ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: ΕΝΑΣ ΝΕΟ-ΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ.

Με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουμε το παρακάτω κείμενο (για πολύ επίκαιρο θέμα) επίλεκτου συνεργάτη μας και καλούμε τους αναγνώστες μας να το περιβάλουν με ιδιαίτερη προσοχή.

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς                          

    Ως συνήθως, όταν στη εποχή μας  γίνεται μία κριτική ανάλυση ενός φαινόμενου, σχεδόν πάντα αυτή η κριτική  είναι επιφανειακή και ασχολείται με τις δευτερεύουσας σημασίας όψεις του φαινομένου. Έτσι, για τους Ολυμπιακούς αγώνες διαβάζουμε πάντα τις ίδιες τετριμμένες κριτικές, που, έστω και ακουσίως, έχουν ως αποτέλεσμα την απόκρυψη του πραγματικού προβλήματος. Διαβάζουμε λοιπόν ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν εξελιχθεί σε ένα εμπορικό πανηγύρι, ότι οι αθλητές είναι επαγγελματίες που κυνηγάνε μόνο το χρήμα, τα διάφορα (συναρπαστικά ή μη) με το πρόβλημα του ντόπινγκ κλπ. Εντάξει όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο θα ήταν να βρούμε, με ακρίβεια, τόσο το πνεύμα που διέπει αυτούς τους αγώνες όσο και τα κίνητρα του ιδρυτή τους, δηλαδή του Pierre de Coubertin.

     Πρώτα απ' όλα, ας αρχίσω με μία βασική επισήμανση: Οι Ολυμπιακοί αγώνες στην εποχή μας προς ποιου την τιμή γίνονται; Στην αρχαιότητα τελούνταν προς τιμή του Δία, δηλαδή, ήταν καθαρά ένας θρησκευτικός εορτασμός. Ο Ολυμπιακός ύμνος λέει ότι γίνονται για να τιμηθεί το «Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο...». Ομολογουμένως λίγο αόριστη αφιέρωση, αλλά και παράξενη, μια που σε αυτούς συμμετέχουν λαοί που με το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα ( όπως και εάν αυτό νοείται από τους σύγχρονους ιδρυτές των αγώνων), δεν έχουν τίποτα το κοινό. Οι αρχαίοι Έλληνες, λοιπόν, δεν τους αφιέρωναν σε κανένα «πνεύμα», αλλά  όπως είπαμε, σε  συγκεκριμένο Θεϊκό πρόσωπο , στον Δία, δηλαδή στον Ουράνιο Πατέρα: «Ο νικητής των αγώνων είχε συνείδηση ότι η στέψη του, ήταν η μυστική ένωσή του με τον ίδιο τον θεό, στον οποίο από εκείνη την στιγμή ανήκε ως εκλεκτός του. Οι αγώνες  είχαν στην Ολυμπία ιερό χαρακτήρα περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Ήταν θρησκευτική πράξη σε ένα ιερό τόπο προς τιμή του θεού. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ολόκληρο το ιδεολογικό οικοδόμημα του αρχαίου αθλητισμού στηριζόταν στο θρησκευτικό συναίσθημα». Φυσικά,  στους Ολυμπιακούς αγώνες  περιβάλλονταν με τιμή και η αγωνιστική θέληση όπως και το σωματικό κάλλος. Άρα στο πρώτο συμπέρασμα που καταλήγουμε είναι  ότι οι σύγχρονοι αγώνες δεν έχουν τα τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά των αρχαίων αγώνων – και συγκεκριμένα: Α)Δεν γίνονται σε ιερούς τόπους. Β) Δεν αποτελούν θρησκευτική πράξη. Γ) Σε αυτούς συμμετέχουν λαοί οι οποίοι με το  αρχαίο πνεύμα, όπως τέλος πάντων γενικά νοείται αυτό, δεν έχουν τίποτα κοινό. Δ) Και τέλος, δεν τηρείται η Ολυμπιακή εκεχειρία. 

Η σημαία της Βραζιλίας

Προτού όμως να αναλύσουμε το γενικότερο πνεύμα των σύγχρονων αγώνων, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε, εν συντομία, τον βίο και τα πιστεύω του Pierre de Coubertin. Ο Γάλλος παιδαγωγός, αν και καταγόταν από μία αριστοκρατική και καθολική οικογένεια, προτίμησε να ακολουθήσει τις ιδέες ενός από τους παππούδες του που ήταν μέλος της Γαλλικής μασονίας. Σημαντικό ρόλο στην διανοητική του διαμόρφωση έπαιξε η γνωστική φιλοσοφία του Auguste  Comte, δηλαδή  ο θετικισμός, με άλλα λόγια ο πρόδρομος του «προοδευτισμού» και του «επιστημονισμού››. Ο Auguste Comte διαμόρφωσε μία θρησκεία χωρίς Προσωπικό Θεό και χωρίς το στοιχείο του υπερβατικού· τη «θρησκεία της ανθρωπότητας»: Ένα μείγμα ηθικισμού, ορθολογισμού και πίστης στην «πρόοδο και εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος». Εδώ να ανοίξουμε μία ενδιαφέρουσα παρένθεση, λέγοντας ότι η  επιγραφή «Ordem e Progresso» (Τάξη και Πρόοδος) που υπάρχει πάνω στην σημαία της Βραζιλίας, είναι εμπνευσμένη από τις ιδέες του Auguste Comte. Πράγματι, το 1889 ο μασόνος στρατιωτικός και οπαδός των ιδεών του  Auguste Comte  Manuel Deodoro da Fonseca ανέτρεψε με πραξικόπημα τον αυτοκράτορα  Πέτρο Β' και εγκατέστησε τον δημοκρατισμό στην Βραζιλία. 

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον βαρώνο  Pierre de Coubertin, του οποίου τα κοινωνικό-φιλοσοφικά πιστεύω θα τα έχετε πλέον αντιληφθεί μετά από όσα προαναφέραμε. Συνοψίζοντας, ήταν ένας από εκείνους τους χαρακτηριστικούς τύπους του 19^ου αιώνα που θεωρούσαν ότι είχαν βρει την «φώτιση», ακολουθώντας το νέο-γνωστικό ρεύμα εκείνης της εποχής, το οποίο είχε κάνει  την εμφάνισή του είτε διαμέσου των μασονικών στοών, είτε διαμέσου των ιδεολογημάτων του ορθολογισμού και του προοδευτισμού. 

Auguste Comte

Επίσης, ο  de Coubertin, έχοντας έλθει σε επαφή με το πουριτανικό πνεύμα των αγγλικών και αμερικανικών πανεπιστημίων, θεωρούσε ότι η σεξουαλική ενέργεια πρέπει να ελέγχεται και να διοχετεύεται στις αθλητικές ενασχολήσεις. Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτέλεσαν έναν από  εκείνους τους διάφορους διεθνείς θεσμούς που θέλησε να επιβάλλει το νέο-γνωστικό ρεύμα εκείνης της εποχής, και έχουν τους εξής απώτερους σκοπούς: Α) Να προπαγανδίσουν το οικουμενιστικό/πολυπολιτισμικό μοντέλο. Β) Να καλλιεργήσουν την πίστη στις «απεριόριστες δυνάμεις» του ανθρώπου: ένα είδος σωματικής αυτο-θέωσης. Γ) Να δώσουν το «μήνυμα», ότι  με το «ιδεώδες του αθλητισμού» μπορεί να «ξεπεραστούν» οι θρησκευτικοί και εθνικοί «διαχωρισμοί». Δ) Να διαμορφώσουν εκείνο το «κλίμα» που θα οδηγήσει στο παλαιό μασονικό όνειρο της «παγκόσμιας  ενοποίησης.» 

Οι ολυμπιακοί αγώνες, πάντως, αποτέλεσαν και προπαγανδιστικό όργανο κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Τότε ήταν που άρχισε η εντατική χρήση των αναβολικών ουσιών. Βλέπετε, το κόκκινο (κομμουνιστικό) γνωστικό στρατόπεδο έπρεπε να προβάλει  τον νέο «υπεράνθρωπο», και φυσικά ο δυτικός  φιλελεύθερος γνωστικισμός, προέβαλε τον δικό του. Εν ολίγοις, δύο μορφές γνωστικισμού, ανταγωνίζονταν ποια θα κατασκευάσει τον καλύτερο υπεράνθρωπο. Και όλα αυτά υπό την αίγλη ...της Ολυμπιακής φλόγας και του αρχαίου πνεύματος...

Τελειώνοντας, ασφαλώς θα τεθεί το ερώτημα, ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για αυτό τον θεσμό. Νομίζω ότι το καλύτερο θα ήταν να πάψει να είναι διεθνής  και ταυτόχρονα να απαλλαγεί από όλους εκείνους τους συμβολισμούς, στους οποίους αναφερθήκαμε προηγουμένους. Όποια χώρα θέλει, την περίοδο που εκείνη θα αποφασίζει, θα μπορεί να τελεί αθλητικούς αγώνες και να τους ονομάζει ολυμπιακούς ή όπως αλλιώς νομίζει. Στην τόπο μας, το καλύτερο θα ήταν να γίνεται μία πανελλήνια αθλητική διοργάνωση, στην οποία θα λάμβαναν μέρος αποκλειστικά και μόνον μαθητές των λυκείων και των πανεπιστημίων. Να μην είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μία αθλητική- αγωνιστική διοργάνωση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. A Short History of Freemasonry in Brazil – William Almeida de Carvalho διαθέσιμο εδώ

2. Boulongne, Y.-P. , Coubertins  multikultureller  Olympismus, 1996.

3. Για τις γνωστικές καταβολές του Auguste  Comte βλ. Eric Voegelin ,Science, Politics, and Gnosticism,1968.

4. Ελένη Πλακωτή, Το θρησκευτικό στοιχείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την Αρχαιότητα, Διδακτορική διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο .Θεσσαλονίκη 2006.