ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΞΙΟΣ

Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα από σημαντικά κείμενα του Adriano Romualdi (1940-1973)

Μετάφραση –επιμέλεια  Ιωάννης Αυξεντίου.                      

                                 

Ο Λυκούργος

Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλοι οι αληθινοί ισχυρισμοί, θα σκανδαλίσουν τους περισσότερους, θα εξηγήσουμε τι  σημαίνει να είσαι Δεξιός.

Σημαίνει, κατά πρώτον, ότι αναγνωρίζεις  τον  ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από την Γαλλική επανάσταση, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό. Κατά δεύτερο σημαίνει, ότι βλέπεις την παρακμιακή  φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών και υλιστικών μύθων που προετοίμασαν τον ερχομό του  πολιτισμού του όχλου, του βασιλείου της ποσότητας, της  τυραννίας των ανώνυμων και τερατωδών μαζών. Να είσαι δεξιός, σημαίνει επίσης, ότι αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μία οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες κυριαρχούν πάνω στις οικονομικές δομές, και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει  ισότητα,  αλλά  δίκαιη  ποιοτική  ανισότητα.     

Ποια είναι τα ζητήματα που τίθενται σε αυτούς που θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της  Δεξιάς  κουλτούρας;  Πριν από  όλα ,είναι αναγκαία μία σωστή τοποθέτηση  του προβλήματος. Και  η  πρώτη συνεισφορά σε αυτή την τοποθέτηση, είναι ο ορισμός των σχέσεων που διατρέχουν μεταξύ της Δεξιάς και της κουλτούρας. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, για τον άνθρωπο της Δεξιάς, οι αξίες της κουλτούρας δεν καταλαμβάνουν εκείνη την υψηλή θέση στην οποία τις ανυψώνουν οι συγγραφείς  με  ορθολογιστική κατεύθυνση. Για τον αληθινό δεξιό, πριν από την κουλτούρα έρχονται οι αυθεντικές αξίες του πνεύματος που βρίσκουν έκφραση στον τρόπο ζωής των αληθινών αριστοκρατιών, στα ιπποτικά τάγματα, στις θρησκευτικές παραδόσεις που ακόμη είναι ζωντανές και λειτουργούν. Πρώτα υπάρχει ένας ορισμένος τρόπος ύπαρξης, μία τάση προς κάποιες  πραγματικότητες, μετά η ηχώ αυτής της τάσης υπό την μορφή φιλοσοφίας, τέχνης, λογοτεχνίας. Σε ένα παραδοσιακό  πολιτισμό, σε ένα δεξιό κόσμο, πρώτα έρχεται το ζωντανό πνεύμα και μετά ο γραπτός λόγος. 

Μόνον ο αστικός πολιτισμός, που ανέκυψε από τον διαφωτιστικό σκεπτικισμό, μπορούσε να  σκεφτεί να αντικαταστήσει το ηρωικό και ασκητικό πνεύμα με τον μύθο της κουλτούρας, την δικτατορία των ''φιλοσόφων''. Ο δημοκράτης έχει την λατρεία του προβληματισμού, της διαλεκτικής, της συζήτησης  και θα μεταμόρφωνε ευχαρίστως την ζωή σε ένα καφενείο ή σε ένα κοινοβούλιο. Αντίθετα, για τον δεξιό, η διανοητική έρευνα και η καλλιτεχνική έκφραση αποκτούν μία έννοια μόνον ως επικοινωνία με την σφαίρα της ύπαρξης, με κάτι που-όπως και να γίνεται αντιληπτό, δεν ανήκει πια στο βασίλειο της συζήτησης  αλλά σε εκείνο της αλήθειας. Ο αληθινός δεξιός είναι ενστικτωδώς homo religiosus,  όχι απλά με την φιντεϊστική-λατρευτική έννοια του όρου, αλλά γιατί μετρά τις αξίες του όχι με το μέτρο της προόδου αλλά με εκείνο της αλήθειας. «Το να είσαι συντηρητικός-έγραψε ο Moeller van den Bruck-δεν σημαίνει ότι εξαρτάσαι από το παρελθόν, αλλά  ότι  ζεις  με αιώνιες αξίες». 

Η  κουλτούρα και η τέχνη της δεξιάς  δεν μπορούν  να αξιώνουν  να είναι οι ίδιες ο ναός, αλλά μόνον ο προθάλαμος του ναού. Η  ζώσα αλήθεια είναι πέραν αυτών. Από εδώ πηγάζει μία ορισμένη καχυποψία του αυθεντικού δεξιού έναντι της σύγχρονης κουλτούρας, μία απρόσωπη περιφρόνηση για τον όχλο των  ''λογίων'', των ''φιλοσόφων'', των δημοσιογράφων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Νίτσε: «Κάποτε η σκέψη ήταν θεός (εννοεί  ότι  εμπνεόταν  από  το  Θείο), μετά έγινε άνθρωπος, τώρα έγινε όχλος. Ακόμη ένας αιώνας από αναγνώστες και το πνεύμα θα σαπίσει, θα βρωμίσει». Έτσι εξηγείται  η εχθρότητα του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού προς  τον  τύπο  του «ξεριζωμένου διανοούμενου». Σε αυτή (την εχθρότητα) δεν υπάρχει μόνον η αντιπάθεια για τις  «εκλεπτύνσεις της κουλτούρας», αλλά και η επιδίωξη για μία πνευματικότητα φτιαγμένη από ηρωισμό, πίστη, πειθαρχία, θυσία. Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα συνιστούσε στους φαλαγγίτες  του το «ασκητικό και στρατιωτικό αίσθημα  για τη ζωή».

Όλων αυτών  λεχθέντων, ας εξετάσουμε  με μεγαλύτερη προσοχή την αποστολή να εμψυχώσουμε  μία κουλτούρα της  δεξιάς. Ο σκοπός, το είπαμε, είναι η κατασκευή μιας όρασης του κόσμου  που εμπνέεται από  διαφορετικές  αξίες από εκείνες που σήμερα κυριαρχούν. Όχι θεωρία ή φιλοσοφία, αλλά  «όραση  του  κόσμου».