ΟΙ "ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΟΙΞΕΙΣ" ΣΕ ΠΡΑΓΑ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ

«Με τον όρο Άνοιξη της Πράγας χαρακτηρίζονται οι προσπάθειες του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας, υπό την ηγεσία του Alexander Dubček, να εφαρμόσει, το 1968, ένα πρόγραμμα φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού. Οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες συνδιαμορφώθηκαν και ενισχύθηκαν από την ταυτόχρονη ραγδαία ανάπτυξη του κριτικού πνεύματος στην τσεχοσλοβακική κοινή γνώμη». Με αυτό τον τρόπο περιγράφει η επίσημη ιστοριογραφία τα γεγονότα που συνέβησαν στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και είχαν ως αποτέλεσμα την εισβολή των σοβιετικών δυνάμεων. Όμως η πραγματικότητα, ως συνήθως, είναι εντελώς  διαφορετική…

Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΑ 

 

Άρθρο του Claudio Mutti                                                              

Μετάφραση–Σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

 

Στις  20 Αυγούστου του 1967,  τα νερά του ποταμού Βλτάβα επέστρεφαν το πτώμα του Charles Jordan. Ο Jordan, διευθυντής της American Joint Distribution Committee, (η μεγαλύτερη ιουδαϊκή “ανθρωπιστική” οργάνωση) είχε πάει στην Πράγα για να εργαστεί πάνω σε ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης, το οποίο είχε επεξεργαστεί η ισραηλινή κατασκοπεία. Είναι αβέβαιο εάν ο θάνατος του Jordan πρέπει να αποδοθεί στους Σοβιετικούς (που τον παρακολουθούσαν από το 1952) ή στην ίδια τη CIA, που ανησυχούσε για το γεγονός ότι η KGB ίσως γνώριζε για τη συνεργασία που είχαν οι Αμερικάνοι μαζί του. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο φανέρωσε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: το γεγονός ότι η Πράγα είχε γίνει η έδρα του κέντρου επιχειρήσεων των σιωνιστικών μυστικών υπηρεσιών για την Ανατολική Ευρώπη.

Μετά τη σοβιετική επέμβαση, εκτοπισμένες από την Τσεχοσλοβακία, οι υπηρεσίες αυτές μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και το πληροφοριακό δίκτυο αναδιοργανώθηκε από τον Efraim Elrom (ή Hofstadter). Αυτός θα δολοφονηθεί το Μάιο του 1971 από μία ομαδα του Τουρκικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. 

Όταν το σιωνιστικό επιχειρησιακό κέντρο εγκαταστάθηκε στην Πράγα, προσπάθησε να δημιουργήσει τις συνθήκες για την επιστροφή των ομοιδεατών του στις κορυφές της εξουσίας, όπως δηλαδή συνέβαινε στην εποχή του Rudolf Slánský. Για αυτό το σκοπό, δεν κινητοποιήθηκε μόνον η Joint Distribution Committee αλλά και διάφορες οργανώσεις και διεθνείς προσωπικότητες του Σιωνισμού. Πράγματι, παρατηρήθηκε ότι η μαζική εγκατάσταση της εν λόγω ομάδας εντός των ιδεολογικών και πολιτιστικών κύκλων της Τσεχοσλοβακίας,  έγινε όχι με την πρωτοβουλία των οικείων Σιωνιστών, αλλά υπό την καθοδήγηση διεθνών κέντρων όπως η Joint, η HaSochnut, το Κέντρο Simon Wiesenthal, οι κυβερνητικές υπηρεσίες του Ισραήλ, το Hudson Institute αλλά και η CIA. Οι επικεφαλείς Σιωνιστές ταξίδευαν συχνά στο εξωτερικό και υποδέχονταν στις κατοικίες τους αντιπροσώπους των προαναφερθέντων κέντρων. Ο γνωστός γεωπολιτικός Zbigniew Brzezinski, για τρία χρόνια πήγαινε στο Ινστιτούτο Διεθνούς Πολιτικής και Οικονομίας της Πράγας για να μιλήσει για το τέλος του Λενινισμού και παρόμοια θέματα. 

Τα κέντρα αυτά απέδιδαν ιδιαίτερη σημασία στην κατάληψη των μέσων μαζικής πληροφόρησης. Το μέγεθος της επιτυχίας που είχαν ήταν τέτοιο που η Pravda της Μπρατισλάβα έφθασε να αναφερθεί ανοιχτά για την τάση “υπερ-ιουδοποίησης” του τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. 

Η σιωνιστική ομάδα πίεσης εγκαινίασε τη συντονισμένη επίθεση της για τον έλεγχο της κουλτούρας στην Τσεχοσλοβακία, τα λεγόμενα “όργια για τον Κάφκα” με την επέτειο του συγγραφέα που εορτάστηκε το 1963 με το συνέδριο στο Liblice. Ο ιουδαϊκής καταγωγής Eduard Goldstücker γράφει σχετικά το εξής: «Ο Κάφκα έγινε ένα είδος κομβικού σημείου στη σύγκρουση για να σπάσει η απομόνωση στην οποία μας είχαν φέρει τα χρόνια του Σταλινισμού και του Ψυχρού Πολέμου». Προηγουμένως, ο Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός θεωρούσε το έργο του Κάφκα ως την έκφραση μιας ανώμαλης και άρρωστης ψυχής. Ακόμη και το 1973, ένα σοβιετικό περιοδικό έγραφε πως «τα έργα του Κάφκα, που στο μεγαλύτερο μέρος τους αντανακλούν μία παθολογική ψυχική κατάσταση του συγγραφέα και όχι την αληθινή πραγματικότητα, μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως προπαγάνδα ηττοπάθειας και πεσιμισμού (…)». Όμως οι Σιωνιστές τον είχαν κάνει σημαία τους, καθώς ο Κάφκα ήταν και ο ίδιος εβραϊκής καταγωγής. 

Οι ίδιοι κύκλοι άρχισαν τις διαμαρτυρίες ενάντια στη φίλο-αραβική πολιτική που εφάρμοζε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας: «Στο συνέδριο των συγγραφέων στην Πράγα στις 29 Ιουλίου 1967, πολυάριθμοι ομιλητές κατέκριναν την πολιτική της κυβέρνησης. Ο Pavel Kohout σύγκρινε τη μοίρα του Ισραήλ με εκείνη της Τσεχοσλοβακίας μετά τις συμφωνίες του Μονάχου. Ο μυθιστοριογράφος Jan Prochαzka, αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, διάβασε μία επιστολή απευθυνόμενη στο Κομμουνιστικό Κόμμα, στην οποία διαμαρτυρόταν εναντίον της αντι-ισραηλινής στάσης. Μερικές εβδομάδες μετά το συνέδριο, ο Σλοβάκος συγγραφέας Ladislav Mňačko έφυγε για το Ισραήλ και κατάγγειλε στο δυτικό τύπο τη δουλικότητα και τις αντι-σημιτικές τάσεις της κυβέρνησης της Πράγας». Ταυτόχρονα, το ραδιόφωνο μετέδιδε με μανιακή συχνότητα τα εβραϊκά τραγούδια των Yvonne Přenosilová και Hanna Hegerova (μπορείτε να πάρετε μια γεύση για τι μιλάμε βλέποντας ένα χαρακτηριστικό βιντεοκλιπ εδω). Το ίδιο συνέβαινε και στην τηλεόραση που είχε αυξήσει τις εκπομπές με εβραϊκή θεματολογία.  

Την περίοδο της λεγόμενης Άνοιξης της Πράγας, οι Σιωνιστές εγκατέστησαν το “πολιτιστικό κέντρο” τους στα γραφεία του περιοδικού Literární listy. Μεταξύ των συνεργατών του περιοδικού ήταν ο δάσκαλος του Goldstücker, ο J. L. Fischer και ο Ivan Klima, ο τελευταίος παρουσίαζε τη σιωνιστική πολιτιστική επίθεση ως μία άμυνα έναντι των Αράβων. Εκτός από τους Σιωνιστές όπως ο Antonin Liehm, ο Michael Reiman, ο Milan Jungmann και άλλους, στο ίδιο περιοδικό έγραφε και ο γνωστός Milan Kundera, που στην Ιταλία τα βιβλία του θα εκδοθούν αργότερα από τον εκδοτικό οίκο που ιδρύθηκε από τον Roberto Olivetti, είχε πρόεδρο τον Alberto Zevi και τη διαχείρηση του την είχε αναλάβει ο Luciano Foa, όλοι ιουδαϊκής καταγωγής.

O Εduard Goldstucker

Ωστόσο, ο “Grand Maître” του “σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο” υπήρξε ο Eduard Goldstücker που αναφέραμε πιο πάνω. Εάν μέχρι τον Ιανουάριο του 1968 είχε περιορίσει τη δραστηριότητα του σε θέματα κουλτούρας, τον επόμενο μήνα επιδίωκε να διαδραματίσει ηγετικό πολιτικό ρόλο. Μιλούσε συχνά στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση για την ανάγκη “κάθαρσης” και “αναγέννησης” του κόμματος· προσπαθούσε να ελκύσει τις συμπάθειες των δημοσιογράφων, των συγγραφέων και των καλλιτεχνών· γινόταν μέλος σε διάφορες επιτροπές και οργανώσεις κ.λπ. Λίγο αργότερα, άρχισαν και οι φωνές υπέρ της εκλογής του ως προέδρου της Τσεχοσλοβακίας. Οι Σιωνιστές ασφαλώς γνώριζαν ότι ο Goldstücker δεν θα μπορούσε να εκλεγεί, όμως διέδιδαν τη φήμη διότι έτσι αυξανόταν το κύρος του. Για τον ίδιο, η σλοβάκικη Pravda είχε γράψει τα εξής: «Υπό την καθοδήγησή του, η Ένωση των Συγγραφέων έκανε σταδιακά την αντεπανάσταση το σημείο αναφοράς της και την ιδεολογική της θέση (…) Με την άμεση συμμετοχή του Goldstücker δημοσιεύθηκαν εκτενή αποσπάσματα του Τροτσκιστή αποστάτη Isaac Deutscher, που παρουσιάστηκε στους αναγνώστες ως ένας  επιφανής μαρξιστής.»

Στους τσεχοσλοβάκικους κύκλους εξουσίας, η ομάδα στην οποία ανήκε ο Goldstücker είχε ισχυρή αντιπροσώπευση. Ο οικονομολόγος Ota Šik, ο επονομαζόμενος “πατέρας της οικονομικής μεταρρύθμισης”, ο οποίος είχε επεξεργαστεί ένα οικονομικό σύστημα εμπνευσμένο από τις θεωρίες του Evseï Liberman, είχε γίνει αναπληρωτής πρωθυπουργός και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Όπως καταλαβαίνετε, εάν θέλαμε να απαριθμήσουμε τους πολυάριθμους Σιωνιστές “διανοουμένους” που εγκαταστάθηκαν στις πανεπιστημιακές καθέδρες και στις δημοσιογραφικές συντάξεις θα σχηματιζόταν μια πολύ μεγάλη λίστα...

Η επέμβαση που πραγματοποίησε η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας τον Αύγουστο του 1968, προκάλεσε την έξοδο πολλών Σιωνιστών που επέλεξαν να μεταναστεύσουν στη Δυτική Ευρώπη και στο Ισραήλ. Η απόπειρα τους να καταλάβουν την εξουσία θάφτηκε κάτω από τη διαδικασία ομαλοποίησης καθοδηγούμενη από τον Gustáv Husák. 

Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Καθώς μετέφραζα το άρθρο για την Άνοιξη της Πράγας,  δεν ξέρω γιατί,  αλλά μου ήλθε στο μυαλό η εκφώνηση «Εδώ πολυτεχνείο, εδώ  πολυτεχνείο!» της Μαρίας Δαμανάκη… 

 

Στις 2/7/2011 η εφημερίδα Το Βήμα δημοσίευσε μία επιστολή του πρέσβη επί τιμή Αντωνίου Ι. Κοραντή. Η επιστολή αυτή αναφερόταν στα γεγονότα του 1973 και μεταξύ άλλων έγραφε τα εξής: «….Μετά μία εβδομάδα περίπου, αν πάντοτε δεν με απατά η μνήμη μου, μου τηλεφώνησαν γύρω στις 11 [23.00] τη νύχτα να μεταβώ τα μεσάνυχτα στο Γραφείο του Σαντάτ ‘για κάτι το κατεπείγον’. Πράγματι, πήγα στα Ανάκτορα και ο Σαντάτ μού είπε, χωρίς περιστροφές, τα εξής- τα αναφέρω, κατ΄ ανάγκην, περιφραστικά: «Πείτε στον ομόλογό μου και συνάδελφον εν όπλοις ότι ο Κίσινγκερ προτίθεται να στείλει αεροπορικώς μεγάλη βοήθεια σε υπερσύγχρονο πολεμικό υλικό στο κινδυνεύον Ισραήλ και θα ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άδεια υπερπτήσεως και προσγειώσεως σε ελληνικά αεροδρόμια των μεταφερόντων το υλικό τούτο αμερικανικών αεροπλάνων. Εμείς οι στρατιωτικοί είμεθα τίμιοι άνθρωποι, γι΄ αυτό πιστεύω ότι και ο συνάδελφός μου Έλληνας πρόεδρος θα συγκατανεύσει. Όπως βλέπετε, ο αραβικός κόσμος είναι τώρα ενωμένος στον κοινόν αγώνα και ο πρόεδρός σας πρέπει να λάβει τούτο σοβαρά υπόψη και να απορρίψει το αίτημα Κίσινγκερ(…) Στην πρόσφατη Σύνοδο του Συμβουλίου των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ και κατά την έξοδο από την αίθουσα συνεδριάσεων ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ. Χένρι Κίσινγκερ επλησίασε τον Έλληνα ομόλογό του και κινώντας απειλητικά τον αντίχειρα του είπε υψηλόφωνα: «Αυτό που κάνατε με τα αμερικανικά αεροπλάνα θα το πληρώσετε πολύ ακριβά»...

Τα ίδια μου επανέλαβε ο μακαρίτης υπουργός μου σε τυχαία συνάντηση- και λίγους μήνας προ του θανάτου του- στο γνωστό καφέ της Γενεύης Αux Αmbassadeurs, προσθέσας τα ακόλουθα: «Κατόπιν των όσων σας ανέφερα,τι γνώμη έχετε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έλαβε χώρα μερικές εβδομάδες αργότερα;». Σε απάντησή μου ότι δεν μπορούσα να αποκριθώ, εφάνη εκνευριζόμενος λέγοντάς μου: «Λυπάμαι, γιατί διπλωμάτης με την εμπειρία σας, δεν αντελήφθη ποίος ήταν όπισθεν της εξεγέρσεως κάτι το ολοφάνερο». Προφανέστατα, υπονοούσε τον αμερικανικό παράγοντα. 

Ανάλωσα το βίο μου, αξιότιμε κύριε διευθυντά, στη μελέτη και συγγραφή κυρίως της Διπλωματικής Ιστορίας, Παγκόσμιας και Ελληνικής, αποφεύγοντας οποιαδήποτε δημοσιότητα ή προσπάθεια προβολής• μόνος γνώμονας της εργασίας μου ήταν η ιστορική αλήθεια, έστω και αν έθιγα ή ανέτρεπα ορισμένα “ταμπού” κ.λπ., όπως πράττω με το τελευταίο βιβλίο μου Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα η Ιστορία μιας Τραγωδίας (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών). Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι όσα αποκαλύπτω ανωτέρω θα γίνουν πιστευτά και θα τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου από ορισμένους που συμμετέσχον σε αυτήν, αλλά δεν τη διοργάνωσαν.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:  

Παρίσι, Μάιος 1968 - Πράγα, 1968 - Αθήνα, 1973, παντού…“Ανοίξεις”. Aτυχείς οι αλλεργικοί στη γύρη…