ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΠΩΛΕΣΑΜΕ

Κάνουμε μια παύση από την περιγραφή της γελοιότητας που ζούμε τις τελευταίες ημέρες για να παρουσιάσουμε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα που αφορά την ταυτότητα του σύγχρονου ελληνισμού. Ο Ελληνοχριστιανισμός, μπορεί ανέκαθεν να ήταν μια ιδιάζουσα ταυτότητα με αρκετά σοβαρά προβλήματα, αλλά υπήρξε το συγκολλητικό στοιχείο των Ελλήνων για αιώνες. Το παρόν άρθρο περιγράφει με αντικειμενικό τρόπο, πέρα απο εκθειασμούς και αναθεματισμούς, το τι ήταν αυτή η ταυτότητα και το πως οι προβληματικές πτυχές της μπορούν να ξεπεραστούν. Οι θέσεις που παρουσιάζονται στο άρθρο, δεν σημαίνει πως είναι και οι επίσημες θέσεις του μπλογκ. Θεωρούμε όμως πως ο Ελληνοχριστιανισμός είναι ένα θέμα που πρέπει να εξετασθεί και μελετηθεί.

Θεόδοτος

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Υπερ Πίστεως και Πατρίδος

Όλοι οι λαοί που θέλουν να υπάρχουν και να ζουν, πρέπει να έχουν μία ταυτότητα η οποία να τους επιτρέπει να υπάρχουν. Δηλαδή το παρελθόν και το τώρα να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ο Ελληνοχριστιανισμός ήταν η ταυτότητα που ως λαό μας έβγαλε από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να τον ορίσει, έπειτα να αναδείξει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του και τέλος να ερευνήσει άμα οι αδυναμίες γίνεται να ξεπεραστούν.

Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι η ταυτότητα η οποία θεωρεί πως Έλληνας είναι ο χριστιανός, ο οποίος υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, κατοικεί εντός των ορίων της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, ομιλεί την ελληνική ως πρώτη γλώσσα και διακατέχεται από ελληνικό αίσθημα. Η ταυτότητα αυτή μπορεί να λύσει (και για αιώνες το είχε καταφέρει) το φυλετικό (με την έννοια των Ελληνικών φύλων και όχι της ράτσας) θέμα της Ελλάδος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψευδολογούμε, ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει η χώρα είναι πως ο Έλληνας δεν χαρακτηρίζεται από έναν καθαρό φαινότυπο (φαίνομαι+τύπος), λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης που έχει ως συνέπεια το δύσβατο ηπειρωτικό (δε νοείται ο νομός) περιβάλλον και τα πολλά νησιά. Από αυτό το ατυχές φαινόμενο, φυσικό είναι να δημιουργείται η βάση για μίας εξαιρετικά σκληρής μορφής τοπικισμού. 

Μέχρι τώρα αυτά τα προβλήματα αντιμετωπιζόνταν με τη χρήση της χριστιανικής θρησκείας, ως τη βάση της εθνικής ταυτότητας. Πέραν όμως του τοπικισμού και των διαφόρων φαινοτύπων υπάρχει το θέμα των κατοίκων της χώρας, οι πρόγονοι των οποίων έμεναν εδώ για αιώνες και μάλιστα είχαν πρωτοστατήσει στην επανάσταση εναντίον των Τούρκων, η καταγωγή των οποίων δεν είναι απώτερη ελληνική, όπως είναι οι Αρβανίτες. Για αυτό το λόγο, μεταξύ άλλων, όταν κηρύχθηκε η επανάσταση, ο Κολοκοτρώνης μίλησε για αγώνα «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» και αυτό διότι γνώριζε καλά το ζήτημα τούτο. Άλλος λόγος της χρησιμότητας της ταυτότητας βάσει της χριστιανικής θρησκείας είναι ότι επιτρέπει το να υπάρχει και αναγνωρίζει την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού κατά τη μεσαιωνική περίοδο μέσω του Βυζαντίου, λύνοντας έτσι το πρόβλημα καταγωγής του έθνους, μιας και θα ήταν μάλλον αφελές να ισχυριστούμε πως είμαστε όλοι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, καθώς μεσολαβεί το Βυζάντιο (σ.σ. ο ελληνικός μεσαίωνας διαρκεί χίλια χρόνια: ~500-1500 μ.Χ.).

βυζαντινό χειρόγραφο με τη καλλιγραφία
του μικρού αλφαβήτου

Το ισχυρό σημείο της ταυτότητας αυτής είναι το γεγονός ότι μπορεί να αγνοήσει τον φαινότυπο. Δηλαδή μπορεί να θεωρηθεί πως όποιος μπει μέσα στη χώρα εφόσον βαφτισθεί (=ανακηρυχθεί) χριστιανός, ομιλεί την ελληνική και έχει μια κάποια επαφή με την ελληνική κουλτούρα γίνεται Έλληνας. Αυτή η στάση δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την αριστερή θέση που επιζητεί την εισροή ανθρώπων από τρίτες χώρες, των οποίων η πολιτισμική και η φυλετική(=ράτσα) καταγωγή είναι ξένη προς τον τόπο αυτό. Κατ' επέκταση, αυτό είναι και ένα κομβικά αδύνατο σημείο της ταυτότητας αυτής, καθώς άμα ο εκχριστιανισμός είναι απλά φαινομενικός ή δεν διατηρηθεί στις επόμενες γενιές (φαινόμενο συχνό στο εξωτερικό), λειτουργεί εναντίον της χώρας και της συνάφειας του πληθυσμού της.

Δεύτερο πρόβλημα είναι το εξής: τι γίνεται άμα κάποιος έχει πολιτισμό και αίσθημα ελληνικό αλλά δεν είναι χριστιανός ή δεν είναι ορθόδοξος χριστιανός; Έχοντας σημαντικούς ανθρώπους οι οποίοι δε θρησκεύονταν (άθρησκοι) ή ήταν αγνωστικιστές (=δεν πιστεύουν ούτε στην ύπαρξη, ούτε στη μη ύπαρξη του θείου) οι οποίοι μάλιστα λειτουργούσαν υπέρ της αυτών πατρίδος, δημιουργείται ένα σοβαρο πρόβλημα με την ταυτότητα αυτή. Τέλος, τι θα γίνει άμα η πίστη είναι υποκριτική, υιοθετημένη με πονηρούς σκοπούς και υπόγειες επιδιώξεις; Θα θεωρείται Έλληνας κάποιος ο οποίος δηλώνει χριστιανός, ομιλεί την ελληνική αλλά θα δρα ενάντια της χώρας του βάσει μίας νεωτεριστικής ερμηνείας των γραφών ή μάλιστα δρώντας και εναντίον αυτών; Τα προβλήματα αυτά είναι σοβαρά και σαφώς απαιτούν λύση.

Παπαδιαμάντης: ο Έλληνας Ντοστογιέφσκυ.
Ελληνοχριστιανός συγγραφέας και φιλόσοφος 

Τώρα θα παρουσιασθούν οι ενέργειες που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα προβλήματα του Ελληνοχριστιανισμού. Σκοπός είναι να είναι ξεκάθαρο το ποιοι στρέφονται εναντίον της χώρας, ενώ η ταυτότητα να δέχεται ως Έλληνες και όσους δεν είναι μέλη του ποιμνίου, αλλά δρουν υπέρ της χώρας και αισθάνονται Έλληνες. Βάση της λύσης στο ερώτημα είναι οι ρήσεις του Χριστού: όποιος δεν είναι εναντίον σας είναι μαζί σας (Μκ 9:38-40) και (Λκ. 9:49-50),  όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας και όποιος δε μαζεύει μαζί μου, σκορπίζει (Μτ. 12: 22-30). Τα λεγόμενα αυτά δεν είναι αντίθετα άμα κατανοηθούν ως εξής: όποιος κάνει το έργο που κάνω εγώ λειτουργεί υπέρ μου ακόμα και άμα δεν το γνωρίζει, όποιος ακόμα κι αν θεωρεί πως κάνει το έργο μου αλλά δρα εναντίον του, εκείνος λειτουργεί ενάντιά μου. Με απλά λόγια λοιπόν, δεχόμαστε πως ο Έλληνας πέραν του ότι μιλάει ελληνικά, ακολουθεί και τη χριστιανική ηθική ή έστω δρα υπέρ της και του λαού που την πρεσβεύει, ασχέτως πίστης. Δεν θα θεωρείται δηλαδή Έλληνας αυτός που θα δρα ενάντια του λαού, της θρησκείας, της ηθικής και της κουλτούρας του, ακόμα κι αν είναι χριστιανός ή μιλά ελληνικά ή γεννήθηκε από Έλληνες γονείς. Ενώ Έλλην θα θεωρείται όποιος δρα υπέρ αυτών τα οποία ο Ελληνοχριστιανισμός πρεσβεύει ακόμα και άμα δεν πιστεύει ή δεν θρησκεύεται. 

Με αυτήν την ποιοτική αλλαγή αν και ο Ελληνοχριστιανισμός ως ταυτότητα παραμένει πιο ανοιχτή από άλλες ταυτότητες, δεν πρόκειται να δεχθεί κανέναν που να δρα εναντίον της ή του λαού που πρεσβεύει. Κάτι το οποίο εν τέλει λύνει τα βασικότερα προβλήματα που δημιουργεί η υιοθέτησή αυτής της ταυτότητας, διατηρώντας ταυτόχρονα τα υπέρ της.

Σημείωση του Θεόδοτου: Παραμένει ασφαλώς το ζήτημα της φυλετικής ταυτότητας. Είναι δυνατόν ένας αφρικανός για παράδειγμα ή ένας ασιάτης να θεωρηθεί Έλληνας; Εάν θεωρήσουμε πως ο πολιτισμός και η κουλτούρα είναι εκφάνσεις της φυλής, κάτι που ανέκαθεν υπήρξε πάγια δεξιά θέση (και πλέον σταδιακά αποδεικνύεται και από τις φυσικές επιστήμες, σε πείσμα της νεομαρξιστικής αρλουμπολογίας) τότε θα ήταν αναγκαίο ως υλικό για μελλοντικούς ελληνικούς πληθυσμούς να θεωρούμε άτομα τα οποία προέρχονται από την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια. Άλλωστε, και στη σύγχρονη και μεσαιωνική ελληνική ιστορία, η πλειοψηφία των επιμιξιών του γηγενούς πληθυσμού έχει γίνει με άλλους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς (πχ Σλάβους). Συνεπώς, αφού η σύγχρονη ταυτότητα (πολιτισμική, εθνολογική κ.λπ) των Ελλήνων είναι προιόν ευρωπαϊκού κράματος, με κυρίαρχο το ελληνικό στοιχείο, για να διατηρηθεί θα πρέπει να στηρίζεται στην ίδια φιλοσοφία.