Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ & Η ΡΟΖ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ.


ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ 

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
 
Σήμερα, υπάρχει ένας σιωπηλός λαός, ένας μικρός λαός, πιθανόν, γιατί τον μετέτρεψαν σε μειοψηφία και επί πλέον του απαγορεύτηκε να ομιλεί, να εκφράζεται ακόμα και για να εκδηλώσει την δυσφορία του και τον πόνο του. Πράγμα που κάποτε, στις λιγότερο δημοκρατικές και ‘φωτισμένες’ εποχές, δεν το απαγόρευαν ούτε στους ανθρώπους του περιθωρίου. Ακόμη και στο ζητιάνο, στο μέθυσο και στον αλήτη επιτρεπόταν να γκρινιάζει και να παραπονιέται για τη μοίρα του. Αντιθέτως, σήμερα, σε αυτόν τον σιωπηλό λαό του δέθηκε η γλώσσα, όχι με το φίμωτρο που έβαζαν τις παλαιές εποχές στους καταδικασμένους σε θάνατο για να μην φωνάζουν, αλλά με την απειλή να υποστεί μία μήνυση, να ψάχνει για δικηγόρο και να καταλήξει καταδικασμένος το λιγότερο με ένα πρόστιμο, εάν όχι στη φυλακή ή στην υποχρεωτική παρακολούθηση μιας σειράς μαθημάτων ‘κοινωνικής  επανεκπαίδευσης’.

Ο λαός για τον οποίο μιλάμε είναι πλέον μία μειοψηφία, αλλά δεν είναι ο λαός κάποιας κοινωνικά αναγνωρισμένης μειοψηφίας. Αντίθετα, αυτός αποτελείται από τα υπολείμματα αυτού που μέχρι πριν κάποια χρόνια, ήταν σίγουρα η πλειοψηφία του πληθυσμού· μία πλειοψηφία που έλειωσε όπως το χιόνι στον ήλιο όταν μερικές ιδεολογικοποιημένες και επιθετικές μειοψηφίες, με την κρυφή αλλά και φανερή, υποστήριξη ισχυρών πολιτικών και οικονομικών λόμπι, εξαπέλυσαν μία σειρά επιθέσεων ενάντια στις υποτιθέμενες ‘διακρίσεις’. Στην πραγματικότητα, ο στόχος τους ήταν να καταλάβουν όλα τα νευραλγικά κέντρα των θεσμικών οργάνων και, κατά συνέπεια, της κοινωνίας. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα, συμπεριλαμβανομένης και της Καθολικής Εκκλησίας, από το εσωτερικό της οποίας ίσως ξεκίνησε η αποφασιστική επίθεση, εκείνη που έθεσε σε κρίση και προκάλεσε την κατολίσθηση όλων των άλλων θέσεων, που θα αποκαλούσαμε ‘παραδοσιακές’.
  
Αυτές οι ομόκεντρες κα ταυτόχρονες επιθέσεις, ίσως στην αρχή είχαν μία δυναμική μόνο τακτικής φύσης, δηλαδή περιορισμένη. Πιθανόν, ο σκοπός τους ήταν να δοκιμάσουν το έδαφος και να διαπιστώσουν τη στερεότητα της ενάντιας παράταξης.  Η οποία ωστόσο, δεν ήταν καθόλου έτοιμη να αντιμετωπίσει την επίθεση, εξαιτίας του απλού γεγονότος ότι δεν βρισκόταν σε πόλεμο εναντίον κανενός. Τα όσα πρέσβευε η τελευταία, που εκπροσωπούσε και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ήταν η ‘ομαλότητα’, αυτό δηλαδη το οποίο είναι το αναγκαίο στην κοινωνική ζωή και ωστόσο σήμερα θεωρείται ‘παρωχημένο’ και ‘αποτρόπαιο’. 

Όμως αργότερα, οι προαναφερόμενες μειοψηφίες, όταν είδαν ότι δεν υπήρχαν άμυνες ή ότι ήταν εξαιρετικά ευάλωτες κατάλαβαν ότι αρκούσε μόνο να σπρώξουν την δράση εις βάθος και αυτές (οι άμυνες) θα κατέρρεαν εύκολα. Κατάλαβαν επίσης ότι η όλη επιχείρηση δεν παρουσίαζε κινδύνους ούτε δυσκολίες και θα κατέληγε σε μία ακαταμάχητη προέλαση, όπως ένα μαχαίρι που βυθίζεται στο βούτυρο. Με άλλα λόγια, η κοινωνία ήταν ώριμη για την κατάρρευση, περίμενε μόνον μία ή περισσότερες μειοψηφίες, πλαισιωμένες και καλά εκπαιδευμένες, να εμφανιστούν, για να σηκώσει λευκή σημαία και να παραδοθεί. 

Έτσι, εκατομμύρια άνθρωποι αιχμαλωτίστηκαν από λίγες χιλιάδες και το ωραίο είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε καν το κατάλαβαν. Βρέθηκαν σε ομηρία από τους νέους κυρίαρχους χωρίς να έχουν το χρόνο και τον τρόπο να συνειδητοποιήσουν αυτό που συνέβαινε. Να το πούμε ακόμη καλύτερα: δεν κατάλαβαν ότι υπήρξε ένας πόλεμος και ότι αυτοί έχασαν, έτσι τώρα πρέπει να υποστούν την μοίρα των ηττημένων, δηλαδή να υπακούσουν στη θέληση του νικητή. Σε αυτή την άγνοια συνέβαλε αποφασιστικά το γεγονός ότι στην κουλτούρα της κοινωνίας μας, από αρκετό καιρό, είχε διαδοθεί ο ιός μιας βαριάς ασθένειας: η απώλεια της αυτοεκτίμησης, της εμπιστοσύνης και της αγάπης για τον εαυτό της. Κάτι το οποίο την μετέτρεψε αυτόματα στο θύμα του οποιουδήποτε θα ήθελε να σηκώσει το χέρι για να δώσει το τελικό  χτύπημα.

                                    
H ΡΟΖ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Άρθρο του di Massimo Viglione
  
Πρόσφατα, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου επισκέφθηκε την Ιταλία με το ‘σύζυγο’ του. Έτσι, στις διάφορες επίσημες επισκέψεις και δεξιώσεις, έφερνε μαζί του έναν άλλο άνδρα και τον παρουσίαζε ως ‘σύζυγο’ (κάτι που αφήνει να υποτεθεί ότι αυτός είναι η ‘σύζυγος’ και η ‘πρώτη κυρία του Λουξεμβούργου’).

Είναι εμφανές, πως δεν πρόκειται τόσο για μια προκλητική επίθεση αλλά για μία επίθεση με διαλυτοποιητικό χαρακτήρα. Προφανώς, το έκανε κατά παραγγελία άλλων δυνάμεων, που καθόρισαν ότι έφθασε η στιγμή να σπάσουν αυτό το ‘ταμπού’ σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο. Εν ολίγοις, είναι κατανοητό πως πρόκειται για μία σκηνοθεσία, όχι υπό την έννοια ότι οι δύο δεν είναι πράγματι ομοφυλόφιλοι και εραστές, αλλά επειδή με αυτή τους την πράξη προσπαθούν να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα και σε αυτο εντοπίζεται η ουσία του ζητήματος. Αυτοί οι δύο κύριοι έγιναν επίσημα δεκτοί από τον πρόεδρο της δημοκρατίας και από τα υψηλότερα αξιώματα του κράτους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και όχι μόνον αυτό, έγιναν δεκτοί και στο Βατικανό…

Τίθεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα: τους δέχτηκαν ως δύο φίλους που βρίσκονται σε εκδρομή ή ως ‘συζύγους’; Και η ερώτηση δεν είναι ήσσονος σημασίας. Πριν κάποια χρόνια, ένα τέτοιο περιστατικό θα ήταν αδιανόητο και όχι μόνο στο Βατικανό. Ασφαλώς, πάντα υπήρχαν πολιτικοί και αρχηγοί κρατών ομοφυλόφιλοι, αλλά στην ιδιωτική τους ζωή. Τώρα δημοσιοποιούν τη θέση τους και παντρεύονται. Τώρα, ο γάμος τους επισημοποιείται στη διεθνή διπλωματία, ακόμη και στο Βατικανό.

Βλέποντας αυτά τα πράγματα νοιώθεις την επιθυμία να ‘κρεμάσεις το σπαθί’ και να τους στείλεις όλους στο διάολο, να πάψεις να ασχολείσαι. Όμως, σήμερα περισσότερο από ποτέ, εναπόκειται σε εμάς τους λαϊκούς χριστιανούς, συνδεδεμένους -ούτε καν με την Παράδοση- αλλά με το Κοινό Καλό, ίσως ακόμη και μόνο εκείνο των παιδιών μας, να δώσουμε την πιο σημαντική μάχη όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Διότι «Όταν πέφτουν οι μεγάλοι, είναι η σειρά των μικρών να καθοδηγήσουν» (Tolkien).

Αυτή η επίσκεψη ήταν πιο ανατρεπτική κι από έναν παγκόσμιο πόλεμο και όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν...

Σημείωση: επειδή, ως γνωστό, η CIA έχει μία συμπάθεια για τα πραξικοπήματα όλων των χρωμάτων, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και από τα ροζ. Στην Ουάσιγκτον υπάρχει η  μη  κυβερνητική οργάνωση National Center for Transgender Equality η οποία ‘μάχεται’ για τα δικαιώματα των τραβεστί, τρανσέξουαλς κλπ. Τρέξτε τη σελίδα προς τα κάτω για να δείτε ποιος είναι μεταξύ των σπονσόρων της. 

5 σχόλια:

  1. «Όταν πέφτουν οι μεγάλοι, είναι η σειρά των μικρών να καθοδηγήσουν» (Tolkien).

    Οτι ακριβως λεω εδω και αρκετα χρονια: Σε εναν επερχομενο πολεμο καλο θα ηταν οι πατριωτες να παρακολουθουμε απο μακρια αντι να θυσιαστουμε πρωτοι, γιατι να αφησεις χηρα και ορφανα στα χερια του ροζ πολτου χωρις το πατερικο προτυπο δεν λεει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με αφορμή τα όσα παραπάνω γράφονται σχετικά με τις "ροζ" επαναστάσεις οφείλει να γίνει κοινή συνείδηση το εξής: δεν ήσαν μονο οι "αριστεροί" αυτοί που προώθησαν την ατζέντα των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", της εξύμνησης της γενετήσιας διαστροφής κ.ο.κ., αλλά - πρωτίστως - οι "δεξιοί". Και στη νέα αυτή μεταπολεμικής χοάνη της δεξιάς περιλαμβάνονται φιλελεύθεροι, χριστιανοδημοκράτες, χριστιανοκοινωνιστές, ακόμη και τα σύγχρονα φρούτα του "εθνικολαικισμού" και της καταναλωτικής ακροδεξιάς. Η φιλοσοφία των "στερεοτύπων" παρήχθη στην χριστιανοδηματική Γερμανία και στη δεξιά-γκωλλική Γαλλία (όχι στη Σοβιετική Ένωση), όπως επίσης και τα νομοθετήματα που στη συνέχεια ανέλαβαν να καταστήσουν τη θεωρία τους μια ζοφερή κανονικότητα. Επομένως διάφοριοι νεοδεξιοί που στη χώρα μας κλαίγονται για την κατάντια και υποχωρητικότητα της εγχώριας Νέας Δημοκρατίας, καλά θα κάνουν να δουν πως αυτός είναι ο ρόλος και η λειτουργία της μεταπολεμικής δεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όσα ο μαρξιστής διανοούμενος συντάσσει σε μια κόλα χαρτί, ο "συνετός" και "μετρημένος" δεξιός αναλαμβάνει τα κάνει πράξη μέσω νόμων και αστυνομικών μέτρων. Αμφότεροι πιστεύουν στον ίδιο θεό και προσκυνούν τα ίδια είδωλα.
    Αυτό πρέπει να γίνει βαθιά συνείδηση στην Ελλάδα, που λόγω του επαρχιωτισμού που μας χαρακτηρίζει, εμφανίζονται τινές "δημοκράτες" νεοδεξιοί κατακεραυνώνοντας τον εγχώριο πολιτιστικό μαρξισμό με το επιχείρημα πως "αυτά δεν γίνονται στις σοβαρές ευρωπαϊκές χώρες". Λες και από τις εκεί δεν ξεκίνησαν τα γκει παρέιντ, οι νόμοι περί αμβλώσεων, η επίδειξη της διαστροφής κ.ο.κ.
    Τελευταία άφησα την περίπτωση των ακροδεξιών, οι οποίοι συνιστούν την επιτομή της πολιτικής παρενδυσίας. Πως είναι δυνατόν το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία να μας πείσει ότι αγωνίζεται για την παράδοση ή την οικογένεια όταν έχει ως αντιπρόεδρό του έναν πολυδιαφημισμένο κίναιδο; Ή πως είναι δυνατόν η Εναλλακτική για τη Γερμανία να αφήσουν έστω υπόνοια πατριωτικής αντιστάσεως όταν αντιπρόεδρος του κόμματος είναι μια ομολογημένη λεσβία, μεγαλοστέλεχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος;
    Κατά συνέπεια, αν ακόμη υπάρχει "γνήσια δεξιά" στην Ευρώπη, αυτή μάλλον βρίσκεται στα κατά τόπους εθνικοεπαναστατικά κινήματα, σπορά της πολιτικής φιλοσοφίας του Μεσοπολέμου. Αξίζει λοιπόν να προσεχθεί πως τα τελευταία χρόνια, οργανώσεις, ομάδες και κινήματα με αναφορά στον εθνικοσοσιαλισμό -ή ευρύτερα στη συντηρητική επανάσταση- συστηματικά επικαλούνται τη Δεξιά, δίδοντας της όμως ένα ολότελα ριζοσπαστικό περιεχόμενο.Πίστη στο Δίκαιο του Αίματος και στην οργανική Λαϊκή Κοινότητα, καταδίκη της δουλείας των τόκων που απεργάζονται οι ελεύθερες αγορές και το καπιταλιστικό σύστημα, ανοιχτή άρνηση της Ε.Ε., αντισιωνισμός κ.ο.κ. (βλ. NPD, Die Rechte κ.ο.κ.). Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι μια τάση που οφείλει να καλλιεργηθεί - και εσείς πρωτοτυπείτε ως προς αυτό - διότι παρέχει την ιδεολογική αφετηρία να καταστούμε το αντίπαλο δέος του Συστήματος. Αν κάποτε ο αγώνας ήταν πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, τώρα προπαγανδιστικά διευκολύνεται αφάνταστα αν οικειοποιηθούμε μια ολόκληρη έννοια και πολιτική παράδοση που σε μεγάλο βαθμό είναι ταυτισμένη με τις θετικότερες εκδηλώσεις του ψυχισμού των ευρωπαϊκών λαών.
    Θεμέλιο της πολιτικής τακτικής είναι η απλοποίηση, και δη η απλοποίηση της εικόνας του αντιπάλου. Ο Αδόλφος Χίτλερ, ως ο μέγιστος των απλοποιητών, το είχε συλλάβει ορθότατα, αποκαλώντας συλλήβδην τους αντιπάλους τους (από τους αναρχοκομμουνιστές και μπολσεβίκους, έως τους σοσιαλδημοκράτες και μετριοπαθείς φιλελεύθερους) ως "Μαρξιστές" - θέτοντας έτσι το κίνημά του στην πρωτοπορία του αντιμαρξιστικού αγώνα. Θεωρώ πως μια νέα τεχνική της απλοποίησης που θα χρησιμοποιεί επιδέξια το δίπολο Δεξιά-Αριστερά και Μαρξισμός-Αντιμαρξισμός μπορεί να δώσει τα επομένα χρόνια το κλειδί της πολιτικής μας επικράτησης στο επίπεδο της προπαγάνδας και διαφωτίσεως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτά όλα είναι αποτέλεσμα της διάλυσης εκ των ένδον του δυτικού Χριστιανισμού, διά της εκκοσμίκευσης, και, στη συνέχεια, της επίθεσης που επέφερε στη χριστιανική Δύση κατ' αρχήν η Γαλλική Επανάσταση και στη συνέχεια ο μαρξισμός, με τις διάφορες αποφύσεις του, όλες τερατώδεις και δηλητηριώδεις. Ο πολιτισμικός μαρξισμός, παιδί της ¨κριτικής θεωρίας" της Σχολής της Φραγκφούρτης, επέφερε το τελειωτικό χτύπημα σε έναν πολιτισμό που είχε απομείνει χωρίς πνευματικό έρεισμα. Σήμερα, βλέπουμε ακόμα και τον πατριάρχη του Φενέρ, τον αρτησκληριωτικό γέρο Βαρθολομαίο, να πουλάει στα διεθνή φόρα πολιτισμικό μαρξισμό, ντυμένο με κουρέλια που μόνο από μακριά θυμίζουν Ορθοδοξία...
    Νώε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΑΝΩΝΥΜΕ 4.Ο4
    Η ΓΚΩΛΙΚΗ ΓΑΛΛΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΤΟ ΡΟΖ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 68

    ΑπάντησηΔιαγραφή