Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΑΤΑΒΑΣΙΣ


Σε αυτό το άρθρο δεν θα διαβάσετε πολιτικές αναλύσεις, ούτε θα συναντήσετε την συνήθη  ιδεολογική και πολιτική ορολογία: εδώ, γίνεται η κατάβαση στις 'αβύσσους της αριστεράς', εκείνους τους σκοτεινούς και ομιχλώδεις τόπους μέσα από τους οποίους αναδύθηκε το 'αριστερό πνεύμα', που πολύ αργότερα έγινε ιδεολογία και πολιτική. Προειδοποιούμε ότι δεν είναι ένα εύκολο άρθρο από πολλές απόψεις. Όποιος θέλει να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο, ας μελετήσει τους συνδέσμους.

  ΟΙ ΟΦΙΤΕΣ: Ο ΟΦΙΣ ΩΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ

 Άρθρο του Massimo Borghesi
Μετάφραση-σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου    


Τότε θα πει και σ’ αυτούς που
θα είναι από τα αριστερά του:
 “Φύγετε από εμένα 
εσείς οι καταραμένοι…’’ 
Κατά Ματθαίον, 25:41

Είναι περισσότερο από δύο αιώνες που η δυτική κουλτούρα χαϊδεύει το κακό, το κολακεύει, το δικαιολογεί. Το αρνητικό επικοινωνεί ίλιγγο, παραλήρημα παντοδυναμίας, ανομολόγητες συγκινήσεις· φωτίζει με κοκκινωπές λάμψεις τα απαγορευμένα μονοπάτια, τις αβύσσους της νύχτας, τις παγωμένες κορυφές. Χρωματίζει τον ιδιότυπο μοντέρνο Τιτανισμό (Τιτάνες), την πρόκληση που αυτός κάνει στο Αιώνιο. Εάν ο αρχαίος Φάουστ, εκείνος του Μάρλοου, μετανοεί στο κατώφλι του θανάτου, εκείνος που ακολουθεί ζει με την ύβρη, λαχταρά την διάλυση. ‘Το σύμφωνο με τον Όφι’, όπως ονομάζει ο Mario Praz ένα από τα τελευταία βιβλία του, τώρα μονιμοποιείται και σταθεροποιείται. Ο όφις, ο ‘πειράζων’, εμφανίζεται υπό το ένδυμα του απελευθερωτή, εκείνου που ανυψώνει τον άνθρωπο πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από τον ‘νόμο’, πέρα από τον παλαιό Θεό, εχθρό της ελευθερίας. 

Τα τελευταία διακόσια χρόνια ανακαλύπτουν «την απελευθερωτική αρχή του κόσμου, της σέκτας των Οφιτών», αρχή που επίσης εμφανίζεται, σύμφωνα με τον Gershom Scholem, στην αντίληψη που είχε ο Sabbatai Zevi για τον ‘Μεσσία’ του που παραδίδεται στους ‘Όφεις’. Αρχή που επαναβεβαιώθηκε από τον μαρξιστή Ernst Bloch στο έργο του 'Αθεϊσμός στον  χριστιανισμό', όπου ένας Χριστός-Όφις  απελευθερώνει τον κόσμο από την τυραννία του Θεού. Αλλά  και  ο  Goethe (εγγεγραμμένος στην στοά Amalia), σύμφωνα με τον Vittorio Mathieu: «είχε ακούσει να μιλούν για την σέκτα των Οφιτών». Στο Goethe και ο προστάτης διάβολος του', ο Mathieu παρατηρεί πως στον Φάουστ ο Μεφιστοφελής είναι  η «δύναμη που κάνει να αναδυθεί από το σκότος το θετικό στον άνθρωπο.». Όπως δηλώνει ο Θεός, απευθυνόμενος στον Μεφιστοφελή στον Πρόλογο στον Ουρανό, «δεν έχεις παρά να επιδείξεις ελεύθερα, εκείνο που είσαι· δεν μίσησα ποτέ τους όμοιούς σου. Από όλα τα πνεύματα που αρνούνται, ο χλευαστής είναι εκείνος που με ενοχλεί λιγότερο. Η δραστηριότητα του ανθρώπου κάμπτεται πολύ εύκολα και αυτός θα κατέληγε ευχαρίστως σε μία απόλυτη ανάπαυση. Γι΄ αυτό του βάζω δίπλα του έναν σύντροφο που τον ωθεί να δράσει, και πρέπει, ως διάβολος, να δημιουργήσει.». Ο διάβολος τίθεται ευχαρίστως από τον Θεό ως συνεργάτης του ανθρώπου. 

Όπως σημείωνε ο Mircea Eliade: «θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μία οργανική συμπάθεια μεταξύ του Δημιουργού και του Μεφιστοφελή». O Goethe κάνει τον Μεφιστοφελή, δηλαδή το κακό, το ελατήριο που ωθεί προς την δράση και προς εκείνο που είναι θετικό. Πρόκειται για μια ιδέα, προορισμένη να διατρέξει πολύ δρόμο, σύμφωνα με την οποία η οδός προς τον ουρανό περνά διαμέσου της κόλασης. Ο άνθρωπος γίνεται Άνθρωπος, ζωντανός, ευφυής, ελεύθερος, μόνον γευόμενος πέρα ως πέρα την αμαρτία. Η αθωότητα της καλής ψυχής είναι, αντίθετα, αδράνεια, στάση, θάνατος. Ο Hegel, με την διαλεκτική του αρνητικού, θα δώσει ένα πολυτελές θεωρητικό ένδυμα σε αυτή την ιδέα. Ο άνθρωπος πρέπει να αμαρτήσει, πρέπει να βγει από την φυσική αθωότητα για να γίνει θεός. Αυτός πρέπει να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του όφεως: να γνωρίσει, όπως ο θεός, το καλό και το κακό. Αυτή η γνώση «είναι η αρχή της ασθένειας, αλλά και η πηγή της υγείας, είναι το δηλητηριασμένο κύπελλο στο οποίο ο άνθρωπος πίνει τον θάνατο και την σήψη, και ταυτόχρονα η αστείρευτη πηγή της συμφιλίωσης, διότι τιθέμενος ως κακός είναι το  καθαυτό  ξεπέρασμα του κακού». 

Διαμέσου αυτής της προοπτικής η φιγούρα του επαναστάτη Αγγέλου, εκείνου που, προκαλώντας τον άνθρωπο, θα τον ανύψωνε στην ελευθερία του, αποκτά μια νέα λάμψη. Ο Μεφιστοφελής γίνεται, βήμα προς βήμα, ο ήρωας, ο σύγχρονος Προμηθέας, ο απελευθερωτής. «Χωρίς να ερευνήσουμε προς στιγμή τα βαθύτερα αίτια», έγραφε ο Roger Caillois το 1937, «διαπιστώνουμε πως ένα από τα ψυχολογικά φαινόμενα περισσότερο γεμάτο από συνέπειες των αρχών του 19ου αιώνα, είναι η γένεση και η διάδοση της σατανικής ποίησης, το γεγονός ότι ο ποιητής προσλαμβάνει ευχαρίστως το μέρος του Αγγέλου του κακού και με αυτόν νοιώθει συγκεκριμένες συνάφειες. Υπό αυτό το φως ο ρομαντισμός εμφανίζεται, εν μέρει, ως μία μεταστοιχείωση των αξιών». Από τον Λόρδο Μπάιρον στον  Αλφρέ ντε Βινύ  ‘η σατανική μυθολογία’ επεξεργάζεται  την φιγούρα  ενός ‘Αγγέλου του κακού’, επαναστάτη και εκδικητή του οποίου οι καταβολές πηγαίνουν πολύ πίσω στον χρόνο.
 
coincidentia  oppositorum
Η σύγχρονη θεοσοφία των ‘αντιθέτων’, βασισμένη στην ερμητική θεωρία της coincidentia oppositorum (σύμπτωση των αντιθέτων), οδηγεί σε μία τρομακτική ένωση μεταξύ του θεϊκού και του διαβολικού, οδηγεί στην ιδέα του διαβόλου εντός του θεού. «Συναντάμε παντού», έγραφε ο Romano Guardini το 1964, «την βασική γνωστική ιδέα ότι οι αντιθέσεις είναι πολικότητες: Goethe, Gide, C. G. Jung, Th. Mann, H. Hesse… Όλοι βλέπουν το κακό, το αρνητικό ως διαλεκτικά στοιχεία στην ολότητα της ζωής, της φύσης.». Αυτή η συμπεριφορά εμφανίζεται ήδη σε όλα εκείνα που ονομάζονται γνώση, αλχημεία, θεοσοφία. Παρουσιάζεται σε προγραμματική μορφή στον Goethe, για τον οποίο το σατανικό εισέρχεται ακόμη και στον θεό, το κακό είναι η πρωταρχική δύναμη του σύμπαντος χρήσιμη όσο και το καλό, ο θάνατος μόνον ένα άλλο στοιχείο εκείνου του όλου, του οποίου ο αντίθετος πόλος ονομάζεται ζωή. Αυτή η άποψη εκφράστηκε σε όλες τις μορφές και εισήχθηκε στην ψυχολογία από  τον  C. G. Jung.
 
Η βασική ιδέα είναι ότι η λύτρωση περνά  μέσω της απώλειας, η χάρη μέσω της αμαρτίας, η ηδονή μέσω του πόνου, η έκσταση μέσα από την διαστροφή, το θεϊκό μέσω του διαβολικού. Η γοητεία που το αρνητικό-αλληγορία του δαιμονικού-εξασκεί πάνω στην σύγχρονη κουλτούρα εξαρτάται από αυτή την ασυνήθιστη ιδέα: ότι οι οδοί του παραδείσου περνούν διαμέσου της κόλασης, και ότι  ‘Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση’ είναι ένα. Παραδώσου, λοιπόν, στον δαίμονα, σε μια ιδιόμορφη γνωστική αντιστροφή της ιδέας ότι το να απολέσεις τον εαυτό σου και να τον ξαναβρείς σημαίνει να ανοιχθείς στον Θεό. Σε αυτή την ανίερη συμμαχία, ο Σατανάς και ο Θεός ενώνονται στον άνθρωπο. Για αυτήν το μονοπάτι προς τα κάτω συμπίπτει με το μονοπάτι προς τα άνω. Ο Φάουστ, τώρα, δεν μπορεί πια να μετανοήσει, ούτε στο κατώφλι του θανάτου. Ο ‘Ενάντιος’ έγινε συνεργός, ‘μέρος’ του Θεού. Είναι ο δρόμος για να γίνει θεός. Η ανατριχίλα του τίποτα, της καθόδου στον Άδη, συντροφεύει την ανακάλυψη του Είναι, του Abraxas, το 'Πλήρωμα χωρίς πρόσωπο' που μένει ακίνητο στο γίγνεσθαι του κόσμου.


Σχόλια: Τα χρόνια πέρασαν και ο Abraxas, όπως λέει ένας παλαιός μύθος, όταν αποφάσισε ότι πρέπει να κατέβει στην πολιτική αρένα και να ασχοληθεί με τα γήινα και τα πεζά, δημιούργησε την ‘Αριστερά’ και την χώρισε σε δύο παρατάξεις (όφεις): τους ‘φίλους της ελευθερίας’ (οι φιλελεύθεροι) και τους φίλους της κοινοκτημοσύνης (οι μαρξιστές). Μετά έφτιαξε έναν ναό, που τον ονόμασε κοινοβούλιο, μέσα στον οποίο έβαλε την μία παράταξη να εναντιώνεται στην άλλη. (βλέπετε η αριστερά είναι φύσει αυτοδιχαστική). Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή…Η Αριστερά ζει με την ύβρη, λαχταρά την διάλυση. Πρόκειται για μία πνευματική μολυσματική νόσο νομαδικής-ανατολικής προέλευσης. Αναζητείται ακόμη το αποτελεσματικό εμβόλιο.

4 σχόλια:

  1. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΧΑΡΗΚΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
    ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
    ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΟΦΕΩΝ ΤΗΣ ΛΙΛΙΘ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕΤΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΡΙΜΟΡΦΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΕ ΠΛΕΟΝ
    ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΥΤΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΣΑΤΑΝΟΚΙΝΗΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΨΕΥΤΟ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΩΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΣΑΣ ΑΡΘΡΟΥ
    ΕΔΩ:
    http://nemesis.pa-sy-a.gr/2011/12/26/00-00/pa-sy-a_nemesis_2011-12-26_00-00.htm#plohgos_05

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ερχόμενη Δευτέρα αυτό που θα ανεβάσουμε θα σου αρέσει ακόμα περισσότερο ;-)

      Διαγραφή
  2. Προς τον σχολιαστή που έστειλε 2 σχόλια/walls of text προς δημοσίευση.
    Τα σχόλια σου δεν θα δημοσιευτούν διότι έκρινα πως είναι εκ του πονηρού. Ωστόσο θα απαντήσω στην ερώτηση σου.

    Εάν όπως λες διαβάζεις τα άρθρα μας θα αντιλαμβανόσουν πως οι ταμπέλες και οι χαρακτηρισμοί όταν γίνονται από το κυρίαρχο στάτους κβο προς μια αντίθετη ιδεολογία είναι παντελώς ανούσιοι και σχεδόν πάντα κακοπροαίρετοι.

    Επί του παρόντος η διάκριση που γίνεται μεταξύ 'ακροδεξιάς' και 'κεντρο-δεξιάς' στα ΜΜΕ (προσοχή δεν χρησιμοποιούν ποτέ τον όρο δεξιά παρά ελάχιστες φορές και με αρνητική διάθεση) είναι τεχνητή και κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθεστώτος.
    Έχουμε γράψει άπειρες φορές πως η ουσιώδης διαφορά Δεξιάς και Αριστεράς είναι πως η πρώτη πιστεύει στη φυσική ανισότητα των ανθρώπων και επιθυμεί ιεραρχικές, αξιοκρατικές και ομοιογενείς κοινότητες ή/και κράτη. Η δεύτερη θεωρεί πως οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και εάν αυτό δεν ισχύει τότε να εξισωθούν (συνήθως με τη βία).

    Με λίγα λόγια, ως 'κεντρο-δεξιά' χαρακτηρίζονται κόμματα όπως η ΝΔουλα που έχουν αποδεχθεί όλα τα ιδεολογικά αξιώματα της αριστεράς (ισότητα, φεμινισμός, αντιεθνικισμός, αντιπατριωτισμός κλπ) αλλά που υποστηρίζουν μια φιλελεύθερη και όχι μαρξιστική οικονομική πολιτική. Στην ουσία δηλαδή η 'κεντρο-δεξιά' δεν έχει ουδεμία σχέση με Δεξιά, είναι απλά η οικονομικά φιλελεύθερη αριστερά.

    Επαναλαμβάνω πως εάν όντως μας διάβαζες αυτή η διευκρίνηση δεν θα χρειαζόταν.
    Ως 'ακροδεξιά' σήμερα το καθεστώς ονομάζει κόμματα που είτε όντως έχουν δεξιές θέσεις (πχ NDP) ή απλά έχουν θέσεις οι οποίες το σύστημα χαρακτηρίζει πολιτικά μη-ορθές, αλλά δεν είναι στην ουσία δεξιές (πχ το Κόμμα για την Ελευθερία του Geert Wilders). Mια άλλη κατηγορία είναι πρώην δεξιά κόμματα που στην προσπάθεια τους να έχουν μεγαλύτερη εκλογική απήχηση απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και έγιναν mainstream κόμματα που απλά θέλουν να δώσουν τέλος σε προβλήματα όπως η ΕΕ και η εισβολή της Ασίας και της Αφρικής στην Ευρώπη (Το Front National είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιου κόμματος).

    Κρίνοντας τις θέσεις κομμάτων όπως το Front National και το Party for Freedom δεν βλέπουμε τίποτα διαφορετικό από αυτά που 15-20 χρόνια πριν ήταν οι επίσημες θέσεις των περισσότερων συντηρητικών κομμάτων στην Ευρώπη και 30 χρόνια πριν οι επίσημες θέσεις των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων. Μάλιστα ο Wilders είναι στην ουσία ένας ειλικρινής φιλελεύθερος προοδευτικός που απλά θεωρεί πως το Ισλάμ είναι ασύμβατο με τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές του αξίες (και έχει δίκιο σε αυτό).

    Όσο όμως το καθεστώς σπρώχνει το public discourse στα αριστερά είναι αναμενόμενο αυτά που θεωρούνταν κοινώς αποδεκτά (πχ να μην αφεθεί η Ευρώπη να γίνει μια ισλαμική αφροαραβία) πριν μερικά χρόνια να χαρακτηρίζονται τώρα ως ΄φασιστικά΄ και ΄ακροδεξιά΄. Κατά συνέπεια ο όρος ΄ακροδεξιά΄ δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
    Κάτι τελευταίο, δεν συμμεριζόμαστε ιδιαίτερα τον αποτροπιασμό σου για τις επιθέσεις κατά των εισβολέων (όσες γίνονται ασφαλώς, διότι οι περισσότερες είναι κατασκευασμένες από τα ΜΜΕ), δεν τις επικροτούμε κιόλας βέβαια. Μας απασχολούν περισσότερο οι μακράν πολλαπλάσιες επιθέσεις κατά των γηγενών Ευρωπαίων οι οποίες περιέργως δεν αναφέρονται από τα ΜΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή