτό μας προτείνει η πονηρή αριστερή κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, θέτει σε δημοψήφισμα την πρόταση των δανειστών, αλλά όχι και την δική της πρόταση που λίγο απέχει από αυτή των δανειστών και  βρίσκεται έτη φωτός μακριά από το ''πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης''.

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΟΡΟΪΔΙΑ

Σήμερα, μετά από την διεξαγωγή διαφόρων ερευνών και δημοσιευμάτων (συμπεριλαμβανομένων και του Θεόδοτου) και στοιχείων που προέρχονται ακόμη και από εβραϊκές πηγές, έχει καταδειχθεί η εβραϊκή καταγωγή του Μουσταφά Κεμάλ και το θέμα μπορεί να θεωρεί λήξαν. Προκύπτει όμως ένα άλλο γεγονός, εξίσου σημαντικό, που ρίχνει μία νέα διάσταση πάνω στα γεωπολιτικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.

Γράφει ο  Θεόδωρος Λάσκαρης

Είπαμε ότι σήμερα είναι πλέον γνωστή η εβραϊκή καταγωγή του Κεμάλ. Όμως για ολόκληρες δεκαετίες διαβάζαμε στα ιστορικά βιβλία και σε όλες τις δημοσιεύσεις, ότι η πραγματική καταγωγή του δεν έχει διευκρινιστεί, ότι μπορεί να ήταν Αλβανός, Τούρκος, Σλάβος κλπ. Αυτά διαβάζαμε το 1950, το 1960, το 1970, το 1980, το 2000. Και όμως! αποδεικνύεται ότι ενώ ο Κεμάλ βρισκόταν εν ζωή, ενώ συνέβαιναν οι γενοκτονίες, ενώ μαινόταν ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος, οι μεγάλες δυνάμεις γνώριζαν την εβραϊκή καταγωγή του και ποιοι ήταν αυτοί που έκαναν κουμάντο στην Τουρκία. Δηλαδή οι Ντονμέδες.

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ & Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΔΑΝΤΗΣ, ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

Ο συγγραφέας δε χρειάζεται συστάσεις, μόνο το γεγονός ότι υπάρχουν πανεπιστημιακοί που  μελετούν αποκλειστικά τα έργα του ποιητή της Ιταλίας είναι αρκετό για να δείξει την σπουδαιότητα τους. Η Θεία Κωμωδία του είναι το τρίτο πιο πετυχημένο βιβλίο στην ανθρώπινη ιστορία, καθώς και ένα έργο στο οποίο οι εικόνες, η ευγλωττία, η σκέψη και ομορφιά της ομιλούμενης γλώσσας, περιπλέκονται έτσι ώστε οι εικόνες που δημιουργούνται να μένουν για μία ζωή, πλήρεις νοήματος και ποιητικής ακεραιότητας. Η Θεία κωμωδία είναι ένα κείμενο που κάνει τον αναγνώστη περήφανο που το έχει διαβάσει• η κόλαση, το καθαρτήριο και ο παράδεισος χαράσσονται ως πράγματα υπαρκτά στον αναγνώστη.

Η HILLARY CLINTON ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

άρθρο του José Javier Esparza (εδώ στα ισπανικά)

μετάφραση –επιμέλεια: Θεόδωρος Λάσκαρης

σχολιασμός: Alex Synodinos

Ένα άβολο πέπλο σιωπής, έπεσε έπειτα από τις εκπληκτικές φράσεις που ειπώθηκαν πριν λίγες  ημέρες από τη Hillary Clinton. Ίσως η κυρία να μίλησε περισσότερο από όσο θα έπρεπε. «Οι  πολιτιστικοί κώδικες, τα θρησκευτικά πιστεύω και οι δομικές φοβίες πρέπει να μεταβληθούν. Οι κυβερνήσεις πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία και τις εξαναγκαστικές δυνατότητες τους για να επαναπροσδιορίσουν τα παραδοσιακά θρησκευτικά δόγματα.»

Αυτά τα λόγια προφέρθηκαν δημοσίως και χωρίς υπεκφυγές, κατά την διάρκεια ενός συνεδρίου υπέρ των εκτρώσεων και άφησαν πολλά άτομα με το στόμα ανοικτό.

''Να μεταρρυθμιστούν εξαναγκαστικά οι θρησκείες''; Και τι θα απομείνει λοιπόν από την θρησκευτική ελευθερία;

"Να  μεταβληθούν οι πολιτιστικές ταυτότητες''; Και τι θα απομείνει περά από την ελευθερία να υπάρχεις;

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Mε το παρακάτω άρθρο ξεκινάμε μια διερεύνηση στο ζήτημα των διαφόρων οικονομικών συστημάτων και σε μια αναζήτηση ενός οικονομικού συστήματος που θα λειτουργεί υπερ του ανθρώπου και θα καλύπτει και τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Από τα οικονομικά συστήματα που έχουν υπάρξει μέσα στον 20^ο αιώνα, ο σοσιαλισμός είναι το σύστημα που επηρέασε πιο πολύ το πολιτικό σκηνικό. Η επιρροή αυτή είναι τόσο έντονη, που ακόμη και μετά την πασιφανή αποτυχία του, το πολιτικό σκηνικό δε μπορεί να νοηθεί χωρίς αυτόν. Μάλιστα λίγα χρονιά μετά τη δημιουργία του μπόρεσε να μεταλλάξει μέχρι και το αντίπαλο δέος: τον καπιταλισμό! Το παραπάνω έγινε μέσω του Κεϋνσιανισμού, ο οποίος θα παρουσιασθεί στην κριτική εναντίον του καπιταλισμού που έπεται σε επόμενο άρθρο.

Γιατί όμως ένα σύστημα, παρά την αποτυχία του, παραμένει βασικός παράγοντας στην πολιτική σφαίρα των χωρών της δύσης και μάλιστα 20 χρόνια μετά την τραγική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανθρωπιστική κρίση που αυτή προκάλεσε;

TΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ (1942-1944)

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στην Κατοχή που ξεκίνησε με προηγούμενο άρθρο μας. Αυτή τη φορά θα εξετάσουμε τη συμπεριφορά των νεοελλήνων που βρέθηκαν εντός Γερμανίας την περίοδο 1942-1944. Στο μέλλον θα ακολουθήσει και άρθρο το οποίο θα ασχοληθεί με το πολυθρύλητο "κατοχικό δάνειο", το οποίο -αν και οι Γερμανοί φορολογούμενοι έχουν δώσει δις στην Ελλάδα μέσω της ΕΕ- οι νεοέλληνες ακόμα επιμένουν να απαιτούν...

Γράφει ο Ιωάννης Μπότσικας

Όπως όλοι πια ξέρουνε, την άνοιξη του 1943 ο «Ελληνικός Λαός ξεσηκώθηκε στην Αθήνα και σε μεγάλα επαρχιακά κέντρα» και ματαίωσε το σχέδιο της κατοχικής κυβέρνησης να επιβάλει πολιτική επιστράτευση και να στείλει μπουλουκηδόν Έλληνες εργάτες στη Γερμανία. Αυτό το επίτευγμα μόνο στη δική μας χώρα έγινε – και απόδειξη οι αριθμοί: Δύο περίπου εκατομμύρια ξένοι εργάτες είχαν δουλειά στη Γερμανία στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και από αυτούς οι Έλληνες δεν ήταν περισσότεροι από 2.500. Άρα –τεκμαίρεται αβιάστως- η Ελληνική Αντίσταση κατά του κατακτητή υπήρξε μεγαλειώδης, μοναδική και ανεπανάληπτη. Για να δούμε λοιπόν ακριβώς τι έγινε.

Ότι είχαν θάρρος οι χιλιάδες που διαδήλωναν την άνοιξη του 1943 στα μεγάλα αστικά κέντρα κατά της πολιτικής επιστράτευσης είναι γεγονός που δεν χωράει αμφιβολία. Μόνο να βλέπει κανείς, όντας άοπλος, τους Γερμανούς φαντάρους με τα κράνη κ.τ.λ. και τους έφιππους Ιταλούς καραμπινιέρους ήταν αρκετό για να τον πιάσει τρόμος. Από την άλλη όμως πλευρά, και οι Γερμανοί και οι Ιταλοί απέφυγαν τη σύγκρουση με τα πλήθη των διαδηλωτών: Κατά κανόνα πυροβολούσαν στον αέρα και συχνά, στις πόλεις της Θεσσαλίας π.χ., μετά τη διάλυση των διαδηλωτών, μόνο και μόνο για να αποτρέψουν νέες «συγκεντρώσεις». Το κυριότερο όμως είναι το εξής: Εντάξει, πέρα από το θάρρος και την αποτελεσματικότητα των οργανωτών των διαδηλώσεων (δηλαδή του Ε.Α.Μ.), μπορεί κανείς να πιστέψει ότι οι δυνάμεις Κατοχής φοβήθηκαν τους άοπλους διαδηλωτές;  Στην ανάγκη μάλιστα, μπορούσαν να επιβάλουν «δια νόμου» την αναγκαστική πολιτική επιστράτευση και αντί να μαζέψουν 50.000 κόσμο π.χ., θα μάζευαν 10-15.000 και θα τους έστελναν στη Γερμανία. Οι υπόλοιποι θα κρύβονταν, θα έβγαιναν «στο βουνό» όπου ούτως ή άλλως ήδη κυριαρχούσε το Ε.Α.Μ., αλλά αυτό που ήθελαν οι Γερμανοί θα γινόταν: Μερικές, λίγες έστω, χιλιάδες Έλληνες εργάτες θα πήγαιναν στη Γερμανία. Άρα άλλος υπήρξε ο βαθύτερος λόγος της επιτυχίας των διαδηλώσεων – συγκεκριμένα:

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΝΟΣ ΜΗΛΟΥ - Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Το Μεσαίωνα,  ένας σοφός διδάσκαλος κάθε χρόνο όταν άρχιζε το μάθημα στο πανεπιστήμιο, συνήθιζε να κάνει το εξής: έδειχνε στους φοιτητές του ένα μήλο, λέγοντας: «αυτό είναι ένα μήλο. Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί να φύγει».

Η υπερηφάνεια, η διανοητική αλαζονεία, η επιδίωξη της ανατροπής της κοσμικής τάξης, δεν είναι σκέψη και επιχειρηματολογία, αλλά η εικασία να καθορίσεις, με την σκέψη, το ''είναι''. Ο διδάσκαλος με αυτή την πράξη  θέλησε να δείξει ότι δεν είναι η σκέψη που καθορίζει το ''είναι'' αλλά  είναι  το ''είναι'' που καθορίζει την σκέψη. Όπως έλεγε ένας άλλος στοχαστής “μόνον ο Θεός μπορεί να έχει την πολυτέλεια να είναι  ιδεαλιστής'', διότι μόνον ο θεός καθορίζει το ''είναι'', ξεχωριστό από αυτόν, προφανώς, διότι το Είναι του δεν καθορίζεται, όμως όλα τα άλλα όντα ξεχωριστά από τον Θεό, είναι καθορισμένα από την σκέψη του Θεού. Οπότε ο άνθρωπος που θεωρεί ότι μπορεί να σκέπτεται τις ιδέες του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, είναι ένας άνθρωπος που τίθεται στην θέση του Θεού. Τότε η ανθρωπολογία  γίνεται  δαιμονολογία.