ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΠΩΛΕΣΑΜΕ

Κάνουμε μια παύση από την περιγραφή της γελοιότητας που ζούμε τις τελευταίες ημέρες για να παρουσιάσουμε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα που αφορά την ταυτότητα του σύγχρονου ελληνισμού. Ο Ελληνοχριστιανισμός, μπορεί ανέκαθεν να ήταν μια ιδιάζουσα ταυτότητα με αρκετά σοβαρά προβλήματα, αλλά υπήρξε το συγκολλητικό στοιχείο των Ελλήνων για αιώνες. Το παρόν άρθρο περιγράφει με αντικειμενικό τρόπο, πέρα απο εκθειασμούς και αναθεματισμούς, το τι ήταν αυτή η ταυτότητα και το πως οι προβληματικές πτυχές της μπορούν να ξεπεραστούν. Οι θέσεις που παρουσιάζονται στο άρθρο, δεν σημαίνει πως είναι και οι επίσημες θέσεις του μπλογκ. Θεωρούμε όμως πως ο Ελληνοχριστιανισμός είναι ένα θέμα που πρέπει να εξετασθεί και μελετηθεί.

Θεόδοτος

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Υπερ Πίστεως και Πατρίδος

Όλοι οι λαοί που θέλουν να υπάρχουν και να ζουν, πρέπει να έχουν μία ταυτότητα η οποία να τους επιτρέπει να υπάρχουν. Δηλαδή το παρελθόν και το τώρα να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ο Ελληνοχριστιανισμός ήταν η ταυτότητα που ως λαό μας έβγαλε από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να τον ορίσει, έπειτα να αναδείξει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του και τέλος να ερευνήσει άμα οι αδυναμίες γίνεται να ξεπεραστούν.

Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι η ταυτότητα η οποία θεωρεί πως Έλληνας είναι ο χριστιανός, ο οποίος υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, κατοικεί εντός των ορίων της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, ομιλεί την ελληνική ως πρώτη γλώσσα και διακατέχεται από ελληνικό αίσθημα. Η ταυτότητα αυτή μπορεί να λύσει (και για αιώνες το είχε καταφέρει) το φυλετικό (με την έννοια των Ελληνικών φύλων και όχι της ράτσας) θέμα της Ελλάδος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψευδολογούμε, ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει η χώρα είναι πως ο Έλληνας δεν χαρακτηρίζεται από έναν καθαρό φαινότυπο (φαίνομαι+τύπος), λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης που έχει ως συνέπεια το δύσβατο ηπειρωτικό (δε νοείται ο νομός) περιβάλλον και τα πολλά νησιά. Από αυτό το ατυχές φαινόμενο, φυσικό είναι να δημιουργείται η βάση για μίας εξαιρετικά σκληρής μορφής τοπικισμού. 

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ: OI ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ

Το παρακάτω άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο β΄ τεύχος του περιοδικού "Νέα Πολιτική"


Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος
 

Αντίθετα με ό,τι ακόμη και τώρα παραμένει πιστευτό, το κομβικό σημείο της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ούτε η ρύθμιση του ζητήματος των  ελληνοτουρκικών συνόρων ούτε, βέβαια, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο διακανονισμός και των δύο αυτών ζητημάτων, πράγματι, ανάγεται σε χρονική περίοδο πολύ πρωτύτερη όχι μόνο από τη σύρραξη των ετών 1919-1922 στην οποία δραματικώς αποδύθηκε η χώρα μας αλλά ακόμα και από τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20^ού αιώνα. Η ανταλλαγή των πληθυσμών, συγκεκριμένα, είχε προαποφασιστεί ήδη κατά τις αρχές του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου. Αυτό ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος το είχε κατηγορηματικώς ανακοινώσει στον φίλο του Take Ionescu,  Ρουμάνο πολιτικό και ομοϊδεάτη του: Παρακαλώ ν’ανακοινώσετε τω κ. Ιωνέσκω, τηλεγράφησε ο πρώτος στην ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι περί τα τέλη του 1914, …ότι συμφωνώ μετ’αυτού ότι επικράτησις των Γερμανικών δυνάμεων θα ήτο ολεθρία δια την ελευθερίαν γενικώς της Ευρώπης και δια την ανεξαρτησίαν ειδικώς των μικρών κρατών. Νομίζω δια τούτο ότι πάντες έχομεν καθήκον  να συντελέσωμεν εις την επικράτησιν της Τριπλής Συνεννοήσεως [= Entente], και η Ελλάς είναι ετοίμη να συμπράξη μετά των δυνάμεων τούτων εάν και η Βουλγαρία επείθετο να βαδίση μεθ’ημών ή τουλάχιστον εξησφαλίζετο εντελώς η ουδετερότης αυτής. Δεν αντιτιθέμεθα δια τούτο κατά ενδεχομένης αυξήσεως της Βουλγαρίας είτε εν Θράκη εις βάρος της Τουρκίας είτε εν Μακεδονία δια παραχωρήσεων εκ μέρους της Σερβίας εις ας αύτη ήθελε στέρξει μετά την μεγέθυνσίν της προς άλλην κατεύθυνσιν. Ούτε κατά παραχωρήσεων εκ μέρους της Ρουμανίας εις ας αύτη φαίνεται τελευταίον διατεθειμένη αντιτασσόμεθα… Εν πάση περιπτώσει [όμως] η Ελλάς ουδέν δύναται να παραχωρήση εκ του εδάφους της εις την Βουλγαρίαν. Η Ελλάς, εάν επρόκειτο να παραχωρήση, θα έπρεπε είτε να παραχωρήση ελληνικωτάτους πληθυσμούς… είτε να εκθέση την ασφάλειαν των συνόρων της προς την Θεσσαλονίκην. Ουδέτερον τούτων δύναται να πράξη λαμβανομένου μάλιστα υπ΄όψιν ότι αξία λόγου αύξησις αυτής προς άλλας διευθύνσεις δεν είναι δυνατή ένεκα της διασποράς των εν Τουρκία ζώντων Ελλήνων. Ο εθνικός όγκος των εν τω κόσμω Βουλγάρων είναι μικρότερος των 5.000.000 ψυχών. Ο Ελληνικός εθνικός όγκος είναι μεγαλύτερος κατά 70%. Δια τον μείζονα τούτον εθνικόν όγκον, όστις μοιραίως είναι προωρισμένος να συγκεντρωθή εντός των ορίων του ελευθέρου Βασιλείου, αξιούμεν έδαφος το οποίον [να] μη είναι μικρότερον του Βουλγαρικού. Δύναταί τις να μας θεωρήση απαιτητικούς δια τούτο;[1]   

Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 14 ΠΡΟΣ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922 ΣΤΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

H ιστοριογραφία υπήρξε ανέκαθεν ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και δυστυχώς προπαγάνδας. Στην μαρξιστοκρατούμενη χώρα μας, όπως είναι αναμενόμενο, η αριστερά μέσα στο αντιδεξιό μένος της έχει φτάσει να ηρωοποιεί οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ως αντιδεξιό. Έτσι σεξουαλικά διεστραμμένοι απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου (Άρης Βελουχιώτης) κατέληξαν να θεωρούνται ήρωες, πολιτικοί απατεώνες (Κώστας Σημίτης) λαμβάνουν τον τίτλο του σοβαρού καθηγητή κ.λπ. Και η μυθολογικοποίηση δεν περιορίζεται μόνο σε προσωπικότητες αλλά δημιουργεί και περιστατικά από το πουθενά, έτσι μαθαίνουμε για θρυλικές νεαρές κρητικοπούλες οι οποίες άνευ εκπαίδευσης χειρίζονται άριστα γερμανικά οπλοπολυβόλα και εξοντώνουν διμοιρίες επί διμοιριών επίλεκτων γερμανικών σωμάτων και πάει λέγοντας.  Όμως καμία άλλη πλαστογράφηση της ιστορίας από τις δυνάμεις της "προόδου" δεν είναι τόσο ξεδιάντροπη όσο η υπόθεση του Ν.Πλαστήρα.

Το περιεκτικό άρθρο που θα διαβάσετε παρακάτω αποδεικνύει πως τα όσα λέγονται περί γενναίας αντίστασης του Πλαστήρα στο Σαγγάριο είναι στη πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο από ότι συνέβει. Ο Ν.Πλαστήρας όχι μόνο εγκατέλειψε την θέση που διατάχθηκε να υπερασπιστεί παραβαίνοντας διαταγές, αλλά και λόγω της υποχώρησης του έδωσε μια ανέλπιστη ευκαιρία στα επιτεθέμενα τουρκικά στρατεύματα να κυκλώσουν τον ελληνικό στρατό. Με λίγα λόγια ο Ν.Πλαστήρας όχι μόνο δεν έσωσε την τιμή του ελληνικού στρατού όπως θέλει η επίσημη ιστοριογραφία, αλλά υπήρξε ο κύριος αίτιος της ήττας του στο Σαγγάριο.

γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

από δειλός λιποτάκτης, εθνικός ήρωας

   Από την επίσημη έκθεση του Διοικητή της IV Μεραρχίας Υποστρατήγου Δημαρά:

  "Κρίνω αναγκαίον να αναφέρω ενταύθα, ότι μέχρι σήμερον αγνοώ πού ήχθη το Απόσπασμα Πλαστήρα κατά την νύκτα τής 14ης προς τήν 15ην Αυγούστου. Ένεκα της μη παρουσίας του Αποσπάσματος Πλαστήρα εις την εν λόγω θέσιν του, παρέμεινεν ακάλυπτος εν μέρει ή Μεραρχία μου από Νότου. Της περιστάσεως ταύτης επωφεληθείς ό εχθρός ενήργησε τήν κατ' αυτής αιφνιδιαστικήν επίθεσιν κατά τήν πρωίαν τής 15ης Αυγούστου. Η εκ του αιφνιδιασμού τούτου επελθούσα σύγχυσις της Μεραρχίας ήτο απερίγραπτος. Τμήματα και Σχηματισμοί, χωρίς να βάλλωνται και άνευ διαταγής τινος, έλάμβανον λοξήν διά τών χαραδρών κατεύθυνσιν προς Βορειοδυσμάς, συγκλίνοντες προς το Ρεσίλ — Τεπέ"..

Μετά την Καταστροφή ο Βενιζέλος όρισε Ανακριτική Επιτροπή υπό τον στενό συνεργάτη του Υποστράτηγο  Κ. Μαζαράκη, με εντολή να εντοπίσει τους υπεύθυνους για την διάλυση του στρατού. Η Επιτροπή δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα στοιχεία, επειδή, όπως αναφέρεται στο πόρισμά της, οι αξιωματικοί δεν υπέβαλαν τις εκθέσεις που τους ζητήθηκαν. Επιβεβαίωσε, όμως, το γεγονός ότι υπήρξε κενό στο μέτωπο, από όπου εισόρμησε ο στρατός του Κεμάλ και περικύκλωσε τον ελληνικό στρατό. Στην συνέχεια ορίσθηκε δεύτερη Ανακριτική Επιτροπή, της οποίας το πόρισμα ήταν πιο σαφές:

H ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔA

Πρόσφατα το μπλογκ ενεπλάκει σε μια ανούσια συζήτηση περί της γενετικής καταγωγής ενός αρχαίου ήρωα καθώς και κατ' επέκταση στην ατελείωτη συζήτηση για την καταγωγή των Ελλήνων. Το επίμαχο άρθρο που αναφερόταν στο θέμα αφαιρέθηκε από το μπλογκ και εκ των υστέρων συμπεράναμε πως δεν έπρεπε να δημοσιευθεί ποτέ καθώς α) ενίσχυε τα χαρακτηριστικά του Δεξιού χώρου με τα οποία βρισκόμαστε σε άμεση ρήξη (ανόητη προγονολατρεία, εμμονές σε ανούσια και δύσκολα αποδείξιμα γενετικά ζητήματα κλπ), και β) διότι βρίσκουμε ιδιαίτερα κουραστικό να διαβάζουμε κατηγορίες περί κρυπτο-ιουδαϊσμού επειδή διαφωνούμε με τα συμπεράσματα και κυρίως τη μεθοδολογία διαφόρων ιστοριοδιφών. Για να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας επί του θέματος λοιπόν δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που θεωρούμε πως βάζει τα πράγματα στη θέση τους μια και καλή. Το παρόν άρθρο (αναγκαστικά μακροσκελές) θεωρούμε πως θα πρέπει να διαβαστεί σε συνδυασμό με το προηγούμενο άρθρο του μπλογκ μας: Αριστεροί Εθνικιστές και η Δεξιά της Παράδοσης ώστε ο αναγνώστης να έχει μια πληρέστερη αντίληψη του θέματος. 

Γράφει ο Alex Synodinos

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα

Το ζήτημα της φυλετικής καταγωγής των συγχρόνων Ελλήνων και η σχέση τους με τους αρχαίους είναι κάτι που απασχολεί τον σύγχρονο ελληνισμό από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους. Η πίστη στην άμεση καταγωγή μας από τους αρχαίους Έλληνες μαζί με την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία αποτέλεσαν τους δύο πυλώνες της εθνικής μας ταυτότητας. Για αυτό και όποια επίθεση ενάντια στον έναν από τους δύο ανέκαθεν αντιμετωπιζόταν από τους συντηρητικούς ανθρώπους, που παραδοσιακά υπήρξαν αυτό που ονομάζουμε «παλαιά δεξιά», ως ένα είδος ιεροσυλίας (και ως ένα σημείο η αντίδραση αυτή ήταν δικαιολογημένη). 

Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως το θέμα αυτό (ασχέτως ποιά ειναι η απάντηση του) ελάχιστη σημασία έχει πλέον και η διαρκής αναμόχλευση του εξυπηρετεί μόνο τον εγκλωβισμό της Δεξιάς σκέψης σε αβλαβή προς το σύστημα μοτίβα και δράσεις.

Πριν ξεκινήσω την ανάλυση μου να πω πως προσωπικά πιστεύω πως φυλετική σχέση του σύγχρονου ελληνικού πληθυσμού με του αρχαίου υπάρχει σε κάποιο βαθμό. Δεν θεωρώ πως είμαστε όλοι απόγονοι του Λεωνίδα και του Αλέξανδρου αλλά βρίσκω και εξίσου, εάν όχι περισσότερο, αστεία την αντίληψη πως οι σύγχρονοι Έλληνες είναι αποκλειστικά συνοθήλευμα Σλάβων και Αλβανών όπως προσπαθεί να παρουσιάσει η Αριστερά. Λες και δηλαδή οι γηγενεις Έλληνες κάποια στιγμή εξαερώθηκαν και την θέση τους κατέλαβαν άλλοι πληθυσμοί. 

Υπάρχουν γενετικές μελέτες που δείχνουν πως το ελληνικό στοιχείο είναι φυλετικά υπαρκτό στα περισσότερα (όχι όμως και σε όλα) γεωγραφικά μέρη της Ελλάδας, στα παράλια της Μικράς Ασίας, στους πληθυσμούς στα βόρεια σύνορα της χώρας αλλά και στη Κάτω Ιταλία και Σικελία. Όσοι τώρα «καίγονται» τόσο για αυτό το θέμα υπάρχει και το διεθνής εμβέλειας ανθρωπολογικό μπλογκ Dienekes οπου θα βρουν τις όποιες απαντήσεις επιθυμούν και τις γενετικές μελέτες στις οποίες αναφέρομαι.

Όμως όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμμία σημασία στις μέρες μας...

Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΞΙ

Ο Θεόδοτος φιλοξενεί το παρακάτω άρθρο, διότι φρονεί πως πολλοί από τους αναγνώστες του έχουν ενδιαφέρον να πληροφορηθούν τα καθέκαστα, τόσο και τα παλιά όσο και τα νεότερα, μιας υπόθεσης που πραγματικά συντάραξε τον Ελληνισμό. 

Γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

 

   Πανηγυρικά έγινε δεκτή από το κοινό η απονομή της δικαιοσύνης, με την επίσημη αναγνώριση ότι οι Έξι ήσαν αθώοι από τις κατηγορίες που τους είχαν αποδοθεί στο Στρατοδικείο του 1922. Οι εφημερίδες όλων των πολιτικών αποχρώσεων, κεντρικές και περιφερειακές, πρόβαλαν το πράγμα, συχνά με ολοσέλιδες δημοσιεύσεις . Πολλοί επώνυμοι πολίτες, μεταξύ των οποίων στελέχη των διαφόρων βενιζελικών φορέων, εξέφρασαν την ικανοποίησή τους.

   Η σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου αποτελεί ένα βήμα προς την εξάλειψη του Εθνικού Διχασμού. Στηρίχθηκε σε νεότερες επίσημες δηλώσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου και αποτελεί πραγματοποίηση του πόθου του, όπως τον εκδήλωσε στην ολομέλεια της Βουλής,την 19/12/1929, όταν είπε: «...εκείνο,  το οποίον με  απησχόλησε και με  απασχολεί και αποτελεί τον διάπυρον πόθον μου και θα με κάμη ευτυχή είναι, πριν κλείσω τα μάτια μου, η διαίρεσις την οποίαν η πολιτική μου  επροκάλεσε διά μεγάλους λόγους, τους οποίους θα εκτιμήσει η Ιστορία,να έχη εξαλειφθή».

     Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι η παραπάνω τόσο σοβαρή δήλωση του Βενιζέλου, καθώς και ολόκληρη η σχετική αγόρευσή του, δεν έχει προβληθεί από τους Ιστορικούς. Το ίδιο ισχύει και για την επίσης εξαιρετικού ενδιαφέροντος αγόρευσή του στην Βουλή (1932), από την οποία ελήφθησαν τα επιχειρήματα που αναφέρονται παρακάτω. Ακόμη και στην  σειρά που εκδόθηκε πρόσφατα από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ για τα 90 χρόνια της, στον Τόμο Ι’, που περιέχει ‘‘κείμενα και παρεμβάσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου’’ δεν έχουν περιληφθεί οι παραπάνω παρεμβάσεις του, ούτε άλλες, που επίσης προτρέπουν τον λαό να ξεχάσει τον Διχασμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ορθώς έλαβε ο Βενιζέλος, και όχι η αντίπαλοί του, την πρωτοβουλία για την εξάλειψη του Διχασμού, αφού οι αντίπαλοί του ήσαν εκείνοι που είχαν πληγεί από αυτόν.

 

Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΩΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΣ

Το παρακάτω κείμενο πρόκειται για την ομιλία του Δημήτρη Μιχαλόπουλου στην εκδήλωση της Κυριακής, 17ης Φεβρουαρίου 2013, στην Παλιά Βουλή.

Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος. 

Ο Γέρος μας του Μοριά είναι γνωστός ως «εθνεγέρτης» και ευρύτερα, ως πολέμαρχος των Ελλήνων. Αυτά έχουν λεχθεί – και λέγονται και ξαναλέγονται. Εγώ δεν σας μιλήσω σήμερα για αυτά· θα σας μιλήσω για κάτι άλλο, για τη σκέψη του και τις εκλάμψεις αυτής της σκέψης· και η εμβάθυνση σε αυτές τις εκλάμψεις είναι απαραίτητη σε οποιονδήποτε θέλει να καταλάβει όχι μόνο τους Νεοέλληνες αλλά ευρύτερα τους ανθρώπους.

Θα αρχίσω με μια επισήμανση γενική. Η Επανάσταση του καπετάν-Θοδωράκη μας δεν ήτανε η Επανάσταση του 1821. Σε αυτήν, είχε καταλάβει πολύ καλά τους ανθρώπους, ήξερε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις υπέθαλπαν την τάση των Ελλήνων για Ελευθερία – άρα το θέμα μπορούσε να θεωρηθεί πως ήτανε εξαρχής σε λίγο-πολύ «καλό δρόμο». Για αυτό και απέφευγε να εκτίθεται στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων και άφησε ακώλυτη να εκδηλωθεί η έντονη τάση του για χιούμορ. Είναι εν προκειμένω  γνωστό το πώς διεύθυνε τις επιχειρήσεις κατά τη πολιορκία  του Ακροκόρινθου. Καθόταν σε ένα βράχο κι έδινε διαταγές με μια…ομπρέλλα. Είναι γνωστό επίσης τι είπε κατά τις παραμονές της συντριβής του Δράμαλη. Οι Έλληνες το είχανε ρίξει στο γλέντι (πριν από τη μάχη), οπότε αυτός τρύπησε τη στέγη ενός σπιτιού, ανέβηκε στα κεραμίδια και άρχισε να τους μιλάει με την ανεπανάληπτη ρητορική ερώτηση: «Τι γίνεται, παλληκάρια; Γάμους γιορτάζουμε;» Και το άλλο το αξέχαστο, που πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας ιδίως σήμερα: «Τα τροπάρια, αν δεν  συντροφεύονται από πέτρες και λιθάρια είναι άχρηστα». Καλή, με άλλα λόγια, είναι η προσευχή και η  επίκληση της Θείας Πρόνοιας, αλλά πρέπει ο άνθρωπος να μάχεται μόνος, να ματώνει στον αγώνα, προκειμένου να γίνει άξιος της βοήθειας του Θεού. Ακριβώς,  δηλαδή,  αυτό που λέγανε οι Αρχαίοι: Συν Αθηνά και χείρα κίνει.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Β΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Είναι πολύς καιρός αφότου έγραψα το πρώτο μέρος αυτού του –ας το πούμε έτσι- δοκίμιου. Με άλλα λόγια, καθυστέρησα πολύ να δώσω συνέχεια σε ό,τι είχα αρχικώς πει. Και τούτο, διότι ήθελα να επικρατήσει κατά πρώτο λόγο κατάσταση νηφαλιότητας στο μπλογκ και, κατά δεύτερο, να μάθω περισσότερα, για όσα θέματα θεωρώ κρίσιμα, ακριβώς από σας, τους αναγνώστες μας. 

 Σας εκπλήσσει αυτό; Κακώς! Όλοι μας γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι  και, όπως λέει και ένας φίλος του Θεόδοτου, κάθε χρόνο ο σωστός άνθρωπος εκπλήσσεται με το πόσο ανόητος υπήρξε τον προηγούμενο. Έτσι κι εγώ τώρα… θα σας παρουσιάσω σκέψεις  που έχουνε ωριμάσει αυτές τις ώρες, τώρα, υπό τις τωρινές συνθήκες· και επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο σε αυτόν τον κόσμο, προτείνω αυτά που τώρα θα σας πω να συζητηθούν – ιδίως από τους νεότερους και πάντοτε, βέβαια, στα πλαίσια της δεοντολογίας που έχει θεσπιστεί από τη  διεύθυνση του μπλογκ.

       Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη μας, μπορούμε να αρχίσουμε.

1. Το κυρίως πρόβλημα

 Το κύριο ή, μάλλον, θεμελιακό πρόβλημα της Ελλάδας και, ευρύτερα, της σημερινής Ευρώπης είναι η γενικώς η δημοκρατία και ειδικότερα η κοινοβουλευτική της μορφή. Ο κοινοβουλευτισμός, πράγματι, στηρίζεται στη διαφθορά και, στην ουσία, αποκλειστικώς  σε αυτήν. Εάν, κατά συνέπεια, δεν καταργηθεί ο κοινοβουλευτική δημοκρατία, η διαφθορά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ. 

 Ελπίζω, κατά συνέπεια, ότι οι αναγνώστες του Θεόδοτου είναι αρκετά ευφυείς, ώστε να διαισθάνονται ότι όλη αυτή η φασαρία γύρω από τον Παπακωνσταντίνου και όλους τους άλλους της «Λίστας Λαγκάρντ» δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά. Θα γίνεται, με λίγα λόγια, σαματάς για ένα διάστημα, ο κουρασμένος και λυωμένος από τις φροντίδες μέσος άνθρωπος θα «εκτονωθεί» διαβάζοντας τις εφημερίδες και τα «σπαρακτικά» δελτία ειδήσεων των καθεστωτικών ΜΜΕ και, μετά μόλις το κοινοβουλευτικό σύστημα πειστεί πως η κοινή γνώμη βρίσκεται σε κατάσταση κορεσμού, μεγάλη σιωπή θα τυλίξει τα πάντα.

ΔΑΝΕΙΑ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΑ (ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ)

Το παρακάτω άρθρο αν και γραμμένο το 2010 θεωρούμε πως περιέχει καίριες πληροφορίες για το ζήτημα των δανείων που κάθε Έλληνας ωφείλει να γνωρίζει, για αυτό και το δημοσιεύουμε. 

Γράφει ο Θωμάς Θεολόγης

Ἐκτός ἀπό τόν γνωστό μύθο τοῦ λαγοῦ καί τῆς χελώνας, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ἡ χελώνα κέρδισε τό λαγό σέ ἀγώνα δρόμου, ὑπάρχει κι ἕνας ἄγνωστος, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ἕνας χελῶνος ἀπαύτωσε ἕνα λαγό! Τό συμβάν προέκυψε ὡς ἑξής: Ἕνας πεινασμένος ἀετός εἶδε ἀπό ψηλά ἕνα λαγό κι ἐφόρμησε καθέτως νά τόν καταβροχθίσει. Ὁ λαγός, πανικόβλητος, χώθηκε σέ μιά τρύπα πού βρήκε μπροστά του καί γλύτωσε. Πρίν ξεθαρρέψει καί βγεῖ ἀπό τή σήραγγα πού ὁδηγούσε σέ χελονοφωλιά, νά ’σου ἕνας χελῶνος πού πήγαινε νά πλαγιάσει. Βλέποντας τά ὀπίσθια τοῦ λαγοῦ μπροστά του ἀναπάντεχα, τόν ἀπαύτωσε! Τότε ὁ λαγός εἶπε μέ παράπονο: «Χάριν τοῦ ἀετού, γ……. με κι ἐσύ, χελώνα».

Γνώριζα, βέβαια, πώς οἱ σύμμαχοί μας, πότε ντυμένοι ὡς «Προστάτιδες Δυνάμεις», πότε ἡμίγυμνοι ὡς ΑΝΤΑΝΤ καί τώρα τσίτσιδοι ὡς Τρόϊκα, μᾶς ἀπαύτωσαν κατά συρροήν!.. Ἄν τά γράφω αὐτά σήμερα, 8 Σεπτεμβρίου 2010, δέν τό κάνω τυχαίως. Ὁ χθεσινοβραδινός λόγος τοῦ Γάλλου Εὐρωβουλευτοῦ κ. Μπεντίτ, ἐνώπιον τῆς Κομισιόν στό Στρασβούργο, μοῦ ’φερε παλιές ἀναμνήσεις. Εἶπε - γιά ὅσους δέν τόν παρακολούθησαν - ὅτι γιά νά εἰσπράξουμε τή β΄ δόση τοῦ δανείου, μᾶς ὑποχρέωσαν νά προμηθευτοῦμε ὁπλικά συστήματα, ἀπό τή Γαλλία καί τή Γερμανία! Διαπιστώνω, μέ λύπη μου, ὅτι ἰσχύει τό σύστημα πού ἐφαρμόστηκε καί πρίν ἀπό 185 χρόνια κι ἐξηγοῦμαι:

Στίς 7 Φεβρουαρίου 1825 εἶχε συνομολογηθεῖ στό Λονδίνο τό β΄δάνειο, ὕψους 2.000.000 λιρῶν, πρός 55,5% τοῦ ὀνομαστικοῦ κεφαλαίου. Κρατηθείτε καλά, γιατί ἕπονται οἱ κρατήσεις: Τόκοι δύο ἐτῶν 200.000, χρεόλυτρον ἑνός ἔτους 20.000, διάφορα μεσιτικά 68.000, διάφορα ἔξοδα καί ζημιές 13.700, ἐξαγορά ὁμολογιῶν τῶν δύο δανείων 212.220, ναυπήγηση δύο φρεγάδων στήν Ἀμερικήν 156.600, γιά τούς διαπραγματευτές 15.487, γιά πολεμοφόδια καί ἐξοπλισμό 77.200, ναυπήγηση 6 ἀτμοκινήτων πλοίων 123.300, μισθοδοσία λόρδου Κόχραν 73.000, σύνολον 923.507.

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ

Το κείμενο που γράφτηκε από τον εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, που τουφεκίστηκε άδικα από τους βενιζελικούς το 1922, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Η Ξεχασμένη Επανάσταση. Οι Έλληνες Επίστρατοι και ο Αγώνας τους, 1916-1920.

 γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

το εξώφυλλο του βιβλίου

  Κατά τα έτη 1916-1920, κύριο χαρακτηριστικό της βενιζελικής παράταξης ήταν οι εναντίον των αντιπάλων της διώξεις στις οποίες συστηματικώς επιδόθηκε. Οι διώξεις αυτές υπήρξαν κατά πολύ βαρύτερες από εκείνες που, ακόμη και σήμερα, είναι δυνατόν να γίνουνε σε  περιόδους πολιτικών συγκρούσεων. Για την απίθανη βαρβαρότητα των διώξεων εκείνων είχε μιλήσει ανοιχτά ο Θεόδωρος Πάγκαλος, σε κατάθεσή του, κατά το 1928,  στην Επιτροπή του νόμου 3398 της Βουλής των Ελλήνων. (Εξυπακούεται ότι αυτό ακριβώς το τεύχος των Πρακτικών της  Βουλής σήμερα κανείς δεν μπορεί να το βρει πουθενά.)

Τι είπε ο Θ. Πάγκαλος; Τα εξής:  Ποίος δύναται σοβαρώς να ισχυρισθή ότι το από του  1916 μέχρι 1ης Νοεμβρίου 1920 πολιτικόν  καθεστώς ήτο ομαλόν ή  νόμιμον; Το καθεστώς εκείνο, δια   να   διατηρηθή  εις την  εξουσίαν, ηναγκάσθη να φυλακίση και να τουφεκίση πολλούς,   ακόμη  δε  να απαγορεύση δια σκληρών μέτρων και νόμων και αυτήν  την εκδήλωσιν  δυσαρέσκειας  εις βάρος του. Από της 1ης  Νοεμβρίου 1920 μέχρι του Σεπτεμβρίου 1922 παρεμβάλλεται η  περίοδος τής Γ’ Εθνοσυνελεύσεως, ήτις αναντιρρήτως εξεπροσώπει την λαϊκήν θέλησιν.

      Από τους ηρακλείς του βενιζελισμού ο Πάγκαλος... άρα εξ οικείων τα βέλη…

      Αποκορύφωμα των παραπάνω διώξεων ήταν η φονική επίθεση που έκαναν ξένες δυνάμεις και όργανα της «κυβέρνησης» της Θεσσαλονίκης τον Δεκέμβριο του 1916 στα χωριά Απείρανθος και Μονή της Νάξου. Η επίθεση προκλήθηκε από την άρνηση των κατοίκων  να αναγνωρίσουνε την «κυβέρνηση» της Θεσσαλονίκης.

TI NA KANOYME A΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Το άρθρο αυτό σχεδίαζα να το γράψω από καιρό· και αυτό, διότι όπως σωστά έχει επισημάνει κάποιος αναγνώστης του Θεόδοτου, οι ιστορικές αναλύσεις πρέπει να οδηγούν στο δέον γενέσθαι. Εάν, πράγματι, από την ανάλυση δεν προκύπτει το τι πρέπει να γίνει, τότε η ανάλυση δεν έχει νόημα.

 Το πρώτο όμως που πρέπει εδώ και τώρα να τονιστεί είναι ακριβώς η σημασία της ανάλυσης. Το παρόν στηρίζεται στο παρελθόν, ενώ παράλληλα διαμορφώνει το μέλλον. Η αντίληψη, κατά συνέπεια, την οποία έχουμε όσον αφορά το παρελθόν έχει καθοριστικό ρόλο ως προς τη διαμόρφωση του μέλλοντος. Όλα τα κινήματα, άλλωστε, μικρά και μεγάλα, επιτυχή και αποτυχημένα, ιδεολογικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ακόμη έτσι αρχίσανε: με νέα ερμηνεία του παρελθόντος. Ο Χριστιανισμός π.χ. ερμήνευσε την αρχαία θρησκεία ως «έργο δαιμόνων», που έπρεπε να καταλυθεί, ο Εθνικοσιαλισμός/Φασισμός θεώρησαν το παρελθόν ως διαρκή πτώση του ανθρώπου, ο Μαρξισμός είδε την Ιστορία ως «σκηνή δρωμένων» πάνω στην οποία ένα και μόνο έργο σταθερώς παίζεται: η «πάλη των τάξεων» κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν και εμείς,  του Θεόδοτου, δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, διότι δεν είναι νοητό να γίνει διαφορετικά. Οφείλουμε να θεμελιώσουμε την παρουσία μας και τον λόγο μας πάνω σε ερμηνεία του παρελθόντος διαφορετική από όσες ισχύουν μέχρι σήμερα. Αλλιώς τι λόγο ύπαρξης θα είχαμε;

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Να αρχίσουμε από τον Ιουστινιανό (527-565); Ναι, ναι, τον Αυτοκράτορα που έκτισε την Αγιά-Σοφιά, διαχρονικό σύμβολο του Ελληνικού Έθνους κ.τ.λ., κ.τ.λ.; Λοιπόν, ιδού το πορτραίτο του: Ὁ Ἰουστινιανὸς ἐγεννήθη... ἐν Δαρδανίᾳ καὶ ὁ μἐν πατὴρ αὐτοῦ ὠνομάζετο Ἰστόκ... αὐτὸς οὗτος δὲ Οὐπράβδα, εἶχον δηλαδὴ ὀνόματα καθ’ὅλας τὰς πιθανότητας σλαυικά, τὰ ὁποῖα... ἐπὶ τὸ λατινικώτερον διεμορφώθησαν, τὸ μὲν Ἰστὸκ εἰς Σαββάτιον... τὸ δὲ Οὐπράβδα εἰς Ιουστινιανόν. 

Ποιος τα λέει αυτά; Πράκτορας των «Σκοπιανών» θα μου πούν οι κρυπτοϊουδαίοι... Ε, όχι, βρε παιδιά! Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος τα έγραψε, ο  εθνικός μας ιστορικός. Και να για να ολοκληρωθεί το ψηφιδωτό, σας πληροφορώ ότι η δυναστεία του Ιουστινιανού, η τελευταία βυζαντινή δυναστεία που βασίλευσε σε ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, είχε ιδρυτή της κυριολεκτικώς και γνησίως  «Σκοπιανό», τον Ιουστίνο Α΄, θείο και προκάτοχο δηλαδή του Ιουστινιανού, που ακριβώς είχε γεννηθεί «σε χωριό κοντά στα Σκόπια». Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυριστεί κανείς πως η ανέγερση της Αγιά-Σοφιάς δεν ήτανε τίποτα άλλο, στην ουσία, παρά ενέργεια και έργο της προπαγάνδας των Σκοπιανών.

            Να πάμε και στα πιο παλιά, δηλαδή τα Αρχαία; No problem, κατά πως συνηθίζεται να λένε σήμερα. Να λοιπόν τι λέει εν προκειμένω ο εθνικός μας ιστορικός: Ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε μεν να συγκεράσει τα δύο φύλα, τους Μακεδόνες δηλαδή και τους Έλληνες, με αποτέλεσμα ἐπὶ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐπὶ μικρὸν μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ, οἱ Μακεδόνες νὰ ἀσπασθώσι τὴν πρὸς τοὺς Ἕλληνας ἰσότητα, ἀλλ΄ἀφοῦ ἐξέλιπεν ἡ  πίεσις τοῦ ἰσχυροῦ ἐκείνου βραχίονος [του Μεγάλου Αλεξάνδρου δηλαδή], να εμφανισθεί ξανά ἡ μεταξὺ τῶν δύο φύλων ἀντιζηλία καὶ ἀντίπραξις. Να γιατί, κατά συνέπεια,  οι δημοκρατικοί Αθηναίοι κυρίως προσκάλεσαν τους Ρωμαίους να δώσουν τέλος στη μακεδονική κυριαρχία στην Ελλάδα. Δεν ανέχονταν να έχουν άλλο «στο κεφάλι τους» τους Μακεδόνες.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΚΙΤΠΡΟΠ ΚΑΙ Ο ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΩΝ ΜΠΕΝΑΚΗΔΩΝ

εγκάρδια σχέση...

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Γιατί στη Συγγρού

δεν βρίσκουνε πια δουλειά οι τραβεστί;

Επειδή πήγε εκεί το κόμμα-τραβεστί

 της ‘δεξιάς’, η «Νέα Δημοκρατία»!

Χρήστος Σαρτζετάκης

Τον θυμάστε τον Χρήστο Σαρτζετάκη; Ε, μη μου λέτε όχι! Δεν μπορεί, θα τον θυμάστε. Αυτόν ντε, που, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε τάξει στον Καραμανλή (ο οποίος είχε συγκρατήσει τους στρατιωτικούς να μην ανατρέψουν τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981), να τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1985, αθέτησε τον λόγο του και βγήκε ο Μένιος Κουτσόγιωργας και κραύγαζε: «Βρήκα, Κύριε Πρόεδρε (ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο ‘Κύριος’  Πρόεδρος), Κρητικό με μακεδονικές ρίζες που θα ενώσει την Ελλάδα...» και τα ρέστα. Ο Κρητικός με τις μακεδονικές ρίζες ήταν ο Χρήστος Σαρτζετάκης.

Κυττάξτε τώρα την ιστορία του. Ο πατέρας του Χρ. Σαρτζετάκη ήταν χωροφύλακας/υπαξιωματικός ή, έστω, αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, από την Κρήτη φυσικά. Η μητέρα του (που περιγράφεται ως σιωπηλή, σεβάσμια γυναίκα στο Ζἠτα του Βασίλη Βασιλικού) ήταν από «χωριό της Φλώρινας». Ως εδώ καλά, καλώς πορευόμεθα, ο χωροφύλαξ από τη λεβεντογέννα Κρήτη ήρθε και παντρεύτηκε στην επίσης λεβεντογέννα Φλώρινα, και γενικώς σμίξανε οι λεβεντογέννες περιοχές της «αιωνίας Ελλάδος». Το θέμα όμως είναι γιατί ο εκ της λεβεντογέννας Κρήτης χωροφύλαξ να πάει να πάρει γυναίκα από τη Φλώρινα; Στην Κρήτη π.χ. δεν υπήρχανε λεβεντογεννημένες κοπέλλες, να πούμε; 

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΞΙ

Ο κ. Δημήτρης Μιχαλόπουλος, συνεργάτης του Θεόδοτου, πήρε από τον κ. Μ. Πρωτοπαπαδάκη, απόγονο το Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, το παρακάτω κείμενο, το οποίο ευχαρίστως δημοσιεύουμε. Κατά τη γνώμη του Θεόδοτου πάντως το κείμενο είναι υπερβολικά επιεικές. Πώς μπορούμε να μιλάμε για «Ελληνική Δικαιοσύνη»,  και τα ρέστα, τη στιγμή κατά την οποία χρειάστηκαν ογδόντα οκτώ χρόνια...γιατί; Για να αποδειχθεί ότι προσωπικότητες όπως ο Π. Πρωτοπαπαδάκης και ο Δημήτριος Γούναρης δεν ήταν «προδότες». Στο διάστημα όμως αυτό των ογδόντα οκτώ χρόνων, οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις σαρώσανε τα πάντα, διέλυσαν τον τόπο, μας έχουνε ρίξει στο βάραθρο της εξαθλίωσης και... εξακολουθούν να κυκλοφορούν ατιμώρητες και ανενόχλητες. Κατά τη γνώμη του Θεόδοτου, αυτή η ασυδοσία του κάθε είδους προοδευτικών, δημοκρατικών και γενικώς φιλελεύθερων δυνάμεων που, χωρίς να έχουν υποστεί καμία απολύτως τιμωρία για τα κατά συρροήν εγκλήματα που έχουνε διαπράξει σε βάρος του Ελληνικού Λαού, συνεχίζουν να αλωνίζουνε και να έχουν και άποψη, μάλιστα, γενικώς για το... μέλλον της Ελλάδας, αποτελεί, πάνω στο πρόσωπο της Πατρίδας μας, στίγμα που πρέπει οπωσδήποτε να εξαλειφθεί.

        

15 Αυγούστου-15 Νοεμβρίου: Μνήμη της Μικρασιατικής τραγωδίας και της άδικης εκτέλεσης των Έξι

                                 

Γράφει ο κ. Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

  Το θέμα ανήκει βασικά στην Νομική Επιστήμη. Ανήκει, όμως, και στην Ιστορία, επειδή αποτελεί συνέχεια της Δίκης των Έξι του 1922, η οποία, όπως είναι γνωστό, έχει καταγραφεί στην Ιστορία, και μάλιστα, ως σοβαρό ιστορικό γεγονός. 

  Η Αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι ήταν μια πράξη με νόημα ηθικό και πνευματικό: εξασφάλισε την απονομή της δικαιοσύνης σε μια περίπτωση  όπου αυτή είχε καταπατηθεί βάναυσα. Στην διαδικασία της Αναψηλάφησης οι νόμοι έπαιξαν τον κυρίαρχο ρόλο τους: την διαφύλαξη των βασικών αξιών του πολιτισμού μας. 

  Το γεγονός ότι η απόφαση του Στρατοδικείου του 1922 παρέμενε καταγραμμένη στο ιστορικό της Δικαιοσύνης, την βάραινε με το μελανό στίγμα της αδικίας. Χαρακτηριστικό για το βαρύ κλίμα που κάλυπτε διεθνώς την ελληνική Δικαιοσύνη και κατ’ επέκταση τον σύγχρονο πολιτισμό μας,  ήταν το παρακάτω περιστατικό: 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΚΡΑΙΑ...

Ενόψει των πολιτικών εξελίξεων που επίκεινται, ο Θεόδοτος αισθάνεται την ηθική υποχρέωση να δημοσιεύσει το ακόλουθο άρθρο, διότι φρονεί ότι έτσι συμβάλλει στη σφυρηλάτηση μιας πραγματικής Δεξιάς.

                                                                                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

     Εάν ήταν οι εκλογές να αλλάξουνε την κατάσταση, δεν θα γινόντουσαν. Ποτέ αυτός ο αφορισμός του Καρλ Μαρξ δεν ήταν τόσο επίκαιρος, τόσο καθοριστικά αληθινός όσο εδώ και σήμερα, στην Ελλάδα του 2012. Ας δούμε λοιπόν, για να πειστείτε, ένα-ένα τα πρόσωπα της φαρσοκωμωδίας που παίζεται και πάει να κορυφωθεί προσεχώς με τις εκλογές του Ιουνίου. Και ας πιάσουμε εν προκειμένω πρώτα τους «θεσμικούς» παράγοντες, τους νυν και προηγούμενους, δεδομένου ότι υπάρχουν ακόμα τύποι αφελείς ή μάλλον γραφικοί που συνεχίζουν να πιστεύουνε σε «θεσμούς».

         

 Κάρολος Παπούλιας

Ο πρόεδρος της Ελλ. Δημοκρατίας

         Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «μας». Το όνομα «Κάρολος» είναι ξένο στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική παράδοση· και παράλληλα το όνομα «Παπούλιας» δεν έχει σχέση με την Ήπειρο, την καταγωγή του από την οποία συνεχώς διατυμπανίζει –όσο είναι σε θέση δηλαδή- ο αρχηγός του Κράτους «μας». Παπούλιας, πράγματι (όπως, μέσω του Θεόδοτου, με πληροφορεί ο κ. Ευστάθιος Κυριώτης) είναι όνομα το οποίο ευδοκιμεί στην Αρκαδία (και, όπως φαίνεται, προέρχεται από τα «παπούλια», είδος όσπριου που χρησιμοποιούνταν στην κεντρική Πελοπόννησο σε περιόδους μεγάλης φτώχειας). Πώς λοιπόν βρέθηκε Παπούλιας άνθρωπος και μάλιστα «Κάρολος» στην Ήπειρο, με ευαισθησίες στα «εθνικά μας θέματα» κ.τ.λ., κ.τ.λ.;

          Κάποιες σελίδες από την «επίσημη» ιστορία του Προέδρου της Δημοκρατίας «μας» είναι γνωστές. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος, επειδή έπασχε από φυματίωση (που πραγματικά θέριζε στην Ελλάδα πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) είχε αποσυρθεί στην Ήπειρο, «για να βρει την υγειά του». Τώρα, γιατί έπρεπε να «βρει την υγειά του» στα βουνά της Ηπείρου και όχι στην ορεινή Αρκαδία από όπου καταγόταν, ε, αυτό δεν το ξέρω ούτε –από εδώ και πέρα- μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς «παίχτηκε». Στην Ήπειρο, πάντως, ο εκλεκτός της Νέας Δημοκρατίας, της κεντροδεξιάς δηλαδή (μη μου πείτε πως ξεχάσατε ότι τον προώθησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας «μας» ο Κωστάκης Καραμανλής) βρέθηκε όπως βρέθηκε  και τελικώς παντρεύτηκε μια «ντόπια», από το Πωγώνι μάλιστα, που τον «φρόντιζε» κατά την ανάρρωσή του. Καρπός του γάμου τους υπήρξε ο νυν Πρόεδρός «μας», που χάρη στη μητέρα του θεωρήθηκε Ηπειρώτης.

          Το μέγα ερώτημα όμως είναι: γιατί Κάρολος; Χάθηκαν τα ελληνοπρεπή ονόματα, τα σαφώς ενταγμένα στην ελληνοορθόδοξη παράδοσή μας: Θανάσης π.χ., Αποστόλης, Τάκης έστω, Λάκης, Πάκης, Χαρίλαος, Χαράλαμπος/Μπάμπης· ή ακόμα (για τους αρχαιοπρεπείς φίλους μας) Αναξίμανδρος ή και Καλιγούλας, γαμ....το! Από πού κι ως πού «Κάρολος»;

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Θ.ΘΕΟΛΟΓΗ ΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ, Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

 Η ομιλία έγινε στις 29 Απριλίου 2012 στο κτήριο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων. Την αναπαράγουμε εδώ με τη σύμφωνο γνώμη του ιστοριοδίφη και συγγραφέα Θ.Θεολόγη

Κυρίες και Κύριοι,

Θωμάς Θεολόγης

Δέχτηκα χωρίς δισταγμό την τιμή που έγινε στην ταπεινότητά μου να παρουσιάσω το βιβλίο ενός αξιολογοτάτου συγγραφέως, καθηγητού και επιστήμονος.

Γιατί, σκέφθηκα, ο κ. Μιχαλόπουλος απομακρύνθηκε από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, όπου θα διαπαιδαγωγούσε  εποικοδομητικά τους νέους; Προσπαθώντας να βρω την απάντηση, ήρθαν στο νου μου πολλά «γιατί», όπως:

• Γιατί πέθαναν στην εξορία από πείνα οι Πυθαγόρας-Αριστείδης-Σοφοκλής;
• Γιατί πέθαναν στη φυλακή οι Μιλτιάδης και Φειδίας;
•  Γιατί μερικοί εγκληματίες ετάφησαν δημοσία δαπάνη και με εθνικό πένθος;
• Γιατί πρέπει να πάμε στα Σκόπια, προκειμένου να δούμε το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου;
• Γιατί ο Θεός θέλει να γίνουμε Μουσουλμάνοι; «Γιατί ’ναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», δεν μας έμαθαν στα σχολεία ;

Ένας διδάκτωρ του βεληνεκούς του κ. Δ. Μιχαλόπουλου, χωρίς τρύπια και ξασπρισμένα παντελόνια, χωρίς τα μαλλιά πλεγμένα σε κότσο και χωρίς σκουλαρίκια, αποτελεί κακό πρότυπο για τους φοιτητές σήμερα κι απομακρύνθηκε από τις αίθουσες! Δεν έπαυσε, όμως, να προσφέρει τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του μέσω των βιβλίων του.

Συμπατριώτες! Στα αμέτρητα ελαττώματα που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, προσθέσαμε άλλο ένα, πολύ τοξικό! Λέγεται «ξάπλα σε προγονικές δάφνες». Αυτό,σε συνδυασμό με την παραδοσιακή μας φαγωμάρα, αποτελεί μια ενδημική/επιδημική κατάρα, που μας οδηγεί στον αφανισμό. Είμαστε μονίμως χωρισμένοι σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, εξ ού κι ο όρος «διχασμός». Κλείνουμε ένα αιώνα από τότε που εγκαινιάστηκε ο διχασμός στον οποίο αναφέρεται το βιβλίο. Παρά το γεγονός ότι τα ιστορικά ντοκουμέντα είναι αδιάσειστα, οι θέσεις της κάθε πλευράς παραμένουν αδιασάλευτες. Τι ντροπή!

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ;

 Το παρακάτω κείμενο είναι η ομιλία του Δημήτρη Μιχαλόπουλου στην εκδήλωση που έγινε την Κυριακή 29 Απριλίου στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, με θέμα την παρουσίαση της νέας έκδοσης του βιβλίου του άνωθεν συγγραφέα με τίτλο Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ: Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

                                                                                                                                                      Θεόδοτος

Πάτερ Στυλιανέ,

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Δ. Μιχαλόπουλος

            Τὸ βασικὸ ἐρώτημα στὸ ὁποῖο ἀπόψε ὀφείλει κανεὶς νὰ δώση ἀπάντηση εἶναι τὸ ἀκόλουθο:

            Γιατί γράφουμε Ἱστορία;

Τί σημασία ἔχει ἡ συνεχής, συστηματικὴ ἀναμόχλευση τοῦ παρελθόντος καὶ ἡ ἀέναη προσπάθεια ἀποκατάστασης μιᾶς περασμένης πραγματικότητας τὴν ὁποία λίγοι πιὰ θυμοῦνται καὶ ἀκόμα λιγότεροι θέλουνε  νὰ ἀποκατασταθῆ; 

Τί εἶναι μὲ λίγα λόγια αὐτὸ ποὺ ἔσπρωξε τὸν Θουκυδίδη νὰ γράψη τὴν ἱστορία τοῦ  γενικευμένου δράματος τῆς ἐποχῆς του - ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴν προσωπική του τραγωδία;

Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε τὸν Πολύβιο νὰ ἀφήση κατὰ μέρος τὴ δική του πατρίδα καὶ νὰ  ἀνιχνεύση τὴν ὁδὸ ποὺ ἀκολούθησε ἡ Ρώμη, ὥστε αὐτὴ νὰ ἀναχθῆ σὲ Δύναμη οἰκουμενικῆς ἐμβέλειας;

Γιατί καὶ ὁ Πλούταρχος καὶ ὁ Λουκιανὸς ἀλλὰ καὶ ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανὸς  ἐτόνισαν  ὅτι ὑπέρτατο καθῆκον τοῦ ἱστορικοῦ εἶναι νὰ λέη τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη;

            Γιατί ἡ Ἄννα Κομνηνὴ μᾶς ἄφησε ὡς παρακαταθήκη τὴν ἐντολὴ ὅτι, καθὼς ἀρχίζουμε νὰ γράφουμε Ἱστορία, ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀποβάλουμε τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ περιβληθοῦμε τὸ τῆς Ἱστορίας ἦθος;

            Γιατί, τέλος,  ὁ Γίββων, ὁ Βρεταννὸς ἱστορικὸς τοῦ Βυζαντίου, ὅταν τελείωσε τὸ μνημειῶδες βιβλίο του γιὰ τὴν Παρακμὴ καὶ Πτώση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους, βγῆκε στὸν κῆπο του καὶ κύτταζε γιὰ ὥρα πολλὴ τὰ «ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ»;

            Διότι, Κυρίες καὶ Κύριοι, καθὼς  αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ γράψη Ἱστορία κάθεται στὸ τραπέζι του καὶ ἑτοιμάζεται νὰ ἀρχίση τὴ δουλειά του, ἐν τῇ ἀπερισπάστῳ ἡσυχίᾳ τοῦ γραφείου ὅπως ἔλεγε καὶ παλιὸς καθηγητής μας στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, οἱ τάφοι γύρω του ἀνοίγουν, οἱ νεκροὶ βγαίνουν ... καὶ ἀρχίζουν νὰ τοῦ μιλοῦν. Μιλᾶνε καὶ λένε καὶ λένε καὶ λένε... καὶ γεμίζει ὁ χῶρος γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι ὅπου ὁ ἱστορικός μας  γράφει καὶ αἵματα καὶ  πόνο καὶ  τραγωδίες καὶ θλίψη  ἀπέραντη... ἕνα ἀτέλειωτο, συνεχὲς δρᾶμα, μὲ λίγα λόγια, μέσα στὴ ροὴ τοῦ ὁποίου οἱ στιγμὲς τῆς ὅποιας εὐτυχίας εἶναι τόσο σπάνιες ὅσο καὶ τὰ διαμάντια  μέσα στὸν βοῦρκο τῶν ποταμῶν τῆς Ἀφρικῆς. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ὁ ἱστορικὸς ἀρχίζει νὰ παλεύη μὲ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Διότι οἱ νεκροὶ φωνάζουν, κραυγάζουν, χειρονομοῦν καὶ ἀπαιτοῦν ἕνα καὶ μόνο : τὴν Ἀλήθεια – καί, βεβαίως, μέσω τῆς Ἀλήθειας τὴ Δικαίωση.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ

Δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο με ιδιαίτερη χαρά καθώς σαφώς αντικατοπτρίζει τις ιδέες όλων των συνεργατών του μπλογκ και ελπίζουμε και των επισκεπτών του. Είναι μορφή ιδεολογικού Μανιφέστου που, μάλιστα, αναφέρεται στο κρισιμότερο ζήτημα της εποχής μας.

                                                                                                                                                      Θεόδοτος

 Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

  Μερικές φορές πιέζω τον εαυτό μου να παρακολουθήσει τις συζητήσεις των διαφόρων πολιτικών στις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου. Όχι, δεν το κάνω επειδή διακατέχομαι από μαζοχιστικό σύνδρομο. Προσπαθώ να καταλάβω από πού έρχονται αυτοί οι άνθρωποι, εννοώ μέσα από ποια πολιτιστικά και κοινωνικά περιβάλλοντα. Πράγματι ,είναι να απορεί κανείς για τους διανοητικούς και πνευματικούς διαδρόμους μέσα από τους οποίους πέρασαν. Για παράδειγμα, ακούς έναν εκπρόσωπο της αριστεράς και διερωτάσαι : μα αυτοί οι άνθρωποι , εκτός από τον διαλεκτικό υλισμό , δεν έχουν διαβάσει τίποτα άλλο; δεν τους συγκίνησε τίποτα άλλο; Πέρασαν από αυτή την γη τόσοι ιδρυτές θρησκειών, τόσοι φιλόσοφοι, τόσοι ασκητές του πνεύματος, κανείς από αυτούς δεν τους προκάλεσε το ενδιαφέρον , την αναζήτηση;  Πέρασαν επίσης ανθρωπολόγοι, βίο-κοινωνιολόγοι· ούτε σε αυτούς βρήκαν κάτι που άξιζε της προσοχής τους; Μετά παρατηρώ τους εκπροσώπους των λεγόμενων αστικών κομμάτων και διακρίνω... το τίποτα (είναι και αυτό επίτευγμα της εποχής μας: το τίποτα να παίρνει μορφή). Θυμίζουν βαριεστημένους υπαλλήλους  σε δημόσιο οργανισμό που πρέπει να αρχειοθετήσουν κάποια παραπεταμένα έγγραφα. Άλλοι πάλι, σου φέρνουν στο μυαλό σπιναρισμένους νέο – γιάπηδες έτοιμους για το μεγάλο άλμα στην πολυεθνική που δουλεύουν. Όλοι αυτοί λοιπόν βγήκαν από τα σχολεία μας, από τις μικρές κοινωνίες μας, από τα πανεπιστήμιά μας. Εκεί διαμορφώνεται ο άνθρωπος, αποκτά εμπειρίες, εξασκεί το μυαλό του, δέχεται ερεθίσματα και συγκινήσεις. Ας θυμηθούμε  λοιπόν τις υποστάσεις από τις οποίες αποτελείται το ανθρώπινο ον: Την νόηση, τα αισθήματα, τα ένστικτα. Κάθε μία από αυτές τις υποστάσεις έχει έναν έμφυτο παράγοντα, βιολογικό, που δεν αλλάζει , και ένα παράγοντα που μπορεί να μεταβληθεί, να καλυτερέψει ή να χειροτερέψει , να υποστεί τελειοποίηση, να ελεγχθεί ή να αφεθεί αχαλίνωτος κλπ. Ακριβώς γι αυτό το λόγο οι  αρχαίοι μας σοφοί φρόντισαν να βρουν εκείνους τους κανόνες που πρέπει να διέπουν την παιδεία και τις κοινωνικές δομές ,έτσι ώστε ο άνθρωπος από την παιδική του ηλικία να αρχίσει να παίρνει Μορφή. Από αυτή την λέξη προέρχεται και η λέξη Μόρφωση - μόνο που σήμερα έχει  αποκτήσει μία τελείως ρηχή έννοια : σημαίνει την απόκτηση πληροφοριών και δεξιοτήτων. Για  τους αρχαίους, ο ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος  έπρεπε να πάρει Μορφή, δηλαδή να μειώσει την εσωτερική του εντροπία και έτσι από την αταξία και την χαώδη κατάσταση να οδηγηθεί στην τάξη και την αρμονία. Γνώριζαν δηλαδή  ότι ο άνθρωπος μέσα του δεν έχει μόνον ευγενή και υψηλά στοιχεία, αλλά κρύβει και  ένα μικρό ή μεγάλο ζωολογικό κήπο μέσα στον οποίο υπάρχει κάθε είδους ζώο. Είναι ανάγκη λοιπόν το καθένα από αυτά  να έχει το δικό του κλουβί, να υπάρχει ο έλεγχος του πότε βγαίνει και πότε μπαίνει στο κλουβί, πότε αυτό το ζώο πρέπει να ξυπνά και πότε να κοιμάται. Έτσι ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Πλούταρχος και οι άλλοι σοφοί μας  βρήκαν ότι υπάρχουν οκτώ παράγοντες που βοηθούν τους νέους στην απόκτηση  Μορφής :  η μίμηση προτύπων , η ενατένιση του Θείου, η πειθαρχία στους νόμους, η αυτογνωσία, η αισθητική καλλιέργεια , η σωματική άσκηση,  η μουσική καλλιέργεια, και η ενάρετη ζωή. Τι από όλα αυτά εφαρμόζεται σήμερα στα σχολεία και στα κοινωνικά περιβάλλοντα, πραγματικά και ουσιαστικά; ΚΑΝΕΝΑ! Αντίθετα  υποχρεώνουν τους νέους να ασχολούνται με άχρηστες(για την διαπαιδαγώγησή τους) εξειδικευμένες πληροφορίες με τις οποίες θα έπρεπε να ασχοληθούν στις πανεπιστημιακές σχολές και όχι στα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια .Ας εξετάσουμε λοιπόν καθένα από τους παραπάνω αναγκαίους οκτώ  παράγοντες για την απόκτηση Μορφής :

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ Ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;

Ο Θεόδοτος με μεγάλη χαρά δημοσιεύει το ακόλουθο δοκίμιο και παρακαλεί όλους τους φίλους του να το προσέξουν ιδιαιτέρως, γιατί υποδεικνύει λύση σε καταστροφικά ψευτοδιλήμματα της εποχής και του τόπου μας.                  

               

                                                      

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Oι μέλισσες συλλέγουν το νέκταρ από όλα τα λουλούδια

     Η ανάλυση που ακολουθεί δεν αναφέρεται στις προσωπικές επιλογές και περιπλανήσεις του καθενός, που είναι απόλυτα σεβαστές,αλλά στις οργανωμένες προσπάθειες για την αναβίωση κάποιων καταστάσεων.

Κατά καιρούς, σαν την εποχιακή γρίππη, εμφανίζονται σε διάφορους κύκλους, διλήμματα του τύπου: Χριστιανισμός ή αρχαιελληνισμός; Και αρχίζουν τα όργανα...

    Ένα από τα χαρακτηριστικά της αδυναμίας αντίληψης του κοσμικού γίγνεσθαι, είναι η μανιχαϊκή σκέψη:  Λευκό ή μαύρο; Αδυνατεί να δει τους ενδιάμεσους χρωματισμούς, να ελιχθεί, να καταλάβει τις λεπτομέρειες, να βρει το ουσιαστικό. Δυστυχώς, και λόγω της κατάντιας της σύγχρονης παιδείας στην Ελλάδα, αυτή η μανιχαϊκή νοοτροπία έχει επικρατήσει μέσα στους εγκεφάλους πολλών Νεοελλήνων. Ας ξεκινήσουμε με κάτι που συνήθως λέγεται και είναι μια απλοποίηση : «το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα». Αυτή η φράση  από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει, πράγματι, να ξεκαθαρίσουμε για ποιο ακριβώς πνεύμα ακριβώς  μιλάμε. Του Επίκουρου  ή του Ηράκλειτου; Του Δημόκριτου ή του Πλάτωνα, που ήθελε να κάψει τα βιβλία του Δημόκριτου; Των στωικών ή των σοφιστών φιλοσόφων που διέφεραν μεταξύ τους έτη φωτός; Της πόλης των Αθηνών ή της Σπάρτης;  Του Σωκράτη ή του Αριστοφάνη που γελοιοποιούσε τον Σωκράτη  συνεχώς;

Όλα μαζί δεν μπορούμε να τα θέλουμε. Πρέπει να επιλέξουμε τι είναι για τον καθένα από εμάς το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Και νομίζω ότι κάθε σώφρων άνθρωπος  δεν θα πει «διαλέγω αυτούς και πετάω τους υπόλοιπους», αλλά θα συλλέξει το καλύτερο που ο καθένας από τους παραπάνω έδωσε.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ, Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση. Νέα έκδοση εμπλουτισμένη, Αθήνα: Εκδόσεις Πελασγός. Ιωάννης Γιαννάκενας, 2012· 267 σελ. (ISBN: 978-960-522-303-8)

Θεωρητικώς το βιβλίο αυτό αποτελεί επανέκδοση άλλου, που είχε κυκλοφορήσει το 1997· στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για διαφορετικό έργο. Και τούτο, διότι σε αυτήν τη νέα έκδοση περιλαμβάνονται δύο εκτενή κεφάλαια που αφορούν την καταγωγή, τη δράση στην Κρήτη και την αρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας στην Αθήνα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τα κεφάλαια αυτά, βασισμένα κυρίως στη μελέτη ανέκδοτων αρχειακών πηγών (κυρίως του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, του «Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και της αντίστοιχης Εθνικής Περιόδου» αλλά και των Κοινοβουλευτικών Αρχείων [Parliamentary Archives] της Μεγάλης Βρεταννίας) ανατρέπουν ριζικώς την εικόνα που έως σήμερα επικρατεί όσον αφορά τον Βενιζέλο ειδικώς και, ευρύτερα, την κρίσιμη περίοδο του Εθνικού Διχασμού των Ελλήνων (1916-1920).

          Συγκεκριμένα:

       Α) Αναφαίνεται η -αινιγματική- καταγωγή του Κυριάκου, πατέρα του Ελευθέριου Βενιζέλου. 
     Β) Διευκρινίζεται ο ρόλος του βρεταννικού παράγοντα στην κοινωνική ανάδειξη και πολιτική ανέλιξη του Ελευθέριου Βενιζέλου.
    Γ) Εξηγείται ότι η αμφίρροπη –και συχνά τουρκόφιλη- στάση του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Κρήτη ήταν αποτέλεσμα της εκεί σύγκρουσης του βρεταννικού παράγοντα με τον ρωσικό (τον οποίο εκπροσωπούσε ο πρίγκηπας Γεώργιος της Ελλάδος).

ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΟΡΦΟΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Ζητούμε συγγνώμη για την σύντομη διακοπή αναρτήσεων που προηγήθηκε, αλλά ωφειλόταν σε αιτίες τελείως ανεξάρτητες από τη θέληση μας

                                                                                                                                                  Θεόδοτος

   Αναστασίου  Γιαννά                                                    

                                                                                   Πῶς Πλάτων ἔλεγε τὸν θεὸν ἀεὶ γεωμετρεῖν

                                                                                    Πλούταρχος, Συμποσιακά,Πρόβλημα Β.

Ο Χριστός Γεωμετρεί τη Γη

Κάποιοι νοιώθουν έκπληξη όταν οι πολιτικοί κάνουν τις λεγόμενες «κωλοτούμπες», δηλαδή, αλλάζουν κόμμα από την μια μέρα στην άλλη. Άλλοι πάλι εκπλήσσονται από τις ιδιομορφίες του Rudolf  Ηess  και του  H. Himmler, ή από τις σφαγές του Στάλιν. Αισθανόμαστε αμήχανα, όταν μαθαίνουμε ότι ο υπουργός που ψηφίσαμε, έπαιρνε μίζες. Και  όμως, όλες αυτές οι  εκπλήξεις θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Με ποιο τρόπο, θα  γίνει κατανοητό παρακάτω.

Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα εισήγαγε μία έννοια με τεράστια φιλοσοφική, μεταφυσική και ανθρωπολογική σημασία : την έννοια της  Μορφής. Οι υλικές μορφές, κατά τον Πλάτωνα, αποτελούν είδωλα ή αντίγραφα των αρχετυπικών μορφών που βρίσκονται στον άυλο κόσμο των Ιδεών. Για τους Πυθαγόρειους, η λέξη Κόσμος σήμαινε τάξη και αρμονία, γι αυτό και ονόμαζαν το σύμπαν, Κόσμο. Aυτές οι  ιδιότητες(τάξη και αρμονία), μπορούν να εκφραστούν μόνον διαμέσου της Μορφής. (Aς σκεφτούμε την γεωμετρία των μορφών μέσα στην φύση: από την νιφάδα του χιονιού, μέχρι τα φύλλα των δένδρων και τα  λουλούδια.) Επίσης μόνον διαμέσου της Μορφής, μπορεί να εκφραστεί και η ιδιότητα που τόσο υμνήθηκε από τον Πλάτωνα, δηλαδή το Κάλλος. Έτσι λοιπόν η α-μορφία είναι το αντίθετο της τάξης, της αρμονίας και του κάλλους. Και άρα και της Καλοκαγαθίας. Εν ολίγοις, όσο περισσότερα μη αρμονικά στοιχεία παρουσιάζει μία μορφή, τόσο περισσότερο αυτή θα τείνει προς το χάος  και την αταξία .Όμως η μορφή είναι απαραίτητη και για ένα άλλο λόγο: ξεχωρίζει την μία ύπαρξη από την άλλη. Οριοθετεί την ψυχική και νοητική οντότητα, και ταυτόχρονα την ‹‹φανερώνει››. Και αυτή είναι μία απαραίτητη προϋπόθεση για τον Πλατωνικό έρωτα : μία ατομικότητα  που  έλκεται προς μία  άλλη διαφορετική ατομικότητα. Εξαιτίας λοιπόν όλων των παραπάνω, οι αρχαίοι έδωσαν μορφή στους θεούς τους μία μορφή που φρόντισαν να διέπεται από κανόνες αρμονίας, οι οποίοι συναποτελούν τη χρυσή τομή.Πράγματι, αν θέλουμε να διακρίνουμε την βαθύτερη πηγή από την οποία πηγάζει μία θρησκεία, πρέπει να κοιτάξουμε την θρησκευτική της τέχνη : Στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό συναντάμε τερατόμορφα αγάλματα ή ζωγραφικές αναπαραστάσεις. Αν τώρα κάποιος πει ότι αυτά είναι συμβολισμοί, την απάντηση την δίνει ο Εrnest Renan : Συγκρίνοντας, ο Renan, τη θρησκευτική φαντασία των Ελλήνων με εκείνη των ανατολικών λαών, παρατηρεί πόσο είναι διαφορετικές οι πλαστικές τους ιδιότητες• ειδικότερα επισημαίνει ότι στους θεούς της Ανατολής, «δημιουργημένους πέρα από κάθε αναλογία», η καθαρότητα των μορφών πνίγεται από μία σύνθετη και βαριά τάση προς την αλληγορία :  Η Ινδία - υπογραμμίζει ο Renan - δεν γνωρίζει άλλο μέσο, για να δώσει έμφαση στους θεούς της, από το να στοιβάζει σημεία πάνω σε σημεία, σύμβολα πάνω σε σύμβολα. Αντίθετα, η Ελλάδα, με ανώτερη έμπνευση, τους πλάθει με την δική της φαντασία