Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019

EINAI O ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ;


Άρθρο του Francesco Lamendola                                              
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Είχαμε ήδη ασχοληθεί, έστω και συνοπτικά, με τη σκέψη του Γερμανού φιλοσόφου Eric Voegelin, καθώς και με το μοντέρνο Γνωστικισμό, ο οποίος προτίθεται να εκδιώξει από τον κόσμο τo χριστιανικό πνεύμα  και  να θεμελιώσει έναν αντί-πολιτισμό. Θέλουμε τώρα να θέσουμε μαζί δύο θέματα και να κάνουμε μία σύνθεση: δείχνοντας πως τα συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνουν πλήρως τη διάγνωση του Eric Voegelin και διαψεύδουν, αντίθετα, την άποψη του Κarl Popper, σύμφωνα με τον οποίο οι σύγχρονοι ‘ολοκληρωτισμοί’, ούτε λίγο ούτε πολύ, προέρχονται από τον Πλάτωνα (ένας πανούργος τρόπος για να δυσφημίσει το φιλόσοφο). 

Ειδικά τα τελευταία έτη ή μάλλον τους τελευταίους μήνες, είχαμε την σαφή αντίληψη ότι μία σειρά από ‘τετελεσμένα’, εμπρός από τα οποία τέθηκε ο πληθυσμός των ευρωπαϊκών χωρών (και όχι μόνον) και σε πολλές περιπτώσεις, και τα ίδια τα κοινοβούλια, δεν είναι μόνον το αποτέλεσμα αυθόρμητων και ‘φυσικών’ πολιτιστικών διαδικασιών και ανθρωπολογικών μεταβολών. Φαίνεται ότι εκδηλώνεται πλήρως μία απόκρυφη στρατηγική, όλο και πιο τολμηρή και ανυπόμονη, που έχει σκοπό να δοκιμάσει την παρουσία αντισωμάτων και, όπου - όπως συνέβη τελευταία - διαπιστώσει την απουσία, ή την αδύναμη παρουσία, να επιβάλλει, με όλο και πιο φρενήρη ρυθμό, το  ξερίζωμα των εναπομενόντων της Παράδοσης και ειδικά της χριστιανικής σκέψης και ζωής. Πρόκειται πλέον για έναν ολοκληρωτισμό, αν και δεν τολμά να παρουσιαστεί ως τέτοιος, βασισμένο πάνω σε έναν ριζικό σχετικισμό, που είναι μόνον το πρώτο στάδιο προς την επιβολή, δια διατάγματος, νέων Εντολών, πλήρως αντεστραμμένων σε σχέση με τις προηγούμενες, που ενέπνευσαν και οδήγησαν τον πολιτισμό των προγόνων μας για αιώνες και χιλιετίες.  

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2019

Ο ΠΑΝΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΝΕΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ



Γράφει ο Αμύντας Βασιλούδης

Λεπτομέρεια από τον Κήπο των Γήινων Απολαύσεων
 Σε παλαιότερες εποχές οι αναφορές στην ολοκληρωμένη ερωτική πράξη ήσαν υπαινικτικές. Τόσον οι θρησκείες όσον και η κρατούσα κοσμική ηθική ήθελαν τον έρωτα μυστικό, υπόθεση ιδιωτική, μία ιστορία που διαδραματίζεται πίσω από κλειστές θύρες. Στην σημερινή εποχή βασιλεύει η ελευθεριότητα των ηθών. Ουδείς διανοείται να την αμφισβητήσει, έχει γίνει τμήμα της κρατούσης ιδεολογίας. Ακόμη και παρεκκλίνουσες ερωτικές συμπεριφορές θεωρούνται ανεκτές και εναλλακτικός τρόπος ζωής ισοδύναμος του φυσιολογικού. Το φαινόμενο είναι μάλλον δυσεξήγητο, εάν αναλογισθεί κανείς ότι τα ισχυρά κράτη βασίζονται σε αυστηρά ήθη. Επί παραδείγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκατάλειψε την Ρώμη και προτίμησε την Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη ήταν τα χαλαρά ήθη της πρώτης. Είναι κοινή διαπίστωση ότι τα χαλαρά ήθη αποτελούν σύμπτωμα αποσυνθέσεως μιας κοινωνίας και όχι ένδειξη υγείας. Η ύπαρξη τοιαύτης ομοφωνίας επί του θέματος εκ μέρους δημοσιογράφων, πολιτικών και πνευματικών ανθρώπων μας οδηγεί στην σκέψη ότι το φαινόμενο αποτελεί πολιτική επιλογή της υπερεθνικής ευρω-ατλαντικής ιθυνούσης τάξεως. Η τελευταία φαίνεται ότι επενδύει στον πανερωτισμό, για να εδραιώσει την κυριαρχία της επί του Δυτικού Κόσμου και για να λειτουργήσει ως υπόδειγμα προς τις άλλες πιο συντηρητικές κοινωνίες.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΜΕ ΜΕΤΡΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ


Πηγή: azionetradizionale.com 
Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου
   
Γίνεται πολύ συζήτηση για τις πληρωμές με μετρητά: από πολλούς φίλους της ‘προόδου’, η πληρωμή με μετρητά αντιμετωπίζεται ως μία οπισθοδρομική συνήθεια, ένα απομεινάρι του παρελθόντος, ένα είδος φολκλορικής  προκατάληψης. Σε αυτό προστίθεται, πάντα σύμφωνα με τους προοδευτικούς, ότι η πληρωμή με μετρητά βοηθά τη φοροδιαφυγή ή τουλάχιστον πως εξαλείφοντας τα μετρητά θα μπορεί να μειωθεί σημαντικά η φοροδιαφυγή. 

Δηλαδή, επειδή οι κυβερνήσεις δεν καταφέρνουν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή και δεν βρίσκουν τον τρόπο για να εκπαιδεύσουν τον πολίτη να σέβεται την συνεισφορά στους δημόσιους λογαριασμούς, τι κάνουν λοιπόν; Τα βάζουν με όποιον πληρώνει με νομίσματα.
Αλλά ας προσπαθήσουμε να δούμε καθαρά.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

ΝΕΚΡΟΦΟΒΙΚΟΙ:ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ 'ΚΑΛΩΝ'



Άρθρο του Roberto Pecchioli                                                           
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης


Ένα φάντασμα πλανιέται στην ελευθεριακή, προοδευτική και ανεχτική Ευρώπη. Έχει ένα παράξενο χτένισμα, ένα μικρό μουστάκι και βαδίζει με το βήμα της χήνας: είναι ο ναζισμός που επιστρέφει. Όμως, ευτυχώς για τη γηραιά ήπειρο, οι  φρουροί του Καλού  αγρυπνούν.

Εντυπωσιάζει η γρανιτική βεβαιότητα ότι βρίσκονται στο σωστό, το αποσταγμένο μίσος σε βιομηχανικές δόσεις, κρυμμένο πίσω από την καλοσύνη των όμορφων ψυχών με το χέρι πάνω στην καρδιά. Να παρακολουθείς ορισμένα τηλεοπτικά σαλόνια που μεταμορφώνονται σε λαϊκά δικαστήρια όπου δικαστές, εισαγγελείς και εκτελεστές των ποινών είναι τα ίδια πρόσωπα, όλοι στο όνομα της Αγάπης και του Καλού, έγινε  πλέον μία δημόσια ιεροεξεταστική τελετή. Παρόλο που προκαλούν το γέλιο και ο πολίτης που απλώς διαθέτει την κοινή λογική τους βλέπει και  αηδιάζει, χρειάζεται ένας πιο ευρύς στοχασμός προς όφελος όλων εκείνων που δέχονται επιθέσεις, εκφοβισμούς και περιφρόνηση από την λεγόμενη intelligentsia, κάθε ημέρα και πιο θρασεία.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

OI ΕΝΤΡΟΠΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ


Άρθρο του Renzo Giorgetti                                                              
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Το φιλί του θανάτου
Με τη συνήθη διαύγεια που τον διέκρινε, ο Edmund Burke σημείωνε, ήδη πριν από δύο αιώνες, ότι: “σπάνια έχουν ιδωθεί δύο εποχές στις οποίες το κακό να παρουσιάστηκε με τους ίδιους τρόπους και με τις ίδιες δικαιολογίες”. Και συνεχίζει ο Burke επεξηγώντας πως το κακό είναι ένα στοιχείο αρκετά πιο εφευρετικό, διότι ενώ συζητάμε για τη μορφή του, αυτό ήδη έχει προσλαβει μία άλλη. Μας φοβίζουν μόνον οι τρομακτικές εκδηλώσεις του, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο μας το σπίτι έγινε μία φωλιά ληστών. Έτσι συμβαίνει σε όλους εκείνους που προσέχοντας μόνο το κέλυφος και τη κρούστα του μαθήματος της ιστορίας πιστεύουν ότι διεξάγουν πόλεμο ενάντια στη μισαλλοδοξία, στην υπηρηφάνεια και στη σκληρότητα. Στην πραγματικότητα όμως, αντί να τα καταστρέψουν, εγκρίνουν και τροφοδοτούν στοργικά αυτά τα στοιχεία του κακού, τα οποία εκδηλώθηκαν σε αρχαίες φατρίες αλλά και  σε νεότερες, που ίσως είναι και χειρότερες.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2019

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΜΕΤΩΠΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ


Γράφει ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας 


Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τα προγράμματα των κομμάτων και σε συνδυασμό με την βράβευση του Αντετοκούνμπο τέθηκε και το ζήτημα του νόμου περί ιθαγένειας. Έτσι λοιπόν, δράττομαι της ευκαιρίας με στόχο να καταδείξω γιατί τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι αριστεροί είναι εκδηλώσεις του αρνητικού κατεστημένου που επιδιώκει να καταπνίξει τις αρχέγονες δυνάμεις των αυτοχθόνων  ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Οι απόψεις των αριστερών κομμάτων είναι γνώστες επί του ζητήματος και είναι όλες υπέρ του jus soli (δίκαιο του εδάφους), το οποίο σήμερα ισχύει σε χώρες όπως οι Η.Π.Α. και ο Καναδάς. Ωστόσο, με φανερό πλέον τρόπο και η ΝΔ εξέφρασε προσφάτως μια θέση που είναι πολύ κοντά στην αρχή που υποστηρίζουν τα κόμματα της Αριστεράς. Ο Αντιπρόεδρός της, ο οποίος υποτίθεται εκφράζει τους πιο δεξιούς ψηφοφόρους της και καλεί σε αντικομουνιστικό μέτωπο, υπερηφανεύθηκε που ο  Αντετοκούνμπο έλαβε την Ελληνική ιθαγένεια επί κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά. Επίσης, ομολογεί ότι δεν ψήφισε τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για την ιθαγένεια επειδή έδινε ανεξέλεγκτα προς όλους όσους γεννιούνταν στην Ελλάδα την ιθαγένεια, χωρίς όμως να διαφωνεί επί της αρχής του Jus soli

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Η ΙΕΡΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΑΚΕΦΑΛΙΑΣ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου                                                     
                    
                                                                                                 «Υπάρχει μια μέθοδος στην τρέλλα του»
Σαιξπηρ, Αμλετ. 


Εάν προσπαθήσουμε να δώσουμε μία ουσιαστική περιγραφή, το βασικό δηλαδή χαρακτήρα, των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών και των πολιτικών τους συστημάτων, ίσως αυτός ο χαρακτήρας να εκφράζεται περιεκτικά από τον όρο “Ακεφαλία”. Όχι με την έννοια της έλλειψης μιας κεφαλής που κατευθύνει και οδηγεί, αλλά με την έλλειψη μιας κεφαλής η οποία να βρίσκεται στο “πάνω μέρος του σώματος”, που, συμβολικά, υποδηλώνει το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…”, δηλαδή το κράτημα του νου στα ανώτερα πεδία της ύπαρξης, στο Κάλλος και στο Αγαθό (Καλοκαγαθία). Αντίθετα, αυτό που παρατηρούμε είναι η κοπή-μετατόπιση της κεφαλής, ως άψυχο κρανίο πλέον, στο μέρος των σεξουαλικών οργάνων, συμβολικά δηλαδή, ο θάνατος (το κρανίο) ταυτίζεται με το σεξ, το οποίο, σύμφωνα με τον Bataille, μπορεί να οδηγήσει στο πέρασμα σε έναν άλλο κόσμο, όπως ακριβώς και ο θάνατος. Γι’αυτό το όραμα Ακεφαλίας θα μιλήσουμε καθώς και για τον οραματιστή του.

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Η ΕΥΡΩ-ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ


Άρθρο του Francesco Lamendola                                              
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Τρεις ειδήσεις προερχόμενες από τη Γερμανία, την πατρίδα της 'υποδοχής' και το κέντρο που κατευθύνει τις μεταναστευτικές πολιτικές, δηλαδή την έλευση των μαζών από την Αφρική και την Ασία προς την Ευρώπη: τρεις ειδήσεις μόνο μεταξύ των εκατοντάδων που θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε.

A) Bad Kreuznach, κοντά στο Mainz, στις 15 Ιανουαρίου 2019, ένας Αφγανός 25 ετών μαχαιρώνει στην κοιλιά μία Πολωνή γυναίκα έγκυο και σκοτώνει το έμβρυο. Προσπαθεί να ξεφύγει αλλά τελικά συλλαμβάνεται κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό.

B) Φρανκφούρτη, 29 Ιουλίου 2019, ένας Αφρικανός από την Ερυθραία 40 ετών, σπρώχνει μία μητέρα και το παιδί της 8 ετών κάτω από το τρένο με αποτέλεσμα το παιδί να βρει φρικτό θάνατο. Δεν τους γνώριζε επρόκειτο για αμόκ.          
                                  
Γ) Στουτγάρδη, 31 Ιουλίου 2019. Στο τέλος ενός καυγά, ένας Σύρος πρόσφυγας 28 ετών έσφαξε και τεμάχισε με ένα σπαθί ένα Γερμανό στη μέση του δρόμου (προσοχή, το βίντεο είναι ιδιαίτερα σκληρό).                                                             

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2019

Ο ΜΑΡΞ ΝΙΚΗΣΕ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ



Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο Μαρξ είναι ο φιλόσοφος που περισσότερο επηρέασε την ιστορία του 20ου αιώνα, κατέκτησε όχι μόνο την Ευρώπη αλλά και τη Λατινική Αμερική, την Ασία καθώς και μέρος της Αφρικής. Για δεκαετίες θεωρήθηκε σχεδόν σαν το Χριστό, συμπύκνωσε τις ελπίδες των μαζών και τον τρόμο των καθεστώτων, στο όνομα του έγιναν πόλεμοι, επαναστάσεις, εξολοθρεύσεις, γκούλαγκ και σχολές διανοουμένων. Μετά γκρεμίστηκε στην αποτυχία του κομμουνισμού, έδυσε με τη σοβιετικη αυτοκρατορία, επιβίωσε υβριδικός στη Μάο-καπιταλιστική Κίνα και εμφανίστηκε στα μάτια του κόσμου ως ο μεγάλος ηττημένος του Ψυχρού Πολέμου.

Είναι όμως άραγε αυτή η αλήθεια; Από χρόνια υποστηρίζω μία άλλη άποψη, αντίθετη στην κυριαρχούσα, που την παρουσίασα στο πορτραίτο που του αφιέρωσα στο βιβλίο μου ‘Ασυγχώρητοι’. Κατά τη γνώμη μου, ο Μαρξ νίκησε και κατοικεί ανάμεσά μας και αυτό δεν πρόκειται για κάτι παράδοξο. Ο Μαρξισμός, χωρισμένος από τον κομμουνισμό, είναι το κυρίαρχο πνεύμα του καιρού. Η πραγματοποίηση του σε προ-μοντέρνες χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, η Καμπότζη ή η Κούβα δεν ήταν παρά μια παρέκκλιση. Ο Μαρξισμός δεν πραγματοποιήθηκε στις χώρες που υπέστησαν τον κομμουνισμό, όπου αντίθετα απέτυχε και διατηρήθηκε μέσω της αστυνομικής και ολοκληρωτικής επιβολής. Αντίθετα, πραγματώθηκε στο πνεύμα του, εκεί που γεννήθηκε και απευθύνθηκε, δηλαδή στη Δύση του προηγμένου καπιταλισμού. Δεν ανέτρεψε το καπιταλιστικό σύστημα αλλά υπήρξε ο κοινωνικός και πολιτιστικός βοηθός στο πέρασμα από την παλαιά αστική-χριστιανική κοινωνία στο νέο-καπιταλισμό, μηδενιστικό και παγκοσμιοποιημένο. Η κοινωνία των επιθυμιών και των εικονικών κόσμων πραγματοποίησε την αποστολή και τον ορισμό που ο Μαρξ έδινε στον κομμουνισμό: “είναι το πραγματικό κίνημα που καταργεί την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων”. Στη ‘Γερμανική Ιδεολογία’, ο Μαρξ δηλώνει ότι ο υπέρτατος σκοπός του κομμουνισμού είναι η "απελευθέρωση κάθε ξεχωριστού ατόμου" από τους τοπικούς και εθνικούς, οικογενειακούς, θρησκευτικούς και οικονομικούς περιορισμούς. Όχι τις κοινωνίες αλλά τα άτομα. Ο νεαρός Μαρξ τιμά μόνον έναν άγιο και μάρτυρα στο ημερολόγιο του: τον Προμηθέα, τον απελευθερωτή της ανθρωπότητας.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Ο ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ


Άρθρο του Francesco Lamendola                                                           
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου


Ζούμε βυθισμένοι σε μία κουλτούρα θανάτου, που είναι η κουλτούρα του μηδενισμού: δεν υπάρχει αλήθεια, τίποτα δεν έχει νόημα, όλα έρχονται από την τύχη και επιστρέφουν στην αγκαλιά του τίποτα. 

Για να φθάσουμε σε αυτή την τρομακτική φιλοσοφία, που είναι ήδη  σοβαρή για το κάθε ξεχωριστό άτομο, ενώ είναι απόλυτα καταστροφική για όλη την κοινωνία, δεν αρκεί ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα: είναι μία σταδιακή διαδικασία, που προχωρά λίγο-λίγο, αργά, ήσυχα, σχεδόν γλυκά, σε μία ατμόσφαιρα ήρεμης απελπισίας, κορεσμένης από θάνατο, αλλά, ταυτόχρονα, φαινομενικά  ομαλής,  νηφάλιας καθημερινότητας.  

Ο μηδενιστής απεχθάνεται τις εντυπωσιακές χειρονομίες και τις  μελοδραματικές φράσεις: φέρνει στην καρδιά του μία παγωμένη  απόγνωση, και απολαμβάνει να βλέπει το κακό του να κολλά στους άλλους, έτσι ώστε ο ίδιος να μπορεί να παρηγορηθεί με την ιδέα ότι ο κόσμος θα χαθεί μαζί του. 

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019

Η ΑΣΧΗΜΗ ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΗ

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση & σημειώσεις: Θεόδωρος Λάσκαρης


Πίνακας του Picasso
Ό, τι και να λένε κάποιοι σύγχρονοι διανοούμενοι με τους ομιχλώδεις στοχασμούς τους σχετικά με το τέλος της ωραίας τέχνης, η άσχημη τέχνη είναι μία αντίφαση, διότι η τέχνη είναι η έκφραση του συναισθήματος του ωραίου, το οποίο είναι έμφυτο και αποτελεί ένα από τα λίγα σίγουρα και βέβαια σημεία αναφοράς καθ’ όλη την επικίνδυνη πορεία της ανθρώπινης ζωής. Γι’ αυτό η άσχημη τέχνη είναι μία λογική αντίφαση: εάν είναι άσχημη, δεν είναι τέχνη. Ωστόσο, εάν υποθέσουμε ότι είναι δυνατόν να δεχτούμε μία ασχήμια ως τέχνη, αυτό ισοδυναμεί με μία ενέργεια που δεν είναι μόνον αντιαισθητική αλλά ακόμη και ανήθικη. Πράγματι, ο εορτασμός του άσχημου, του παραμορφωμένου, του παθολογικού, του αποτρόπαιου, του αηδιαστικού, όπως κάνουν πολλοί αυτοαποκαλούμενοι καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί, σημαίνει ότι πηγαίνουν σκόπιμα εναντίον ενός από τους λίγους φάρους που λάμπουν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας της ύπαρξης, δηλαδή την αισθητική αίσθηση του ανθρώπου και πιο συγκεκριμένα την ανάγκη του για το ωραίο. Η εσκεμμένη δημιουργία άσχημων και αποκρουστικών έργων, που όμως παρουσιάζονται -ιδιαίτερα από τους κριτικούς- ως καλλιτεχνικά, ωστόσο, πηγαίνει ενάντια στην ηθική και εμφανίζεται σαν κάτι το διαβολικό, με την κυριολεκτική έννοια του όρου: κάτι που σκοπεύει να αναδεύσει το λασπώδη και αποτρόπαιο πυθμένα που ευτυχώς βρίσκεται απομονωμένος και κοιμισμένος στα πιο σκοτεινά και αβυσσαλέα σπήλαια της ανθρώπινης ψυχής. 

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019

H ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΩΝ ‘ΘΕΩΝ’, ΜΙΑ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ ΔΕΚΑ ΙΔΕΕΣ


Άρθρο του Pierluigi Panza                                                                                     
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου


Γύρω στο δέκα χιλιάδες πριν από το Χριστό, οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες προγονοί μας άρχισαν να εγκαθίστανται σε χωριά ψαράδων, να εκτρέφουν ζώα, να καλλιεργούν το σιτάρι και να υπερασπίζονται  εδάφη που περιβάλλοταν από μία περίφραξη. Έτσι, ξεκίνησε μία ιδέα οργάνωσης που τελειοποιόταν με την ανάπτυξη της γραφής, που μας παράδωσε πάνω σε πέτρες ή ρολά τα ονόματα των θεών, των μύθων και των νόμων της κοινότητας. Οι θεοί -κάθε πολιτισμός είχε τους δικούς του αλλά είναι συγκρίσιμοι- μπορεί να ερμηνευθούν ως αρχέτυπα που συνθέτουν ταυτότητες, νόμους, ήθη και παραδόσεις των εγκατεστημένων κοινωνιών και δείχνουν τα ανυπέρβλητα όρια της γνώσης και των τεχνικών εφαρμογών, πέραν των οποίων υπάρχει η Ύβρις, δηλαδή η αλαζονική πρόκληση στο άπειρο. 

Η ερώτηση που το τελευταίο βιβλίο του Marcello Veneziani θέτει είναι η ακόλουθη: με ποια χαρούμενη ασυνειδησία η σύγχρονη κοινωνία εγκατέλειψε αυτή τη μορφή ανθρώπινης ανάπτυξης που άρχισε πριν από 12 χιλιάδες χρόνια. Αυτό το δοκίμιο πάνω στα ‘ουσιαστικά και αποφασιστικά πράγματα’, συνοψίζει σχεδόν όλη τη διαδρομή του κριτικού της κουλτούρας Marcello Veneziani. Για το συγγραφέα, η παράδοση, η κοινότητα και η πνευματική αξία της ζωής είναι συνθήκες – συμβολισμένες  από τους θεούς- οι οποίες τίθενται ως επαναστατικές για τη σύγχρονη, μηδενιστική, πραγματιστική και ατομικιστική κοινωνία, η οποία κρατιέται ενωμένη μόνο από το εργαλείο της παγκοσμιοποίησης, το χρήμα. Όποιος δεν πιστεύει στις ίδιες αξίες πιστεύει στο χρήμα ως το ενοποιητικό μέσο ανταλλαγής, περισσότερο από τις θρησκείες και τις αυτοκρατορίες. Οι ‘θεοί’, δηλαδή οι δέκα λέξεις-κλειδιά του Δεκάλογου στις οποίες ο Veneziani κοιτά με νοσταλγία, είναι μίσχοι που μπορούν να προσανατολίσουν μία μελλοντική αρχαία ανάπτυξη του κόσμου.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2019

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΟΓΔΟΟΥ ΑΙΩΝΑ



Άρθρο του Michele Fabbri
Μετάφραση & σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

Για να κατανοήσουμε τις απόκρυφες πλοκές που θεμελιώνουν τις δομές της εξουσίας στον σύγχρονο κόσμο, είναι απαραίτητο να μελετήσουμε την ιστορία του Τεκτονισμού. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα γεγονότα στην Γαλλία του 18ου αιώνα. Το 1715,  πεθαίνει ο Λουδοβίκος ΙΔ, υπό την ηγεσία του ‘Βασιλιά Ήλιου’ η Γαλλία είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της ισχύς της: το έθνος είχε καταφέρει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες και είχε γίνει ο πολιτιστικός φάρος της Ευρώπης, με μία πνευματική τάξη που εμπνεόταν από τη χριστιανική αισιοδοξία. Επίσης, η γαλλική οικονομία είχε αναπτυχθεί χάρη στα προστατευτικά μέτρα του υπουργού των οικονομικών Colbert. Ο ‘Βασιλιάς Ήλιος’ ωστόσο, εξαιτίας της αυταρχικής του συμπεριφοράς, δεν ήταν αρεστός στους ευγενείς και μετά το θάνατό του αρχίζει να διαδίδεται στην Γαλλία ένα νέο πολιτιστικό κλίμα. Το φαινόμενο που αρχίζει να σχηματίζεται στη Γαλλία είχε το προηγούμενο του στην Αγγλία, όπου  η αριστοκρατία είχε διώξει τους  Stuarts και τον θρόνο είχαν καταλάβει οι Hanoverians. Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών εθνών το φεουδαρχικό σύστημα κρατούσε ακόμη διατηρώντας έτσι τον αποφασιστικό ρόλο των αντιστοίχων ηγεμόνων, στην Αγγλία άρχισαν να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις της μαζικής δημοκρατικοποίησης. 

Παρασκευή 10 Μαΐου 2019

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΞΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΥ



Άρθρο του Claudio Mutti                                                                 
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου


O όρος ‘γεωπολιτική’ είναι ένας από εκείνους τους όρους του οποίου η έννοια πρέπει πρώτα να διευκρινιστεί, διότι για αρκετά χρόνια έχει γίνει πραγματική κατάχρηση, αποδίδοντας σε αυτόν περιεχόμενο που δεν έχει και χρησιμοποιείται κυρίως ως συνώνυμο της ‘πολιτικής γεωγραφίας’, των ‘διεθνών σχέσεων’, της ‘εξωτερικής πολιτικής’, ‘γεωστρατηγικής’ κλπ. Στην πραγματικότητα, η γεωπολιτική είναι κάτι άλλο.

Φαίνεται ότι όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του Gottfried Wilhelm Leibniz του 1679, την εποχή που ο φιλόσοφος ήταν σύμβουλος στην αυλή των Hannover και ενθαρρυμένος από τον πρίγκιπα Giovanni Federico στις πολιτιστικές και διπλωματικές του πρωτοβουλίες, εργαζόταν για να ευνοήσει τη θρησκευτική ειρήνη. Όμως, ως θεμελιωτές της γεωπολιτικής, υποδεικνύονται δύο μελετητές: ο Γερμανός γεωγράφος και εθνολόγος Friedrich Ratzel, ιδρυτής της ανθρωπογεωγραφίας και ο Σουηδός κοινωνιολόγος και γεωγράφος Rudolf Kjellén.

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Η ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η CIA

Πιστεύουμε ότι από τα άρθρα ιστορικής έρευνας που δημοσίευσε ο Θεόδοτος, δύο είναι αυτά που μπορεί να χαρακτηριστούν ως ‘ιδιαίτερα’: το πρώτο είχε τον τίτλο: ‘Οι πολιτικές ανοίξεις σε Πράγα και Αθήνα’ και το δεύτερο είναι αυτό που σήμερα δημοσιεύουμε.
 

Η εβδομαδιαία Ιταλική εφημερίδα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής άκρας αριστεράς Lotta Continua (Συνεχής Αγώνας) μετατρέπεται σε καθημερινή το 1972. Τι υπέκρυπτε αυτή η αλλαγή;

Παρουσιάζουμε το άρθρο του Marco Nozza, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Il Giorno’ στις 31 Ιουλίου 1988.



Άρθρο του M. Nozza 
Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η Lotta Continua και η CIA

Στο άρθρο που δημοσιεύθηκε εχθές από τη ‘Giorno’, με τον υποβλητικό τίτλο Αγαπητέ διευθυντή, εγώ ήμουν εκεί, άρθρο ειλικρινές και θαρραλέο, η Adele Cambria διηγήθηκε πως συνέβη, μετά τη δολοφονία του αστυνομικού Luigi Calabresi, να υποστεί μία δίκη για ‘απολογία εγκλήματος και υποκίνηση τέλεσης εγκλήματος’, δεδομένου ότι το όνομα της βρισκόταν μεταξύ των υπευθύνων της διεύθυνσης της εφημερίδας Lotta Continua, ιδρυμένη από τον Adriano Sofri. Όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι που διαδέχτηκαν σε εκείνη τη διεύθυνση, έτσι και η Cambria είχε δανείσει το όνομα της, γιατί ο αναχρονιστικός νόμος της εποχής εμπόδιζε τους μη-δημοσιογράφους να υπογράφουν άρθρα σε εφημερίδα. “Δεν συμμεριζόμουν καθόλου εκείνες τις λέξεις” (δηλαδή τα σχόλια πάνω στο θάνατο του Calabresi). H υπογραφή μου ήταν μία συνεισφορά στην εγγύηση της ελευθερίας της έκφρασης.” 
 

Ήμουν μαζί με τους δύο που είχαν πουλήσει, στις 18 Μαΐου 1972, τα ενοχοποιητικά τεύχη της εφημερίδας Lotta Continua, έτσι διηγείται η Cambria, η μόνη που δικάστηκε εξαιτίας της δολοφονίας του Calabresi.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2019

Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ


Άρθρο του Roberto Pecchioli
Μετάφραση: Iωάννης Αυξεντίου


Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία είναι το τελευταίο a priori αποδεχόμενο από τον πολιτισμό μας. Είναι προφανές πως οι υποστηρικτές της είναι οι ιδιοκτήτες του κόσμου, αυτοί που κατέχουν τα μέσα επικοινωνίας, πληροφόρησης, ψυχαγωγίας και κουλτούρας.

Ένας από τους μηχανισμούς της κυρίαρχης θέασης είναι η ανατροπή κάθε φυσικής τάξης, τόσο που θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ο σύγχρονος δυτικός κόσμος είναι σε συνεχή ανταγωνισμό με τη φύση και τους νόμους της. Διατηρεί ωστόσο ένα ταμπου, την οικονομική ιδεολογία και το υπαρξιακό της πλαίσιο, πρόκειται για την τελευταία Θούλη ενός κόσμου που έχει ως ‘δημιουργό’ (θηλυκή θεότητα) του την Αγορά. Αυτή η ‘δημιουργός’ έχει και μία απόστολο, που περιδιαβαίνει τη γη, την κατανάλωση. Πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκεί από τη δεκαετία του 1970 και η οποία επιταχύνεται από την είσοδο των ασιατικών μαζών στο λεγόμενο πολιτισμό της κατανάλωσης. Θα χρειαζόταν δύο πλανήτες για να αντέξουν τον ρυθμό εκείνου που αποκαλείται εξέλιξη και να υποστηρίξουν το επίσης αδιαμφισβήτητο δόγμα της ανάπτυξης. Όλη η δημιουργία και κάθε ζωντανό ον γίνονται αντιληπτά ως τίποτε άλλο πέρα από εμπορεύματα προς εκμετάλλευση, κατανάλωση και εξάντληση. Μας έχουν πείσει ότι αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και το προφανές και πως το ανθρώπινο ον είναι καταναλωτής, που ανταλλάσει, αγοράζει και πουλά, χρησιμοποιεί και πετάει. Πρόκειται για τον πολιτισμό των αποβλήτων.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2019

ΠΩΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΑΣ


Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης     

Όποιον άνθρωπο και να ρωτήσουμε στην εποχή μας, εάν αισθάνεται ήσυχος, ήρεμος, θα μας απαντήσει, αυθόρμητα, πως όχι, θα μας πει ότι νοιώθει πως ‘έχασε την ησυχία του’. Με αυτή την απάντηση εννοεί πολλά: το αίσθημα ανασφάλειας, το καθημερινό άγχος, την οικονομική αβεβαιότητα, το φόβο για το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά του και τα πρότυπα ζωής που λαμβάνουν, τους γρήγορους ρυθμούς, την ίδια την υπαρξιακή ανησυχία. Πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Πότε για πρώτη φορά ο δυτικός άνθρωπος άρχισε να “χάνει την ησυχία του”; Αυτά είναι τα θέματα που θα εξετάσουμε ακολούθως.

Ότι είχε απομείνει από τη ‘μεσαιωνική ησυχία’, τελείωσε οριστικά όταν ‘εκείνοι’ κάθισαν, το έτος 1789, ‘εξ αριστερών΄ της Αντικειμενικής Αλήθειας. Λίγο πρωτύτερα, ‘εξ αριστερών’ της Αντικειμενικής Αλήθειας είχε καθίσει και ο προτεσταντισμός, χαρίζοντας μας τον καπιταλισμό και την ανησυχία. Έτσι κυλούσαν οι ημέρες της μεσαιωνικής ησυχίας: δεν υπήρχε ποτέ βιασύνη στην εργασία, δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στο να παραχθεί ένα αντικείμενο σε σύντομο χρόνο ή και πολλά να παραχθούν σ’ ένα ορισμένο χρόνο. Η διάρκεια της περιόδου παραγωγής καθοριζόταν από δύο παράγοντες: α) απ’ τις ανάγκες της ανθεκτικότητας και της ποιότητας του προϊόντος και β) από τις φυσικές ανάγκες του εργαζόμενου. Η παραγωγή ήταν δραστηριότητα προσώπων των οποίων η ύπαρξη πραγματωνόταν στην εργασία γι’ αυτό και αυτή (η παραγωγή) ακολουθούσε τους νόμους υπάρξεων με σώμα, όπως η διαδικασία ανάπτυξης ενός δένδρου βρίσκει σκοπό και μέτρο στις εσωτερικές ανάγκες αυτών των ζωντανών υπάρξεων. Το μέγιστο ιδανικό εκείνης της εποχής, ήταν η ατομική ψυχή που αναπαύεται επάνω στον εαυτό της και απ’ το βάθος της πραγματικότητάς της τείνει προς τον Oυρανό, ως οργανικό συστατικό της ζώσας ανθρωπότητας. Σε αυτό το ιδανικό προσαρμόζεταν κάθε ανάγκη και κάθε μορφή ζωής.

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΓΙΔΑ


Πηγή                                                                                       
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
 
Bannon, Salvini & Modrikamen
Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε αρχίσει να αναλύουμε τη φιγούρα του Steve Bannon και το πολιτικό δημιούργημα του, ‘The Movement’ (Το κίνημα), που αποτελεί το επίκεντρο αυτού που έχει μετονομαστεί από όλους τους αναλυτές ως ‘διεθνής κυριαρχισμός’ (sovranismo) και στον οποίο έχουν ήδη ενθουσιωδώς ενταχθεί τα λεγόμενα ‘λαϊκιστικά’ κινήματα και οι ηγέτες της μισής Ευρώπης, μεταξύ των οποίων στην Ιταλία ο Matteo Salvini και η Giorgia Meloni.

Σήμερα θα προχωρήσουμε περισσότερο αναλυτικά στην έρευνά μας. Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο άρθρο, το ‘The Movement’, ιδρύθηκε επισήμως στις Βρυξέλες τον Ιανουάριο του 2017, στο γραφείο του Ιουδαίου δικηγόρου Mischaël Modrikamen, επικεφαλή του Λαϊκού Βελγικού Κόμματος και πρώην προέδρου της φιλελεύθερης Ισραηλιτικής Κοινότητας του Βελγίου. Το ‘The Movement’ έχει ως σκοπό να συντονίζει, να βοηθά και να χρηματοδοτεί όλα τα κόμματα και τα πολιτικά κινήματα της δυτικής, ευρω-αμερικανικής ζώνης που βρίσκονται κοντά στο κίνημα του ‘κυριαρχισμού’ και ‘λαϊκισμού’, που σήμερα βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση. 

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Ο ΣΟΡΟΣ, Η ΕΣΠΕΡΑΝΤΟ, ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να φέρει στο φως τη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από τις δραστηριότητες του πολύ γνωστού ιουδαϊκής καταγωγής πολυεκατομμυριούχου Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος απασχολεί τη διεθνή κοινότητα εδώ και δεκαετίες. Ο Τζωρτζ Σόρος πρεσβεύει μία πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία η οποία συνοψίζεται από τον ίδιο ως εξής: «… Επιπλέον, η ‘ανοιχτή κοινωνία’ ως παγκόσμια έννοια υπερβαίνει όλα τα σύνορα. Οι κοινωνίες αντλούν τη συνοχή τους από κοινές αξίες. Αυτές οι αξίες έχουν ρίζες στην κουλτούρα, τη θρησκεία, την ιστορία και την παράδοση. Όταν μία κοινωνία δεν έχει σύνορα, πού βρίσκονται οι κοινές αξίες; Πιστεύω ότι υπάρχει μόνο μία πιθανή πηγή: η έννοια της ανοιχτής κοινωνίας. » (George Soros, The Capitalist Threat, The Antlatic, February 1997). Ο Σόρος πιστεύει ότι δεν υπάρχουν αξιωματικές αλήθειες, ότι ουδείς γνωρίζει την αλήθεια, οπότε για να απαλειφθούν οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών κοσμοθεωρήσεων, για να επικρατήσει η κοινωνική ειρήνη, πρέπει να ισχύσει ο απόλυτος υποκειμενισμός και η ανοχή σε κάθε διαφορετική ιδέα, άποψη και στάση ζωής: Η μονή αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αλήθεια. Το πρόβλημα με τον Σόρος έγκειται στο γεγονός ότι αυτό τον οραματισμό του προσπαθεί να τον εφαρμόσει πρακτικά στην ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας ως μέσον την τεράστια οικονομική δύναμη που διαθέτει.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ


Άρθρο του Renzo Giorgetti                                                    
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μέσα στο πλαίσιο του Λειτουργικού Ημερολογίου, μία ιδιόμορφη εορτή, το Καρναβάλι, καταλαμβάνει μία εντελώς ιδιαίτερη θέση. Αποκλεισμένο από την κατηγορία των ιερών εορτών, ωστόσο ακόμη παρών, ανέκαθεν έπαιζε ένα ρόλο στενά συνδεδεμένο με τη ζωή και το πεπρωμένο της κοινότητας. Κάθε χρόνο, πριν από τη Σαρακοστή και τις θυσίες της και πριν από την ανανέωση του Πάσχα, όλος ο πληθυσμός συγκεντρώνεται και γιορτάζει, σε αυτό ένα συλλογικό τελετουργικό θέαμα, την αναστολή από τους συνηθισμένους  περιορισμούς του και την απελευθέρωση των ενεργειών τους.

Την περίοδο του vacuum (κενού) μεταξύ μιας εποχής του χρόνου που τελειώνει (Σ.τ.Μ. στα αρχαία χρόνια ως αρχή του χρόνου υπολογιζόταν η Εαρινή Ισημερία) και μιας άλλης που έρχεται για να πάρει την θέση της, οι συνηθισμένοι κανόνες της κοινωνικής ζωής δεν έχουν πια αξία και αφήνουν τη θέση τους σε νόμους εντελώς ιδιαίτερους, έτσι, ενώ η κοινότητα ‘τρελαίνεται’, ο χρόνος της αναστολής ξοδεύεται και η τάξη στο τέλος επανέρχεται.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ;


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου


Παράξενος τίτλος, θα σκεφθεί κάποιος. Τι σχέση μπορεί να έχει ο αστικός κόσμος και οι επαναστάσεις που τον γέννησαν με τη θρησκεία; Η ‘διδακτέα ιστορία’ μας λέει ότι ήταν ακριβώς ο αστικός κόσμος που στράφηκε εναντίον της θρησκείας ή ορθότερα, που δημιούργησε τις εκκοσμικευμένες κοινωνίες. Είναι αλήθεια ότι έχει επικρατήσει αυτή η άποψη και τούτο συμβαίνει λόγω της οικονομιστικής και κοινωνιολογικής ερμηνείας των ιστορικών διαδικασιών, μια που αυτό είναι συνήθως το μοντέλο έρευνας που εφαρμόζεται. Έτσι μαθαίνουμε λοιπόν πως οι επαναστάσεις του 18ου αιώνα ήταν αστικές, δηλαδή οικονομικά και κοινωνικά ταξικές. Ασφαλώς, δεν αρνούμαστε τον ρόλο των κοινωνικών και οικονομικών μετασχηματισμών στη διαμόρφωση των πολιτικών συμβάντων, όμως δεν υπάρχουν μόνον αυτοί. Παράλληλα με αυτούς και κάποιες φορές πριν από αυτούς, άλλοι παράγοντες επιδρούν στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων.

Απ’ την αρχή του 18ου αιώνα, διάφορες δοξασίες που περιελάμβαναν στοιχεία μεσαιωνικού μυστικισμού, εβραϊκής Καμπαλά, αρχαίου παγανισμού και γνωστικισμού (ο απόηχος των Καθαρών, Βογόμιλων κλπ) και μέχρι τότε κυκλοφορούσαν ως ένα υπόγειο αφανές ρεύμα, διοχετεύτηκαν μέσα στις νέο- σχηματιζόμενες μασονικές στοές. Στην ουσία βέβαια, ο βασικός πυρήνας αυτής της απόκρυφης θρησκείας των στοών ήταν ο γνωστικισμός, ‘γαρνιρισμένος’ όμως με τα άλλα στοιχεία που αναφέραμε προηγουμένως.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ;


Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο διότι τώρα τελευταία, μετά τα καμώματα της νέας αριστεράς όσον αφορά τη θεσμοποίηση του ελευθεριασμού και της παραβατικότητας (σύμφωνο ομοφυλοφίλων, αλλαγή ταυτότητας φύλου, κλπ) κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι αυτά τα νέα ήθη είναι δημιουργήματα μιας νέας αριστεράς η οποία έχει αφήσει πίσω της τον παλαιό μαρξισμό, ο οποίος δεν εμπεριείχε αυτού του είδους τις ελευθεριότητες, ήταν δηλαδή πιο ‘συντηρητικός’. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η πραγματικότητα του όλου ζητήματος . 

Υπάρχει η άποψη, ότι ο Μαρξ και ιδιαίτερα ο Έγκελς καταδίκασαν τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές. Πρόκειται όμως για μία παρανόηση. Ο Μαρξ δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου σε αυτό το θέμα, ο δε Έγκελς δεν καταδίκασε γενικώς την ομοφυλοφιλία  αλλά την παιδεραστία, τόσο στην σύγχρονη εποχή όσο και στην Αρχαία Ελλάδα. Ας το ξεκαθαρίσουμε, στα κείμενά του δεν αναφέρεται σε ενήλικους ομοφυλόφιλους αλλά σε παιδεραστές.

Αφού λοιπόν δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια την άποψή τους, εάν δεχτούμε, μόνον ως υπόθεση, ότι μπορεί να απέρριπταν τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές, αυτό  δεν  θα  συνέβαινε για λόγους κάποιας ανώτερης ηθικής ή μιας πνευματικής αρετής αλλά διότι θα απέδιδαν αυτές τις παρεκτροπές στον αστικό κόσμο. Με  αυτό τον τρόπο, θα ήθελαν να στιγματίσουν ως διεφθαρμένη την αστική τάξη. Εν ολίγοις, οι  σεξουαλικές παρεκτροπές θα παρουσιάζονταν ως ένα από τα αποτελέσματα των αστικών- καπιταλιστικών επιβολών πάνω στην κοινωνία. Κοινωνιολογική λοιπόν η προσέγγιση και όχι ηθικής-πνευματικής  φύσεως.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΩ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ‘VICE’

Άρθρο του Μaurizio Βlondet
Μετάφραση-Σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου


Μου είπαν ότι η ταινία ‘Vice’, που εξιστορεί τα έργα και τις ημέρες του Ντικ Τσέινι, είναι ενδιαφέρουσα. Εγώ δεν θα πάω να τη δω, θα ήταν πολύ για εμένα να διαπιστώσω την πολλοστή επιχείρηση λεπτής (ή χονδροειδής) παραπληροφόρησης για το συμβάν της 11ης Σεπτεμβρίου. Ένα συμβάν που παρακολούθησα ως ανταποκριτής για την εφημερίδα μου και μου άλλαξε την ζωή και τις πεποιθήσεις μου για το καθεστώς των ΗΠΑ.

Θυμάμαι μόνον αυτό. Εκείνο το πρωί, 11 Σεπτεμβρίου 2011, ο πρόεδρος Μπους ο νεότερος δεν ήταν στο Λευκό Οίκο. Μιλούσε με τους μαθητές ενός σχολείου της Φλόριντα. Μάλλον τον είχαν στείλει εκεί, γνωρίζοντας ότι, σα χαζός που ήταν, θα μπορούσε να προδώσει το false flag με ακατάλληλες δηλώσεις ή συμπεριφορές. Αντ’ αυτού στο Λευκό Οίκο ήταν ο παλιός και έμπειρος αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι.

Είναι αυτός που ‘διαχειρίστηκε’, ας το πούμε έτσι, την τρομοκρατική επίθεση. Με την πρώτη είδηση ότι ένα αεροπλάνο κτύπησε τους Πύργους, πηγαίνει στο μπούνκερ κάτω από τον Λευκό Οίκο, το Presidential Emergency Operation Center φτιαγμένο για να διατηρεί την προεδρική διοίκηση ακόμη και υπό μία ατομική επίθεση. Το δωμάτιο είναι γεμάτο από οθόνες, τηλέφωνα και προσωπικό. 

Εκεί πήγε και ο υπουργός των Μεταφορών Norman Mineta. Ευνόητο, αφού είναι ο υπεύθυνος για την πολιτική αεροπορία και είναι σε επαφή με τον πρόεδρο των American Airlines και των United Airlines, τις εταιρείες στις οποίες ανήκουν τα αεροπλάνα που είχαν υποστεί αεροπειρατεία. 

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2019

ΣΚΑΣΤΕ, ΚΛΕΦΤΕΣ!

 Άρθρο  του  Francesco Lamendola                                                                 
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μας έκλεψαν τα πάντα: την πατρίδα, την ταυτότητα, τα σύνορα, τις αξίες, την αγωγή, το γάμο, την οικογένεια, το σχολείο, την πληροφόρηση, τον πολιτισμό, τις αποταμιεύσεις, την εργασία, το μέλλον, την ελπίδα και τέλος την πίστη στο Θεό. Όλα αυτά τα πράγματα δεν τα χάσαμε, μας τα έκλεψαν. Εάν κάποιος εισέλθει σε ένα μαγαζί, πληρώσει ένα εμπόρευμα, βάλει το πορτοφόλι του πάνω στο πάγκο, και μετά βιαστικός, φύγει ξεχνώντας το πορτοφόλι, μπορούμε να πούμε ότι το έχασε λόγω της βιασύνης του και της απροσεξίας του. Αλλά εάν κάποιος ταξιδεύει μέσα σε ένα λεωφορείο και ένας πορτοφολάς του πάρει επιδέξια το πορτοφόλι από την τσέπη, χωρίς αυτός να τον αντιληφθεί, αυτό είναι κλοπή. 

Και αυτή ακριβώς είναι η παρούσα κατάσταση μας, μας έκλεψαν τα πάντα, τα αφαίρεσαν σιωπηλά σαν επιδέξιοι πορτοφολάδες και αυτό το έπραξαν κάτω από τη μύτη μας. Όταν δε το αντιληφθήκαμε, ήταν πλέον αργά. Είναι όμως και πολλοί αυτοί που δεν το αντιλήφθηκαν ούτε στη συνέχεια. Αυτοί οι συμπολίτες μας είναι πεπεισμένοι ότι τα πράγματα είναι ακόμα όπως ήταν πριν. Είναι αρκετοί αυτοί που δεν πιστεύουν αυτόν που καταγγέλλει την κλοπή, αλλά αντιθέτως, τα βάζουν μαζί του, τον κατηγορούν ότι ψεύδεται, ότι σπέρνει τον πανικό, ότι δεν καταλαβαίνει τους νέους καιρούς, τον κατηγορούν ότι είναι ένας κακός πολίτης και ένας κακός χριστιανός. 

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019

Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ


Άρθρο του Francesco Lamendola                                                                          
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ως νέοι είμαστε ανυπόμονοι, γιατί δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τη ζωή και εκείνο το λίγο που πιστεύουμε ότι ξέρουμε είναι λανθασμένο, έτσι, σαν κακομαθημένα μωρά, τα θέλουμε όλα και αμέσως. Από την άλλη, ως γέροι γινόμαστε ανυπόμονοι γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος. Όχι με τη χυδαία έννοια ότι ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά με την έννοια ότι ο χαμένος χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος που μας δόθηκε είναι για να κατανοήσουμε και να πράξουμε και όχι για να αερολογούμε. Γι’ αυτό πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά είδη ανυπομονησίας, σχεδόν δύο διαφορετικά συναισθήματα. Ο νέος είναι ανυπόμονος γιατί είναι ακόμη ανώριμος, ο γέρος είναι ανυπόμονος γιατί πλησιάζει προς το τέρμα και γνωρίζει ότι ακόμη δεν κατάλαβε, ούτε εφάρμοσε, το ουσιαστικό. Κατανόηση και εφαρμογή είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, αλλά αυτό ο νέος δεν το ξέρει, πιστεύει ότι το να καταλάβει είναι το κλειδί για όλα και ότι φθάνει να έχει καταλάβει για να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα. 

Το ‘68 ήταν ο θρίαμβος των νέων, ήταν μια γιορτή τους. Μίλαγαν, μίλαγαν, μίλαγαν και δεν σταματούσαν τις συζητήσεις, πίστευαν ότι κατάλαβαν τα πάντα και δεν ολοκλήρωναν ποτέ τίποτα.  Αυτό ασφαλώς είναι λογικό, διότι για να ολοκληρώσεις κάτι, πρέπει να ξέρεις αυτό που θέλεις, αλλά εκείνοι δεν το γνώριζαν. Ως παιδιά μιας καμένης γενιάς, ήξεραν μόνο εκείνο που δεν ήθελαν. Δεν ήθελαν να κρίνονται (βλ. Caterina Caselli)• δεν ήθελαν να τους λένε όχι οι γονείς (βλ. Moravia, Dacia Maraini και οι ψυχαναλυτές)• δεν ήθελαν να σέβονται τους αστικούς κανόνες (βλ. Marx, Lenin, κλπ.)• δεν ήθελαν να τους ‘χαλάσει’ μία κακή και άσχημη κοινωνία (βλ. Rousseau)• δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν ένα Θεό που Αυτός βρίσκεται στο κέντρο (βλ. ανθρωπολογική  στροφή της θεολογίας)• δεν ήθελαν να  δουλεύουν (βλ. Χίπις)• δεν ήθελαν να εξετάζονται από τους καθηγητές(βλ. ‘όχι στην καταπίεση’)• δεν ήθελαν τις ψυχιατρικές κλινικές, ούτε να αποδεχτούν ότι υπάρχει η ψυχική ασθένεια (βλ. Foucault, Basaglia και μερικά χρόνια μετά το έργο  Στη Φωλιά του Κούκου)• δεν ήθελαν θρησκεία, κράτος, οικογένεια (βλ. το Imagine του John Lennon). Οι δάσκαλοί τους ήταν η Caterina Caselli, ο Alberto Moravia, η Maraini, ο Freud, ο Marx, ο Lenin, ο Che Guevara, ο Karl Rahner, ο Jack Kerouac, ο  Bob Dylan, ο don Milani, ο Foucault, ο Basaglia, ο John Lennon και οι  Beatles, ο Sartre και οι Υπαρξιστές και όλοι οι λυπημένοι  και κλαψιάρηδες ποιητές.