Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το παρόν άρθρο, γραμμένο από τον καθηγητή Fabio Calabrese, εκτός των πολύ κατατοπιστικών πολιτικών και ιστορικών αναλύσεων, περιέχει και μία συγκλονιστική πληροφορία  που έχει άμεση σχέση με το μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.

 Μετάφραση –επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Το 1991, ακριβώς είκοσι δύο χρόνια πριν, διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση. Από τότε εισήλθαμε σε μια νέα εποχή, όπου δεν υπάρχει ένας διαιρεμένος κόσμος, όπου δεν υπάρχουν πια δύο υπερδυνάμεις που αντιπαραθέτονται σε πλανητικό επίπεδο κάθε μία με τους δορυφόρους της, αλλά υπάρχει μία δύναμη που κυριαρχεί στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είκοσι δύο  χρόνια είναι αρκετά για να κατανοηθεί το πρόσωπο αυτής της νέας εποχής. Λοιπόν, ένα πράγμα είναι απολύτως σαφές, ότι αυτή παρουσιάζεται  με ένα τρόπο πολύ λιγότερο ρόδινο από εκείνον που ήταν λογικό να υποθέσει κανείς την επαύριον της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου και μετά της εξαφάνισης της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικά δεν νοιώθουμε νοσταλγία για τις τυραννίες με το κόκκινο αστέρι, ωστόσο ένα πράγμα έγινε εμφανές σε αυτά τα είκοσι δύο χρόνια, ότι τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό οι δύο ηγεμονικές δυνάμεις της ανατολής και της δύσης  εξουδετέρωναν η μία την άλλη, και ο σοβιετικός μπολσεβικισμός είχε τουλάχιστον ένα μειονέκτημα σε σχέση με τον αμερικανισμό, τις εσωτερικές του αστάθειες και αντιφάσεις που τελικά προκάλεσαν την διάλυση του, ενώ σήμερα, χωρίς πλέον να περιορίζεται από έναν πραγματικό ανταγωνιστή η Αμερικανική ηγεμονία πάνω σε αυτό τον πλανήτη και ο δημοκρατισμός-αμερικανισμός ως ιδεολογία που την δικαιολογεί , είχαν ευρύ πεδίο για να αποδείξουν ότι είναι μία από τις χειρότερες καταστροφές που η ανθρωπότητα έχει ποτέ συναντήσει στην ιστορία της. "Η δημοκρατία" της οποίας την επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο, οι μεγαλύτεροι αμερικανοί ηγέτες έχουν επανειλημμένως διακηρύξει ότι  την έχουν αναλάβει ως αποστολή, εκπληρώνει τον ίδιο ρόλο ιδεολογικής δικαιολόγησης της ηγεμονίας της εναπομείναντας υπερδύναμης όπως ο κομμουνισμός είχε την λειτουργία της δικαιολόγησης της Σοβιετικής ηγεμονίας.

Η δημοκρατική ''ελευθερία'' είναι εικονική όπως ήταν και η κοινωνική δικαιοσύνη κάτω από μπολσεβίκικα  καθεστώτα. Η ''λαϊκή κυριαρχία'' είναι μία επίσης ψεύτικη έννοια και ακόμη πιο γελοία. Στην πραγματικότητα στους ''κυρίαρχους'' λαούς δεν επιτρέπεται ούτε το δικαίωμα να συνεχίσουν να υπάρχουν. Κατά την διάρκεια της κρίσης στην πρώην Γιουγκοσλαβία και της άνανδρης επίθεσης του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας, σε έναν Αμερικανό στρατηγό από εκείνους με τα τέσσερα αστέρια (Σ.τ.Μ πρόκειται για τον διαβόητο Wesley Clark, ο οποίος το 1999 παραλίγο να ξεκινήσει το τρίτο παγκόσμιο πόλεμο όταν διέταξε την επίθεση κατά ρωσικών στρατευμάτων στο αεροδρόμιο της Πρίστινα), του ξέφυγε η δήλωση ότι, σε λίγο καιρό στην Ευρώπη δεν θα υπάρχει πια θέση για μη υβριδοποιημένους λαούς, και ότι ακριβώς αυτός ήταν ο σκοπός για τον οποίο οι ΗΠΑ είχαν αγωνιστεί από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Ότι η μετανάστευση, που απειλεί να διαταράξει τις εθνικές βάσεις της Ευρώπης, κατευθύνεται από τον διεθνή καπιταλισμό με το κεφάλι και την καρδιά στην Ουάσιγκτον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Μεταξύ των πολλών λειτουργιών της δημοκρατικής ιδεολογίας είναι και εκείνη της αποδυνάμωσης της αντίστασης των ευρωπαϊκών λαών στην εθνική επιμιξία. Αλλά είναι σημαντικό να δούμε πρώτα απ’ όλα πως αυτή παίρνει την μορφή ενός συστήματος χωρίς ελευθερία, όπου εκείνες οι ελευθερίες έκφρασης και γνώμης που στην θεωρία είναι εγγυημένες σε όλα τα δημοκρατικά συντάγματα, ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχουν.

Φυσικά, ο σκοπός της δημοκρατικής ιδεολογίας είναι ακριβώς  να εμποδίσει τους ευρωπαϊκούς λαούς που βγήκαν ηττημένοι από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (και πάνω σε αυτό το σημείο πρέπει να έχουμε ξεκάθαρες ιδέες: όλοι οι λαοί και οι ευρωπαϊκές χώρες βγήκαν ηττημένες από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διότι τότε κατέληξαν σε ρώσο-αμερικανικές αποικίες, και αποκλειστικά σε yankee αποικίες σήμερα) να κατανοήσουν ότι είναι θύματα μιας ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και εκμετάλλευσης. Όταν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, ο φόβος του κομμουνισμού εκπλήρωνε θαυμάσια αυτή τη λειτουργία. Μετά την δύση του μπολσεβικικού κινδύνου, έπρεπε να αναζητηθούν άλλες αιτιολογίες, άλλα προσχήματα για την διατήρηση μιας ''συμμαχίας'' που στην πραγματικότητα είναι μια μορφή υποτέλειας. Ο φόβος του ισλαμικού φονταμενταλισμού (που και αυτός είναι δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών) αντικατέστησε τον φόβο του κομμουνισμού. Όσον αφορά τώρα την οικονομία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, όταν αναφερόμαστε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ότι δεν μιλάμε βέβαια για μία ομοιογενή κοινωνική πραγματικότητα, αλλά για μία κοινωνία ακόμη πιο στρωματοποιημένη από εκείνες τις ευρωπαϊκές, όπου υπάρχουν οι σούπερ-πλούσιοι που αποτελούν την ολιγαρχία του χρήματος και κινούν όλους τους μοχλούς της εξουσίας, και οι φτωχοί, πιο φτωχοί από τους ευρωπαίους ομολόγους τους, διότι ένα σύστημα βασισμένο στην καθαρό φιλελευθερισμό ελαχιστοποιεί τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας που είναι κοινά σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη· μάλλον ήταν κοινά, γιατί εδώ και είκοσι χρόνια άρχισε και σε εμάς μία συστηματική επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή κοινωνικού κράτους. Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη, οδήγησε στην ιδέα ότι μόνο ο άγριος φιλελευθερισμός μπορεί να παράγει καλά αποτελέσματα στον οικονομικό τομέα, δηλαδή ότι πρακτικά αφήνοντας τον μεγάλο καπιταλισμό ελεύθερο να εξασκεί τις πειρατικές κερδοσκοπίες του βλάπτοντας όλους τους άλλους, σημαίνει την γενική ευημερία της κοινωνίας.

 Υποστηρίχτηκε ότι αυτός ο παραλογισμός είναι μία μορφή οικονομικής σκέψης τόσο επιτυχημένη ώστε να έχει κατατροπώσει οποιαδήποτε ανταγωνιστική άποψη, σε σημείο να έχει γίνει πλέον η ''ενιαία σκέψη'' στο οικονομικό πεδίο. Σε αυτό προστίθεται, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, μία ψευδαίσθηση ότι είναι οι υπερήφανοι κυρίαρχοι του πλανήτη, όταν η πραγματική υπαρξιακή κατάστασή τους είναι, στο επίπεδο της πραγματικής ζωής, μία αθλιότητα που προσπαθούν να κρύψουν πρώτα απ’ όλα από τον εαυτό τους. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις άτομα που ανήκουν στη μεσαία τάξη ή ακόμη και στις πιο χαμηλές τάξεις, να υποστηρίζουν πολιτικούς που προτείνουν οικονομικό-κοινωνικές συνταγές που είναι προς το συμφέρον μόνον των πλουσίων, και είναι χρηματοδοτούμενοι από τους ίδιους. Βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την τεράστια προπαγανδιστική δύναμη του συστήματος των μέσων ενημέρωσης, αλλά και μία πραγματική νοητική δυσαρμονία. 

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης απέτυχε ένα μοντέλο του σοσιαλισμού, εκείνο το Μαρξιστικό, αλλά αυτό το ιστορικό συμβάν δεν μας λέει τίποτα πάνω στην εγκυρότητα ή μη εγκυρότητα της σοσιαλιστικής αρχής ως τέτοιας, δηλαδή της αρχής της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία (ή τον έλεγχο της οικονομίας από μέρους του κράτους) με σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη, και βέβαια δεν δικαιολογεί την ''δημοκρατική'' στήριξη, διαμέσου του εκλογικού μηχανισμού από μέρους των μεγάλων μαζών των εργαζομένων, πολιτικών που εξυπηρετούν μόνον τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας και είναι για τον ''κυρίαρχο λαό'' λειτουργεί ως boomerang. Πρόκειται για ένα λυπηρό θέαμα που μας κάνει να βλέπουμε πως στις λεγόμενες δημοκρατίες αυτός ο ''κυρίαρχος λαός'' εξαπατάται και κοροϊδεύεται συνεχώς. Χρειάζεται λοιπόν ένα άλλο μοντέλο σοσιαλισμού, που δεν θα ήθελα να το αποκαλέσω εναλλακτικό από εκείνο το μαρξιστικό, διότι είναι πιο παλαιό από αυτό το τελευταίο, σε σημείο που μπορούμε να σκεφτούμε ότι εκείνο το μαρξιστικό δεν είναι άλλο από ένας εκφυλισμός. Πρόκειται για την οργανική ιδέα του κράτους-κοινότητα, ταυτόχρονα εθνική και κοινωνική, που είχε ήδη αναγγελθεί από τον J. G. Fichte στους «Λόγους προς το γερμανικό έθνος»: Volksgemeinschaft, η ιδέα μιας εθνικής και λαϊκής κοινότητας που δεν θα επιτρέπει την ύπαρξη μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, στην οποία δεν θα υπάρχει ανταγωνισμός και εκμετάλλευση μεταξύ των διαφορετικών τάξεων, αλλά συνεργασία για το κοινό καλό.       

              

Η νίκη της αντι-Ευρώπης στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πρώτα και η αμερικανική πλανητική ηγεμονία, συνέπεια της κατάρρευσης των κομουνιστικών καθεστώτων της Σοβιετικής ένωσης και της ανατολικής Ευρώπης, έπειτα επέφεραν τον θρίαμβο του μεγάλου χρηματιστηριακού- τραπεζικού-παρασιτικού κεφαλαίου ταυτόχρονα με τον θρίαμβο της ''δημοκρατίας'', και αυτό δεν μπορεί βέβαια να θεωρηθεί σύμπτωση.