ΕΔΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΕΚΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ; ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ…

Γράφει ο Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μία ''αριστερή πτέρυγα (πλατφόρμα)'', τότε ο ΣΥΡΙΖΑ  που κυβερνά τι είναι;  Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα.

Σίγουρα πάντως δεν είναι Δεξιά. Ο καλύτερος ορισμός για την πολιτική πρακτική αυτής της κυβέρνηση είναι:  επιδοματικός φιλελευθερισμός με ελευθεριάζοντα ήθη. Δηλαδή, πάλι αριστερά, αλλά όχι οικονομικά κομμουνιστική. Πράγματι, όταν κάποιοι ομιλούν για την ''αριστερή πτέρυγα'' του ΣΥΡΙΖΑ, εννοούν την κομμουνιστική αριστερά.

Στην ουσία λοιπόν, το '' πρώτη φορά αριστερά'', μπορεί να μεταφραστεί ως: πρώτη φορά τα ελευθεριάζοντα ήθη αποκτούν θεσμική εκπροσώπηση.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά διότι καταργεί τις πολυεθνικές. Είναι αριστερά διότι θέλει το διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία.
• Ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά διότι δίνει τα μέσα παραγωγής και τα εργοστάσια στους προλετάριους. Είναι αριστερά διότι θέλει την απελευθέρωση του χασίς.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά επειδή διώχνει τις ''βάσεις του θανάτου''. Είναι αριστερά διότι επιτρέπει στους πακιστανούς να λιάζονται ανενόχλητοι  στην Oμόνοια.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά επειδή κατάσχει την ιδιοκτησία και τα κεφάλαια των καπιταλιστών. Είναι αριστερά διότι διαθέτει πολλούς γκέι.

Έτσι λοιπόν, το «είμαστε αριστεροί», «είμαστε στα αριστερά», για πρώτη φορά τουλάχιστον στην Ελλάδα, προσλαμβάνει  και φανερώνει την πιο ουσιαστική και βαθιά του έννοια· αυτή που είχε σκιαγραφήσει ο Jacob Taubes, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard. Στο γνωστό έργο του Abendlandische Eschatologie (=«Δυτική εσχατολογία») γράφει: 

«Και...εδώ δεν πρόκειται για μία παραξενιά της γνώσης, αλλά για ένα βασικό στοιχείο της γνωστικής εξέγερσης (όπως γενικά λέγεται το ριζικό ΠΑΘΟΣ της επανάστασης), είναι ξεκάθαρο απ’ τη σύγκριση με τις σύγχρονες τάσεις που διεκδικούν τον όρο «αριστερά»- παρόλο που, ή μάλλον ακριβώς για το γεγονός ότι σε όλες τις γλώσσες αυτός ο όρος έχει μία δυσοίωνη και αρνητική έννοια. Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι λόγω εξωτερικών και τυχαίων αιτίων, όπως για παράδειγμα η θέση των εδράνων στο κοινοβούλιο, που τα σύγχρονα ρεύματα διάλεξαν για τον εαυτό τους το λάβαρο της αριστεράς. Το κάνουν διότι δέχονται θετικά όλα αυτά που ο κόσμος απορρίπτει σαν αριστερά ακριβώς με την γρουσούζικη έννοια που έχει ο όρος».

Geoffroy Tory, Το  Υ  του Πυθαγόρα, 1529
 (η  Δεξιά και η Αριστερά  οδός)

Αν και η κατάσταση δεν σηκώνει αστεία, όμως βάσει του προαναφερθέντος ορισμού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε μία κυβέρνηση «γρουσούζηδων».

Βέβαια, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ορισμός του Jacob Taubes, που σημειωτέον ήταν εβραϊκής καταγωγής και φιλικά κείμενος έναντι του γνωστικισμού, είναι κάπως ξεπερασμένος  διότι γράφει:  «….Το κάνουν διότι δέχονται θετικά όλα αυτά που ο κόσμος απορρίπτει σαν αριστερά ακριβώς με την γρουσούζικη έννοια που έχει ο όρος». Αυτό ίσχυε στην εποχή του, δηλαδή πριν πενήντα χρόνια. Σήμερα, δυστυχώς, πολύς κόσμος δεν απορρίπτει τα ''αριστερά ήθη'' ως αρνητικά, αλλά τα έχει ενστερνιστεί και τα εντάσσει στην ''προοδευτική'' αντίληψη της ζωής.

Σκεφθείτε δε, πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα εάν η κομμουνιστική αριστερά συμμετείχε στην εξουσία (ας υποθέσουμε με επιτυχία) μαζί την ελευθεριάζουσα αριστερά: τότε, μονομιάς, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, θα άφηνε κάθε  μορφή αναστολής, για να απολαύσει τις ηδονές  της ύλης, θα ''διαλυόταν''  ηδονικά μέσα σε ένα κοινοβιακό πολτό· το γνωστικό όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε το ‘68 στο Παρίσι, θα έπαιρνε (και μάλλον παίρνει) σάρκα και οστά στην Ελλάδα του 2015.

Όπως και να’ χει:  ζούμε σε γρουσούζικες εποχές.