ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ: Η ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
                                                        
                                                                                        Ο φιλελεύθερος είναι ο εκκοσμικευμένος 
                                                                                        προτεστάντης που ερμηνεύει το βιβλίο της
                                                                                        ζωής κατά το δοκούν. 

John Locke, o 'πατέρας' του φιλελευθερισμού

Φιλαλήθεια: να υιοθετήσουμε αυτό τον όρο στην πολιτική μας φιλοσοφία, ώστε να πάψει επιτέλους να έχει το μονοπώλιο του πολιτικού λόγου ο όρος 'φιλελευθερισμός'. Εκείνο δηλαδή το αριστερό ρεύμα που ονομάστηκε φιλελευθερισμός, του οποίου οι ρίζες βυθίζονται στα γνωστικά κινήματα του 14ου, 15ου, 16ου και 17ου αιώνα και το οποίο επισημαίνει τη φιλία προς την ελευθερία, χωρίς όμως να δίνει σαφή απάντηση στα κάτωθι κεφαλαιώδη ερωτήματα:

Α) Eλευθερία για να κάνω τι;
Β) Eλευθερία από τι; 
Γ) Eλευθερία και Αλήθεια, ποια η σχέση τους;

Είναι αξιοσημείωτο, ότι μετά την είσοδο των κοινωνιών στη νεωτερική εποχή, δύο ήταν οι ιδέες που επικράτησαν στην πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία: από τη μία πλευρά η ιδέα της ελευθερίας και από την άλλη η ιδέα της κοινοκτημοσύνης. Αντίθετα, η ιδέα της Αλήθειας (και ένας όρος που να την εκφράζει πολιτικά και ιδεολογικά) εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και διαγράφηκε πλήρως. Μάλιστα έγινε συνώνυμο του σκοταδισμού, του μη-προοδευτισμού, της οπισθοδρόμησης. Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία του Πόντιου Πιλάτου: ‘Τί ἐστιν ἀλήθεια;’ έγινε η κυρίαρχη φιλοσοφία. Αντιθέτως, το υπέρτατο αγαθό της κλασικής φιλοσοφίας, δηλαδή η Αλήθεια, κατέληξε στο περιθώριο.

Οι φιλελεύθεροι και γενικότερα οι αριστερόστροφοι πάσης φύσεως, συνηθίζουν να ταυτίζουν το ζήτημα της Αλήθειας με τη θρησκεία, οπότε μιλούν για την ανάγκη της ελευθερίας από τους ‘θρησκευτικούς απολυτισμούς’. Συνεπώς, δεν θα τους κάνω εδώ τη χάρη να αναφερθώ στη θρησκευτική–μεταφυσική αλήθεια, αλλά θα κατέλθω στο πεδίο τους, δηλαδή στην κοσμική διάσταση και έτσι θα εξετάσουμε εάν μέσα σε αυτή τη διάσταση υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες.

Ερωτώ λοιπόν: οι ανθρωπολογικές, ψυχολογικές και κοινωνιολογικές διαπιστώσεις που βρίσκονται μέσα στα κλασικά έργα όλων των εποχών, από τα Ομηρικά Έπη έως τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογιέφσκι, καθώς και στα έργα των μεγάλων προσωκρατικών φιλοσόφων δεν είναι Αλήθειες; Οι πλατωνικές και σωκρατικές διδαχές, από μόνες τους και χωρίς το μεταφυσικό πλαίσιο τους, δεν είναι Αλήθειες; Ακόμη, οι Ευαγγελικές διδαχές, χωρίς το θρησκευτικό τους θεμέλιο, πχ.  «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», δεν είναι Αλήθειες; Επίσης, στο Φυσικό Δίκαιο δεν υπάρχουν Αλήθειες; Και τέλος, οι σύγχρονες επιστήμες της  ανθρωπολογίας και της άνθρωπο-ηθολογίας δεν έχουν ανακαλύψει αντικειμενικές Αλήθειες ως προς τι είναι καλό και τι είναι κακό για τις ανθρώπινες κοινωνίες και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά;

Οι αριστερόστροφοι λοιπόν δεν μπορεί να έχουν τη δικαιολογία ότι η αντικειμενική Αλήθεια είναι αποκλειστικά μία θρησκευτική-μεταφυσική θεώρηση. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, η δική τους εμμονή στη σχετικοποίηση και υποκειμενοποίηση της αλήθειας είναι αντι-επιστημονική και αποκτά μεταφυσική χροιά και μάλιστα μία ιδιαίτερα σκοτεινή μεταφυσική χροιά, αφού αδιαφορεί για τη φυσική νομοτέλεια. 

Μήπως ο φιλελεύθερος θα βρει κάποιον σοβαρό εκπρόσωπο της επιστήμης της ανθρωπολογίας, που θα του πει ότι δύο τραβεστι μπορούν να υιοθετούν παιδιά, χωρίς αυτά να υποστούν αρνητικές συνέπειες στην ψυχοφυσιολογική τους εξέλιξη; Μήπως θα βρει έναν σοβαρό κοινωνιολόγο ή έναν σοβαρό οικονομολόγο που θα τον βεβαιώσουν ότι ο ανεξέλεγκτος καπιταλισμός και η ασύδοτη οικονομία έχουν ευνοϊκές συνέπειες για τις μεγάλες λαϊκές μάζες; Μήπως θα βρει κάποιον σοβαρό ειδικό επί της αισθητικής που θα του πει ότι η μοντέρνα αρχιτεκτονική είναι ανώτερη της παλαιάς ως προς το αισθητικό, ψυχολογικό και πνευματικό αποτέλεσμα που δημιουργεί στον ανθρώπινο ψυχισμό; Και θα μπορούσα να συνεχίσω με πλείστα όσα παραδείγματα...

Η αντικειμενική αλήθεια ενυπάρχει στη φύση διότι χωρίς αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει η ίδια η φύση. Μία χημική ένωση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον εάν ακολουθηθούν συγκεκριμένοι κανόνες και όχι άλλοι, συγκεκριμένες αναλογίες ουσιών και όχι άλλες, η αναπαραγωγή μπορεί να συμβεί μόνον εάν ενωθεί το αρσενικό με το θηλυκό και όχι το αρσενικό με το αρσενικό ή το θηλυκό με το θηλυκό. Βέβαια, μέσα στην φύση υπάρχει και το ψέμα. Για παράδειγμα, ένα μανιτάρι μπορεί να φαίνεται όμορφο και ελκυστικό άλλα να είναι δηλητηριώδες για τον άνθρωπο. Οι κοινωνίες λοιπόν και οι εξουσίες τους πρέπει να διατηρούν μία 'πορώδη μεμβράνη' μέσα στην κοσμική πραγματικότητα, η οποία θα διαχωρίζει τις αλήθειες από τα ψέματα. Αυτή δεν είναι άλλη από την Παράδοση.

Ποια είναι η σχέση της Αλήθειας με την Παράδοση; Αφού αλήθεια (α-λήθη) σημαίνει 'δεν  λησμονώ', η Παράδοση είναι κατά συνέπεια ο φορέας των πραγμάτων που δεν πρέπει να  λησμονούνται.

Η καθιέρωση της ελευθερίας ως απόλυτης αξίας καταστρέφει την Παράδοση, κάτι που οδηγεί στο να αναμιγνύονται και να συγχέονται οι αλήθειες και τα ψέμματα. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της πορείας είναι η εκτροπή του κόσμου...

Βέβαια, εδώ, ο 'φίλος της ελευθερίας' μπορεί να ρωτήσει: «δηλαδή δεν έχω το δικαίωμα να ακολουθήσω ένα ψέμα;». Για να του απαντήσουμε: «φυσικά και έχεις το δικαίωμα, αλλά μέσα στο ‘σπίτι’ σου.». Έξω από το ‘σπίτι’ σου δεν σου επιτρέπεται ούτε να το προωθείς, ούτε να το διαδίδεις, και η πολιτεία δεν μπορεί ούτε να το θεσμοθετεί ούτε να το νομιμοποιεί.

Και ξέρετε ποιο είναι το τραγικό της όλης υπόθεσης; Το γεγονός ότι ο φιλελεύθερος, ο υποκειμενιστής, ο μεταμοντέρνος Πιλάτος διαισθάνεται την Αντικειμενική Αλήθεια διότι αυτή είναι ΕΚΔΗΛΗ μέσα στη Φύση, μέσα στον Κόσμο. Όμως, παριστάνει στους άλλους και προπάντων στον ίδιο τον εαυτό του, ότι δεν τη γνωρίζει. Γιατί το κάνει αυτό; Μα για να μη χάσει την ηδονή του, το βίτσιο του, το συμφέρον του, τον εγωισμό του, τη νοοτροπία του, την ‘ησυχία’ του.

Η Φιλαλήθεια, αγαπητοί φίλοι του Θεόδοτου, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο πρέπει να στηριχθεί η πολιτική φιλοσοφία του 21ου αιώνα.


Σημείωση:  

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ‘αριστερής φύσης’ του φιλελευθερισμού είναι το ακόλουθο περιστατικό: όταν ένας υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι το κάψιμο της σημαίας είναι δικαίωμα του πολίτη, αμέσως ο δημοσιογράφος που εξέφραζε τη ‘φιλελεύθερη άποψη’ έγραψε στην εφημερίδα Καθημερινή το εξής: «Όπως επιτρέπονται οι πράξεις τιμής στα σύμβολα, έτσι δεν μπορούν να απαγορεύονται οι πράξεις απαξίας των. Αυτό επιτάσσει το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης (…) Αφορά την ελευθερία του ατόμου και να καίει ό,τι θέλει, με μόνη προϋπόθεση το υλικό να ανήκει στην ιδιοκτησία του.». 

Είναι νομίζω κατανοητό πως η μαρξιστική αριστερά και η φιλελεύθερη αριστερά εκπροσωπούν την ίδια πνευματική ρυπαρότητα.

Ας ξαναδούμε όμως λίγο την τελευταία πρόταση του αποσπάσματος, έτσι ώστε να επισημάνουμε και μια ακόμα άνευ προηγουμένου ανοησία: «…Αφορά την ελευθερία του ατόμου και να καίει ό,τι θέλει, με μόνη προϋπόθεση το υλικό να ανήκει στην ιδιοκτησία του.». Τίθεται ασφαλώς το εύλογο ερώτημα: πως είναι δυνατόν η δημόσια χρήση ενός εθνικού συμβόλου, από μέρους ενός ατόμου, να θεωρείται ‘υλικό που ανήκει στην ιδιοκτησία του’; Ως φαίνεται, η φιλελεύθερη μανία για την ‘ιδιοκτησία’, φθάνει στο σημείο να δέχεται ότι τα σύμβολα μπορεί να έχουν… ιδιοκτήτες! Τέτοια βλακώδη δήλωση δεν θα την αποτολμούσε ούτε ένας τυπικός Άγγλος φιλελεύθερος. Μόνον ένας νέο-έλληνας πιθηκίζων φιλελεύθερος θα μπορούσε να την κάνει…