ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ;

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο διότι τώρα τελευταία, μετά τα καμώματα της νέας αριστεράς όσον αφορά τη θεσμοποίηση του ελευθεριασμού και της παραβατικότητας (σύμφωνο ομοφυλοφίλων, αλλαγή ταυτότητας φύλου, κλπ) κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι αυτά τα νέα ήθη είναι δημιουργήματα μιας νέας αριστεράς η οποία έχει αφήσει πίσω της τον παλαιό μαρξισμό, ο οποίος δεν εμπεριείχε αυτού του είδους τις ελευθεριότητες, ήταν δηλαδή πιο ‘συντηρητικός’. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η πραγματικότητα του όλου ζητήματος . 

Υπάρχει η άποψη, ότι ο Μαρξ και ιδιαίτερα ο Έγκελς καταδίκασαν τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές. Πρόκειται όμως για μία παρανόηση. Ο Μαρξ δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου σε αυτό το θέμα, ο δε Έγκελς δεν καταδίκασε γενικώς την ομοφυλοφιλία  αλλά την παιδεραστία, τόσο στην σύγχρονη εποχή όσο και στην Αρχαία Ελλάδα. Ας το ξεκαθαρίσουμε, στα κείμενά του δεν αναφέρεται σε ενήλικους ομοφυλόφιλους αλλά σε παιδεραστές.

Αφού λοιπόν δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια την άποψή τους, εάν δεχτούμε, μόνον ως υπόθεση, ότι μπορεί να απέρριπταν τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές, αυτό  δεν  θα  συνέβαινε για λόγους κάποιας ανώτερης ηθικής ή μιας πνευματικής αρετής αλλά διότι θα απέδιδαν αυτές τις παρεκτροπές στον αστικό κόσμο. Με  αυτό τον τρόπο, θα ήθελαν να στιγματίσουν ως διεφθαρμένη την αστική τάξη. Εν ολίγοις, οι  σεξουαλικές παρεκτροπές θα παρουσιάζονταν ως ένα από τα αποτελέσματα των αστικών- καπιταλιστικών επιβολών πάνω στην κοινωνία. Κοινωνιολογική λοιπόν η προσέγγιση και όχι ηθικής-πνευματικής  φύσεως.

Για  να δούμε εάν όντως ο Μαρξ υπήρξε ‘συντηρητικός’ ή όχι, θα πρέπει να διαβάσουμε όσα γράφει για τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών στην κόκκινη ‘Βίβλο’, δηλαδή το κομμουνιστικό μανιφέστο. Οι  Κ.Μαρξ  και  Φ. Έγκελς γράφουν λοιπόν: «…Οι αστοί μας, μη όντας ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι έχουν στη διάθεσή τους τις γυναίκες και τις κόρες των προλετάριών τους, χωρίς καν να γίνεται λόγος για την επίσημη πορνεία, βρίσκουν μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση να ξελογιάζουν ο ένας τη γυναίκα του άλλου. [Σημ. εδώ κάνει την εξαίρεση κανόνα, δηλαδή υπερβάλει συνειδητά ώστε να καταλήξει εκεί που θέλει]. Ο αστικός γάμος είναι στην πραγματικότητα η κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών. Το πολύ-πολύ θα μπορούσαν να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές ότι στη θέση μιας υποκριτικά καλυμμένης κοινοκτημοσύνης των γυναικών θέλουν να βάλουν μια επίσημη, ανοιχτόκαρδη  κοινοκτημοσύνη.»
   
Άρα τι προτείνει ο Μαρξ έναντι της ‘αστικής υποκρισίας’; Μία ενάρετη και συγκρατημένη ζωή; Μία ειλικρινά μονογαμική σχέση; Μία σχέση πνευματικής αρετής και ειλικρινούς αγάπης μεταξύ ενός ζευγαριού; Όχι βεβαία, τίποτα από άλλα αυτά (φυσικά για τη Μυστηριακή αντίληψη του γάμου ούτε να κάνουμε κουβέντα). Αυτό λοιπόν που προτείνει είναι μία επίσημη(!), ελεύθερη και οικιοθελή εκ μέρους των γυναικών, ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ. Δηλαδή...περάστε κόσμε... Κατά συνέπεια, ουδέποτε λοιπόν υπήρξε συντηρητικός ο κομμουνισμός και ο μαρξισμός.

O Kήπος των γήινων απολαύσεων (H.Bosch)

Η σημερινή θέση του ΚΚΕ για την μη θεσμοθέτηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων και της ομόφυλης οικογένειας (γάμος, υιοθεσία κλπ) και πάλι δεν οφείλεται σε λόγους ηθικής και πνευματικής αρετής. Εναντιώνεται σε αυτές τις εκτροπές  για δύο βασικούς λόγους: 

Α) Ο μαρξισμός είχε και έχει εμμονή με την επιστημονική–φυσική αντίληψη της πραγματικότητας. Δηλαδή θέλει να διαμορφώνει τις αντιλήψεις του σύμφωνα με τα πορίσματα της υλιστικής επιστήμης και τους φυσικούς νόμους. Οπότε, στην περίπτωση της ομόφυλης  οικογένειας  δηλώνει  ότι αυτή δεν είναι  φυσιολογική, και έτσι την απορρίπτει. Όχι δηλαδή για λόγους ηθικής και πνευματικής αρετής, αλλά για λόγους φυσικής νομοτέλειας.
Β) και η δεύτερη αιτία είναι ότι βλέπει ότι αυτό το ρεύμα της ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας εκπορεύεται από τα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, οπότε το θεωρεί ως εργαλείο της μεγαλοαστικής τάξης.

Και τώρα  θα έλθουμε σε ένα άλλο θέμα, που και αυτό με  την σειρά του θα μας δείξει εάν μπορεί να υπάρξει συντηρητικός  κομμουνισμός ή όχι. Το θέμα της έννοιας της πατρίδας. Το ΚΚΕ πρόσφατα τάχθηκε ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών και δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ‘μακεδονικού έθνους’. Όμως γιατί πήρε αυτή την απόφαση;  Διότι πίσω από  τις ενέργειες των Σκοπιανών βλέπει τους Αμερικανούς και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαβλέπει δηλαδή ‘δάκτυλο’ των καπιταλιστών. Ερωτώ λοιπόν: εάν τα Σκόπια ήταν μία κομμουνιστική χώρα και φώναζε για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, εξεγειρόταν  εναντίον των Αμερικανών, κλπ, τότε ποια θα ήταν η στάση του ΚΚΕ;  Σας αφήνω να την φανταστείτε...

Ας δούμε όμως πως δικαιολογεί την άρνηση ύπαρξης ‘μακεδονικού έθνους’ το ΚΚΕ μέσα από τις ανακοινώσεις του. Η ορολογία που χρησιμοποιεί είναι η ακόλουθη: «Την πολιτική του Τίτο την ανέχτηκαν οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις και την υπέθαλψαν οι ιμπεριαλιστές, γιατί, μετά τη σύγκρουση με τη Σοβιετική Ένωση, μια τέτοια πολιτική εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για τη δημιουργία προβλημάτων στην περιοχή. Μετά τη ρήξη του Τίτο με τη Σοβιετική Ένωση, χαρακτηρίζοντας τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας ως χωριστή "μακεδονική" εθνότητα (οι οποίοι ζούσαν, όχι μόνο στο γιουγκοσλαβικό κομμάτι της Μακεδονίας, αλλά και στο ελληνικό και στο βουλγαρικό), κάτι που θα της έδινε το δικαίωμα να διεκδικήσει στο μέλλον ανεξάρτητη εθνική υπόσταση.»

Χρησιμοποιεί δηλαδή μόνον όρους γεωπολιτικής για να προσδιορίσει ανταγωνιστικές συγκρούσεις μεταξύ καπιταλιστικών και κομμουνιστικών συγκροτημάτων. Πουθενά δεν θα δείτε να ομιλεί για ιστορικούς συμβολισμούς, προγονικές εστίες, αρχετυπικές μνήμες, θρύλους, αγιασμένα χώματα. Η αντίληψη λοιπόν των κομμουνιστών για την πατρίδα ουδεμία σχέση έχει με αυτήν του Σωκράτη: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ ανθρώποις τοις νουν έχουσι.»

Πράγματι, στο κομμουνιστικό μανιφέστο διαβάζουμε:«Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν. Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ.»  Βέβαια ο ‘σύντροφος’ έκανε λάθος καθώς είναι η μετανάστευση που θα εξαφανίσει τα έθνη όπως όλα δείχνουν.

Φ. Κόντογλου, Η Ελλάδα των τριών κόσμων.

Είναι ολοφάνερο ότι η έννοια  έθνος για τους Μαρξ και Έγκελς δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα σύνολο ανθρώπων με κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Και για την πατρίδα τι μας λένε; Ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα διότι δεν κατέχουν οι ίδιοι τα αγαθά που αυτή παράγει. Μόνον εάν κατείχαν αυτά τα αγαθά τότε θα είχαν δική τους πατρίδα. Με άλλα λόγια βλέπουν την πατρίδα ως μία κοιτίδα παραγωγής αγαθών. Φανταστείτε ο Σωκράτης να έλεγε ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα διότι τα πλούτη της δεν ανήκουν σε αυτούς αλλά ανήκουν στους αστούς. Μιλάμε για μία διαφορετική θεώρηση του κόσμου, απόλυτα  διαφορετική. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και με πολλά άλλα, όπως την μαρξιστική παρότρυνση για την κατάργηση της οικογένειας (μάλιστα ο Γ. Μήλιος και ο Μ. Σπαθής (ΣΥΡΙΖΑ) σε άρθρο τους με τίτλο ‘Μαρξισμός και Οικογένεια: Μια στρατηγική επαγγελία που «ξεχάστηκε»’, παραπονιούνται (!) γιατί η σημερινή αριστερά ξέχασε την επαγγελία της κατάργησης της οικογένειας, γιατί ‘η αστική ιδεολογία κυριάρχησε ακόμα και μέσα στην Αριστερά.’), την εμμονή σε αθεϊστικές, υλιστικές, αντιλήψεις  κλπ κλπ.

Δύο λοιπόν μαρξίζουσες τάσεις παρουσιάζονται εμπρός μας:
Α) Η νέα, η οποία μπορεί να ορισθεί ως η ‘μετανεωτερική αριστερά’.
Β) Η παλαιά τάση, η οποία μπορεί να ορισθεί ως η ‘νεωτερική αριστερά’.

Και στη μία περίπτωση και στην άλλη,  οι κομμουνιστές δεν μπορεί ποτέ να είναι συντηρητικοί διότι προτείνουν την κοινοκτημοσύνη της ύλης και όχι  του  Πνεύματος. Το Πνεύμα συντηρείται και συντηρεί, η ύλη φθείρεται και  φθείρει.

Τέλος θέλω να αναφερθώ σε κάτι άλλο, είναι γεγονός ότι μετά την εμφάνιση του Μαρξισμού, αναδύθηκε και η φιγούρα του ‘αριστερού  διανοητή’  η  οποία  ταλαιπώρησε ιδιαίτερα το σύγχρονο πολιτισμό. Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών, πλην λίγων εξαιρέσεων, δεν έγιναν αριστεροί επειδή τους ‘έκαιγε’ ο πόνος των άλλων ανθρώπων. Είναι νομίζω χρήσιμο να καταλάβουμε τους βαθύτερους λόγους που τους ώθησαν σε αυτή την διανοητική περιπέτεια. Εν συντομία τρείς είναι αυτοί οι λόγοι:
Α) «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;» σημείωνε, ενδοσκοπώντας,  ο  Καβάφης. Πράγματι, ο αριστερός διανοητής, ως επί το πλείστον άθεος, στερείται εσχατολογίας και άρα έχει να αντιμετωπίσει ένα εσωτερικό υπαρξιακό κενό. Αυτό το κενό πρέπει να γεμίσει και τούτο επιτυγχάνεται  αφενός με την εύρεση ενός εχθρού στην καταπολέμηση του οποίου πρέπει να αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι και αφετέρου, με την πίστη σε μία μορφή εσχατολογίας: εκείνη δηλαδή την αποκάλυψη, τη λύση, την πλήρωση, που ο κομμουνισμός θα φέρει στα έσχατα των καιρών.
Β) Ο άλλος λόγος, είναι η  μη-ανοχή του, για διάφορους ψυχολογικούς λόγους, στην εξουσία, στην ιδέα ότι κάποιοι είναι πάνω από αυτόν και τον κυβερνούν.
Γ) Ο τρίτος λόγος είναι ότι, εξαιτίας μιας εσωτερικής κρυμμένης υπηρηφάνειας, δεν μπορεί να δεχτεί την ιεραρχία, δηλαδή τις έννοιες του ‘ανώτερου’ και του ‘κατώτερου’ μέσα στην κοσμική δημιουργία. Αυτά τα τρία στοιχεία μαζί, είναι που, ασυνείδητα, καθόρισαν την πορεία τους ως ‘αριστερούς διανοητές’, ταλαιπωρώντας, μέχρι αίματος, τις δυτικές και όχι μόνον κοινωνίες.