Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Μετάφραση-σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

             

Alessandro Barbero

Όταν οι, κατά κανόνα, ηλίθιοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί, θέλουν να στηλιτεύσουν κάποιο  συμβάν που το θεωρούν ''μη προοδευτικό'', σαν παπαγάλοι λένε την φράση: «Ούτε να είμαστε στον μεσαίωνα», «αυτές είναι μεσαιωνικές καταστάσεις» κλπ.  Γενικότερα έχει επικρατήσει μέσα στην κοινωνία, μία εντελώς αρνητική άποψη για την Μεσαιωνική περίοδο, και αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η μεγαλύτερη δε παραπληροφόρηση και διαστροφή της ιστορικής πραγματικότητας γίνεται σε θέματα εργασιακών σχέσεων, όπου κυριαρχεί η άποψη ότι ο μέσος άνθρωπος στο μεσαίωνα ήταν χειρότερα από δούλος και εργαζόταν αδιάκοπα και προς όφελος τρίτων. Τέτοιου είδους παρανοήσεις αν και έχουν αποδειχθεί ψευδείς κατ΄επανάληψη συνεχίζουν να αναμασόνται καθότι συμφέρουν το καθεστώς της μοντερνικότητας και του οικονομισμού που ο καπιταλισμός/φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός δεν είναι παρά οι δύο διαφορετικές του όψεις. Eπι αυτού του τελευταίου όμως θα επιστρέψουμε με ιδιαίτερο άρθρο.

ΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ

Γράφει ο  Ελευθέριος Αναστασιάδης

H γελοιοποίηση του Σωκράτη (στο καλάθι)

Το γέλιο ίσως να είναι η πιο αυθόρμητη εκδήλωση της συγκινησιακής  κατάστασης του ανθρώπου. Η ευφορία δημιουργεί το γέλιο, και αυτό με την σειρά του προκαλεί ακόμη περισσότερη ευφορία. Ο άνθρωπος όταν γελά βρίσκεται σε μια από τις πιο ευχάριστες καταστάσεις της ύπαρξης του. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, υπάρχει η δυνατότητα, από τους κακοπροαίρετους, να τον εκμεταλλευτούν νοητικά, όταν βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν κάποιοι ψυχοφυσιολογικοί μηχανισμοί που βοηθούν ιδιαίτερα σε αυτή την εκμετάλλευση: μία μορφή γέλωτος προκαλείται σχεδόν αντανακλαστικά, δηλαδή γελάμε ακόμη και αν δεν έχουμε την διάθεση, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το παράδοξο: κάποιος πετάει ένα αυγό στο κεφάλι ενός ανθρώπου, και αντί το αυγό να σπάσει, τον κτυπά σαν να ήταν πέτρα και τον ρίχνει κάτω• ένας νάνος που συμπεριφέρεται σαν ''παιδαράς'' κλπ. Επίσης όπως είπαμε προηγουμένως, το γέλιο προκαλεί ευφορία (δηλαδή μία κατάσταση μέθης) οπότε εκείνη την στιγμή, οι νοητικές άμυνες και η ικανότητα κρίσης μειώνονται. Ανοίγεται δηλαδή, μία μικρή ''ψυχική δίοδος'',  μέσα από την οποία ο κακοπροαίρετος μπορεί να περάσει σε εμάς το δηλητήριο του, και να μολύνει τις ψυχονοητικές μας παραστάσεις. 

Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ALEXANDRE KOJEVE, O JEAN MONNET ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

                                                                     

                                                                   «Θέλουμε να δημιουργήσουμε  ένα  υπερ- 

                                                                             κράτος  χωρίς  ο  κόσμος  να  το αντιληφθεί.»                                      

                                                                                                                                     Jean  Monnet

                                                                                                           

O Jean Monnet στο εξώφυλλο του Time

Πολλοί ήταν αυτοί που συνετέλεσαν στην δημιουργία της "Ευρωπαϊκής οικονομικής Ένωσης", όμως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πρόσωπο που  έπαιξε ίσως τον πιο καθοριστικό ρόλο, ήταν ο Jean Monnet (1888 – 1979), ένας άνθρωπος που δεν είχε εκλεγεί από κανένα θεσμό, και άρχισε την επαγγελματική του δραστηριότητα ως έμπορος κονιάκ. Μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, αρχίζει να ασχολείται με την πολιτική και το  1919 διορίζεται με την βοήθεια του Georges Clemenceau και του Arthur Balfour ως αναπληρωτής γενικός γραμματέας στα Ηνωμένα Έθνη. Αργότερα ταξιδεύει στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, και  στην Γαλλία ασχολούμενος με οικονομικές και βιομηχανικές υποθέσεις  που του ανέθεταν οι κυβερνήσεις αυτών των κρατών, και έτσι αρχίζει να αποκτά υψηλές διασυνδέσεις και να επηρεάζει διάφορους παράγοντες του ευρωπαϊκού πολιτικό-οικονομικού establishment. Το 1951 τον προσλαμβάνει το ΝΑΤΟ ως έναν από τους τρείς ''σοφούς'' που ήταν υπεύθυνοι για την εφαρμογή του σχεδίου Marshall. Το 1952 είχε δηλώσει πιο είναι το όνειρο του για το μέλλον των ευρωπαϊκών χωρών:  «Τα ευρωπαϊκά έθνη θα πρέπει να κατευθυνθούν προς τον σχηματισμό ενός υπερ-κράτους, χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό από τους λαούς τους. Ο στόχος αυτός θα μπορέσει να επιτευχθεί διαμέσου διαδοχικών βημάτων,  καθένα από τα οποία θα είναι κρυμμένο υπό το πέπλο των οικονομικών στόχων.» Όπως εξάλλου είχε δηλώσει ο στρατηγός Charles de Gaulle, ο σκοπός του Jean Monnet ήταν η δημιουργία ''υπερεθνικών  τεράτων''. Αυτοί που κατά τον Jean  Monnet θα αναλάβουν να φέρουν εις πέρας αυτό το σχέδιο, είναι οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες, οι οποίοι θα αποτελέσουν την νέα ''αριστοκρατία''. Εξάλλου, όπως προαναφέραμε, ο ίδιος ο Jean Monnet δεν έλαβε ποτέ μέρος σε εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά, όπως γράφει ο François Duchêne: «κρίθηκε ότι κατέχει μία απόκρυφη δύναμη, συνωμοτική, μυστηριώδη, που είναι αυτή του τεχνοκράτη».

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης             

                             

Η υδρία με την τέφρα του Φρόυντ

Είναι γνωστό ότι, σε κάποιους ιδιαίτερους κύκλους, υπάρχει η συνήθεια να χρησιμοποιούνται διάφορα σύμβολα, που έχουν ως σκοπό να μεταδώσουν στους ''μυημένους'' αυτά που δεν πρέπει να ειπωθούν στους πολλούς και αμύητους. Είναι λοιπόν αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι η τέφρα του Σίγκμουντ Φρόυντ, του ''πατέρα'' της ψυχανάλυσης, φυλάχτηκε μέσα σε μία αρχαία υδρία που απεικονίζει τον Θεό Διόνυσο και μία μαινάδα. (δώρο της σεξουαλικά προβληματικής μαθήτριας του πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτης.) Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με τον ψυχολογικό συμβολισμό του Διόνυσου (πάντα εν σχέση με την ψυχανάλυση), ή τουλάχιστον με την αρνητική όψη αυτού του συμβολισμού, μια που όπως είναι γνωστό, τα σύμβολα έχουν θετικές και αρνητικές όψεις, εκφράζουν θετικές και αρνητικές δυνάμεις, ή απλώς απεικονίζουν τις κοσμικές  νομοτέλειες, ανάλογα με το πλαίσιο αναφοράς. Στην περίπτωση του Φρόυντ, η επιλογή (του ιδίου ή του περιβάλλοντος του δεν έχει σημασία)  να αποθηκευθεί η  τέφρα  του μέσα στην  υδρία στην οποία απεικονίζεται ο Διόνυσος (ενώ  είχε στην συλλογή του δεκάδες αρχείων αγγείων ακόμη και από την Αίγυπτο), παραπέμπει στα βαθύτερα κίνητρα  που τον ώθησαν  στην δημιουργία της ψυχαναλυτικής θεωρίας. Εν ολίγοις, ο  Διόνυσος, μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο (το επαναλαμβάνω), συμβολίζει το ξέβρασμα  των δυνάμεων του ασυνειδήτου στην  συνείδηση, την κάθοδο στον ψυχο-νοητικό Άδη με οποιοδήποτε τίμημα. Ενδεικτική των προθέσεων του Φρόυντ είναι  μία φράση του Βιργιλίου που έθεσε ως ρητό στην εισαγωγή του βιβλίου του ''Η ερμηνεία των ονείρων'': «flectere si nequeo superos, A acheronta movebo» [Εάν δεν μπορώ να δαμάσω τον Ουρανό, θα κινήσω τον Αχέροντα (τον κάτω κόσμο, τον Άδη) ]