Ο ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

                    

Άρθρο του C. Mutti                                                                        

Μετάφραση–σχόλια: Ελευθέριος  Αναστασιάδης

 

Στις 26 Νοεμβρίου του 1947, ο σοβιετικός αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ ψήφισε υπέρ της Απόφασης 181 της Γενικής Συνέλευσης, που καθόριζε τη δημιουργία μιας εβραϊκής πολιτικής οντότητας στο παλαιστινιακό έδαφος. Στην πράξη δηλαδή, πραγματοποίησε το περιεχόμενο της Διακήρυξης Balfour. Μαζί με τη Σοβιετική Ένωση, θετική ψήφο εξέφρασαν και οι αντιπρόσωποι της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας. Το χρέος της σιωνιστικής οντότητας προς το “σοσιαλιστικό στρατόπεδο” αναγνωρίστηκε επισήμως από τον Ben Gurion, που δήλωσε στο Σοβιετικό πρέσβη: «Ο λαός του Ισραήλ είναι ευγνώμων στην Σοβιετική Ένωση για την υποστήριξη που του παρείχε στον ΟΗΕ (…) Ο στρατός μας έλαβε από την Τσεχοσλοβακία και από τη Γιουγκοσλαβία μία μεγάλη ποσότητα όπλων, συμπεριλαμβανομένου και του πυροβολικού το οποίο στερούμεθα εντελώς στην αρχή του πολέμου». 

ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΣΕ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ

Ο Θεόδοτος καλεί τους αναγνώστες του να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το  πολύ σημαντικό άρθρο.

Γράφει  ο  Maurizio Blondet 

Μετάφραση Ιωάννης Αυξεντίου

Αν και είναι  δύσκολο να τεκμηριωθεί επιστημονικά, είναι προφανές ότι η μασονία εμπνέεται από τον εβραϊσμό στα σύμβολα (καβαλιστικά), στα τελετουργικά, επικεντρωμένα πάνω στην ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα, και προπάντων στους σκοπούς: Την εγκαθίδρυση ενός «παραδείσιου βασιλείου πάνω στην γη, της παγκόσμιας ισότητας και αδελφότητας». Δεν τονίζεται ποτέ αρκετά ότι η ιουδαϊκή θρησκεία δεν στοχεύει στην σωτηρία στο επέκεινα, αλλά στην εγκατάσταση ενός μεσσιανικού γήινου βασιλείου  εδώ και τώρα, ένα πραγματικό βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ένας ωμός θρησκευτικός υλισμός (εάν σας φαίνεται μία αντίφαση στους όρους, μην δώσετε το φταίξιμο σε εμένα)που στην μασονία εκφράζεται ως φυσιοκρατισμός  και ορθολογισμός, και είναι προφανώς οι πολιτιστικές ρίζες του διαλεκτικού και μαρξιστικού υλισμού. Η ιστορική λειτουργία της μασονίας υπήρξε προκαταρτική στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας μεσσιανικής κυβέρνησης: Η καταστροφή της συμμαχίας του θρόνου με τον Βωμό (την εκκλησία), δηλαδή, των αυτοκρατοριών των οποίων η πολιτική εξουσία είχε ένα χρίσμα , μία θρησκευτική ευλογία: Η καθολική αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η Ορθόδοξη αυτοκρατορία του Τσάρου, και η Οθωμανική αυτοκρατορία, στην οποία ο σουλτάνος ήταν ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων. Επειδή αυτές οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικές, το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την καταστροφή τους, ( βλ. προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου εδώ ) ήταν η δημιουργία και η διάδοση εκείνης της συλλογικής ψυχικής κατάστασης που ονομάζεται εθνικισμός, η ιδέα ότι κάθε έθνος πρέπει να έχει ένα κράτος, ή καλύτερα, ότι κάθε κράτος πρέπει να έχει την φυσιοκρατική του βάση στην ενότητα του αίματος, της γλώσσας και της γης. Φυσικά οι εθνικισμοί και οι διάφοροι υποκινητές τους(για παράδειγμα ο Γκαριμπάλντι, ο Ματσίνι, ο Κεμάλ Ατατουρκ κλπ)ήταν μία μεταβατική φάση προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας· χρησιμεύουν μόνον στην εγκατάσταση φυσιοκρατικών μορφών κρατικής εξουσίας (δηλαδή βασισμένες στην βιολογική διάσταση)εντελώς εκκοσμικευμένες. Σήμερα η ίδια μασονική σκέψη διακηρύσσει και προωθεί την Ευρωπαϊκή  Ένωση ως ξεπέρασμα των εθνικών κρατών.

ΟΤΑΝ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ

γράφει ο Alex Synodinos

 

Υποθέτω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του Θεόδοτου γεννήθηκαν πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ασφαλώς έχουν ακούσει την επίσημη «δεξιά» ιστορική θεώρηση για την περίοδο εκείνη· πώς δηλαδή οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν το σοβιετικό μπλοκ και τον διεθνή κομμουνισμό όπου κι αν αυτός σήκωσε το «άσχημο κεφάλι του» (για να θυμηθούμε και την περιβόητη φράση του Τρούμαν). Αποτελεί κάποιου είδους ιδιόμορφης ιεροσυλίας να αμφιβητήσει κάποιος αυτή τη θέση, ειδικά στην Ελλάδα όπου η συντηρητική παράταξη θεωρεί την αμερικανική βοήθεια στον Συμμοριτοπόλεμο ως θεόσταλτο δώρο κατά των κομμουνιστών.

Σε αυτό το κείμενο θα καταδείξουμε πως η ψυχροπολεμική πολιτική των ΗΠΑ πολύ απέχει από του να χαρακτηρισθεί ως αντικομμουνιστική «σταυροφορία». Όσον αφορά μάλιστα την ενίσχυση του ελληνικού στρατού κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου ήταν το αποτέλεσμα μιας γεωπολιτικής στρατηγικής η οποία δεν θέλει την κάθοδο της Ρωσίας στην ανατολική μεσόγειο. Μια στρατηγική την οποία οι Αμερικάνοι κληρονόμησαν από τους Βρεταννούς και η οποία, εάν επικρατούσαν οι κομμουνιστές το 1949, θα ματαιωνόταν, εφόσον η Ελλάδα θα γινόταν δορυφόρος της (σοβιετικής έστω) Ρωσίας.

Το να αναλύσουμε βέβαια όλη την ιστορία του Ψυχρού Πολέμου σαφώς είναι αδύνατον σε ένα άρθρο·  μπορούμε όμως να ερευνήσουμε διάφορα περίεργα περιστατικά εκείνης της περιόδου που αμφισβητούν ευθέως την επίσημη ιστορία όπως μας την έμαθαν.

H AΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ (ΡΟΑ)

Με μεγάλη χαρά δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο για την ξεχασμένη ιστορία του στρατηγού Βλασώφ και του POA. Θέλoντας να υπενθυμίσουμε σε όσους το διαβάζουν πως οι ανόητοι μικρο-εθνικισμοί της εποχής οδήγησαν τη μισή Ευρώπη ύπο κομμουνιστική κατοχή, ενώ την άλλη μισή, υπό την πιό ήπια, αλλά πολύ πιό διαβρωτική αμερικανική επικυριαρχία.

                                                                                                                                                    

                                                                                                                                                    Θεόδοτος

γράφει ο Nikolai Romanov

O Α.Βλασώφ επιθεωρεί μονάδα του Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού

Ι.Στάλιν

Πολλές φορές έχει γραφτεί στον Θεόδοτο ότι ο Στάλιν, αν και γεωργιανής καταγωγής, ήταν στην ουσία Ρώσος εθνικιστής. Αυτό είναι ιστορικά αληθές: ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, πρώην παποδοπαίδι, πρώην φοιτητής θεολογικής σχολής και, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, πρώην πράκτορας της τσαρικής μυστικής αστυνομίας (Οχράνα [= Ασφάλεια]), αποφάσισε, όταν κατάλαβε ότι οι Ιουδαίοι προωθούν τους σοσιαλιστές είτε μενσεβίκους είτε μπολσεβίκους,  να αλλάξει στρατόπεδο και να ενταχθεί πλήρως στους μπολσεβίκους υιοθετώντας ως επαναστατικό όνομα το Στάλιν (= ατσαλένιος στα ρωσικά) . Στην αρχή κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά· σιγά-σιγά όμως ο πονηρός και δολοπλόκος Γεωργιανός κατόρθωσε να ανέβει στην κλίμακα της ιεραρχίας και να κερδίσει ΄την εμπιστοσύνη του ηγέτη των μπολσεβίκων, Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ -Λένιν και βαθμιαίως να εκτοπίσει τον κομμισάριο του Κόκκινου Στρατού (και Ναυτικού) Ιουδαίο Λέον Τρότσκυ. Έτσι, μετά τον θάνατο του Λένιν, αναδύθηκε ως ο ηγέτης του ΚΚΣΕ. Αυτό ήταν μια θετική εξέλιξη (όσο θετική εξέλιξη μπορεί να υπάρξει στην πανούκλα που λέγεται μαρξισμός-κομμουνισμός). Ο Ιουδαίος Τρότσκυ, πράγματι, ήθελε να προωθήσει την παγκόσμια επανάσταση, ενώ αντίθετα ο Στάλιν πίστευε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε κάθε χώρα ξεχωριστά, ουσιαστικώς απορρίπτοντας τον διεθνισμό.

Η τελευταία τσαρική οικογένεια με στολή Κοζάκων

Παρ'όλα αυτά η κατάσταση επί Στάλιν στην Ρωσία ,αλλά και στα υπόλοιπα κράτη της Σοβιετικής Ένωσης ήταν τραγική. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι μικροϊδιοκτήτες γης, οι κουλάκοι, ήταν ωμός και βίαιος. Οι κοζάκοι, οι οποίοι επί της τσαρικής Ρωσίας είχαν καθεστώς ημιαυτονομίας με την υποχρέωση να υπηρετούν στο τσαρικό στρατό, κυνηγήθηκαν βιαίως. Για να τονίσουν τους δεσμούς μεταξύ της δυναστείας των Ρομανώφ και των Κοζάκων ο εκάστοτε ρώσος μονάρχης , έπαιρνε τον τίτλο του feldataman, δηλαδή του αρχιαταμάνου όλων των κοζάκικων φυλών. Έτσι παρόλες τις προσπάθειες απο τους μπολσεβίκους να προσεταιριστούν τους κοζάκους, η συντριπτική τους πλειοψηφία προτίμησε να πάρει το μέρος των Λευκών Ρώσων αντεπαναστατών κατά τον εμφύλιο πόλεμο 1919-1923. 

Η WALL STREET ΔΗΜΙΟΥΡΓEI ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

 γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                             

                                                                    Η   ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
 

Η Wall Street συγχαίρει τον Μάρξ

   Κατά τα έτη 1970-1980, κάτω από την πίεση   νέων αποκαλύψεων, η ιστορική άποψη για την   επανάσταση των Μπολσεβίκων υπέστη διορθώσεις. Ακούστηκαν δημοσίως πολλές σημαντικές φωνές. Έτσι, ο ποιητής Naum Korjanin έγραψε: ‹‹Εάν η συμμετοχή των Ιουδαίων στην επανάσταση  γίνει  ταμπού, δεν θα μπορεί πια να μιλάμε καθόλου για την αυτήν [την επανάσταση]. Ένα καιρό οι Ιουδαίοι ήταν   υπερήφανοι για αυτήν τη συμμετοχή τους. Οι Ιουδαίοι [πράγματι] πήραν μέρος στην επανάσταση και [μάλιστα] σε  ποσοστά αφύσικα μεγάλα››. Από την πλευρά του, ο M. Agurski έγραψε: «Η συμμετοχή των Ιουδαίων στην επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο δεν περιορίστηκε σε μία πολύ μεγάλη δραστηριότητα  στους κόλπους του  κρατικού μηχανισμού, αλλά υπήρξε απείρως ευρύτερη».  Με τον ίδιο τρόπο ο Ιουδαίος σοσιαλιστής S.Tsyrulnikov δήλωσε: «Στην αρχή της επανάστασης οι Ιουδαίοι υπήρξαν η βάση του νέου καθεστώτος».

Ας ξεκινήσουμε  λοιπόν από τα γεγονότα  της προεπαναστατικής  περιόδου.

    Είναι γνωστό ότι ο καλύτερος τρόπος για την δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και χάους, είναι η τρομοκρατία. Αυτή η μέθοδος, αν και τις περισσότερες φορές δεν έχει σημαντικά  αποτελέσματα στην πράξη, ωστόσο  προκαλεί στις μάζες μία ψυχολογική κατάσταση αναμονής: Κάτι πρόκειται να συμβεί, κάτι έρχεται. Έτσι, μετά το 1780  άρχισαν με ιδιαίτερη ένταση τρομοκρατικά  κτυπήματα στην Ρωσία: Το 1789 ο Ιουδαίος  G. Davidovich Goldenberg δολοφονεί τον πρίγκιπα Κραπότκιν. Τον  Μάρτιο του 1881 μία ομάδα τρομοκρατών  υπό την ηγεσία της Ιουδαίας Fignez Jesse Helfmann και του Nikolai Sablin δολοφονούν τον Τσάρο Αλέξανδρο  Β'. Ήταν όμως το κτύπημα του 1911  που είχε καθοριστική σημασία για το μέλλον της Ρωσίας.  Ο  Ιουδαίος  Bogrov (Mordekhai Gershkovich) δολοφονεί τον πρωθυπουργό  Pyotr  Arkadyevich  Stolypin,   o οποίος είχε αποφασίσει να προωθήσει μία αγροτική μεταρρύθμιση, με σκοπό την άμβλυνση της  δυσαρέσκειας του  αγροτικού  πληθυσμού. Επίσης προσπάθησε να βελτιώσει το επίπεδο ζωής των βιομηχανικών εργατών στις πόλεις και να αυξήσει τη δύναμη των τοπικών κυβερνήσεων. Σκόπευε, με λίγα λόγια, να δημιουργήσει μία αγροτική τάξη οικονομικώς αυτάρκη, η οποία θα λειτουργούσε ως στήριγμα της κοινωνικής τάξης και γαλήνης. Γι’ αυτό οι Ιουδαίοι ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων γης ήταν αντίθετοι με αυτή την αγροτική μεταρρύθμιση. Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια γράφει: