21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 (ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Με την ευκαιρία της γνωστής επετείου, ο Θεόδοτος δημοσιεύει αποσπάσματα των πρώτων κεφαλαίων σχετικής μελέτης (με έμφαση στην εξωτερική πολιτική του στρατιωτικού καθεστώτος των ετών 1967-1974) του κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου. Η μελέτη αυτή ήταν να κυκλοφορήσει με το φύλλο της Παρασκευής, 19ης Απριλίου, του Ελεύθερου Κόσμου, μα λόγω απροσδόκητων αλλαγών στον προγραμματισμό της εφημερίδας  δημοσίευσή του αναβλήθηκε για τον προσεχή Ιούνιο.

Η γεωπολιτική σημασία του ελλαδικού χώρου

Harold Mackinder

Η κατανόηση της Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας είναι τελείως αδύνατη, εάν δεν επιχειρηθεί πάνω στη βάση του δόγματος Mackinder: Εάν η Δύναμη η οποία κατέχει την καρδιά της Ευρασίας (=Ευρώπη+Ασία) επιτύχει πρόσβαση στα παράλια ειδικώς της Μεσογείου, τότε αυτομάτως αποκτάει ικανότητα παγκόσμιας κυριάρχησης. Τέτοια Δύναμη είναι κυρίως η Ρωσία… ‘Καθήκον’ κατά συνέπεια των φιλελεύθερων, δημοκρατικών Δυνάμεων της Δύσης…είναι να αποτρέψουνε αυτήν την κάθοδο. Και μια ματιά στον χάρτη είναι αρκετή, για να γίνει αντιληπτή η τεράστια, κολοσσιαία στην ουσία σπουδαιότητα του ελλαδικού χώρου όσον αφορά την εφαρμογή του δόγματος αυτού… Η Δύση, πράγματι [ελέγχοντας την Ελλάδα], είχε καταφέρει να κρατήσει τη Ρωσία μακρυά από τη Μεσόγειο. Η κατάσταση όμως έμελλε δραματικώς να μεταβληθεί το έτος 1967.

                         Η αραβοϊσραηλινή σύγκρουση και οι επιπτώσεις της

…Το ενδεχόμενο νέας σύρραξης μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών Κρατών της περιοχής ήτανε ορατό ήδη από το 1966. Και το ενδεχόμενο αυτό έπαιρνε διαστάσεις παγκοσμίως δραματικές, δεδομένου ότι η «δημοκρατική Δύση» υποστήριζε το Ισραήλ, ενώ αντίθετα η Σοβιετική Ρωσία τις αραβικές χώρες…

          Αυτό το τελευταίο γεγονός απασχολούσε εντόνως τους «εγκέφαλους» των φιλελεύθερων/δημοκρατικών Δυτικών Δυνάμεων, καθώς πλησίαζε η στιγμή της έκρηξης του πολέμου. Νίκη του Ισραήλ θα σήμαινε νίκη της Δύσης. Και αντιθέτως, η νίκη των Αράβων θα αποτελούσε νίκη της Ρωσίας και των συμμάχων της. Βέβαια, αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο ήτανε...μάλλον ‘χλωμό’. Το μέγα, όμως, πρόβλημα για τη Δύση εστιαζότανε στο ότι είτε χάνανε οι Άραβες...είτε κερδίζανε, αυτοί που έμελλε τελικώς να ωφεληθούν ήτανε οι Ρώσοι. Και τούτο, διότι, εάν μεν νικούσανε τα Αραβικά Κράτη, το γόητρο της Ε.Σ.Σ.Δ. και των συμμάχων της θα αυξανόταν ‘κατακόρυφα’, ενώ πάλι, σε περίπτωση νίκης του Ισραήλ, οι Άραβες θα είχανε ακόμα μεγαλύτερη την ανάγκη της προς αυτούς σοβιετικής (=ρωσικής) βοήθειας. Ούτως εχόντων των πραγμάτων λοιπόν, η Αλεξάνδρεια και το λιμάνι της μεταβλήθηκαν σε διεθνές διακύβευμα...[Γρήγορα, πράγματι,] το λιμάνι της Αλεξάνδρειας...άρχισε  να προσλαμβάνει όψη σοβιετικής ναυτικής βάσης…

            Υπό τις συνθήκες, όμως, αυτές το δόγμα του Mackinder κατέρρεε… και η κατάρρευση αυτή επέφερε δραματική αναβάθμιση της σημασίας του ελλαδικού χώρου.

         

O γεωπολιτικός χάρτης σύμφωνα με τον Mackinder

           Οι ελληνικές πολιτικές εξελίξεις και οι συνέπειές τους

Στην Ελλάδα, η Οκταετία της Ε.Ρ.Ε. με την αντικομμουνιστική ορμή της και τη –σχετική έστω- αναπτυξιακή της πολιτική είχε αποδειχτεί αποτελεσματικό ‘ανάχωμα’ κατά του «σοβιετικού επεκτατισμού»… Το 1963 όμως ο Κ. Καραμανλής έφυγε στο Παρίσι – και η αποχώρηση αυτή σήμανε την άνοδο του Γεώργιου Παπανδρέου.

          Σύμφωνα με τα πορίσματα πρόσφατης έρευνας, ο εν λόγω Γ.  Παπανδρέου ήτανε «πολιτική προσωπικότης» πολύ συμπαθής στους Βρεταννούς. Σε αυτόν, πράγματι, επιρρίπτεται η ευθύνη για το αιματοκύλισμα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944, για την ‘επίτευξη’ του οποίου μάλιστα (πάλι σύμφωνα με τα αποτελέσματα σύγχρονης έρευνας) είχε πάρει το ποσόν των 7.000 αγγλικών (= χρυσών) λιρών. Αυτός, κατά λογική συνέπεια, θα έπρεπε να αναλάβει την ηγεσία της χώρας μας από το 1944 και μετά. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε – και προτιμήθηκε ο Κ. Καραμανλής... Αδίκως λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου προσπαθούσε να αναρριχηθεί στην εξουσία, ενόσω κυριαρχούσε στην πολιτική κονίστρα ο Κ. Καραμανλής με την Ε.Ρ.Ε. Ο εξοβελισμός όμως αυτού του τελευταίου είχε ως αποτέλεσμα την ανάδυση του Γ. Παπανδρέου – έστω και αν η ηλικία του ήτανε πια πολύ προχωρημένη, δεδομένου είχε γεννηθεί τον Φεβρουάριο του 1888. Έτσι, λόγω του ήδη ορατού ενδεχόμενου του θανάτου του, πλαισιώθηκε από τον γυιο του Ανδρέα.  



Α.Παπανδρέου, ο αμερικανοκίνητος τροτσκιστής

          Γεννημένος το 1919 ο Ανδρέας, είχε μητέρα τη Σοφία Μινέικο, κόρη Λιθουανού (ιουδαϊκής πιθανόν καταγωγής), ο οποίος, υπό μυθιστορηματικές και εν πολλοίς ανεξήγητες συνθήκες, βρέθηκε στην Ελλάδα, αφού προηγουμένως «είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του» στο Οθωμανικό Στράτευμα. Η ευκολία με την οποία έχει γίνει δεκτό το μύθευμα (=παραμύθι), πως δήθεν αυτός παρέδωσε στον Αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο και τον Ιωάννη Μεταξά, τα απαραίτητα για την κατά το 1913 άλωση του Μπιζανίου τοπογραφικά σχέδια, αποτελούν ένδειξη της προστασίας που άνωθεν τον περιέβαλλε. Φύση ιδιόμορφη λοιπόν ο Ανδρέας (σαν εγγονός που ήτανε τέτοιας ‘προσωπικότητας’) γοητεύθηκε γρήγορα από τα κελεύσματα της τροτσκιστικής εκδοχής του Μαρξισμού και –προστατευμένος, κατά κάποιο τρόπο, από το όνομα του πατέρα του- άρχισε να αναπτύσσει… πολιτικής υφής δραστηριότητα στη μικρή Αθήνα της εποχής. Τις εγκύκλιες σπουδές του τις έκανε… στο Αμερικανικό Κολλέγιο του Ψυχικού. Στη συνέχεια, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Στο μεταξύ, επιβλήθηκε το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου, στα πλαίσια του οποίου ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας, εξαπέλυσε μία ιδιαιτέρως επιτυχή εκστρατεία εναντίον οποιουδήποτε έργω ή δυνάμει αντίπαλου της κυβέρνησης. Στους στόχους του συμπεριλαμβάνονταν οι Τροτσκιστές – σε από καιρό σε ανοιχτή ρήξη με τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Έτσι, ο Μανιαδάκης προχώρησε στη σύλληψη των δύο κορυφαίων, στην Ελλάδα, οπαδών του Τρότσκυ, δηλαδή του Παντελή Πουλιόπουλου και του Ανδρέα Παπανδρέου. Περιέργως όμως, ενώ τον πρώτο τον κράτησε φυλακισμένο, άφησε τον δεύτερο να φύγει στις Η.Π.Α. όπου, ως γνωστόν, σπούδασε στο Harvard, πολιτογραφήθηκε Αμερικανός, υπηρέτησε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ως νοσοκόμος στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών και, γενικώς, διέπρεψε τόσο πολύ ως καλός, σαφούς τροτσκιστικής απόκλισης Αμερικανός, ώστε να τον καλέσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα το 1960 και, τελικώς, να γίνει λαοπρόβλητος πρωθυπουργός κατά το 1981. Ο Π. Πουλιόπουλος όμως, που προφανώς δεν είχε την υψηλή κάλυψη που διέθετε ο Α. Παπανδρέου, παρέμεινε φυλακισμένος, δεν μπόρεσε να δραπετεύσει, όταν οι δυνάμεις του Άξονα κατέλαβαν την Ελλάδα, και τελικώς τουφεκίστηκε, το 1943, από τους Ιταλούς – σε αντίποινα βαρύτατης δολιοφθοράς που αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. είχανε κάνει στις σιδηροδρομικές γραμμές, στο Κούρνοβο της Θεσσαλίας. Οι λίγοι Τροτσκιστές που απέμειναν στην Ελλάδα, όπου, πράγματι, σε αντίθεση με ό,τι έγινε στην Αμερική, η ιδεολογία τους δεν είχε τότε σοβαρή απήχηση, προτίμησαν, στη διάρκεια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1940 να συμπαραταχθούν όχι με τον «Δημοκρατικό Στρατό» του Κ.Κ.Ε. αλλά με τις κυβερνητικές δυνάμεις. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...Ενώ εμάς τώρα μας ενδιαφέρει ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.

          Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν σε αυτόν. 

* * *

Στην όλη ιστορία του Ανδρέα, ακόμη μεγαλύτερη περιέργεια από την επιείκεια που του έδειξε ο Μανιαδάκης…προκαλεί η προς αυτόν ευμένεια του Κ. Καραμανλή. Αυτός ο τελευταίος, πράγματι, αντιπαθούσε βαθύτατα τον Γ. Παπανδρέου και ολόκληρη την  οικογένειά του. Και αυτό, όχι μόνο για λόγους πολιτικούς αλλά και εξαιτίας μεγάλης διαφοράς χαρακτήρων… Ο Γ. Παπανδρέου ήτανε χαρακτήρας ασταθής… ο οποίος προκαλούσε τη δυσθυμία του Κ. Καραμανλή… Το 1960, λοιπόν, ο Γ. Παπανδρέου, απογοητευμένος από τις έως τότε ατυχείς προσπάθειές του να αναρριχηθεί στο πρωθυπουργικό αξίωμα, του ζήτησε να τον συμπεριλάβει σε ψηφοδέλτιο της Ε.Ρ.Ε. Ο Κ. Καραμανλής φυσικά αρνήθηκε, αλλά έσπευσε να ικανοποιήσει αίτημα, που «σχεδόν με δάκρυα στα μάτια» του διατύπωσε ο ήδη ηλικίας 72 ετών Παπανδρέου: να «του φέρει τον γυιο του πίσω, από την Αμερική». Έτσι, ο Ανδρέας ‘επέστρεψε’ στη χώρα μας και διορίστηκε σε ουσιαστικώς κυβερνητική θέση – με παχυλό, ιδίως για τα μέτρα της εποχής, και, όπως ευρέως διαδίδεται, αφορολόγητο μισθό.

Κ.Καραμανλής, ο "Εθνάρχης"...

          Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση/εμπειρία της ψυχοσύνθεσης του Κ. Καραμανλή ευχερώς κατανοεί ότι αυτός ο τελευταίος αποκλείεται να έφερε στην Ελλάδα τον Ανδρέα, επειδή...είχε συγκινηθεί από τις παρακλήσεις του  υπερήλικα πατέρα του. Κατά πάσα πιθανότητα, και κάτι άλλο θα είχε συμβάλει (ο αμερικανικός «παράγων» πιθανότατα...)...Το κρίσιμο σημείο, πράγματι, είναι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου,...τροτσκιστικής απόκλισης Μαρξιστής, άρχισε να συσπειρώνει, ευθύς μετά την αναχώρηση του Καραμανλή από την Ελλάδα, τους «αριστερούς» και να τους προωθεί στην «Ένωση Κέντρου» που, κατά το 1961, είχε συμπήξει ο πατέρας του. Δεδομένου όμως ότι, όπως ήδη τονίστηκε, Τροτσκιστές δεν υπήρχανε τότε στη χώρα μας, αναγκαστικώς ο Ανδρέας στράφηκε προς τα κατάλοιπα του –σε παρανομία την εποχή εκείνη- Κ.Κ.Ε. και των δυνάμεων που συνέπλεαν με αυτό. Τα κατάλοιπα αυτά εκφράζονταν έως τότε μέσω της Ε.Δ.Α. (= Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), η οποία είχε σοβαρή εκλογική ισχύ, αλλά εμποδιζόταν να ασκήσει εξουσία μέσω της βαθύτερης δομής του τότε Ελληνικού Κράτους. Πυρήνας αυτής της εσώτερης δομής ήτανε, βέβαια, ο Ελληνικός Στρατός. Και ο Στρατός, όπως φάνηκε κατά τη φάση της σύγκρουσης του Κ. Καραμανλή με το Στέμμα, παρέμενε πιστός στο δεύτερο. Έτσι, η σχέση Στρατού και Στέμματος συνιστούσε ανάχωμα ιδιαιτέρως αποτελεσματικό ως προς την παρεμπόδιση της ανόδου στην εξουσία της κομμουνιστικής Αριστεράς. Την κατάσταση αυτήν όμως δραστικώς μετέβαλε η πολιτική ενεργοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου...

           Οι οπαδοί της Ε.Δ.Α. δεν διώκονταν – σύμφωνα με την κατά λέξη έννοια του όρου. Απλώς δραστικώς και αποτελεσματικώς εμποδιζόταν η είσοδός τους στην κρατική μηχανή. Και αυτό γινόταν, όχι επειδή ήτανε «κομμουνιστές», αλλά διότι, εξαιτίας της απουσίας σημαντικού τροτσκιστικού ρεύματος στην Ελλάδα, ακολουθούσανε τη γραμμή της Ε.Σ.Σ.Δ., άρα ήταν ρωσόφιλοι. Και στην περίπτωση αυτή δηλαδή τίποτα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, εάν δεν ληφθεί υπόψη το δόγμα του MacKinder: οι Ρώσοι δεν έπρεπε να αποκτήσουνε πρόσβαση στα παράλια της Μεσογείου...

το σύμβολο της Ένωσις Κέντρου

          Σύμφωνα με μαρτυρίες που δεν έχουνε, μέχρι σήμερα, ανατραπεί η συντριπτική νίκη της Ε.Κ. (= Ένωση Κέντρου) στις εκλογές του 1964 οφειλόταν και σε πριμοδότηση από μέρους της Ε.Δ.Α. Έτσι όμως ενισχυόταν αποφασιστικώς ο αριστερός πυρήνας της Ε.Κ., επικεφαλής του οποίου γρήγορα αναδείχτηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο οποίος προβλήθηκε ως μοχλός των πολιτικών εξελίξεων μετά το περίφημο «βασιλικό πραξικόπημα» που συντελέστηκε το καλοκαίρι του 1965... Ο Ανδρέας [πράγματι], πιστός στη μαρξιστική του ιδεολογία, μόλις, χάρη στον πατέρα του, απέκτησε εξουσία, έκανε κινήσεις οι οποίες αναστάτωσαν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Πρώτα-πρώτα ενίσχυσε δραστικώς την τάση προς ανεξαρτησία του Αρχιεπίσκοπου Μακάριου, με τελική συνέπεια την οριστική  ματαίωση κάθε προσπάθειας ενσωμάτωσης της Κύπρου στον εθνικό κορμό. Οι Ελληνοκύπριοι, τραγικώς συγχέοντας την  έννοια του συνθήματος «αυτοδιάθεση», που συνεχώς διατυμπάνιζε το διώνυμο Μακάριος-Ανδρέας, με το ιδεώδες της Ένωσης και παραβλέποντας την ανεξαρτησία που αυτοί οι δύο στην πραγματικότητα επιδίωκαν, τους υποστήριξαν. Και αποτέλεσμα της υποστήριξης αυτής ήταν όχι μόνο να μη τιμωρηθούν αυτοί οι δύο πρωτεργάτες,  Ανδρέας Παπανδρέου  και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, αλλά να θεωρηθούν περίπου ως ήρωες και να τους δοθεί εξουσία ουσιαστικώς απεριόριστη. Και βέβαια, η πορεία προς την κατάσταση αυτήν επιταχύνθηκε λόγω των γεγονότων του ‘θερμού Ιουλίου’ του 1965. Ο νέος βασιλιάς, Κωνσταντίνος Β΄, απέπεμψε τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και προσπάθησε να επιβάλει λύσεις κοινοβουλευτικές δικής του επινόησης. Η χώρα μπήκε σε φάση παρατεταμένης πολιτικής κρίσης…

          Το σπουδαιότερο όμως ήταν πως η –ευχερώς προβλέψιμη- εκλογική νίκη της Ε.Κ. τον Μάιο του 1967 θα επέφερε την άρση της απαγόρευσης ένταξης παλαιών μελών του Κ.Κ.Ε. στην ελληνική κρατική μηχανή. Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο προκάλεσε όχι απλώς ανησυχία αλλά φόβο στο Ν.Α.Τ.Ο. Έτσι, υπό την πίεση αυτής της πιθανότητας που έτεινε ραγδαίως να μεταβληθεί σε βεβαιότητα και υπό την επίδραση της μετατροπής της Αλεξάνδρειας σε είδος ναυστάθμου του Σοβιετικού Ναυτικού, καθ’όσον ρωσικά πολεμικά πλοία που συνοδεύονταν, για τον εφοδιασμό τους, από δεξαμενόπλοια περνούσανε τα Στενά και έφταναν στο μεγάλο αιγυπτιακό λιμάνι όπου και ναυλοχούσαν, το Ν.Α.Τ.Ο. αποφάσισε να επέμβει: Καρπός της επέμβασής του αυτής υπήρξε το ‘γεγονός’ της 21^ης Απριλίου 1967.

Οι συνταγματάρχες και η κατάληψη της εξουσίας

Οι πρωταγωνιστές της 21ης Απριλίου

Όσον αφορά την κρίσιμη νύχτα της 20^ής προς την 21^η Απριλίου, ορθό είναι να ξεκαθαριστούν άπαξ δια παντός ορισμένα σημεία, τα οποία μέχρι σήμερα έχουνε γίνει αντικείμενο συνθηματολογίας και λεκτικής αντιπαράταξης, που συχνά φτάνουνε τα επίπεδα της γελοιότητας. Τα σημεία αυτά είναι τα εξής:

1. Πράγματι, σχεδιαζόταν την εποχή εκείνη βασιλική παρέμβαση, χάρη στην οποία θα αποτρεπόταν η ‘εγκατάσταση’ και παγίωση στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου. Η παρέμβαση αυτή, μάλιστα, θα εκδηλωνόταν μέσω των «στρατηγών», των ανωτάτων, δηλαδή, στελεχών του Στρατεύματος, που λόγω αξιώματος είχαν συχνότερη και ευκολότερη την πρόσβαση στα Ανάκτορα. Είναι λάθος όμως να λέγεται ότι τον βασιλιά και τους στρατηγούς «του» τους πρόλαβαν οι «συνταγματάρχες»...[Ο βασιλιάς και οι στρατηγοί, πράγματι] ήθελαν να παρέμβουν κατά του Ανδρέα Παπανδρέου όχι πριν αλλά μετά τις εκλογές του Μαΐου του 1967. Αυτό το ενδεχόμενο όμως ανησυχούσε πάρα πολύ τους ηγετικούς κύκλους του Ν.Α.Τ.Ο., διότι ο ευχερώς προβλέψιμος ‘ξεσηκωμός’ της ελληνικής Αριστεράς, με σκοπό την προάσπιση και τελική κατίσχυση του Ανδρέα, οπωσδήποτε θα προκαλούσε μεγάλη αναταραχή στη «νοτιοανατολική πτέρυγα» της Ατλαντικής Συμμαχίας. Και η αναταραχή αυτή, με τη σειρά της, θα διευκόλυνε ακόμα περισσότερο την κάθοδο στη Μεσόγειο των Σοβιετικών (= Ρώσων). Έτσι προτιμήθηκε η «λύση των συνταγματαρχών»,...[που]...αποφασισμένοι να δράσουνε πριν από τις εκλογές και να τις ματαιώσουνε. 
   
   
2. Αντίθετα με τα περίφημα συνθήματα του τύπου «ΝΑΤΟ-CIA-προδοσία» ή και «Χούντα-CIA-προδοσία», η αμερικανική C.I.A. (Central Intelligence Agency) δεν είχε ανάμειξη στην κατάληψη της εξουσίας από τους «συνταγματάρχες»... Βάσει των ανωτέρω ερμηνεύεται και η αμερικανική στάση ως προς το καθεστώς της 21^ης Απριλίου. Οι στρατιωτικοί κύκλοι των Η.Π.Α. το επικρότησαν -ή, έστω, παρέμειναν φαινομενικώς αδιάφοροι- και αποφασιστικώς συνέβαλαν στο να  μη διακοπεί η στρατιωτική βοήθεια προς τη χώρα μας. Αντίθετα, το εκεί πολιτικό κατεστημένο έδειξε εξαρχής τη δυσαρέσκειά του..
   
   

3. 

   O Moshe Dayan

   Μετά από τις επισημάνσεις αυτές, μπορεί να επιχειρηθεί  και η προσέγγιση της στάσης του Ισραήλ. Δεν υπάρχουνε ούτε καν ενδείξεις συμμετοχής ισραηλινών στρατιωτικών στα γεγονότα της νύχτας της 21^ης προς την 22^α Απριλίου. Ατεκμηρίωτη επίσης παραμένει η κατά τις ‘κρίσιμες ημέρες’ εκείνης της ‘γκαστρωμένης άνοιξης’ επίσκεψη και παραμονή στην Αθήνα του Moshe Dayan, ισραηλινού υπουργού Άμυνας εκείνη την εποχή. Όπως και να είναι όμως, η κατάληψη της εξουσίας από τους  «συνταγματάρχες» στην Ελλάδα σαφώς ευνοούσε το Ισραήλ. Και αυτό, επειδή, όπως ήδη τονίστηκε, η μη ανάσχεση της πολιτικής ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου θα επέφερε τη σε βαθμό καθοριστικό ενίσχυση της ρωσικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο – και αυτό μεγάλωνε τους από την πλευρά των Αράβων κινδύνους του Ισραήλ... Την ισραηλινή υποστήριξη προς το καθεστώς της 21^ης Απριλίου, πάντως, πλήρως τεκμηριώνει γεγονός δραματικό στο οποίο, περιέργως, ελάχιστοι αποτόλμησαν μέχρι σήμερα να αναφερθούν. Και το γεγονός αυτό είναι ο θάνατος του υπολοχαγού Γιώργου Παναγούλη, αδελφού του Αλέκου που αποπειράθηκε, το 1968, να σκοτώσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ο Γιώργος Παναγούλης, μετά την επικράτηση των «συνταγματαρχών», εγκατέλειψε τον Ελληνικό Στρατό και μέσω Τουρκίας και Λιβάνου κατέφυγε στο Ισραήλ, για να ζητήσει πολιτικό άσυλο. Οι ισραηλινές αρχές όμως τον έπιασαν και τον παρέδωσαν δέσμιο στον πλοίαρχο ελληνικού επιβατικού σκάφους που έφευγε για τον Πειραιά. Στη διάρκεια του ‘ταξιδιού’ ο Γιώργος Παναγούλης «εξαφανίστηκε»: Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ... και ο επίσης μυστηριώδης θάνατος, την Πρωτομαγιά του 1976,του Αλέκου, εσφράγισαν ερμητικώς το όλο θέμα των –αρχικώς- φιλικών σχέσεων της 21^ης Απριλίου με το Ισραήλ.