Η ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η CIA

Πιστεύουμε ότι από τα άρθρα ιστορικής έρευνας που δημοσίευσε ο Θεόδοτος, δύο είναι αυτά που μπορεί να χαρακτηριστούν ως ‘ιδιαίτερα’: το πρώτο είχε τον τίτλο: ‘Οι πολιτικές ανοίξεις σε Πράγα και Αθήνα’ και το δεύτερο είναι αυτό που σήμερα δημοσιεύουμε.
 
Η εβδομαδιαία Ιταλική εφημερίδα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής άκρας αριστεράς Lotta Continua (Συνεχής Αγώνας) μετατρέπεται σε καθημερινή το 1972. Τι υπέκρυπτε αυτή η αλλαγή;

Παρουσιάζουμε το άρθρο του Marco Nozza, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Il Giorno’ στις 31 Ιουλίου 1988.

Άρθρο του M. Nozza 
Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η Lotta Continua και η CIA

Στο άρθρο που δημοσιεύθηκε εχθές από τη ‘Giorno’, με τον υποβλητικό τίτλο Αγαπητέ διευθυντή, εγώ ήμουν εκεί, άρθρο ειλικρινές και θαρραλέο, η Adele Cambria διηγήθηκε πως συνέβη, μετά τη δολοφονία του αστυνομικού Luigi Calabresi, να υποστεί μία δίκη για ‘απολογία εγκλήματος και υποκίνηση τέλεσης εγκλήματος’, δεδομένου ότι το όνομα της βρισκόταν μεταξύ των υπευθύνων της διεύθυνσης της εφημερίδας Lotta Continua, ιδρυμένη από τον Adriano Sofri. Όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι που διαδέχτηκαν σε εκείνη τη διεύθυνση, έτσι και η Cambria είχε δανείσει το όνομα της, γιατί ο αναχρονιστικός νόμος της εποχής εμπόδιζε τους μη-δημοσιογράφους να υπογράφουν άρθρα σε εφημερίδα. “Δεν συμμεριζόμουν καθόλου εκείνες τις λέξεις” (δηλαδή τα σχόλια πάνω στο θάνατο του Calabresi). H υπογραφή μου ήταν μία συνεισφορά στην εγγύηση της ελευθερίας της έκφρασης.” 
 

‘Ήμουν μαζί με τους δύο που είχαν πουλήσει, στις 18 Μαΐου 1972, τα ενοχοποιητικά τεύχη της εφημερίδας Lotta Continua”, έτσι διηγείται η Cambria, η μόνη που δικάστηκε εξαιτίας της δολοφονίας του Calabresi.

Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ

Άρθρο του Roberto Pecchioli

Μετάφραση: Iωάννης Αυξεντίου

Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία είναι το τελευταίο a priori αποδεχόμενο από τον πολιτισμό μας. Είναι προφανές πως οι υποστηρικτές της είναι οι ιδιοκτήτες του κόσμου, αυτοί που κατέχουν τα μέσα επικοινωνίας, πληροφόρησης, ψυχαγωγίας και κουλτούρας.

Ένας από τους μηχανισμούς της κυρίαρχης θέασης είναι η ανατροπή κάθε φυσικής τάξης, τόσο που θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ο σύγχρονος δυτικός κόσμος είναι σε συνεχή ανταγωνισμό με τη φύση και τους νόμους της. Διατηρεί ωστόσο ένα ταμπου, την οικονομική ιδεολογία και το υπαρξιακό της πλαίσιο, πρόκειται για την τελευταία Θούλη ενός κόσμου που έχει ως ‘δημιουργό’ (θηλυκή θεότητα) του την Αγορά. Αυτή η ‘δημιουργός’ έχει και μία απόστολο, που περιδιαβαίνει τη γη, την κατανάλωση. Πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκεί από τη δεκαετία του 1970 και η οποία επιταχύνεται από την είσοδο των ασιατικών μαζών στο λεγόμενο πολιτισμό της κατανάλωσης. Θα χρειαζόταν δύο πλανήτες για να αντέξουν τον ρυθμό εκείνου που αποκαλείται εξέλιξη και να υποστηρίξουν το επίσης αδιαμφισβήτητο δόγμα της ανάπτυξης. Όλη η δημιουργία και κάθε ζωντανό ον γίνονται αντιληπτά ως τίποτε άλλο πέρα από εμπορεύματα προς εκμετάλλευση, κατανάλωση και εξάντληση. Μας έχουν πείσει ότι αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και το προφανές και πως το ανθρώπινο ον είναι καταναλωτής, που ανταλλάσει, αγοράζει και πουλά, χρησιμοποιεί και πετάει. Πρόκειται για τον πολιτισμό των αποβλήτων.

ΠΩΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΑΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης     

Όποιον άνθρωπο και να ρωτήσουμε στην εποχή μας, εάν αισθάνεται ήσυχος, ήρεμος, θα μας απαντήσει, αυθόρμητα, πως όχι, θα μας πει ότι νοιώθει πως ‘έχασε την ησυχία του’. Με αυτή την απάντηση εννοεί πολλά: το αίσθημα ανασφάλειας, το καθημερινό άγχος, την οικονομική αβεβαιότητα, το φόβο για το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά του και τα πρότυπα ζωής που λαμβάνουν, τους γρήγορους ρυθμούς, την ίδια την υπαρξιακή ανησυχία. Πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Πότε για πρώτη φορά ο δυτικός άνθρωπος άρχισε να “χάνει την ησυχία του”; Αυτά είναι τα θέματα που θα εξετάσουμε ακολούθως.

Ότι είχε απομείνει από τη ‘μεσαιωνική ησυχία’, τελείωσε οριστικά όταν ‘εκείνοι’ κάθισαν, το έτος 1789, ‘εξ αριστερών΄ της Αντικειμενικής Αλήθειας. Λίγο πρωτύτερα, ‘εξ αριστερών’ της Αντικειμενικής Αλήθειας είχε καθίσει και ο προτεσταντισμός, χαρίζοντας μας τον καπιταλισμό και την ανησυχία. Έτσι κυλούσαν οι ημέρες της μεσαιωνικής ησυχίας: δεν υπήρχε ποτέ βιασύνη στην εργασία, δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στο να παραχθεί ένα αντικείμενο σε σύντομο χρόνο ή και πολλά να παραχθούν σ’ ένα ορισμένο χρόνο. Η διάρκεια της περιόδου παραγωγής καθοριζόταν από δύο παράγοντες: α) απ’ τις ανάγκες της ανθεκτικότητας και της ποιότητας του προϊόντος και β) από τις φυσικές ανάγκες του εργαζόμενου. Η παραγωγή ήταν δραστηριότητα προσώπων των οποίων η ύπαρξη πραγματωνόταν στην εργασία γι’ αυτό και αυτή (η παραγωγή) ακολουθούσε τους νόμους υπάρξεων με σώμα, όπως η διαδικασία ανάπτυξης ενός δένδρου βρίσκει σκοπό και μέτρο στις εσωτερικές ανάγκες αυτών των ζωντανών υπάρξεων. Το μέγιστο ιδανικό εκείνης της εποχής, ήταν η ατομική ψυχή που αναπαύεται επάνω στον εαυτό της και απ’ το βάθος της πραγματικότητάς της τείνει προς τον Oυρανό, ως οργανικό συστατικό της ζώσας ανθρωπότητας. Σε αυτό το ιδανικό προσαρμόζεταν κάθε ανάγκη και κάθε μορφή ζωής.