Άρθρο
του Marcelo Veneziani
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
“…σε
εκείνο το σημείο όπου τα ριζωμένα
μετατρέπονται
σε ριζοσπαστικά”
Για
να χρησιμοποιήσουμε την παλιά αυτοκινητιστική ορολογία, οι συντηρητικοί είναι
το φρένο, οι προοδευτικοί ο επιταχυντής και οι κεντρώοι ο συμπλέκτης. Αν και ο
αυτοματισμός έκανε αργότερα
τα πετάλια περιττά, η
παραβολή συνεχίζει να καταδεικνύει ότι στην πολιτική όπως και στη ζωή
χρειάζονται τόσο οι συντηρητικοί όσο και οι καινοτόμοι.
Ωστόσο,
η δική μας χώρα είναι στάσιμη ή γυρίζει στο κενό, γκαζωμένη ακόμα και με χειρόφρενο. Είναι δυναμική
στα λόγια αλλά στην
πραγματικότητα σε κατάσταση ηρεμίας.
Δηλαδή είναι μια
χώρα ιδεολογικά
προοδευτική αλλά πρακτικά στάσιμη. Το επίθετο του ‘συντηρητικού’
παραμένει μεταξύ των χειρότερων προσβολών που μπορούν να απευθυνουν σε
κάποιον. Ακόμη και οι ίδιοι οι συντηρητικοί προσβάλλονται. Αυτό καθιστά
ιδιαίτερα αξιέπαινο το έργο του Gennaro Malgieri με τίτλο Συντηρητικοί
Ευρωπαίοι του 20ου αιώνα, μία ανθολογία που
δημοσιεύτηκε για τα Βιβλία του Borghese και
συγκεντρώνει είκοσι ένα μεγάλους συντηρητικούς. Στο όμορφο εισαγωγικό του
δοκίμιο, ο Malgieri προσφέρει στον αναγνώστη μία συνολική εικόνα, παρουσιάζει
την ιστορία και τη φαινομενολογία της και σωστά ορίζει τη συντηρητική θέση όχι
ως μία ιδεολογία αλλά ως ένα όραμα του κόσμου. Η ημερομηνία γέννησής της είναι
δύσκολη και αμφιλεγόμενη. Με μία ευρεία έννοια συντηρητικοί ήταν επίσης σπουδαίοι
συγγραφείς της αρχαιότητας.
