Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

Άρθρο του Giovanni Brizzi
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Δομημένο σύμφωνα με ένα χρονολογικό-αφηγηματικό σχήμα, το βιβλίο του Gastone Breccia ‘Η ασπίδα του Χριστού, οι πόλεμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας’, καλύπτει την περίοδο μεταξύ της ήττας που υπέστη ο Ουάλης στην Αδριανούπολη (378 μ.Χ.) και την αποτυχημένη επίθεση του Βούλγαρου ηγεμόνα Κρούμ εναντίον της Κωνσταντινούπολης (813 μ.Χ.). Δηλαδή, τους αιώνες που είδαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να αντιτάσσεται σε διαδοχικά κύματα, πάντα διαφορετικών εισβολέων, να εμποδίζει επιδρομές, να προστατεύει τα σύνορα και ακόμη να ανακτά από καιρό χαμένα εδάφη.

Τα βασικά σημεία στα οποία εστιάζει ο συγγραφέας είναι η πολιτική και στρατιωτική κατάσταση της αυτοκρατορίας, καθώς και η δομή, η οργάνωση και η χρήση των στρατευμάτων της. Με δύο κύρια σημεία καμπής: τη δημιουργία ενός νέου αμυντικού συστήματος από μέρους του Θεοδόσιου του Α΄μετά την Αδριανούπολη καθώς και τη μεγάλη ΄θεματική μεταρρύθμιση') του δεύτερου μισού του 7ου αιώνα. Το πρώτο σημείο καμπής αφορούσε μόνο τις ένοπλες δυνάμεις, το δεύτερο μεταμόρφωσε πλήρως το κράτος.

BΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ.

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Το εξής βιβλίο είναι έργο του, ιρλανδικής καταγωγής, Βρετανού πολιτικού του δεκάτου ογδόου αιώνα Edmund Burke, που στη γλώσσα γραφής του, την αγγλική, τιτλοφορείται: “Reflections upon the Revolution in France” (η βιβλιοπαρουσίαση έγινε βάσει του πρωτοτύπου αγγλικού κειμένου, το βιβλίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά). Το βιβλίο όμως αυτό δεν είναι ακριβώς μία ιστορική μελέτη: πρόκειται για την προσωπική αλληλογραφία του αγαπητού Εδμούνδου με έναν φίλο του Γάλλο, μέλος της εθνικής συνέλευσης και νέο στην ηλικία. Το γράμμα αυτό ήταν το αποτέλεσμα της προτροπής του νεαρού για το πώς βλέπει ο σεβαστός εκείνος ηλικιωμένος την κατάσταση μετά την επανάσταση στην αντίπερα χώρα του καναλιού της Μάγχης. Το σύγγραμμα αυτό ήταν η έκφραση φόβων εκ μέρους του Ιρλανδού για το μέλλον της Γαλλίας. Ως γίνεται συνήθως σε εποχές νεωτερισμών, η απάντηση του Μπερκ τον έριξε από την υπόληψη των περισσοτέρων ανθρώπων της εποχής του. Όταν όμως η ελπίδα αποδεικνύεται φρούδα, αυτοί που προειδοποιούσαν και τιμωρήθηκαν για αυτό, εξυψώνονται σε ύψη, ακόμα ψηλότερα από το έδαφος όπου ήταν πριν. Άμα ο Έντμουντ Μπερκ είχε ζήσει λίγα ακόμα χρόνια θα είχε δει τις φοβίες και ανησυχίες του όλες να πραγματοποιούνται, και θα μπορούσε να ασκήσει δριμύ κριτική εναντίον των φερέλπιδων πιστών του λαμπρού  μέλλοντος. Το βιβλίο προειδοποιεί, σχεδόν προφητικά, για το ζοφερό παρών στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη και οι λαοί της, καθώς και καθ' όλη την πορεία του αιματηρού εικοστού αιώνα.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Σε παλαιότερη δημοσίευση μας είχαμε παρουσιάσει το μνημειώδες έργο του Dr. Kerry Bolton, Revolution from Above. Για τις ανάγκες του ελληνικού κοινού το βιβλίο μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφορεί σε μια ευκολοδιάβαστη περίληψη του από τις εκδόσεις Ελεύθερος Κόσμος. Δίνεται μαζί με την ομώνυμη εφημερίδα που θα κυκλοφορήσει τη Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013. Εκ μέρους του Θεόδοτου θέλουμε να τονίσουμε πως το έργο αυτό αποτελεί το πλέον απαραίτητο εργαλείο για την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου. Δημοσιεύουμε εδώ τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου.

Πρόλογος

το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης

Ο Kerry Bolton είναι πρωταγωνιστής στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Γεννημένος το 1956 στη Νέα Ζηλανδία, αναμείχθηκε γρήγορα  στην πολιτική ζωή: συμμετείχε ενεργώς ή και δημιούργησε  κινήσεις που διέπονταν από την ιδεολογία της Δεξιάς. Αρχικά είχε πάρει τεχνική μόρφωση. Μελετώντας αδιάκοπα όμως, πήρε πρώτα πτυχίο στην Ψυχολογία και, στη συνέχεια, διδακτορικά διπλώματα στη Θεολογία και την Ιστορική Θεολογία. Το 2009, τέλος, ίδρυσε μαζί με τρεις άλλους ιδεολογικούς του συντρόφους την Ακαδημία Κοινωνικών και Πολιτικών Ερευνών (Academy of Social and Political Research), από την οποία εκδίδεται, στα αγγλικά, το περιοδικό Ab Aeterno.

          H μεγάλη προσφορά του Κ. Bolton έγκειται στην αποκάλυψη των παραγόντων που δρουν πίσω από τις «επαναστάσεις» τις οποίες προκαλεί η Αριστερά. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσφάτως κατανόησαν ότι η κοινωνική πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη από εκείνη που προέβαλε  ο Μαρξ και  οι οπαδοί του: Κατά κανόνα, οι –υλικώς- φτωχοί είναι δεξιοί και πατριώτες,  ενώ οι απανταχού της γης πλούσιοι εντάσσονται στην Αριστερά και εμφορούνται από κοσμοπολιτική ιδεολογία. Την ορθότητα όμως αυτού που πολλοί είχανε δει πρώτος ο Bolton την απέδειξε. Και οι βασικότερες αποδείξεις του, περιβεβλημένες από τους διαυγείς συλλογισμούς του, περιέχονται στο ανά χείρας βιβλιδάριον.

          Όπως θα δει ο αναγνώστης, η Γαλλική Επανάσταση βασικά υπήρξε καρπός της  δράσης μυστικών εταιρειών και, φυσικά, άνωθεν χρηματοδότησης. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσική Επανάσταση καθώς και για την επανάσταση που αναπτύσσεται ακριβώς τώρα, στις μέρες μας – κυρίως στον πολιτιστικό τομέα. Κινήματα όπως οι χίππυς, ο φεμινισμός και γενικώς η Νέα Αριστερά, τα οποία καθοριστικώς επισφράγισαν τη δεκαετία του 1960, είχαν αναπτυχθεί υπό τη στοργική προστασία της CIA και χάρη στη δαψιλή χρηματοδότηση των –σχεδόν πάντοτε ιουδαϊκής καταγωγής- πλουτοκρατών στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρεταννία. Και αφού τα κινήματα αυτά επικράτησαν στην Αμερική και την Αγγλία ξαπλώνονται τώρα στην ηπειρωτική Ευρώπη, με σκοπό τη διάλυση της Οικογένειας και των Εθνών. Και τούτο, διότι, όπως σωστά έχουνε καταλάβει οι πλουτοκράτες, μόνο έτσι θα είναι δυνατή η μετατροπή των ευρωπαϊκών Λαών σε ανθρωπομάζα που, ασυνειδήτως υποδουλωμένη, θα ζει μόνο και μόνο για να καταναλώνει.

BΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΤΟ ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Παρουσιάζουμε σήμερα το βιβλίο του Αναστασίου Γιαννά, "Το γνωστικό ρεύμα και η μεταφυσική του καπιταλισμού", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Patria. O κ. Α. Γιαννάς είναι βασικός συνεργάτης του μπλογκ μας και -το κυριότερο- ο μόνος στον ελληνικό χώρο που έχει συστηματικώς ασχοληθεί με τον Γνωστικισμό, τη δράση και τις επιπτώσεις του

                                                                                                                                                Θεόδοτος

Το εξώφυλλο του βιβλίου

  Το βιβλίο πρόκειται για μια «ενδοσκόπηση» μέσα στα άδυτα μιας αίρεσης, των Γνωστικών, που καθόρισαν εν πολλοίς το περιεχόμενο και την ουσία της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής, όπως αυτή σήμερα εκτυλίσσεται και διαμορφώνει το περιβάλλον μας. Ο Γνωστικισμός, φορώντας κατά καιρούς πολλούς διαφορετικούς μανδύες, άλλοτε του διαφωτισμού και του θετικισμού, άλλοτε του προτεσταντισμού, του φιλελευθερισμού ή του αριστερισμού, πάντα όμως με ορθολογιστική διάθεση και με απώτερο στόχο την επιβολή του αστικού και καπιταλιστικού μοντέλου, οδήγησε σε αυτό που ο Ιούλιος Έβολα αποκάλεσε «Ύστερη Δύση» (και «σύγχρονο κόσμο»): τη σημερινή εποχή, την εποχή της παρακμής, την εποχή των δήθεν «ελίτ», των εμποτισμένων από την εβραϊκή εσχατολογία. Στην ιστορική αναδρομή, που επιτελείται στο βιβλίο, γίνεται η επισκόπηση της δράσης των διαφόρων γνωστικών κινημάτων που, ακολουθώντας τις θεωρίες του πρώιμου γνωστικισμού, υπονόμευσαν το παραδοσιακό Κράτος και την Εκκλησία, βάζοντας τις βάσεις για τη μετέπειτα διάδοση  των σοσιαλιστικών ιδεών.

  Γίνεται επίσης ιδιαίτερη μνεία στη δράση των Γνωστικών μέσα στην οθωμανική επικράτεια, με φορέα τους γνωστούς σε εμάς ως «ντονμέδες», ιουδαίους δηλαδή που φαινομενικά μόνο ασπάστηκαν το Ισλάμ και έθεσαν τη βάση για τη δημιουργία και τη συγκρότηση του κινήματος των Νεοτούρκων και του εκκοσμικευμένου κράτους της «Νέας Τουρκίας» υπό τον Μουσταφά Κεμάλ. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, τέλος, επιτελείται η προσέγγιση της φιλοσοφικής ουσίας: Πώς, με άλλα λόγια, ο βίος του ανθρώπου, από την εμπιστοσύνη στη ζωή και τη χαρά της ύπαρξης, υποβιβάζεται σε διάσταση κατώτερη και πώς ο άνθρωπος χάνει, λόγω της δράσης κοσμικού και γήινου πνεύματος, οτιδήποτε ιερό εμπεριέχει και πέφτει στο άθλιο πεδίο του εγωισμού και της «αυτοδιάθεσης». Ο συγγραφέας, τέλος, αναφέρεται εκτενώς στο νεογνωστικό ρεύμα της Σχολής της Φραγκφούρτης, η οποία, έχοντας καταρρίψει την έννοια της ιεραρχίας στις κοινωνικές δομές, φέρει την κύρια ευθύνη για την εξαθλίωση και τα αδιέξοδα του κόσμου μας.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ, Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση. Νέα έκδοση εμπλουτισμένη, Αθήνα: Εκδόσεις Πελασγός. Ιωάννης Γιαννάκενας, 2012· 267 σελ. (ISBN: 978-960-522-303-8)

Θεωρητικώς το βιβλίο αυτό αποτελεί επανέκδοση άλλου, που είχε κυκλοφορήσει το 1997· στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για διαφορετικό έργο. Και τούτο, διότι σε αυτήν τη νέα έκδοση περιλαμβάνονται δύο εκτενή κεφάλαια που αφορούν την καταγωγή, τη δράση στην Κρήτη και την αρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας στην Αθήνα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τα κεφάλαια αυτά, βασισμένα κυρίως στη μελέτη ανέκδοτων αρχειακών πηγών (κυρίως του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, του «Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και της αντίστοιχης Εθνικής Περιόδου» αλλά και των Κοινοβουλευτικών Αρχείων [Parliamentary Archives] της Μεγάλης Βρεταννίας) ανατρέπουν ριζικώς την εικόνα που έως σήμερα επικρατεί όσον αφορά τον Βενιζέλο ειδικώς και, ευρύτερα, την κρίσιμη περίοδο του Εθνικού Διχασμού των Ελλήνων (1916-1920).

          Συγκεκριμένα:

       Α) Αναφαίνεται η -αινιγματική- καταγωγή του Κυριάκου, πατέρα του Ελευθέριου Βενιζέλου. 
     Β) Διευκρινίζεται ο ρόλος του βρεταννικού παράγοντα στην κοινωνική ανάδειξη και πολιτική ανέλιξη του Ελευθέριου Βενιζέλου.
    Γ) Εξηγείται ότι η αμφίρροπη –και συχνά τουρκόφιλη- στάση του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Κρήτη ήταν αποτέλεσμα της εκεί σύγκρουσης του βρεταννικού παράγοντα με τον ρωσικό (τον οποίο εκπροσωπούσε ο πρίγκηπας Γεώργιος της Ελλάδος).

ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΤΖΑ ΚΙΤΑΠ ΒΑΡΜΙ;

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εστία το Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2012.  Το παρουσιάζουμε εδώ λόγω της πληθώρας των πληροφοριών που παρουσιάζει, καθώς Α) Εξηγεί ότι η οικογένεια Καραμανλή καταγόταν από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας και είχαν ως  γλώσσα την  τουρκική, ο δε πατέρας του μακαρίτη Κωνσταντίνου Καραμανλή υπήρξε δάσκαλος της τουρκικής. Β) Διευκρινίζει ότι πάρα πολλοί από τους Χριστιανούς πρόσφυγες που ήλθαν εδώ από την Τουρκία κατά τα έτη 1922-1923 όχι μόνο είχαν αλλά και διατήρησαν ως μητρική γλώσσα τα τουρκικά. Κατά συνέπεια, άργησαν πολύ να αφομοιωθούν από τους αυτόχθονες της Ελλάδος και αυτό εν μέρει εξηγεί τα όσα έγιναν στη χώρα μας κατά την περίοδο 1944-1949. Γ) Επισημαίνει ότι οι τουρκόφωνοι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν επιρρεπείς στην αμερικανική θρησκευτική και πολιτική επιρροή – κάτι που επίσης μπορεί να εξηγήσει όσα γίνονται στην Ελλάδα από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και μετά.                                                                                              

                                                                                                                                                                                 Θεόδοτος

 Μιχαλόπουλου Δημήτρη

Η πόλη Κaraman, πρωτεύουσα της επαρχίας Κaraman

Τά Καραμανλίδικα τά ξέρετε; Εἶναι κείμενα τουρκικά, γραμμένα ὅμως μέ ἑλληνικό ἀλφάβητο. Πρόκειται γιά βιβλία, τυπωμένα ἤ χειρόγραφα, πού προωρίζονταν γιά χρήση τῶν Ἑλληνοορθόδοξων τῆς Καραμανιᾶς, δηλαδή τῶν ἠπειρωτικῶν περιοχῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἤ, κατά ἄποψη περισσότερο εὔληπτη, τῆς lato sensu Καππαδοκίας. Ἀκόμα καί σήμερα, τό κέντρο τῆς μικρασιατικῆς χερσονήσου καλεῖται Καραμανιά στήν κυπριακή διάλεκτο• καί -ἐξυπακούεται- Καραμανλής/Καραμανλῆς εἶναι ὅποιος κατάγεται ἀκριβῶς  ἀπό ἐκεῖ. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τί ἀνοησίες λέγονταν σχετικῶς μέ τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, ὅταν ὀπαδοί τῶν  ἀντιπάλων του  ὑποστήριζαν –μέ graffiti καί σέ ἀθηναϊκούς δρόμους μάλιστα!- πώς τό ἔτυμον τοῦ ἐπιθέτου τοῦ μεγάλου μας πολιτικοῦ ἐντοπίζεται στό Καρά-ἀμάν-Ἀλῆς ἤ  καί σέ ἄλλα, συναφῆ καί ὁμόηχα. Αὐτά μόνο στή δική μας χώρα μποροῦν νά λέγονται. Ἡ οἰκογένεια Καραμανλῆ, πράγματι, εἶχε μεταναστεύσει –ἐξακολουθεῖ νά παραμένη ἄγνωστο τό πότε ἀκριβῶς- ἀπό τά βάθη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στή Μακεδονία, στό  Κιούπκιοϋ(<Küpköy=τό χωριό μέ τά πιθάρια), ὅπου ὁ Γεώργιος Καραμανλῆς, πατέρας τοῦ μετέπειτα ἱδρυτῆ τῆς Ε.Ρ.Ε. καί Προέδρου τῆς  Δημοκρατίας μας, πράγματι διέπρεψε ἐπί σειράν ἐτῶν ὡς διδάσκαλος τῆς τουρκικῆς γλώσσας. Ἀλλά  αὐτά εἶναι μιά ἄλλη ἱστορία...

 ... Ἐνῶ αὐτό πού μᾶς ἐνδιαφέρει σήμερα εἶναι τό σχετικό βιβλίο τῆς κας Εὐαγγελίας Μπαλτᾶ, στελέχους τοῦ Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος Ἐρευνῶν,  ἐρευνητικό πεδίο τῆς ὁποίας εἶναι τά

ἐν λόγῳ  καραμανλίδικα κείμενα. Πρόσφατα λοιπόν ἐκδόθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό ἔργο τῆς κας Μπαλτᾶ, Reliques de l’Empire ottoman. Eugène Dalleggio à la recherche de publications karamanlies,  Isis, 2011 (171 σελ.) Πρόκειται γιά τά  ἡμερολόγια τῶν ἐξορμήσεων τοῦ Eugène Dalleggio στήν Εὔβοια τό 1956, στήν Τουρκία τό 1957 καί στήν Κοκκινιά τοῦ Πειραιᾶ τό 1958 μέ σκοπό τήν ἀνεύρεση καί, συνακολούθως, ἐπισήμανση ἤ καί  ἀγορά κειμένων καραμανλίδικων.

BΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ (REVOLUTION FROM ABOVE)

 To παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Patria, τεύχος 31. Αποτελεί παρουσίαση και ανάλυση πάνω στα συμπεράσματα του αποκαλυπτικού έργου του συγγραφέα Dr. Kerry R. Bolton  με τίτλο Revolution from Above

  

Μιχαλόπουλου Δημήτρη 

Το εξώφυλλο της 1ης έκδοσης

      Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Στυλιανός Παττακός δήλωσε: «Η εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης είναι κομμουνιστική». Αυτή  υπήρξε η διατύπωση, αλλά το ύφος με το οποίο  τότε μίλησε ο στρατηγός υπήρξε οξύτερο από το λεκτικό του. Υπονοούσε, πράγματι, ο Στυλιανός Παττακός ότι οι  New York Times είναι πολύ επικίνδυνη κομμουνιστική εφημερίδα.

  Mεγάλο γέλιο συνακολούθως έπεσε στη νεολαία της εποχής: «Άκου τι λέει ο καραβανάς! Αν είναι δυνατόν η ατμομηχανή του ‘αστικού τύπου’ να θεωρείται κομμουνιστική! Αφού οι Τάιμς  εκφράζουνε τις τράπεζες...» κ.λπ., κ.λπ.

     Τελικά αποδείχτηκε ότι δίκιο είχε ο Παττακός. Η κοιτίδα, πράγματι, οποιασδήποτε μορφής σοσιαλισμού θανατηφόρου εντοπίζεται στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη γη δηλαδή όπου πονηρά οργανώθηκε η δολοφονία των Λίνκολν και Κέννεντυ, όπου φιλοξενήθηκε η Διεθνής του  Μαρξ και ο Τρότσκυ, όπου με ενθουσιασμό χαιρετίστηκε η κατάλυση της Ρωσικής Μοναρχίας το 1917, όπου μεθοδεύτηκε η διάλυση της βρεταννικής και γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας (με αρχική συνέπεια την εξαθλίωση των εκεί ιθαγενών και, μετά, τη ραγδαία αποσάθρωση των ευρωπαϊκών πολιτιστικών δομών), όπου οργανώθηκε η αποστολή του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα και το στήσιμο του ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα, όπου προετοιμάστηκε η διάλυση της Ρωσίας, όπου..., όπου..., όπου. Είναι τόσο μακρύς ο κατάλογος των σε βάρος της ανθρωπότητας ‘επιτευγμάτων’ της, ώστε η απλή απαρίθμησή τους  θα γέμιζε μικρό βιβλίο.

          Τον  ρόλο, βέβαια, του «βαθέος Κράτους» των Ηνωμένων Πολιτειών στην παγκόσμια Ιστορία πολλοί τον είχανε ‘μυριστεί’. Πρώτος στη σειρά αυτών των προσωπικοτήτων υπήρξε ο  Francis Parker Yockey,  που με το βιβλίο του Imperium άρχισε, το 1948,  τον δικό του πόλεμο εναντίον των «προδοτικών δυνάμεων» που μεθοδεύουνε την υποδούλωσή της Ευρώπης  σε αθέατες εξουσιαστικές ομάδες της Αμερικής. Όπως ορθώς είχε επισημάνει ο Yockey, υπεύθυνη για τον Ψυχρό Πόλεμο τελικώς δεν ήτανε η σοβιετική Ρωσία αλλά οι  φιλελεύθερες Η.Π.Α. και οι δορυφόροι τους.  Κυνηγημένος –εξυπακούεται- από το F. B. I.  και την Υπηρεσία Στρατιωτικής Κατασκοπείας των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτός ο μάρτυρας ξεψύχησε, το 1960, μέσα σε κελλί αμερικανικής φυλακής. Μετά ήλθε ο Στυλιανός Παττακός ο οποίος δεν προχώρησε, βέβαια, σε ανάλυση του φαινόμενου, αλλά υπήρξε ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που είχε ικανότητα να διαπιστώσει τι γίνεται και το θάρρος να το πει. Πολλά υπήρξαν τα –ακούσια- σφάλματα του καθεστώτος της 21^ης Απριλίου, οι συνέπειες των οποίων πλήττουν ακριβώς σήμερα τον Ελληνικό Λαό.  Η τότε δήλωση του Παττακού όμως αποτελεί  πρωτιά, για την οποία πραγματικά μπορούν να είναι περήφανοι οι συμπατριώτες μας. Αλλά η εν λόγω πρωτιά βέβαια δεν ήταν αρκετή...

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Δ.ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

 Το παρόν κείμενο αποτελεί τον σκελετό της ομιλίας του Δ.Μιχαλόπουλου στην παρουσίαση του βιβλίου Χρυσός και Εργασία στη Παλαιά Βουλή, 18/12/2011

Κύριε Βουλευτά,

Κυρίες καὶ Κύριοι,

          Κατ’ἀρχὴν εὐχαριστῶ ὅλους σας γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ μοῦ κάνατε: ἤλθατε σήμερα, χρονιάρα μέρα, στὴν ἐκδήλωση γιὰ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου ποὺ μετέφρασα. Καὶ ἐπειδὴ σέβομαι καὶ τὸν χρόνο σας ἀλλὰ καὶ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἤδη ἀρχίσαμε νὰ γιορτάζουμε, σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι δὲν θὰ ἔκανα κατάχρηση τόσο τῆς ὑπομονῆς σας ὅσο καὶ τῆς φιλοξενίας ποὺ γενναιόφρονα μᾶς παρέχει ἡ διεύθυνση τοῦ θαυμάσιου αὐτοῦ κτηρίου, ἐὰν δὲν ἤμουνα βέβαιος πὼς στὸ βιβλιαράκι μου αὐτὸ βρίσκεται κάτι πολὺ καλὸ ὄχι μόνο γιὰ τὴν Πατρίδα μας μὰ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη.

          Πρὶν ἀπὸ λίγες ἑβδομάδες, ἕνας παλιὸς πανεπιστημιακὸς δάσκαλος ποὺ τώρα, σὲ προχωρημένη ἡλικία, περιβάλλεται ἀπὸ γενικευμένο σεβασμὸ φίλων καὶ μαθητῶν του, ἔκανε –καὶ μάλιστα στὸ ἴντερνετ- τὴν ἀκόλουθη δήλωση: Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα εἶναι ἄλυτα. Πάντα θὰ ὑπάρχουνε παράπονα – καὶ στεναγμοὶ καί, γενικῶς, δεινὰ θὰ μποροῦσε νὰ προσθέση κανεὶς ποὺ προερχονται ἀπὸ αἰτίες οἰκονομικὲς κατὰ βάση. Παραδόξως, στὴν ἴδια διαπίστωση κατέληξαν καὶ ἄλλοι πού, μάλιστα, θυσιάστηκαν προκειμένου νὰ προσφέρουνε λύση στὰ δεινὰ τῶν ἀνθρώπων. Σᾶς ὑπενθυμίζω ἐδῶ τὸν λοχία ποὺ εἶχε ὀργανώσει, κατὰ τὸν Μεσοπόλεμο,  τὴν ἀπόδραση τῶν ἔγκλειστων στὶς φυλακὲς Συγγροῦ κομμουνιστῶν ἡγετῶν. Σύμφωνα μὲ μία ἐκδοχή, δὲν θέλησε νὰ καταφύγη στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ αὐτοκτόνησε στὸ Σούνιο, ἀφήνοντας γραπτὴ τὴν ἑξῆς δήλωση: Πεθαίνω γιὰ τὴ σοσιαλιστικὴ ἰδέα, ἂν καὶ πιστεύω πώς, ἐὰν ἐπικρατήση, ὁ κόσμος καὶ πάλι θὰ ἔχη παράπονα. Ἤ, γιὰ νὰ πᾶμε ἀκόμα πιὸ παλιά, σᾶς θυμίζω τί εἶπε ἕνας μεγάλος Φιλέλληνας, ποὺ σκοτώθηκε στὴ μάχη τοῦ Πέτα, τὸ 1822: Εἶχε τὴν προαίσθηση τοῦ θανάτου του καὶ τὴν παραμονὴ τῆς μάχης εἶπε στοὺς φίλους του: Χρόνια ὁλόκληρα πολεμάω κατὰ τῶν τυράννων, ἀλλὰ μόνο γιὰ ἕνα πρᾶγμα εἶμαι πιὰ βέβαιος· πουθενὰ κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο δὲν ὑπάρχει τόπος χωρὶς στεναγμούς.

          Μετὰ ἀπὸ αὐτά, δὲν ἰσχυρίζομαι πὼς τὸ τέλος αὐτῆς τῆς διαχρονικῆς τραγωδίας ἔγκειται στὸ βιβλιαράκι ποὺ σήμερα σᾶς παρουσιάζουμε. Εἶμαι βέβαιος ὅμως ὅτι, ἐὰν τηρηθοῦνε οἱ κανόνες ποὺ σὲ αὐτὸ περιγράφονται, τὰ δεινὰ τὰ δικά μας καὶ τῶν παιδιῶν μας θὰ μειωθοῦνε κατὰ πολύ. Καὶ σπεύδω νὰ ἐξηγηθῶ:

          Ἡ βασικὴ αἰτία τῆς κοινωνικῆς ἀναταραχῆς ποὺ διατρέχει τοὺς αἰῶνες καὶ τὶς χιλιετίες ἔγκειται στὸ ὅτι ἡ πηγὴ τοῦ πλούτου εἶναι τελείως διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ βάση  τοῦ πλούτου. Ἐνῶ, δηλαδή, πηγὴ τοῦ πλούτου εἶναι ἡ ἐργασία, βάση τοῦ πλούτου ἦταν καὶ παραμένει τὸ χρυσάφι, ἡ κτήση τοῦ ὁποίου ὅμως δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐργασία. Θεωρητικῶς, ἐφόσον δουλεύει κανείς, μπορεῖ νὰ ἀγοράσει χρυσάφι καί, ἔτσι, νὰ γίνη πλούσιος. Αὐτὸ ὅμως διαστρεβλώνεται τόσο πολὺ στὴν πράξη, ὥστε τὶς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες κοινωνικὲς καταστάσεις μία καὶ μόνη βεβαιότητα τὶς διέπει: Ὅποιος δουλεύει ποτὲ δὲν γίνεται πλούσιος. Γιατί; Ἐξ αἰτίας μιᾶς πραγματικότητας τόσο φανερῆς, ποὺ τελικῶς παύει νὰ γίνεται ἀντιληπτή. Ἐφ’ὅσον ἡ πηγὴ καὶ τὸ μέτρο τοῦ πλούτου δὲν ταυτίζονται, τότε, μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι πλούσιος, ἐφ’ὅσον δὲν δουλεύει - ἀρκεῖ νὰ ἔχη χρυσάφι. Καὶ τὸ -ἀπολύτως λογικὸ- συμπέρασμα εἶναι: Ἐὰν κανεὶς θέλει νὰ εἶναι πλούσιος, εἶναι πολὺ καλλίτερα, ἀντὶ νὰ δουλεύη, νὰ ψάξη νὰ βρῆ ἤ, ἔστω, νὰ ἁρπάξη χρυσάφι. Καὶ τὸ ἐπίσης λογικὸ συμπέρασμα, ποὺ πλήρως ἐφαρμόζεται εἰδικὰ στὶς ἡμέρες μας: Καλλίτερα κανεὶς νὰ κάνη κομπίνες παρὰ νὰ ἐργάζεται.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Σ.ΧΑΤΖΑΡΑ

(ΕΣΗΕΑ, Παρασκευή, 11 Νοεμβρίου 2011.)

 
Δημήτρη Μιχαλόπουλου

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Ἀγαπητὲ Σπύρο,

            Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἐκπλήξεις· αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἐλάχιστα αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα μποροῦμε νὰ εἴμαστε βέβαιοι.  Κάτι λοιπὸν γιὰ τὸ ὁποῖο ἐγὼ εἶμαι πιὰ βέβαιος εἶναι πὼς ὁ Θεὸς ἔχει χιοῦμορ· καὶ σπεύδω νὰ σᾶς τὸ ἀποδείξω.

            Α) Ἐὰν κάποιος, στὴ δεκαετία τοῦ 1980, μοῦ προέλεγε ὅτι σήμερα, τὸ ἔτος 2011,  θὰ ἤμουνα ὄχι ἁπλῶς συμμαχητὴς τοῦ Σπύρου Χατζάρα ἀλλὰ φίλος καὶ περίπου συνοδοιπόρος του, θὰ τὸν θεωροῦσα τρελλό. Καὶ ὅμως... νά ποὺ βρίσκομαι ἐδῶ, γιὰ νὰ συμβάλω στὴν παρουσίαση αὐτοῦ τοῦ πολὺ σημαντικοῦ βιβλίου.

            Β) Ὅπως συνήθως γίνεται, τὸ βιβλίο ποὺ ἀπόψε σᾶς παρουσιάζουμε ἔπρεπε νὰ εἶχε γραφῆ ἀπὸ ἐπαγγελματία ἱστορικό. Καὶ ὅμως γράφτηκε ἀπὸ δημοσιογράφο, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν προσφυᾶ του διατύπωση, ἔκανε ἁπλῶς ρεπορτὰζ στὴν Ἱστορία. Σᾶς θυμίζω ἐδῶ -χωρὶς καμία διάθεση νὰ ἐπαινέσω πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ποὺ θέτει ἡ λογική, ὅτι τὴν Τροία καὶ τὶς Μυκῆνες τὶς βρῆκε ἕνας ἔμπορος, τὴ Δωδώνη ἕνας πατριώτης καὶ τὰ βακτήρια τὰ ἀνακάλυψε ἕνας θυρωρός. Πράγματι, αὐτὸ σημαίνει ἐρασιτέχνης: ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος κινεῖται ὄχι γιὰ λόγους βιοπορισμοῦ μὰ ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο γιὰ τὸ ἀντικείμενό του. Νά γιατί λοιπὸν τὰ μεγάλα βήματα ὅσον ἀφορᾶ τὶς γνώσεις μας κατὰ κανόνα γίνονται ἀπὸ ἐρασιτέχνες καὶ πολὺ σπάνια ἀπὸ εἰδικούς.

            Γ) Τὸ τρίτο καὶ περισσότερο εἰρωνικό, Κυρίες καὶ Κύριοι, εἶναι τὸ ὅτι ἡ βαρύτερη, συστηματικότερη, ἐξαιρετικὰ ἀναλυτικὴ καὶ προσεγμένη τεκμηρίωση ὅσων περιέχονται στὸ βιβλίο τοῦ Σπύρου Χατζάρα μᾶς τὴ δίνει ὁ Κίσσινγκερ. Ναί, ναί, ὁ γνωστός μας Κίσσινγκερ, ἡ διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ ὁποίου ἀφορᾶ στὴ διαμάχη τοῦ Μέττερνιχ (τὸν ὁποῖο ὁ Κίσσινγκερ θεωρεῖ πρότυπό του) καὶ τοῦ Καποδίστρια. Δύο καὶ μόνο τύποι ἀνθρώπων ὑπάρχουνε στὸν κόσμο μας, μᾶς τονίζει ὁ Κίσσινγκερ: Τύποι Μέττερνιχ καὶ τύποι  Καποδίστρια. Οἱ τύποιΜέττερνιχ/Κίσσινγκερ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὸ στιγμιαῖο συμφέρον τὸ δικό τους καὶ τῶν ἀνθρώπων τους· οἱ τύποι Καποδίστρια προσπαθοῦν νὰ στρέψουν πρὸς τὸ καλλίτερο καὶ ὡραιότερο τὴν πορεία ὁλόκληρου τοῦ κόσμου μας. Εἶναι ἡ ἀέναη πάλη τοῦ κακοῦ ἐνάντια στὸ Καλό...

            ... Ἕνα δραματικὸ στιγμιότυπο τῆς ὁποίας ἐναργῶς μᾶς περιγράφει ὁ Σπύρος Χατζάρας στὸ δίτομο ἔργο του.

            Δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράζω· ἔτσι, θὰ σᾶς πῶ μὲ λίγα λόγια τί μᾶς προσφέρει αὐτὸς ὁ λαμπρὸς ἐρασιτέχνης ἱστορικός. Τί μᾶς μαθαίνει, μὲ λίγα λόγια. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἑξῆς:

            Α) Ἡ ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας ὀφείλεται στὸν Ἰωάννη Καποδίστρια. Αὐτὸ -σᾶς τὸ ξαναλέω- μόνο ὁ Κίσσινγκερ τὸ ἔχει πεῖ μέχρι τώρα, ὁ ὁποῖος μάλιστα χαρακτήρισε ἐκεῖνο τὸν μεγάλο ἄνθρωπο Πανέλληνα. Ὁ Καποδίστριας ὑπῆρξε, πράγματι, ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐπανάστασης· αὐτὸ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς μᾶς τὸ λέει ὁ ἴδιος ὁ Κολοκοτρώνης.

            Β) Ἡ ἱστορία τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας εἶναι ἐν πλείστοις φτιαχτὴ καὶ γράφηκε εἴτε γιὰ νὰ συγκαλυφθοῦν τὰ πραγματικὰ γεγονότα ἢ γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν συμφέροντα.

            Γ) Τὸ πρῶτο ἀνεξάρτητο Ἑλληνικὸ Κράτος ἦταν ἐκεῖνο τῶν Ἰονίων Νήσων κατὰ τὴ διάρκεια τῆς περιόδου 1800-1807. Αὐτὸ φαίνεται πὼς ὑπῆρξε τὸ πρότυπο γιὰ τὴ δημιουργία τῆς ἀνεξάρτητης Ἑλλάδας. Ὑπενθυμίζω ἐδῶ ὅτι καὶ μετὰ τὸ 1815, ὁπότε τὰ Ἑπτάνησα τὰ πήρανε οἱ Ἄγγλοι, θεωρητικῶς τὸ Ἰόνιο Κράτος ἦταν ἀνεξάρτητο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἡ κυβέρνηση τοῦ Λονδίνου τὸ μετέτρεψε σὲ βρεταννικὸ προτεκτοράτο.

            Δ) Ἡ Ἐπανάσταση ἦταν νὰ ἀρχίσει πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τὸ 1821, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἔγινε, ἐπειδὴ δὲν τὸ ἐπέτρεπαν κυριολεκτικῶς οἱ διεθνεῖς συγκυρίες.