ΟΤΑΝ ΠΕΤΑΞΕΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

                                

Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

        Το «σύστημα», δηλαδή εκείνο το δίκτυο πολιτικών, οικονομικών και ψυχο-νοητικών διαδικασιών, που υφίσταται από την έναρξη της μοντέρνας εποχής και η ύπαρξη του οποίου συνεχίζεται και στην μετά-μοντέρνα εποχή, με διάφορες μεταμορφώσεις και παραλλαγές, είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και αντέχει ακόμη και σε ισχυρούς κραδασμούς. Εξάλλου, αυτό είναι το χαρακτηριστικό κάθε ελαστικού μηχανισμού: Να απορροφά τους κραδασμούς, να αλλάζει την φορά τους και να παίρνει ενέργεια από αυτούς. Η ελαστικότητά του οφείλεται στην δικτυακή του δομή, η οποία του προσφέρει πολλαπλές επιλογές και μεθόδους ‹‹εξομάλυνσης››. Έτσι, όταν οι πολιτικές δομές βρίσκονται σε δύσκολη θέση, σώζονται από τις οικονομικές δυνάμεις· όταν το οικονομικό μοντέλο αποτυγχάνει, σώζεται από τους ψυχό-νοητικούς μηχανισμούς  των πολιτών, που,  προσκολλημένοι καθώς είναι σε καθιερωμένα μοντέλα, αντιδρούν προς όφελος του συστήματος. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα την κατάσταση στην Ελλάδα: Το πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα το οικονομικό μοντέλο σε πλήρη αποτυχία. Τι τα σώζει και τα δύο; Οι ψυχο-νοητικοί μηχανισμοί των πολιτών που είναι προγραμματισμένοι να  λειτουργούν με  αριστερόστροφο ή φιλελεύθερο λογισμικό (software). Ένα σύστημα, κατά συνέπεια, μπορεί να καταρρεύσει ολοκληρωτικά, μόνον εάν χάσει την ελαστικότητά του και ταυτόχρονα δεχτεί μία αλληλουχία κραδασμών.

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: ΕΝΑΣ ΝΕΟ-ΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ.

Με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουμε το παρακάτω κείμενο (για πολύ επίκαιρο θέμα) επίλεκτου συνεργάτη μας και καλούμε τους αναγνώστες μας να το περιβάλουν με ιδιαίτερη προσοχή.

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς                          

    Ως συνήθως, όταν στη εποχή μας  γίνεται μία κριτική ανάλυση ενός φαινόμενου, σχεδόν πάντα αυτή η κριτική  είναι επιφανειακή και ασχολείται με τις δευτερεύουσας σημασίας όψεις του φαινομένου. Έτσι, για τους Ολυμπιακούς αγώνες διαβάζουμε πάντα τις ίδιες τετριμμένες κριτικές, που, έστω και ακουσίως, έχουν ως αποτέλεσμα την απόκρυψη του πραγματικού προβλήματος. Διαβάζουμε λοιπόν ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν εξελιχθεί σε ένα εμπορικό πανηγύρι, ότι οι αθλητές είναι επαγγελματίες που κυνηγάνε μόνο το χρήμα, τα διάφορα (συναρπαστικά ή μη) με το πρόβλημα του ντόπινγκ κλπ. Εντάξει όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο θα ήταν να βρούμε, με ακρίβεια, τόσο το πνεύμα που διέπει αυτούς τους αγώνες όσο και τα κίνητρα του ιδρυτή τους, δηλαδή του Pierre de Coubertin.

     Πρώτα απ' όλα, ας αρχίσω με μία βασική επισήμανση: Οι Ολυμπιακοί αγώνες στην εποχή μας προς ποιου την τιμή γίνονται; Στην αρχαιότητα τελούνταν προς τιμή του Δία, δηλαδή, ήταν καθαρά ένας θρησκευτικός εορτασμός. Ο Ολυμπιακός ύμνος λέει ότι γίνονται για να τιμηθεί το «Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο...». Ομολογουμένως λίγο αόριστη αφιέρωση, αλλά και παράξενη, μια που σε αυτούς συμμετέχουν λαοί που με το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα ( όπως και εάν αυτό νοείται από τους σύγχρονους ιδρυτές των αγώνων), δεν έχουν τίποτα το κοινό. Οι αρχαίοι Έλληνες, λοιπόν, δεν τους αφιέρωναν σε κανένα «πνεύμα», αλλά  όπως είπαμε, σε  συγκεκριμένο Θεϊκό πρόσωπο , στον Δία, δηλαδή στον Ουράνιο Πατέρα: «Ο νικητής των αγώνων είχε συνείδηση ότι η στέψη του, ήταν η μυστική ένωσή του με τον ίδιο τον θεό, στον οποίο από εκείνη την στιγμή ανήκε ως εκλεκτός του. Οι αγώνες  είχαν στην Ολυμπία ιερό χαρακτήρα περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Ήταν θρησκευτική πράξη σε ένα ιερό τόπο προς τιμή του θεού. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ολόκληρο το ιδεολογικό οικοδόμημα του αρχαίου αθλητισμού στηριζόταν στο θρησκευτικό συναίσθημα». Φυσικά,  στους Ολυμπιακούς αγώνες  περιβάλλονταν με τιμή και η αγωνιστική θέληση όπως και το σωματικό κάλλος. Άρα στο πρώτο συμπέρασμα που καταλήγουμε είναι  ότι οι σύγχρονοι αγώνες δεν έχουν τα τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά των αρχαίων αγώνων – και συγκεκριμένα: Α)Δεν γίνονται σε ιερούς τόπους. Β) Δεν αποτελούν θρησκευτική πράξη. Γ) Σε αυτούς συμμετέχουν λαοί οι οποίοι με το  αρχαίο πνεύμα, όπως τέλος πάντων γενικά νοείται αυτό, δεν έχουν τίποτα κοινό. Δ) Και τέλος, δεν τηρείται η Ολυμπιακή εκεχειρία. 

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

Το κείμενο που δημοσιεύεται στη συνέχεια αποτελεί μορφή ιδεολογικού μανιφέστου, δεδομένου ότι όσοι γράφουμε σε αυτό εδώ το μπλογκ συμφωνούμε, ως επί το πλείστον, με τις αρχές που σε αυτό αναπτύσσονται.

                                                                                                                     Θεόδοτος

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

 

Λόγω του καλοκαιριού και –κυρίως- της οικονομικής κρίσης, το βάρος των δημοσιεύσεων στον Θεόδοτό μας το επωμίστηκαν οι κκ. Θεόδωρος Λάσκαρης και Αναστάσιος Γιαννάς. Παρά την πίεση των καταστάσεων όμως, παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο τα άρθρα των δύο φίλων αλλά και τα σχόλια και, βεβαίως, τις απαντήσεις. Θα επιχειρήσω λοιπόν εδώ και τώρα να κάνω μια ανακεφαλαίωση, προσπαθώντας να βάλω τέρμα στην ιδεολογική σύγχυση που δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει και η οποία αποτελεί μία από τις βασικές αιτίες της δεινής κατάστασης όπου έχει περιέλθει η χώρα μας. Εξυπακούεται ότι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα παρακολουθήσω τις τυχόν αντιδράσεις, εφόσον όμως η συζήτηση δεν θα «κάνει κύκλους»· δεν θα επαναλαμβάνονται δηλαδή τα ίδια και τα ίδια, διότι κάποιος από τους αναγνώστες μας δεν θέλει να δεχτεί τα αυταπόδεικτα.

          Λοιπόν, συνοψίζω:

1.     Είμαστε δεξιοί. Τούτο σημαίνει ότι αποβλέπουμε στη δημιουργία μιας αυστηρά ιεραρχημένης κοινωνίας, η ιεραρχία της οποίας όμως θα βασίζεται στην αξιοκρατία και όχι σε μορφή κληρονομικής «αριστοκρατίας», η οποία, όπως γινόταν έως το 1789 στη Γαλλία και όπως γίνεται σήμερα γενικώς στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα (Καραμανλής Α΄ και Β΄, Μητσοτάκης Α΄ και Β΄ και Γ΄, Παπανδρέου Α΄ και Β΄ και Γ΄) συστηματικώς καταπνίγει κάθε προσπάθεια πνευματικής ανάτασης, οικονομικής ανάπτυξης και πολιτιστικής δημιουργίας. Η αξιοκρατία, επιπλέον, βασίζεται στην Παιδεία και ιδίως την ανθρωπιστική. Όπως ακριβώς 15.000 Άγγλοι, κάτοχοι κλασσικής Παιδείας από τα Πανεπιστήμια του Καίμπριτζ και της Οξφόρδης, ήταν σε θέση επί αιώνες να διοικούν τις μάζες των Ινδών και όπως ακριβώς το ανθρωπιστικού χαρακτήρα εκπαιδευτικό σύστημα της φασιστικής Ιταλίας αποδείχτηκε τόσο αποτελεσματικό, ώστε ούτε το δημοκρατικό καθεστώς δεν τόλμησε να το θίξει, έτσι και η αναζωπύρωση της Ανθρωπιστικής Παιδείας στη δική μας χώρα είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει αποτελεσματικό φυτώριο της φυσικής ηγεσίας του Ελληνικού Λαού.                  

2.     Ως δεξιοί, θεωρούμε όλα τα κόμματα που σήμερα δρουν στην Ελλάδα ως κόμματα της αριστεράς. Και τούτο, διότι είναι όλα τους κόμματα δημοκρατικά, δηλαδή πολιτικοί φορείς που ολόψυχα υιοθετούν τις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – με αποτέλεσμα να είναι όλα τους όργανα του παρασιτικού τραπεζιτικού κεφαλαίου, να τείνουν στην παγίωση καθεστώτος ολοκληρωτικού και, κατά συνέπεια, να αποτελούν μέσα απομύζησης και εξουθένωσης του Ελληνικού Λαού.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ

                   

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

    Ίσως να φανεί ασυνήθιστο σε μπλογκ που ασχολείται με την πολιτική να γίνεται δημοσίευση άρθρου όπως αυτό εδώ. Όμως, ουσιαστικά, νομίζω ότι αυτός πρέπει να είναι και ο απώτερος σκοπός της πολικής:  Να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την μετουσίωση των κοσμικών διαδικασιών σε πνευματική ανάβαση. 

Σε αυτό το άρθρο, δεν θα εκφραστούμε ιδιαίτερα με το γραπτό λόγο, αλλά περισσότερο με τις Μορφές. Σε προηγούμενα  γραπτά μας, επισημάναμε την σημερινή πολιτισμική παρακμή, λέγοντας ότι, πολιτισμός δεν είναι τα καλλιτεχνικά θεάματα και οι «διανοουμενίστικες» συζητήσεις αλλά η πραγματική πνευματική υπόσταση του κάθε πολίτη. Αυτή η πνευματική υπόσταση αντανακλάται στα πρόσωπα των ανθρώπων: είναι η εσωτερική ακτινοβολία που φωτίζει και πλάθει την ανθρώπινη μορφή.

Από τον 4ο αιώνα πΧ, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων είχε μεταναστεύσει στην Αίγυπτο, μεταφέροντας εκεί τις καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές τους παραδόσεις. Η συγχώνευση αυτών των παραδόσεων με τις αντίστοιχες αιγυπτιακές έγινε πιο έντονη κατά την διάρκεια της κυριαρχίας των Ρωμαίων. Στην όαση του Φαγιούμ, κατά την εποχή της βασιλείας του Πτολεμαίου Φιλάδελφου, δημιουργήθηκε μία μεγάλη Ελληνική κοινότητα με ιδιαίτερες  πνευματικές  ευαισθησίες. Όπως αναφέραμε, η θρησκευτική μυστηριακή ζωή που ακολουθούσαν είχε προκύψει από τη σύντηξη των δικών τους δοξασιών με αυτές των Αιγυπτίων. Έτσι, κατά την διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων μετά Χριστόν, άρχισαν να ζωγραφίζουν τα πορτραίτα των νεκρών που έπρεπε να τοποθετηθούν πάνω στα ταριχευμένα σώματα. Τα πορτραίτα αυτά αποτελούν μία συγκλονιστική μαρτυρία, για τις πνευματικές διαδρομές εκείνων των Ελλήνων.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑI ΤΥΧΑΙΟ...

Γρἀφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

George Brock Chisholm

        Όπως έχουμε επισημάνει σε διάφορα άρθρα μας, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σταδιακά, άρχισε να αλλάζει το εκπαιδευτικό πνεύμα, βάσει του οποίου προηγουμένως είχαν καλλιεργηθεί ολόκληρες γενιές ανθρώπων, και άρχισαν να εμφανίζονται νέες θεωρίες πάνω στην παιδεία που διακρίνονταν για τον ελευθεριακό τους χαρακτήρα και γενικά προωθούσαν ένα κλίμα που οδηγούσε στην «αυτοδιάθεση των παιδιών», στην «απελευθέρωση» τους από διδασκαλίες ηθικού περιεχομένου και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει, ότι αυτό συνέβη λόγω κάποιων νέων απόψεων και εμπειριών των εκπαιδευτικών. Τελικά μάλλον είχε δίκιο ο πονηρός και πεπειραμένος Ιταλός πολιτικός  Giulio Andreotti, όταν έλεγε ότι: « Όταν σκέφτεσαι το κακό αμαρτάνεις, αλλά έτσι συχνά μαντεύεις...»

    Εντελώς τυχαία, διαβάζοντας ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο ανθρωπολογίας, ανακάλυψα μία πολύ σημαντική πληροφορία, που αποδεικνύει ότι ακόμη και για  θέματα που κανείς δεν  θα το φανταζόταν, υπάρχουν ντιρεκτίβες  «άνωθεν»... Σε ένα κεφάλαιο λοιπόν, που αναφερόταν στις βιολογικές βάσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς και στον ρόλο που πρέπει να έχει η εκπαίδευση για την καλυτέρευσή της, ο συγγραφέας, που δεν είναι άλλος από τον παγκοσμίου φήμης ερευνητή Irenäus Εibl-Εibesfeldt, ο θεμελιωτής της ανθρώπινης ηθολογίας (Human ethology), ενός νέου κλάδου της Ανθρωπολογίας, κατήγγειλε  τις απόψεις που υποστήριζε ο  Καναδός ψυχίατρος George Brock Chisholm, ο οποίος παρακαλώ διετέλεσε  γενικός γραμματέας του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας, και στην συνέχεια πρόεδρος  της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας για την Ψυχική Υγεία. Αυτός ο κύριος λοιπόν το 1946 έγραψε και πρότεινε τα εξής απίθανα : Η επανερμηνεία και πιθανώς η κατάργηση των εννοιών του σωστού- λάθους, που υπήρξαν μέχρι τώρα στην βάση της εκπαίδευσης των παιδιών, και η αντικατάσταση της πίστης και των πεποιθήσεων του  παρελθόντος με έναν τρόπο σκέψης ευφυή και ορθολογικό,  είναι πρακτικά οι μακροπρόθεσμοι στόχοι των αποτελεσματικών ψυχοθεραπειών... Εάν ακολουθηθεί η συμβουλή να μην διδάσκεται πια στα   παιδιά  καμία ηθική και τι είναι σωστό ή λάθος, αλλά  αντίθετα να διατηρείται η πρωταρχική τους  διανοητική ακεραιότητα, γίνεται δίχως άλλο  αναπόφευκτο να αντιμετωπίσεις τις φωνές αγανάκτησης και την κατηγορία  της  αίρεσης ή εικονοκλασίας: η ίδια που εγέρθηκε εναντίον του Γαλιλαίου για τις  ανακαλύψεις του. Εάν θέλουμε να απελευθερώσουμε την ανθρωπότητα από το βάρος του «καλού και κακού» που την παραλύει, είναι αναγκαίο, οι  ψυχίατροι να αναλάβουν όλη την υπευθυνότητα...Η ψυχιατρική πρέπει σήμερα να αποφασίσει πάνω στο προσεχές μέλλον της ανθρωπότητας.»

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ;

 

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

κεμαλικός εθνικισμός

Θα αρχίσω αμέσως με ένα παράδειγμα: Ένα από το πιο γνωστά εθνικιστικά κινήματα του 20ού αιώνα ποιό ήταν; Αυτό των Κεμαλιστών. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουν, ουδεμία σχέση είχε με την παραδοσιακή Δεξιά κοσμοαντίληψη. Ήταν, μάλιστα, ακριβώς το αντίθετο: Μία ιουδαϊκή γνωστική δικτατορία, η οποία κτύπησε με κάθε τρόπο όλες τις παραδοσιακές δομές της Τουρκίας, από τη θρησκεία και τα έθιμα μέχρι και τη γλώσσα. Ένα πράγμα καλλιέργησε μόνον : την εθνική υπηρηφάνεια, τις θεωρίες για την φυλετική ανωτερότητα του τουρκικού λαού κ.λπ. 

 Άλλο παράδειγμα  είναι ο λεγόμενος φιλελεύθερος εθνικισμός  που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη μετά την Γαλλική επανάσταση. Έχουμε επίσης, τον ‹‹αποστολικό››  Αγγλικό εθνικισμό του 19ου-αρχές 20ού αιώνα  με τον  Cecil Rhodes , τυχοδιώκτη, πολιτικό,  αποικιοκράτη στην Αφρική, οποίος μαζί με την αφρόκρεμα της Αγγλικής κοινωνίας, όπως τον γνωστό ιστορικό  Arnold J. Toynbee και φυσικά τον λόρδο Rothschild, έφτιαξαν την  οργάνωση της Στρογγυλής Τραπέζης (The Round Table), η οποία είχε ως σκοπό όχι μόνο τη διατήρηση των βρεταννικών αποικιών αλλά και την προώθηση του «ανώτερου Αγγλικού πνεύματος στον κόσμο». (Αυτή η οργάνωση εξέδιδε και μία εφημερίδα με το ίδιο όνομα, που βγαίνει ακόμη και σήμερα, προσαρμοσμένη, εξυπακούεται, στα σύγχρονα  δεδομένα με τίτλο The Round Table: The Commonwealth Journal of International Affairs)

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡOΤΥΠΟ

          

   Ζητώ από τον Θεόδοτο την άδεια να προλογίσω εγώ το παρακάτω εκπληκτικό κείμενο. Και προεξοφλώντας ότι την έχω, δηλώνω τα εξής: Με  την ιδιότητά μου ως πρώην διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών συγχαίρω τον κ. Γιαννά, γιατί ευγλώττως κατόρθωσε να διατυπώσει σκέψεις στις οποίες οποιοσδήποτε καταλήγει, εφόσον, έστω και λίγο έχει ασχοληθεί με τα –δήθεν-  «πολιτιστικά» της εποχής μας.

                                                                                                                                                              Δημήτρης Μιχαλόπουλος     

               

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς.                               

Ο πολιτισμικά αόρατος άνθρωπος

      Εδώ και αρκετά χρόνια, ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι  οι διάφοροι πολιτειακοί θεσμοί, όταν αναφέρονται στον πολιτισμό, εννοούν πάντα κάτι πολύ συγκεκριμένο: Πόσες θεατρικές παραστάσεις παίχτηκαν , πόσα μουσεία είναι ανοικτά, πόσες συναυλίες μουσικής δίδονται , πόσες εκθέσεις ζωγραφικής γίνονται κλπ. Αυτή είναι η έννοια που αποδίδουν στον πολιτιστικό γίγνεσθαι οι Έλληνες ιθύνοντες. Με άλλα λόγια, ταυτίζουν τον πολιτισμό με τα θεάματα. Πέραν τούτου μηδέν. Φθάνει να ανεβαίνει η Τόσκα στο Ηρώδειο και ας επικρατεί έξω από το θέατρο η αμάθεια, η πνευματική εξαθλίωση, η αδιαφορία, το χάσιμο επαφής με κάθε παραδοσιακό στοιχείο αυτού του τόπου. 

  Είναι καταπληκτικό! Ένας λαός αφημένος στην τύχη του. Μπορεί να είναι τυχαίο αυτό; Τι να σας πω, με τέτοιους που μας κυβερνούν, μπορεί ακόμα να είναι και τυχαίο. Δηλαδή, απλώς  μπορεί να είναι μια αντανάκλαση της δικής τους πνευματικής κατάστασης. Βέβαια τίποτα δεν αποκλείει να είναι και κάτι προσχεδιασμένο. Δεν είναι δυνατόν να μη καταλαβαίνει κανείς, ότι πολιτισμός δεν είναι μόνον τα καλλιτεχνικά θεάματα, αλλά πρωτίστως είναι, τι συζητείται μέσα στα σπίτια, για πια πράγματα μιλάνε οι γονείς στα παιδιά τους, ποιες είναι οι κοινωνικές συμπεριφορές, τι συζητούν μέσα στα καφενεία, τι είναι αυτό που πραγματικά γεμίζει τις καρδιές των πολιτών. Αυτή  είναι  η έννοια  του πολιτισμού.  

ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

Έρημος και κενό. Έρημος και κενό. Σκοτάδια στο χείλος της αβύσσου.

Αυτά έγραφε ο  Τ. Σ. Έλιοτ.

Στην εποχή μας, αυτή  η  ευγενής απελπισία έγινε δυστυχώς καθημερινό και τραγικό βίωμα.

Όλοι ψάχνουν να βρουν τις αιτίες, και συνήθως περιστρέφονται γύρω από αυτές, χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να τις αντικρίσουν κατάματα· αναλίσκονται σε φλυαρίες για την έλλειψη ηθικών κανόνων, τον καταναλωτισμό, τον ατομικισμό. Χωρίς λοιπόν  να  χάνουμε και εμείς τον καιρό μας με παρόμοιες  περιστροφές και κοινότυπες ηθικολογίες, ας διακηρύξουμε τη μία και μοναδική αιτία όλων των δεινών του  σημερινού ανθρώπου:

 Ο σύγχρονος πολιτισμός έχασε την αίσθηση εκείνων των μεγάλων αξιών που, στην αρχαία και μεσαιωνική εποχή αλλά ακόμη και στους πρώτους αιώνες της σύγχρονης εποχής, αποτελούσαν σημεία ουσιαστικής αναφοράς στον τρόπο ζωής και σκέψης.

Aριστοτέλης

    Ίσως το πιο έντονο χαρακτηριστικό της σημερινής παρακμής είναι ΤΟ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ: Όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπου, πολιτικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές, πολιτιστικές, ακόμη και ερωτικές, διακρίνονται ακριβώς από τον πρόσκαιρο χαρακτήρα τους. Όλα γίνονται για το τώρα. Η αίσθηση της αιωνιότητας έχει πλέον χαθεί. Αυτές λοιπόν οι μεγάλες αξίες των αρχαίων και μεσαιωνικών χρόνων, όλες μαζί, μπορούν να συνοψιστούν στις ακόλουθες φράσεις του Αριστοτέλη:

Δεν πρέπει, εξ άλλου, να υπακούουμε σ'εκείνους που μας παροτρύνουν να έχουμε ανθρώπινα φρονήματα, επειδή είμαστε άνθρωποι, ούτε να σκεπτόμαστε με τρόπο που ταιριάζει σε θνητούς, επειδή είμαστε θνητοί, αλλά πρέπει αντίθετα όσο μας είναι δυνατόν, να αποβάλλουμε την θνητή μας φύση και να αποβλέπουμε στην αθανασία και να προσαρμόζουμε όλες τις πράξεις της ζωής μας σ'εκείνο που είναι ανώτερο απ'όσα έχουμε μέσα μας, διότι αυτό είναι μικρό σε μέγεθος, όμως υπερέχει απ'όλα τα άλλα κατά πολύ σε δύναμη και αξία.(Εννοεί ο Αρχαίος Σοφός το Θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη φύση.)

     Με αυτό τον τρόπο, οι αποφάσεις μας, οι πράξεις μας, οι  κατακτήσεις  μας, δεν συμβαίνουν στο τώρα, αλλά, αντανακλώμενες πάνω στο Θείο κάτοπτρο, εκσφενδονίζονται  στα πέρατα του χρόνου και γίνονται αιώνιες. Αυτή η ώθηση προς την αιωνιότητα ήταν που δημιούργησε τον Παρθενώνα, αυτή επικράτησε στην μάχη των Θερμοπυλών, αυτή κρύβεται πίσω από τους καθεδρικούς ναούς, αυτή ζωγράφισε τα βιτρώ, αυτή έδωσε το κουράγιο στον ιππότη να αντέξει κάθε κακουχία, να υπερβεί το ανθρώπινο, να βρει το Γκράαλ.