Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

  
 Άρθρο του Don Curzio Nitoglia        

Μετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, η Ευρώπη υπέστη δύο καταστροφικούς πολέμους, ονομαζόμενους παγκόσμιους, αλλά στην πραγματικότητα και ουσιαστικώς προπάντων ευρωπαϊκούς (ιδιαίτερα για τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν πάνω στην παλαιά Ευρώπη). Ο πρώτος από το 1914 έως το 1918 και ο δεύτερος από το 1939 έως το 1945, με ένα διάλειμμα που διήρκησε περίπου είκοσι χρόνια, από το 1919 έως το 1939. Οι δύο πόλεμοι προκάλεσαν, προοδευτικά, μία διαδικασία μιας βαθιάς πνευματικής, ηθικής, καλλιτεχνικής και θρησκευτικής παρακμής της Ευρώπης. Τέλος, υπήρξε και μια τρίτη συμφορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, σύμφωνα με το σχέδιο Kalergi, προκάλεσε την παρακμή των δύο ευρωπαϊκών αγαθών που δεν είχαν κτυπηθεί μέχρι το 1945: α) εκείνο το οικονομικό/κοινωνικό, κάνοντας την Ευρώπη να βυθιστεί σε ένα επίπεδο ανεργίας, φτώχειας και βιομηχανικής πτώχευσης και β) εκείνο της εθνικής ταυτότητας, κατεστραμμένης (ακόμη όχι εντελώς) από μία εισβολή εκατομμυρίων ισλαμιστών προερχόμενων από την πρώην Γιουγκοσλαβία, από την Ασία και την Αφρική, έτοιμων να πυροδοτήσουν την Ευρώπη και να κάνουν να τρέξει νέο αίμα (που ήδη έχει αρχίσει να χύνεται). Λες και δεν έφθανε αυτό που χύθηκε στους δύο παγκόσμιους πολέμους.  

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΖΑΧΑΡΩΦ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΟΨΕΙΣ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Μέχρι σήμερα, γι αυτές τις δύο προσωπικότητες που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα εγχώρια και διεθνή γεγονότα του 20ου αιώνα, ήταν  ευρέως γνωστές μόνον εκείνες οι πληροφορίες  που αφορούν τις δραστηριότητες  τους  στο πολιτικό και γεωπολιτικό πεδίο. Σε αυτό το άρθρο θα φανεί  ότι πίσω από αυτές τις δραστηριότητες, κρύβονταν και άλλες επιδιώξεις, πιο σύνθετες, πιο απόκρυφες  και  αινιγματικές.

Ιδιαίτερα σημαντικές πληροφορίες αντλούμαι από την αλληλογραφία του Γάλλου διανοούμενου και συγγραφέα René Guénon, με  τον Ρουμάνο κριτικό λογοτεχνίας και φιλόσοφο Vasile Lovinescu την περίοδο 1934-1940. Και οι δύο ήταν άτομα που είχαν στενές επαφές με τους μασονικούς και αποκρυφιστικούς κύκλους της Ευρώπης, οπότε ήταν σε θέση να γνωρίζουν πολλά  από όσα διαδραματίζονταν στα παρασκήνια της πολιτικής, και όχι μόνον, ζωής  της Ευρώπης.

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ: OI ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ

Το παρακάτω άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο β΄ τεύχος του περιοδικού "Νέα Πολιτική"


Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος
 

Αντίθετα με ό,τι ακόμη και τώρα παραμένει πιστευτό, το κομβικό σημείο της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ούτε η ρύθμιση του ζητήματος των  ελληνοτουρκικών συνόρων ούτε, βέβαια, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο διακανονισμός και των δύο αυτών ζητημάτων, πράγματι, ανάγεται σε χρονική περίοδο πολύ πρωτύτερη όχι μόνο από τη σύρραξη των ετών 1919-1922 στην οποία δραματικώς αποδύθηκε η χώρα μας αλλά ακόμα και από τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20^ού αιώνα. Η ανταλλαγή των πληθυσμών, συγκεκριμένα, είχε προαποφασιστεί ήδη κατά τις αρχές του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου. Αυτό ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος το είχε κατηγορηματικώς ανακοινώσει στον φίλο του Take Ionescu,  Ρουμάνο πολιτικό και ομοϊδεάτη του: Παρακαλώ ν’ανακοινώσετε τω κ. Ιωνέσκω, τηλεγράφησε ο πρώτος στην ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι περί τα τέλη του 1914, …ότι συμφωνώ μετ’αυτού ότι επικράτησις των Γερμανικών δυνάμεων θα ήτο ολεθρία δια την ελευθερίαν γενικώς της Ευρώπης και δια την ανεξαρτησίαν ειδικώς των μικρών κρατών. Νομίζω δια τούτο ότι πάντες έχομεν καθήκον  να συντελέσωμεν εις την επικράτησιν της Τριπλής Συνεννοήσεως [= Entente], και η Ελλάς είναι ετοίμη να συμπράξη μετά των δυνάμεων τούτων εάν και η Βουλγαρία επείθετο να βαδίση μεθ’ημών ή τουλάχιστον εξησφαλίζετο εντελώς η ουδετερότης αυτής. Δεν αντιτιθέμεθα δια τούτο κατά ενδεχομένης αυξήσεως της Βουλγαρίας είτε εν Θράκη εις βάρος της Τουρκίας είτε εν Μακεδονία δια παραχωρήσεων εκ μέρους της Σερβίας εις ας αύτη ήθελε στέρξει μετά την μεγέθυνσίν της προς άλλην κατεύθυνσιν. Ούτε κατά παραχωρήσεων εκ μέρους της Ρουμανίας εις ας αύτη φαίνεται τελευταίον διατεθειμένη αντιτασσόμεθα… Εν πάση περιπτώσει [όμως] η Ελλάς ουδέν δύναται να παραχωρήση εκ του εδάφους της εις την Βουλγαρίαν. Η Ελλάς, εάν επρόκειτο να παραχωρήση, θα έπρεπε είτε να παραχωρήση ελληνικωτάτους πληθυσμούς… είτε να εκθέση την ασφάλειαν των συνόρων της προς την Θεσσαλονίκην. Ουδέτερον τούτων δύναται να πράξη λαμβανομένου μάλιστα υπ΄όψιν ότι αξία λόγου αύξησις αυτής προς άλλας διευθύνσεις δεν είναι δυνατή ένεκα της διασποράς των εν Τουρκία ζώντων Ελλήνων. Ο εθνικός όγκος των εν τω κόσμω Βουλγάρων είναι μικρότερος των 5.000.000 ψυχών. Ο Ελληνικός εθνικός όγκος είναι μεγαλύτερος κατά 70%. Δια τον μείζονα τούτον εθνικόν όγκον, όστις μοιραίως είναι προωρισμένος να συγκεντρωθή εντός των ορίων του ελευθέρου Βασιλείου, αξιούμεν έδαφος το οποίον [να] μη είναι μικρότερον του Βουλγαρικού. Δύναταί τις να μας θεωρήση απαιτητικούς δια τούτο;[1]   

Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Ο χάρτης της Βουλγαρίας το 1914

Ο  Δημήτρης Μιχαλόπουλος στην α΄ έκδοση του βιβλίου του: Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση», στο κεφάλαιο με τίτλο: «Το υποχθόνιο ρεύμα», αναφέρεται στην ευνοϊκή μεταχείριση της Βουλγαρίας από πλευράς των δυνάμεων της  Εγκάρδιας Συνεννόησης κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο -  και γράφει: «...Πώς ερμηνεύεται  η απόρριψη της πρότασης του Βελιγραδίου για αιφνιδιαστική επίθεση σερβικών στρατευμάτων κατά της Βουλγαρίας, πριν αυτή  προφτάσει να ολοκληρώσει την επιστράτευσή της και αποτελεσματικώς συνδράμει τους Αυστροούγγρους και τους Γερμανούς στην τρίτη επίθεσή τους κατά της Σερβίας; Είναι πάντως σαφές, ότι μέρος τουλάχιστον των ιθυνόντων της Συνεννόησης, δεν θα έβλεπε άσχημα την υλοποίηση παλιού σχεδίου συνομοσπονδίας των χριστιανικών Κρατών της Χερσονήσου του Αίμου· όμως, ευχερώς μπορεί να υποθέσει κανείς πως, εξαιτίας της γενικής ευμένειας προς τη Σόφια, αυτή θα αναδεικνυόταν επικεφαλής των Βαλκανικών Κρατών, αν είχε υλοποιηθεί η εν λόγω προοπτική. Έτσι, το ερώτημα επανέρχεται ‘δριμύτερο’: Γιατί τόση συμπάθεια προς τη Βουλγαρία;».

Peter Konstantinov Deunov

 Η απάντηση που δίνει ο συγγραφέας σε αυτό το ερώτημα σοκάρισε πολλούς από τους ιστορικούς της κατεστημένης νοοτροπίας: Αυτή η ευνοϊκή μεταχείριση οφείλεται στο γεγονός ότι η γνωστική παράδοση , δηλαδή η θρησκευτική αίρεση του Βογομιλισμού, που στην Βουλγαρία διαδόθηκε χάρη στον ιερέα Βόγομιλ κατά τον 10^ο  αιώνα, διατηρήθηκε μέσα στις ελιτίστικες τάξεις αυτής της χώρας, φθάνοντας μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Όταν λοιπόν διάβασα αυτήν την ερμηνεία, αμέσως δημιουργήθηκε και σε εμένα ένα ερώτημα : υπάρχει κάποια ένδειξη που να επιβεβαιώνει ότι πράγματι μέσα στις τάξεις του σύγχρονου  βουλγαρικού  establishment αλλά και γενικότερα  της  βουλγαρικής κοινωνίας, διασώζονται γνωστικές τάσεις; Η έρευνα που έκανα έδειξε ότι υπάρχουν όχι απλώς ενδείξεις αλλά πληθώρα αποδείξεων. Το 1897 ο Peter Konstantinov Deunov, γιος παπά, επαναφέρει τις γνωστικές διδασκαλίες του Βογομιλισμού, ιδρύοντας την «Εταιρεία για την ανύψωση του θρησκευτικού πνεύματος του Βουλγαρικού λαού». Είναι αξιοσημείωτο ότι προηγουμένως είχε ταξιδέψει στην Αμερική  όπου σπούδασε σε θεολογική σχολή Μεθοδιστών στο Μάντισον. Μετά την επιστροφή του στην Βουλγαρία δημιουργεί μία πραγματική εκκλησία γνωστικής σκέψης και αποκτά χιλιάδες μαθητές. Έτσι, το 1918  ιδρύεται η «Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα »και αρχίζουν οι εκδόσεις βιβλίων γνωστικού περιεχομένου, τα οποία μάλιστα μεταφράζονται σε πολλές ξένες γλώσσες και κυκλοφορούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε πολλές χώρες δημιουργούνται παραρτήματα της Λευκής αδελφότητας. Είναι αξιοσημείωτο ότι από το 1912 έως το 1918 πολλοί από τους μαθητές του είχαν ενταχθεί στις τάξεις του Βουλγαρικού Στρατού. Στις 13 Ιουλίου 1921 το βουλγαρικό υπουργείο Εσωτερικών ενέκρινε το καταστατικό της  Λευκής Αδελφότητας  στο Ruse (γνωστό στην Ελλάδα ως Ρουστσούκ) και στην πραγματικότητα αυτή ήταν η πρώτη νομική, επίσημη  καταγραφή των οπαδών της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας. 

ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Η ιστορική έρευνα έχει αφιερώσει πολλές χιλιάδες σελίδες στην έρευνα των αιτιών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Κατά περίεργο τρόπο, δεν συνέβη το ίδιο με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Έχει σχεδόν ξεχαστεί , ενώ τα αποτελέσματά του είχαν καθοριστική σημασία για την παγκόσμια γεωπολιτική αλλά και πολιτιστική εξέλιξη. Πρώτα από όλα, χωρίς τις ανακατατάξεις που προκάλεσε, δεν θα ήταν δυνατό το ξέσπασμα του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Σημαντικά γεγονότα, όπως η διάλυση της Αυστροουγγαρίας και η επανάσταση των μπολσεβίκων στην Ρωσία, θα είχαν ίσως αποφευχθεί. Διαφορετικό θα ήταν επίσης, το γενικό πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα της Ευρώπης. Σε αυτή λοιπόν την σύντομη μελέτη, θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως σε εκείνες τις πτυχές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, που η «επίσημη» ιστοριογραφία αποκρύπτει.

 

Xιουμοριστικός χάρτης της Ευρώπης λίγο πριν τον Α' ΠΠ

     Όταν τον Αύγουστο του 1914 άρχισε ο πόλεμος ,οι περισσότεροι αναλυτές, λογικά σκεπτόμενοι, πίστευαν ότι θα διαρκούσε το πολύ 3-4 μήνες. Θεωρούσαν ότι η Ρωσία θα είχε τεθεί γρήγορα εκτός μάχης, ενώ στην Δύση το αποτέλεσμα θα ήταν αβέβαιο, ίσως με μια ελαφριά υπεροχή της Γερμανίας. Οι Δυτικές δυνάμεις,   βρίσκοντας άσκοπο το  να υποστούν αμέτρητες  απώλειες για να υπερασπίσουν την ακεραιότητα της Ρωσίας, θα μπορούσαν να   διαπραγματευτούν με τη Γερμανία, η οποία  μη έχοντας επαρκείς λόγους για να  θέσει αξιώσεις στην Δύση, θα μπορούσε να αποζημιωθεί εκατονταπλάσια στην Ανατολή. Έτσι μία ειρήνη που θα συνέφερε όλα τα μέρη θα μπορούσε να συμφωνηθεί, χωρίς νικητές και νικημένους, με την  εξαίρεση της Ρωσίας, ένα μέρος της οποίας θα χωριζόταν  σε ζώνες επιρροής  που θα  εκχωρούνταν  σε καθένα από τα  εμπόλεμα μέρη. (Η εξουσία του Τσάρου όμως έμελλε να διατηρηθεί.)

       Όμως η λογική ανάλυση μπορεί  να βγάλει συμπεράσματα όταν έχει όλα τα δεδομένα· και τα φανερά και τα κρυφά .

Thomas Woodrow Wilson

      Όσοι πιστεύουν ότι η αιτία αυτού του μεγάλου πολέμου ήταν οι οικονομικοί και γεωστρατηγικοί  ανταγωνισμοί δεν κάνουν λάθος. Κάνουν λάθος όμως  εάν πιστεύουν ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί ήταν καθοριστικοί για το ξέσπασμα  και την εξέλιξη του πολέμου. Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν η θέληση για την εσωτερική αλλαγή των κοινωνικών δομών και για την επέκταση της παγκόσμιας  ανατροπής, με άλλα λόγια,  ένα μεγάλο κτύπημα σε βάρος της παραδοσιακής, χριστιανικής Ευρώπης. Τις παρασκηνιακές δυνάμεις  που κατεύθυναν τα γεγονότα δεν τις απασχολούσε καθόλου το να δοθούν  Αλσατία και η Λωρραίνη στη Γαλλία, το Τρεντίνο στην Ιταλία ή το να  ανταμειφθεί η Αγγλία με έναν μεγαλύτερο αριθμό Νέγρων «υπηκόων» της Αυτού Μεγαλειότητος. Αυτές τις επιδιώξεις τις άφηναν στους τυφλούς εθνικισμούς. Η μεγάλη τους έγνοια ήταν να εξαφανίσουν τα τελευταία οχυρά που αποτελούσαν ένα εμπόδιο για την «πρόοδο της δημοκρατίας», όπως άλλωστε έμελλε να δηλώσει αργότερα οι ίδιος ο πρόεδρος  των ΗΠΑ, Τόμας  Γούντροου  Ουίλσον [i] .