ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΘΙΑ ''ΚΑΛΟΣΥΝΑΔΑ'' ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Άρθρο του Francesco Lamendola 

Μετάφραση – επιμέλεια  Ιωάννης Αυξεντίου

Η “Καλοσυνάδα”, η παγκοσμίως κυριαρχούσα σήμερα φιλοσοφία και η μόνη πολιτικά ορθή, δεν είναι μόνον μία λανθασμένη και ανεύθυνη συμπεριφορά έναντι της ζωής, των άλλων και του εαυτού μας, με άλλα λόγια μία συμπεριφορά άξια ενός τέλειου ηλίθιου: είναι κάτι περισσότερο και χειρότερο. Πίσω από την ''καλοσυνάδα'' της χονδρικής, πίσω από την ανεκτικότητα, την εύκολη συγχώρεση, την επιείκεια με το κιλό, προς όλους και όλα(μα ιδιαίτερα προς εκείνους που αντιπροσωπεύουν, για τον ένα ή άλλο λόγο, μία αναφορά και ένα ιδεολογικό σύμβολο, τέτοιο ώστε να επιβεβαιώνει τα νοητικά σχήματα του  ''καλοσυνάτου''), υπάρχει κάτι περισσότερο από την απλή  αφέλεια ή την απλή ανοησία: υπάρχει ένα εκλεπτυσμένο και σκοτεινό σχέδιο, επιμελημένο στην κάθε του λεπτομέρεια, από μέρους απόκρυφων κέντρων της παγκόσμιας εξουσίας, τα οποία εδώ και πολύ καιρό χρησιμοποιούν κάθε μέσον, για να ελέγξουν και να στρεβλώσουν την κοινή λογική των ανθρώπων και για να ανατρέψουν τα ηθικά και πνευματικά θεμέλια, πάνω στα οποία στηρίζεται η ίδια η δυνατότητα για μία πολιτισμένη συνύπαρξη μεταξύ των πολιτών, των λαών και των πολιτισμών.

Θα  ονομάσουμε αυτό το σχέδιο με την έκφραση “αποσταθεροποιητικός ολοκληρωτισμός”, διότι εκείνο που προτίθεται να εγκαθιδρύσει είναι μία μορφή ολοκληρωτισμού (δημοκρατικού, φυσικά), που όμως δεν γίνεται αντιληπτός ως τέτοιος, παρόλο που ηθικά και κοινωνικά φαίνεται αυτονόητος. Διότι ο σκοπός αυτού του νέου είδους ολοκληρωτισμού δεν είναι, όπως στους ολοκληρωτισμούς του παρελθόντος, να εξασφαλίσει την μέγιστη τάξη και σταθερότητα, αλλά, αντιθέτως, να εξασφαλίσει μία συνεχή αταξία και μία χρόνια αστάθεια, σε όλα τα επίπεδα: κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, ηθική, πνευματική. Ο λόγος ενός σχεδίου φαινομενικά τόσο αντιφατικού,  έγκειται στο γεγονός ότι τα απόκρυφα κέντρα της παγκόσμιας εξουσίας δεν έχουν ανάγκη την τάξη και την σταθερότητα για να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς τους, αλλά την μέγιστη δυνατή ανασφάλεια και αβεβαιότητα, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και στο συλλογικό: μόνον έτσι αυτά θα μπορούν να τροφοδοτούν και να αναπαραγάγουν ασταμάτητα τον μηχανισμό της κυριαρχίας τους.

Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, πράγματι, ο σκοπός που επιδιώκουν εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν την πολιτική και οικονομική κυριαρχία, δεν έχει έναν περιορισμένο χαρακτήρα, όπως τον έλεγχο εκείνης ή της άλλης κοινωνίας, εκείνου ή του άλλου κράτους, αλλά είναι ένας σκοπός απεριόριστος τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο: πρόκειται για την διατήρηση ενός συνεχούς ελέγχου, τελειωτικού, που δεν επιδέχεται αντίσταση, πάνω σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε λαό, πρακτικά σε κάθε σημείο του πλανήτη, τόσο στο παρών όσο και στο μέλλον, και αυτός ο έλεγχος επιτυγχάνεται μέσω των οργάνων της ψυχολογικής πίεσης, συνειδητής ή ασυνείδητης και του οικονομικού εκβιασμού. Κανένας, στην ανθρώπινη ιστορία δεν επιδίωξε ποτέ κάτι παρόμοιο. Ακόμη και οι δημιουργοί των κλασικών παγκόσμιων Αυτοκρατοριών, όπως οι Ασσύριοι, οι Πέρσες, οι Μακεδόνες και οι Ρωμαίοι, είχαν στοχεύσει, ναι, σε μία πλήρη γεωγραφική κατάκτηση, αλλά πάντα μέσα στο σχήμα της άμεσης κυριαρχίας. Έτσι πραγματοποιήθηκε και η Βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία, το πιο φιλόδοξο και επιτυχημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της παγκόσμιας ιστορίας, που κατόρθωσε να θέσει το ένα τέταρτο της γήινης επιφάνειας κάτω από την εξουσία του ίδιου Βασιλέα και της ίδιας μητρόπολης.

Gérard Rancinan, Chaos

Όμως εκείνο το σημερινό, είναι ένα σχέδιο που συνθέτει τις μέχρι σήμερα γνωστές δύο μορφές αυτοκρατορικής κυριαρχίας: εκείνης που συνδέεται με την εδαφική επικράτεια, τυπική των αρχαίων αυτοκρατοριών και του σύγχρονου αποικιοκρατισμού, και εκείνης που στοχεύει στον στενό, προσωπικό, ψυχολογικό έλεγχο, που δεν συνδέεται με την εδαφική επικράτεια επειδή είναι ιδεολογικός, αλλά εξασκείται μέσω των μέσων μαζικής  πληροφόρησης, του σχολικού και πανεπιστημιακού συστήματος, και αποσκοπεί στην επηρεασμό της νόησης των πολιτών. Υπερισχύει,πάντως, η δεύτερη μορφή, διότι ο έλεγχος της εδαφικής επικράτειας δεν είναι ο αληθινός σκοπός, αλλά απλά ένα από τα μέσα, ενώ η κυρίευση της νόησης των πολιτών  αποτελεί την βασική επιδίωξη.

Και τώρα ας επανέλθουμε στην ''καλοσυνάδα''. Είναι εμφανές ότι αυτή η ''φιλοσοφία'' ζωής είναι εξαιρετικά λειτουργική στο σχέδιο της διασποράς της μέγιστης ασάφειας, της αντίθεσης, και, σε τελευταία ανάλυση της διαρκούς αστάθειας στο εσωτερικό του κοινωνικού σώματος. Διότι μία κοινωνία  που έχει συσταθεί πάνω στις αφηρημένες και μη ρεαλιστικές αρχές της ''καλοσυνάδας'' δεν μπορεί να λειτουργήσει : αυτό θα  έπρεπε να  το  αντιλαμβάνεται ο καθένας, εάν δεν βρισκόμασταν τώρα πλέον βυθισμένοι  σε ένα κλίμα διαρκούς αναισθητοποίησης  της κριτικής  ικανότητας του ατόμου, προς όφελος ενός  διάχυτου κομφορμισμού, που ενισχύει, έμμεσα αλλά με βεβαιότητα , εκείνο τον κρυφό  ολοκληρωτισμό που είναι στα σχέδια της παγκόσμιας ελίτ.

Η ''καλοσυνάδα'' σήμερα εξαπλώνεται και αλείφει μελάσα παντού. Είναι μία ανόητη ''καλοσυνάδα'' η οποία παρηγορεί τους πονεμένους με ευφημισμούς: Οι κουτσοί γίνονται «άτομα με ειδικές ανάγκες». Τι μεγάλη βοήθεια! Το λεξικό της ''καλοσυνάδας'' είναι ψεύτικο από το Α μέχρι το Ω. Οι υπανάπτυχτες χώρες έγιναν «Αναπτυσσόμενες χώρες», ο κόσμος των φτωχών έγινε ο «τρίτος κόσμος», οι αφρικανοί μετανάστες έγιναν «μη κοινοτικοί μετανάστες». Για τους ισλαμιστές, που τους έχουμε στο σπίτι μας όλο και περισσότερους, εμείς είμαστε οι άπιστοι• όμως δεν ισχύει το δικαίωμα της  αμοιβαιότητας, σε εμάς δεν επιτρέπεται να λέμε ότι οι άπιστοι είναι εκείνοι. Θα καταλήξουμε να λογοκρίνουμε την «Θεία Κωμωδία», διότι ο Δάντης έβαλε τον Μωάμεθ στην κόλαση. Μάλιστα,  η Εκκλησία μπορεί να καταργήσει  την ίδια την κόλαση, για να μην προσβάλει τους αμαρτωλούς, οι οποίοι δεν θα είναι πια αμαρτωλοί, αλλά άνθρωποι που κάνουν λάθη από αφηρημάδα, ζωηρά παιδιά που κάνουν αταξίες.

Ο γερμανός ψυχολόγος Hans Jürgen Eysenck πίστευε στην σημασία της γενετικής κληρονομικότητας όσον αφορά τον δείκτη ευφυΐας• πίστευε, με άλλα λόγια, ότι δεν γεννιόμαστε όλοι ίσοι. Το είπε στην αίθουσα. Οι ''καλοσυνάτοι'' και ''δικαιωματιστές'' φοιτητές τον πέταξαν κάτω, τον κτύπησαν με  μπουνιές και κλωτσιές, μέχρι να σωθεί, αν και με τα γυαλιά του σπασμένα και την μύτη να αιμορραγεί, από συναδέλφους που περνούσαν. Ο τόπος του συμβάντος: The  London  School of  Economics.

 Σχόλιο του μεταφραστή:

 Τα κοσμικά πολιτικά και κοινωνικά  γεγονότα, πρέπει πάντα να ερμηνεύονται μέσα από δύο διαστάσεις: την υλική (οικονομικά συμφέροντα, ελίτ που θέλουν να επιβληθούν, ηδονιστικές τάσεις κλπ) και την μεταφυσική: η αναζήτηση της σχέσης αυτών των γεγονότων με τις άυλες καταστάσεις, τους πνευματικούς χώρους. Να πούμε λοιπόν δύο λόγια για την σχέση της διάχυτης ''καλοσυνάδας'', της πολιτικής ορθότητας, με αυτή την δεύτερη διάσταση.

λατρευτικό αγαλματίδιο της Λίλιθ

Πριν από δύο αιώνες, διάφορες αποκρυφιστικές οργανώσεις οι οποίες είχαν ένα αθέατο γνωστικο υπόβαθρο, μιλούσαν για την ερχόμενη μελλοντική εποχή στην οποία θα επικρατήσει η ''θηλυκή όψη'' του Θεού, η  'Σοφία' των γνωστικών ή η 'Shekhinah' του Ιουδαϊσμού. Βέβαια η πραγματικότητα είναι ακόμα σκληρότερη καθότι ο ιουδαϊκός φεμινισμός (δηλαδή ο σκληρός πυρήνας του φεμινισμού από το δεύτερο κύμα του και έπειτα) δεν έχει καν τη Shekhinah ως σύμβολο, αλλά τη δαιμονική οντότητα Lilith, την οποία και θεωρεί ως την πρώτη φεμινίστρια. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί πως πέρα από την επανάσταση της κατά του Αδάμ (σύμφωνα με κάποιους εβραϊκους μυθους), η Λίλιθ είναι η δαιμονική οντότητα υπεύθυνη για το θάνατο των παιδιών και οι αρχαίοι Εβραίοι έφτιαχνα φυλαχτά για να προστατέψουν τα παιδιά και τις έγκυες γυναίκες από αυτή. Ταιριαστό αρχέτυπο για τις φεμινίστριες, αφού και οι ίδιες είναι υπεύθυνες για θανάτους εκατομμυρίων αγέννητων παιδιών. Αλλά ας μη μακρυγορούμε και ας επανέλθουμε στο θέμα μας, επί του φαινομένου του ιουδαϊκού φεμινισμου θα αναφερθούμε σε μελλοντικά άρθρα του Θεόδοτου.

Για να λάβουν χώρα τα προαναφερθέντα λοιπόν, κατά πρώτον, έπρεπε οι γυναίκες να αποκτήσουν, έστω και πλασματικά και φαινομενικά, τον πρωταρχικό ρόλο μέσα στις κοινωνίες, ώστε αυτές από πατριαρχικές να μετατραπούν σε μητριαρχικές. Κατά δεύτερον, οι άνδρες έπρεπε να θηλυκοποιηθούν, δηλαδή να χάσουν κάθε δυνατότητα αντίστασης έναντι των εχθρών της παράδοσης, τα ανδρικά χαρακτηριστικά της πυγμής, της επιβολής της λογικής στο συναίσθημα, της εύστοχης σκληρότητας, της εύστοχης βίας (όπου είναι απαραίτητο), έπρεπε να εξαφανιστούν. Συνολικά λοιπόν, η δημιουργία μιας κοινωνίας  από  ''πλαστελίνη'' η οποία δεν θα ασκεί καμία αντίσταση και θα επιτρέπει τα πάντα  στο όνομα των ''καλών συναισθημάτων''.

Ας μην ξεχνάμε ότι η πρωταρχική μεταφυσική παράβαση, έγινε από το θηλυκό στοιχείο (Εύα). Και ο άνδρας μετείχε στην παράβαση, μέσω του θηλυκού στοιχείου. Αυτός είναι και ο απώτερος σκοπός του θελήματος της ''θηλυκής θεότητας'': ο άνθρωπος να φάγει τον απαγορευμένο καρπό της  Ισοθεΐας.