ΕΛΙΤ, ΜΑΖΕΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

γράφει ο Alex Synodinos

αναπαράσταση Σπαρτιάτη αριστοκράτη

Θα έχετε ακούσει ασφαλώς την σύνηθη καραμέλα του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου» πως το πρόβλημα του πολιτικού μας συστήματος είναι πως έχουμε έλλειψη δημοκρατίας. Μάλιστα αυτή η ηλιθιότητα διατυμπανίζεται και από κάποιους εθνικιστές που στη προσπάθεια τους να χτυπήσουν το παρόν σύστημα φτάνουν να ταυτίζονται ιδεολογικά με τους αριστερούς που μιλούν για καθολική και διαρκή συμμετοχή της μάζας στα κοινά (σύστημα Σοβιέτ).

Οι «δημοκράτες-πατριώτες» λοιπόν μας λένε πως στην Ελλάδα έχουμε ένα ολιγαρχικό καθεστώς που αποφασίζει για τους πολίτες χωρίς τους πολίτες για πληθώρα θεμάτων και σύμφωνα με αυτή την άποψη το μόνο που χρειάζεται να γίνει είναι να αυξηθεί η συμμετοχή της μάζας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Έτσι, μας λένε, πως θα μπορέσει ο λαός να αποφασίσει για τη τύχη του και θα σταματήσει τα σχέδια της υπάρχουσας πολιτικής ελίτ.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, εάν ο λαός αφηνόταν να αποφασίσει σε κάποια θέματα (πχ λαθρομετανάστευση) μέσω δημοψηφισμάτων όντως οι αποφάσεις που θα έπερνε θα ήταν διαφορετικές από αυτές που παίρνουν οι πολιτικοί που εκλέγει. Εκ πρώτης όψεως δηλαδή μπορεί να φανεί πως ένας περαιτέρω εκδημοκρατισμός θα είχε θετικά αποτελέσματα, όμως αυτό δεν αποτελεί στην ουσία επιχείρημα υπερ του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το φαινόμενο που προαναφέραμε είναι ένα σύμπτωμα και φυσικό αποτέλεσμα της δημοκρατίας που εξέλεξε τους πολιτικούς αυτούς και τίποτα στη φύση δεν διορθώνεται με το να μεγιστοποιείς και ισχυροποιείς κάτι που είναι εξ αρχής προβληματικό...Κάτι αντίστοιχο είναι η αστεία θέση των φεμινιστριών που όταν ερωτώνται για το καταστροφικό χάος στις ανθρώπινες σχέσεις και στη κοινωνία που δημιούργησε ο φεμινισμός απαντούν πως η λύση είναι περισσότερος φεμινισμός...

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο μας τα περιγράφουν οι «δημοκράτες-πατριώτες» και ο λαός έχει δικαίωμα στο να αποφασίζει. Ίσως μόνο κάθε 4 χρόνια αλλά σίγουρα δεν είναι αποκλεισμένος από την πολιτική. Οι αποφάσεις δε που παίρνει ο λαός τα τελευταία 40 χρόνια καταδεικνύουν κιολας στο κατά πόσο η λύση για την Ελλάδα είναι περισσότερη δημοκρατία και η ενεργότερη συμμετοχή της μάζας στα κοινά. Μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός εμπιστεύθηκε την εξουσία της χώρας, μεταξύ άλλων, σε:

ΓΑΠ, ο "σοφός λαός" του έδωσε 44%

Α) Έναν φρενοβλαβή τροτσκιστή που διέλυσε την αγροτική παραγωγή της χώρας και δημιούργησε έναν γιγαντιαίο και άχρηστο κράτος μετατρέποντας τους οπαδούς του (οι οποίοι αποτελούσαν κιολας το χειρότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας) σε δημοσίους υπαλλήλους με υπέρογκους μισθούς και απολαβές.

Β) Έναν αισθητικά απεχθή  κρυπτοιουδαίο καθηγητάκο που κατ' επανάληψη εξευτέλισε εθνικά την Ελλάδα ένω επί της εποχής του επισπεύστηκε η εθνική και ηθική αποσύνθεση της κοινωνίας.

Γ) Έναν λειψό διανοητικά, αμερικανοτραφή, αρλεκίνο που οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ.

Αυτά είναι μόνο κάποια από τα αποτελέσματα της λαικής ψήφου και της «σοφίας του λαού». Το πως εκλέχτηκαν οι προαναφερθέντες ειναι λίγο πολύ γνωστό: υποσχόμενοι αύξηση μισθών, διορισμούς, άνοδο του χρηματιστηρίου και φυσικά πως «λεφτά υπάρχουν». Αντικειμενικά λοιπόν μπορούμε να πούμε πως αν κρίνουμε απο τα αποτελέσματα της λαικής ψήφου, ο λαός όχι μόνο ξεγελιέται εύκολα αλλά και είναι ανίκανος να αντιληφθεί το συμφέρον του, ειδικά όταν κιολας του κουνάει κάποιος στη μούρη μερικά ευρώ.

Ουσιαστικά οι Έλληνες όχι απλά ψηφίζουν βάσει των ταπεινότερων και στενότερων προσωπικών τους συμφερόντων αλλά και ως φαίνεται είναι ανίκανοι ακόμα και να αντιληφθούν ποιά είναι τα πραγματικά τους προσωπικά συμφέροντα. Διότι ένας λαός που πραγματικά πίστεψε πως το συμφέρον του είναι να καταστρέψει την οικονομική παραγωγή της χώρας του και να ζει ως δημόσιος υπάλληλος από τα δανεικά τρίτων σίγουρα είναι περιορισμένης διανοητικής ικανότητας. Και όχι λυπάμαι δικαιολογίες για το πανηγυράκι της δεκαετίας του ‘80 δεν υπάρχουν. Σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο (εξαίρεση οι αφρικανικές) οι αρλούμπες (και δεν έχει κανείς παρά να ακούσει τους λόγους του Αντρέα από εκείνη την εποχή) του ΠΑΣΟΚ δεν θα γίνονταν πιστευτές. Ούτε σε καμία σοβαρή χώρα πολιτικοί καρνάβαλοι τύπου Τσίπρα θα είχαν τα ποσοστά που έχουν.

Αυτή η περιορισμένη διανοητική ικανότητα των Ελλήνων που αναφέραμε είναι ασφαλώς καρπός του εξαιρετικά χαμηλού (για ευρωπαικά/λευκά επίπεδα) μέσου δείκτη νοημοσύνης των Ελλήνων, που βρίσκεται στο 93 όταν ο αντίστοιχος γερμανικός είναι στο 102 (παρά και το μεγάλο ποσοστό μεταναστών στη Γερμανία που ρίχνουν τον μέσο όρο IQ). Θα έλεγα κιόλας πως οι Έλληνες στη παρούσα κατάσταση τους: έλλειψη παιδείας λόγω της καταστροφής της από την αριστερά (δείτε απλά τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους καθηγητών και δασκάλων και θα καταλάβετε), χαμηλού IQ και 40 χρόνια πλύσης εγκεφάλου από την αριστερά είναι ιδιαίτερα αμφίβολο εάν είναι σε θέση να κατανοήσουν το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους, κάτι που καταρρέει και κάθε επιχείρημα υπερ της δημοκρατίας.   

Όμως υπάρχει και ένα άλλο ουσιώδες θέμα που πρέπει να αναλυθεί. Αυτό είναι η ύπαρξη συγκεκριμένων ελίτ και των θέσεων τους στη κοινωνία. Οι «δημοκράτες-πατριώτες» είναι κατά των ελιτ γενικά, εμείς όμως ως Δεξιοί έχουμε διαφορετική προσέγγιση στο θέμα. Για εμάς το πρόβλημα δεν είναι πως ελιτ διοικούν και καθοδηγούν τις μάζες, αυτό για τη Δεξιά αποτελεί μια έκφανση της φυσικής πραγματικότητας. Οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους και κάθε κοινωνία μαθηματικά οδηγεί στην ύπαρξη ηγετών και ηγετικών ελίτ που ξεχωρίζουν από τη μάζα, ελάχιστοι δε έχουν την ικανότητα να ασχοληθούν σοβαρά με τα κοινά. Η δική μας θέση λοιπόν δεν είναι πως μια μικρή ελίτ διοικεί και αυτό αποτελεί πρόβλημα εμεις επικεντρωνόμαστε στο ποία ελιτ διοικεί και τι χαρακτηριστικά έχει. Βλέπετε στον σύγχρονο δυτικό κόσμο αυτό το οποίο έγινε τα τελευταία 250 χρόνια είναι πως οι φυσικές ελίτ της κοινωνίας σταδιακά και διαμέσου επαναστάσεων και πολέμων καταστράφηκαν και την θέση τους πήραν ξένες και εχθρικές προς το λαό ελίτ οι οποίες αντικειμενικά τον οδηγούν στην καταστροφή. Δείτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ που ο οργανωμένος ιουδαϊσμός κατάφερε να εξοστρακίσει την φυσική ελιτ των ΗΠΑ (WASPs) και να λάβει τη θέση τους και ασφαλώς από αυτή τη θέση να ελέγχει τον σύγχρονο κόσμο, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά και στρατιωτικά. Η Δύση λόγω οργανωμένων συνωμοσιών της αστικής-μερκαντιλιστικής τάξης και ξένων στοιχείων παραμέρισε την αριστοκρατία του αίματος που βρισκόταν στην ηγεσία του δυτικού κόσμου για αιώνες. Τη θέση της πήραν οι πλέον ακατάλληλοι να διοικούν: έμποροί, δικηγόροι και πλέον ηθοποιοί και μοντέλα και γενικά άτομα που εξασκούν μη-παραγωγικά (αεριτζίδικα) επαγγέλματα.

Μην πιστέψετε κιόλας πως η αριστέρα παρά τη ρητορία της είναι πάντα κατά των ελίτ όπως δηλώνει. Ας θυμηθούμε λίγο την εποχή του Jeffrey και του λαθρονόμου Ραγκούση όταν το κύριο επιχείρημα των αριστερών στην αντίδραση μερίδας του κόσμου για το νόμο ήταν πως οι κυβερνήσεις πρέπει να νουθετούν το λαό και να τον καθοδηγούν όταν πρέπει. Θα μου πείτε βέβαια πως αυτό αποτελεί μνημειώδη κωλοτούμπα της αριστεράς που μιλάει πάντα υπερ της δημοκρατίας και της λαικής θέλησης. Ασφαλώς και είναι, αλλά για να απορεί κανείς για αυτές τις τούμπες πάει να πει πως θεωρεί πως η αριστερά έχει κάποιου είδους σταθερές αρχές όσον αφορά το τρόπο που πρέπει να διοικείται μια κοινωνία. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, η αριστερά δεν έχει καμιά απολύτως αρχή, το ενδιαφέρον της είναι να οδηγήσει την κοινωνία προς το μοντέλο που την ενδιαφέρει με κάθε τρόπο. Έτσι αν η πολιτική ελιτ εξυπηρετεί το σκοπό της συμμαχεί με την ελιτ, εάν όχι γίνεται ακραία λαικιστική.

Τα εμβλήματα της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ

Ποιά λοιπόν είναι η λύση; Σίγουρα όχι η περισσότερη δημοκρατία που θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερης ποιότητας άτομα από αυτούς που έχουμε δει μέχρι στιγμής στο κοινοβούλιο (πχ Τατσόπουλος, Πρωτόπαππας, Δαμανάκη, Αλαβάνος κλπ). Η λύση είναι στη δημιουργία μιας νέας ελίτ η οποία θα αναλάβει την διοίκηση της κοινωνίας. Μιας ελίτ που θα αποτελεί την ελίτ του πνεύματος και θα προετοιμασθεί μέσα από σχολεία και σχολές και με τη χρήση όλων των τεχνολογικών δυνατοτήτων που έχουμε στη διάθεση μας. Αυτό δεν είναι κάτι δύσκολο στη δημιουργία του, ούτε και ασφαλώς δεν έχει ιστορικά προηγούμενα. Ας δούμε για παράδειγμα το φαινόμενο της βρετανικής αυτοκρατορίας που δημιουργήθηκε και επί αιώνες διοικούταν από μια μικρή ομάδα ατόμων αποφοίτων δύο μεγάλων βρετανικών πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ. Ή ας πάρουμε ένα πιό «ακραίο» παράδειγμα αυτό των SS που προαλοίφονταν να είναι η νέα ελιτ της γερμανικής κοινωνίας.

Αυτή η ελίτ του πνεύματος σταδιακά θα αποκτήσει και χαρακτηριστικά της παλαιάς ελιτ του αίματος αφού αναγκαστικά θα λειτουργεί εντός μιας ιεραρχικής κοινωνίας με σαφή οργανικό χαρακτήρα.

Πως όμως θα αποφευχθεί το πρόβλημα της πλήρους απόσχισης αυτής της ελίτ από την κοινωνία και η εκμετάλλευση της δεύτερης από τη πρώτη; Καταρχάς θα πρέπει να πούμε πως ιστορικά αυτή η εξέλιξη, παρά τις αρλούμπες της αριστερο-δημοκρατικής ιστοριογραφίας, σπάνιζε στα προ-γαλλικής επανάστασης καθεστώτα τα οποία είχαν δεσμούς αίματος με τον απλό λαό.  Όμως θα πρέπει να αναφέρουμε πως η προ-1789 ελιτ ζούσαν σύμφωνα με έναν ηθικό κώδικα τελείως διαφορετικό από τον κυρίαρχο στη δική μας κοινωνία. Το «θεικό δικαίωμα των βασιλέων στην εξουσία» σήμαινε ταυτόχρονα και την ηθική προσταγή της προάσπισης και την ευημερίας των υπηκόων τους. Σήμερα αυτή η σύνδεση με το επέκεινα έχει χαθεί, όπως επίσης έχει χαθεί και η ανώτερη ηθική εκείνης της εποχής. Συνεπώς η μελλοντική ελιτ αυτή θα πρέπει να επιμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει αντιληπτό τον εαυτό της ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιεραρχικής και οργανικής πυραμίδας της κοινωνίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της κλασσικής παιδείας, όπως άλλωστε για αιώνες συνέβαινε και με τους αποφοίτους της Οξφόρδης (κυρίως) και του Καίμπριτζ, έτσι ώστε η ελιτ αυτή να φτάσει να ταυτίζει τον ευατό της με τους φιλοσόφους-βασιλείς της πλατωνικής πολιτείας.

Εν κατακλείδι αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι περισσότερη δημοκρατία, χρειάζεται την επαναφορά της στη φυσική της κατάσταση, δηλαδή σε μια ιεραρχική δομή όπου οι καλύτεροι θα διοικούν για το κοινό καλό. Προς αυτό το μοντέλο πρέπει να στραφεί η δεξιά σκέψη στην Ελλάδα.