ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΕΧΝΗ

Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε ένα περιστατικό που συνέβει το 2015 στην Ιταλία. Δεν είναι όμως μεμονομένο. Αντίστοιχα περιστατικά έχουν συμβεί και σε άλλες παρόμοιες εκθέσεις "τέχνης" σε όλο τον κόσμο. Διαβάζοντας το, ο προσεκτικός παρατηρητής της ιστορίας δεν μπορεί παρά να θέσει το ακόλουθο ερώτημα. Η προμοντέρνα εποχή χαρακτηριζόταν από τη θρησκευτικότητα της και την ιεραρχική κοινωνική δομή της, η εποχή αυτή μας παρήγαγε αριστουργήματα τέχνης που ακόμα θαυμάζουμε: από τους γοτθικούς ναούς μέχρι τις συνθέσεις του Bach. H σύγχρονη εποχή της δημοκρατίας, της ισότητας, των "παρδαλών" κινημάτων κ.λπ τι ακριβώς τέχνη παράγει;

Άρθρο του Sebastiano Caputo

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η σοφία είναι πάντα λαϊκή. Άντε να το εξηγήσεις στους καλλιτέχνες bobo της τρίτης χιλιετίας. Είναι καλό κάθε τόσο οι ιδεομηρυκασμοί τους να συγκρούονται με την πραγματικότητα, που είναι πολύ πιο ωμή και άσπλαχνη από ένα απεριτίφ στο καλύτερο κλαμπ του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Όπως συνέβη την Κυριακή το πρωί στον Οίκο Ατελιέ του Μουσείου  στο Μπολτσάνο, όπου οι καθαρίστριες έριξαν στα σκουπίδια ένα έργο τέχνης νομίζοντας ότι τα μπουκάλια της σαμπάνιας, τα ποτήρια, και οι γιρλάντες που ήταν διασκορπισμένες στο πάτωμα, ήταν τα απομεινάρια μιας γιορτής που έγινε το προηγούμενο βράδυ. Η τύχη θέλησε να πρόκειται για μία έκθεση μοντέρνας τέχνης υπό τον τίτλο: “Που θα πάμε να χορέψουμε το βράδυ;”, υπογεγραμμένη από τις καλλιτέχνιδες Sara Goldschmied και Eleonora Chiari, η οποία είναι μέρος μιας ευρύτερης εθνικής έκθεσης υπό την επιμέλεια του Achille Bonito Oliva.

Λίγες ημέρες πριν το παράπτωμα, οι δύο καλλιτέχνιδες είχαν παρουσιάσει την δουλειά τους ως εξής: 

Ο ΣΑΜΠΕΤΑΪΣΜΟΣ- ΦΡΑΝΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ

 Άρθρο του Ιωάννη Αυξεντίου

Ζέβι και Φρανκ

Μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες, ο ρόλος του Φρανκισμού στην παγκόσμια ιστορία ήταν σχεδόν άγνωστος και η ακαδημαϊκή έρευνα δεν τον είχε αναδείξει στον βαθμό που θα έπρεπε. Όμως πριν από λίγα χρόνια, σε ένα  μεταπτυχιακό πρόγραμμα έρευνας του Ιταλικού πανεπιστημίου της Σιένας, διαβάσαμε τα εξής:

«Α) Θα μελετηθεί ο ρόλος του εβραϊκού Φρανκισμού στην συγκρότηση των εθνικών κρατών και στις διαδικασίες χειραφέτησης  και  εκδημοκρατισμού των σύγχρονων κρατών. Β) Ο F. B. ιστορικός του εβραϊσμού, συγγραφέας ενός βιβλίου πάνω στον εβραϊκό αναρχισμό θα μελετήσει τον σύγχρονο αναρχισμό και το κίνημα των Φρανκιστών που προεικονίζει τον μηδενισμό και μία μυστικιστική θεωρία της επανάστασης.»

Φυσικά η παρουσίαση του Φρανκισμού σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα, γίνεται με τον κατάλληλο, ''παραποιητικά εξευγενισμένο'' και συστημικό τρόπο. Τέλος πάντων, οι γνωστές  ακαδημαίζουσες  τζιριτζάντζουλες. Αυτό που εμάς ενδιαφέρει στην παραπάνω ανακοίνωση, είναι η παραδοχή για τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε στις πολιτικές και πολιτισμικές εξελίξεις της Δύσης αλλά και της Ανατολής,  μία εβραϊκή γνωστική σέκτα με εξτρεμιστικά  πιστεύω  και  πρακτικές.

ΕΧΟΥΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ; ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Άρθρο του Maurizio Blondet
Μετάφραση – επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου
 

Η ισλαμική τρομοκρατία δεν υπήρχε 'πριν'

Υπήρχε ισλαμική τρομοκρατία όταν το Αφγανιστάν ήταν υπό κομμουνιστική κυβέρνηση, το Ιράκ υπό τον Σαντάμ, η Αίγυπτος κυβερνιόταν από τον Μουμπάρακ, η Συρία από την οικογένεια του Ασάντ και η Λιβύη από τον Καντάφι; Όχι. Ποιος έριξε αυτά τα καθεστώτα χρησιμοποιώντας μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αποσταθεροποιώντας  τις  χώρες τους, ρίχνοντάς  τες  στο χάος και στους εσωτερικούς πολέμους; Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: επικεφαλής των  δυτικών συνασπισμών, στους οποίες συμμετείχαν η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, χώρες μέλη του ΝΑΤΟ ή όχι , όπως η Αυστραλία.

Για ποιο λόγο η δύση υπό την Αμερικανική καθοδήγηση έριξε στο χάος αυτές τις χώρες; 

Διότι εκτελούσε το ισραηλινό σχέδιο (το λεγόμενο σχέδιο Yinon) που από το 1982  υποστήριζε τον διαμελισμό αυτών των χωρών 'σύμφωνα με τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαχωριστικές γραμμές τους'. Το εβραϊκό περιοδικό Kivunim, είχε γράψει: “Το Ιράκ, πλούσιο σε πετρέλαιο και εσωτερικά διχασμένο, είναι σίγουρα ένας υποψήφιος των στόχων του Ισραήλ. Η διάλυση του είναι ακόμη πιο σημαντική για εμάς από εκείνη της Συρίας. Το Ιράκ είναι πιο ισχυρό από την Συρία… Κάθε αραβική εσωτερική αντιπαράθεση θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα συντομεύσει τον δρόμο στον πιο σημαντικό στόχο, το σπάσιμο του Ιράκ σε τομείς, όπως η Συρία και ο Λίβανος. Στο Ιράκ, είναι δυνατή η διαίρεση σε επαρχίες κατά μήκος των εθνικών-θρησκευτικών γραμμών, όπως στη Συρία κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου. Έτσι, θα υπάρχουν τουλάχιστον τρία κράτη γύρω από τις τρεις μεγάλες πόλεις: Βασόρα, Βαγδάτη και Μοσούλη, και οι Σιιτικές περιοχές στο νότο θα διαχωριστούν από το σουνιτικό και κουρδικό Βορρά. ... Το σύνολο της αραβικής χερσονήσου είναι ένας φυσικός υποψήφιος  για διάλυση υπό των εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων...''