Η ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η CIA

Πιστεύουμε ότι από τα άρθρα ιστορικής έρευνας που δημοσίευσε ο Θεόδοτος, δύο είναι αυτά που μπορεί να χαρακτηριστούν ως ‘ιδιαίτερα’: το πρώτο είχε τον τίτλο: ‘Οι πολιτικές ανοίξεις σε Πράγα και Αθήνα’ και το δεύτερο είναι αυτό που σήμερα δημοσιεύουμε.
 
Η εβδομαδιαία Ιταλική εφημερίδα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής άκρας αριστεράς Lotta Continua (Συνεχής Αγώνας) μετατρέπεται σε καθημερινή το 1972. Τι υπέκρυπτε αυτή η αλλαγή;

Παρουσιάζουμε το άρθρο του Marco Nozza, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Il Giorno’ στις 31 Ιουλίου 1988.

Άρθρο του M. Nozza 
Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η Lotta Continua και η CIA

Στο άρθρο που δημοσιεύθηκε εχθές από τη ‘Giorno’, με τον υποβλητικό τίτλο Αγαπητέ διευθυντή, εγώ ήμουν εκεί, άρθρο ειλικρινές και θαρραλέο, η Adele Cambria διηγήθηκε πως συνέβη, μετά τη δολοφονία του αστυνομικού Luigi Calabresi, να υποστεί μία δίκη για ‘απολογία εγκλήματος και υποκίνηση τέλεσης εγκλήματος’, δεδομένου ότι το όνομα της βρισκόταν μεταξύ των υπευθύνων της διεύθυνσης της εφημερίδας Lotta Continua, ιδρυμένη από τον Adriano Sofri. Όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι που διαδέχτηκαν σε εκείνη τη διεύθυνση, έτσι και η Cambria είχε δανείσει το όνομα της, γιατί ο αναχρονιστικός νόμος της εποχής εμπόδιζε τους μη-δημοσιογράφους να υπογράφουν άρθρα σε εφημερίδα. “Δεν συμμεριζόμουν καθόλου εκείνες τις λέξεις” (δηλαδή τα σχόλια πάνω στο θάνατο του Calabresi). H υπογραφή μου ήταν μία συνεισφορά στην εγγύηση της ελευθερίας της έκφρασης.” 
 

‘Ήμουν μαζί με τους δύο που είχαν πουλήσει, στις 18 Μαΐου 1972, τα ενοχοποιητικά τεύχη της εφημερίδας Lotta Continua”, έτσι διηγείται η Cambria, η μόνη που δικάστηκε εξαιτίας της δολοφονίας του Calabresi.

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΜΑΣ

Άρθρο του Roberto Pecchioli                                                  

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου    

H Aθηνά αποκαλύπτει την Ιθάκη στον Οδυσσέα

Φανταστείτε την εξής εικόνα: ο σιδηροδρομικός σταθμός μιας πόλης της Παδάνιας, το βράδυ μιας ασφυκτικής καλοκαιρινής Κυριακής. Λίγοι επιβάτες κατεβαίνουν από το τρένο μιας δευτερεύουσας γραμμής, για να περιμένουν την ανταπόκριση. Στο εσωτερικό του σταθμού, το γραφείο εισιτηρίων είναι ήδη κλειστό, όπως και τα δύο ή τρία μαγαζιά, το μπαρ και το περίπτερο. Μεταξύ της εξόδου και των κήπων με θέα στην πλατεία υπάρχει μεγάλη αναταραχή και ένα πλήθος που αποτελείται από Αφρικανούς. Οι γυναίκες, από τη συμπεριφορά και την ενδυμασία είναι εμφανώς σε αναμονή για να αρχίσουν ένα αρχαίο, θλιβερό επάγγελμα στους δρόμους των κοντινών μεγάλων πόλεων. Μεταξύ των ανδρών επικρατούν κάποιοι τύποι που μοιάζουν με μπράβους, κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για τους εκμεταλλευτές των γυναικών. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι και οι νέοι άνδρες με κινητό τηλέφωνο, ακουστικά και καπέλο, όπου σταματάνε εμπρός από τα μαγαζιά ζητώντας ελεημοσύνη. Δείχνουν περίεργοι και αμήχανοι. Μία επιβάτης ανεβαίνει βιαστικά πάνω στο πεζοδρόμιο και μουρμουρίζει στο συνοδό της: “είμαστε στην Αφρική”.  

ΕΜΠΡΟΣ, ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!

          

Το κάτωθεν έργο είναι ο πίνακας με τίτλο ‘Il quarto stato’ του ιταλού ζωγράφου Giuseppe Pellizza, ένα έργο, που για πολλά χρόνια, υπήρξε σύμβολο της αριστεράς. Όχι όμως πια, αυτό το έργο δεν μπορεί πλέον να το διεκδικεί η αριστερά. Οι άνθρωποι, που εικονίζονται στον πίνακα, δεν εντάσσονται πλέον στην αριστερά, δεν την αναγνωρίζουν αλλά και η αριστερά δεν αναγνωρίζει εκείνους. Γιατί; Διότι είναι οι παλαιοί άνθρωποι, οι ωραίοι άνθρωποι, αυτοί που είχαν οικογένειες, οικογένειες που αποτελούνταν από πατέρα και μητέρα, οικογένειες που πριν να κόψουν το ψωμί τους έκαναν το σταυρό τους. Ήταν άνδρες, γυναίκες, νέοι και παιδιά που αγαπούσαν την πατρίδα τους, την πόλη τους, το χωριό τους, τη γειτονιά τους· που ως άνθρωποι της εμπειρίας και του μόχθου, γνώριζαν ότι τον ξένο πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία· δεν άνοιγαν την πόρτα τους στον οποιοδήποτε που δεν ήξεραν “από πού κρατάει η σκούφια του”. Ήταν οι παλαιοί άνθρωποι και ως εκ τούτου είχαν επίγνωση του πραγματικού. Δεν αλλοίωναν την πραγματικότητα για να την προσαρμόσουν στο μυαλό τους. Δεν ήταν δηλαδή αριστεροί. Φτωχοί άνθρωποι ήταν. 

Τούτος ο πίνακας,  είναι τώρα  δικός  μας!

ΤΟ 'ΜΑΥΡΙΣΜΑ' ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Το παρόν άρθρο είναι ιδιαίτερα σοκαριστικό και ακόμα σοκαριστικότερες είναι οι αντίστοιχες φωτογραφίες που απεικονίζουν τις πρακτικές που περιγράφει το άρθρο. Αποφασίσαμε να μην διανθίσουμε το κείμενο με τέτοιες εικόνες. Ωστόσο, για όσους έχουν…γερό στομάχι, μπορούν να βρουν αρκετές αν βάλουν: ‘Nigerian ritualists’ σε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ας ξεκινήσουμε με μία ειδική αναφορά του Οργανισμού για τη Μετανάστευση και τους Πρόσφυγες του Καναδά. Ο (μεταφρασμένος) τίτλος της αναφοράς είναι: Νιγηρία: Η συχνότητα της τελετουργικής δολοφονίας και της ανθρωποθυσίας. Η αντιμετώπιση της αστυνομίας και του κράτους. (2009-2012). Το πλήρες κείμενο της αναφοράς μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Aκολουθεί μεταφρασμένο ένα απόσπασμα από την αναφορά. Από το απόσπασμα έχουν αφαιρεθεί οι εντός του κειμένου παραπομπές για να γίνει πιο ευανάγνωστο. Για όσους ενδιαφέρονται, στο σύνδεσμο που παρατέθηκε πριν περιέχονται πλήρεις όλες οι παραπομπές.

 1. Επισκόπηση
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, οι τελετουργικοί φόνοι στη Νιγηρία πραγματοποιούνται ώστε να αποκτηθούν μέρη του ανθρωπίνου σώματος και να χρησιμοποιηθούν σε τελετουργίες, μαγικά φίλτρα και ξόρκια. Η εφημερίδα του  Lagos, This Day εξηγεί ότι «οι ‘τελετουργοί’, γνωστοί και ως κυνηγοί κεφαλών, αναζητούν ανθρώπινα μέλη κατόπιν αιτήματος των βοτανοθεραπευτών, που τα ζητούν για τις θυσίες ή για την ετοιμασία των διαφόρων μαγικών φίλτρων». Κατά τον ίδιο τρόπο, η Daily Trust της Abuja αναφέρει ότι τα μέλη του ανθρωπίνου σώματος τα φέρνουν στους βοτανοθεραπευτές που τελούν τελετουργίες. Αυτές οι τελετουργίες έχουν ως κίνητρο την πεποίθηση ότι μπορούν να φέρουν δύναμη και πλούτο σε ένα άτομο. Οι πηγές δείχνουν επίσης ότι υπάρχει η πίστη ότι τα ξόρκια καθιστούν ανίκητο ένα πρόσωπο και το προστατεύουν απο αποτυχίες, ασθένειες, ατυχήματα και ‘πνευματικές επιθέσεις’.

Ο Ν. ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κομνηνός

Μία προσωπικότητα, από τις πλέον παρεξηγημένες στην χώρα μας, είναι αυτή του Μακιαβέλλι. Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση των πεποιθήσεων του, θεωρώ ότι καθίσταται αναγκαίο να σκιαγραφηθεί η εποχή του. Σύμφωνα με τον Oswald Spengler, ο Ν. Μακιαβέλλι έζησε την εποχή του Μπαρόκ (1500-1800) κατά την οποία σχηματίζονταν ένας κόσμος σε αυστηρή μορφή με την πραγματοποίηση της ιδέας του Κράτους, τη σύγκρουση πόλης και υπαίθρου, τη δημιουργία της τρίτης τάξης (των αστών) και τη νίκη του χρήματος επί των αγαθών1. Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι ο Μακιαβέλλι μπορεί να θεωρηθεί ένας στοχαστής που εκπροσωπεί την σύγχρονη εποχή (διάσπαση του αρμονικού «όλου»). Ωστόσο, ο δυναμικός τρόπος σκέψης του, οι επιρροές του από την αρχαιότητα και η επίδραση που άσκησε στη Δεξιά κοσμοαντίληψη τον κατατάσσουν στους στοχαστές που αξίζουν προσεκτικής μελέτης.

Καταρχήν, ο Ν. Μακιαβέλλι ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πολιτικών φιλοσόφων, που πιστεύουν ότι «ο άνθρωπος είναι κακός και γίνεται καλός μόνο αν τον εξαναγκάσεις προς τούτο»2. Σε αυτό στηρίχθηκε αργότερα η Δεξιά, έτσι ώστε να υποστηρίξει την αυστηρότατη εφαρμογή των νόμων και την ανάγκη να τονισθεί όχι μόνο ο σωφρονιστικός αλλά και ο παραδειγματικός χαρακτήρας τους. Επίσης, ο ίδιος αναφέρει πως «ένας Ηγεμών δεν πρέπει να αποφεύγει τη μομφή της σκληρότητας προκειμένου να κρατήσει τους υπηκόους του ενωμένους και πιστούς. Διότι με λίγο παραδειγματισμό θα είναι ευμενέστερος από αυτούς, που με πολύ επιείκεια, αφήνουν να δημιουργούνται ταραχές με επακόλουθο δολοφονίες και ληστείες»3.

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΑ.

Άρθρο της Ιταλίδας ανθρωπολόγου Ida Magli                                                                             

Μετάφραση & Σχολιασμός: Θεόδωρος Λάσκαρης

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ανθρωπιστικές επιστήμες  εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα της μαζικής πληροφόρησης και αυτό επιτεύχθηκε απλά με τη σιωπή, δηλαδή μη μιλώντας πλέον για αυτές. Δεδομένου του τεράστιου ενθουσιασμού που είχαν προκαλέσει την περίοδο μεταξύ του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του 1990, το γεγονός ότι κανείς δεν επισήμανε αυτή την εξαφάνιση αποτελεί την επιβεβαίωση ότι η εξαφάνιση ήταν ηθελημένη. Οι καθέδρες προφανώς συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά οι επιστήμες τους δεν ενδιαφέρουν τα μέσα πληροφόρησης. Ταυτόχρονα, με διαταγή της ΕΕ, αφαιρέθηκαν από τα σχολεία αρχαίες, ευγενείς και βασικές επιστήμες όπως η γεωγραφία, η λατινική και αρχαία ελληνική γραμματεία (με τις αντίστοιχες γλώσσες τους), μειώνοντας τες σε φαντάσματα, σε κομμάτια μιας ανύπαρκτης γνώσης. Ακόμη και η ιστορία, στερημένη από όλες τις μεθοδολογικές συμβολές με τις οποίες η σύγχρονη εποχή την είχε εμπλουτίσει, φαίνεται να έγινε ένα απομεινάρι άλλων καιρών, αδύναμη να δώσει στους ανθρώπους εκείνη την αυτογνωσία που είναι ο κύριος καρπός της και αποτελεί βασική κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ασφαλώς και αυτό αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Ο ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΕΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΡΑΦΑΗΛΙΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

Άρθρο του Luca Leonello Rimbotti

Mετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Ήταν καλλιτέχνες και ποιητές, αγαπούσαν την καθηλωτική ομορφιά, την πολύτιμη λεπτομέρεια, την εκλεπτυσμένη φροντίδα του περιβάλλοντος. Αντιπροσώπευαν μία φύση που ήταν ταυτόχρονα φανταστική και ρεαλιστική, περιγράφοντας με έντονα και υπέροχα χαρακτηριστικά τις πιο ονειρεμένες εκφράσεις του ανθρώπινου προσώπου. Επρόκειτο για  τα μέλη της αδελφότητας των Προραφαηλιτών, μιας ένωσης γεννημένης στο Λονδίνο στα μέσα του 19ου αιώνα. Ήταν καλλιεργημένοι αισθητικοί, εχθροί της Βικτωριανής μετριότητας, ενάντιοι σε εκείνο το χυδαίο κόσμο των επιχειρήσεων και του πλουτισμού, που προσλάμβανε γύρω από αυτούς τα χαρακτηριστικά της θριαμβευτικής πλέον καπιταλιστικής μάστιγας. 

Ονειρεύονταν την επιστροφή στο ιταλικό 1300 και 1400, στον Beato Angelico, στο Luca Signorelli, στο Filippino Lippi, στη μεσαιωνική πόλη, σε μία κοινωνία στην οποία επικρατεί τάξη και γαλήνη, σε ένα κόσμο ρυθμισμένο πάνω στον άνθρωπο, στην αγάπη για το ωραίο. Ήθελαν να επιστρέψουν σε εκείνες τις λεπτές Μαντόνες της Φλωρεντίας με τις αρμονικές αναλογίες και τα χαριτωμένα χαρακτηριστικά, που στην πράξη ήταν οι γυναίκες της καθημερινότητας, που οι ζωγράφοι μας μπορούσαν να συναντήσουν στο δρόμο. Φιγούρες του λαού, αλλά ενός λαού ευγενούς, σοβαρού μα και παιχνιδιάρικου, φιγούρες ανθρώπων με μία έμφυτη αίσθηση της αρμονίας. Και σκέπτονταν εκείνη τη φύση του φόντου, διαυγή, φωτεινή, εμπλουτισμένη από το παιχνίδι των γλυκών προοπτικών: τα φόντα ενός Benozzo Gozzoli, οι λόφοι και τα δένδρα ενός Perugino, η γη μας, η ύπαιθρός μας, ακόμη αναγνωρίσιμη με την πρώτη ματιά. Με λίγα λόγια, η ζωγραφική πριν από τον Raffaello (εξ ου και το όνομα της αδελφότητας), πριν να οδηγηθεί στην αμετροεπή θριαμβολογία της ύστερης Αναγέννησης.

Η ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΣ ΑΣΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Άρθρο του Girolamo Rossi

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Οι ανθρωπολόγοι μιλούν για τοτεμικά ζώα ως σύμβολα, τα οποία συλλαμβάνουν την προσοχή, όχι διότι αντιπροσωπεύουν κάτι που είναι 'καλό για τροφή', αλλά διότι αντιπροσωπεύουν κάτι που είναι 'καλό για σκέψη'. Επηρεάζουν την φαντασία γιατί είναι συγκεκριμένες απεικονίσεις  στις οποίες ωστόσο είναι δυνατόν να συνδεθεί μία αφηρημένη έννοια. Αυτή η διαδικασία νοηματοδότησης του τοτεμικού συμβόλου έχει έναν ορθολογικό παράγοντα, που αφορά τον 'λόγο' που οι κοινωνικές ομάδες μπορούν να αναπτύξουν γύρω από το σύμβολο και έναν ενστικτώδη ή ανορθολογικό παράγοντα, που αφορά την αντήχηση που το ίδιο το σύμβολο μπορεί να έχει στην ψυχολογία του βάθους κάθε προσώπου. Εάν ένα σύμβολο έχει επιτυχία εξαιτίας του ότι είναι 'καλό για σκέψη', τότε και τα πολιτικά εμβλήματα έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη τύχη ανάλογα με τις σημασίες που σε αυτά μπορούμε να διαβάσουμε, τα νοήματα που ανακαλούν, τις συγκινησιακές αντηχήσεις που μπορούν να έχουν σε εμάς κλπ.

Η σταυροφόρος ασπίδα είναι χωρίς αμφιβολία -σε αυτή την προοπτική- ένα καλό σύμβολο για σκέψη, γιατί παρουσιάζει μία εξαιρετική φαινομενολογία: κράτησε ως σύμβολο του κόμματος των χριστιανών Ιταλών για σχεδόν έναν αιώνα, σημείωσε μεγάλες εκλογικές νίκες ήδη από το ντεμπούτο του το 1919, ως έμβλημα του νεογέννητου Λαϊκού Κόμματος του Luigi Sturzo. Αλλά προπάντων αναγνωρίστηκε ως μία αποτελεσματική σύνθεση, η ίδια η ουσία, του χριστιανικής έμπνευσης κόμματος από μία πολυ ευρεία εκλογική βάση, ευρισκόμενη σε κάθε περιοχή της χώρας και αποτελούμενη από άτομα διαφορετικής κουλτούρας και κοινωνικής τάξης. Σύμβολο λοιπόν καλό, αλλά και εύκολο για την σκέψη λόγω της αμεσότητας του και της εκφραστικής του δύναμης. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Το 1963 εκδόθηκε το ιστοριογραφικό αριστούργημα ενός εξαιρετικού ιταλού ερευνητή και συγγραφέα, του Franco Bandini, ο τίτλος του ήταν ''Η Τεχνική της ήττας'' και ήταν αφιερωμένο στις πρώτες σαράντα ημέρες της παρέμβασης στον πόλεμο της Ιταλίας το 1940, μέχρι την μάχη της Punta Stilo. Η θέση του Bandini, πολιτικά μη ορθή, είναι ότι ήταν η Μ.Βρετανία που ήθελε, με οποιοδήποτε κόστος, η Ιταλία να εισέλθει στο μέτωπο δίπλα στην Γερμανία, διότι μόνον έτσι, με την επέκταση της σύγκρουσης που θα προέκυπτε (Μεσόγειος, Βαλκάνια, βόρεια και ανατολική Αφρική) οι ΗΠΑ θα έσπαγαν την αδράνεια τους και θα παρατάσσνταν στο πλευρό της Αγγλίας. Η πρωτοτυπία της θέσης του Franco Bandini δεν σταματά εδώ, υποστηρίζει επίσης ότι η ιταλική στρατιωτική κάστα, και όχι μόνον εκείνη, έκανε τα πάντα για να χάσει τον πόλεμο και ότι με μία διαφορετική στρατηγική σχεδίαση των επιχειρήσεων, θα μπορούσε να επιφέρει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Ο λόγος ήταν η επιθυμία να ανατραπεί ο Φασισμός, έτσι ώστε πολλοί εκπρόσωποι του οικονομικού και βιομηχανικού κόσμου να διασφαλίσουν τα εγωιστικά συμφέροντα τους και επίσης το γεγονός πως πολλοί στρατηγοί και ναύαρχοι ήταν φίλο-Βρετανοί.

Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ

Το παρόν άρθρο έχει γραφτει βάσει των ιταλικών δεδομένων και του ιταλικού δείκτη νοημοσύνης (Δ.Ν. ή IQ), ο οποίος είναι, σύμφωνα με τις περισσότερες μετρήσεις, ο υψηλότερος στην Ευρώπη. Αντίστοιχες όμως συνέπειες με αυτές που αναλύονται στο άρθρο υπάρχουν για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα δε για αυτές με χαμηλό -για δεδομένα λευκού πληθυσμού- Δ.Ν. όπως η Ελλάδα. (Σημ. Διαχ. παρακαλούνται όσοι ενοχληθούν από αυτό το στοιχείο να μην αρχίσουν να διαμαρτύρονται ανοήτως. Πέρα από τις έρευνες υπάρχει και η εμπειρική δυνατότητα διαπίστωσης του: οι πολιτικές επιλογές των νεοελλήνων και η πλήρη κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα). 

Πηγή: identità 

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Η Ιταλία υπήρξε ανέκαθεν μία επικράτεια χωρίς πόρους στο υπέδαφος: δεν έχουμε πετρέλαιο, δεν έχουμε σημαντικές ποσότητες ορυκτών. Όλος ο πλούτος αυτής της χερσονήσου, από πάντα, εξαρτάται αποκλειστικά από τις ικανότητες των κατοίκων της.

Και η ικανότητα είναι η άμεση έκφραση  της ευφυΐας. Αυτό σημαίνει ότι εάν για έναν οποιοδήποτε λόγο, η συλλογική ευφυΐα όσων βρίσκονται στην Ιταλία -ο μέσος όρος μεταξύ των κατοίκων της- κατεβεί, ή ακόμη χειρότερα καταρρεύσει, θα διαπιστώσουμε μία κάμψη του μοναδικού πόρου που διαθέτουμε: της ευφυΐας. Και κατά συνέπεια του επιπέδου ευημερίας που έχουμε επιτύχει.

ΝΕΚΡΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 10 Αυγούστου, οι αστυνομικές αρχές της Σικελίας βρήκαν το πτώμα μιάς έφηβης στην παραλία της πόλης Messina της Σικελίας. Η 16χρονη είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και οι "φίλοι" της την είχαν εγκατέλειψει εκεί και είχαν εξαφανιστεί. Οι έρευνες κατέληξαν πως η κοπέλα ονομαζόταν Ιlaria Boemi. Το παρακάτω άρθρο περιγράφει τα πραγματικά αίτια του θανάτού της. 

Άρθρο του Maurizio Blondet

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Είχε γεμίσει το προφίλ της στο Facebook από τις φωτογραφίες της, το κοριτσάκι που πέθανε στην αμμουδιά της Messina. Κοντινά πλάνα της πέρλας στην τρυπημένη γλώσσα της, μισοξυρισμένο  κεφάλι, όλα για να πείσει τους άλλους ότι υπάρχει...“Κοιτάξτε με, είμαι εδώ, είμαι ένα ενδιαφέρον άτομο! είμαι...dark!'' ήθελε να πει. Όχι φτωχό μου, δεν ενδιαφέρεις κανέναν. Με αυτή την αμφίεση της ''σκληρής'', με τα παιδικά μάτια που δεν κατάφερναν να κρύψουν τον τρόμο να είσαι εγκαταλελειμμένη σε αυτό τον κόσμο. Ήσουν πολύ συνηθισμένη, ήσουν standard, ήσουν μία από τις πολλές, ένα από τα πολλά τίποτα των ντισκοτέκ. Δεν ενδιέφερες ούτε τους φίλους σου, οι οποίοι μόλις έπεσες πάνω στην άμμο, το έσκασαν και για τρεις ημέρες δεν έλεγαν τίποτα, τρέμοντας σαν τα σκουλήκια-σαν σκουλήκια που είναι, μια που έτσι εκπαιδευτήκαν να γίνουν, με χασίς, εγωισμό, ναρκισσισμό, σεξουαλισμό, παραβατικότητα, με μία λέξη με ''Ελευθερία''.

ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ...

                  

Γράφει ο  Ιωάννης  Αυξεντίου.

O Aldo Moro

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας πρέπει να εξετάζεται και να ερμηνεύεται ανάλογα με την ιστορική περίοδο, την ιδιομορφία της χώρας στην οποία εμφανίζεται, αλλά και τις γεωπολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε εκείνη την δεδομένη στιγμή. Σε αυτό το άρθρο και σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου του Θεόδοτου (βλ. εδώ) θέλουμε να παρουσιάσουμε και να αναλύσουμε ποιοι είναι τρόποι με τους οποίους στην εποχή μας δημιουργείται αυτό το φαινόμενο, παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα. Πρώτα από όλα πρέπει να τονιστεί ότι πολύ σπάνια οι τρομοκρατικές οργανώσεις ξεφεύγουν από τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών , ιδιαίτερα εκείνων των κρατών που έχουν ιδιαίτερη παράδοση σε αυτόν τον τομέα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse) στην Ιταλία: Όπως προκύπτει από τα δικαστικά έγγραφα η ισραηλινή Μοσάντ είχε έλθει σε επαφή με έναν από τους αρχηγούς των Ερυθρών Ταξιαρχιών, λέγοντας του ότι: «Αν θέλετε μπορούμε να σας βοηθήσουμε διότι η ύπαρξη σας μας βολεύει, μας εξυπηρετεί.» (Για μία εμπεριστατωμένη ανάλυση του συμβάντος εδώ και εδώ ). Ανεξάρτητα από το εάν οι Ερυθρές ταξιαρχίες δέχτηκαν ή όχι αυτή την βοήθεια, το κρίσιμο στην όλη ιστορία είναι ότι οι υπηρεσίες του Ισραήλ και άρα της Αμερικής γνώριζαν πολύ καλά ποια ήταν τα μέλη των ερυθρών ταξιαρχιών και τα άφηναν ανενόχλητα να δρουν για όσο καιρό τους  βόλευε. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη μορφή τρομοκρατίας, όταν δηλαδή μία μυστική υπηρεσία γνωρίζει τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης και τα αφήνει να δρουν επειδή εξυπηρετούν τα γεωπολιτικά της σχέδια και επίσης, γνωρίζοντας τα μπορεί να τα εκβιάζει και να τα κατευθύνει. 

O MOΥΣΟΛΙΝΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

 προδημοσίευση ἀπὸ τὸ ὑπὸ ἔκδοση βιβλίο Χρυσὸς καὶ ἐργασία.

 Δημήτρη Μιχαλόπουλου

Ο Μουσολίνι και η φασιστική Ιταλία ανασύρουν δυσάρεστους συνειρμούς για εμάς, τους Έλληνες. Τούτο, βεβαίως, οφείλεται στη σύγκρουση των ετών 1940-1941, που επέφερε την εμπλοκή της χώρας μας στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στην Κατοχή που ακολούθησε, στον ανταρτοπόλεμο που λόγω της Κατοχής πυροδοτήθηκε και κράτησε έως το 1949 κ.λπ., κ.λπ. Η ιταλική κατά της Ελλάδας επίθεση αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο. Η συμβατική όμως παράσταση και προβολή των όσων έγιναν καλύπτει την αλήθεια σε βαθμό παραμόρφωσης. Όσο, πράγματι, παράδοξο και αν ακούγεται αυτό, ο Μουσολίνι δεν είχε, στην πραγματικότητα, την ευθύνη της ελληνοϊταλικής σύρραξης. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα: Μετά το επεισόδιο της Κέρκυρας (31 Αυγούστου-27 Σεπτεμβρίου 1923), ο Ηγέτης του ιταλικού Φασισμού, ραγδαία μα σταθερά, μεταβλήθηκε στον βασικότερο εγγυητή της ακεραιότητας της ελληνικής επικράτειας και, ακόμη, σε κύριο πόλο της εξωτερικής πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Έστω και αν δεν μπορεί κανείς με ασφάλεια να κάνει υποθέσεις στην Ιστορία, γνωρίζουμε σήμερα ότι, εάν ο Βενιζέλος δεν είχε εξοβελιστεί από την πολιτική σκηνή με το κίνημα του 1935, η θέση της χώρας μας κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο θα ήταν στο πλευρό της Ιταλίας. Οφείλει όμως κανείς να πάρει τα πράγματα από την αρχή.

*   *   *

Τα σχετικά με τον Εθνικό Διχασμό που ανατάραξε τον  βίο των Ελλήνων κατά τη δεύτερη δεκαετία του 20^ού αιώνα είναι γενικώς γνωστά. Ο ίδιος ο Βενιζέλος, αφότου έδιωξε από την Ελλάδα τον βασιλιά Κωνσταντίνο, τοποθέτησε την αρχή του Μεγάλου Δράματος στην περίφημη, κατά τον Οκτώβριο του 1912, στροφή προς τη Θεσσαλονίκη του Ελληνικού Στρατού. Το να εξεταστεί εδώ και τώρα το κατά πόσον η άποψη αυτή του τότε πρωθυπουργού ανταποκρίνεται στην αλήθεια και, ακόμα περισσότερο, να διαπιστωθεί εάν είχε δίκιο ο Κωνσταντίνος, ο οποίος κατά βάθος προτιμούσε να προελάσει προς το Μοναστήρι, δεν έχει νόημα. Νόημα, πράγματι, εν προκειμένω έχει το ότι οι Οθωμανοί προτίμησαν, για διάφορους λόγους, να παραδώσουν τη Θεσσαλονίκη στους Έλληνες με πρωτόκολλο το οποίο, κατά την επικρατέστερη εκδοχή, υπογράφηκε τις πρώτες ώρες της 27^ης Οκτωβρίου.

ΧΡΗΜΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Δημήτρη Μιχαλόπουλου 

"Προδημοσίευση τοῦ προλόγου τοῦ βιβλίου "Χρυσός καὶ Ἐργασία στὴ Νέα Οἰκονομία", στὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ἡ ἐπιστημονικὴ/ἱστορικὴ προσέγγιση τοῦ φαινομένου 'Φασισμός'῾

Η οικονομία είναι για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την οικονομία. Αυτήν την απλή, θεωρητικώς αυτονόητη μα σήμερα ξεχασμένη αρχή ξαναφέρνει στην επιφάνεια το βιβλιαράκι Oro e lavoro nella nuova economia. Είχε εκδοθεί στην Ιταλία, από το Εθνικό Ινστιτούτο Φασιστικής Κουλτούρας, κατά το 1941, όταν δηλαδή είχε πια αρχίσει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Ο συγγραφέας παραμένει άγνωστος. Έτσι, το μόνο που σχετικώς μπορεί να διαβεβαιώσει κανείς είναι ότι όσα  σε αυτό περιέχονται έχουνε σήμερα σημασία μεγαλύτερη από οποτεδήποτε άλλοτε. Και είναι ακριβώς η επικαιρότητα αυτή που καταδεικνύει ότι, πέρα από τα γενικώς γνωστά, βασικό αίτιο της σύρραξης των ετών 1939-1945 υπήρξε η οικονομία.

 Ο Φασισμός, πράγματι, ήταν η ευρωπαϊκή απάντηση στη μεγάλη κρίση που, κατά τα τέλη του 18^ου αιώνα, εκδηλώθηκε στη Γαλλία. Η τότε ανατροπή της βασισμένης στον φεουδαλισμό μοναρχίας έθεσε ξανά το πρόβλημα της ορθής διακυβέρνησης. Εφόσον η απολυταρχία είχε καταρρεύσει και εφόσον οι βασιλιάδες  έπαψαν πια να θεωρούνται, κατά την προσφυέστατη διατύπωση του δικού μας Κολοκοτρώνη, «όντα θεϊκά», ποιο θα μπορούσε να είναι το νέο καθεστώς που θα εξασφάλιζε τη συνοχή και ευημερία της κοινωνίας των ανθρώπων; Η παλινόρθωση τής σε βαθμό αποβλάκωσης διεφθαρμένης βασιλείας; Ούτε  συζήτηση. Μήπως καθεστώς  βασισμένο στον υλισμό και ατομικισμό που επαγγέλλονταν οι Ιακωβίνοι; Και βέβαια όχι, γιατί αυτοί οι τελευταίοι το μόνο που στάθηκαν ικανοί να ‘δημιουργήσουνε’ υπήρξε μια κατάσταση αιματηρού χάους, από το οποίο έσωσε τη Γαλλία μόνο ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Ούτε οι –δήθεν- Χριστιανοί μονάρχες λοιπόν αλλά ούτε και οι «λυσσαλέοι» επαναστάτες. Θα έπρεπε λοιπόν να δομηθεί σύστημα όχι μόνο διακυβέρνησης αλλά και σκέψης, χάρη στο οποίο ο άνθρωπος θα μπορούσε δυναμικώς να ενταχθεί στον ιστορικό ρουν - μέσω του αγώνα στον οποίο αποδύεται προκειμένου να συντηρηθεί και να επιβιώσει. Ο αγώνας αυτός συνδέει τον άνθρωπο με το παρελθόν τής οικογένειας, του Λαού και του Έθνους του και τον κάνει ικανό να συμβάλει στη σφυρηλάτηση του μέλλοντος τόσο της χώρας όπου γεννήθηκε και ζη όσο και, ευρύτερα, ολόκληρου του κόσμου μας.

Χάρη στον αγώνα αυτόν, τέλος, ο άνθρωπος κατακτάει τη δυνατότητα να εναρμονίσει τον εαυτό του με εκείνη την ανώτερη αντικειμενική Θέληση, που συμβατικώς και παραδοσιακώς καλείται «Θεός». Αυτή ακριβώς η Θέληση, που κατά πολύ ξεπερνάει το άτομο και μπροστά στην οποία ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τα όρια της  δικής  του πεπερασμένης ύπαρξης, είναι η μόνη ικανή να μεταβάλει το ανθρώπινο ον από ύπαρξη που βωλοδέρνει σε κόσμο ακατανοήτως χαώδη σε υπεύθυνο μέλος κοινωνίας πνευματικής. «Παραμένει γεγονός ότι [εμείς οι άνθρωποι] είμαστε δημιουργήματα άβουλα, αλλά πάνω από εμάς υπάρχει μία Δύναμη δημιουργική. Το να την αρνηθεί  κανείς αποτελεί παραλογισμό», είχε τονίσει ο Αδόλφος. Ο άνθρωπος, κατά συνέπεια, μπορεί να βρει τη σωτηρία του, «μόνο εάν γονατίσει μπροστά στη Θεία Πρόνοια» και σταματήσει  να επαναστατεί   ενάντια στους διαχρονικής εμβέλειας νόμους της φύσης. Η επίτευξη αυτής της σωτηρίας αποτελεί  τον ύψιστο σκοπό του Φασισμού. Να κάνει, συγκεκριμένα, αισθητό στον Λαό ένα κόσμο που, συνήθως, μόνο οι άγιοι και οι ήρωες είναι σε θέση να αντιληφθούν.