ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ασφαλώς όλοι θα πληροφορηθήκατε ότι κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν τεράστια οικονομικά κεφάλαια, και μάλιστα, κάνουν επενδύσεις σε διεθνείς καπιταλιστικές εταιρείες όπως η JPMorgan Chase & Co. Εμείς δεν θα αναλύσουμε αυτό το φαινόμενο μιλώντας για την αριστερή υποκρισία και τον καιροσκοπισμό τέτοιου είδους κομμάτων, που όντως είναι υπαρκτές καταστάσεις, αλλά θα προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε στα βαθύτερα επίπεδα της ψυχολογίας και της νοοτροπίας αυτών των πολιτικών προσωπικοτήτων της New Left, δηλ. της Νέας Αριστεράς (με την οποία έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με άρθρα στον Θεόδοτο, βλέπε ενδεικτικά εδώ και εδώ), αποκαλύπτοντας τον γνωστικό πυρήνα της οντολογίας τους.

ΨΙΘΥΡΟΙ

Ο Θεόδοτος εύχεται χρόνια πολλά στους αναγνώστες του. Η διείσδυση της Θεότητας μέσα στον υλικό κόσμο να φέρει σε όλους μας δύναμη και ελπίδα.

                                   

Γράφει  ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης      

                                                                                                    

Η αποσύνθεση του ανθρώπου...του Jason Jenkins

Όπως ασφαλώς θα έχουν διαπιστώσει οι αναγνώστες του Θεόδοτου, οι  γράφοντες σε αυτό το μπλoγκ  έχουν μία κοινή αφετηρία και κοινές αξίες ,όμως αυτό δεν σημαίνει ότι  ταυτίζονται σε όλα, είτε όσον αφορά τις πολιτικές αντιλήψεις  είτε  τις  μεταφυσικές –φιλοσοφικές. Αυτά λοιπόν που θα γράψω σήμερα εκφράζουν την προσωπική μου  θέαση της  Ελληνικής  και  Ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Πρέπει λοιπόν να ομολογήσω, ότι  όλα μου τα άρθρα ποτέ δεν είχαν  μία πρακτική –ρεαλιστική  αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ακόμη και αυτά που διαπραγματεύονταν θέματα ιστορικά ή κατεξοχήν πολιτικά, για όποιον  ξέρει να διαβάσει πίσω από τις γραμμές, διαπνέονταν από ένα μεταφυσικό, ''μη ρεαλιστικό'' πνεύμα. Και ασφαλώς θα διερωτηθείτε ποιος είναι  ο  λόγος αυτής επιλογής μου. Εδώ  λοιπόν αρχίζουν οι  ψίθυροι, αυτά που ίσως τα λέμε πλησιάζοντας κοντά στο αυτί του φίλου μας,  για να μην μας ακούσουν οι  πολλοί  και  ετοιμοπόλεμοι, οι πολλοί  που κατέχουν  την  λύση για κάθε πρόβλημα.

ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΥΣΗ ΕΚΓΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ.

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Το πολιτιστικό και ηθικό-παιδαγωγικό ''κλίμα'' μιας κοινωνίας, στην εποχή μας, διαμορφώνεται ως εξής:  Κάποιοι νέοι, αφού παπαγαλίσουν κάποια μαθήματα στο σχολείο και γράψουν καλά, μέτρια ή και κακά στις  εξετάσεις, μπαίνουν στις διάφορες πανεπιστημιακές σχολές, χωρίς βέβαια να έχει πρώτα αξιολογηθεί η κριτική τους ικανότητα, η νοητική τους επάρκεια, και γενικότερα η συνολική προσωπικότητα τους. Μπαίνουν λοιπόν στα πανεπιστήμια άτομα τα οποία δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα να κρίνουν και να αναλύσουν εις βάθος τις γνώσεις που τους προσφέρονται. Εκεί, οι καθηγητές τους, οι οποίοι για να μπορέσουν να γίνουν ακαδημαϊκοί, έχουν ακολουθήσει πιστά όλες τις ιδεολογικές μόδες και όλες τις κατεστημένες απόψεις που το παγκόσμιο σύστημα αριστοτεχνικά δημιουργεί, αρχίζουν  να  τους διδάσκουν αυτές τις απόψεις. 

ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΣΕ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ

Ο Θεόδοτος καλεί τους αναγνώστες του να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το  πολύ σημαντικό άρθρο.

Γράφει  ο  Maurizio Blondet 

Μετάφραση Ιωάννης Αυξεντίου

Αν και είναι  δύσκολο να τεκμηριωθεί επιστημονικά, είναι προφανές ότι η μασονία εμπνέεται από τον εβραϊσμό στα σύμβολα (καβαλιστικά), στα τελετουργικά, επικεντρωμένα πάνω στην ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα, και προπάντων στους σκοπούς: Την εγκαθίδρυση ενός «παραδείσιου βασιλείου πάνω στην γη, της παγκόσμιας ισότητας και αδελφότητας». Δεν τονίζεται ποτέ αρκετά ότι η ιουδαϊκή θρησκεία δεν στοχεύει στην σωτηρία στο επέκεινα, αλλά στην εγκατάσταση ενός μεσσιανικού γήινου βασιλείου  εδώ και τώρα, ένα πραγματικό βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ένας ωμός θρησκευτικός υλισμός (εάν σας φαίνεται μία αντίφαση στους όρους, μην δώσετε το φταίξιμο σε εμένα)που στην μασονία εκφράζεται ως φυσιοκρατισμός  και ορθολογισμός, και είναι προφανώς οι πολιτιστικές ρίζες του διαλεκτικού και μαρξιστικού υλισμού. Η ιστορική λειτουργία της μασονίας υπήρξε προκαταρτική στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας μεσσιανικής κυβέρνησης: Η καταστροφή της συμμαχίας του θρόνου με τον Βωμό (την εκκλησία), δηλαδή, των αυτοκρατοριών των οποίων η πολιτική εξουσία είχε ένα χρίσμα , μία θρησκευτική ευλογία: Η καθολική αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η Ορθόδοξη αυτοκρατορία του Τσάρου, και η Οθωμανική αυτοκρατορία, στην οποία ο σουλτάνος ήταν ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων. Επειδή αυτές οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικές, το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την καταστροφή τους, ( βλ. προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου εδώ ) ήταν η δημιουργία και η διάδοση εκείνης της συλλογικής ψυχικής κατάστασης που ονομάζεται εθνικισμός, η ιδέα ότι κάθε έθνος πρέπει να έχει ένα κράτος, ή καλύτερα, ότι κάθε κράτος πρέπει να έχει την φυσιοκρατική του βάση στην ενότητα του αίματος, της γλώσσας και της γης. Φυσικά οι εθνικισμοί και οι διάφοροι υποκινητές τους(για παράδειγμα ο Γκαριμπάλντι, ο Ματσίνι, ο Κεμάλ Ατατουρκ κλπ)ήταν μία μεταβατική φάση προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας· χρησιμεύουν μόνον στην εγκατάσταση φυσιοκρατικών μορφών κρατικής εξουσίας (δηλαδή βασισμένες στην βιολογική διάσταση)εντελώς εκκοσμικευμένες. Σήμερα η ίδια μασονική σκέψη διακηρύσσει και προωθεί την Ευρωπαϊκή  Ένωση ως ξεπέρασμα των εθνικών κρατών.

ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ...

                  

Γράφει ο  Ιωάννης  Αυξεντίου.

O Aldo Moro

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας πρέπει να εξετάζεται και να ερμηνεύεται ανάλογα με την ιστορική περίοδο, την ιδιομορφία της χώρας στην οποία εμφανίζεται, αλλά και τις γεωπολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε εκείνη την δεδομένη στιγμή. Σε αυτό το άρθρο και σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου του Θεόδοτου (βλ. εδώ) θέλουμε να παρουσιάσουμε και να αναλύσουμε ποιοι είναι τρόποι με τους οποίους στην εποχή μας δημιουργείται αυτό το φαινόμενο, παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα. Πρώτα από όλα πρέπει να τονιστεί ότι πολύ σπάνια οι τρομοκρατικές οργανώσεις ξεφεύγουν από τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών , ιδιαίτερα εκείνων των κρατών που έχουν ιδιαίτερη παράδοση σε αυτόν τον τομέα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse) στην Ιταλία: Όπως προκύπτει από τα δικαστικά έγγραφα η ισραηλινή Μοσάντ είχε έλθει σε επαφή με έναν από τους αρχηγούς των Ερυθρών Ταξιαρχιών, λέγοντας του ότι: «Αν θέλετε μπορούμε να σας βοηθήσουμε διότι η ύπαρξη σας μας βολεύει, μας εξυπηρετεί.» (Για μία εμπεριστατωμένη ανάλυση του συμβάντος εδώ και εδώ ). Ανεξάρτητα από το εάν οι Ερυθρές ταξιαρχίες δέχτηκαν ή όχι αυτή την βοήθεια, το κρίσιμο στην όλη ιστορία είναι ότι οι υπηρεσίες του Ισραήλ και άρα της Αμερικής γνώριζαν πολύ καλά ποια ήταν τα μέλη των ερυθρών ταξιαρχιών και τα άφηναν ανενόχλητα να δρουν για όσο καιρό τους  βόλευε. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη μορφή τρομοκρατίας, όταν δηλαδή μία μυστική υπηρεσία γνωρίζει τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης και τα αφήνει να δρουν επειδή εξυπηρετούν τα γεωπολιτικά της σχέδια και επίσης, γνωρίζοντας τα μπορεί να τα εκβιάζει και να τα κατευθύνει. 

ΤΑ ΠΑΧΥΔΕΡΜΑ, Η ΩΣΜΩΤΙΚΗ ΜΕΜΒΡΑΝΗ, ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

η ωσμωτική μεμβράνη

Όσοι θέλουν να θυμηθούν τι είναι μία ωσμωτική μεμβράνη, μπορούν να ανοίξουν ένα βιβλίο φυσικής του Λυκείου: πρόκειται για μία ημιπερατή μεμβράνη που όταν έρχεται σε επαφή με ένα διάλυμα επιτρέπει το πέρασμα μόνον των σωματιδίων που έχουν ένα ορισμένο μέγεθος. Φαίνεται λοιπόν ότι μία τέτοια μεμβράνη έχει απλωθεί σε όλη την πολιτική κοινωνία της χώρας μας, επιτρέποντας το πέρασμα στις θέσεις εξουσίας μόνον εκείνων των πολιτικών που έχουν την ποιότητα του παχύδερμου. Όσοι ομιλούν για την ανάγκη γκρεμίσματος του συστήματος, θα έπρεπε να επικεντρώσουν τις νοητικές τους προσπάθειες στο πως θα μπορούσε να καταστραφεί αυτή η μεμβράνη ή να αλλάξει το μέγεθος των πόρων της. Εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Μέχρις όμως να βρεθεί αυτός ο τρόπος, θα ήθελα να σχολιάσω την πολικό-κοινωνική συμπεριφορά αυτών των παχύδερμων και τις επιπτώσεις της στην  Ελληνική κοινωνία.

Πιστεύω λοιπόν ότι ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία μας ο Ελληνικός λαός δεν ήταν τόσο μόνος ψυχολογικά, πνευματικά και γενικότερα υπαρξιακά. Ένας λαός που βιώνει μία απέραντη μοναξιά. Η μόνη καθημερινή ''συντροφιά'' του είναι οι λεγόμενοι…''στόχοι'':  πως θα μειωθεί το έλλειμμα, πως θα ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός, πως θα γίνουμε ανταγωνιστικοί και άλλοι τέτοιοι θαυμαστοί και ''ανώτεροι'' στόχοι ,προτάσσονται στον Ελληνικό λαό κάθε βράδυ από τα τηλεοπτικά κανάλια και τις ομιλίες κάποιων νεκρόφιλων πολιτικών που ομοιάζουν με  το πρόσωπο του "Νοσφεράτου". (Μία από τις διάφορες θεωρίες για την προέλευση του ονόματος "Νοσφεράτου", αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από το Ελληνικό "νοσοφόρος''. Στην ταινία, ο Νοσφεράτου μετέδωσε  την πανούκλα στην Βρέμη το 1838. Στην Ελλάδα ο ''Νοσφεράτου'' κρύβεται μέσα στα κομματικά γραφεία ).

ΥΠΟΠΤΗ ΜΑΝΙΑ

                                                

Γράφει  ο  Ελευθέριος Αναστασιάδης

η θεμελίωση της δημοκρατίας

Ασφαλώς όλοι θα έχετε διαπιστώσει την μανία με την οποία τα αστικά πολιτικά κόμματα υπερασπίζονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η δημόσια άρνηση  αυτού του είδους πολιτεύματος, θεωρείται πλέον θανάσιμο αμάρτημα το οποίο πρέπει να εξομολογηθείτε στον πνευματικό σας.  Εάν υβρίσεις τα Θεία κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, μάλιστα αν τα υβρίζεις συχνά μπορεί να βολευτείς και σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Εάν υβρίσεις την "δημοκρατία μας" μπορεί και να σε πάνε στα κάτεργα. Αυτό το γεγονός δημιουργεί εύλογες υποψίες για τους εξής λόγους

Α) Παρατηρείται το φαινόμενο ότι όσο περισσότερο λαμόγιο είναι ένας πολιτικός, όσο περισσότερο κλέφτης και απατεώνας, με τόσο μεγαλύτερη θέρμη υποστηρίζει την δημοκρατία. Θυμηθείτε τους δημοκρατικούς λόγους και τον "αγώνα για την δημοκρατία" όσων σήμερα είναι έγκλειστοι στον Κορυδαλλό.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ιταλία, δεκαετία 1970

Οι πολιτικοί αναλυτές και οι ιστορικοί γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβη στην Ιταλία την δεκαετία του 1970: Με την βοήθεια νατοϊκών και σιωνιστικών μυστικών υπηρεσιών, η τρομοκρατία άνθησε και  η χώρα έφτασε στα  πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, με  απώτερο σκοπό η Ιταλία να μην αλλάξει γεωπολιτικό στρατόπεδο. Δηλαδή, να μην παραβιαστεί ο κανόνας της «ισορροπίας μεταξύ των αντίθετων δυνάμεων» που επί πολλά χρόνια είχε επιβάλλει στον κόσμο το Προτεσταντικό-σιωνιστικό establishment. 

Βέβαια αυτές οι εποχές πέρασαν, αλλά οι μέθοδοι έλεγχου των κοινωνιών δεν αλλάζουν. Στις ημέρες μας η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνον μέσα σε ένα κυκλώνα οικονομικών δυσχερειών αλλά και στην αρχή, για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση, πολύ σημαντικών ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, με την σχεδόν εξαφάνιση κάποιων κομμάτων και την ταυτόχρονη εμφάνιση σχηματισμών, που όπως οι ίδιοι δηλώνουν, είναι αντισυστημικοί, δηλαδή θέτουν τον εαυτό τους εκτός του καθιερωμένου δυτικού αστικού-πολυπολιτισμικού μοντέλου. Εν τω μεταξύ, σε όλη την Ευρώπη παρατηρείται μία άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων ή άλλων σχηματισμών που εναντιώνονται στο προαναφερθέν πολυπολιτισμικό μοντέλο. 

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

Ο Θεόδοτος καλεί τους αναγνώστες του να διαβάσουν, ή καλύτερα, να απολαύσουν  αυτό  το  ξεχωριστό  άρθρο  το  οποίο θα έπρεπε να διδάσκεται στα λύκεια και τα πανεπιστήμια της  χώρας  μας. Ποιοι όμως να το διδάξουν;

Άρθρο του Maurizio Blondet 

Μετάφραση -επιμέλεια Αναστάσιος  Γιαννάς

Στις ρίζες του Δυτικού πολιτισμού η Σπάρτη και η Αθήνα αντιπαρατίθενται σαν δύο διαφορετικά αρχέτυπα. Η Αθήνα είναι η συζήτηση, η Σπάρτη η σιωπή. Η Αθήνα μας άφησε τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο, τα ανάγλυφα του Φειδία• η Σπάρτη μερικές βουβές πέτρες (δεν είχε άλλα τείχη, όπως λεγόταν, από τα στήθη των πολιτών της).

Η Αθήνα είναι η αγορά της πολιτικής διαμάχης, η Σπάρτη ένα αυταρχικό σύστημα, όπου ο καθένας ανήκει στο κράτος. Η Αθήνα είναι η ελευθερία, η Σπάρτη η στρατιωτική πειθαρχία. Η Αθήνα δίνει, κατά μία έννοια, αρχή στην νεωτερικότητα και στην κοσμική θέαση του ανθρώπου, εικάζει πάνω στους θεούς και αμφιβάλει-ενώ η Σπάρτη μένει ακίνητη σε μία ιεροτελεστική και πολεμική αντίληψη της πόλεως. Η Αθήνα κατοικείται από άτομα, η Σπάρτη από μία αρχαϊκή και συμπνέουσα φάλαγγα.   

        

Προπάντων: Η Αθήνα παρήγαγε μία τεράστια ποσότητα και ποιότητα λέξεων-λόγος• διάλογοι, φιλοσοφία, σοφίσματα, γενικά αυτό που εμείς ονομάζουμε «κουλτούρα», «ιστορία», «έκφραση», «κριτική»• η Σπάρτη μία αινιγματική και μονολιθική σιωπή: μόνον κάποιο ρυθμικό πολεμικό άσμα του Τυρταίου.      

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει  ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Σε προηγούμενο άρθρο μας σκιαγραφήσαμε την Ουσία του κόμματος της ΝΔ. Τώρα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το ίδιο για την Ουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε κόμμα και κάθε ιδεολογία έχουν μία φαινομενική όψη η οποία αποτελείται από «στολίσματα» και «περισπασμούς του νοός».

Τα «στολίσματα» είναι οι διάφορες γενικόλογες αναφορές για την «κοινωνική δικαιοσύνη», τα «δικαιώματα των εργατών», την « ισότητα» κλπ.

Οι «περισπασμοί  του  νοός» είναι οι εκλαϊκευμένες θεωρίες περί της «προόδου»,  της  «ελευθερίας», της «αξίας της διαφορετικότητας» κλπ.

Για να ανιχνεύσουμε λοιπόν την Ουσία ενός κόμματος πρέπει να διαπεράσουμε το τοίχος αυτών των φαινομενικών στοιχείων του και να δούμε ποιος είναι ο υπαρξιακός- οντολογικός πυρήνας της ιδεολογίας και των πρακτικών του .

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Υποτίθεται, ότι ένα κόμμα θα έπρεπε να εκφράζει μία ιδεολογία, ένα όνειρο που θέλει να πραγματώσει, μία άποψη του κόσμου που θέλει να εδραιώσει. Αυτό  τουλάχιστον προσπαθούν  να πείσουν τους ψηφοφόρους τους  τα πολιτικά  κόμματα. 

Η περίπτωση του κόμματος  της  ΝΔ είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των υπολοίπων κόμματων, τα οποία σχεδόν όλα έχουν το καθένα την δική  του  ιδεολογία  και  κοσμοθεωρία. Πράγματι,  αυτό το  κόμμα  δεν περιέχει  καμία  ιδεολογία, κανένα όνειρο, καμία  άποψη  για  τον κόσμο. Ο μόνος στόχος του είναι η ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, δηλαδή, οτιδήποτε υπάρχει, και είναι καθιερωμένο από  τις  δυνάμεις  εκείνες  που έχουν τον έλεγχο των καταστάσεων. Οτιδήποτε υπάρχει, όπως και εάν  υπάρχει. Η ΝΔ δεν είναι πολιτικό κόμμα, είναι ένα κλαμπ που βγάζει  διαχειριστές του status quo. Στην ερώτηση λοιπόν, «ποια είναι η ουσία της ΝΔ;», η απάντηση είναι: «Το τίποτα». Στην ερώτηση, «ποιος είναι ο στόχος της ΝΔ», η απάντηση είναι: «Το εξουσιάζειν». Επειδή λοιπόν η ουσία της ΝΔ είναι το τίποτα, αυτό την  κάνει να διακατέχεται από δύο στοιχεία:

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΛΗΡΟΝOΜΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ARNOLD TOYNBEE

Άρθρο του Stefano Arcella (Centro Studi La Runa)

Mετάφραση: Αναστάσιος Γιαννάς

Η πρόσφατη διπλωματική πρωτοβουλία του Vladimir Putin σε σχέση με την Συριακή κρίση επαναπρότεινε και αναζωπύρωσε τον διεθνή ρόλο της Ρωσίας, μετά από μία εικοσαετία αδράνειας, αποτέλεσμα του διαμελισμού και της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Προηγουμένως, με διάφορες επιλογές στην εσωτερική πολιτική (η ποινική δίωξη εναντίον των Femen, ο αγώνας εναντίον της επιχειρηματικής-οικονομικής ολιγαρχίας που δρούσε για ξένα συμφέροντα, η πολεμική και η αντίθεση στο δυτικό μοντέλο των υιοθετήσεων από μέρους των γκέι), ο Πούτιν τέθηκε ως εκφραστής ενός εναλλακτικού μοντέλου από εκείνο του ''πολιτικά ορθού'' αμερικανικής προέλευσης. Διαφοροποιούμενος ακόμη και από άλλους εκπροσώπους της  Ρωσικής άρχουσας τάξης που εκφράζουν μία πιο φίλο-δυτική στάση. Στην παρούσα Συριακή κρίση, η Ρωσία εκφράζει μία πολυπολική γεωπολιτική που συγκεκριμενοποιήθηκε στην έκβαση του G20 στην Αγία Πετρούπολη, στο οποίο η εναντίωση της  στην αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Συρία συγκέντρωσε γύρω από αυτήν τις χώρες BRICS (Βραζιλία, [Ρωσία], Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Ο Ρώσος πρόεδρος όμως κατανόησε ότι δεν ήταν αρκετό να περιοριστεί να πει όχι στον πόλεμο στην Συρία, αλλά χρειαζόταν να θέσει στο πεδίο μία διπλωματική πρωτοβουλία που θα αφαιρούσε από τον Ομπάμα το πρόσχημα των χημικών όπλων για μία στρατιωτική επέμβαση υπό τον μανδύα των ανθρωπιστικών δικαιολογιών, και συνδεδεμένη, στην πραγματικότητα, σε ένα ακριβές γεωπολιτικό σχέδιο διαμελισμού και αποσταθεροποίησης των ισχυρών πολιτικών δυνάμεων του αραβικού κόσμου και της  μέσης ανατολής πιο ειδικά, ώστε να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και να παγιώσει την στρατιωτική και πολιτική υπεροχή του Ισραήλ.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Πρώτος ο Πλάτωνας το είχε διαπιστώσει: Οι δημοκρατίες ευθύνονται για την γέννηση των τυραννιών, δηλαδή, των δικτατοριών. Αφού λοιπόν τις γεννήσουν, μετά κλαίγονται ότι η δημοκρατία…''απέθανε''.  Όμως  ένα άλλο χαρακτηριστικό των δημοκρατιών, είναι να φέρονται οι ίδιες δικτατορικά, όταν δουν ότι απειλούνται τα συμφέροντα τους. Θα προσπαθήσουμε  λοιπόν να περιγράψουμε τι συνέβη στην Ελλάδα αυτές τις ημέρες. Πρώτα όμως θέλουμε να επισημάνουμε, ότι όσα θα γράψουμε δεν αποτελούν υπεράσπιση του κόμματος της Χρυσής Αυγής, μια που δεν έχουμε σχέσεις με κανένα πολιτικό κόμμα ή οργάνωση, και κάθε φαινόμενο που εξελίσσεται εντός του Ελλαδικού και Ευρωπαϊκού μετανεωτερικού χωροχρόνου, ο Θεόδοτος το αντιμετωπίζει με κριτική ματιά. 

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ: ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Γράφει ο  Ιωάννης  Αυξεντίου

Πιστεύουμε ότι πρέπει να επέμβει κάποιος εισαγγελέας ή έστω, αν δεν υπάρχει ακόμη το «νομοθετικό πλαίσιο», οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι πολιτικοί μας να φροντίσουν να καταθέσουν μία «πράξη νομοθετικού περιεχομένου», ώστε να συλλαμβάνεται άμεσα όποιος κατέχει, διακινεί ή διαφημίζει τα βιβλία αυτού του επικίνδυνου ρατσιστή και ομοφοβικού, που ονομάζεται Πλάτωνας. Είναι αδιανόητο τα βιβλία του να κυκλοφορούν ελεύθερα στη «χώρα που γέννησε τη δημοκρατία». Να συγκληθεί άμεσα το «συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών»  και να λάβει  θέση γι’ αυτό  το τόσο σοβαρό ζήτημα, για το οποίο, το επισημαίνω, ζήτησαν και εξηγήσεις από τον ΟΗΕ.

Παραθέτω μερικά από όσα ανήκουστα γράφει αυτός ο σκοταδιστής, αντί-δημοκράτης, οπισθοδρομικός, συγγραφέας (φιλόσοφος ούτε που να το συζητάμε):

ΕΡΓΑΣΙΑ: Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Κείμενο βασισμένο σε εργασίες  του  Massimo Fini  και του Αναστασίου  Γιαννά

Μπορείτε να κατανοήσετε πόσο σημαντική αξία θεωρείται η εργασία στην σύγχρονη εποχή, εάν σκεφτείτε ότι υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες,  όπως η Ιταλία, που το Σύνταγμα τους αρχίζει με μία φράση γεμάτη επισημότητα: ''Η Ιταλία είναι μία δημοκρατία βασισμένη στην εργασία''. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Στην προ- βιομηχανική εποχή η εργασία ήταν εάν όχι ακριβώς μία απαξία, τουλάχιστον ένας δυσάρεστος ιδρώτας στο μέτωπο.Σε άλλους πολιτισμούς  η εργασία δεν υπήρξε ποτέ μία αξία και σε μερικούς, εκείνους που γλύτωσαν από την επίθεση της οικονομίας μας, δεν το έγινε ποτέ. Στην Ευρώπη η εργασία ανάγεται σε αξία μόνον με την βιομηχανική επανάσταση. Τόσο για τους φιλελεύθερους όσο και για τους μαρξιστές. Για τον Μαρξ  είναι η ''ουσία της αξίας'' (δεν είναι τυχαίο ότι ο Stakhanov υπήρξε ένας ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης), για τους φιλελεύθερους είναι εκείνος ο παράγοντας που, συνδυαζόμενος με το κεφάλαιο, δίνει την φημισμένη ''υπεραξία''

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗ: ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

Πηγή: Identità.com.

Μετάφραση & σχολιασμός: Ελευθέριος Αναστασιάδης.

 

 

Ο Peter Hitchens

Ο Peter Hitchens  πρώην οπαδός της ριζοσπαστικής αριστεράς, μέλος των  Τροτσκιστικών σοσιαλιστών από το 1969 έως το 1975, σήμερα γνωστός δημοσιογράφος, έχοντας μετανιώσει για το παρελθόν του, γράφει στην Mail on Sunday την ομολογία του και ταυτόχρονα καταγγέλλει: "Πως εγώ είμαι εν μέρει υπεύθυνος για την μαζική μετανάστευση."

 Όταν ήμουν ένας μαρξιστής επαναστάτης, είμασταν όλοι υπέρ της όσο δυνατόν μεγαλύτερης μετανάστευσης. Όχι γιατί μας άρεσαν οι μετανάστες, αλλά γιατί δεν μας άρεσε πως ήταν η Βρετανική κοινωνία. Είδαμε τους μετανάστες -από οποιοδήποτε μέρος- ως συμμάχους ενάντια στην συντηρητική  κοινωνία που ήταν ακόμη η χώρα μας στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Θέλαμε να τους χρησιμοποιήσουμε σαν λοστό. Επίσης, μας άρεσε να αισθανόμαστε ''ανώτεροι'' από τους κοινούς ανθρώπους - συνήθως των πιο φτωχών ζωνών της Μ. Βρετανίας- που είδαν τις συνοικίες τους να μεταμορφώνονται ξαφνικά σε δήθεν ''σφύζουσες κοινότητες''. Εάν είχαν το κουράγιο να εκφράσουν τις πιο ήπιες αντιρρήσεις, αμέσως τους κατηγορούσαμε για ''ρατσισμό''. Ήταν εύκολο.

 

Η ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Άρθρο του Luca Leonello Rimbotti.

Μετάφραση –σχόλια  Ιωάννης Αυξεντίου. 

Η Συντηρητική Επανάσταση-φαινόμενο ουσιαστικά Γερμανικό, αν και όχι μόνον-ήταν μία δεξαμενή ιδεών, ένα εργαστήριο, στο οποίο δημιουργήθηκε ένα κράμα από όλα εκείνα τα ιδανικά που από τη μια πλευρά απέρριπταν τον διαφωτιστικό προοδευτισμό της δύσης, ενώ από την άλλη  υποστήριζαν τον δυναμισμό μιας επανάστασης  με μεγάλο στυλ: όχι με την έννοια της προόδου-εξέλιξης αλλά με την έννοια της επιστροφής, επιστροφή στην εθνική παράδοση, στην  τάξη των φυσικών αξιών, στον ηρωισμό, στην  κοινωνία των ανθρώπων, στην ιδέα ότι η ζωή είναι τραγική αλλά και υπέροχος αγώνας.

Μεταξύ του 1918 και του 1932, αυτά τα ιδανικά απέκτησαν δεκάδες υποστηρικτών υψηλού πνευματικού αναστήματος, κατά μήκος ενός πολύ πλατιού φάσματος ιδεολογικών παραλλαγών: από την μικρή μειοψηφία όσων έβλεπαν στον μπολσεβικισμό την ανατολή μιας νέας κοινοτικής αντίληψης, έως τη μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που αντίθετα αγωνίζονταν για την ακραία εδραίωση του ευρωπαϊκού πεπρωμένου στην εποχή της μαζικής τεχνολογίας, διατηρώντας άθικτες, ή μάλλον επαναπροτείνοντας με επαναστατικό τρόπο τις παραδοσιακές αξίες που ήταν συνδεδεμένες με τις ρίζες του λαού: ταυτότητα, ιστορία, φυλή, γη-πατρίδα, πολιτισμός. Μεταξύ αυτών των τελευταίων, οι πιο σημαντικοί ήταν προσωπικότητες του μεγέθους του Carl Schmitt,  Jünger, Moeller van den Bruck, Heidegger, Spengler, Thomas Mann, Sombart, Benn, Scheler, Klages, και πολλών  άλλων. Σε αυτά τα χαοτικά Σόδομα που ήταν η δημοκρατία της Βαϊμάρης- όπου η κρίση του Ράιχ είχε αναγνωστεί ως η κρίση ολόκληρης της φιλελεύθερης Δύσης-όλοι αυτοί οι διανοούμενοι είχαν έναν κοινό παρονομαστή: να συμμετάσχουν στον αγώνα για να αντισταθούν  στην κατάρρευση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, αποκαθιστώντας την παραδοσιακή τάξη πάνω σε σύγχρονες βάσεις, διαμέσου της επανάστασης.

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ: OI ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ

Το παρακάτω άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο β΄ τεύχος του περιοδικού "Νέα Πολιτική"


Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος
 

Αντίθετα με ό,τι ακόμη και τώρα παραμένει πιστευτό, το κομβικό σημείο της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ούτε η ρύθμιση του ζητήματος των  ελληνοτουρκικών συνόρων ούτε, βέβαια, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο διακανονισμός και των δύο αυτών ζητημάτων, πράγματι, ανάγεται σε χρονική περίοδο πολύ πρωτύτερη όχι μόνο από τη σύρραξη των ετών 1919-1922 στην οποία δραματικώς αποδύθηκε η χώρα μας αλλά ακόμα και από τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20^ού αιώνα. Η ανταλλαγή των πληθυσμών, συγκεκριμένα, είχε προαποφασιστεί ήδη κατά τις αρχές του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου. Αυτό ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος το είχε κατηγορηματικώς ανακοινώσει στον φίλο του Take Ionescu,  Ρουμάνο πολιτικό και ομοϊδεάτη του: Παρακαλώ ν’ανακοινώσετε τω κ. Ιωνέσκω, τηλεγράφησε ο πρώτος στην ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι περί τα τέλη του 1914, …ότι συμφωνώ μετ’αυτού ότι επικράτησις των Γερμανικών δυνάμεων θα ήτο ολεθρία δια την ελευθερίαν γενικώς της Ευρώπης και δια την ανεξαρτησίαν ειδικώς των μικρών κρατών. Νομίζω δια τούτο ότι πάντες έχομεν καθήκον  να συντελέσωμεν εις την επικράτησιν της Τριπλής Συνεννοήσεως [= Entente], και η Ελλάς είναι ετοίμη να συμπράξη μετά των δυνάμεων τούτων εάν και η Βουλγαρία επείθετο να βαδίση μεθ’ημών ή τουλάχιστον εξησφαλίζετο εντελώς η ουδετερότης αυτής. Δεν αντιτιθέμεθα δια τούτο κατά ενδεχομένης αυξήσεως της Βουλγαρίας είτε εν Θράκη εις βάρος της Τουρκίας είτε εν Μακεδονία δια παραχωρήσεων εκ μέρους της Σερβίας εις ας αύτη ήθελε στέρξει μετά την μεγέθυνσίν της προς άλλην κατεύθυνσιν. Ούτε κατά παραχωρήσεων εκ μέρους της Ρουμανίας εις ας αύτη φαίνεται τελευταίον διατεθειμένη αντιτασσόμεθα… Εν πάση περιπτώσει [όμως] η Ελλάς ουδέν δύναται να παραχωρήση εκ του εδάφους της εις την Βουλγαρίαν. Η Ελλάς, εάν επρόκειτο να παραχωρήση, θα έπρεπε είτε να παραχωρήση ελληνικωτάτους πληθυσμούς… είτε να εκθέση την ασφάλειαν των συνόρων της προς την Θεσσαλονίκην. Ουδέτερον τούτων δύναται να πράξη λαμβανομένου μάλιστα υπ΄όψιν ότι αξία λόγου αύξησις αυτής προς άλλας διευθύνσεις δεν είναι δυνατή ένεκα της διασποράς των εν Τουρκία ζώντων Ελλήνων. Ο εθνικός όγκος των εν τω κόσμω Βουλγάρων είναι μικρότερος των 5.000.000 ψυχών. Ο Ελληνικός εθνικός όγκος είναι μεγαλύτερος κατά 70%. Δια τον μείζονα τούτον εθνικόν όγκον, όστις μοιραίως είναι προωρισμένος να συγκεντρωθή εντός των ορίων του ελευθέρου Βασιλείου, αξιούμεν έδαφος το οποίον [να] μη είναι μικρότερον του Βουλγαρικού. Δύναταί τις να μας θεωρήση απαιτητικούς δια τούτο;[1]   

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΦΙΛΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ !

Αυτό  το άρθρο του ιταλού  συγγραφέα  Claudio Mutti  αναφέρεται σε πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ιταλία, αλλά όπως θα διαπιστώσετε, έχουν γενικότερο ενδιαφέρον.

Μετάφραση : Ιωάννης Αυξεντίου

Ο Furio Colombo στα γραφεία της Unita

Μερικές φορές  σκεφτόμουν ότι στον άμοιρο Giuseppe Bottazzi (κωμική φιγούρα του ιταλικού κινηματογράφου, ένας κομμουνιστής δήμαρχος) τον επονομαζόμενο Peppone, θα πρέπει να τρίζουν τα κόκαλα του στο τάφο, εάν με κάποιο τρόπο μπορούσε να μάθει, ότι εκείνη που υπήρξε η πιο δοξασμένη εφημερίδα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ,“L’Unità”,  αυτή τη στιγμή (περίοδος 2001-2005) διευθύνεται  από τον Furio Colombo, που στις Ηνωμένες Πολιτείες οι συμπατριώτες του τον αποκαλούν “Mister FIAT”…(υπήρξε αντιπρόσωπος της Fiat και είναι ιουδαϊκής καταγωγής). Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα το σκανδαλώδες σε αυτό το  άθλιο τέλος της εφημερίδας που ιδρύθηκε από τον Antonio Gramsci. Habent sua fata libelli (τα βιβλία έχουν την μοίρα τους). Το ίδιο και οι εφημερίδες.

 Σε μία σημείωση της έκδοσης του 1950 του βιβλίου του Antonio Gramsci, Αμερικανισμός και Φορντισμός (εννοεί τον βιομήχανο Henry Ford) αναφέρεται ότι ο γερουσιαστής   Giovanni Agnelli (ιδιοκτήτης της Fiat) είχε κάνει ''προτάσεις'' προς την ομάδα του Gramsci και του Togliatti, στο όνομα μιας υποτιθέμενης  "σύμπτωσης συμφερόντων μεταξύ των εργατών της μεγάλης βιομηχανίας και των καπιταλιστών της ίδιας βιομηχανίας." Στο βιβλίο ο ίδιος ο Gramsci μιλά με συνοπτικό και ασαφή τρόπο, για μία «χρηματοδότηση του Agnelli» και για «απόπειρες του Agnelli να απορροφήσει την αριστερή ομάδα  «Ordine Nuovo» («Νέα τάξη», να μην συγχέεται με την ομώνυμη άκρο-δεξιά οργάνωση). Δεν υπάρχει τίποτα να εκπλαγείτε: είναι ο Antonio Gramsci που υποστήριξε διαμέσου της κομμουνιστικής οργάνωσης «Ordine Nuovo» που ιδρύθηκε από αυτόν και τον Togliatti το 1919, μία «μορφή αμερικανισμού αποδεκτή από τις εργατικές μάζες». Για τον Gramsci, πράγματι, υπάρχει ένας κύριος εχθρός,  ο οποίος είναι, αναφέρουμε  επί λέξει, «η παράδοση», «ο ευρωπαϊκός πολιτισμός (…), η παλαιά και αναχρονιστική ευρωπαϊκή κοινωνική δημογραφική δομή». Πρέπει λοιπόν να ευχαριστήσουμε, λέει, «την παλαιά πλουτοκρατική τάξη, γιατί προσπάθησε να  εισαγάγει μία σύγχρονη μορφή παραγωγής και  τρόπου εργασίας, η οποία προσφέρεται από τον πιο τελειοποιημένο αμερικανικό τύπο, την βιομηχανία του Henry Ford. Και η πλουτοκρατική τάξη, στο πρόσωπο του γερουσιαστή Agnelli, εντόπισε αμέσως τους  συντρόφους της…

Η ΘΗΛΥΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΙΤ

                    
Άρθρο του Alain De Benoist
Μετάφραση-σχόλια Αναστασίου Γιαννά.

Φρόϋντ, ουισκάκι, αυταρέσκεια και αποβλάκωση

Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη)• οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης• η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά  προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού• η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί• η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης• ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας• η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»)• η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου•  η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του• το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου• τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα  ούτε σταθερά σημεία αφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο.

EΥΡΩΠΗ, ΑΝΑΣΤΗΣΟΥ!

Πηγή: Identità e Tradizione
Μετάφραση–επιμέλεια: Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Ludwig Fahrenkrog, η Γη των Προγόνων μας

Ως ευρωεθνικιστές  έχουμε  το επιτακτικό καθήκον να είμαστε καλοί πατριώτες ευρωπαίοι. Δηλαδή την ηθική υποχρέωση να υπερασπίσουμε τις δικές μας κοινότητες του Αίματος και του Εδάφους, να αντιταχθούμε με όλες τις δυνάμεις μας στα κακά που από πολύ καιρό πλήττουν την Ευρώπη: την αλλογενή μετανάστευση, την μασονική παγκοσμιοποίηση, τον κομμουνιστικό υλισμό, τον καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Από την παράδοση προέρχεται η αληθινή έννοια της πατρίδας, που ο αρχηγός των εξεγερμένων της Βανδέας François de Charette, σε θανάσιμο αγώνα εναντια στους ιακωβίνους επαναστατες, εξέφρασε με πληρώτητα: «Η πατρίδα για εμας είναι τα χωριά μας, οι εκκλησίες μας, οι τάφοι μας, όλα αυτά που οι πατέρες μας αγάπησαν πριν από εμας. Η πατρίδα μας είναι η πίστη μας, η γη μας…». Πατριώτες λοιπόν, ριζωμένοι στην αγάπη για τους Λαούς της Ευρώπης, για τις Εθνικες  κοινοτητες μας, για την Παραδοσή μας, για την Ιστορία μας, για την χιλιόχρονη Πίστη μας. Τυλιγμένοι μέσα σε χιλιόχρονες σημαίες που ποτέ δεν γνωρισαν την ήττα, σημαίες που παραλάβαμε από τους προγόνους μας ως κληρονομιά των ένδοξων εποχών, και που σήμερα τις κυματίζουμε ξανά στον ορμητικό άνεμο της ιστορίας. Η παγκοσμιοποίηση, που δεν είναι μία συνομοσιολογική εφεύρεση, αλλα αντίθετα ένα σχέδιο κοινωνίας, ολοκληρωμενο, οργανικό (επεξεργασμενο σε μασονικά-τεχνοκρατικά περιβάλλοντα) που προχώρησε με σταδιακά βήματα (για να γίνει πιο ''ευπεπτο'' στους λαούς) έχει ως τελικό σκοπό να επιβάλλει μία Νέα Παγκόμια Τάξη, θεμελιωμενη πάνω στην καταστροφή και στα συντρίμια της εθνικής ταυτοτητας και της Παράδοσης των ευρωπαίκων λαών. Ενα συγκεκριμένο σχεδιο που θα επιριάσει κάθε όψη της ζωής μας. Μαζικές εισβολές αλλοδαπών, κοινωνίες πολυφυλετικές, καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας, υπογεννητικότητα, καταστροφή της κοινωνικης πρόνοιας, θρησκευτικός συγκριτισμός: αυτά είναι τα τοξικά συστατικά της  νέας τάξης που συγκεκριμένα οικονομικά, πολιτικά και αποκρυφιστικά περιβάλλοντα εισαγάγουν για να μεταμορφώσουν ή πιο σωστά, για να υπονομέψουν τις χιλιόχρονες κοινότητες του Αίματος και της Γης. Μία πραγματική μυστική κυβερνηση που κινείται  στα παρακήνια της επίσημης πολιτικής, με  τεράστια δύναμη, πρσγματοποιεί  το τόσο εξυμνημενο «παγκόσμιο χωριό».

Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 14 ΠΡΟΣ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922 ΣΤΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

H ιστοριογραφία υπήρξε ανέκαθεν ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και δυστυχώς προπαγάνδας. Στην μαρξιστοκρατούμενη χώρα μας, όπως είναι αναμενόμενο, η αριστερά μέσα στο αντιδεξιό μένος της έχει φτάσει να ηρωοποιεί οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ως αντιδεξιό. Έτσι σεξουαλικά διεστραμμένοι απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου (Άρης Βελουχιώτης) κατέληξαν να θεωρούνται ήρωες, πολιτικοί απατεώνες (Κώστας Σημίτης) λαμβάνουν τον τίτλο του σοβαρού καθηγητή κ.λπ. Και η μυθολογικοποίηση δεν περιορίζεται μόνο σε προσωπικότητες αλλά δημιουργεί και περιστατικά από το πουθενά, έτσι μαθαίνουμε για θρυλικές νεαρές κρητικοπούλες οι οποίες άνευ εκπαίδευσης χειρίζονται άριστα γερμανικά οπλοπολυβόλα και εξοντώνουν διμοιρίες επί διμοιριών επίλεκτων γερμανικών σωμάτων και πάει λέγοντας.  Όμως καμία άλλη πλαστογράφηση της ιστορίας από τις δυνάμεις της "προόδου" δεν είναι τόσο ξεδιάντροπη όσο η υπόθεση του Ν.Πλαστήρα.

Το περιεκτικό άρθρο που θα διαβάσετε παρακάτω αποδεικνύει πως τα όσα λέγονται περί γενναίας αντίστασης του Πλαστήρα στο Σαγγάριο είναι στη πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο από ότι συνέβει. Ο Ν.Πλαστήρας όχι μόνο εγκατέλειψε την θέση που διατάχθηκε να υπερασπιστεί παραβαίνοντας διαταγές, αλλά και λόγω της υποχώρησης του έδωσε μια ανέλπιστη ευκαιρία στα επιτεθέμενα τουρκικά στρατεύματα να κυκλώσουν τον ελληνικό στρατό. Με λίγα λόγια ο Ν.Πλαστήρας όχι μόνο δεν έσωσε την τιμή του ελληνικού στρατού όπως θέλει η επίσημη ιστοριογραφία, αλλά υπήρξε ο κύριος αίτιος της ήττας του στο Σαγγάριο.

γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

από δειλός λιποτάκτης, εθνικός ήρωας

   Από την επίσημη έκθεση του Διοικητή της IV Μεραρχίας Υποστρατήγου Δημαρά:

  "Κρίνω αναγκαίον να αναφέρω ενταύθα, ότι μέχρι σήμερον αγνοώ πού ήχθη το Απόσπασμα Πλαστήρα κατά την νύκτα τής 14ης προς τήν 15ην Αυγούστου. Ένεκα της μη παρουσίας του Αποσπάσματος Πλαστήρα εις την εν λόγω θέσιν του, παρέμεινεν ακάλυπτος εν μέρει ή Μεραρχία μου από Νότου. Της περιστάσεως ταύτης επωφεληθείς ό εχθρός ενήργησε τήν κατ' αυτής αιφνιδιαστικήν επίθεσιν κατά τήν πρωίαν τής 15ης Αυγούστου. Η εκ του αιφνιδιασμού τούτου επελθούσα σύγχυσις της Μεραρχίας ήτο απερίγραπτος. Τμήματα και Σχηματισμοί, χωρίς να βάλλωνται και άνευ διαταγής τινος, έλάμβανον λοξήν διά τών χαραδρών κατεύθυνσιν προς Βορειοδυσμάς, συγκλίνοντες προς το Ρεσίλ — Τεπέ"..

Μετά την Καταστροφή ο Βενιζέλος όρισε Ανακριτική Επιτροπή υπό τον στενό συνεργάτη του Υποστράτηγο  Κ. Μαζαράκη, με εντολή να εντοπίσει τους υπεύθυνους για την διάλυση του στρατού. Η Επιτροπή δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα στοιχεία, επειδή, όπως αναφέρεται στο πόρισμά της, οι αξιωματικοί δεν υπέβαλαν τις εκθέσεις που τους ζητήθηκαν. Επιβεβαίωσε, όμως, το γεγονός ότι υπήρξε κενό στο μέτωπο, από όπου εισόρμησε ο στρατός του Κεμάλ και περικύκλωσε τον ελληνικό στρατό. Στην συνέχεια ορίσθηκε δεύτερη Ανακριτική Επιτροπή, της οποίας το πόρισμα ήταν πιο σαφές:

COMMANDOS, ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΓΑΛΛΙΔΕΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ

γράφει ο Nikolai Romanov

αφιερωμένο στη μνήμη του Dominique Venner

διαμαρτυρία υπερ των νορμάλ οικογενειών

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο ενός αναγνώστη στο άρθρου του κ. Alex Synodinos: To αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και το παράδοξο του σύγχρονου ελληνικού κράτους αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις.

Παραθέτω το απόσπασμα του αναγνώστη το οποίο υπήρξε η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο: “σπάνια η Ελληνική πολιτεία θα κληθεί να αντιμετωπίσει κάποιον από αυτές τις ομάδες, ως παραβάτη...συνήθως αυτά τα άτομα που μετέχουν των ειδικών ομάδων του στρατού, είναι ταπεινοί και υπάκουοι...είναι αυτό που περιγράφουν οι αλήτες της κοινωνικής μηχανικής, ως ήσυχο υποκείμενο...αυτοί οι άνθρωποι των Ειδικών Δυνάμεων που πέρασαν το ¨σοκ¨ της εκπαιδεύσεως, σπάνια αποσχίζονται απο την εντολή του καθεστώτος ...”

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δεξιάς κουλτούρας είναι η αγάπη προς την περιπέτεια,αυτό που λέμε "ζείν επικινδύνως" (vivere pericolosamente έλεγαν οι Ιταλοί Φασίστες). Ακόμα και στις ημέρες ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που κατατάσσονται στις ειδικές ή επίλεκτες μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν δεξιές, συντηρητικές ή έστω πατριωτικές πολιτικές θέσεις και ιδέες . Αυτό το έχετε διαπιστώσει όσοι απο εσάς έχετε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις (Καταδρομείς, Πεζοναύτες, Υποβρύχιοι Καταστροφείς). Αυτό ισχύει ασφαλώς και για όσους εκπληρώνουν την θητεία τους και για τα μόνιμα στελέχη.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

  γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

εμπορική δραστηριότητα στην  αρχαία Αίγυπτο

Παίρνοντας αφορμή από κάποια σχόλια αναγνωστών που ρωτούσαν την γνώμη μας πάνω στα διάφορα οικονομικά συστήματα, όπως ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός κλπ, αποφάσισα να γράψω κάποιες σκέψεις όσον αφορά την σχέση της οικονομίας με την ανθρώπινη φύση. Από την αρχαιότητα λοιπόν μέχρι σήμερα , σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, εφαρμόστηκαν διάφορα οικονομικά συστήματα, άλλα με μεγαλύτερη επιτυχία, άλλα με μικρότερη, και άλλα με καταστροφικές συνέπειες. Το σίγουρο είναι ότι μέχρι τις ημέρες μας, τέλειο ή τουλάχιστον πολύ ικανοποιητικό οικονομικό σύστημα δεν έχει υπάρξει. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, νομίζω ότι έγκειται στην ανθρώπινη φύση που είναι ατελής, και πιο συγκριμένα σε  δύο ιδιότητες της:

Α) Την έντονη τάση της για απόλαυση των υλικών αγαθών.

Β)Την  απέχθεια  της  για  τον  μόχθο.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΩΤΕΡΟ ΤΟΥΣ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Ο Μ.Αλέξανδρος ακούει με προσοχή τον Αριστοτέλη

Σε αυτό το μπλογκ, κατά καιρούς, έχουμε επισημάνει τα διάφορα ελαττώματα των νέο-ελλήνων και όλα τα παρακμιακά φαινόμενα που είναι συνδεμένα με αυτά. Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ελάττωμα, που κατά τη γνώμη μας, παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατηφόρα προς την παρακμή. Δυστυχώς, μετά από πολλά χρόνια διακυβέρνησης από ένα σύστημα του οποίου η βασική τάση δεν ήταν απλώς η ισοπέδωση των πάντων, αλλά η επικυριαρχία του κατώτερου, επιδεινώθηκε ένα στοιχείο, που εξάλλου αποτελεί χαρακτηριστικό της φυλής μας από αρχαιοτάτων χρόνων: Δεν μας αρέσει κάποιος άλλος να θεωρείται ανώτερος από εμάς. Σε αυτές τις δεκαετίες λοιπόν, μάθαμε όχι απλώς να μισούμε τον ανώτερο, αλλά να μην δεχόμαστε καν την δυνατότητα ύπαρξης μιας τέτοιας έννοιας! Οι συνέπειες αυτής της νοοτροπίας δεν είναι καταστροφικές μόνον διότι έτσι καταστρατηγείται κάθε μορφή ιεραρχίας μέσα σε όλες τις κοινωνικές δομές, πολιτικές, εκπαιδευτικές, θρησκευτικές, οικογενειακές κλπ, αλλά και γιατί η απαξίωση του ανώτερου καταστρέφει την διάθεση μας ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ. Ναι αγαπητοί φίλοι, δεν είμαστε πλέον διατεθειμένοι να ακούσουμε, δηλαδή να στοχαστούμε εις βάθος, πάνω σε αυτά που κάποιος άλλος μπορεί να μας προτείνει. Αυτή η νοοτροπία έχει μάλιστα διάφορες διαβαθμίσεις: άλλοι δεν ακούν καθόλου, ολική κώφωση, και άλλοι ακούν μόνο για να μπορέσουν να…αντικρούσουν αυτά που άκουσαν. Αυτή η νοοτροπία λοιπόν, μπορεί να αλλάξει μόνον εάν συμβεί ένας ολοκληρωτικός μετασχηματισμός του πολιτικού, δημοσιογραφικού και εκπαιδευτικού συστήματος.

Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ

Η εργασία που ακολουθεί γίνεται για πρώτη φορά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ο σκοπός της είναι να αναδείξει τις γνωστικές καταβολές του κομμουνιστικού μανιφέστους που γράφτηκε από τους Κ. Μαρξ και Φ.Ενγκελς.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου        

το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης

Πριν αρχίσουμε  αυτή την ανάλυση θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή του αναγνώστη σε  τρία  βασικά  σημεία :

Α. Τα κύρια χαρακτηριστικά της γνωστικής άποψης για την δομή των κοινωνιών ήταν τα ακόλουθα: Η απέχθεια των ιεραρχικών σχέσεων, δηλαδή η απόλυτη ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, η κοινοκτημοσύνη(άρνηση της ιδιοκτησίας), το μίσος κατά της εκκλησίας, η κοινοκτημοσύνη των γυναικών(για παράδειγμα στα γραπτά του γνωστικού Επιφάνη), η αποστροφή για την οικογένεια και την τεκνοποιία.

Β.Το κομμουνιστικό μανιφέστο γράφτηκε το 1848, δηλαδή την περίοδο που το ρεύμα της εναντίωσης στην παράδοση ακολουθούσε το μοντέλο του διαφωτισμού και του επιστημονισμού, άρα δεν ήταν δυνατόν η αντιπρόταση στην παράδοση να ήταν ο αρχαίος γνωστικισμός  στην θρησκευτική του μορφή. Έπρεπε να διαμορφωθεί ένας υλιστικός-επιστημονικός γνωστικισμός, και αυτή ήταν η αποστολή των Μαρξ και Ένγκελς.

Γ. Η κύρια στρατηγική ή τέχνασμα των γνωστικών, ήταν να επικεντρώνονται στις αδυναμίες ενός κοινωνικού θεσμού, πχ της εκκλησίας  ή του γάμου, και πατώντας πάνω σε αυτές, να επιδιώκουν όχι την καλυτέρευση του συγκεκριμένου κοινωνικού θεσμού, αλλά  την κατάργηση του. Δηλαδή, εάν η δομή ενός σπιτιού έχει ατέλειες, δεν προσπαθούμε να τις βελτιώσουμε, αλλά καταστρέφουμε όλο το σπίτι. Αυτή είναι και η στρατηγική που ακολουθείται στο κομμουνιστικό μανιφέστο.

Δ. Η ανάλυση μας δεν θα γίνει γράφοντας εναντίον του κομμουνισμού, αλλά αντίθετα, θα εξηγήσουμε  πως θα έπρεπε να ήταν γραμμένο ένα κομμουνιστικό μανιφέστο, που δεν θα είχε γνωστικές καταβολές.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΞΙΟΣ

Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα από σημαντικά κείμενα του Adriano Romualdi (1940-1973)

Μετάφραση –επιμέλεια  Ιωάννης Αυξεντίου.                      

                                 

Ο Λυκούργος

Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλοι οι αληθινοί ισχυρισμοί, θα σκανδαλίσουν τους περισσότερους, θα εξηγήσουμε τι  σημαίνει να είσαι Δεξιός.

Σημαίνει, κατά πρώτον, ότι αναγνωρίζεις  τον  ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από την Γαλλική επανάσταση, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό. Κατά δεύτερο σημαίνει, ότι βλέπεις την παρακμιακή  φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών και υλιστικών μύθων που προετοίμασαν τον ερχομό του  πολιτισμού του όχλου, του βασιλείου της ποσότητας, της  τυραννίας των ανώνυμων και τερατωδών μαζών. Να είσαι δεξιός, σημαίνει επίσης, ότι αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μία οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες κυριαρχούν πάνω στις οικονομικές δομές, και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει  ισότητα,  αλλά  δίκαιη  ποιοτική  ανισότητα.     

Ποια είναι τα ζητήματα που τίθενται σε αυτούς που θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της  Δεξιάς  κουλτούρας;  Πριν από  όλα ,είναι αναγκαία μία σωστή τοποθέτηση  του προβλήματος. Και  η  πρώτη συνεισφορά σε αυτή την τοποθέτηση, είναι ο ορισμός των σχέσεων που διατρέχουν μεταξύ της Δεξιάς και της κουλτούρας. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, για τον άνθρωπο της Δεξιάς, οι αξίες της κουλτούρας δεν καταλαμβάνουν εκείνη την υψηλή θέση στην οποία τις ανυψώνουν οι συγγραφείς  με  ορθολογιστική κατεύθυνση. Για τον αληθινό δεξιό, πριν από την κουλτούρα έρχονται οι αυθεντικές αξίες του πνεύματος που βρίσκουν έκφραση στον τρόπο ζωής των αληθινών αριστοκρατιών, στα ιπποτικά τάγματα, στις θρησκευτικές παραδόσεις που ακόμη είναι ζωντανές και λειτουργούν. Πρώτα υπάρχει ένας ορισμένος τρόπος ύπαρξης, μία τάση προς κάποιες  πραγματικότητες, μετά η ηχώ αυτής της τάσης υπό την μορφή φιλοσοφίας, τέχνης, λογοτεχνίας. Σε ένα παραδοσιακό  πολιτισμό, σε ένα δεξιό κόσμο, πρώτα έρχεται το ζωντανό πνεύμα και μετά ο γραπτός λόγος.