Η.Π.Α., ΡΩΣΙΑ, EΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Στη σύγχρονη εποχή, γίνεται συνεχώς συζήτηση για τη γεωπολιτική και τις διεθνείς εξελίξεις, με κύριες αναφορές στην Αμερική, που προσωποποιεί τον εξω-ευρωπαϊκό Δυτικό κόσμο και τη Ρωσία ως εναλλακτική πολιτικο-οικονομική δύναμη και ως εθνική οντότητα που δεσπόζει πέρα από το πλαίσιο της παρακμής του Δυτικού Πολιτισμού.

Ποια όμως είναι η πραγματική μορφή του σημερινού κόσμου και πως επηρεάζει εμάς; Είναι γεγονός ότι ο σημερινός κόσμος βασίζεται και στηρίζεται στο status quo που προέκυψε ως αποτέλεσμα του Β’ΠΠ. Κατά τη διάρκεια αυτού, η καρδιά του Δυτικού Πολιτισμού και σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη εκμηδενίστηκε με ένα φοβερό μίσος που δεν είχε ξανα-υπάρξει ποτέ στην Ιστορία μεταξύ πολιτισμένων εθνών (τουλάχιστον στο λευκό κόσμο). Οι αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου είχαν ασφαλώς ήδη αρχίσει με την άφιξη της Νεωτερικότητας, ωστόσο η επιθυμία για ολοκληρωτική καταστροφή και ταπείνωση του αντιπάλου, όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ αλλά και μετά το τέλος του ενάντια στις ηττημένες χώρες (κυρίως τη Γερμανία και την Ιαπωνία) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ

Αυτή την εβδομάδα θα κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα από τα συνήθη άρθρα που παρουσιάζουμε στο μπλογκ. Ελπίζουμε να απολαύσατε το παρακάτω όσο το απολαύσαμε και εμείς!

Πηγή: Azionetradizionale                                                                                         

Μετάφραση-σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Κάθε ύπαρξη της δημιουργίας έχει μέσα της την Ιδέα του Ωραίου, και αυτό το μικρό ιαπωνικό ψάρι με την ονομασία ‘pufferfish’ είναι μία απρόσμενη επιβεβαίωση. Βρίσκουμε πολύ περισσότερη αρμονία στην συνεχή δημιουργία αυτού του μικρού όντος, παρά στα πολλά έργα των σύγχρονων “καλλιτεχνών”.

Είναι ακριβώς ο άνθρωπος, ο άρχοντας της δημιουργίας, που απομακρύνθηκε από το Ωραίο ακόμη και όσον αφορά την αποκλειστικά αισθητική και εξωτερική όψη. Ευτυχώς, η φύση δωρίζει ακόμη στον κόσμο μεγαλειώδεις νύξεις λαμπρότητας, παρά την αποτρόπαια καταφρόνηση και τις τροποποιήσεις που ο άνθρωπος εφαρμόζει ενάντια στην ίδια τη φύση.

Όμως το θαυμαστό φαινόμενο που θα παρακολουθήσετε παρακάτω, μας δημιουργεί και άλλες σκέψεις: είναι δυνατόν αυτός ο  μαθηματικός-γεωμετρικός προγραμματισμός εντός του εγκεφάλου αυτού του όντος να είναι αποτέλεσμα της ‘τύχης και της αναγκαιότητας’;

Οι επιστήμονες εξηγούν ότι φτιάχνει αυτό το έργο τέχνης για να ελκύσει τη θηλυκή σύντροφο του. Και ασφαλώς τίθεται το ερώτημα, ήταν ανάγκη να κάνει κάτι τόσο χρονοβόρο και πολύπλοκο; δεν θα έφθανε η εξαπόλυση μίας χημικής ουσίας ή μιας οσμής ή μία αλλαγή στον χρωματισμό του δέρματος του ή μία ιδιαίτερη κίνηση, για να επιτύχει τον ίδιο σκοπό; Γιατί να εκφράζεται τόση πολυπλοκότητα, τόση αρμονία και ομορφιά; 

ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΕΡΕΙΠΙΑ...

            

Άρθρο του Francesco Lamendola                                                                           

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Τοπίο με τα ερείπια του Στρογγυλού Ναού, του Hubert Robert

Ένας αγαπητός μου φίλος, γυρίζοντας από το Παρίσι, πόλη από την οποία λείπουμε εδώ και πολλά χρόνια, μας έκανε μία απογοητευτική περιγραφή της παρακμής και της διάλυσης της 'douce France' ('γλυκιάς Γαλλίας'). Δηλαδη της εξαφάνισης της ταυτότητας της μέσα στο μεγάλο καζάνι της αναγκαστικής παγκοσμιοποίησης. Όχι μόνον στις περιφέρειες, αλλά ακόμη και στις ιστορικές συνοικίες, όπως στη Montmartre, συναντάς πλέον ένα Γάλλο, μάλλον έναν λευκό, κάθε δέκα, είκοσι άτομα. Και αυτοί οι ξένοι μιλούν στη γλώσσα τους, ντύνονται σύμφωνα με τις συνήθειες τους, έχουν τα μαγαζιά τους, ζουν μία παράλληλη ζωή και απόλυτα μη ενσωματωμένη με εκείνη των γηγενών. Ακόμη περισσότερο, δεν δείχνουν καμία επιθυμία και κανένα ενδιαφέρον να ενσωματωθούν. Δεν αγαπούν τη Γαλλία, ούτε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Χωρίς αμφιβολία, αντιλαμβάνονται ότι, σε λίγα χρόνια, θα έχουν το πάνω χέρι χάρη στη γονιμότητα των γυναικών τους, όπως είχε προφητεύσει ο Αλγερινός Boumedienne και όπως επανέλαβε, μόλις προχθές, ο Τούρκος Ερντογάν. Ενώ την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να φτιάχνουν νόμους με τους οποίους είναι πιο εύκολο να δίνεται το διαζύγιο, να γίνονται εκτρώσεις, να αλλάζεις φύλο, να αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ευθανασία, να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι κλπ. 

ΠΟΣΟ “ΛΙΓΗ” ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ “ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ” Ή ΑΛΛΙΩΣ ΟΤΑΝ Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ “ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ”.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

 

Θα έχετε παρατηρήσει ασφαλώς  ότι όταν οι διάφοροι δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί και κάποιοι παρλαπίπες καθηγητές πανεπιστημίων, αναφέρονται σε πολιτικούς όπως η Μαρίν Λε Πεν  ή  ο Νόρμπερτ Χόφερ, τους αποκαλούν ακροδεξιούς. Δεν βρέθηκε λοιπόν ούτε ένα από αυτά τα “φωτισμένα” μυαλά που κάθε ημέρα φλυαρούν στις τηλεοράσεις, να κάνει μία απλή ερώτηση στην ομήγυρη του: «Μπορείτε, παρακαλώ, να μου πείτε, με ακρίβεια, τους λόγους για τους οποίους αποκαλείτε ακροδεξιούς αυτούς τους πολιτικούς;»

Ουδέποτε τα αυτιά μου άκουσαν αυτή την ερώτηση. Ας δούμε λοιπόν, σε γενικές γραμμές, τι δεν πρεσβεύουν αυτοί και άλλοι παρόμοιοι πολιτικοί, που το σύστημα βαφτίζει ακροδεξιούς.

Α) Τοποθετούνται ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία; Όχι
Β) Εναντιώνονται στην καπιταλιστική οικονομία; Όχι.
Γ) Μήπως θέλουν να θεσπίσουν νόμους φυλετικής καθαρότητας; Όχι.

Τότε γιατί τους αποκαλούν ακροδεξιούς; Μπορείτε να μου λύσετε αυτό το αίνιγμα;