Η ΕΝΤΕΧΝΗ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗ

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς           

                               

(Ειδικά αφιερωμένο στους φίλους φοιτητές, που είναι υποχρεωμένοι να ακούνε κάθε χαζομάρα)

       Στον τόπο μας , εκτός από το θετικό γεγονός της άνθησης της έντεχνης λαϊκής μουσικής, υπάρχει και το αρνητικό γεγονός της άνθησης της έντεχνης λαϊκής αποβλάκωσης. Αναφερόμαστε στις αναλύσεις που προτείνουν διάφοροι ακαδημαϊκοί πάνω σε δύο έννοιες που συχνά συζητούνται τώρα τελευταία : Την νεωτερικότητα και την μετά-νεωτερικότητα. Αυτοί οι ακαδημαϊκοί λοιπόν, είτε σε άρθρα τους που απευθύνονται στο ευρύ κοινό είτε με γραπτά τους που προορίζονται για τους φοιτητές τους, παρουσιάζουν αυτές τις έννοιες με περίτεχνους όρους και καλλωπισμένες εκφράσεις,  ώστε να συσκοτίζουν τα πνεύματα. 

Ο Νάρκισσος, ο νεωτερικός άνθρωπος λάτρεψε το Εγώ του

Έτσι, για την νεωτερικότητα διαβάζουμε  ότι είναι το: «Διαφωτιστικό όραμα του  ορθολογικού εκσυγχρονισμού και η υπόσχεση της καθολικής χειραφέτησης»· «η θεμελιώδης αρχή της νεωτερικότητας είναι η αυτονομία και η αυτοδιάθεση του υποκειμένου». Όσον αφορά πάλι τη μετά-νεωτερικότητα διατυμπανίζονται τα ακόλουθα: «Η μετά-νεωτερικότητα αντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο την αλλαγή προτεραιότητας και την πριμοδότηση του ετέρου, γιατί αντιστρέφοντας την ιεραρχία [του]εαυτού [του] και [του] άλλου ορίζει την υποκειμενικότητα λαμβάνοντας υπόψη την ετερότητα »· και παρακάτω: «Το κυριότερο, όμως, γνώρισμα της μετά-νεωτερικής σκέψης είναι η δυσπιστία απέναντι σε κάθε ολοκληρωτικό-οικουμενικό λόγο. Την αναζήτηση, δηλαδή, μιας οικουμενικής αλήθειας με βάση την οποία θα μπορούν να ερμηνεύονται όλα τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα. Με ένα λόγο, η μετα-νεωτερική σκέψη, ως ένα σύνολο ιδεών, θέτει σε αμφισβήτηση τόσο την απεριόριστη πίστη στον ορθό λόγο και την πρόοδο, όσο και τις μεγάλες αφηγήσεις».

Αυτά τα ωραία και τρισχαριτωμένα...

ΟΙ «ΘΕΟΙ»: ΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΑΚΙΕΡΑΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ

Mετά την έκδοση του βιβλίου του K. R. Bolton, Revolution from Above, το παρακάτω άρθρο επίλεκτου συνεργάτη μας έρχεται να διαφωτίσει πλήρως τα τεκταινόμενα στον πλανήτη μας. Διαβάστε το και συνδέστε το με τα τωρινά γεγονότα.

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

 

Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης                      

Σε προηγούμενα άρθρα σε αυτό το μπλογκ, έγινε η παρουσίαση των παρασκηνιακών διαδικασιών που οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας· εκείνων δηλαδή των γεγονότων που διαμόρφωσαν τις  γεωπολιτικές εξελίξεις του 20^ού  αιώνα, μέσα από τις οποίες προήλθε μία νέα τάξη πραγμάτων.

 Όμως ποιοι ήταν αυτοί που σχεδίασαν και πυροδότησαν αυτή την αιματηρή ‹‹κοσμογονία››; Την ιστορία αυτών των επίγειων θεών θα προσπαθήσουμε τώρα να σκιαγραφήσουμε. Στην  Ευρώπη  του 1600, οι σχέσεις των οπαδών του Πουριτανισμού με τον Ιουδαϊσμό ήταν τόσο έντονες, ώστε αρκετοί Πουριτανοί ασπάζονταν την ιουδαϊκή θρησκεία για να νοιώθουν ότι είναι περισσότερο αυθεντικοί. Γινόταν όμως και το αντίστροφο: υπήρχαν Ιουδαίοι που γίνονταν Πουριτανοί,  για να αποκτήσουν τίτλους ευγενείας και γενικώς για ανοίξουν τον δρόμο της κοινωνικής τους ανέλιξης.

πορτραίτο του Μenasseh ben Israel

Όσον αφορά ειδικώς αυτό, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα γεγονότα στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή, σε αυτήν τη χώρα, στους υψηλούς κύκλους των διανοουμένων Πουριτανών, ανθούσε το ενδιαφέρον για την εβραϊκή Καββάλα  και τον Ροδοσταυρισμό. Το αποτέλεσμα ήταν να διαμορφωθεί μέσα στους κόλπους του Πουριτανισμού  ένας  μυστικιστικός πυρήνας, ο οποίος εξωτερικά έφερνε την πουριτανική ταυτότητα, αλλά εσωτερικά ακολουθούσε τον εβραϊκό καββαλιστικό  γνωστικισμό. 

Η γνωστή ιστορικός Frances Yates γράφει: «Η επιστροφή των Ιουδαίων στην Αγγλία, και η προετοιμασία της από τον ραββίνο Menasseh ben Israel κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Όλιβερ Κρόμγουελ, (ο οποίος ως πουριτανός συμπαθούσε τους Ιουδαίους) υπήρξε...στην ουσία το αποκορύφωμα της βαθμιαίας διαμόρφωσης της νέας συμπεριφοράς προς τους Εβραίους και την θρησκεία τους. Σε νεανική ηλικία  ο Menasseh ben Israel έγινε ραββίνος στο Άμστερνταμ και υπήρξε φημισμένος για τα γραπτά του που τράβηξαν την προσοχή όχι μόνον  των Ιουδαίων αλλά και των  Άγγλων. Σχεδόν όπως όλα τα μέλη της κοινότητας του Άμστερνταμ, ο  Menasseh ήταν ένας ένθερμος... Καμπαλιστής που περίμενε τον ερχομό του μεσσία(...)»

ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

Εάν κάποιος μαρξιστής  διάβαζε το τίτλο του άρθρου, μάλλον θα πάθαινε εγκεφαλικό. Να τον ηρεμήσουμε λοιπόν  και να του πούμε να παρακολουθήσει τους συλλογισμούς μας, μήπως και μάθει κάτι που δεν το γράφει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

Κατ' αρχήν δεν χρησιμοποιούμε τον όρο ‹‹ταξική›› με την οικονομικίστικη έννοια, δηλαδή την Μαρξιστική. Μιλάμε για μία πολιτεία που τα κοινωνικά στρώματα θα είναι διαβαθμισμένα, ανάλογα με τις πνευματικές τους ικανότητες και την βιολογική τους ιδιοσυγκρασία. Βέβαια, στο άκουσμα και μόνον του όρου βιολογική ιδιοσυγκρασία, ο Μαρξιστής υπόκειται σε ταραχή, εφόσον πιστεύει ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου είναι προϊόν  των κοινωνικοοικονομικών δομών. Τι και εάν αυτό έχει καταρριφθεί, από όλες τις ανθρωπολογικές και ψυχοβιολογικές μελέτες, που έχουν γίνει από την απανταχού στον κόσμο επιστημονική κοινότητα; Αυτό δεν τον ενδιαφέρει, διότι βασικό χαρακτηριστικό της αριστερής σκέψης είναι η άρνηση της πραγματικότητας (μία νοοτροπία που προέρχεται από τις γνωστικές καταβολές της).

Ας έλθουμε λοιπόν στην πραγματικότητα: Τι ακούμε στις ειδήσεις καθημερινά; Εκατοντάδες γιατροί συλλαμβάνονται, διότι έκλεβαν τα ασφαλιστικά ταμεία· δικηγόροι που κάνουν διάφορες απάτες. Ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι βουτηγμένοι στην διαφθορά· καθηγητές που κάνουν καταλήψεις μαζί με τους μαθητές κ.λπ., κ.λπ. Και όμως όλοι αυτοί, έχουν τελειώσει πανεπιστήμια, υποτίθεται ότι είναι ‹‹οι μορφωμένοι άνθρωποι››, η ελίτ των κοινωνιών μας, αυτοί που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα και να έχουν τον πρώτο λόγο για κάθε ζήτημα που απασχολεί την πολιτεία. Όμως, στην εποχή μας, τα πανεπιστήμια δεν είναι κοιτίδες πνευματικής ανάπτυξης αλλά  απλώς τεχνικές σχολές .Ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο πολιτικός επιστήμονας, ο φιλόλογος απλώς έχουν λάβει μία διαφορετική τεχνική εκπαίδευση από έναν υδραυλικό, έναν ηλεκτρολόγο, ή έναν κηπουρό.

Πνευματική αρχοντιά μιας άλλης εποχής

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ

Το επιτελείο μας, μετά από προσεκτική ανάγνωση του παρακάτω άρθρου, προτείνει τη σύσταση επιστημονικής «Εταιρείας Πολιτικής Ψυχιατρικής» της οποίας ο ιστοχώρος, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, μπορεί να φιλοξενηθεί εδώ. Όσοι ενδιαφέρονται ας μας απευθύνουν μήνυμα.

                                                                                                                                                     Θεόδοτος

 

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Νομίζω ότι αυτή είναι η μεγάλη μας ευκαιρία! Όλοι παραπονιούνται ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν παράγει τίποτα, ότι δεν προσφέρει στις επιστήμες. Και όμως! Είμαστε στην καλύτερη κατάσταση για να δημιουργήσουμε ένα νέο επιστημονικό κλάδο, και έτσι να ξαναδώσουμε τα φώτα μας στην οικουμένη: Πολιτική Ψυχιατρική, η επιστήμη που θεμελιώθηκε στην σύγχρονη Ελλάδα, θα λένε οι ιστορικοί του μέλλοντος. Με εκείνα τα λίγα που θυμάμαι από το πανεπιστήμιο, θα προσπαθήσω να βάλω το πρώτο πετραδάκι στην νέο αυτό κλάδο της ψυχολογικής ανθρωπολογίας.

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΩΝ

ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΤΟΥ  ΠΑΣΟΚ

Από τις σοβαρότερες ασθένειες της νευροψυχιατρικής είναι ο αυτισμός: το άτομο αδυνατεί να αντιληφθεί τον εξωτερικό κόσμο, να προσλάβει και να επεξεργαστεί τα ερεθίσματα που αυτός στέλνει και φυσικά αδυνατεί να επικοινωνήσει μαζί του. Στις ακραίες περιπτώσεις αυτισμού το άτομο δεν μπορεί να ξεχωρίσει καν τον εαυτό του από το εξωτερικό περιβάλλον, βρίσκεται μέσα σε ένα χαώδη κόσμο και τα μόνα ερεθίσματα που νοιώθει, προέρχονται από τις βασικές του ανάγκες: θέλει μόνον να φάει, να κοιμηθεί, να αφοδεύσει... Τα συμπτώματα του αυτισμού είναι λοιπόν αυτά που χαρακτηρίζουν τα δύο προαναφερθέντα κόμματα. Κυβέρνησαν και κατέστρεψαν τα πάντα, δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Τώρα θέλουν να ξανακυβερνήσουν γιατί… απλώς έκαναν κάποια μικρά λάθη. Παρατηρούμε δηλαδή μία πλήρη αδυναμία αντίληψης των συμβάντων του εξωτερικού κόσμου. Ένα άλλο σύμπτωμα, είναι η ανικανότητα να  δημιουργήσουν ενοχικές σκέψεις για τις πράξεις τους. Αυτό το σύμπτωμα συναντάται στην ναρκισσιστική νεύρωση.

Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ

Το παρακάτω κείμενο μας έρχεται από την Γαλλία. Είναι μια γαλλική ιστορία βασισμένη σε ένα παλαιό μύθο του Αισώπου και πολιτικά προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα. Προσέξτε το, διότι η ψυχική ωφέλεια που θα αποκομίσετε θα είναι μεγάλη.

                                                                                                                                                                   Θεόδοτος

Διήγησις ψυχωφέλιμος και εθνοπρεπώς εποικοδομητική

Γράφει ο L. V. F.

(Από το Παρίσι)

     Α΄

   Η εκδοχή της Δεξιάς

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει και τις πέτρες ακόμα, αλλά το μυρμήγκι εργάζεται σκληρά: Φτιάχνει το σπιτάκι του και μαζεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Το τζιτζίκι όμως πιστεύει πως το μυρμήγκι είναι μεγάλος κρετίνος: Αντί λοιπόν να εργαστεί (το τζιτζίκι), γελάει, κοροϊδεύει (το μυρμήγκι), παίζει και τραγουδάει.

Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας: το μυρμήγκι είναι στο ζεστό του σπιτάκι, που, άλλωστε, είναι  γερά εφοδιασμένο με τρόφιμα· το τζιτζίκι, αντίθετα, τρέμει από το κρύο, δεν έχει τι να φάει· τελικώς, γυρνάει ανάποδα και ψοφάει. Και...ΤΕΛΟΣ 

                                                                                                            Β΄

                                                                                     Η εκδοχή της Αριστεράς

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει και τις πέτρες ακόμα, αλλά το μυρμήγκι εργάζεται σκληρά: Φτιάχνει το σπίτι του και μαζεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Το τζιτζίκι όμως πιστεύει πως το μυρμήγκι είναι μεγάλος κρετίνος: Αντί λοιπόν να εργαστεί (το τζιτζίκι), γελάει, κοροϊδεύει (το μυρμήγκι), παίζει και τραγουδάει.

Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας: το μυρμήγκι είναι στο ζεστό του σπιτάκι, που, άλλωστε, είναι  γερά εφοδιασμένο με τρόφιμα· το τζιτζίκι, αντίθετα, τρέμει από το κρύο και δεν έχει τι να φάει. Έτσι, οργανώνει μια συνέντευξη τύπου και θέτει το μεγάλης σημασίας κοινωνικό ερώτημα: «Από πού κι ως πού έχει το μυρμήγκι δικαίωμα να είναι στη ζεστασιά του και να έχει φαγητό, τη στιγμή κατά την οποία κάποιοι άλλοι, λιγότερο ευνοημένοι από τις κοινωνικές περιστάσεις, πεινάνε και κρυώνουνε;»

Η κοινή γνώμη αμέσως ευαισθητοποιείται: Τα κανάλια τρέχουν πέρα-δώθε και οργανώνουνε χείμαρρο τηλεοπτικών εκπομπών, που δείχνουν το μεν τζιτζίκι να τρέμει από το κρύο και να παρακαλάει για  λίγο φαγητό, ενώ το μυρμήγκι, καθισμένο στα ζεστά και τα ωραία του, έχει μπροστά του ένα τραπέζι φορτωμένο με κάθε λογής αγαθά.

Οι Έλληνες μένουνε άφωνοι από τη «φρίκη»: Πώς είναι δυνατόν, μέσα σε χώρα της «πάμπλουτης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, το καημένο το τζιτζίκι να υποφέρει τόσο πολύ από την πείνα και το κρύο, ενώ ο «άπονος Μέρμηγκας» έχει το θράσος να ζει μέσα σε προκλητική αφθονία;

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: O ΚΟΙΝΩΝΙΚOΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΩΝ (1916-1920)

Επειδή τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για τον «Ναζισμό», τη «χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία», τον «διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πολιτικών παρατάξεων» κ.λπ., κ.λπ., Ζητήσαμε από τον κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλο, επίλεκτο συνεργάτη του, άδεια δημοσίευσης άρθρου του με τίτλο: «Λησμονημένη Επανάσταση: Ο πολιτικός και κοινωνικός Αγώνας των Ελλήνων Επιστράτων (1916-1920)». Παρ΄όλο που το άρθρο αυτό έχει έντονο επιστημονικό χαρακτήρα με αποτέλεσμα να είναι μακρύ και –πιθανόν- δύσκολο στην ανάγνωση, συνιστούμε σε όλους τους φίλους μας να το διαβάσουν προσεκτικά. Και τούτο, διότι μπορεί, πράγματι, η δημοκρατία να γεννήθηκε στην Αρχαία Αθήνα, αλλά βέβαιο παραμένει ότι η Δεξιά, και μάλιστα στην ιδεατή της μορφή, εμφανίστηκε και καρποφόρησε ακριβώς στη  Σύγχρονη  Ελλάδα.

                                                                                                                                                         Θεόδοτος

Λόγω μεγέθους (36 σελίδες) το άρθρο βρίσκεται ανεβασμένο στο scribd εδώ όπου μπορείτε να το διαβάσετε. Επίκειται δημοσίευση του εντός της επόμενης βδομάδας σε ακαδημαϊκό περιοδικό. Επί του παρόντος το κείμενο στο scribd έχει μόνο δυνατότητα ανάγνωσης, μετά την δημοσίευση του θα ενεργοποιήσουμε και την δυνατότητα κατεβάσματος του.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

Καλούμε τους αναγνώστες μας να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στο παρακάτω άρθρο. Δύο είναι τα σημεία που πρέπει κανείς να περιβάλει με προσοχή ιδιαίτερη: Α) Η διαπίστωση ότι, όπως το κακό νόμισμα διώχνει το καλό (νόμος της οικονομικής  επιστήμης) έτσι και, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, η –όποια- αρλούμπα ευχερώς υπερισχύει σε βάρος της ιδέας. Β) Η επισήμανση ότι, εξυπακούεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, όχι μόνο ΔΕΝ υπάρχει αντικειμενική αλήθεια αλλά και η –τυχόν- αναζήτησή της ακόμα συνιστά πολιτικό κίνδυνο και, συνεπώς, αποτρέπεται. Επειδή δε πολλοί αναγνώστες μας ζητούν να μάθουν περισσότερα για την έννοια της αντικειμενικής αλήθειας, τους προτρέπουμε να διαβάσουν τα βιβλία των επίλεκτων συνεργατών μας Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση, Πελασγός, 2012 και Αναστασίου Γιαννά, Το γνωστικό ρεύμα και η μεταφυσική του καπιταλισμού, Patria, 2010.  

                                                                                                                                                  Θεόδοτος                              

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Ελεύθερη χαοτική πληροφορία

Μόλις κάποιος τολμήσει να πει ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ελευθερία, αμέσως, σε συγχορδία, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί θα του αντιτάξουν, ότι ζει μέσα σε ελεύθερες κοινωνίες, στις οποίες οι πληροφορίες και οι ειδήσεις κυκλοφορούν ανεμπόδιστα, εφημερίδες και βιβλία όλων των απόψεων πωλούνται ελεύθερα· και το πιο σημαντικό,  ισχυρίζονται αυτοί, ότι ο ίδιος μπορεί να εκφράσει χωρίς κανένα περιορισμό  την γνώμη του και να αναπτύξει την άποψή του για κάθε κοινωνικό, πολιτικό ή θρησκευτικό θέμα. Είναι πράγματι έτσι; Το κείμενο που ακολουθεί  μας   αποκαλύπτει ποιο είναι το τέχνασμα που κρύβεται πίσω από αυτή την φαινομενική ελευθερία.

                             

(Μετάφραση από το βιβλίο του E.S. Lodovici, Metamorfosi della gnosi (H μεταμόρφωση της γνώσης).

«Οι άπειρες πληροφορίες, πράγματι, μπορεί να μεταφραστούν στις άπειρες γνώμες που υπάρχουν πάνω στις πληροφορίες. Οποιαδήποτε σκέψη, φθάνει να βρεθεί ένα Εγώ διατεθειμένο να την ανακοινώσει, θα έχει αμέσως το δικαίωμα να εκφραστεί. Η λατρεία του «εγώ σκέφτομαι», «εγώ λέω»,  «κατά την άποψή μου», δεν είναι όμως χωρίς συνέπειες. Εάν όλα επιπλέουν στο ίδιο επίπεδο και με το ίδιο δικαίωμα στον κόσμο της γνώμης, οι πεποιθήσεις αποδεικνύονται, όπως προειδοποιούσε ειρωνικά ο Νίτσε, «εχθροί της αλήθειας πιο επικίνδυνοι από τα ψέματα»· και αυτό για δύο λόγους : πρώτον, διότι εντός του κόσμου της γνώμης, ισχύει ο νόμος του Gresham (το κακό νόμισμα διώχνει το καλό) και η γνώμη που κατασκευάστηκε διαμέσου του μόχθου της έννοιας, της διαφοροποίησης των περιπτώσεων, της μελέτης των κλασσικών, υποσκελίζεται από την απλουστευμένη, ανόητη γνώμη, που ο «πολιτικοποιημένος νεαρός» μεταχειρίζεται σαν σπαθί». Δεύτερον, επειδή πίσω από τον επιφανειακό πλουραλισμό της πολυπλοκότητας όλων των απόψεων, κρύβεται ένας πραγματικός μονισμός : Η αλήθεια δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.

ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ ;

Καλούμε τους αναγνώστες μας να προσέξουν ιδιαίτερα το παρόν άρθρο επίλεκτου συνεργάτη του, επειδή –παρά τις διαφωνίες που ενδεχομένως να υπάρχουν όσον αφορά ορισμένες λεπτομέρειες- παρουσιάζει με εμβρίθεια το φιλοσοφικό βάθρο των κάθε μορφής και χρώματος αριστερών κομμάτων και κινημάτων.  

                                                                                                                                                                                

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Εδώ και αιώνες, παίζεται ένα παιχνίδι που κρατά ιδεολογικά αιχμάλωτες, όχι μόνον τις λαϊκές μάζες, αλλά και πολλούς διανοούμενους. Το παιχνίδι αυτό παρουσιάζεται με την εξίσωση : αριστερά = κοινωνική δικαιοσύνη. Ένας γιγάντιος προπαγανδιστικός μηχανισμός, κατάφερε να ταυτίσει την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης  με την αριστερή ιδεολογία. Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, συνέβαλε και η ανάπτυξη του καπιταλισμού, με αποτέλεσμα, η μόνη αντικαπιταλιστική δύναμη που προτεινόταν να είναι η αριστερή. Ας δούμε λοιπόν, ποιο ήταν το πραγματικό ενδιαφέρον του αριστερού πνεύματος,  ποιος ήταν ο απώτερος σκοπός του. 

 

Στη Γαλλία του 11ου αιώνα η γνωστική αίρεση των Καθαρών έκανε ακριβώς αυτό που σήμερα κάνουν τα κόμματα της αριστεράς: προσηλύτιζαν φτωχούς χωρικούς και εργάτες,  μιλώντας τους εναντίον των  πλουσίων, των φεουδαρχών, της εκκλησίας κ.λπ. και τάζοντας τους τον κομμουνιστικό παράδεισο. Μόλις όμως κατέλαβαν την εξουσία σε διάφορες επαρχίες της Γαλλίας, όλες οι υποσχέσεις  ξεχάστηκαν. Η μόνη υπόσχεση που ευλαβικά τήρησαν υπήρξε η εκμηδένιση/εξόντωση της Χριστιανικής Εκκλησίας.

Ηieronymus Bosch, O Kήπος των Επίγειων Απολαύσεων (λεπτομέρεια)

 Θα με ρωτήσετε: Σκοπός λοιπόν των γνωστικών ήταν μόνον να κτυπήσουν την χριστιανική εκκλησία; Όχι, αυτό ήταν μόνον το μέσον,  ή χριστιανική εκκλησία ήταν το εμπόδιο για να πραγματοποιήσουν κάτι άλλο. Θα δούμε τι ήταν αυτό, παρακάτω. Η προέλευση του αριστερού πνεύματος από τον Γνωστικισμό έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά μέσα από τις εργασίες πολλών ιστορικών και φιλοσόφων, όπως του Eric Voegelin, του Alain Besançon, του  Augusto Del Noce  κλπ. Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε στο παρών άρθρο είναι ο σκοπός του βαθύτερου πυρήνα του αριστερού πνεύματος και κατά συνέπεια του γνωστικού πνεύματος. Αυτός  λοιπόν ο σκοπός, συνοψίστηκε ξεκάθαρα από τον μεγαλύτερο ίσως Ιουδαίο εξτρεμιστή γνωστικό του 17ου αιώνος , τον Jacob Frank :

«Εγώ δεν ήλθα για να ανυψώσω, αλλά για να καταστρέψω και να χαμηλώσω τα πάντα, έως ότου αυτά να βυθιστούν στην άβυσσο. Δεν υπάρχει ανύψωση χωρίς πρώτα να επέλθει η κάθοδος. Η κάθαρση επέρχεται μέσω της αμαρτίας. Να κάνεις όλα όσα απαγορεύονται.»