Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της σύγχρονης εποχής δεν θα βρουν λύση, εάν δεν επιστρέψουμε στην "αλήθεια των πραγμάτων".

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Adaequatio rei et intellectus, που σημαίνει: "προσαρμογή του πράγματος και της νόησης" (δηλαδή, μία πρόταση είναι αληθής όταν η νόηση συλλαμβάνει στην πραγματικότητα αυτό που όντως υπάρχει σε αυτή και όχι κάτι άλλο). Με αυτή τη φράση, ο Πέρσης φιλόσοφος Αβικέννας θέλησε να συνοψίσει την αριστοτελική θεωρία για την αλήθεια. Άρα, είναι η νόηση που πρέπει να προσαρμοστεί στο πράγμα (υπό την έννοια να τεθεί στη σωστή σχέση αντιστοιχίας). Έτσι πίστευαν οι άνθρωποι ανέκαθεν είτε ήταν επαγγελματίες στοχαστές είτε κοινοί άνθρωποι. Για χιλιετίες επρόκειτο για κάτι διαισθητικά προφανές στους πάντες.

Μετά βέβαια ήρθε η μοντέρνα φιλοσοφία και η ανθρωπολογική επανάσταση της μοντερνικότητας. Έτσι, άξαφνα, κάποιος σκέφθηκε ότι δεν πρέπει η νόηση να συμμορφώνεται με τα πράγματα, αλλά τα πράγματα με τη νόηση. Ιδού, λοιπόν, το ιδιοφυές εύρημα της μοντέρνας σκέψης όσον αφορά το ''Είναι''. Δεν είναι πια το ''Είναι'' που γεννά τη σκέψη, αλλά η σκέψη που δημιουργεί το ''Είναι''.

Εμείς, οι άνθρωποι του 20ου και 21ου αιώνα, είμαστε τα παιδιά αυτής της νομιμοποιημένης και θεσμοθετημένης τρέλας. Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλησσόμαστε για τίποτα. Η καθημερινή, συστηματική, επιστημονική επιχείρηση της καταστροφής και ανακατασκευής της γλώσσας, έτσι ώστε να αντικατασταθούν, μία προς μία, οι λέξεις του λεξιλογίου ή για να δοθεί σε αυτές μία σημασία εντελώς νέα και διαφορετική από την παλαιά, είναι η λογική και άμεση συνέπεια εκείνης της πρώτης τρέλας.

Όταν αρνούμαστε ότι είναι ο νους που πρέπει να συλλαμβάνει τα πράγματα όπως αυτά είναι και ότι στο άτομο εναπόκειται η έρευνα και το καθήκον της αλήθειας, όταν αντιστρέφεται η σχέση μεταξύ της νόησης και του κόσμου και αξιώνεται να είναι ο κόσμος που πρέπει να συμμορφωθεί με το νου, δεν μπορεί παρά να προκύψει η κωδικοποίηση και η ευλογία του πιο πλήρους χάους και της πιο ακραίας αναρχίας.

Καταλήγουμε λοιπόν ο καθένας να έχει την αλήθεια του, ο καθένας να έχει τη γλώσσα του και ο καθένας να έχει τον κόσμο του και ποιοι άλλωστε είμαστε εμείς για να τον κρίνουμε; Ο Pirandello θα είχε μείνει έκπληκτος βλέποντας την μεγάλη επιτυχία που απέκτησαν οι θεωρίες του, αν και ορισμένες πρακτικές εφαρμογές τους, πιστεύουμε, θα τον αγανακτούσαν. «Έτσι είναι, εάν έτσι νομίζετε» είχε διακηρύξει. Αυτή είναι λοιπόν η φιλοσοφία της νέας χιλιετίας.

Και τώρα ερχόμαστε στο ζήτημα της αλήθειας της ίδιας. Ποιός εγγυάται την ύπαρξη αλήθειας και ακόμα περισσότερο την ίδια τη δυνατότητα ύπαρξης αλήθειας σε έναν τέτοιο κόσμο; Προφανώς, κανένας, εκτός από εμένα (δηλ. τον εκάστοτε ιδιώτη). Την εγγυώμαι εγώ, το εκάστοτε άτομο και αυτό αρκεί. Η αλήθεια δηλαδή είμαι εγώ. Στη θεωρία και εσύ είσαι η αλήθεια και όλοι είναι η αλήθεια. Κατά συνέπεια, θα κάνεις και εσύ αυτό που κάνω και εγώ: θα σκέπτεσαι και σκεπτόμενος θα δημιουργείς την πραγματικότητα, έτσι θα έχεις τη δική σου αλήθεια. Όλοι θα έχουν τη δική τους αλήθεια και θα υπάρχουν 100, 1000, 100.0000 αλήθειες. Ποιός είπε ότι ο σύγχρονος κόσμος απώλεσε την έννοια της αλήθειας; Έκανε κάτι "καλύτερο", τη δημοκρατικοποίησε. Την έσπασε σε εκατομμύρια κομμάτια και τα μοίρασε σε όλους. Έτσι τώρα ο καθένας έχει την αλήθεια του, την πραγματικότητα του, τον κόσμο του. Με άλλα λόγια: ο καθείς και η τρέλα του!

Γιατί ένας κόσμος όπου ο καθένας έχει την δική του αλήθεια είναι απλά ένα τεράστιο παραληρηματικό τρελοκομείο. Αλλά μην φοβάστε, φθάνει να συνηθίσετε. Εξάλλου, σε αυτή την εποχή της προόδου, συνηθίζουμε σε όλα: στο θόρυβο, στην εγκληματικότητα, στην ψευτιά, στους ξένους, στους φόρους, στους βλάκες.

Ο κίνδυνος του χάους, αντιμετωπίζεται με μια πανάκεια: τη νέο-γλώσσα. Η νέο-γλώσσα είναι η γλώσσα που αποφασίστηκε και καθιερώθηκε από τις εξουσίες των παρασκηνίων. Πρόκειται για μια γλώσσα που είναι παγκόσμια, δεν μπορείς να την αρνηθείς γιατί κινδυνεύεις με μήνυση και είναι πάντα πολιτικά ορθή. Η νέο-γλώσσα γεννιέται από μία σκέψη που δεν είναι δική μου ή δική σου ή κάποιου άλλου. Δεν γνωρίζουμε από που ακριβώς δημιουργείται, απλά ένα πρωί συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει και τη χρησιμοποιούμε. Συνήθως, την έναρξη την κάνουν οι εφημερίδες και η τηλεόραση. Ένα πρωί ανακαλύπτουμε ότι εάν για παράδειγμα ο δήμαρχος είναι γυναίκα, πρέπει να λέμε η 'δημαρχίνα', εάν ο επίτροπος είναι γυναίκα, η 'επιτρόπισα' κλπ. Προσοχή, εάν δεν συμμορφωθείς κινδυνεύεις να μηνυθείς για ''σεξισμό''. Το άλλο πρωί, ανακαλύπτεις ότι οι λαθρομετανάστες έγιναν ''παράτυποι μετανάστες'' και την επόμενη ημέρα οι ίδιοι έγιναν ''πρόσφυγες''. Είναι δε ιδιαίτερα σημαντικό να τα ξέρεις όλα αυτά και να ενημερώνεσαι για τις αλλαγές ώστε να αποφύγεις μηνύσεις. 

Σκεφτείτε ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που λένε οι ''νέ**οι'' ή οι ''μαύροι'': και δεν ντρέπονται! Ασφαλώς, δεν μπορεί να είσαι τόσο άξεστος και απολίτιστος ώστε να λες ο ''διεστραμμένος'' όταν αναφέρεσαι σε έναν ομοφυλόφιλο. Μάλιστα ούτε το ομοφυλόφιλος είναι το σωστό! Πρέπει να λες "gay". Γιατί "gay" σημαίνει χαρούμενος, και οι ομοφυλόφιλοι είναι όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, αυτό το ξέρουν όλοι.

 Δεν επιθυμείς να συμμορφωθείς με όλα αυτά; αλλοίμονο σου, θα καταντήσεις ένας αλήτης, ένας ζητιάνος, ένας εξοστρακισμένος. Κανείς δεν θα σε κάνει παρέα, θα αποφεύγουν ακόμη και να σου σφίξουν το χέρι. Θα είναι ο κοινωνικός και πολιτικός σου θάνατος. Είπες ότι είσαι ένας ιδεαλιστής, όχι υπό την χεγκελιανή έννοια, αλλά κάποιος που ακόμη πιστεύει στην αντικειμενική αλήθεια; Κακό δικός σου! Θα θεωρηθείς ένας ηλίθιος, ένας αποτυχημένος, ένας αντικοινωνικός.

Αλλάζοντας τις λέξεις, αλλάζουν οι σκέψεις. Ο κόσμος αρχίζει να σκέπτεται όπως είναι ''σωστό'' να σκέπτεται, συμμορφώνοντας τα πράγματα στη σκέψη. Σε ποιά σκέψη θα ρωτήσετε, μα στην politically correct σκέψη ασφαλώς. Και ποιο είναι το υποκείμενο που σκέπτεται αυτή τη σκέψη; Ε αμάν με τρελλάνατε στις ερωτήσεις... Μα ασφαλώς η σκέψη που σκέπτεται τον εαυτό της! Εντάξει τώρα;

Αρκετά με τη θεωρία τώρα, ας ριχθούμε στη δουλειά. Έχουμε μία επείγουσα αποστολή: να φτιάξουμε ένα νέο κόσμο. Έναν κόσμο πιο όμορφο, γεμάτο αλληλεγγύη και αγάπη, ένα χαρούμενο κόσμο, έναν κόσμο-ουράνιο τόξο!

Επ’ αυτού, να θυμάστε πάντα πως δεν πρέπει να λέτε ''ομοφυλόφιλες οικογένειες'', αλλά ''οικογένειες-ουράνιο τόξο'' (en. Rainbow families). Δεν είναι το "ουράνιο τόξο" μια πολύ ομορφή έκφραση και κάτι πολύ όμορφο; Το βλέπεις εμπρός σου, είναι εκείνο το τόξο στον ουρανό με τα επτά χρώματα της ίριδος, που λάμπουν μετά τη βροχή. Διότι ακριβώς αυτή είναι η ιδέα που θέλουν να μεταδώσουν: κάτι το φρέσκο, κάτι το φωτεινό. Δύο άνδρες που αγαπιούνται, με πολλά παιδιά, δύο θαυμάσιοι πατέρες με τα παιδιά τους. Οι δασκάλες πρέπει να αφήσουν την κακιά συνήθεια να ρωτούν τα παιδιά ποιος είναι ο μπαμπάς και η μαμά καθώς πρόκειται για μία μορφή ομοφοβίας. Η σωστή έκφραση πλέον είναι "γονέας 1" και "γονέας 2".

Ποιός είπε ότι δεν υπάρχει πλέον adequatio rei et intellectus; Το σημαντικό είναι να ξέρουμε πως ονομάζονται τα πράγματα, τι όνομα να τους δώσουμε. Όταν καθοριστεί το όνομα, η αντιστοιχία με την νόηση αναδύεται αμέσως. Για παράδειγμα, τι ανάγκη υπάρχει να εξηγήσουμε τι είναι ο ομοφυλοφιλικός γάμος; Φθάνει να τον πούμε έτσι και η ιδέα αυτού παρουσιάζεται αυθόρμητα στο νου…