Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΚΡΑΙΑ...

Ενόψει των πολιτικών εξελίξεων που επίκεινται, ο Θεόδοτος αισθάνεται την ηθική υποχρέωση να δημοσιεύσει το ακόλουθο άρθρο, διότι φρονεί ότι έτσι συμβάλλει στη σφυρηλάτηση μιας πραγματικής Δεξιάς.

                                                                                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

     Εάν ήταν οι εκλογές να αλλάξουνε την κατάσταση, δεν θα γινόντουσαν. Ποτέ αυτός ο αφορισμός του Καρλ Μαρξ δεν ήταν τόσο επίκαιρος, τόσο καθοριστικά αληθινός όσο εδώ και σήμερα, στην Ελλάδα του 2012. Ας δούμε λοιπόν, για να πειστείτε, ένα-ένα τα πρόσωπα της φαρσοκωμωδίας που παίζεται και πάει να κορυφωθεί προσεχώς με τις εκλογές του Ιουνίου. Και ας πιάσουμε εν προκειμένω πρώτα τους «θεσμικούς» παράγοντες, τους νυν και προηγούμενους, δεδομένου ότι υπάρχουν ακόμα τύποι αφελείς ή μάλλον γραφικοί που συνεχίζουν να πιστεύουνε σε «θεσμούς».

         

 Κάρολος Παπούλιας

Ο πρόεδρος της Ελλ. Δημοκρατίας

         Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «μας». Το όνομα «Κάρολος» είναι ξένο στη νεότερη και σύγχρονη ελληνική παράδοση· και παράλληλα το όνομα «Παπούλιας» δεν έχει σχέση με την Ήπειρο, την καταγωγή του από την οποία συνεχώς διατυμπανίζει –όσο είναι σε θέση δηλαδή- ο αρχηγός του Κράτους «μας». Παπούλιας, πράγματι (όπως, μέσω του Θεόδοτου, με πληροφορεί ο κ. Ευστάθιος Κυριώτης) είναι όνομα το οποίο ευδοκιμεί στην Αρκαδία (και, όπως φαίνεται, προέρχεται από τα «παπούλια», είδος όσπριου που χρησιμοποιούνταν στην κεντρική Πελοπόννησο σε περιόδους μεγάλης φτώχειας). Πώς λοιπόν βρέθηκε Παπούλιας άνθρωπος και μάλιστα «Κάρολος» στην Ήπειρο, με ευαισθησίες στα «εθνικά μας θέματα» κ.τ.λ., κ.τ.λ.;

          Κάποιες σελίδες από την «επίσημη» ιστορία του Προέδρου της Δημοκρατίας «μας» είναι γνωστές. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος, επειδή έπασχε από φυματίωση (που πραγματικά θέριζε στην Ελλάδα πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) είχε αποσυρθεί στην Ήπειρο, «για να βρει την υγειά του». Τώρα, γιατί έπρεπε να «βρει την υγειά του» στα βουνά της Ηπείρου και όχι στην ορεινή Αρκαδία από όπου καταγόταν, ε, αυτό δεν το ξέρω ούτε –από εδώ και πέρα- μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς «παίχτηκε». Στην Ήπειρο, πάντως, ο εκλεκτός της Νέας Δημοκρατίας, της κεντροδεξιάς δηλαδή (μη μου πείτε πως ξεχάσατε ότι τον προώθησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας «μας» ο Κωστάκης Καραμανλής) βρέθηκε όπως βρέθηκε  και τελικώς παντρεύτηκε μια «ντόπια», από το Πωγώνι μάλιστα, που τον «φρόντιζε» κατά την ανάρρωσή του. Καρπός του γάμου τους υπήρξε ο νυν Πρόεδρός «μας», που χάρη στη μητέρα του θεωρήθηκε Ηπειρώτης.

          Το μέγα ερώτημα όμως είναι: γιατί Κάρολος; Χάθηκαν τα ελληνοπρεπή ονόματα, τα σαφώς ενταγμένα στην ελληνοορθόδοξη παράδοσή μας: Θανάσης π.χ., Αποστόλης, Τάκης έστω, Λάκης, Πάκης, Χαρίλαος, Χαράλαμπος/Μπάμπης· ή ακόμα (για τους αρχαιοπρεπείς φίλους μας) Αναξίμανδρος ή και Καλιγούλας, γαμ....το! Από πού κι ως πού «Κάρολος»;

Karl Kautsky

          Λοιπόν, εδώ υπάρχει βεβαιότης: Ονομάστηκε ο κ. Παπούλιας «Κάρολος» από τον πατέρα του, ο οποίος θαύμαζε τον Karl Kautsky (1854-1938), τον επιλεγόμενο «Πάπα του Μαρξισμού». Περιττόν να λεχθεί ότι ο Karl Kautsky, γεννημένος στην Πράγα της Τσεχίας, ήταν ιουδαϊκής καταγωγής. Απόδειξη; Οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές κατόρθωσαν να πιάσουν τον γιο του και την γυναίκα του και τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

         Τα οικογενειακά του Κάρολου Kautsky, βέβαια, δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, ενώ τα του κ. Κάρολου Παπούλια πολύ και ιδιαιτέρως. Διερωτώμεθα λοιπόν: Μήπως λόγω του θαυμασμού του προς τον Κάρολο Κάουτσκυ βρέθηκε στην Ήπειρο ο πατέρας του Προέδρου της Δημοκρατίας «μας»; Μήπως δηλαδή τον είχαν στείλει εκεί κατά την περίοδο που το Ελληνικό Κράτος είχε αρχίσει να παίρνει σοβαρά μέτρα κατά του Κομμουνισμού και των παραφυάδων του (από το 1925 και μετά); Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά ευελπιστώ πως η νεότερη γενιά των φίλων και οπαδών του Θεόδοτου συστηματικώς θα ερευνήσει το ζήτημα και πιθανόν να βγάλει το λαβράκι που ψυχανεμίζομαι ότι υπάρχει.

          Τι λένε, τώρα, οι –δημοσιογραφικού χαρακτήρα- πληροφορίες του Θεόδοτου για τον κ. Κάρολο (τον Παπούλια όχι τον Κάουτσκυ):

Παιδομάζωμα (δηλ.οργανωμένες απαγωγές παιδιών) από το  ΚΚΕ

          Α) Μικρός-μικρός, από τρυφερή ηλικία δηλαδή, είχε αναμιχθεί στο κομμουνιστικό κίνημα, που γενικώς λυσσομάνησε στην Ήπειρο, και, συνακολούθως, στον εμφύλιο πόλεμο/ανταρτοπόλεμο της περιόδου 1946-1949. Ήταν μάλιστα τόσο πολύ συνεπής με την κομμουνιστική του ιδεολογία, ώστε του είχαν ανατεθεί και καθήκοντα ηγετικού χαρακτήρα στο περίφημο «Παιδομάζωμα», τη συγκέντρωση παιδιών δηλαδή από τα χωριά που ελέγχανε οι αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού» και την αποστολή τους σε χώρες του –τότε- Σιδηρού Παραπετάσματος. Η είδηση αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ παρακαλώ οποιονδήποτε από τους αναγνώστες/φίλους/οπαδούς/θαυμαστές του Θεόδοτου μπορεί να μας δώσει τεκμήρια να το κάνει. (Η ανωνυμία του θα τηρηθεί αυστηρά).

         Β) Μετά το τέλος του Εμφύλιου/Ανταρτοπόλεμου τα ίχνη του κ. Κάρολου (του Παπούλια όχι του Κάουτσκυ) γενικώς χάνονται. Λέγεται πως βρέθηκε στη Δυτική Γερμανία, πως είχε «επιστημονικές ενασχολήσεις» κ.λ.π., κ.λ.π. Τίποτα δεν έχει διαπιστωθεί... μέχρις ότου «μας» προέκυψε, κατά   το 1981, στέλεχος της μεγάλης «δημοκρατικής παράταξης» και ανεδύθη –περίπου από το πουθενά- ως υπουργός Εξωτερικών. Ως τέτοιος υπουργός πάντως, σαφώς μεγαλούργησε. Προχώρησε γενναία, ταχύτατα και με μεγάλες δρασκελιές (όπως λέγανε και τα στελέχη του «Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας) στην άρση της –τυπικώς- εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία. Έτσι κατέγραψε στις δέλτους της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας το πρώτο μεγάλο του επίτευγμα, που σαφώς διάπλατα του άνοιξε τον δρόμο, ώστε να θεωρηθεί υπερκομματική προσωπικότητα, ζωντανό σύμβολο της Εθνικής «μας» Ενότητας. Κατάφερε πραγματικά να καταστρέψει το μοναδικό ‘όπλο’ που  θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η ελληνική πλευρά, ώστε να εξασφαλίσει τα δικαιώματα και ενδεχομένως την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου. 

Αναμνηστική φωτογραφία μετά την πρόταση στον κ. Παπούλια

         Είδατε κατόρθωμα; Και μετά υπάρχουν άνθρωποι που απορούν και διερωτώνται «από πού κι ως πού» ο κ. Κωστάκης Καραμανλής προέτεινε τον κ. Κάρολο Παπούλια ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας «μας». Εάν δεν πρότεινε ο κ. Κωστάκης αυτόν που με μια υπογραφή του έθαψε αγώνες,  αίματα και θυσίες δεκαετιών, ποιον θα πρότεινε; Τον Θεόδοτο; Όχι δα!  Να γιατί τώρα φωνάζουνε διάφοροι και λένε ότι χωρίς τον κ. Κωστάκη Καραμανλή η «Κεντροδεξιά» είναι χαμένη. Βεβαίως χαμένη είναι! Είναι άλλος σε θέση ποτέ να προβάλει τέτοια ακτινοβόλα σύμβολα της εθνικής «μας» ενότητας; Εγώ χλωμό το βλέπω (εκτός βέβαια και αν μας επιφυλάσσει κάποια έκπληξη εν προκειμένω ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ναι, ναι, αυτός, ο απόφοιτος του Harvard και συμμαθητής του Γιωργάκη).   

          Γ) Τα οικογενειακά του κ. Κάρολου (του Παπούλια όχι του Κάουτσκυ) είναι λίγο-πολύ άγνωστα. Και οφείλω σχετικώς να σας τονίσω ότι, χάρη σε πληροφορίες που μου ήλθαν μέσω του Θεόδοτου, ακόμα και ομογενής μας των Η.Π.Α., διαπρεπής πανεπιστημιακός, ο Νικόλαος Σταύρου (δεν ζει πια) είχε αποπειραθεί να βρει κάποια άκρη αλλά χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Λέγεται λοιπόν ότι η σύζυγός του ήταν κάποια Γερμανίδα που σπανίως εμφανιζόταν, ότι έχει κόρες, μία από τις οποίες παντρεύτηκε στο... Ισραήλ (πού αλλού;) με άτομο... τουρκικής καταγωγής, ότι τα εγγονάκια του λίγοι τα έχουν δει κ.λ.π., κ.λ.π. Εγώ τι να σας πω; Δεν είμαι στα οικογενειακά ούτε του κ. Παπούλια ούτε του περιβάλλοντός του. 

         Δ) Λέγεται, από τον κ. Σπύρο Χατζάρα νομίζω και τώρα πια και από άλλους ότι είναι πλαστογράφος. Επίσης άνθρωποι που τον ξέρουνε, διεσπαρμένοι πια σε ολόκληρη την Ελλάδα, αφηγούνται τρομερές ιστορίες για τη «δράση» του επί Π.Α.Κ. στη Γερμανία. Και πάλι τι να σας πω...

          Βεβαίως τίποτα – εκτός από το μόνο που να γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα. Λίγο μετά από την ορκωμοσία του κ. Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου της Δημοκρατίας «μας», πήγε κάποιος δημοσιογράφος να του πάρει συνέντευξη. Και τότε, ο Αρχηγός του Κράτους «μας» είπε το εξής εκπληκτικό: «Έκανα αντίσταση κατά των Γερμανών δέκα πέντε μόλις χρονών με μια αραβίδα μεγαλύτερη από το μπόϊ μου».

          Ιδού, φίλοι, οποδοί και θαυμαστές του Θεόδοτου, το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής! Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «μας» έκανε αντίσταση με μια «αραβίδα μεγαλύτερη από το μπόϊ του». Το κατόρθωμά του δηλαδή, φίλοι και φίλες μου, υπήρξε μεγαλύτερο από εκείνο του κ. Γλέζου που κατάφερε να κλέψει τη γερμανική σημαία από τον ιστό από τον οποίο, όμως, είχε (η σημαία) υποσταλεί! Και τούτο, διότι, καλοί μου άνθρωποι, η αραβίδα είναι όπλο ιταλικής κατασκευής, το οποίο, ακριβώς για να χρησιμοποιείται από στρατιώτες του Πυροβολικού και του –παλιού- Ιππικού είναι βραχύκαννο, δηλαδή έχει μήκος –πολύ- μικρό. Το να λέει δηλαδή κάποιος πως πολεμούσε δέκα πέντε χρονών με «αραβίδα μεγαλύτερη από το μπόϊ του» αποτελεί ισχυρισμό καταφανώς ψευδέστατο...

Kοινότυπη ιταλική αραβίδα, Carcano M91, cavalry carbine, συνολικού μήκους 95,2 εκ.

         Ο δημοσιογράφος, βέβαια, άκουσε όλος θαυμασμό την εξιστόρηση των κατορθωμάτων της αραβίδας του κ. Κάρολου Παπούλια και χαμογελούσε πολύ συγκινημένος με τα αντιστασιακά επιτεύγματα της νεολαίας των «Πέτρινων Χρόνων» της δεκαετίας του ’40. Και εγώ, ως μέλος του Θεόδοτου, απορώ: Καλά, αυτός τη δουλειά του έκανε, δεν είπε τίποτα. Κανένας όμως από τους αντιστασιακούς (αληθινούς και ψεύτικους) που επιζούν ή τα παιδιά τους έστω δεν σηκώθηκε να πει: «Μα τι λέει αυτός; Μας κοροϊδεύει; 15 χρονών έφηβος ήταν κοντύτερος από μια αραβίδα που έχει μέγεθος λιγότερο από 1 μέτρο; Νάνος γεννήθηκε;» 

        Κανείς, απολύτως κανείς, φίλοι μου αγαπημένοι! Και επειδή ψυχανεμίζομαι να υφέρπει το –ελληνοπρεπέστατο- ερώτημα: «Και γιατί δεν ρώταγες εσύ; Χαζοί είμαστε εμείς να ρωτάμε τέτοια πράγματα;»  σας πληροφορώ ότι ρώτησα και επιχείρησα να ξεσηκώσω τον κόσμο. Το αποτέλεσμα; ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!

         Κανείς, απολύτως κανείς, μα κανείς σας λέω, δεν είχε ακούσει ποτέ τη λέξη «αραβίδα»! Κανείς! Ούτε οι απόγονοι των αγωνιστών του «Άλλου ‘21» (του Δεύτερου και Τρίτου Γύρου δηλαδή) ούτε οι θαυμαστές του Άρη Βελουχιώτη ούτε οι δημοκρατικοί αριστεροί (αυτοί που απεχθάνονται τις «ακρότητες του Στάλιν» αλλά τιμούν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης) ούτε και οι άλλοι του «κεντρώου χώρου» που είναι συνεχώς με ανοιχτό το στόμα μπροστά στο «αδούλωτο φρόνημα» αυτού του «υπέροχου λαού, που έχει βέβαια τα ελαττώματά του, αλλά δημιουργεί συνεχώς πολιτισμό και δίνει μαθήματα στην Ευρώπη»....Κανένας! Μερικοί μάλιστα έσπευσαν να με πληροφορήσουν πως «μάλλον καραβίδα θα είχε πει ο Πρόεδρος κι εγώ δεν θα είχα ακούσει καλά». Κι όταν τους ρώτησα αν έχουν δει ποτέ καραβίδα πιο μεγάλη από δεκαπεντάχρονο αγόρι, μου έδωσαν τη μόνη απάντηση που θα μπορούσε να βγει από την καρδιά ενός περήφανου, αδούλωτου και –το κυριότερο- δημοκρατικών πεποιθήσεων συμπατριώτη μας: «Ε, πού να ξέρω; Δεν είμαι και ψαράς! Εμένα άλλη είναι η ειδικότητά μου!»

          Τ’ακούσατε; Άλλη είναι η ειδικότητά τους! Και με αυτά, τα σχετικά με τις «ειδικότητές τους» εγώ σας αφήνω για σήμερα, δίνοντας όμως την αναγκαία σε όλους μας προτροπή:

Κ Α Λ Ο    Κ Ο Υ Ρ Α Γ Ι Ο!

   Ακολουθεί συνέχεια...