Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ Μ.Χ. ΕΠΟΧΩΝ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

                

 Γράφει  ο  Ιωάννης  Αυξεντίου    

     

                      

                                                             Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Το αιθέριο, το πνευματικό, αναμειγνύεται με το γήινο, το χειροπιαστό, το συγκεκριμένο. Πνεύμα και ύλη δημιουργούν ιερές Μορφές: Η αυτοκρατορία, η εκκλησία, ο άγιος, ο ιππότης, ο  γάμος, η  τέχνη. Το ανώτερο κυριαρχεί επί του κατώτερου: ο έλεγχος των δυνάμεων του ασυνειδήτου, η συγκράτηση των παθών.

JERΕMY BENTHAM: Ο ''ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΣ'' ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο συνεισφέρει στην διάγνωση της πνευματικής ασθένειας που ονομάστηκε ''φιλελευθερισμός''.

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Jeremy Bentham

Ο ''ωφελιμισμός'' (μία φιλελεύθερη σέκτα) είναι, πιθανόν, η φιλοσοφία που περισσότερο από όλες πλησιάζει στην άρνηση του εαυτού της και στην πλήρη, συνεπή και αυτάρεσκη ανατροπή εκείνης της Αιώνιας Σοφίας που, από την αυγή της ανθρώπινης σκέψης, επιδίωξε την αναζήτηση της Αλήθειας νοούμενης ως  ολότητα, και την σύνδεσή της με το  Καλό και το Ωραίο. Υπό αυτή την έννοια, ο ωφελισμός μπορεί να θεωρηθεί ως ο θρίαμβος του μοντέρνου πνεύματος έναντι αυτών των τελευταίων. Οι μεγαλύτεροι εκπρόσωποι του ωφελισμού: Ο Adam Smith (1723-90), ο Jeremy Bentham (1748-1832) και ο  John Stuart Mill (1806-1873).

Γι’ αυτούς, ένα πράγμα είναι ''καλό'' ή και σωστό, εάν μπορεί να αυξήσει την ευτυχία των όντων-και όχι μόνον των ανθρώπων• ''κακό'', εάν την μειώνει.Όσον αφορά την δυσκολία να καθοριστεί τι είναι η ευτυχία, κανένα πρόβλημα: αυτοί θεωρούν ότι είναι σε θέση όχι μόνον να την ορίσουν, αλλά και να την ποσοτικοποιήσουν, και ρυθμίζονται με αυτό τον τρόπο: κρίνουν ότι το όφελος είναι το μέτρο της ευτυχίας  ενός  όντος. 

ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ

Γράφει ο Alex Synodinos

Ο δράστης της επίθεσης στη Φλόριντα

Στις 12 Ιουνίου του 2016 ένας Αφγανός μουσουλμάνος, ονόματι Ομάρ Ματίν, του οποίου οι γονείς μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, εκτέλεσε άνω των 50 ατόμων σε ένα gay κλαμπ στο Ορλάντο της Φλόριντα.

Ας εξετάσουμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται το γεγονός αυτό μακριά από φωνασκίες και εντυπωσιασμούς.

Από όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής, ο ένοχος ήταν ένα άτομο το οποίο έτρεφε συμπάθειες για το Ισλαμικό Κράτος, έπαιρνε τη θρησκεία του στα σοβαρά και από τις περιγραφές που έχουμε από πρώην συναδέλφους του, δείχνει να είχε σοβαρό πρόβλημα με τις γυναίκες, τους μαύρους και ασφαλώς με τους ομοφυλόφιλους. Αν και στο πολιτικά ορθό περιβάλλον της Αμερικής θα αποτελούσε επαγγελματική και κοινωνική αυτοκτονία να πει ο οποιοσδήποτε κάτι αρνητικό για μια από τις προαναφερθείσες κατηγορίες, ο Ομάρ ουδέποτε έκρυψε τις θέσεις του και ουδέποτε είχε συνέπειες για αυτό. Μάλιστα εκπρόσωπος του FBI παραδέχθηκε πως δύο φορές είχαν ερευνήσει την περίπτωση του και τις φιλικές σχέσεις που είχε με βομβιστές αυτοκτονίας αλλά και τις δύο φορές οι έρευνες σταμάτησαν, το γιατί θα το εξετάσουμε παρακάτω. Καθότι εργαζόταν ως φρουρός ασφαλείας (σεκιούριτι) είχε πρόσβαση σε οπλισμό και από τον αριθμό των νεκρών κατάφερε να επιτύχει και τα όπλα που χρησιμοποίησε είναι εμφανές πως γνώριζε πολύ καλά τον χειρισμό τους.

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Το έναυσμα για να γράψω αυτό το άρθρο, το πήρα από τα σχόλια κάποιων αναγνωστών σε ένα προηγούμενο άρθρο που είχε ως τίτλο: Η βαρβαρότητα της δημοκρατίας. Το ζήτημα που έθεταν ήταν απλό αλλά και κρίσιμο γι’ αυτούς: ''Σε ένα μη δημοκρατικό πολίτευμα ποιος θα ελέγχει την εξουσία;'' Όμως για να κάνουν αυτήν την ερώτηση, σημαίνει ότι θεωρούν ότι επί δημοκρατίας αυτοί μπορούν να ελέγχουν την εξουσία. ΩΗΜΕ! Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: ποια είναι τα 4 μεγαλύτερα κακά που μπορεί να συμβούν σε μία χώρα;

Α) Ο πόλεμος

Β) Η πτώχευση 

Γ) Να γεμίσει από απρόσκλητους ξένους

Δ) Να χάσει κυριαρχία επί των εδαφών της. 

Είναι ελπίζω εμφανές σε όλους πως επί δημοκρατίας από τα τέσσερα μεγαλύτερα κακά, συνέβησαν τα 3 (πτώχευση, γκρίζες  ζώνες, μετανάστες)...Ο μόνος δε λόγος που η Ελλάδα δεν έχει καταλήξει και σε πόλεμο είναι επειδή οι πολιτικοί μας προτιμούν να εξευτελίζεται η χώρα από τις διαρκείς προκλήσεις της Τουρκίας από το να ρισκάρουν κάποια σύγκρουση.