TI NA KANOYME A΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Το άρθρο αυτό σχεδίαζα να το γράψω από καιρό· και αυτό, διότι όπως σωστά έχει επισημάνει κάποιος αναγνώστης του Θεόδοτου, οι ιστορικές αναλύσεις πρέπει να οδηγούν στο δέον γενέσθαι. Εάν, πράγματι, από την ανάλυση δεν προκύπτει το τι πρέπει να γίνει, τότε η ανάλυση δεν έχει νόημα.

 Το πρώτο όμως που πρέπει εδώ και τώρα να τονιστεί είναι ακριβώς η σημασία της ανάλυσης. Το παρόν στηρίζεται στο παρελθόν, ενώ παράλληλα διαμορφώνει το μέλλον. Η αντίληψη, κατά συνέπεια, την οποία έχουμε όσον αφορά το παρελθόν έχει καθοριστικό ρόλο ως προς τη διαμόρφωση του μέλλοντος. Όλα τα κινήματα, άλλωστε, μικρά και μεγάλα, επιτυχή και αποτυχημένα, ιδεολογικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ακόμη έτσι αρχίσανε: με νέα ερμηνεία του παρελθόντος. Ο Χριστιανισμός π.χ. ερμήνευσε την αρχαία θρησκεία ως «έργο δαιμόνων», που έπρεπε να καταλυθεί, ο Εθνικοσιαλισμός/Φασισμός θεώρησαν το παρελθόν ως διαρκή πτώση του ανθρώπου, ο Μαρξισμός είδε την Ιστορία ως «σκηνή δρωμένων» πάνω στην οποία ένα και μόνο έργο σταθερώς παίζεται: η «πάλη των τάξεων» κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν και εμείς,  του Θεόδοτου, δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, διότι δεν είναι νοητό να γίνει διαφορετικά. Οφείλουμε να θεμελιώσουμε την παρουσία μας και τον λόγο μας πάνω σε ερμηνεία του παρελθόντος διαφορετική από όσες ισχύουν μέχρι σήμερα. Αλλιώς τι λόγο ύπαρξης θα είχαμε;

 Πεποίθηση δική μου –καθώς και της πλειοψηφίας όσων συναποτελούν το επιτελείο του Θεόδοτου- είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Δεξιά, με αποτέλεσμα η εξουσία να έχει, από καταβολής Ελληνικού Κράτους, μονοπωληθεί από κάποια μορφή της Αριστεράς. Όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, παραμένει ωστόσο αληθές: Όσοι θυμούνται ακόμα το στρατιωτικό καθεστώς των ετών 1967-1974, θα έχουν στον νου τους το ποιοι κυριαρχούσαν, σε βαθμό ασφυκτικό, στην εκπαίδευση και στην κουλτούρα. Μόνο τις αφίσες που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή να δει κανείς (εκείνη με τον Τσε Γκεβάρα ήταν η περισσότερο ανώδυνη) αρκεί για να καταλάβει. Τα ίδια γίνονταν και στην περίοδο 1944-1947, οπότε το Κ.Κ.Ε. δρούσε ελεύθερα μέσα στη Βουλή και έξω από αυτήν, αλλά και κατά την περίοδο 1949-1963, οπότε ναι μεν υπήρχε ένα δεξιό παρακράτος, αλλά τομείς ολόκληροι του Εθνικού Βίου, ιδίως ο πολιτιστικός αλλά και ο εκπαιδευτικός, βρίσκονταν σαφώς έξω από τον έλεγχο του δεξιού Κράτους/παρακράτους.

 Αυτό άλλωστε μπορεί να ερμηνευθεί και βάσει ιδιομορφίας του ελλαδικού χώρoυ: Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στα Βαλκάνια όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα έφτασε το 15% του εκλογικού σώματος. Καμία άλλη χώρα, όχι απλώς στα Βαλκάνια μα σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη (με πιθανή εξαίρεση την Τσεχοσλοβακία) δεν είχε τόσο ισχυρό κομμουνιστικό ρεύμα. Και αυτό έχει βέβαια ως αποτέλεσμα οι Αμερικανοί εδώ και δεκαετίες να υβρίζονται, σε καθημερινή βάση,  απανταχού της Ελλάδος και... όμως η Ελλάδα να αποτελεί όχι απλώς την περισσότερο αμερικανόφιλη αλλά κυριολεκτικώς την πλήρως αμερικανόδουλη χώρα της Ευρώπης.

 Όλα αυτά κινούν την περιέργεια. Πέρα όμως από την περιέργεια, σαφές είναι και το μήνυμα που αναδύεται: Εάν δεν ερμηνευθούν αυτά τα παράδοξα, εάν δεν λυθούν αυτά τα αινίγματα, η Πατρίδα μας θα συνεχίσει να βολοδέρνει. Και τι εννοούμε με το «βολοδέρνει»; Να μη μπορεί ποτέ να αξιοποιήσει τις σαφώς πολύ μεγάλες δυνατότητές της και να ζητιανεύει κάθε φορά βοήθεια από τον ένα και τον άλλο στο όνομα πότε του Σωκράτη και του Πλάτωνα, πότε στην όποια «ιερότητα» της Ακρόπολης και πότε του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και, γενικότερα, της Ορθοδοξίας.  Άρα πέφτουμε και πάλι στο ίδιο: Για να διορθώσουμε αυτό που συμβαίνει, πρέπει πριν και πρώτα από όλα να έχουμε σαφή επίγνωση του τι συμβαίνει. Αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε στις αμέσως επόμενες γραμμές.

* * *

το αποκαλυπτικό κείμενο του Β.Βασιλικού

Πεποίθησή μας είναι το ότι τα ελληνικά πράγματα διέπονται από μια «αθέατη κυβέρνηση». Έχει ήδη παρατεθεί στον Θεόδοτο το δημοσιευμένο στην εφημερίδα Τα Νέα λίγο πριν από τις εκλογές του 1981 άρθρο του Βασίλη Βασιλικού, στο οποίο σαφώς διευκρινιζόταν ότι η άνοδος, εκείνο τον χρόνο, του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία αποτελούσε κυρίως καρπό συναίνεσης του τότε επικεφαλής της «αθέατης κυβέρνησης» της Ελλάδας. Το τι ψήφισε τότε –και τότε αλλά και πριν και μετέπειτα- ο Λαός μικρή ή, μάλλον, μηδαμινή σημασία είχε και έχει. Το ζήτημα είναι τι αποφασίζεται από την «αθέατη κυβέρνηση» και, κυρίως, τον εκάστοτε επικεφαλής της. Μαρτυρίες της ύπαρξης αυτής της ομάδας των «αθέατων» δεν περιέχεται  βέβαια μόνο στο άρθρο του Βασίλη Βασιλικού. Αν δεν κάνω λάθος, σαφέστατη μνεία γίνεται και στη –γραμμένη στα γαλλικά αλλά δημοσιευμένη από το Πανεπιστήμιο Αθηνών- διδακτορική διατριβή του κ. Δ. Μιχαλόπουλου, επίσης συνεργάτη του Θεόδοτου, μα και σε άλλες, επίσης δημοσιευμένες μελέτες.

 Ότι η ντόπια «αθέατη κυβέρνηση» δρα εν πολλοίς ως παράρτημα παγκόσμιας «κυβέρνησης αθέατων» δεν υπάρχει αμφιβολία. Για τους «παγκόσμιους αθέατους»  αποκαλυπτικά είναι τα βιβλία που προσφάτως έγραψε και δημοσίευσε ο Σπύρος Χατζάρας. Η ντόπια όμως «αθέατη κυβέρνηση» έχει ευρύ περιθώριο αυτονομίας. Για αυτό και υπάρχει πάντα «επιτηρητής» της, ο οποίος μεριμνά να την επαναφέρει στην «ορθή γραμμή», όποτε η χρήση της δεδομένης αυτονομίας της ξεπερνάει τα όρια που έχουν τεθεί από το εξωτερικό.

 Αυτά λίγο-πολύ γίνονται παντού. Στη δική μας χώρα, όμως, έχουν πάρει έκταση πρωτοφανή. Γιατί; Διότι και σήμερα την πολιτική των μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων εξακολουθεί να διέπει το δόγμα Mackinder. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, εάν η Δύναμη η οποία κατέχει την καρδιά της Ευρασίας «βάλει πόδι» σε ακτές της Μεσογείου, τότε αυτομάτως η Δύναμη αυτή αποκτά δυνατότητες κυριαρχίας παγκόσμιας. Η Δύναμη αυτή ήταν και παραμένει η Ρωσία. Την πρόσβαση της Ρωσίας –και γενικώς των σλαβικών Λαών- στη Μεσόγειο την εμποδίζει ακριβώς η Ελλάδα. Συνεπώς ο έλεγχος των Δυτικών Δυνάμεων (Η.Π.Α. και Μεγάλης Βρεταννίας στις μέρες μας) πρέπει να μη δέχεται καμία απολύτως απειλή ειδικά στη δική μας χώρα. Και εδώ υπεισέρχεται ο παράγων: Ελληνικός Λαός. Πρέπει, με λίγα λόγια, ο Λαός αυτός να υπομένει αγόγγυστα τα δεινά στα οποία συνεχώς υποβάλλεται, χωρίς να είναι ποτέ σε θέση πραγματικά να καλλιτερέψει την κατάσταση, τη μοίρα τη δική του και των παιδιών του, αξιοποιώντας τις τεράστιες δυνατότητες του τόπου του. Και τούτο, διότι, εάν αξιοποιηθούν τα ελληνικά πετρέλαια π.χ. ή τα κοιτάσματα χρυσού της Μακεδονίας ή το χρώμιο της Θεσσαλίας ή το ουράνιο που (όπως λέγεται) βρίσκεται στην Ήπειρο, τότε η Ελλάδα από εξάρτημα της Δύσης θα γίνει πραγματικά ανεξάρτητη χώρα και οι Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις θα βρεθούν εν κινδύνω. (Να γιατί, άλλωστε, υπάρχει και «επιτηρητής»  ο οποίος επιβλέπει, για λογαριασμό των αθέατων του εξωτερικού, τον ντόπιο εξουσιαστικό πυρήνα.) Ο έλεγχος του Λαού όμως επιτυγχάνεται κυρίως με μέσα ψυχολογικά. Και έτσι:

Aπεικόνιση των γεωπολιτικών ζωνών του Mackinder

1.   Γίνεται σκόπιμη σύγχυση των εννοιών «Φυλή» και «Έθνος». Δεν έχετε ακόμη παρατηρήσει πως ό,τι στα ελληνικά καλείται «εμφύλιος πόλεμος», σε όλες σχεδόν τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες ονομάζεται «πολιτικός πόλεμος» (Civil war, guerre civile, Guerra civile κ.λπ., κ.λπ.); Αυτό δεν είναι τυχαίο: Δίνεται καθοριστική έμφαση στην έννοια «φυλή», προκειμένου να συσπειρώνονται γύρω από την κατάσταση που εκάστοτε επικρατεί οι λαϊκές «μάζες» της χώρας μας και να υπομένουν αγόγγυστα τα δεινά τους. Ότι η συνέχεια του Ελληνικού Έθνους είναι αδιάσπαστη από την Αρχαιότητα έως σήμερα είναι αναμφισβήτητο – και το απέδειξε περίτρανα ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Εξήγησε, πράγματι, ο μεγάλος μας ιστορικός ότι οι Αλβανοί (ή Αρβανίτες, ακριβώς την ίδια σημασία έχουν οι δύο όροι) που κατέβηκαν στα ελληνικά νησιά και γίνανε οι καλλίτεροι ναυτικοί της Μεσογείου, πρέπει να θεωρηθούν Έλληνες, διότι είχαν ελληνική συνείδηση – όπως περίτρανα φάνηκε κατά την Επανάσταση του 1821. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Σουλιώτες, που επίσης όχι μόνο ήταν Αλβανοί, αλλά και καθόλου δεν ήξεραν ελληνικά, μα και με τους Σλάβους της Νότιας Πελοποννήσου, που συνήθως πρωτοστατούσαν σε εξεγέρσεις εναντίον όχι μόνο της οθωμανικής κυριαρχίας αλλά και, προηγουμένως, κατά των Φράγκων κυρίαρχων του ελλαδικού χώρου. Με την τεχνητή διαιώνιση όμως του όρου «Φυλή» επιτυγχάνονται δύο μεγάλης σημασίας αποτελέσματα. Δηλαδή:

2. Εχθρότητα του Ελληνικού Λαού προς άλλους λαούς, που λογικά θα μπορούσαν να είναι και σύμμαχοί του. Τέτοιοι λαοί είναι κατά βάση οι σλαβικοί. Το μίσος των Νεοελλήνων κατά των Σλάβων αποτελεί το ασφαλέστερο μέσο διαιώνισης της αγγλοαμερικανικής κυριαρχίας στη δική μας χώρα. Και υπενθυμίζω εδώ σε άτομα, που στείλαν υβριστικά μηνύματα στον Θεόδοτο, ότι η νίκη του Εθνικού Στρατού το 1949, η οποία πραγματικά έσωσε την Ελλάδα από τον Κομμουνισμό, υπήρξε κυρίως καρπός τόσο της αδιαφορίας του Στάλιν (ο οποίος, ξέροντας πολύ καλά τι γινόταν, απέφυγε να αναμειχθεί στα της Ελλάδας) όσο και της αφειδούς βοήθειας που συνεχώς χορηγούσαν στις Εθνικές στρατιωτικές δυνάμεις οι Βρεταννοί πρώτα και οι Αμερικανοί στη συνέχεια. Τα εγκλήματα των κομμουνιστών είναι γνωστά, άρα αναμφισβήτητα. Η γενναιότητα την οποία επέδειξαν η Βασιλική Χωροφυλακή πρώτα και ο Εθνικός Στρατός στη συνέχεια επίσης δεν αποτελούν αντικείμενο αμφιβολίας. Είναι αμφίβολο όμως το κατά πόσον οι κομμουνιστές θα είχαν ηττηθεί χωρίς τη βοήθεια της Δύσης προς το κυβερνητικό στρατόπεδο – βοήθεια η έκταση της οποίας μόνο στα πλαίσια του δόγματος Mackinder μπορεί πλήρως να ερμηνευθεί. Ή – για να το πούμε διαφορετικά: Είχε εξηγηθεί στον Στάλιν (πιθανότατα από τον ίδιο τον Τσώρτσιλ, τον Οκτώβριο του 1944 στη Μόσχα) ότι μπορούσε, μετά την ήττα της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, να ανασυστήσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία στην Ανατολική και εν μέρει Κεντρική Ευρώπη· δεν μπορούσε όμως να κατεβεί στην Ελλάδα. Και εκών άκων ο Στάλιν αποδέχτηκε την πρόταση αυτήν.

3.   Η διαιώνιση όμως της έννοιας «Φυλή» επιφέρει και άλλο, πολύ βλαπτικό των ελληνικών συμφερόντων αποτέλεσμα. Ο Ελληνικός Λαός δεν έχει βέβαια συνειδητοποιήσει τα σχετικά με τις «αθέατες κυβερνήσεις», ντόπιες και του εξωτερικού. Μόνο προσφάτως άλλωστε άρχισε να γίνεται τεκμηριωμένος λόγος για αυτές. Διαισθάνεται όμως πως πρέπει πάντα να πηγαίνει «με το ντοβλέτι», δηλαδή να σέβεται την εκάστοτε κρατική εξουσία και, ακόμη, να υποτάσσεται σε αυτήν. Για να χρυσωθεί όμως το χάπι, οποιοσδήποτε, πάντοτε με τη συναίνεση των αθέατων, αναρριχάται στην εξουσία, αρχίζει να πετάει εθνικιστικές κορώνες. Νομίζετε πως είναι τυχαίο το ότι ο Άρης Βελουχιώτης, στον λόγο της Λαμίας π.χ., στράφηκε κατά του... Φαλλμεράυερ; Όλοι το ίδιο κάνουνε – με αποτέλεσμα να ρημάζεται αυτός ο τόπος, αρκεί αυτός που τον ρημάζει να διατυμπανίζει κάθε φορά την καταγωγή του από τον Λεωνίδα ή, έστω, τον Θεμιστοκλή. Θυμηθείτε π.χ. τον κ. Γ. Καρατζαφέρη, τα σχετικά με το επώνυμο και την καταγωγή του οποίου έχουν εκτενώς αναλυθεί στον Θεόδοτο. (Για να μην αναφέρουμε τους Βενιζέλους, τον Καραμανλή και κάποιους άλλους.) Μόνο ο Γιωργάκης Παπανδρέου, λόγω χαμηλής ευφυίας, δεν φάνηκε ικανός να παίξει αυτόν τον ρόλο, αν και κατέβαλε σοβαρές προσπάθειες. Και έτσι, ο Ελληνικός Λαός δέχεται τον οποιονδήποτε και ανέχεται τα πάντα – αρκεί αυτά τα «πάντα» να συνοδεύονται από ύμνους προς το «άφθαρτο μεγαλείο της Ελληνικής Φυλής».  Ακριβώς στην κατάσταση αυτή θέλει να βάλει τέρμα ο Θεόδοτος. Επειδή όμως συναισθάνομαι ότι ήδη έχω κάνει κατάχρηση του χώρου της ιστοσελίδας μας, θα αφήσω το τι δέον γενέσθαι για την επόμενη φορά.