ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Η ιστορική έρευνα έχει αφιερώσει πολλές χιλιάδες σελίδες στην έρευνα των αιτιών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Κατά περίεργο τρόπο, δεν συνέβη το ίδιο με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Έχει σχεδόν ξεχαστεί , ενώ τα αποτελέσματά του είχαν καθοριστική σημασία για την παγκόσμια γεωπολιτική αλλά και πολιτιστική εξέλιξη. Πρώτα από όλα, χωρίς τις ανακατατάξεις που προκάλεσε, δεν θα ήταν δυνατό το ξέσπασμα του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Σημαντικά γεγονότα, όπως η διάλυση της Αυστροουγγαρίας και η επανάσταση των μπολσεβίκων στην Ρωσία, θα είχαν ίσως αποφευχθεί. Διαφορετικό θα ήταν επίσης, το γενικό πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα της Ευρώπης. Σε αυτή λοιπόν την σύντομη μελέτη, θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως σε εκείνες τις πτυχές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, που η «επίσημη» ιστοριογραφία αποκρύπτει.

 

Xιουμοριστικός χάρτης της Ευρώπης λίγο πριν τον Α' ΠΠ

     Όταν τον Αύγουστο του 1914 άρχισε ο πόλεμος ,οι περισσότεροι αναλυτές, λογικά σκεπτόμενοι, πίστευαν ότι θα διαρκούσε το πολύ 3-4 μήνες. Θεωρούσαν ότι η Ρωσία θα είχε τεθεί γρήγορα εκτός μάχης, ενώ στην Δύση το αποτέλεσμα θα ήταν αβέβαιο, ίσως με μια ελαφριά υπεροχή της Γερμανίας. Οι Δυτικές δυνάμεις,   βρίσκοντας άσκοπο το  να υποστούν αμέτρητες  απώλειες για να υπερασπίσουν την ακεραιότητα της Ρωσίας, θα μπορούσαν να   διαπραγματευτούν με τη Γερμανία, η οποία  μη έχοντας επαρκείς λόγους για να  θέσει αξιώσεις στην Δύση, θα μπορούσε να αποζημιωθεί εκατονταπλάσια στην Ανατολή. Έτσι μία ειρήνη που θα συνέφερε όλα τα μέρη θα μπορούσε να συμφωνηθεί, χωρίς νικητές και νικημένους, με την  εξαίρεση της Ρωσίας, ένα μέρος της οποίας θα χωριζόταν  σε ζώνες επιρροής  που θα  εκχωρούνταν  σε καθένα από τα  εμπόλεμα μέρη. (Η εξουσία του Τσάρου όμως έμελλε να διατηρηθεί.)

       Όμως η λογική ανάλυση μπορεί  να βγάλει συμπεράσματα όταν έχει όλα τα δεδομένα· και τα φανερά και τα κρυφά .

Thomas Woodrow Wilson

      Όσοι πιστεύουν ότι η αιτία αυτού του μεγάλου πολέμου ήταν οι οικονομικοί και γεωστρατηγικοί  ανταγωνισμοί δεν κάνουν λάθος. Κάνουν λάθος όμως  εάν πιστεύουν ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί ήταν καθοριστικοί για το ξέσπασμα  και την εξέλιξη του πολέμου. Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν η θέληση για την εσωτερική αλλαγή των κοινωνικών δομών και για την επέκταση της παγκόσμιας  ανατροπής, με άλλα λόγια,  ένα μεγάλο κτύπημα σε βάρος της παραδοσιακής, χριστιανικής Ευρώπης. Τις παρασκηνιακές δυνάμεις  που κατεύθυναν τα γεγονότα δεν τις απασχολούσε καθόλου το να δοθούν  Αλσατία και η Λωρραίνη στη Γαλλία, το Τρεντίνο στην Ιταλία ή το να  ανταμειφθεί η Αγγλία με έναν μεγαλύτερο αριθμό Νέγρων «υπηκόων» της Αυτού Μεγαλειότητος. Αυτές τις επιδιώξεις τις άφηναν στους τυφλούς εθνικισμούς. Η μεγάλη τους έγνοια ήταν να εξαφανίσουν τα τελευταία οχυρά που αποτελούσαν ένα εμπόδιο για την «πρόοδο της δημοκρατίας», όπως άλλωστε έμελλε να δηλώσει αργότερα οι ίδιος ο πρόεδρος  των ΗΠΑ, Τόμας  Γούντροου  Ουίλσον [i] .

Οι στόχοι του πολέμου  μπορούν να συνοψισθούν ως  ακολούθως:

Η αυστροουγγρική αυτοκρατορία το 1914

Α) Η καταστροφή της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, και η αντικατάστασή της με δημοκρατίες ανίκανες για αυτόνομη οικονομική ζωή.

Β) Το πνευματικό σάπισμα της  Ρωσικής αυτοκρατορίας, και η μεταμόρφωσή της σε ένα φυτώριο μικροβίων που θα διαχέονταν στον υπόλοιπο κόσμο.

Γ) Η δημιουργία μιας δημοκρατικής Πολωνίας, που με την  παράλογη ρύθμιση των συνόρων της θα βρισκόταν σε μία συνεχή και  κρυφή   αντιπαράθεση με την Γερμανία.

Δ) Η μεταμόρφωση σε παγκόσμιο επίπεδο της ανθρώπινης νοοτροπίας και ψυχολογίας: Αυτό βεβαίως σήμαινε ανατροπή κάθε παραδοσιακής αξίας  και  τρόπου ζωής.

* * *

Καλλίτερα όμως να περάσουμε από  τη θεωρία  στα  γεγονότα  που  επιβεβαιώνουν την ορθότητά της.

To έμβλημα της Μεγ. Ανατολής της Γαλλίας

        Το 1917 γίνεται το συνέδριο των μασονικών στοών των συμμαχικών και ουδέτερων κρατών, με σκοπό τον καθορισμό των στόχων που θα επέτρεπαν την επίτευξη της ειρήνης. Ας παρατεθεί εδώ λοιπόν απόσπασμα από την ομιλία του G. Corneau, προέδρου της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας (Grand Orient de France): «Αυτός  ο πόλεμος ,  που εξαπολύθηκε από τις στρατιωτικές απολυταρχίες, μεταμορφώθηκε σε μία φοβερή φιλονικία μεταξύ των οργανωμένων δημοκρατιών ενάντια των στρατιωτικών και δεσποτικών δυνάμεων. Σε αυτή την καταιγίδα ήδη βυθίστηκε η εξουσία  των Τσάρων στην μεγάλη Ρωσία. Η Ελλάδα, υπό την πίεση των γεγονότων, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο φιλελεύθερo σύνταγμά της. Άλλες κυβερνήσεις θα παρασυρθούν από την πνοή της ελευθερίας. Είναι λοιπόν απαραίτητο να δημιουργηθεί μια υπερεθνική εξουσία, (Ηνωμένα έθνη) που δεν θα έχει [βέβαια] σκοπό  να  εξαλείφει τα αίτια των συγκρούσεων, αλλά [απλώς] να  επιλύει ειρηνικά τις διαμάχες μεταξύ των εθνών(...)[ii] Και μετά ο  Andre  Lebey[iii], γραμματέας της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας μιλώντας για την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία λέει: «....χωρίς την ανεπανόρθωτη πανωλεθρία τους, δεν θα υπάρξουν ούτε ανθρώπινα δικαιώματα ούτε δικαιώματα των λαών. Μόνον μία σοβαρή, βέβαιη και ολοκληρωμένη νίκη, θα  καταρρίψει το τελευταίο εμπόδιο που  παρεμβάλλεται στην Κοινωνία των Εθνών...»[iv] (η τυπική  μασονική φρασεολογία).

Το έμβλημα της Kοινωνίας των Εθνών

Πράγματι ο ρόλος των μασονικών στοών υπήρξε καθοριστικός. Η Ιταλία η οποία κρατούσε μία ουδέτερη στάση εξαιτίας των στενών  οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με την Αυστρία και την Γερμανία,  εντάχθηκε στις Δυνάμεις της Συνεννόησης, γιατί: «μεταξύ των λόγων της νίκης των οπαδών της συμμετοχής στον πόλεμο στην Ιταλία, δεν θα έπρεπε να υποτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της δράσης του Γάλλου πρεσβευτή, Camille  Barrère,  φλογερoύ  εχθρού της Εκκλησίας και της Αυστρίας, ο οποίος κινητοποίησε όλο  το οπλοστάσιο του δημοκρατισμού και της Γαλλικής μασονίας ενάντια στους οπαδούς της ουδετερότητας. Διέδωσε σε μεγάλη κλίμακα τα έργα των Γάλλων σοσιαλιστών, ριζοσπαστών και μασόνων, του Marcel  Cachin π.χ. του Henry Franklin-Bouillon και άλλων· παράλληλα χρησιμοποίησε το έργο καλλιτεχνών και διανοουμένων όπως του Auguste Rodin και του Maurice Maeterlinck.»[v]. Στη Γαλλία  του 1900, η μασονία ήταν μία ελιτίστικη οργάνωση, πολύ καλά δομημένη, με μία συγκεντρωτική οργανωτική δομή, η οποία ήταν πολύ καλύτερη από εκείνη των πολιτικών κομμάτων. Ήταν, κατά συνέπεια, σε θέση να αναλάβει  πρωταρχικό ρόλο στην μετατροπή  της παγκόσμιας σύγκρουσης σε σύρραξη ιδεολογική με σκοπό την ‘κοινοβουλευτοποίηση’ της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης, με άλλα λόγια,  που έπρεπε να είναι ενταγμένη στην Κοινωνία των Εθνών (μια ιδέα απολύτως μασονική), αφού οι παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης θα είχαν πια εκμηδενιστεί. 

Τη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας René Viviani και ο υπουργός των εξωτερικών Théophile Delcassé ήταν μασόνοι[vi]. Στην κυβέρνηση Aristide Briand (29  Οκτωβρίου  1915- Δεκέμβριος 1916), ο  Viviani είχε κρατήσει το χαρτοφυλάκιο της Δικαιοσύνης και ο Marcel Sembat, επίσης μασόνος, τα δημόσια έργα. Στην κυβέρνηση Alexandre Ribot (20 Μαρτίου-12 Σεπτεμβρίου 1917), ο Viviani είχε διατηρήσει το χαρτοφυλάκιο της  Δικαιοσύνης, ενώ ο υπουργός των Εσωτερικών, Théodore Steeg,  επίσης ήταν μασόνος. Ο Paul Painlevé (12 Σεπτεμβρίου 1916-Νοέμβριος 1917) είχε για υπουργό των οικονομικών έναν μασόνο, τον Lucien Klotz. Στην  σημαντική Επιτροπή Πολέμου οι μασόνοι εκπροσωπούνταν από τον Léon Bourgeois, Paul Doumer, Franklin-Bouillon και Lucien Klotz[vii]. Ο υπουργός των εξωτερικών του Clemenceau (16 Νοεμβρίου 1917-1920), Stephen Pichon, επίσης ήταν μασόνος.

        Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο πόλεμος  απέκτησε ένα χαρακτήρα σχεδόν μυστικιστικό, είχε  μετατραπεί σε ένα μεταφυσικό πόλεμο,  ένα  μανιχαϊστικού τύπου γώνα μεταξύ του Καλού και του Κακού, σε μία ‘σταυροφορία’ εν ολίγοις. Ο Alain Besançon έχει βεβαίως δίκιο όταν λέει ότι οι δημοκρατίες  από την στιγμή που  εισέρχονται σε πόλεμο, είναι θηριώδεις, γιατί αυτές πιστεύουν ότι αυτές έχουν το απόλυτο δίκιο, ενώ οι αντίπαλοί τους μόνο το απόλυτο άδικο.

Για να επιτευχθούν οι στόχοι που προαναφέραμε ο πόλεμος έπρεπε να διαρκέσει μερικά χρόνια, και αυτό  ως  γνωστόν κοστίζει. Φρόντισαν λοιπόν καθοριστικώς να συμβάλουν στο ‘βάθεμα και πλάτεμα’ της σύρραξης οι τράπεζες της Wall Street, που χρηματοδοτούσαν ταυτοχρόνως... και τους δύο αντιπάλους[viii].

Tomáš Masaryk

Οι Ηνωμένες πολιτείες άργησαν να εισέλθουν στον πόλεμο γιατί ο πρόεδρος  Thomas Woodrow Wilson ανησυχούσε... μήπως διαλυθεί η... Οθωμανική αυτοκρατορία. Στο τέλος, η στάση του Προέδρου άλλαξε χάριν της  καθοριστικής επέμβασης του Σλοβάκου Tomáš Masaryk[ix]. Καθηγητής  στο τσεχικό πανεπιστήμιο της Πράγας και αργότερα ο πρώτος Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας, ο  Masaryk ήταν μία προσωπικότητα  με χαρακτηριστικώς γνωστική νοοτροπία. Ήταν μέλος της μασονίας όπως γράφει στις Αναμνήσεις του:«...η πόρτα  των μασονικών κύκλων  μου ανοίχτηκε από τους συμπατριώτες μου στο Παρίσι και από τα Γιουγκοσλαβικά μέλη των στοών...»[x]. Eξυπακούεται ότι Tomáš Masaryk ενισχύθηκε και από ισχυρότατους ιουδαϊκούς κύκλους· σε αυτό συνέβαλαν πολλά:

Πρώτα  απ΄ολα οι θεολογικές του ιδέες ήταν τόσο κοντά στον πουριτανισμό και στην εβραϊκή εσχατολογία,  ώστε ο ιουδαίος καθηγητής  Friedrich Thieberger, έγραψε το δοκίμιο: «Το πιστεύω του  Tomáš Mazaryk  και η εβραϊκή θρησκεία»[xi] Ταυτοχρόνως μισούσε τον Ρωσικό Ορθόδοξο μυστικισμό. Άλλο γεγονός που του προσπόρισε την εκτίμηση των Ιουδαίων ήταν ότι υπερασπίστηκε τον εβραίο Hilsner  στη δίκη που έγινε εις βάρος του με την κατηγορία της ανθρωποθυσίας[xii]. Μετά τη συνάντηση, τέλος, του  Masaryk με τον Πρόεδρο Wilson, το 1918, ο τελευταίος  τάχθηκε υπέρ της διάλυσης της Αυστροουγγαρίας κάτι που είχε πια συντελεστεί στις αρχές Νοεμβρίου του ίδιου έτους. 

Η πρώτη μεγάλη θυσία του αίματος στο βωμό της νέας παρακμιακής τάξης πραγμάτων είχε συντελεστεί.

---

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[i] Emmanuel Malynski, La Guerra Occulta, Τορίνο: Arctos,1988 ,σ.101

[ii] Francois  Fejto ,  Requiem per un impero  defunto. La dissoluzione del mondo Austro-Ungarico, Mιλάνο:Mondadori,1996, σ.431

[iii] Ο André Lebon, μυημένος  στην ηλικία των 31 ετών στην στοά Victor-Hugo της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, βουλευτής  της περιφέρειας Seine-et-Oise, είχε μία αποφασιστική επιρροή  στην εθνική και διεθνή πολιτική της μασονίας. Υπήρξε ένας από τους αποστόλους της «Κοινωνίας των Εθνών»και ορκισμένος εχθρός της Αυστροουγγαρίας.

[iv] Francois  Fejto ,  Requiem per un impero defunto..., ένθ’ ανωτ. σ.433

[v] Αυτόθι.  σσ.47-48

[vi] Αυτόθι. σσ.349-350

[vii] Les dessous  maçonniques  du  radicalisme. Les affinites françaises, Bibliothèque Nationale, B⁰L_{57   16182}

[viii] Antony Sutton, Wall Street and the Bolshevik Revolution, Νέα Υόρκη : Buccaneer Books, 1974, σ. 67

[ix] Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός  Διχασμός. Η άλλη διάσταση, Αθήνα : Τροχαλία, 1997,σ.75

[x] Edvard Benes,  Souvenirs de guerre et de Révolution 1914-1918. La lutte pour l'indépendance des peuples. Παρίσι: Les Roux,1928

[xi] Friedrich Thieberger, “Masaryk’s Credo and the Jewish Religion,” στο Thomas G. Masaryk and the Jews: A Collection of Essays. Επιμέλεια : Ernst Rychnovsky ,Nέα Υόρκη, 1941

[xii] Francois  Fejto,  Requiem per un impero defunto..., ένθ’ ανωτ. σ.371