Άρθρο του Ιωάννη Αυξεντίου
Τα
μαντεία είναι βουβά
Καμία φωνή ή ψίθυρος τρομακτικός
Καταλήγει μέσα από αψιδωτές οροφές σε απατηλές λέξεις
Ο Απόλλων απ’ το ιερό του Δεν
μπορεί πια νa προφητεύη
Αφήνοντας με μάταιη κραυγή τους απόκρημνους
Δελφούς
Ούτε νυκτερινές εκστάσεις ή μαγεμένες πνοές
Εμπνέουν απ’ το προφητικό κελί τον ιερέα με τα χλωμά μάτια
Διαμέσου των μοναχικών βουνών Και των αντηχούντων ακτών
Ακούγεται μία κλαμένη φωνή και οξύς θρήνος
Απ’ τις στοιχειωμένες
πηγές, απ’ τις κοιλάδες περιβλημένες με κιτρινισμένες λεύκες
Το
Πνεύμα πρέπει να φύγει αναστενάζοντας το αντίο…
John Milton, On the Μorning of Christ’s
Nativity. (Κατά την πρωία της γέννησης του Χριστού)
 | |||||
| H Ανατροπή του Απόλλωνα και Παγανιστικών Θεών |
313 μ.Χ. :
Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπογράφει το Διάταγμα των Μεδιολάνων.
Η περίοδος ανάμεσα σε
αυτές τις δύο χρονολογίες χαρακτηρίστηκε από τον Ιρλανδό φιλόλογο Eric R. Dodds ως η Eποχή της αγωνίας. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα σημεία αυτής της ιδιαίτερης εποχής είχαν αρχίσει να
διαφαίνονται μετά την κατάκτηση των βασιλείων της ελληνιστικής Ανατολής από τη Ρώμη το 146 π.Χ. Όλη η δομή
του αρχαίου κόσμου είχε υποστεί βαθιές αλλαγές, η πόλις-κράτος δεν υπήρχε
πλέον, και κατά συνέπεια, η πολιτιστική παράδοση
που με αυτή ήταν άμεσα συνδεδεμένη είχε αλλοιωθεί. Ταυτόχρονα, παρατηρούνται έντονη
πληθυσμιακή κινητικότητα και μεταναστευτικές ροές, το εισόδημα των κατωτέρων
κοινωνικών τάξεων ελαχιστοποιείται, μειώνονται οι γεννήσεις, οι βαρβαρικές
επιδρομές δημιουργούν συνεχείς πολέμους και ξεσπούν επιδημίες. Τα μαντεία έχουν
από καιρό σιωπήσει και ο Πλούταρχος, ιερέας του Απόλλωνος στους Δελφούς,
προσπαθώντας να δικαιολογήσει αυτή τη σιωπή, την αποδίδει στη φθορά του χρόνου,
στο τέλος ενός κύκλου, αν και παραδέχεται ότι σαφή εξήγηση δεν έχει.
