Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

2100 Μ.Χ.


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου


Δίας και Ευρώπη
Όσοι από εμάς είναι κάποιας ηλικίας, αντιλήφθηκαν και με έντονο τρόπο το πέρασμα από τη νεωτερική στη μετανεωτερική εποχή. Βλέπουμε, ακούμε και βιώνουμε πράγματα και καταστάσεις που στην εποχή της νεότητάς μας θα φαίνονταν αδιανόητα, σχεδόν τρελά. Ας φέρουμε μερικά παραδείγματα: εάν κάποιος, τη δεκατία του 1970, έλεγε ότι σε λίγα χρόνια, δύο άνδρες (ή δύο γυναίκες) όχι μόνο θα μπορούν να παντρεύονται μεταξύ τους αλλά και να υιοθετούν παιδιά· εάν έλεγε στους συγχωριανούς του ότι κάτοικοι της Κίνας σε λίγο καιρό θα έχουν ανοίξει μαγαζί στην πλατεία του χωριού· πως στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου την ελληνική σημαία θα την κρατάει μια μουσουλμάνα ή αν ισχυριζόταν ότι γκέι αστυνομικοί θα παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας, ο άνθρωπος αυτός ή θα γινόταν ο “τρελός του χωριού” ή θα τον πέρναγαν για χρήστη ισχυρότατων ψυχοτρόπων ουσιών…

Με ποιο τρόπο λοιπόν, θα μπορούσαμε σήμερα να φανταστούμε πως θα είναι και πως θα εξελιχθεί η βαθειά μετανεωτερικότητα; Μόνο με ένα τρόπο, με το να γίνουμε οι “τρελοί του χωριού” και να αρχίσουμε να αφηγούμαστε τις εξωφρενικές φαντασίες μας.

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ



Άρθρο του Maurizio Blondet   
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Το πρώτο κέντρο για την επιστημονική δημιουργία συλλογικών ψυχικών καταστάσεων και μαζικών υποβολών, διαμέσου των οποίων μπορεί να εξασκηθεί έλεγχος πάνω στο νου, υπήρξε η Σχολή της Φρανκφούρτης. Αυτοί οι εβραϊκής καταγωγής φιλόσοφοι, φαινομενικά μαρξιστές, που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ όπου κατέλαβαν σπουδαίες πανεπιστημιακές καθέδρες, έθεσαν τον ακόλουθο προβληματισμό:  «πως  μπορεί να καταπνιγεί ακόμη και μέσα στις ψυχές κάθε αναβίωση του “φασισμού και του αντισημιτισμού”;». Διότι, όπως αναγνώρισαν ο Theodor Adorno και ο Max Horkeimer στο δοκίμιο–έρευνα, The Αuthoritarian Personality, ο “φασισμός” και ο “αντισημιτισμός” είναι φαινόμενα σχεδόν “φυσικά” σε μία κοινωνία όπως εκείνης της ευρωπαϊκής της τότε εποχής. Mιας κοινωνίας δηλαδή παραδοσιακής, πατριαρχικής, που βασιζόταν στην οικογένεια και στην ιεραρχική και ηθική τάξη. 

Υποστήριξαν λοιπόν, πως σε μια τέτοια κοινωνία, οι ομόφυλοι τους δεν θα ήταν ποτέ ασφαλείς, οπότε χρειαζόταν (όπως  συμπέρανε ο  Kurt Lewin, ο ψυχίατρος που μετά θα ήταν ένα από τα μυαλά του Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου) να αρχίσει μία επανεκπαίδευση των μαζών, να ετοιμαστεί ο κόσμος ώστε να φτιαχθεί μία παγκόσμια κοινωνία πολυεθνική και χωρίς σύνορα. Παράλληλα, να εγχυθεί μία σεξουαλική επανάσταση μέσα στις ψυχές, η οποία θα έκανε να γεννηθεί ο Νέος Άνθρωπος, ο “αντι-αυταρχικός”, ο οποίος θα εναντιωνόταν στην αυταρχική προσωπικότητα. Οι δε σεξουαλικά απελευθερωμένοι (επίσης απελευθερωμένοι από τη φυλή, την οικογένεια, το έθνος και τη θρησκεία) θα αποτελούσαν την αυθόρμητη “αντιφασιστική” ψυχο-αστυνομία.  

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ & Η ΡΟΖ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ.


ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ 

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
 
Σήμερα, υπάρχει ένας σιωπηλός λαός, ένας μικρός λαός, πιθανόν, γιατί τον μετέτρεψαν σε μειοψηφία και επί πλέον του απαγορεύτηκε να ομιλεί, να εκφράζεται ακόμα και για να εκδηλώσει την δυσφορία του και τον πόνο του. Πράγμα που κάποτε, στις λιγότερο δημοκρατικές και ‘φωτισμένες’ εποχές, δεν το απαγόρευαν ούτε στους ανθρώπους του περιθωρίου. Ακόμη και στο ζητιάνο, στο μέθυσο και στον αλήτη επιτρεπόταν να γκρινιάζει και να παραπονιέται για τη μοίρα του. Αντιθέτως, σήμερα, σε αυτόν τον σιωπηλό λαό του δέθηκε η γλώσσα, όχι με το φίμωτρο που έβαζαν τις παλαιές εποχές στους καταδικασμένους σε θάνατο για να μην φωνάζουν, αλλά με την απειλή να υποστεί μία μήνυση, να ψάχνει για δικηγόρο και να καταλήξει καταδικασμένος το λιγότερο με ένα πρόστιμο, εάν όχι στη φυλακή ή στην υποχρεωτική παρακολούθηση μιας σειράς μαθημάτων ‘κοινωνικής  επανεκπαίδευσης’.

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Ο ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΕΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΡΑΦΑΗΛΙΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ


Άρθρο του Luca Leonello Rimbotti
Mετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης


Ήταν καλλιτέχνες και ποιητές, αγαπούσαν την καθηλωτική ομορφιά, την πολύτιμη λεπτομέρεια, την εκλεπτυσμένη φροντίδα του περιβάλλοντος. Αντιπροσώπευαν μία φύση που ήταν ταυτόχρονα φανταστική και ρεαλιστική, περιγράφοντας με έντονα και υπέροχα χαρακτηριστικά τις πιο ονειρεμένες εκφράσεις του ανθρώπινου προσώπου. Επρόκειτο για  τα μέλη της αδελφότητας των Προραφαηλιτών, μιας ένωσης γεννημένης στο Λονδίνο στα μέσα του 19ου αιώνα. Ήταν καλλιεργημένοι αισθητικοί, εχθροί της Βικτωριανής μετριότητας, ενάντιοι σε εκείνο το χυδαίο κόσμο των επιχειρήσεων και του πλουτισμού, που προσλάμβανε γύρω από αυτούς τα χαρακτηριστικά της θριαμβευτικής πλέον καπιταλιστικής μάστιγας. 

Ονειρεύονταν την επιστροφή στο ιταλικό 1300 και 1400, στον Beato Angelico, στο Luca Signorelli, στο Filippino Lippi, στη μεσαιωνική πόλη, σε μία κοινωνία στην οποία επικρατεί τάξη και γαλήνη, σε ένα κόσμο ρυθμισμένο πάνω στον άνθρωπο, στην αγάπη για το ωραίο. Ήθελαν να επιστρέψουν σε εκείνες τις λεπτές Μαντόνες της Φλωρεντίας με τις αρμονικές αναλογίες και τα χαριτωμένα χαρακτηριστικά, που στην πράξη ήταν οι γυναίκες της καθημερινότητας, που οι ζωγράφοι μας μπορούσαν να συναντήσουν στο δρόμο. Φιγούρες του λαού, αλλά ενός λαού ευγενούς, σοβαρού μα και παιχνιδιάρικου, φιγούρες ανθρώπων με μία έμφυτη αίσθηση της αρμονίας. Και σκέπτονταν εκείνη τη φύση του φόντου, διαυγή, φωτεινή, εμπλουτισμένη από το παιχνίδι των γλυκών προοπτικών: τα φόντα ενός Benozzo Gozzoli, οι λόφοι και τα δένδρα ενός Perugino, η γη μας, η ύπαιθρός μας, ακόμη αναγνωρίσιμη με την πρώτη ματιά. Με λίγα λόγια, η ζωγραφική πριν από τον Raffaello (εξ ου και το όνομα της αδελφότητας), πριν να οδηγηθεί στην αμετροεπή θριαμβολογία της ύστερης Αναγέννησης.

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΠΡΩΤΟ “ΑΝΔΡΟΓΥΝΟ” ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ


Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Πριν λίγες ημέρες, όταν στη βουλή γινόταν η συζήτηση για την ψήφιση των νόμων του νέου μνημονίου, όλοι εστίασαν την προσοχή τους στις “καρπαζιές” που έπεσαν μεταξύ του κ. Κασιδιάρη και του κ. Δένδια. Ως γνωστό, η προσοχή κατευθύνεται από την αντίληψη, και όταν αυτή υστερεί, η προσοχή εστιάζεται στα λιγότερο σημαντικά. Το ουσιώδες γεγονός που έπρεπε να εστιάσουν τα ΜΜΕ ήταν ασφαλώς άλλο…

Όταν ο κ. Λοβέρδος είπε στον κ. Τσακαλώτο ότι δεν φοραεί παντελόνια διότι δεν παραιτήθηκε όπως είχε υποσχεθεί σε περίπτωση που μειωθεί το αφορολόγητο, ο κ. Τσακαλώτος ουδόλως θίχτηκε για το γεγονός ότι του αμφισβήτησαν τον ανδρισμό του και την ανδρική τιμή του, αλλά στενοχωρήθηκε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αντί λοιπόν να κτυπήσει την γροθιά του πάνω στο βήμα της βουλής φωνάζοντας, «δεν σας επιτρέπω κύριε να θίγετε την ανδρική μου τιμή», αυτός είπε τα εξής απίθανα: «παρακαλώ πολύ επειδή μας παρακολουθούν και παιδιά των σχολείων από τα θεωρεία να μην λέτε τέτοιες εκφράσεις διότι οραματιζόμαστε μια κοινωνία όπου στην πραγματικότητα και στην γλώσσα, ό, τι είναι αρσενικό δεν είναι απαραιτήτως καλό και ό, τι είναι θηλυκό δεν είναι απαραιτήτως κακό»! Μπράβο στον κ. Τσακαλώτο διότι με αυτές, τις λίγο μάλλον ασυνάρτητες, φράσεις, συνόψισε όλη την θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης.