ΟΤΑΝ Η CIA ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΚΦΕΛΕΡ ΔΙΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ

Απόσπασμα από το βιβλίο των Ε. Perucchietti & G. Marletta, 'Το εργοστάσιο της χειραγώγησης' (La fabbrica della manipolazione, Ed. Arianna 2014). 

 

Πηγή: azionetradizionale.com

Μετάφραση-σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

O Andy Warhol

Η τέχνη συχνά συνοδεύτηκε από τη μόδα. Ο Andy Warhol έκανε διάσημο το μοντέλο και μετά ηθοποιό του φετίχ Edie Sedwick, την ‘εικόνα’ της δεκαετίας του ’60, που έπασχε από νευρική ανορεξία και πέθανε στην ηλικία των 28 χρόνων από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Κυρίαρχη φιγούρα στον κόσμο της Pop Art, ο Warhol, μέσω της μουσικής, του σινεμά και της διαφήμισης, οδήγησε τον πειραματισμό μιας νέας μορφής ‘δημοκρατικής πρωτοπορίας’. Αποτέλεσε επίσης ‘φιγούρα αναφοράς’ για νέους καλλιτέχνες, όπως ο Jean-Michel Basquiat, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί στον κόσμο της τέχνης, ως εκπρόσωπος του Γκράφιτι. Επίσης, βοήθησε και τον πιο γνωστό Keith Haring. Όμως και οι δύο τελευταίοι πέθαναν νεότατοι, ο πρώτος από υπερβολική δόση ηρωίνης και ο δεύτερος από AIDS.

ΟΙ ΕΡΕΘΙΣΜΕΝΟΙ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ....

Ίσως κάποιοι από εσάς να έχουν δει την ταινία με τον τίτλο : ‘Η Ατιμασμένη’ (Πρωτότυπος τίτλος: La Ciociara), είναι μία ιταλική δραματική ταινία παραγωγής 1960 σε σκηνοθεσία Βιττόριο ντε Σίκα. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Σοφία Λόρεν στο ρόλο της χήρας Τσεζίρα, ενώ στο ρόλο της κόρης της Ροζέτα εμφανίζεται η δωδεκάχρονη Ελεονώρα  Μπράουν. Η ερμηνεία της Λόρεν, της χάρισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ των Καννών.. Η ταινία αφηγείται γεγονότα που σχετίζονται με την απόβαση των γαλλικών στρατευμάτων στην Σικελία το 1943, γεγονότα που ονομάστηκαν ‘Μαροκινάτες’. Τι ήταν αυτές, θα το διαβάσετε στο άρθρο που ακολουθεί.

Άρθρο του  Andrea Cionci                                                                                        

Μετάφραση & σχόλια:  Ιωάννης Αυξεντίου

 

Η εφημερίδα μας το είχε αναγγείλει στις 6 του περασμένου Μαΐου και η Ένωση  Θυμάτων  των  ‘Marocchinate’  υπό την προεδρία του Emiliano Ciotti κατέθεσε, μέσω του δικηγορικού γραφείου του δικόγορου Luciano Randazzo, μήνυση εναντίον της Γαλλίας για τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν από τις γαλλικές αποικιακές δυνάμεις εις βάρος των Ιταλών πολιτών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μήνυση κατατέθηκε  στην εισαγγελία του Φροζινόνε και της  Λατίνα , στην στρατιωτική εισαγγελία της Ρώμης, στην Γενική Διοίκηση των Καραμπινιέροι και  στη γαλλική πρεσβεία. 

Υπήρξαν 300.000  βιασμοί Ιταλών γυναικών και παιδιών που έγιναν από το 1943 έως το 1944 από τα αποικιακά στρατεύματα του Cef (Corp Expeditionnaire Français) αποτελούμενα κατά  60% από αποικιακά στρατεύματα (Μαροκινούς, Αλγερινούς και Σενεγαλέζους) και το υπόλοιπο από Ευρωπαίους Γάλλους. Σε αυτούς τους βιασμούς προστέθηκαν συχνά αφάνταστα βασανιστήρια και στυγερές δολοφονίες, τόσο των θυμάτων όσο και όλων εκείνων που προσπάθησαν να αντισταθούν. Μετά εμφανίστηκαν πολλά αφροδίσια νοσήματα σε βαθμό που αποτέλεσαν υγειονομικό κίνδυνο, όπως προκύπτει από την κοινοβουλευτική ερώτηση της κομμουνίστριας βουλευτού Maria Maddalena Rossi τον Απρίλιο του 1952 [Σ.τ.Μ. Είχε ήδη ξεκινήσει ο Ψυχρός Πόλεμος οπότε προφανώς η αριστερή βουλευτής δεν είχε πρόβλημα να αναφερθεί στις βιαιότητες των πλέον ‘εχθρών’ δυτικών). 

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Αμύντας Βασιλούδης

Σκέψεις εξ αφορμής ενός άρθρου του «Monde Diplomatique» του Δεκεμβρίου του έτους 2016.

Η έννοια του ιστορικού αναθεωρητισμού λέγεται ότι εμφανίσθηκε μετά την συνθήκη των Βερσαλλιών του έτους 1919 και συνδέθηκε με την διαπίστωση ότι η ηττηθείσα Γερμανία δεν μπορούσε να εκπληρώσει τις εκ της συνθήκης απορρέουσες υποχρεώσεις της. Οπότε, κατά τους οπαδούς του αναθεωρητισμού, η συνθήκη αυτή έπρεπε είτε να τροποποιηθεί και να γίνει πιο επιεικής προς τους ηττημένους είτε απλώς να καταργηθεί.

Όμως η αναθεώρηση της Ιστορίας ως ιδέα είναι πολύ παλαιότερη. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι, κατά κανόνα, την Ιστορία πάντοτε γράφουν οι νικηταί, με αποτέλεσμα οι ηττημένοι να μη είναι ευχαριστημένοι με τα πορίσματα της επισήμου Ιστορίας. Έτσι, αντί να υπάρχει μία καθολικώς αποδεκτή αφήγηση, εν τοις πράγμασι, υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για την ερμηνεία των αυτών ιστορικών γεγονότων.

Η ΕΚΤΡΩΣΗ, Η ΒΑΣΤΙΛΗ, Η ΒΑΝΔΕΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤ: ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ.

Άρθρο του Marco Respinti

Μετάφραση–επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

 

Το καλοκαίρι του 1994, το πλούσιο και ογκώδες  περιοδικό The Human Life Review, που εκδίδεται από το φημισμένο Human Life Foundation της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε μία πραγματεία του John Attarian υπό τον τίτλο ‘Η έκτρωση και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ’. O συγγραφέας ερευνά τη σχέση μεταξύ της σαδιστικής νοοτροπίας και των εκτρώσεων και επικεντρώνεται στη γνωστική απόρριψη της φυσικής νομοτέλειας και της αναπαραγωγής.

Ακόμη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Michelle Vovelle, ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης συνδεμένος με το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας, δήλωσε ότι, για τα γεγονότα της φημισμένης ‘Πτώσης της  Βαστίλης’ στις 14 Ιουλίου του 1789 είναι σωστό και αναγκαίο να μιλάμε μόνον για μία ‘συμβολική ερμηνεία’. Άφησε έτσι να διαφανεί η τεράστια προπαγανδιστική κατασκευή,  που διήρκησε περισσότερο από δύο αιώνες, λειτουργική στην ιακωβίνικη προοδευτική μυθολογία. «Εκείνη την ημέρα» γράφει ο Jean Dumont, στην αρχή του εξαιρετικού  έργου του Οι ψευδείς μύθοι της Γαλλικής Επανάστασης, «οι  ‘καταπιεσμένοι Παριζιάνοι’ από τους ‘σκοταδισμούς’ του Παλαιού Kαθεστώτος (L’ Ancien Régime) απουσίαζαν από την πλατεία και η επιχείρηση ολοκληρώθηκε από μια μισθωμένη τρομοκρατική ομάδα,  ενώ οι ‘μεγάλοι ηγέτες’ της Επανάστασης ήταν αλλού. Ο Bernand René Jourdan, μαρκήσιος του Launay, κυβερνήτης της Βαστίλης, συζητά, αποσύρει τα κανόνια, αφήνει έναν απεσταλμένο του Hôtel de Ville  να επισκεφθεί το παλιό φρούριο και προσκαλεί δύο αντιπροσώπους των πολιορκητών στο τραπέζι του». Στη συνέχεια ξέσπασε μια αψιμαχία, μετά την οποία ο De Launay παραδόθηκε. Ένας υπαξιωματικός των εξεγερμένων στρατιωτών υποσχέθηκε, στην τιμή του ως στρατιώτης, ότι δεν θα βλαφθεί κανένας. Παρόλα αυτά, ο Launay σφαγιάζεται και το σώμα του σύρεται στο δρόμο. Ένας  βοηθός  κουζίνας που ήξερε πως να ‘δουλεύει το κρέας’ κόβει το κεφάλι του, το τοποθετεί στην κορυφή ενός  μπαστουνιού και το περιφέρει στην πόλη μέχρι το βράδυ.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ 21o ΑΙΩΝΑ.

Άρθρο του Marcelo Veneziani

Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης  

“…σε εκείνο το σημείο όπου τα ριζωμένα

 μετατρέπονται  σε  ριζοσπαστικά”

Για να χρησιμοποιήσουμε την παλιά αυτοκινητιστική ορολογία, οι συντηρητικοί είναι το φρένο, οι προοδευτικοί ο επιταχυντής και οι κεντρώοι  ο συμπλέκτης. Αν και ο αυτοματισμός έκανε αργότερα τα πετάλια περιττά, η παραβολή συνεχίζει να καταδεικνύει ότι στην πολιτική όπως και στη ζωή χρειάζονται τόσο οι συντηρητικοί όσο και οι καινοτόμοι.

Ωστόσο, η δική μας χώρα είναι στάσιμη ή γυρίζει στο κενό, γκαζωμένη ακόμα και με  χειρόφρενο. Είναι δυναμική στα λόγια αλλά  στην πραγματικότητα  σε κατάσταση ηρεμίας. Δηλαδή είναι μια χώρα ιδεολογικά προοδευτική αλλά πρακτικά στάσιμη. Το επίθετο του ‘συντηρητικού’ παραμένει μεταξύ των χειρότερων προσβολών που μπορούν να απευθυνουν σε κάποιον. Ακόμη και οι ίδιοι οι συντηρητικοί προσβάλλονται. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα αξιέπαινο το έργο του Gennaro Malgieri με τίτλο Συντηρητικοί Ευρωπαίοι του 20ου αιώνα, μία ανθολογία που δημοσιεύτηκε για τα Βιβλία του Borghese και συγκεντρώνει είκοσι ένα μεγάλους συντηρητικούς. Στο όμορφο εισαγωγικό του δοκίμιο, ο Malgieri προσφέρει στον αναγνώστη μία συνολική εικόνα, παρουσιάζει την ιστορία και τη φαινομενολογία της και σωστά ορίζει τη συντηρητική θέση όχι ως μία ιδεολογία αλλά ως ένα όραμα του κόσμου. Η ημερομηνία γέννησής της είναι δύσκολη και αμφιλεγόμενη. Με μία ευρεία έννοια συντηρητικοί ήταν επίσης σπουδαίοι συγγραφείς της αρχαιότητας.

ΓΙΑΤΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ

Το ακόλουθο άρθρο είναι μια κριτική στη γερμανική σκέψη και πρακτική και τις επιπτώσεις της σε λαούς με διαφορετική κοσμοαντίληψη. Το γεγονός πως η Γερμανία είναι η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη οδηγεί και στην επιβολή των παραγώγων της καντιανής σκέψης στα ασθενέστερα μέλη της ΕΕ και ασφαλώς στην Ελλάδα. Στην τελευταία υπάρχει μια εντονότατη δυσαρέσκεια με τον τρόπο που εκφράζεται η γερμανική πολιτική και δεν θα διαφωνήσουμε πως ως ένα σημείο αυτή η δυσαρέσκεια ειναι δικαιολογημένη. Ωστόσο, τα όποια προβλήματα δημιουργούνται από τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη δεν διαγράφουν ούτε υποβαθμίζουν τα υπαρκτά και τραγικά προβλήματα της Ελλάδας ως κράτους (πχ διαφθορά, υπερτροφικό δημόσιο). Και τέλος πάντων δεν μπορείς για δεκαετίες να ζεις με 'πακέτα οικονομικής ενίσχυσης' από τους Γερμανούς φορολογούμενους, να διαπιστώνουν πως τα πακέτα έγιναν γαρδένιες και φυάλες ουίσκι σε νυχτερινά κέντρα και εν συνεχεία να διαμαρτύρεσαι όταν σου ζητούν να βάλεις επιτέλους μια τάξη στην οικονομία σου...

Άρθρο του Maurizio Blondet   

Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Γιατί η γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ είναι βλαπτική; Διότι είναι αυτιστικά ικανή να προκαλέσει πόνο στους Έλληνες και ενοχοποιεί τους ‘Nότιους’ (λέγοντας: δεν έκαναν τις μεταρρυθμίσεις και ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους) για το γεγονός ότι κάτω από το ευρώ μαραίνονται και αφανίζονται.    

Ο πρωταρχικός λόγος είναι μία βασική διαφορά στη στάση των Γερμανών έναντι του πραγματικού και άρα μία διαφορετική και ασυμφιλίωτη ψυχική και ανθρωπολογική δομή. 

«Αυτό είναι ένα μήλο. Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί να φύγει» είναι η φράση με την οποία ένας μεσαιωνικός φιλόσοφος θα άρχιζε το μάθημά του στη Σορβόννη και είναι μόνον ένας μύθος. Ουδείς εκείνη την εποχή θα μπορούσε να φανταστεί ότι 400 χρόνια μετά θα γεννιόταν ένας φοιτητής που θα έφευγε διαμαρτυρόμενος από το μάθημα. 

EINAI O ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ;

Άρθρο του Francesco Lamendola                                              
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Είχαμε ήδη ασχοληθεί, έστω και συνοπτικά, με τη σκέψη του Γερμανού φιλοσόφου Eric Voegelin, καθώς και με το μοντέρνο Γνωστικισμό, ο οποίος προτίθεται να εκδιώξει από τον κόσμο τo χριστιανικό πνεύμα  και  να θεμελιώσει έναν αντί-πολιτισμό. Θέλουμε τώρα να θέσουμε μαζί δύο θέματα και να κάνουμε μία σύνθεση: δείχνοντας πως τα συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνουν πλήρως τη διάγνωση του Eric Voegelin και διαψεύδουν, αντίθετα, την άποψη του Κarl Popper, σύμφωνα με τον οποίο οι σύγχρονοι ‘ολοκληρωτισμοί’, ούτε λίγο ούτε πολύ, προέρχονται από τον Πλάτωνα (ένας πανούργος τρόπος για να δυσφημίσει το φιλόσοφο). 

Ειδικά τα τελευταία έτη ή μάλλον τους τελευταίους μήνες, είχαμε την σαφή αντίληψη ότι μία σειρά από ‘τετελεσμένα’, εμπρός από τα οποία τέθηκε ο πληθυσμός των ευρωπαϊκών χωρών (και όχι μόνον) και σε πολλές περιπτώσεις, και τα ίδια τα κοινοβούλια, δεν είναι μόνον το αποτέλεσμα αυθόρμητων και ‘φυσικών’ πολιτιστικών διαδικασιών και ανθρωπολογικών μεταβολών. Φαίνεται ότι εκδηλώνεται πλήρως μία απόκρυφη στρατηγική, όλο και πιο τολμηρή και ανυπόμονη, που έχει σκοπό να δοκιμάσει την παρουσία αντισωμάτων και, όπου - όπως συνέβη τελευταία - διαπιστώσει την απουσία, ή την αδύναμη παρουσία, να επιβάλλει, με όλο και πιο φρενήρη ρυθμό, το  ξερίζωμα των εναπομενόντων της Παράδοσης και ειδικά της χριστιανικής σκέψης και ζωής. Πρόκειται πλέον για έναν ολοκληρωτισμό, αν και δεν τολμά να παρουσιαστεί ως τέτοιος, βασισμένο πάνω σε έναν ριζικό σχετικισμό, που είναι μόνον το πρώτο στάδιο προς την επιβολή, δια διατάγματος, νέων Εντολών, πλήρως αντεστραμμένων σε σχέση με τις προηγούμενες, που ενέπνευσαν και οδήγησαν τον πολιτισμό των προγόνων μας για αιώνες και χιλιετίες.  

Ο ΠΑΝΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΝΕΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Γράφει ο Αμύντας Βασιλούδης

Λεπτομέρεια από τον Κήπο των Γήινων Απολαύσεων

 Σε παλαιότερες εποχές οι αναφορές στην ολοκληρωμένη ερωτική πράξη ήσαν υπαινικτικές. Τόσον οι θρησκείες όσον και η κρατούσα κοσμική ηθική ήθελαν τον έρωτα μυστικό, υπόθεση ιδιωτική, μία ιστορία που διαδραματίζεται πίσω από κλειστές θύρες. Στην σημερινή εποχή βασιλεύει η ελευθεριότητα των ηθών. Ουδείς διανοείται να την αμφισβητήσει, έχει γίνει τμήμα της κρατούσης ιδεολογίας. Ακόμη και παρεκκλίνουσες ερωτικές συμπεριφορές θεωρούνται ανεκτές και εναλλακτικός τρόπος ζωής ισοδύναμος του φυσιολογικού. Το φαινόμενο είναι μάλλον δυσεξήγητο, εάν αναλογισθεί κανείς ότι τα ισχυρά κράτη βασίζονται σε αυστηρά ήθη. Επί παραδείγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκατάλειψε την Ρώμη και προτίμησε την Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη ήταν τα χαλαρά ήθη της πρώτης. Είναι κοινή διαπίστωση ότι τα χαλαρά ήθη αποτελούν σύμπτωμα αποσυνθέσεως μιας κοινωνίας και όχι ένδειξη υγείας. Η ύπαρξη τοιαύτης ομοφωνίας επί του θέματος εκ μέρους δημοσιογράφων, πολιτικών και πνευματικών ανθρώπων μας οδηγεί στην σκέψη ότι το φαινόμενο αποτελεί πολιτική επιλογή της υπερεθνικής ευρω-ατλαντικής ιθυνούσης τάξεως. Η τελευταία φαίνεται ότι επενδύει στον πανερωτισμό, για να εδραιώσει την κυριαρχία της επί του Δυτικού Κόσμου και για να λειτουργήσει ως υπόδειγμα προς τις άλλες πιο συντηρητικές κοινωνίες.