Ο ΟΛΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Γράφει ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

 
 

Μαρξισμός, κομμουνισμός, ανατρεπτικά-ψυχεδελικά κινήματα του ‘60, σοσιαλισμός του΄80, χριστιανοδημοκρατία ή συντηρητική ''δεξιά'', όλα αυτά ξεχάστε τα. Επιτέλεσαν τον σκοπό για τον οποίο είχαν δημιουργηθεί, και τώρα πλέον έχουν τεθεί και τακτοποιηθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Σήμερα το σύστημα έχει ομοφωνήσει ως προς το ποιο θα είναι το νέο μοντέλο του: Ο 'Ολικός Φιλελευθερισμός', δηλαδή, ο οικονομικός, σεξουαλικός και φυλετικός ελευθεριασμός. Αυτός είναι ο εχθρός μας και πρέπει να τον στοχοποιήσουμε με ακρίβεια. (όσον αφορά την χώρα μας, η μείξη μπολσεβικισμού και φιλελευθερισμού αποτελεί… ελληνική πρωτοτυπία). Στην οικονομία, κανένας φραγμός  στις καπιταλιστικές διαδικασίες και στην κερδοσκοπία των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων. Τα σεξουαλικά παραβατικά ήθη αφήνονται σε πλήρη ασυδοσία και μάλιστα αυτή η ασυδοσία  θεσμοθετείται. Οι διάφορες ανθρώπινες φυλές έχουν όχι μόνον την πλήρη ελευθερία να αναμιγνύονται μεταξύ τους, αλλά διευκολύνονται με κάθε τρόπο  για να επιτευχτεί αυτή η ανάμειξη.

Ο ολικός μεταμοντέρνος φιλελευθερισμός επιφέρει όμως και μία άλλη μεγάλη κοινωνική μεταβολή: την πλήρη 'ατομικοποίηση' των ανθρώπων οι οποίοι πλέον δεν εντάσσονται σε κανένα είδος 'κοινωνίας' (ηθών, πίστεως, στόχων, συμπεριφορών κλπ.) αλλά ο καθένας  συμπεριφέρεται ως ένα μεμονωμένο ηλεκτρόνιο, το οποίο έχοντας ξεφύγει από την έλξη του ατομικού του πυρήνα, διαγράφει την δική του ακαθόριστη πορεία στον κόσμο. Μια και χρησιμοποίησα όρους φυσικής, να συνεχίσω με έναν ακόμη: τα άτομα εντός των φιλελεύθερων κοινωνιών θα συμπεριφέρονται πλέον παρόμοια με την κίνηση Μπράουν των μικροσκοπικών σωματιδίων.

Η συντηρητική κοινοβουλευτική 'δεξιά', αν και καπιταλιστική, είχε, για τις ελίτ, ένα μειονέκτημα: μια κάποια εμμονή στα παραδοσιακά ήθη και κοινωνίες. Η μαρξιστική αριστερά, αν και ανατροπέας της παράδοσης, είχε και αυτή μειονεκτήματα: ήταν αντικαπιταλιστική (έστω ουτοπικά) αλλά δημιουργούσε και 'κοινωνία' ιδεών και στόχων. Έτσι λοιπόν αυτά τα δύο μοντέλα έπρεπε σιγά- σιγά να εκλείψουν, και να δώσουν την θέση  τους στην θεσμοθετημένη και νομιμοποιημένη ασυδοσία. Ακριβώς αυτός είναι ο ορισμός  του  ολικού  φιλελευθερισμού.

Ο παγκόσμιος φιλελευθερισμός, καθοδηγούμενος από τον άγγλο-αμερικανικό άξονα, προσπαθεί να επιβάλλει στον κόσμο, με μία βιαιότητα, περισσότερο ή λιγότερο κεκαλυμμένη, έναν αυθεντικό ολοκληρωτισμό ο οποίος δεν ανέχεται την ύπαρξη διαφορετικών θεωρήσεων. Ένα κυρίαρχο κράτος γίνεται ένας εχθρός προς εξολόθρευση, την ίδια στιγμή που υιοθετεί ένα διαφορετικό γεωπολιτικό και οικονομικό μοντέλο από εκείνο που επιθυμεί η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο: κανένα υποκείμενο δεν μπορεί να έχει την ελευθερία να μην είναι φιλελεύθερο.

Έχουμε να κάνουμε με ένα στρατιωτικοποιημένο κίνημα, με φανατικούς που έχουν θυσιάσει εκατομμύρια ανθρώπους και υποστηρίζουν ότι μιλούν από την προοπτική της αλήθειας. Το πνεύμα της φιλελεύθερης αποκλειστικότητας παραλύει τις συνειδήσεις και τις θεσμικές δομές των δυτικών λαών. Ο ωφελιμισμός, του οποίου ο σύγχρονος  φιλελευθερισμός είναι η άμεση συνέπεια, θα έχει σοβαρότατες επιπτώσεις πάνω στην μοίρα της ανθρωπότητας. Τους βλέπετε κάθε ημέρα στην τηλεόραση τους νέους αρχάγγελους του ολικού φιλελευθερισμού: δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αλλά και στοχαστές–φιλόσοφοι, διαδίδουν το ευαγγέλιο αυτού του 'ορθού' τρόπου σκέψης.

Μερικές από τις ευαγγελικές τους διδαχές: ''δεν υπάρχουν συνομωσίες, όσοι βλέπουν συνομωσίες είναι παρανοϊκοί'', ''το κράτος δεν πρέπει να εμποδίζει την ελευθερία των αγορών'', ''οι αγορές έχουν την ικανότητα να αυτορυθμίζονται'',  ''ο καθένας με την σεξουαλική ζωή του μπορεί να κάνει ότι γουστάρει και η πολιτεία οφείλει να του παράσχει ίσα δικαιώματα με όλους τους άλλους'', ''να δέχεστε το ισχίων παγκόσμιο σύστημα διότι αυτό ξέρει ποιό είναι το καλό σας'',  ''ο διαφορετικός (Πακιστανός, Αφγανός κλπ) είναι σαν και εσάς, ακόμη και καλύτερος από εσάς''  κλπ.
 

Ανακάλυψαν και μια νέα καραμέλα και την πιπιλίζουν συνεχώς: τον 'λαϊκισμό'. Είναι η κλασική μέθοδος να ''πιάνεσαι'' από κάτι το υπαρκτό, δηλαδή τα ψέματα και τις ουτοπίες των πολιτικών, και αυτή την κατηγορία (του λαϊκισμού) να την επεκτείνεις σε κάθε ζήτημα που δεν συμφέρει το σύστημα: Δεν θέλεις τους μετανάστες; Είσαι λαϊκιστής. Δεν  θέλεις την Ευρωπαϊκή  Ένωση; Είσαι λαϊκιστής. Μιλάς εναντίον των αγορών; Είσαι λαϊκιστής. Δεν  θέλεις  να είσαι  μέσα στα  σκατ…; Είσαι λαϊκιστής. Θέλω να είμαι μέσα στα σκατ…! Εύγε! Tότε έχεις ορθή κρίση...

Το κλασικό σύνθημα  του φιλελευθερισμού, 'laissez faire' (αφήστε τους ανθρώπους να κάνουν όπως νομίζουν), θα σφραγίσει το ήθος της νέας εποχής.

Ο Καρλ Σμιτ είχε συνοψίσει με ευστοχία την πολιτική πρακτική και νοοτροπία του φιλελευθερισμού: "Ο φιλελευθερισμός, με τις αντιφάσεις και τους συμβιβασμούς του, υπάρχει, για τον Juan Donoso Cortés, [δείτε και εδώ παλαιό άρθρο του Θεόδοτου επί του θέματος] μόνο μέσα σε εκείνο το σύντομο ενδιάμεσο διάστημα όπου στο ερώτημα: 'Χριστός ή Βαραββάς;' μπορείς ν’ απαντήσεις με αίτημα αναβολής ή με τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής….Η ουσία του φιλελευθερισμού είναι η διαπραγμάτευση, ένα επιφυλακτικό ημίμετρο, με την ελπίδα ότι η οριστική διένεξη, η αποφασιστική αιματηρή μάχη, μπορεί να μετατραπεί σε μία κοινοβουλευτική συζήτηση που θα επιτρέψει η απόφαση να ανασταλεί για πάντα σε μία  αιώνια  συζήτηση."

Πράγματι προφητικός ο λόγος του Καρλ Σμιτ: Μετά την επίθεση που δέχθηκε η θρησκεία μας από την μαρξιστική αριστερά, η φιλελεύθερη αριστερά (ΝΔ) δήλωσε: ''η κυβέρνηση και η εκκλησία να συνεννοηθούν.'' Δηλαδή στο ερώτημα, Χριστός ή Βαραββάς, η ΝΔ απαντά: ''Χριστέ και Βαραββά συνεννοηθείτε, άντε να τελειώνουμε, γιατί οι οικονομικές δραστηριότητες θέλουν ήρεμο  κλίμα…''

Ο φιλελευθερισμός πραγματώνει τις σύγχρονες αριστερές κοινωνίες.