ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: ΝΕΟ ΠΑΙΔΙ, Ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΘΕΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΦΡΑΓΜΕΝΟΣ

ΝΕΟ ΠΑΙΔΙ, Ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΘΕΟΣ
 

Ποίημα του Ρωμανού του Μελωδού 

Ο Δημιουργός της μητέρας Γιός της θέλησε κι έγινε.
ο προστάτης των βρεφών Βρέφος στη φάτνη πλάγιαζε.
και προσπαθώντας να τον καταλάβη Του ‘λεγεν η
Μητέρα Του:
«Πές μου, παιδί μου, πώς μέσα μου ήρθες;
Σε κοιτάζω, Σπλάχνο μου, και μένω κατάπληκτη,
γιατί Σε θηλάζω και γάμο δεν έκανα.
κι ενώ Σε βλέπω σπαργανωμένο
την παρθενίαν μου ακόμα απείραχτην θωρώ.
γιατί Εσύ την εφύλαξες πού διάλεξες κι έγινες
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.

Υπέροχε Βασιλιά, ποια σχέση έχεις Εσύ μ’ εκείνους που
επτώχευσαν;
Δημιουργέ του ουρανού, γιατί στους χωματένιους ήρθες;
Αγάπησες το Σπήλαιο ή ζήλεψες τη Φάτνη;
Νά πού δεν βρίσκεται ούτε δωμάτιο για τή δούλη Σου
στόν χώρο πού ξεπεζέψαμε.
δέν λέω μόνο δωμάτιο μά ούτε και σπήλαιο,
γιατί κι αυτό εδώ ‘ναι ξένο.
και στη Σάρα σαν έγινε μητέρα
εδόθηκε κληρονομιά μεγάλη, σέ μένα όμως ούτε φωλιά.
Χρησιμοποίησα το Σπήλαιο πού θεληματικά κατοίκησες
Εσύ,

TO ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΝΕΦΟΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΥΘΗΡΟ ΣΤΟΝ ΧΕΓΚΕΛ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗΣ

 

Άρθρο του Piero Vassallo

Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο 15Ος ΑΙΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ 

O M.Λούθηρος

Κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα, οι γνωστικές αιρέσεις κυκλοφορούσαν στις περιοχές της Ευρώπης και ειδικά στη σκληρή και ατίθαση Γερμανία, της οποίας ο λαός ήταν δομικά ανοιχτός στην επίδραση αρχαίων δεισιδαιμονιών. Μέσα στον αρχαϊκό άνεμο που φυσούσε σε εκείνες τις περιοχές, ταρασσόταν ο Μαρτίνος Λούθηρος, ένας Αυγουστίνιος μοναχός, στην απελπισμένη αναζήτηση για μία άφεση από την ανίκητη αμαρτία που τον έπληττε. Έχοντας εμμονή ενάντια στο δόγμα της Ελεύθερης Βουλήσεως (αυτεξούσιο) και παρασυρόμενος από την επιθυμία να δείξει ότι η ρίζα της αμαρτίας του ήταν ένα ψέμα (δηλ. ότι δεν υπάρχει το αυτεξούσιο), ο Λούθηρος επινόησε την έννοια (με τον τρόπο της καθησυχαστική και συγχωρητική) του ‘servo arbitrio’ (της ‘δούλης βουλήσεως’, δηλ. ότι δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση). Ένα πεπρωμένο που προέρχεται από έναν σκοτεινό και αντιφατικό θεό, καθ’ όλα όμοιο με το χαοτικό πλήρωμα των αρχαίων γνωστικών. Σε αυτή την ψεύτικη θεότητα, ο Λούθηρος της έβαλε στο στόμα ακόμη και την παράλογη ρήση: “ego sum dominus, qui creo bonum et malum” (“Εγώ είμαι ο Κύριος, ο οποίος δημιουργεί το καλό και το κακό”). 

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΜΑΣ

Άρθρο του Roberto Pecchioli                                                  

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου    

H Aθηνά αποκαλύπτει την Ιθάκη στον Οδυσσέα

Φανταστείτε την εξής εικόνα: ο σιδηροδρομικός σταθμός μιας πόλης της Παδάνιας, το βράδυ μιας ασφυκτικής καλοκαιρινής Κυριακής. Λίγοι επιβάτες κατεβαίνουν από το τρένο μιας δευτερεύουσας γραμμής, για να περιμένουν την ανταπόκριση. Στο εσωτερικό του σταθμού, το γραφείο εισιτηρίων είναι ήδη κλειστό, όπως και τα δύο ή τρία μαγαζιά, το μπαρ και το περίπτερο. Μεταξύ της εξόδου και των κήπων με θέα στην πλατεία υπάρχει μεγάλη αναταραχή και ένα πλήθος που αποτελείται από Αφρικανούς. Οι γυναίκες, από τη συμπεριφορά και την ενδυμασία είναι εμφανώς σε αναμονή για να αρχίσουν ένα αρχαίο, θλιβερό επάγγελμα στους δρόμους των κοντινών μεγάλων πόλεων. Μεταξύ των ανδρών επικρατούν κάποιοι τύποι που μοιάζουν με μπράβους, κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για τους εκμεταλλευτές των γυναικών. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι και οι νέοι άνδρες με κινητό τηλέφωνο, ακουστικά και καπέλο, όπου σταματάνε εμπρός από τα μαγαζιά ζητώντας ελεημοσύνη. Δείχνουν περίεργοι και αμήχανοι. Μία επιβάτης ανεβαίνει βιαστικά πάνω στο πεζοδρόμιο και μουρμουρίζει στο συνοδό της: “είμαστε στην Αφρική”.  

Η ΓΚΡΙΖΑ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΗ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ

Μείναμε χωρίς μύθους και ήρωες. Για πρώτη φορά στην ιστορία, δεν έχουμε μία αληθινή θέαση του κόσμου.

Άρθρο του Marcello Veneziani

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ηρακλής, Νέσσος & Δηιάνειρα, G.Diziani

Κάθε πολιτισμός εμψυχώνεται και στηρίζεται από μία θέαση του κόσμου, η οποία εκφράζεται μέσω κάποιων μύθων που αφηγούνται τη θεμελίωση του. Η Weltanschauung (ελ. κοσμοθέαση) είναι μία αντίληψη της ζωής σε σχέση με τον Κόσμο, με τα ορατά και τα αόρατα, τα συγκεκριμένα και τα πνευματικά πράγματα. Προέρχεται από τη θρησκευτική αίσθηση, αντλεί από την τέχνη και από τη σκέψη, συνδέεται με τους χαρακτήρες, με τα έθιμα και τις παραδόσεις, αναγνωρίζεται στην ιστορία και εκφράζεται σε μία πυραμίδα μύθων.

Το όραμα του κόσμου λειτουργεί ως μοντέλο, θεμελιωτική ιδέα, κοινοτική αναφορά και προσανατολισμός για τη ζωή. Αποτελεί το σημείο συνοχής κάθε πολιτισμού. Για πρώτη φορά στην ιστορία η κοινωνία μας φαίνεται να χαρακτηρίζεται από την απουσία ενός οράματος του κόσμου ή μάλλον για το ανάποδό του. Πράγματι, η παγκοσμιοποίηση είναι θέαση του κόσμου ως μια μηχανιστική διαδικασία, χωρίς ένα όραμα του συνόλου. Στο παρελθόν, μικροί κόσμοι τροφοδοτούνταν από μεγάλα οράματα του κόσμου. Αντιθέτως, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος είναι τυφλός, στερημένος από ένα οργανικό όραμα. Η μεταφυσική αρχή του είναι η ελευθερία, ο ορίζοντας του είναι η τεχνική, το παράδειγμα του είναι η χρηματοπιστωτική αγορά, η κυρίαρχη ιδέα του είναι το άτομο, ανεξάρτητο από την κοινότητα στην οποία βρίσκεται. Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία γυρίζει την πλάτη στον Πλάτωνα, απορρίπτει το όραμα, απορρίπτει έναν πατέρα ή ένα παράδειγμα, απορρίπτει έναν άξονα ή έναν κανόνα αναφοράς.

ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Άρθρο του Michele Fabbri

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

“Η αυτού μεγαλειότης έχει πληροφορίες που γεννούν σοβαρές υποψίες πως προσφάτως, υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, στις περιοχές του Λονδίνου και του Γουέστμινστερ, σκανδαλώδεις λέσχες και εταιρείες νεαρών ατόμων, που στις συνευρέσεις τους, με τον πλέον ασεβή και βλάσφημο τρόπο προσβάλλουν τις ιερότερες αρχές της αγίας θρησκείας, υβρίζουν τον ίδιο τον Παντοδύναμο Θεό και διαφθείρουν τα μυαλά και την ηθική ο ένας του άλλου.” London Gazette, 28 Απριλίου 1721

Στην Αγγλία του 18ου αιώνα διαμορφώθηκε το σύστημα εξουσίας το οποίο ήταν προορισμένο να θριαμβεύσει και κυριαρχήσει αργότερα στο σύγχρονο κόσμο. Το 1717 γεννιόταν ο ελευθεροτεκτονισμός και παράλληλα με τις εργασίες των ελευθεροτεκτόνων, και μερικές φορές διαπλεκόμενες με αυτές, διεξάγονταν οι δραστηριότητες των λεγόμενων Hell-Fire Clubs (Σ.τ.Μ. Λέσχες της Φωτιάς της Κόλασης).

Επρόκειτο για μυστικές εταιρείες, των οποίων ο σκοπός ήταν η συστηματική εξάσκηση του βίτσιου και της διαστροφής. Ήταν δηλαδή πραγματικά σχολεία της ηθικής αποδέσμευσης και της υποκίνησης στην παραβατικότητα, που στο μέλλον θα έδιναν καρπούς έως ότου δημιουργήσουν το σενάριο της ηθικής διαφθοράς των σύγχρονων δημοκρατιών. Κάτι που βλέπουμε στο βδέλυγμα της πολύ-εγκληματικής κοινωνίας, στην οποία ο νομοθέτης δεν μπορεί πλέον να κάνει διάκριση μεταξύ της σωστής και λανθασμένης συμπεριφοράς και ανατρέπει τη σχέση μεταξύ των θυμάτων και των δραστών! 

Η ΝΕΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Ο ‘ΤΣΕΠΙΣΜΟΣ’

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης   

Μετά τις απανωτές απογοητεύσεις του λαού, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, των αποτυχιών και των εκλογικών καταστροφών, οι ιδεολογίες στην Ελλάδα έχουν πλέον αφανιστεί. Αν μιλήσεις στα πλήθη για ‘σοσιαλισμό, την ‘αριστερά” ή για το γαλάζιο (υποκριτικό) συντηρητισμό (πάλαι ποτέ: ‘ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η νέα δημοκρατία’), θα σε δουν σαν ηθοποιό που βγήκε από κάποια παλιά ελληνική ταινία. Κανέναν δεν ενδιαφέρουν πια όλα αυτά. Οι άνθρωποι όχι μόνον δεν ασχολούνται με τις ιδεολογίες, αλλά δεν έχουν καν κάποιου είδους κοσμοθέαση. Λάθος: έχουν μόνο μία κοσμοθέαση, μόνο μία ιδεολογία, ο οποία ονομάζεται  ‘Τσεπισμός’.

Βέβαια και πριν από την οικονομική κρίση, την εποχή του μεγάλου φαγοποτιού, υπήρχε η ιδεολογία του ‘Τσεπισμού’ και οι κανονικές ιδεολογίες, εν πολλοίς, λειτουργούσαν ως προσχήματα, ως επικαλύψεις του ‘τσεπισμού’. Αλλά έστω και ως προσχήματα  ή  νοητικές–συναισθηματικές μορφές, εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Σήμερα δεν υφίστανται ούτε ως  τέτοιες.

Ο ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ

Αυτή η αφήγηση θέλει να δείξει τη συνεχή προσπάθεια που καταβάλλεται από το σύστημα, για να διαμορφώνει μία ψευδή εικόνα της πραγματικότητας μέσα στο ασυνείδητο των ανθρώπων, ώστε να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις επιβολές του. Η χιουμοριστική αφήγηση αυτή επικεντρώνεται στην Ελλάδα, ωστόσο αντίστοιχες θα μπορούσαν να γίνουν και για όλες τις δυτικές χώρες.

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης 

Σε έναν πλανήτη του Γαλαξία της Ανδρομέδας, ο αξιωματικός υπηρεσίας του κατασκοπευτικού συμπαντικού παρατηρητηρίου βρίσκεται σε υπηρεσία στην τεράστια αίθουσα παρακολούθησης μακρινών πλανητών. Μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφερε να ξανασυντονιστεί με τις εκπομπές των τηλεοπτικών καναλιών της Γης, και ειδικότερα μιας χώρας, που τα συστήματα που διαθέτει, την έχουν καταχωρήσει ως Ελλάδα. Εδώ και έναν ολόκληρο μήνα έβλεπε, άκουγε και παρακολουθούσε τα προγράμματα των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών της χώρας αυτής και τώρα έκπληκτος και ανήσυχος πρέπει να πάει στο διοικητή του και να παραδώσει την αναφορά του. Η οποία θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη:

Κύριε διοικητά, απίστευτα πράγματα συμβαίνουν σε εκείνον τον πλανήτη και ειδικότερα στη χώρα που επιλέχθηκε προς μελέτη και λέγεται Ελλάδα. Ακούστε λοιπόν με προσοχή.

ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Άρθρο του Marcello Veneziani                                                       
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μπορείτε να μαντέψετε τι θέμα είχε το βιβλίο που κέρδισε χθες το βράδυ  το  βραβείο λογοτεχνίας; Μα το ναζισμό, φυσικά! Το ίδιο έγινε με το βραβείο Strega που το κέρδισε ένα βιβλίο με θέμα την αντιφασιστική ιστορία. Το ίδιο ισχύει και αλλού όπως στο σινεμά ή στο θέατρο. Στην πολιτική δε, μας επαναλαμβάνουν κάθε ημέρα πως επιστρέφει ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. 

Λοιπόν ας το θέσουμε έτσι: εάν είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Φασισμός υπό το ένδυμα της εθνικής κυριαρχίας (ιτ. sovranismo), τότε είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Κομμουνισμός υπό το ένδυμα του μεταναστευτισμού. Εάν ο Salvini και οι άλλοι είναι οι μικροί Μουσολίνι του σήμερα, τότε βρίθουν στην αριστερά οι μικροί Λένιν που βλέπουν στους μετανάστες το νέο προλεταριάτο, του οποίου θα ηγηθούν και το οποίο θα ανατρέψει τις κοινωνίες μας, τα θεμέλια τους και θα καταλύσει τα σύνορα τους. Θα εφοδιάσει δηλαδή την αριστερά με ‘υλικό’ προς πολιτική εκμετάλλευση. Ωμή απλοποίηση, θα πείτε, ωστόσο είναι συνεπής και αμφίπλευρη. Μάλιστα, η σειρά είναι ακριβώς αντεστραμμένη: η απειλή ενός νέου κομμουνισμού μέσω της ανεξέλεγκτης εισόδου αφρικανικού και ισλαμικού προλεταριάτου, γεννά την απειλή ενός νέου Φασισμού για να σταματήσει την εισβολή και την παρακμή της κοινωνίας μας. Χωρίς Κομμουνισμό δεν υπάρχει Φασισμός, αυτό διδάσκει η ιστορία.

Ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΓΙΝΕ ΘΕΣΜΟΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Επειδή οι νεώτεροι μάλλον δεν τον γνωρίζουν, σημειώνω από την Βικιπαίδεια: «….Ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος (ερασιτέχνης) λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το "περιθώριο" και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι 'ήρωες' των βιβλίων του.(…) Έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο…»

Πέστε μου, ειλικρινά, τι από όλα αυτά που περιέχει αυτό το περιεκτικό βιογραφικό σημείωμα, σήμερα δεν το συναντάμε στα καλύτερα πολιτικά σαλόνια, στις τηλεοράσεις, ακόμα και στους νόμους της πολιτείας; Τα βιβλία του Πετρόπουλου, Το άγιο χασισάκι, Το μπουρδέλο, Τα καλιαρντά σήμερα αποτελούν τα επίσημα εγχειρίδια αγωγής της νέο- ελληνικής πολιτείας. Πρωτοπόρος και στο θέμα της καύσης των νεκρών, με έναν πρόσθετο τόνο απόλυτου μηδενισμού: οι στάχτες του στον υπόνομο, μια ιδέα για να κάνουμε και οικονομία στις πολυέξοδες διαδικασίες.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

  
 Άρθρο του Don Curzio Nitoglia        

Μετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, η Ευρώπη υπέστη δύο καταστροφικούς πολέμους, ονομαζόμενους παγκόσμιους, αλλά στην πραγματικότητα και ουσιαστικώς προπάντων ευρωπαϊκούς (ιδιαίτερα για τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν πάνω στην παλαιά Ευρώπη). Ο πρώτος από το 1914 έως το 1918 και ο δεύτερος από το 1939 έως το 1945, με ένα διάλειμμα που διήρκησε περίπου είκοσι χρόνια, από το 1919 έως το 1939. Οι δύο πόλεμοι προκάλεσαν, προοδευτικά, μία διαδικασία μιας βαθιάς πνευματικής, ηθικής, καλλιτεχνικής και θρησκευτικής παρακμής της Ευρώπης. Τέλος, υπήρξε και μια τρίτη συμφορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, σύμφωνα με το σχέδιο Kalergi, προκάλεσε την παρακμή των δύο ευρωπαϊκών αγαθών που δεν είχαν κτυπηθεί μέχρι το 1945: α) εκείνο το οικονομικό/κοινωνικό, κάνοντας την Ευρώπη να βυθιστεί σε ένα επίπεδο ανεργίας, φτώχειας και βιομηχανικής πτώχευσης και β) εκείνο της εθνικής ταυτότητας, κατεστραμμένης (ακόμη όχι εντελώς) από μία εισβολή εκατομμυρίων ισλαμιστών προερχόμενων από την πρώην Γιουγκοσλαβία, από την Ασία και την Αφρική, έτοιμων να πυροδοτήσουν την Ευρώπη και να κάνουν να τρέξει νέο αίμα (που ήδη έχει αρχίσει να χύνεται). Λες και δεν έφθανε αυτό που χύθηκε στους δύο παγκόσμιους πολέμους.  

ΤΟ ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ

Το παρόν είναι άρθρο είναι φίλου του μπλογκ και θα θέλαμε να ενθαρρύνουμε τους αναγνώστες μας να του δώσουν την πρέπουσα προσοχή.
   

Γράφει ο Emil Sinclair

 «Ἡ ἐποχή ὅπου ὁ ἄνθρωπος εἶχε σταθερούς καί εὔληπτους “Κώδικες Ἀναγνωρίσεως Ἐννοιῶν” καί ἀνάλογες Εἰκόνες – Ὑποδείγματα, τά ὁποῖα ἀφομοίωνε, ἐνεπλούτιζε καί μέ τά ὁποῖα βρισκόταν σέ διαρκῆ ἀναφορά καί ἀλληλοζύμωσι, προχωρῶντας σταθερά στόν δρόμο τῆς ἐξελίξεως, εἶναι πλέον μακρυά... (1)

... οἱ εἰκόνες – εἴδωλα πού παρουσιάζονται στόν ἀνθρώπινο νοῦ, ἀλλάζουν συνεχῶς μορφή καί νόημα (ἀκόμη καί οὐσία συχνά) καί ἐπιστρώνονται, σέ ἀλλεπάλληλα στρώματα μέσα στόν νοῦ, σέ συνύπαρξι καί ἀλληλοεπίδραση, πού δημιουργοῦν μιά συνεχῆ κατάστασι συγχήσεως καί ἀνισορροπίας. (2)»

Απ΄ όταν συνέγραψε ο Ανδρέας Δενδρινός “Το μεταίχμιο”, κατά το 32ο έτος παρακμής (1977, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά έγραψε στον πρόλογο) μέχρι σήμερα, ο Δυτικός Πολιτισμός βρίσκεται εις το ίδιο τέλμα. Έχει βαλτώσει στο Μεταίχμιο μιας εποχής (η οποία, για τον Δενδρινό, νομοτελειακά θα επέλθει μετά την παρακμή) που δεν λέει να έρθει.

ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

Άρθρο του Francesco Lamendola                                                          

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Στις ημέρες μας, δεν είμαστε μόνο μάρτυρες σημαντικών αλλαγών στα ήθη και στις ανθρωπολογικές αντιλήψεις, αλλά  βρισκόμαστε και σε κατάσταση διαρκούς συναγερμού, έναντι ενός υποχθόνιου εχθρού. Όπως χαρακτηριστικά μας λέει η προπαγάνδα του συστήματος, είναι ‘ο εχθρός που κάθε μικρή ή μεγάλη δημοκρατία πρέπει να καταπολεμήσει’, δηλαδή η τρομοκρατία. Πράγματι, κάθε φορά που θα ανοίξουμε τους τηλεοπτικούς δέκτες μας, θα ακούσουμε πως οι ‘δυτικές δημοκρατίες’ βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο εξαιτίας της τρομοκρατίας. Ειδικές αστυνομικές και στρατιωτικές ομάδες δημιουργούνται για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου και οδηγίες προφύλαξης διανέμονται στους πολίτες. (Σ.τ.Μ. Για να μην υπολογίσουμε τον χορό των δις με τις διάφορες εταιρείες ασφαλείας και όλων των σχετικών).

Φυσικά, αυτό είναι απλά το προσκήνιο. Στα παρασκήνια, οι ηθοποιοί βγάζουν τις μάσκες και παίρνουν οδηγίες από το σκηνοθέτη τους.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Webster Griffin Tarpley, στο βιβλίο του 9/11 Synthetic Terror: Made in USA γράφει: «Η τρομοκρατία, στην σύγχρονη εποχή, είναι το μέσον με το οποίο οι εκφυλισμένες ελίτ εξαπολύουν εναντίον των λαών μυστικούς πολέμους, που θα ήταν πολιτικά αδύνατο να τους κάνουν φανερά».

ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

O κατά φαντασίαν ασθενής του H.V. Daumier

Εάν κάνουμε μία αναδρομή στην ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι οι  πρωταγωνιστές και οι υποκινητές όλων των πολιτικών μεταβολών, όλων των επαναστάσεων, όπως και των πολέμων χρησιμοποιούσαν πάντα μία προπαγάνδα ή μία μέθοδο πειθούς, η οποία βασιζόταν στο να υποδεικνύει ποιος είναι ο εχθρός που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή να νικηθεί. Και φυσικά απέδιδαν σε αυτό τον εχθρό όλες τις βαναυσότητες. Πρόκειται για μια μέθοδο που διαχωρίζει πλήρως το ‘εμείς’ από το ‘αυτοί’ που συχνά (ειδικά σε πολεμικές συγκρούσεις) παρουσιάζονται ως κάτι λιγότερο από μέλη του ανθρώπινου είδους. Αυτή η μέθοδος ήταν και είναι κοινή σε όλες τις ιδεολογικές-πολιτικές παρατάξεις και σε όλα τα γεωπολιτικά στρατόπεδα.

Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΥ

Άρθρο του Maurizio Blondet  

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής κουλτούρας υπήρξε η Εθνολογία, που μετά τελειοποιήθηκε στην Ανθρωπολογία και στην Πολιτισμική Ανθρωπολογία, δηλαδή την προσεκτική μελέτη των ηθών και των συμπεριφορών των διαφόρων λαών και εθνοτήτων, των θρησκειών τους, των τάξεων τους και της νοοτροπίας τους, της μαγείας κλπ. Υπήρξε ένα ωραίο άνθος, πρέπει να το παραδεχτούμε, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Οι Άγγλοι, μαθαίνοντας, εις βάρος τους, τι κοστίζει η παραβίαση ορισμένων διατροφικών ταμπού των Sepoys, κατάλαβαν ότι δεν πρέπει  να ζητούν στους Ινδουιστές υπηρέτες να γυαλίζουν τα δερμάτινα παπούτσια τους, αλλά να δίνουν αυτή την εργασία στους μουσουλμάνους υπηρέτες. Έμαθαν ότι εκείνο που μπορούσαν να ζητήσουν από τους Σιχ, δεν μπορούσαν να το απαιτήσουν από τους μουσουλμάνους. Εκατοντάδες εξερευνητές, διαχειριστές σε αποστολές, υπάλληλοι, Αγγλικανοί ιεραπόστολοι και οι ανύπαντρες κόρες τους, στην Αφρική, συνέτασσαν αναφορές πάνω στα έθιμα των διαφόρων φυλών, τις εχθρότητες που προκαλούσαν τις συγκρούσεις μεταξύ τους και τις έστελναν στη Royal  Society, που τις συγκέντρωνε, τις συστηματοποιούσε και τις καταλογοποιούσε. Από μία αποικιακή αναγκαιότητα  εμφανίστηκαν πονήματα όπως ο Χρυσός Κλώνος του James Frazer ή τα διαφωτιστικά έργα του Mircea Eliade. Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε τον δικό μας μεγάλο Giuseppe Tucci. 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΤΡΕΠΟΜΕΝΟΥ ΝΟΜΑΔΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Από πολλούς ερευνητές έχει επισημανθεί η ανθρωπολογική και πνευματική  σημασία που προσλαμβάνει ο καθιστικός ή ο νομαδικός πολιτισμός. Υπάρχουν λαοί, όπως οι Eβραίοι και οι Τσιγγάνοι, που έχουν μία πνευματική μορφή αδιαχώριστη από το νομαδισμό. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί δημιουργηθήκαν από λαούς καθιστικούς και όλες οι μεγάλες πνευματικές κατακτήσεις συνέβησαν εντός λαών με έντονη την τάση να δημιουργούν καθιστικές μορφές κοινωνιών. 

Ανέκαθεν, υπήρχε μία πνευματική μορφή νομαδισμού που λέγεται προσκύνημα, είτε για να μεταβεί κάποιος σε έναν ιερό τόπο είτε για συναντήσει έναν άγιο ή ένα σοφό. Στην αρχαιότητα μόνον αυτές οι μορφές νομαδισμού ήταν αποδεκτές, διότι διαπνέονταν από μία ευεργετική πνευματική επίδραση. Πέραν αυτού  και  μέχρι τις ημέρες μας, στην ύπαιθρο, ο ξένος, ο ταξιδιώτης, θεωρείται πάντα αρχικά ως ύποπτος, διότι μπορεί να μεταφέρει αρνητικές επιδράσεις.

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

Άρθρο του Martino Mora

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

«Οι εποχές όπου την πρωτοκαθεδρία την έχει το χρήμα, είναι επίσης εκείνες στις οποίες μαίνεται ο χειρότερος πυρετός για ισότητα». Αυτή η φράση του Marcel De Corte, είναι η καλύτερη εξήγηση για την ιδεολογική κυριαρχία του αφηρημένου εξισωτισμού που σήμερα εμποτίζει την κυρίαρχη πολιτικά ορθή ιδεολογία. Σήμερα, που το χρήμα και το εμπόριο βασιλεύουν, ο αφηρημένος εξισωτισμός μεταξύ των ανθρώπων συνεχώς επιβεβαιώνεται (κοσμοπολιτισμός, πολλαπλασιασμός των δικαιωμάτων για όλους και όλα, μετανάστευση, φεμινισμός, ομοφυλοφιλία, θεωρίες του φύλου κλπ). Όπως έγραψε ο Chantal Delsol: «Οι τρείς παράγοντες της ισότητας, του υλισμού και του ατομικισμού, σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο, όπου ο κάθε παράγοντας προέρχεται από τον άλλο και τον ενισχύει.»

ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΕ ‘ΜΑΓΕΜΕΝΕΣ’ ΕΠΟΧΕΣ

Ένα σύντομο μουσικό διάλειμμα 

Γράφει ο  Ιωάννης Αυξεντίου

Τι συμβαίνει σε μια ‘μαγεμένη’ εποχή; Υλοποιείται το θαυμάσιο. Το πνεύμα (δηλαδή η ‘πνοή’) εισέρχεται στην ύλη κάνοντάς την να σπινθηρίζει. Ο άνθρωπος ανα-πνέει ιδανικά, ουράνιες οράσεις, υπερβάσεις, υψηλές συγκινήσεις, αναζητήσεις της καρδιάς, αφουγκράσεις μυστηρίων, ηρωικές  θυσίες, μάχες μέχρις εσχάτων. Αυτές οι πνοές δημιουργούν σύμβολα, θρύλους, εικόνες, μουσικές, γραφές. Η γη κάποτε ανέπνεε, σήμερα εφαρμόζει   την τεχνητή αναπνοή.

                         

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΙΠΠΟΣΥΝΗΣ

Ο Walther von der Vogelweide (1170 -1230) θεωρείται ο πιο διάσημος ποιητής του γερμανικού μεσαίωνα. Όταν άρχισε η μοιραία μάχη μεταξύ της Αυτοκρατορίας και του Παπάτου, ο Walther έγινε ένθερμος υποστηρικτής του αγώνα για τη γερμανική ανεξαρτησία και ενοποίηση. Αν και τα θρησκευτικά ποιήματα του αποδεικνύουν την ειλικρίνεια της χριστιανικής πίστης του, εναντιώθηκε έως το τέλος της ζωής του στις ακραίες διεκδικήσεις των Παπών, που τις έπληξε με μία σκληρότητα, η οποία μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον από τη δύναμη των πατριωτικών συναισθημάτων του.

Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                           Bedtime Stories (ελλ. παραμύθια…)
                               
                                                                ΑΦΗΓΗΣΗ 1η

Η αφήγηση των δημοκρατών, όσον αφορά την ιστορία των ολοκληρωτισμών είναι η ακόλουθη: Οι μεγάλες και ειλικρινείς δημοκρατίες της Δύσης, την περίοδο 1917-1939, αναπαύονταν μέσα στην παραδείσια αγνότητά τους και ξαφνικά, ω! του θαύματος, βλέπουν να εμφανίζονται οι ολοκληρωτισμοί των εθνικιστών δικτατόρων και να ξεσπούν κόκκινες επαναστάσεις. Τι θλίψη για τις καλές αυτές δημοκρατίες.

Είναι άραγε αυτή η πραγματική ιστορία; Συνήθως, η δημόσια συζήτηση, όταν  αναφέρεται στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, εννοεί το ναζισμό, το φασισμό και ενίοτε τον κομμουνισμό, όπως αυτοί εξελίχθησαν αντιστοίχως στη Γερμανία, στην Ιταλία και στη Ρωσία. Όμως στη δημόσια αυτή συζήτηση δεν γίνεται ποτέ νύξη για εκείνους που επώασαν, εξέθρεψαν και φρόντισαν με κάθε μέσον την ανάπτυξη και την ενηλικίωση αυτών των ολοκληρωτισμών. Γι’ αυτό το θέμα ουδείς μιλά, ‘Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει!’…

H ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ: Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΑΜΑΛΗΚΙΤΩΝ

Άρθρο του M. Blondet                                           

Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Η Οθωμανική Aυτοκρατορία δεν μπορούσε να διατάξει καμία γενοκτονία κατά την διάρκεια των ετών 1913-1918, διότι πολύ απλά ήταν θύμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Τη διακυβέρνηση είχε αναλάβει μία ομάδα που είχε τη μασονική ονομασία ‘Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου’. Την ομάδα αυτή την αποτελούσαν αξιωματικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δικηγόροι και πλούσιοι αστοί, συχνά με δεσμούς συγγένειας μεταξύ τους. Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Ντονμέδες, δηλαδή κρυπτοιουδαίοι οπαδοί του ψευδομεσσία Sabbatai Zevi (1626-1676), που ασπάστηκε εξωτερικά το Ισλάμ ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο δημιουργός ενός εξτρεμιστικού γνωστικού αντινομιστικού κινήματος. Πράγματι τα μέλη της σέκτας τελούσαν οργιαστικές πρακτικές, αιμομιξία και ανταλλαγή των γυναικών τους. Όμως δύο αιώνες μετά τον θάνατο του μεσσία τους, αυτοί οι κρυπτοιουδαίοι αποτελούσαν πλέον τη ραχοκοκαλιά μιας εκκοσμικευμένης, αντι-μουσουλμανικής και αντι-χριστιανικής μποργκεζίας της Τουρκίας. Είχαν δημιουργήσει την πολιτική σέκτα των Νεότουρκων, πάνω στο μοντέλο της “Νέας Ιταλίας” του G. Mazzini.Αυτοί είναι που προκάλεσαν τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων.

ΕΜΠΡΟΣ, ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!

          

Το κάτωθεν έργο είναι ο πίνακας με τίτλο ‘Il quarto stato’ του ιταλού ζωγράφου Giuseppe Pellizza, ένα έργο, που για πολλά χρόνια, υπήρξε σύμβολο της αριστεράς. Όχι όμως πια, αυτό το έργο δεν μπορεί πλέον να το διεκδικεί η αριστερά. Οι άνθρωποι, που εικονίζονται στον πίνακα, δεν εντάσσονται πλέον στην αριστερά, δεν την αναγνωρίζουν αλλά και η αριστερά δεν αναγνωρίζει εκείνους. Γιατί; Διότι είναι οι παλαιοί άνθρωποι, οι ωραίοι άνθρωποι, αυτοί που είχαν οικογένειες, οικογένειες που αποτελούνταν από πατέρα και μητέρα, οικογένειες που πριν να κόψουν το ψωμί τους έκαναν το σταυρό τους. Ήταν άνδρες, γυναίκες, νέοι και παιδιά που αγαπούσαν την πατρίδα τους, την πόλη τους, το χωριό τους, τη γειτονιά τους· που ως άνθρωποι της εμπειρίας και του μόχθου, γνώριζαν ότι τον ξένο πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία· δεν άνοιγαν την πόρτα τους στον οποιοδήποτε που δεν ήξεραν “από πού κρατάει η σκούφια του”. Ήταν οι παλαιοί άνθρωποι και ως εκ τούτου είχαν επίγνωση του πραγματικού. Δεν αλλοίωναν την πραγματικότητα για να την προσαρμόσουν στο μυαλό τους. Δεν ήταν δηλαδή αριστεροί. Φτωχοί άνθρωποι ήταν. 

Τούτος ο πίνακας,  είναι τώρα  δικός  μας!

ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ’68

Άρθρο του Marcello Veneziani                                       
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Πέρασαν πενήντα χρόνια από το '68, αλλά τις συνέπειες εκείνου του τοξικού και τόσο μηθοποιημένου νέφους που παρήγαγε, τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θα τις συνοψίσω λοιπόν σε δέκα κληροδοτήματα.  

1. Το συντριπτικό
Καταρχάς, το  '68 άφησε μία εξαιρετική καταστροφική φόρτιση: τη μέθη της κατεδάφισης ή της θέλησης για διάλυση, την αρνητική σκέψη, την επιθυμία της αποδόμησης, τη μεγάλη απόρριψη. ‘Φτάνει’, ‘Όχι’, ‘έξω’, ‘μακριά’, ‘αντι’, ‘οργή’, ‘κατά’, υπήρξαν οι λέξεις κλειδιά και τα επιφωνήματα της εποχής. Όχι τυχαία λοιπόν ονομάστηκε ‘Ολική Αμφισβήτηση’ διότι υπήρξε η ολική καταστροφικότητα· υπήρξε η επιβεβαίωση του εαυτού μέσω της άρνησης του πλαισίου, του συστήματος, των θεσμών, της τέχνης και της ιστορίας. Ο καταστροφισμός μεταβλήθηκε στο νέο κοινωνικό συνδετικό κρίκο υπό τη μορφή διαμαρτυρίας, της ύβρεως, και της αντιπολιτικής. Σήμερα, ζούμε μεταξύ των ερειπίων αυτού του καταστροφισμού.

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΑΣΗ ΤΟΥ HALFORD J. MACKINDER: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΔΥΣΗΣ - ΡΩΣΙΑΣ

Άρθρο του Pasquale di Nuzzo                                                                                                                

Πηγή                                                                                                                                                 

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

 

Η.J.Mackinder

 Ο Halford John Mackinder ανέπτυξε τη σκέψη του κατά τη διάρκεια της Βικτωριανής Eποχής, τη στιγμή της μεγαλύτερης λάμψης της Μεγάλης Βρετανίας. Δίδαξε γεωγραφία στην Οξφόρδη από το 1887 και από το 1903 διεύθυνε τη London School of Economics and Political Science. Στις 25  Ιανουαρίου 1904, ο Mackinder έδωσε μία διάλεξη, στη Royal Geographic Society, υπό τον τίτλο The Geographical Pivot of History (Ο γεωγραφικός άξονας της ιστορίας), στην οποία υποστήριξε ότι υπαρχει μία ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των γεωγραφικών χαρακτηριστικών και των πολιτικών γεγονότων. Αυτό δείχνει το ενδιαφέρον του να βρει εκείνες τις τροχιές της ιστορίας που αναπτύσσονται ξεκινώντας από τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά των χωρών. Στη συνέχεια, δημοσίευσε το βιβλίο Democratic Ideals and Reality (1919). Τέλος, έγραψε το άρθρο The Round World and the Winning of the Peace, στο περιοδικό Foreign Affairs τον Ιούλιο του 1943. Αυτά αποτελούν τα τρία κυριότερα γραπτά του Mackinder, που αν και αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη της σκέψης του, ωστόσο διατηρούν όλα μία εννοιολογική και μεθοδολογική συνέπεια. 

CARL SCHMITT: Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Άρθρο του Francesco Lamendola                                                                        

Μετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Ο. Spengler

Η δημοκρατία είναι ένα πολιτικό σύστημα που έρχεται στο προσκήνιο με τη Γαλλική Επανάσταση, ειδικά στην ιακωβινική φάση της. Ηττήθηκε οπουδήποτε εμφανίστηκε, ξεκινώντας από το 1848, ωστόσο η αστική κοινωνική βάση αυτού του συστήματος δεν σταματά να εξαπλώνεται. Φαίνεται να θριαμβεύει το 1919, πάνω στις στάχτες των παλαιών μοναρχιών, αλλά, ξανά, καταρρέει παντού, τα χρόνια μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων: φθάνοντας στο πιο χαμηλό σημείο το 1939, απαξιωμένη και εγκαταλειμμένη παντού. Κι όμως, όπως ο μυθολογικός φοίνικας αναγεννιέται  το  1945, με την ένοπλη δύναμη των νικητριών δυνάμεων. 

Ο Oswald Spengler και ο Carl Schmitt υπήρξαν μεταξύ των πιο αυστηρών κριτικών της. Για τον Spengler, η δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικό σύστημα που εδραιώνεται όταν η μάζα, κατευθυνόμενη από τα μέσα πληροφόρησης, καταλήγει να πιστέψει εκείνο που την έκαναν να πιστέψει, και περνά αυτή την  χειραγώγηση ως άσκηση της ελεύθερης βούληση της. Η κριτική του Spengler αφορά την ίδια την ουσία της δημοκρατίας που, στην εποχή της τηλεόρασης, φαίνεται ακόμη πιο δικαιολογημένη από όσο ήταν στην εποχή των εφημερίδων. Σήμερα, ο έλεγχος της λεγόμενης κοινής γνώμης είναι ακόμη πιο διαδεδομένος και συστηματικός.  

LUCIS TRUST

 Άρθρο του Paolo Carcano
Μετάφραση: Ιωάννης  Αυξεντίου

Πολιτική και εσωτεριστικές δοξασίες είναι από πολλούς αιώνες στενά αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες. Έχει πλέον αποδειχτεί από πολλούς επιφανείς ιστορικούς ότι, όπως ο Διαφωτισμός βυθίζει τις ρίζες του μέσα στην τεκτονική φιλοσοφία, έτσι ο ναζισμός δέχτηκε επιδράσεις από την θεοσοφική-μαγική σκέψη που ήταν ευρέως διαδεδομένη στην Ευρώπη στις αρχές του 1900. Ακόμη και ο σοβιετικός κομμουνισμός, αν και άθεος  και υλιστικός, έλαβε συνεισφορές από τo ρωσικό κοσμισμό του Nikolaj Fedorov. Δεν εκπλήσσει λοιπόν η ανακάλυψη ότι και η σημερινή παγκοσμιοποίηση ως πολιτική δοξασία, έχει ρίζες σε μία εσωτεριστική διδασκαλία, που είναι  ακριβώς εκείνη της βρετανίδας θεοσοφίστριας Alice Bailey (1880-1945). Στα γραπτά της η Bailey ουσιαστικώς ακολούθησε τις θεοσοφικές δοξασίες της Helena Petrovna Blavatsky, τις οποίες επανερμήνευσε εντός ενός γνωστικού πλαισίου και -το πιο σημαντικό- τις μετέφερε στο πολιτικό-πρακτικό επίπεδο. Πράγματι, το 1920 ιδρύει στη Νέα Υόρκη τον εκδοτικό οίκο Lucifer Publishing Company ή Lucifer Trust, με σκοπό να διαδώσει τα έργα της στις μάζες και να τις ‘μυήσει’ στις θεωρίες της. 

ΤΟ 'ΜΑΥΡΙΣΜΑ' ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Το παρόν άρθρο είναι ιδιαίτερα σοκαριστικό και ακόμα σοκαριστικότερες είναι οι αντίστοιχες φωτογραφίες που απεικονίζουν τις πρακτικές που περιγράφει το άρθρο. Αποφασίσαμε να μην διανθίσουμε το κείμενο με τέτοιες εικόνες. Ωστόσο, για όσους έχουν…γερό στομάχι, μπορούν να βρουν αρκετές αν βάλουν: ‘Nigerian ritualists’ σε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ας ξεκινήσουμε με μία ειδική αναφορά του Οργανισμού για τη Μετανάστευση και τους Πρόσφυγες του Καναδά. Ο (μεταφρασμένος) τίτλος της αναφοράς είναι: Νιγηρία: Η συχνότητα της τελετουργικής δολοφονίας και της ανθρωποθυσίας. Η αντιμετώπιση της αστυνομίας και του κράτους. (2009-2012). Το πλήρες κείμενο της αναφοράς μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Aκολουθεί μεταφρασμένο ένα απόσπασμα από την αναφορά. Από το απόσπασμα έχουν αφαιρεθεί οι εντός του κειμένου παραπομπές για να γίνει πιο ευανάγνωστο. Για όσους ενδιαφέρονται, στο σύνδεσμο που παρατέθηκε πριν περιέχονται πλήρεις όλες οι παραπομπές.

 1. Επισκόπηση
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, οι τελετουργικοί φόνοι στη Νιγηρία πραγματοποιούνται ώστε να αποκτηθούν μέρη του ανθρωπίνου σώματος και να χρησιμοποιηθούν σε τελετουργίες, μαγικά φίλτρα και ξόρκια. Η εφημερίδα του  Lagos, This Day εξηγεί ότι «οι ‘τελετουργοί’, γνωστοί και ως κυνηγοί κεφαλών, αναζητούν ανθρώπινα μέλη κατόπιν αιτήματος των βοτανοθεραπευτών, που τα ζητούν για τις θυσίες ή για την ετοιμασία των διαφόρων μαγικών φίλτρων». Κατά τον ίδιο τρόπο, η Daily Trust της Abuja αναφέρει ότι τα μέλη του ανθρωπίνου σώματος τα φέρνουν στους βοτανοθεραπευτές που τελούν τελετουργίες. Αυτές οι τελετουργίες έχουν ως κίνητρο την πεποίθηση ότι μπορούν να φέρουν δύναμη και πλούτο σε ένα άτομο. Οι πηγές δείχνουν επίσης ότι υπάρχει η πίστη ότι τα ξόρκια καθιστούν ανίκητο ένα πρόσωπο και το προστατεύουν απο αποτυχίες, ασθένειες, ατυχήματα και ‘πνευματικές επιθέσεις’.

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΠΛΗΓΜΑ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

 

Moses Hess

 Σε ένα προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου είχαμε γράψει: «Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.». Είναι οι γνωστές φράσεις του Καρλ Μαρξ που τις συναντούμε στο έργο του: Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου. Δεν είναι όμως πραγματικά δικές του. Τις δανείστηκε από τον πνευματικό του καθοδηγητή Moses Hess. Ο ‘κόκκινος ραββίνος’, έτσι τον αποκαλούσαν, γεννήθηκε στη Βόννη το 1812, σε μία βαθιά θρησκευόμενη ιουδαϊκή οικογένεια. Ο παππούς του τον μύησε στα μυστικά του Ταλμούδ και της Τορά. Ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία και την οικονομία και ήταν από τους πρώτους που επεξεργάστηκε την σοσιαλιστική θεωρία. Πράγματι, θεωρείται ότι αυτός μύησε τον Ένγκελς και τον Μαρξ στον κομμουνισμό, ασχέτως εάν μετά διαφώνησαν πάνω σε κάποια ζητήματα, κάτι που εξάλλου είναι σύνηθες σε αυτούς τους κύκλους.

Το θέμα μας είναι το εξής: πολλοί, χρόνια τώρα, διερωτώνται ποιες ήταν οι  αληθινές προθέσεις αυτών των μαρξιστικών κύκλων, τι πραγματικά ήθελαν να επιτύχουν και ο κάθε ερευνητής αναπτύσσει τις δικές του θεωρίες, οι περισσότεροι μάλιστα ούτε καν αυτή την έρευνα κάνουν, αλλά δέχονται απλά την μαρξιστική αφήγηση ως έχει. Όμως, και εδώ είναι το παράδοξο, τι πραγματικά ήθελαν αυτοί οι συγκεκριμένοι εβραϊκοί κύκλοι, το δηλώνουν οι ίδιοι, το περιγράφουν καθαρά, σαφέστατα, αλλά μάλλον κανείς δεν ενδιαφέρεται να το ακούσει.

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Μαθητής και Δάσκαλος, S.Zevi & Nathan of Gaza

Ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο οργανώνεται στα Σκόπια, μάλιστα οι διοργανωτές έστειλαν και προσκλήσεις σε Έλληνες ακαδημαϊκούς και γνωρίζοντας την ποιότητα της πλειοψηφίας των τελευταίων, θεωρούμε βέβαιο πως θα συμμετάσχουν. Το συνέδριο έχει τον εξής τίτλο: From Gaza to Skopje: Nathan, the Prophet of Sabbatianism, in History, Literature and Philosophy και θα λάβει χώρα μεταξύ 10 και 12 Ιουλίου. Πρόκειται για ένα συνέδριο που στοχεύει να παρουσιάσει και να προβάλλει το γνωστικό εξτρεμιστικό κίνημα του Sabbatai Zevi και του δασκάλου του Nathan of Gaza.

Στο συνέδριο θα γίνει αναφορά, προφανώς, και στους γνωστούς Ντονμέδες που για έναν σχεδόν αιώνα κυριάρχησαν στην Τουρκία, όντας ο πυρήνας των Νεοτούρκων και του Κεμαλισμού. «Καλωσορίζουμε προτάσεις για επιστημονική και διεπιστημονική αξιολόγηση από λογοτέχνες και ιστορικούς, ιστορικούς τέχνης, γλωσσολόγους και μελετητές από άλλους κλάδους, οι οποίοι μπορεί να βρουν χρήσιμη αυτή τη διάσκεψη για τη συζήτηση της συνολικής σημασίας του Σαμπατισμού ως διαχρονικού πολιτισμικού φαινομένου», γράφει η σχετική ανακοίνωση.

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 13 ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

 

Άρθρο του Julius Evola                                                                           

Μετάφραση: Θεόδωρος  Λάσκαρης

Μία επισήμανση του R.Guénon, η οποία έχει θεμελιώδη σημασία για μία νέα κατεύθυνση των εθνολογικών και φολκοριστικών μελετών, είναι ότι η “πρωτογονικότητα” και ο αυθορμητισμός που συνήθως υποννοείται στις λαϊκές παραδόσεις, στα έθιμα και στους θρύλους, δεν είναι παρά ένα παραμύθι. Σε όλα αυτά πρέπει να ιδωθεί, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, μία εκφυλιστική μορφή στοιχείων και εννοιών, που αρχικά ανήκαν σε ένα πιο υψηλό επίπεδο. Και ήδη το όνομα, στην ετυμολογία του, το δηλώνει: “superstizione” (ελ. προλήψεις), θέλει να πει επιβίωση, δηλαδή αυτό που υπάρχει και επιβιώνει. Οι λαϊκές προλήψεις είναι συχνά απομεινάρια προηγούμενων ανώτερων αντιλήψεων που πια δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές, οπότε και υφίστανται ως κάτι το μηχανικό και το άψυχο. Ως κάτι που συνεχίζει να εξασκεί μία κάποια επήρεια και που στρατολογεί ανορθολογικές και ενστικτώδεις δυνάμεις πίστης ως ένα είδος αταβισμού, όμως χωρίς πια την ικανότητα να δώσει μία κατανοητή εξήγηση.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΤΟΥ

Η μικρή έκπληξη που σας λέγαμε...

Verba volant, scripta manent (τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν)...

Αυτά τα χρόνια στο Θεόδοτο προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε το πιο ανατρεπτικό φαινόμενο όλων των εποχών: εκείνο που αποκαλέστηκε με τον όρο “γνωστική νοοτροπία”.

Το βιβλίο του συνεργάτη μας Αναστάσιου Γιαννά, ΟΙ ΘΕΟΙ: Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓXΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΥΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ, είναι η πιο ολοκληρωμένη εργασία που υπάρχει στην Ελλάδα επί του θέματος. Αναλύει όλες τις διαστάσεις του φαινομένου του νεο-γνωστικού ρεύματος και της συνακόλουθης νοοτροπίας:

Τη θρησκευτική διάσταση: τις αιρέσεις που δημιουργήθηκαν στο δυτικό κόσμο εξαιτίας της επίδρασης των γνωστικών σεκτών.

Τη φιλοσοφική διάσταση: πως και γιατί αυτό το ρεύμα ανέτρεψε την αντίληψη για τον Κόσμο όπως αυτή είχε μορφοποιηθεί από την αρχαία φιλοσοφία. Πως δηλαδή έγινε ο πνευματικός αντίπαλος του πλατωνικού ιδανικού της “Καλοκαγαθίας”.

Η ΑΔΙΑΚΡΙΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ

 Αφιερωμένο από το Θεόδοτο στη Μακεδονία...

Άρθρο του Roberto Pecchioli                                                           
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

σκηνή από την ταινία

Στην ταινία με τίτλο Smila’s Sense of Snow, η δολοφονία ενός παιδιού αποκαλύπτεται στην πρωταγωνίστρια, μέσα από την ικανότητά της να καταλάβει ότι τα ίχνη του μικρού παιδιού στο χιόνι ήταν η ένδειξη του φόβου και όχι ενός παιχνιδιού. Η εμπειρία της ζωής και οι βαθιές ρίζες στο περιβάλλον είχαν μεταμορφωθεί σε δύναμη, σε εμπειρία και σε βάθος κατανόησης.

Στον κόσμο μας υπάρχει μία ακατανίκητη αίσθηση που μετατρέπεται σε γοητεία για ό,τι είναι ισχυρό. Αυτό είναι κάτι που εκδηλώνεται κυρίως υπό την υλική έννοια, καθώς θαυμάζουμε και ζηλεύουμε τη φυσική δύναμη, αλλά επίσης ελκυόμαστε από πράγματα και πρόσωπα που μεταδίδουν αποφασιστικότητα και εγκυρότητα· και αυτό παρά το γεγονός πως η εποχή μας είναι επιρρεπής στην αδύναμη σκέψη, στον ανούσιο προβληματισμό και στο σχετικισμό. Υπάρχει στο μέσο άνθρωπο ο φόβος να πάρει συγκεκριμένη θέση για οτιδήποτε, αλλά ο ισχυρός ελκύει και κατακτά. Χρειάζεται λοιπόν να τον επαναφέρουμε στο προσκήνιο για να του αποδώσουμε τη θετική λειτουργία του. Διότι μόνο δυνατές ιδέες που μεταφέρονται από ισχυρές προσωπικότητες μπορούν να μεταμορφώσουν ένα πλήθος σε έναν λαό και να του δώσουν έναν κοινό στόχο.

Ο Ν. ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κομνηνός

Μία προσωπικότητα, από τις πλέον παρεξηγημένες στην χώρα μας, είναι αυτή του Μακιαβέλλι. Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση των πεποιθήσεων του, θεωρώ ότι καθίσταται αναγκαίο να σκιαγραφηθεί η εποχή του. Σύμφωνα με τον Oswald Spengler, ο Ν. Μακιαβέλλι έζησε την εποχή του Μπαρόκ (1500-1800) κατά την οποία σχηματίζονταν ένας κόσμος σε αυστηρή μορφή με την πραγματοποίηση της ιδέας του Κράτους, τη σύγκρουση πόλης και υπαίθρου, τη δημιουργία της τρίτης τάξης (των αστών) και τη νίκη του χρήματος επί των αγαθών1. Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μακιαβέλλι μπορεί να θεωρηθεί ένας στοχαστής που εκπροσωπεί την σύγχρονη εποχή (διάσπαση του αρμονικού «όλου»). Ωστόσο, ο δυναμικός τρόπος σκέψης του, οι επιρροές του από την αρχαιότητα και η επίδραση που άσκησε στη Δεξιά κοσμοαντίληψη τον κατατάσσουν στους στοχαστές που αξίζουν προσεκτικής μελέτης.

Καταρχήν, ο Ν. Μακιαβέλλι ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πολιτικών φιλοσόφων, που πιστεύουν ότι «ο άνθρωπος είναι κακός και γίνεται καλός μόνο αν τον εξαναγκάσεις προς τούτο»2. Σε αυτό στηρίχθηκε αργότερα η Δεξιά, έτσι ώστε να υποστηρίξει την αυστηρότατη εφαρμογή των νόμων και την ανάγκη να τονισθεί όχι μόνο ο σωφρονιστικός αλλά και ο παραδειγματικός χαρακτήρας τους. Επίσης, ο ίδιος αναφέρει πως «ένας Ηγεμών δεν πρέπει να αποφεύγει τη μομφή της σκληρότητας προκειμένου να κρατήσει τους υπηκόους του ενωμένους και πιστούς. Διότι με λίγο παραδειγματισμό θα είναι ευμενέστερος από αυτούς, που με πολύ επιείκεια, αφήνουν να δημιουργούνται ταραχές με επακόλουθο δολοφονίες και ληστείες»3.

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

             

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Η λογοτεχνία της κρίσης: τι πομπώδης έκφραση! Και πως προφέρεται με στόμφο, με σεβασμό, με  θαυμασμό, σαν να πρόκειται για το καλύτερο που παρήγαγε η λογοτεχνική ιστορία της Δύσης τα τελευταία χίλια χρόνια. Όταν μετά αναφέρονται τα ονόματα -Προυστ, Σβέβο, Πιραντέλλο, Κάφκα,  Μούζιλ, Τόμας Μαν, Τζόυς, Γουλφ- υπάρχουν κάποιοι που φθάνουν να νοιώσουν, θα είμαστε έτοιμοι να στοιχηματίσουμε, μυστικές ανατριχίλες ευχαρίστησης, κάτι παρόμοιο με τον οργασμό. Ναι, εκείνοι ήταν συγγραφείς! Έβγαλαν τη μάσκα των αστικών προσωπείων, έδειξαν την ανουσιότητα και τη σήψη της ζωής, τη διάλυση της κοινωνίας, την αποσύνθεση όλων των αξιών. Τι μεγάλοι άνδρες!
 

Ασφαλώς, υπήρξαν μεγάλοι καταστροφείς. Όμως, γνώριζαν επίσης να οικοδομούν, να υποδείξουν ένα δρόμο, μία δυνατή διέξοδο, κάποια μορφή λύτρωσης; Μα τι χαζές ερωτήσεις είναι αυτές! Από πότε ένας συγγραφέας πρέπει να γίνει και δάσκαλος της ηθικής; Ποιος θα μπορούσε να απαιτήσει από αυτόν να γίνει δάσκαλος της σοφίας, να αποκτήσει τα στοιχεία ενός ιερέα ή ενός θεολόγου ή ενός μεταφυσικού· λειτουργήματα ήδη απαξιωμένα, ακόμη και στο ίδιο τους το πεδίο, πόσο μάλλον σε εκείνο της λογοτεχνίας. Όχι, αγαπητοί κύριοι: Έκαστος εφ' ω ετάχθη. Να μη δημιουργούμε σύγχυση. Ο συγγραφέας έχει ήδη την ευγενή αποστολή του: εκείνη να περιγράφει τα πράγματα όπως έχουν. Δεν είναι ίσως αρκετό; Θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε από αυτόν κάτι άλλο; Για τα υπόλοιπα θα σκεφθεί ο πολιτικός ή ο οικονομολόγος ή ο κοινωνιολόγος να βρουν λύσεις. Και εάν θέλουμε να πάμε πολύ βαθιά, ε, τότε είναι έτοιμο το κρεβάτι του ψυχαναλυτή. Εξάλλου, δεν είναι ίσως αλήθεια ότι όλοι αυτοί -οι Κάφκα, οι Προυστ, οι Τζόυς, οι  Σβέβο- βγαίνουν από το κρεβάτι του Φρόυντ, έτσι όπως οι μεγάλοι Ρώσοι μυθιστοριογράφοι του 19ου αιώνα βγαίνουν από το ‘παλτό’ του Γκόγκολ;

Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΣΜΟΣ

                  
Άρθρο του Michele Fabbri                                                                         

Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

  

Ο Emmanuel Malynski, συγγραφέας του φημισμένου βιβλίου La Guerra Occulta (Ο μυστικός πόλεμος), αφιέρωσε την πνευματική του δραστηριότητα στις πλεκτάνες που λαμβάνουν χώρα στα παρασκήνια της επίσημης ιστορίας. Mεταξύ των έργων του εξίσου σημαντικό είναι και αυτό που παρουσιάζουμε εδώ και φέρει τον τίτλο Il Proletarismo (O προλεταρισμός).

 Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Γαλλία το 1926 με  τον τίτλο  L’Empreinte d’Israël (Το αποτύπωμα του Ισραήλ) και αναφέρεται στον κεντρικό ρόλο του εβραϊκού λόμπυ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για ένα έργο αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα που εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. Πράγματι, o Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέδειξε τη συνεργασία μεταξύ καπιταλισμού και  κομμουνισμού, ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης δεν κάνουν άλλο από το να επιβεβαιώνουν κάθε ημέρα τη στενή συγγένεια μεταξύ δύο κοινωνικών συστημάτων που έχουν κοινή καταγωγή και αφετηρία την οικονομίστικη αντίληψη της ζωής.