Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΒΟΥΡΚΟ


Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης

  Είναι να απορεί κανείς, που βρέθηκε η πολιτική  τάξη  που εδώ και τόσα χρόνια κάθεται στα έδρανα του κοινοβουλίου. Γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι, ροζ: Όλοι αυτοί, νομίζεις ότι άνοιξαν οι πύλες του κάτω κόσμου και ξέρασαν συσσωρευμένο βούρκο αιώνων. Μένεις άφωνος, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Πριν από λίγες ημέρες, ένας ηλίθιος, έφτιαξε μία ιστοσελίδα στην οποία καθύβριζε και γελοιοποιούσε έναν αποθανόντα Oρθόδοξο μοναχό. Συνελήφθη με την κατηγορία της θρησκευτικής προσβολής και εξύβρισης. Οι ανακοινώσεις των ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ ήταν οι ακόλουθες: «Αυτή σύλληψη προσβάλει την ελευθερία του λόγου, αλλά και όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, καθώς πρόκειται για μισαλλόδοξες, μεσαιωνικές πρακτικές. Ο νόμος περί βλασφημίας πρέπει να καταργηθεί,  διότι αποτελεί  φαινόμενο σκοταδισμού, θρησκευτικού φανατισμού και μισαλλοδοξίας», και άλλες παρόμοιες χαζομάρες. Δηλαδή, το μορφωτικό  επίπεδο και η εσωτερική  καλλιέργεια αυτών των ανθρώπων, είναι επιπέδου «επαναστατημένου εφήβου». Μπορεί να φανταστεί κάποιος, τι είδους ηλίθια βιβλία διαβάζουν, αν και όποτε διαβάζουν. Μπορεί επίσης να φανταστεί, τις ηλίθιες, κοινότυπες και ανιαρές συζητήσεις που θα έχουν μεταξύ τους. Μπορεί ακόμη να φανταστεί, τον χαζοχαρούμενο και βλακώδη κόσμο μέσα στον οποίο ζουν. Αλλά ας φύγουμε από αυτό το επεισόδιο, και ας συλλογιστούμε πάνω στην πολιτική κοινότητα στο σύνολό της.


  Τι να πει κανείς για την αστική δεξιά;  Αυτή είναι χειρότερη  και από την αριστερά. Ξέρετε γιατί;  Διότι οι αριστεροί πιστεύουν στο παραβατικό πνεύμα, δηλαδή, πιστεύουν σε κάτι. Η αστική δεξιά δεν πιστεύει τίποτα. Μα απολύτως τίποτα. Έχει μόνον μία βασική απασχόληση, όχι πεποίθηση, απλώς απασχόληση: Πως να καταλαμβάνει όσες περισσότερες καρέκλες μπορεί. Πως να διοργανώνει όσα περισσότερα γεύματα με επιχειρηματίες μπορεί. Και προπαντός! Τα γαλάζια κουστούμια να είναι ατσαλάκωτα και τα πουκάμισα καλοσιδερωμένα. Τώρα βέβαια, να μου πείτε, γαλάζιοι και πράσινοι, για να επιμένουν να κάνουν τους πολιτικούς, ενώ όλοι τους φτύνουν, σκεφτείτε τι αξιοπρέπεια  έχουν και τι ήθος. Να γνωρίζεις ότι ένας ολόκληρο λαός σε σιχαίνεται και εσύ να επιμένεις. Αυτό μόνον με ένα  είδους ανθρώπου μπορεί να παρομοιαστεί: Με αυτόν που έχει τάσεις βιασμού. Μόνον ο βιαστής αδιαφορεί για την σιχαμάρα που νοιώθει γι' αυτόν το θύμα του. 

 Όμως να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας: Πως αναδύθηκε αυτός ο βούρκος; Τι έφταιξε λοιπόν; Κατά την διάρκεια  της μεταπολίτευσης, όλα τα τζάκια που είχαν στερηθεί την εξουσία, εξαιτίας του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, καταλήφθηκαν από τη μανία  να αποκτήσουν ξανά την παλαιά ‹‹αίγλη››. Αυτά τα τζάκια ήταν (και είναι) εμποτισμένα μέχρι το μεδούλι, από ένα αστικό πνεύμα, ας μου επιτραπεί ο όρος, Οθωμανικού τύπου: ‹‹Οθωμανοαστισμός››. (Το Ευρωπαϊκό αστικό πνεύμα, τουλάχιστον, είχε  αντιγράψει  μια  αριστοκρατική  αισθητική)  Σαν να μην έφθανε αυτό , η ξέφρενη εξουσιομανία τους, οδήγησε σε μεθόδους και τακτικές του τύπου: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ήσουν π.χ. ηλίθιος εκ γενετής; Δεν πειράζει, φθάνει να ανήκες στο κόμμα: Γινόσουν εκλεκτόν μέλος της κοινωνίας και από παντού σε βοηθούσαν  για την όποια «ανέλιξή σου». Αυτό ίσχυε για το χωριό, για την πόλη, για την πρωτεύουσα. Σιγά -σιγά, εκτός από την μάζωξη των ηλιθίων, άρχισε και το φαγοπότι, και με το φαγοπότι, γέμισαν τα έδρανα με εγκληματίες. Όμως, πέρα και πάνω από όλα αυτά, αυτό που έριξε βαριά τη σκιά του πάνω από τη χώρα, ήταν  ένα «πνεύμα κοσμικό και γήινο», όπως θα έλεγε ο Sombart. Αυτό το πνεύμα, άρχισε να υπερίπταται πάνω από τις πολιτικές και πανεπιστημιακές  κοινότητες, και ταυτόχρονα  μόλυνε και τα λαϊκά στρώματα. Εν ολίγοις, επικράτησε  το: ‹‹Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ..... μας›› (κάτι που άρχισε να γίνεται  και στην κυριολεξία....). Το φαντάζεστε; Πρυτάνεις πανεπιστημίων στην φυλακή, σαν κοινοί  λωποδύτες! Οι οποίοι, πριν μπουν στην φυλακή, έβγαιναν στην τηλεόραση και ανέλυαν Καντ και Φουκώ...Αυτή η χώρα έζησε και ζει ημέρες Σοδόμων και Γομόρρας. Νομίζω  ότι και η λύση, πρέπει να  είναι  παρόμοια με αυτή που εφαρμόστηκε στα Σόδομα και τη Γομόρρα: Μία  πνευματική φωτιά που θα εξαερώσει όλο τον βούρκο μέσα στον οποίο πνίγεται η χώρα.

8 σχόλια:

  1. Καλησπέρα σας κ. Λάσκαρη. Αυτός ο βούρκος ξεκίνησε από το 1981. Έπεσε σαν ηφαίστειο και εξαΰλωσε τα πάντα. Εκείνη την εποχή πήγαινα δημοτικό. Μου άρεσε πάντα η ευγένεια και ο σεβασμός. Μόλις βγήκε ο Α. Παπανδρέου, θυμάμαι σαν χθες, καταργηθήκαν όλα μαζί, ποδιές, σεβασμός, και πολλά άλλα. Την επόμενη χρονιά στο σχολείο άρχισαν οι μαθητές, τον νεόπλουτων τις Κλαδικής του Πασοκ, να βρίζουν τους δασκάλους, να τους απειλούν ότι θα τους στείλουν μετάθεση, και άλλα ωραία. Όσο κι αν ήμουν μικρός καταλάβαινα που οδηγούσε όλο αυτό. Στην αναρχία και τον εξευτελισμό. Και κάτι Προσωπικό: Είμαι από πολύτεκνη οικογένεια. Και ενώ δικαιούμασταν από την εργατική εστία Oικεία, δεν μας την έδωσαν για μιά πενταετία. Γιατί; Γιατί ο πατέρας μου δεν δεχόταν να γραφεί σε καμία Κλαδική και σε κανένα κόμμα. Αυτά δίδαξαν (ήθος και αξιοπρέπεια). Και τα βλέπουμε σήμερα σε όλη το δημόσιο βίο της Ελλάδας. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστούμε για την μαρτυρία σου.
    Θ.Λάσκαρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μάλλον πνιγμένοι στα σκ*** της μεταπολίτευσης είμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για τον ανώνυμο της Εργατικής Οικίας: Ακριβώς έτσι είναι. Η μαρτυρία σας πράγματι είναι πολύ σημαντική - και καλό είναι να αρχίσουμε να συσπειρωνόμαστε όσοι έχουμε υποφέρει. Αυτά,κατά την άποψή μου, δεν πρέπει ούτε να ξεχαστούν αλλά ούτε και να μείνουν ατιμώρητα.
    Ευστάθιος Κυριώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εύγε! να μην ξεχαστεί τίποτε! από την αθλιότερη κομματική μεταπολίτευση όλων των εποχών. Προς τον ανώνυμο για την εργατική εστία και εγώ περίπου στην ίδια ηλικία το 81 ήμουν και εγώ δημοτικό. Είναι πολλαπλή και πολυεπίπεδη η ζημιά που έκαναν στην κοινωνία, σάπισαν ψυχές και αδρανοποίησαν τον νου... Δεν 'ξεπληρώνονται' με ποινικές τιμωρίες τα 'ανδραγαθήματα' τους, η πληγή πρέπει να καυτηριαστεί να μην πω στοιχειακή καύση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευαγγελικαί Περικοπαί (που λέγανε κι οι παλαιοί). Έτσι, για να μην ξεχνάμε και για να μη μας παραμυθιάζουνε οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί "θρησκευόμενοι" της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ:
    1."Λέγω ὑμῖν ὅτι ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ἐν τάχει" (Λουκ.ιη΄, 8).
    2 "ὅτι ἡμέραι ἐκδικήσεως αὗταί εἰσί...ἔσται γὰρ τότε... ὀργὴ τῷ λαῷ τούτῳ (Λουκ., κα΄22,23).
    3. "Πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ'αὐτούς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου" (Λουκ. ιθ΄ 27).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν πρέπει μόνο ως μαθητής να υπήρξε κάποιος εκείνη την περίοδο για να διατηρεί αρνητικές εμπειρίες, αλλά και ως γονέας μαθητών τις έχει πιό τραυματικές γιατί ήταν ώριμος συνειδητοποιημένος πολίτης. Φαντασθήτε ότι σε μία αντίδραση γονέα, να γράψει έκθεση γιά τα "άθλα" των ηρώων του πολυτεχνείου ο μαθητής γιός του, ο δάσκαλος (της ΑΒΣΠ δάσκαλος... έτσι γινόταν τότε η παιδεία γιαυτό έχουμε σήμερα αγράμματη γενιά) απείλησε πως δεν θα τον προβιβάσει! Και όταν ο γονέας διαμαρτυρήθηκε στον αρμόδιο ανώτατο παράγοντα του Υπ. Παιδείας έλαβε την απάντηση πως είναι ίσως παιδί (ο δάσκαλος) από πτωχή καταγωγή και πρέπει να έχουμε κατανόηση και δεν υπάρχει σοβαρό θέμα!!!
    Όσοι είσθε κάτω των 40-45 δεν μπορείτε να καταλάβετε τις ποιοτικές αλλαγές που βιώσαμε τότε και που τώρα φαντάζουν ως δεδομένα άνθη του κακού που απλώς πρέπει να κοπούν.
    Η συνειδητή παρουσία την εποχή της σποράς τους είναι απείρως τραυματικώτερη, βιώνοντας κάποιος το παράλογο και το θρασύ να "φυτεύονται" καταπατώντας τα πάντα και επί παντός.
    Οι βάρβαροι "εισβολείς" δεν ήλθαν τώρα...ήλθαν σε προγενέστερες εποχές και ήσαν μέλη των φίλων μας, των οικογενειών μας και ο κακός κάποιες φορές εαυτός μας.
    Δεν είμαι αισιόδοξος πως μπορούν να διορθωθούν αυτές οι αδυναμίες όταν ξένα πανίσχυρα συμφέροντα φροντίζουν να τις καλλιεργούν από τότε.
    Το μόνο που βλέπω είναι ένα "προνουτσιαμέντο" με κατατεθειμένο σοφό συνταγματικό χάρτη, με υπογραφές ευδιαθέτων και μετά.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Xαίρομαι και νοιώθω περήφανος (όπως όλοι στον Θεόδοτο άλλωστε), επειδή καταφέραμε κάτι πολύ σημαντικό: ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ.
    Όλοι μας έχουμε υποφέρει πάρα πολύ. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!
    Δημήτριος Τσεργίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή