ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΔΕΞΙΑ: ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Γράφει ο  Ελευθέριος Αναστασιάδης

Σε μια εποχή που η γενικολογία και η σύγχυση βασιλεύει σε όλα τα επίπεδα, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να διασαφηνιστούν οι συγγένειες και οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των  πολιτικό-ιδεολογικών ρευμάτων του Εθνικισμού και της Παραδοσιακής  Δεξιάς.

Η υπέρτατη αξία, το ύψιστο ιδανικό, για τον εθνικισμό είναι η εθνική ταυτότητα νοούμενη ως η βιολογική, ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά ενός λαού. Με άλλα λόγια, ο Εθνικισμός ''καθαγιάζει'' την ύπαρξη ενός έθνους, το οποίο θεωρεί στο σύνολο του ως φορέα ύψιστων ιδανικών, που όμως είναι υποκειμενικά διότι κάθε διαφορετικό έθνος έχει και διαφορετική βιολογική και πολιτιστική κληρονομιά. Ο εθνικισμός λοιπόν δεν αναζητά την αντικειμενική αλήθεια αλλά την ''εθνική αλήθεια'', δηλαδή το ''αγιοποιημένο'' ιστορικό γίγνεσθαι του έθνους. Θα μπορούσε  λοιπόν να ορισθεί, από ορισμένα τουλάχιστον στοιχεία του, ως   μία μορφή πολιτιστικού και  βιολογικού ναρκισσισμού. (Εθνικιστής μπορεί να είναι ένας Τούρκος, ένας Γερμανός, ένας Εβραίος, ένας Γάλλος κλπ).

Αυτές οι τάσεις του Εθνικισμού ήταν πολύ φυσιολογικές στις εποχές που σχηματίζονταν τα πρώτα εθνικά κράτη, οπότε υπήρχε η ανάγκη ο λαός να επικεντρωθεί πάνω στην ιδιαίτερη ταυτότητα  του. Επίσης  είναι δικαιολογημένες όταν ένα κράτος έθνος δέχεται απειλές είτε εξωτερικές, είτε στοχευμένες κακόβουλες επιθέσεις στο εσωτερικό του από δυνάμεις που επιθυμούν να αλλοιώσουν την ταυτότητα του. Θα λέγαμε λοιπόν ότι ο εθνικισμός μπορεί να θεωρηθεί ως ένα υγιές φαινόμενο, ως επί το πλείστον, όταν αποτελεί αντίδραση σε κακόβουλες απόπειρες εναντίον ενός έθνους. Όταν όμως αυτές οι επιβουλές δεν υπάρχουν, τότε ορισμένα από τα προαναφερθέντα στοιχεία του εθνικισμού, τα οποία τα συνοψίσαμε με τον όρο βιολογικός και πολιτιστικός ναρκισσισμός, τον καθιστούν μία ιδεολογία που εκτός από τα οφέλη μπορεί να  προκαλέσει και προβλήματα   στην  πορεία αυτογνωσίας και  εξέλιξης  ενός  έθνους.

Εάν λοιπόν όπως προαναφέραμε, η υπέρτατη αξία  για τον εθνικισμό είναι το έθνος, οι υπέρτατες αξίες , τα ύψιστα ιδανικά της Παραδοσιακής Δεξιάς είναι τα εξής: το ανώτερο  Ήθος , η αναζήτηση της αντικειμενικής αλήθειας,  και η μεταφυσική θεμελίωση αυτών. Ως εκ τούτου η Παραδοσιακή Δεξιά είναι πάντα αντι-δημοκρατική και μπορεί να συμβολίζεται  στα πρόσωπα  του Σωκράτη , του  Πλάτωνα , αλλά και του μυθικού  βασιλιά  Αρθούρου. Αντίθετα, ο εθνικισμός μπορεί να είναι δημοκρατικός, όπως και αντι-δημοκρατικός , δεξιός  ή  αριστερός, ή  και  άθρησκος.  

F.Lemoyne, o χρόνος γλυτώνει την αλήθεια από το ψεύδος

 Ένας  Έλληνας εθνικιστής δεν θα μπορέσει ίσως ποτέ να συνεννοηθεί με έναν Τούρκο εθνικιστή. Αντίθετα ένας Έλληνας Παραδοσιακός Δεξιός θα μπορέσει να συνεννοηθεί με έναν αληθινά Παραδοσιακό Δεξιό Τούρκο. Ό λόγος είναι ευνόητος: Και οι δύο δεν αναζητούν την ''εθνική αλήθεια'', αλλά την αντικειμενική αλήθεια. Φυσικά η Παραδοσιακή Δεξιά δεν απορρίπτει την βιολογική και πολιτιστική κληρονομιά του έθνους, τις δέχεται ως αξίες, δέχεται δηλαδή την αξία της εθνικής ταυτότητας, αλλά όχι άκριτα και όχι ως πρωταρχικές. Η εθνική ταυτότητα είναι για την Παραδοσιακή Δεξιά η φυσική-κοσμική ιδιαιτερότητα κάθε λαού και ως τέτοια πρέπει να διαφυλαχτεί, αλλά όχι να ''αγιοποιηθεί.''

Εάν στην πορεία ενός Έθνους αποδεχτεί ότι υπάρχουν σφάλματα, παρακμιακές συνήθειες, αρρωστημένες νοοτροπίες, η Παραδοσιακή δεξιά τις βγάζει στην επιφάνεια, τις κατακρίνει και προσπαθεί να τις αλλάξει ή να τις βελτιώσει. Επίσης δεν φοβάται να αποδεχτεί από άλλους λαούς στοιχεία που θεωρεί ωφέλιμα και που μπορούν  να αναβαθμίσουν  τον  λαό που υπηρετεί.

Στην εποχή μας λοιπόν, ίσως το καλύτερο θα ήταν  να ενστερνιζόμαστε, από τον εθνικισμό την έντονη αντίδραση του ενάντια στα φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης, της μετανάστευσης, της ισοπέδωσης των ταυτοτήτων, την φλογερή υπεράσπιση των πατρώων εδαφών, και από την Παραδοσιακή Δεξιά το ανώτερο Ήθος,  το «γνώθι σαυτόν», την αναζήτηση του Κάλλους και του Αγαθού, την  ενόραση του Θείου.

Σημείωση: Το γεγονός ότι στον δυτικό κόσμο δεν υπάρχει πολιτική εκπροσώπηση της Παραδοσιακής Δεξιάς, αποδεικνύει την τρομακτική εκτροπή του σύγχρονου κόσμου. Δεν  υπάρχει  καν σαν ιδέα μέσα στις κοινωνίες (εκτός φυσικά κάποιων μικρών ομάδων)