ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Β΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Είναι πολύς καιρός αφότου έγραψα το πρώτο μέρος αυτού του –ας το πούμε έτσι- δοκίμιου. Με άλλα λόγια, καθυστέρησα πολύ να δώσω συνέχεια σε ό,τι είχα αρχικώς πει. Και τούτο, διότι ήθελα να επικρατήσει κατά πρώτο λόγο κατάσταση νηφαλιότητας στο μπλογκ και, κατά δεύτερο, να μάθω περισσότερα, για όσα θέματα θεωρώ κρίσιμα, ακριβώς από σας, τους αναγνώστες μας. 

 Σας εκπλήσσει αυτό; Κακώς! Όλοι μας γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι  και, όπως λέει και ένας φίλος του Θεόδοτου, κάθε χρόνο ο σωστός άνθρωπος εκπλήσσεται με το πόσο ανόητος υπήρξε τον προηγούμενο. Έτσι κι εγώ τώρα… θα σας παρουσιάσω σκέψεις  που έχουνε ωριμάσει αυτές τις ώρες, τώρα, υπό τις τωρινές συνθήκες· και επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο σε αυτόν τον κόσμο, προτείνω αυτά που τώρα θα σας πω να συζητηθούν – ιδίως από τους νεότερους και πάντοτε, βέβαια, στα πλαίσια της δεοντολογίας που έχει θεσπιστεί από τη  διεύθυνση του μπλογκ.

       Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη μας, μπορούμε να αρχίσουμε.

1. Το κυρίως πρόβλημα

 Το κύριο ή, μάλλον, θεμελιακό πρόβλημα της Ελλάδας και, ευρύτερα, της σημερινής Ευρώπης είναι η γενικώς η δημοκρατία και ειδικότερα η κοινοβουλευτική της μορφή. Ο κοινοβουλευτισμός, πράγματι, στηρίζεται στη διαφθορά και, στην ουσία, αποκλειστικώς  σε αυτήν. Εάν, κατά συνέπεια, δεν καταργηθεί ο κοινοβουλευτική δημοκρατία, η διαφθορά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ. 

 Ελπίζω, κατά συνέπεια, ότι οι αναγνώστες του Θεόδοτου είναι αρκετά ευφυείς, ώστε να διαισθάνονται ότι όλη αυτή η φασαρία γύρω από τον Παπακωνσταντίνου και όλους τους άλλους της «Λίστας Λαγκάρντ» δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά. Θα γίνεται, με λίγα λόγια, σαματάς για ένα διάστημα, ο κουρασμένος και λυωμένος από τις φροντίδες μέσος άνθρωπος θα «εκτονωθεί» διαβάζοντας τις εφημερίδες και τα «σπαρακτικά» δελτία ειδήσεων των καθεστωτικών ΜΜΕ και, μετά μόλις το κοινοβουλευτικό σύστημα πειστεί πως η κοινή γνώμη βρίσκεται σε κατάσταση κορεσμού, μεγάλη σιωπή θα τυλίξει τα πάντα.

Μήπως έπαθε τίποτα ο Χριστοφοράκος, ο Σημίτης, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο αδελφός του Νίκος και όλοι άλλοι; Έπαθαν τίποτα οι πανεπιστημιακοί «καθηγητές» που διέλυσαν την Ελληνική μας Παιδεία και τώρα εναγωνίως ψάχνουνε να βρουν τι άλλο υπάρχει για να το διαλύσουν; Όχι βέβαια! Μέχρι και βουλευτές έγιναν! Και για να πειστούν και οι περισσότερο δύσπιστοι, σας πληροφορώ ότι ο Θοδωρής Ρουσόπουλος π.χ. (μη μου πείτε πως τον ξεχάσατε) διάγει πολυτελώς στο Ψυχικό με αστυνομικούς να τον… φυλάνε!

 Η κεντρική ιδέα; Η διαφθορά είναι σαρξ εκ της σαρκός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εάν δεν ξεριζωθεί λοιπόν αυτή η «δημοκρατία» η διαφθορά θα ζει και θα βασιλεύει και οι διεφθαρμένοι θα αλωνίζουνε.

2. Τα επί μέρους προβλήματα

 Αρχή σοφία ονομάτων επίστασις, λέγανε οι Αρχαίοι Έλληνες. Αυτό, στα νέα Ελληνικά, σημαίνει ότι πρέπει να ξεκαθαριστούν ορισμένες καταστάσεις. Και οι καταστάσεις αυτές ή, μάλλον, οι έννοιες είναι οι εξής:

 α) Εθνική ενότητα: Το είπαμε και το ξαναλέμε· η «εθνική ενότητα» είναι πάντοτε σε όφελος αυτών που βρίσκονται στην εξουσία. Το πρώτο καθήκον, κατά συνέπεια, εκείνων που θέλουνε να δώσουν τέλος στην εξουσία όσων, κατά τη δεδομένη στιγμή, βρίσκονται στην εξουσία είναι να μην ακούν τα κελεύσματα «περί εθνικής ενότητας».

 Έχει προ πολλού αποδειχτεί, άλλωστε, ότι η έννοια του «Έθνους» είναι δημιούργημα όχι της Δεξιάς αλλά της Αριστεράς – η οποία Αριστερά, εξυπακούεται, την εφαρμόζει, αφού πρώτα εξοντώσει όλους τους αντιπάλους της. «Ελληνικός Στρατός» ήταν ο ΕΛΑΣ και «εθνικό χαρακτήρα» είχε το ΕΑΜ· και όλοι ξέρουνε το τι έγινε το 1944. Ο Στάλιν, επιπλέον, εφάρμοσε την αρχή της εθνικής ενότητας και, χάρη στην ενότητα αυτήν, μπόρεσε να νικήσει τους Γερμανούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Στάλιν όμως έκανε εμπράκτως λόγο για εθνική ενότητα, αφού πρώτα εξόντωσε 25.000.000 Ρώσους και Ουκρανούς αγρότες, οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν την εκβιομηχάνιση της χώρας, και αφού από το 1917 και έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930 είχε αποκλείσει τους «αστούς», δηλαδή τους δυνάμει εχθρούς της νέας κατάστασης, από οποιαδήποτε όχι μόνο πολιτική αλλά και πολιτιστική ή και μορφωτική δραστηριότητα. Με άλλα λόγια, σκότωσε τους χωρικούς και άφησε να σβήσουνε μέσα στην απραξία, την αθλιότητα και τη σιωπή όλους τους άλλους που μπορούσαν να απειλήσουν το καθεστώς της Σοβιετικής Ρωσίας. Και αφού τα έκανε αυτά, εφάρμοσε πλήρως την αρχή της «εθνικής ενότητας» και νίκησε την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία.

 Θέλετε να δείτε, τώρα, τις συνέπειες της «εθνικής ενότητας», όπως άκριτα την εφαρμόζει η Δεξιά; Αναλογιστείτε πώς πέθανε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Νικόλαος Μακαρέζος, πώς ζει και τι ακούει ο Στυλιανός Παττακός και κυρίως πού βρίσκεται ο Νικόλαος Δερτιλής, υπόδειγμα σωστού και περήφανου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού. «Εθνική ενότητα» δεν θέλανε; Ε, να πώς τελειώσανε και τελειώνουν… Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω και νουν νοήτω (όπως θα έλεγαν οι κκ. Δ. Μιχαλόπουλος και Α. Γιαννάς).

 Και κάτι τελευταίο: Στην πλευρά της Δεξιάς μόνο ο Φράνκο εφάρμοσε την «εθνική ενότητα» και πέθανε ειρηνικά και τιμημένος, αφού πρώτα όμως εξόντωσε εκατοντάδες χιλιάδες αριστερούς (δημοκράτες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και γενικώς όλα τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά παρακλάδια του μαρξισμού). Έκανε, με άλλα λόγια, στην Ισπανία ό,τι περίπου και ο Στάλιν στη Ρωσία: Έθεσε το μόνο λογικό θεμέλιο της εθνικής ενότητας, δηλαδή την εξόντωση του αντιπάλου. Και οφείλει κανείς στο σημείο αυτό να έχει πάντοτε στο μυαλό του αυτό που πρώτος είχε διαπιστώσει ο Μέττερνιχ, καθώς προσπαθούσε να εξοντώσει τον δικό μας, τον Ιωάννη Καποδίστρια: «Ο άλλος, δηλαδή ο αντίπαλος, μας ενοχλεί όχι για ό,τι κάνει αλλά για αυτό που είναι.»

 Είχε δίκιο ο Μέττερνιχ: Το τι κάνει κανείς είναι θέμα χαρακτήρα και παιδείας. Το πότε θα το κάνει είναι θέμα απλής συγκυρίας. Ο διεφθαρμένος, δηλαδή ο πονηρός όπως έλεγαν οι Αρχαίοι, εάν ακόμα δεν έχει κάτι κακό, αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχει βρει την ευκαιρία. Καλύτερα δεν είναι να τον προλάβουμε; Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί. Γιατί να τον περιμένουμε να δράσει – και μάλιστα στην κατάλληλη για αυτόν στιγμή; 

 Εσείς δηλαδή πιστεύετε πως ο Σημίτης, ο Γιωργάκης, το σύνολο της τωρινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, ο Παπακωνσταντίνου και όλες οι άλλες δημοκρατικές προσωπικότητες, εάν τους δοθεί η ευκαιρία δεν θα ξανακάνουν αυτά που έκαναν στο παρελθόν – και κατέστρεψαν και εμάς και την Πατρίδα μας; 

 Εάν έχετε τέτοια άποψη, μη συνεχίσετε, σας παρακαλώ,  να με διαβάζετε, γιατί δεν έχει νόημα: Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς/Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα κ.λπ., κ.λπ.

 β) Οι θεσμοί: Όποιος κάνει λόγο για «σεβασμό των θεσμών» απλώς κοροϊδεύει τους αφελείς ή, μάλλον, ψάχνει να βρει τα πολύ μεγάλα κορόιδα. Δεν υπάρχουν θεσμοί· υπάρχουν απλώς άνθρωποι. Και οφείλω εδώ να πω κάτι που μου είχε πει ένας παλιός φίλος του Θεόδοτου: «Ένα σύνταγμα δεν παραβιάστηκε ποτέ: εκείνο που ποτέ δεν γράφτηκε, δηλαδή το αγγλικό. Και μία συμμαχία δεν καταπατήθηκε ποτέ: εκείνη που ποτέ δεν υπογράφτηκε, δηλαδή η αγγλο-αμερικανική.» 

 Για να το πούμε διαφορετικά, ας θυμηθούμε μια αρχή που πρώτος διατύπωσε ο Πλάτων, στην Πολιτεία του, εάν δεν κάνω λάθος: «Όσο περισσότεροι νόμοι υπάρχουν, τόσο περισσότερο ευνοείται η παρανομία.» Ας πάρουμε π.χ. τον τωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ. Κάρολο (γιατί Κάρολος και όχι Θανάσης ή Παναγιώτης π.χ.;) Παπούλια. Ο κ. Σπύρος Χατζάρας τον έχει κατηγορήσει για πλαστογραφία, ο κ. Δημήτρης Μιχαλόπουλος τον συγκαταλέγει στους βασικούς υπεύθυνους για την καταβαράθρωση του Βορειοηπειρωτικού, κανείς δεν ξέρει με σαφήνεια την καταγωγή του και την οικογενειακή του κατάσταση και, επιπλέον, έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (αμετανόητος πασόκος αυτός) από τον Κωστάκη Καραμανλή της ΝΔ, η οποία ΝΔ –δήθεν- ήθελε να «ξαναφτιάξει» το Κράτος που είχε διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Εάν κάποιος, τώρα, σας πει ότι πρέπει να σεβόμαστε τους θεσμούς και ιδίως τον «ύψιστο πολιτειακό άρχοντα», ε… τα συμπεράσματα δικά σας. Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους άλλους παράγοντες, πολιτικούς και πολιτειακούς, διότι κατά το μαστρο-Νικολό και τα κοπέλια του ή, εάν αυτό προτιμάτε, το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει. Και οι λίγες εξαιρέσεις (που σίγουρα υπάρχουνε) απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

 γ) Η Εκκλησία: Και πάλι κάποιος συνεργάτης του Θεόδοτου έχει γράψει κάπου ότι η Εκκλησία σταθερώς συνεργάζεται όχι με όσους αγαπούν τον Χριστό αλλά με τους εχθρούς Του. Η κατάσταση στην οποία έχουμε σήμερα περιέλθει ποτέ της δεν θα είχε παγιωθεί, εάν η Εκκλησία είχε κουνήσει το μικρό της δακτυλάκι. Και πάλι νομίζω οι κκ. Μιχαλόπουλος και Χατζάρας είχαν πει, σε τηλεοπτική εκπομπή τους, ότι, εάν η Εκκλησία είχε κηρύξει εαυτήν εν διωγμώ και έκανε όχι τίποτα το φοβερό και τρομερό αλλά κάτι απλούστατο, να έκλεινε τις εκκλησίες 2-3 Κυριακές και να έβαζε τις καμπάνες να χτυπάνε πένθιμα, το ΠΑΣΟΚ και οι παραφυάδες του θα είχαν τελειώσει προ πολλού.

 Δεν το έκανε όμως! Και η άρνηση αυτή είναι προϊόν συνειδητής στάσης. Η Εκκλησία θέλει το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και όσα αυτά τα κόμματα  συνεπάγονται. 

 Θέλετε αποδείξεις; Βεβαίως – και να τες:  Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος έχει βάλει στην… Ορθόδοξη Ακαδημία του Βόλου να διδάσκει ο… Αντώνης Λιάκος! Ο τωρινός Μακαριώτατός μας, ο κ. Ιερώνυμος, συναγελάζεται με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο προηγούμενος Μακαριώτατος μάζεψε τις υπογραφές για το δημοψήφισμα που ήταν να γίνει για την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις ταυτότητες και τις έδωσε… μόνο ο Θεός και η ψυχή του ξέρουν πού. (Φυσικά δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ.) Ο προ-προηγούμενος επίσης Μακαριώτατος μια χαρά υποστήριξε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Μητροπολίτης στην Τήνο ανεκήρυξε μπροστά στην Εκκλησία της Μεγαλόχαρης τη… Δήμητρα Λιάνη «Αυγούστα» (τίτλο που είχε μόνο η σύζυγος των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων), τα κατορθώματα του Μητροπολίτη Μεσσηνίας, φίλο του Νίκου Αλεβιζάτου, είναι γνωστά, ο Αρχιεπίσκοπος της Ιεράς Μονής Σινά ανεχόταν τα σε βάρος της Εκκλησίας «καλαμπούρια» του Ευάγγελου Βενιζέλου κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

 Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στις ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες της εκκλησιαστικής ιεραρχίας κληρικοί που να είναι όχι απλώς Ορθόδοξοι αλλά και Χριστιανοί. Γι’αυτό μία είναι η λύση του εκκλησιαστικού μας προβλήματος: Χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. Και αυτό πρέπει να γίνει από δεξιά κυβέρνηση, γιατί, εάν γίνει από δημοκρατικο-φιλελευθερο-αριστερή τότε, η Εκκλησία θα μεταβληθεί σε στήριγμα του δημοκρατικού/μαρξιστικού καθεστώτος, έχοντας παράλληλα (για τους αφελείς, που παντού και πάντοτε αποτελούν πλειοψηφία) το «φωτοστέφανο» του «μάρτυρα». Αυτό έγινε στη Ρωσία αλλά και στην Ελλάδα επί Τουρκοκρατίας.

 Νομίζετε σεις ότι τυχαία αφορίστηκε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και σκοτώθηκε από τους καλόγερους ο αδελφός του, ο Γιάννης; 

 Όχι βέβαια! Γιατί δεν αφορίστηκαν π.χ. οι διάφοροι υλιστές που –όπως απέδειξε ο κ. Δ. Μιχαλόπουλος- επέβαλαν τον υλισμό και προσπάθησαν να φέρουν τον Καλβινισμό στα Βαλκάνια πολύ πριν από τη Γαλλική Επανάσταση; Τυχαίος –ξαναρωτάω!- ο αφορισμός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη; Όχι βέβαια.

 Εδώ όμως πρέπει να κλείσω για σήμερα. Στο επόμενο μέρος του δοκιμίου μου θα ασχοληθούμε με το άλλο «στήριγμα του Έθνους», τον Ελληνικό Στρατό, και βεβαίως με την τουρκική απειλή.