ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

έμβλημα της Γαλλικής Δημοκρατίας

Εάν ρωτήσετε έναν μέσο πολίτη ή ακόμη και ένα φοιτητή πολιτικών επιστημών, εάν ο εθνικισμός αποτελεί στοιχείο της Δεξιάς ή της Αριστεράς, σίγουρα οι περισσότεροι θα απαντήσουν ότι είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει την Δεξιά κοσμοθεωρία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ο ιστορικός Δ. Μιχαλόπουλος στο πόνημα του με τίτλο Λησμονημένη επανάσταση: Ο κοινωνικός και πολιτικός αγώνας των Ελλήνων επιστράτων (1916-1920)  γράφει τα εξής: «Ο εθνικισμός, πράγματι, είναι δημιούργημα όχι της Δεξιάς  μα της Αριστεράς: Επινοήθηκε κατά την αιματηρή αναταραχή της περιόδου 1789-1792 στην Γαλλία, για λόγους άμεσης σκοπιμότητας• έπρεπε, μετά τα καίρια πλήγματα που οι «επαναστάτες» και, πριν από αυτούς οι «φιλόσοφοι του διαφωτισμού» είχανε καταφέρει κατά του βασιλικού θεσμού, να επινοηθεί νέα βάση νομιμότητας, ώστε να δικαιολογείται η εξόντωση των αντιπάλων του δημοκρατικού καθεστώτος. Στην συνέχεια, τον εθνικισμό αποφασιστικώς (επιθετικώς στην ουσία) προώθησαν οι επαναστάτες της année folle του 1848, ενώ ο ίδιος ο Μαρξ και οι άμμεσοι διάδοχοι του ουδέποτε στράφηκαν κατά της εθνικής ενότητας και των συμπαρομαρτυρούντων. Είναι σαφές άλλωστε, ιδίως από την ιστορία του δευτέρου μισού του Κ΄ αιώνα ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα υπήρξαν πολύ περισσότερο ‘έκδοτα’ από όλα τα άλλα στην – όποια- γοητεία του εθνικισμού.» Πράγματι, ο παραδοσιακός Eυρωπαϊκός κόσμος, δηλαδή το αμάλγαμα της ελληνορωμαϊκής παιδείας και του Χριστιανικού πνεύματος, η Δυτική αριστοκρατία, δεν γνώρισε ποτέ το φαινόμενο του εθνικισμού. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Sacrum Romanum Imperium); Την Βυζαντινή Αυτοκρατορία; ή την πιο κοντινή μας χρονικά , Αυστροουγγρική Aυτοκρατορία, που υπήρξε τόσο μισητή στις απανταχού μασονικές στοές; (βλ. Τα Παρασκήνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου). Eκείνες τις εποχές λοιπόν, το συνεκτικό στοιχείο των κοινωνιών δεν ήταν η εθνική καταγωγή, αλλά  τα θρησκευτικά ιδεώδη και γενικότερα, ένα συγκεκριμένο αξιακό σύστημα με μία σαφώς ιεραρχικά δομημένη κοινωνία.  

Φρειδερίκος Α' Βαρβαρόσσα

                                      

Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω, αλλά και να υπενθυμίσω στους διάφορους αρχαιόπληκτους, ότι το πνεύμα της μεσαιωνικής περιόδου ήταν πολύ πιο κοντά στο ιδεώδες της Πλατωνικής Πολιτείας, από ότι ήταν η δημοκρατική περίοδος της κλασσικής Ελλάδας. Και αυτό για τους εξής λόγους: Α) Στον μεσαιωνικό κόσμο δεν υπήρχε το δημοκρατικό σύστημα που τόσο αντιπαθούσε ο Πλάτωνας. Β) Η αρχή νομιμοποίησης του πολιτεύματος δεν ήταν ο δήμος ή μια υλιστική δικτατορία, αλλά η Μυστηριακή σχέση μεταξύ του Βασιλέως και του Θεού.[να υπογραμμίσω ότι οι βασιλείς «φιλόσοφοι» της Πολιτείας του Πλάτωνα είναι βασιλείς θρησκευτικώς μυημένοι]. Γ) Η ομοφυλοφιλία ήταν εκτός του μεσαιωνικού πνεύματος. Δ) Και τέλος, τα ιπποτικά τάγματα με τα οποία ο μεσαιωνικός κόσμος «υπεράσπιζε την ορθόδοξη ηθική» (Carl Schmitt), θυμίζουν πολύ την τάξη των «φυλάκων» στην πολιτεία του Πλάτωνα.

                                             Solve et coagula:  Η  γεωπολιτική  αλχημεία

Είναι γνωστή η αλχημιστική συνταγή «Διάλυσε και πήξε» (Solve et coagula ), με την οποία οι αλχημιστές επιτελούσαν το μεγάλο έργο της «φιλοσοφικής λίθου». Μια παρόμοια συνταγή χρησιμοποίησαν και οι κρύφιες δυνάμεις, για την ανατροπή του παραδοσιακού κόσμου: Με την έλευση της νεωτερικής περιόδου κάνουν  την εμφάνιση τους οι εθνικισμοί• Ήταν το δόλιο εφεύρημα για να επιτευχθεί ένας διπλός σκοπός : Πρώτον, να διαμελιστούν οι αυτοκρατορίες (εδώ να υπενθυμίσουμε ότι τα πρώτα ευρωπαϊκά κράτη δημιουργούνται εξαιτίας του Τριακονταετούς Πολέμου που έλαβε χώρα από το 1618 ως το 1648, μεταξύ καθολικών και προτεσταντών. Δηλαδή η γένεση του σύγχρονου κράτους ανάγεται στις έριδες που δημιούργησαν οι γνωστικοί προτεστάντες στην Ευρώπη.) και δεύτερο, η νομιμοποίηση του έθνους να μην βασίζεται στην υπερβατική αρχή του βασιλέα-εκπροσώπου του θεού στην γη-(δηλαδή στην αντικειμενική αλήθεια) αλλά  στον ίδιο τον εαυτό του : το έθνος γίνεται μεταφυσική οντότης, αποκτά δηλαδή μία αυτόνομη ύπαρξη. Ταυτόχρονα, η εθνική ιδεολογία επιφέρει την δημοκρατικοποίηση της νοοτροπίας των μαζών, διότι το έθνος στηρίζεται και νομιμοποιείται από τα ίδια του τα μέλη, όλα τα μέλη χωρίς καμία εξαίρεση.

Αλχημιστής

Έτσι λοιπόν, όσον αφορά την περίπτωση της Αυστροουγγαρίας για παράδειγμα, ο Ουγγροεβραίος ιστορικός, Francois Fejto παραδέχεται ότι: «…η Αυστροουγγαρία καταστράφηκε εξαιτίας της γενικής Αυστροφοβίας που βασίλευε στην Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία, και της οποίας οι μασόνοι-που από καιρό περίμεναν να κανονίσουν τους λογαριασμούς τους με τους εχθρούς τους κληρικούς -ήταν το δυνατό σημείο, αυστροφοβία που επιδέξια εκμεταλλεύτηκε, αφού πρώτα τα ενθάρρυνε, τα αυτονομιστικά κινήματα στην μοναρχία.». Μέχρι τώρα περιγράψαμε την πρώτη φάση του «Solve», δηλαδή του «Διέλυσε». Η δεύτερη φάση του, άρχισε στην μετανεωτερική εποχή, περίπου γύρω στα τέλη της δεκαετίας του΄80 όταν άρχισε και η διάλυση των εθνικών πλέον οντοτήτων, είτε με την προώθηση και ενθάρρυνση των μειονοτήτων που υπάρχουν εντός των διαφόρων χωρών, είτε με την δημιουργία υπερεθνικών θεσμών, οι οποίοι μειώνουν σε μεγάλο βαθμό την αυτονομία της κάθε χώρας. (Ευρωπαϊκή ένωση, παρατηρητήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διεθνή δικαστήρια, και άλλα παρόμοια.). Σήμερα πλέον, εισερχόμαστε στην δεύτερη και τελική πράξη που είναι το coagula, δηλαδή το «Πήξε»: Η επιστροφή στα αυτοκρατορικά πρότυπα, αλλά αυτή τη φορά, με την αρνητική όψη: αυτοκρατορίες μέσα στις οποίες τα έθνη θα αποτελούν κάτι σαν επαρχίες, η κεντρική εξουσία θα αποτελείται από τις μεγάλες τράπεζες και τα χρηματιστηριακά ιδρύματα, αρχιερείς θα είναι οι τραπεζίτες και οι μέτοχοι. Μία μεγάλη αυτοκρατορία με στιβαρή αστυνομία, ελεγκτικούς μηχανισμούς, ισοπεδωτική παιδεία, και βασική αξία την…ανυπαρξία αξιών. Είναι αναπόφευκτο το ερώτημα: Σήμερα, ένας οπαδός της παραδοσιακής Δεξιάς πρέπει να είναι εθνικιστής ή διεθνιστής; Η απάντηση μου είναι ότι πρέπει να είναι ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ. Δηλαδή, να μην θεωρεί ομοεθνείς του, τους υποκινητές αριστερών και φιλελεύθερων ιδεολογιών συμπατριώτες του, αλλά να θεωρεί  ομοεθνείς του όλους τους δυτικούς πληθυσμούς που ασπάζονται τα ιδεώδη της παραδοσιακής Δεξιάς. Εξάλλου, όταν στην Βυζαντινή αυτοκρατορία κυνηγούσαν τις διάφορες γνωστικές σέκτες (δηλαδή τους σημερινούς αριστερούς και φιλελεύθερους), δεν τους ρωτούσαν ποια ήταν η εθνική καταγωγή τους…

H Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1025 μχ