"ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΛΩΝΙΖΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΑΛΩΝΙΖΕΙ" ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ"

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στον δημοσιογράφο Ν.Χιδήρογλου και δημοσιεύθηκε στη σελ. 10 του φύλλου της 30ης Ιανουαρίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.

Δημοσιογράφος: Πολλοί μιλούν για οικονομική κρίση, κάποιοι άλλοι όμως για πρωτίστως ηθική κρίση. Πως θα περιγράφατε εσείς την κατάσταση που επικρατεί;
  

Δ.Μιχαλόπουλος: Πάντοτε η ηθική κρίση επιφέρει την οικονομική. Με άλλα λόγια, τα δύο φαινόμενα είναι αλληλένδετα.

Δημοσιογράφος: Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα, εποχή που βλέπουμε τις εθνικές κοινωνίες της Ευρώπης να αποδομούνται, το φιλοσοφικό ερώτημα «αίμα ή χρυσός»; Κάποιοι μάλιστα, έθεσαν, στους χαλεπούς καιρούς του εκσυγχρονισμού και ένα παρόμοιο δίλημμα: βούτυρο ή κανόνια... Πως μπορούν εν τέλει οι ευρωπαϊκοί λαοί να λυτρωθούν από τη δουλεία του χρυσού;

Δ.Μιχαλόπουλος: Το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» υπήρξε ψεύτικο. Και τούτο, διότι και τα δύο αποτελούν στοιχεία που διασφαλίζουν την επιβίωση και ανέλιξη ενός Λαού. Ακόμη –και στον βαθμό τουλάχιστον που εγώ γνωρίζω- ο Γερμανικός Λαός τελικώς απέκτησε κανόνια χωρίς καθόλου να στερηθεί το βούτυρο. Επιπλέον, το ερώτημα που τώρα πια αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα καθόλου δεν είναι «αίμα ή χρυσός;» Είναι «χρυσός ή εργασία;» Και τούτο, διότι η αναγωγή του χρυσού σε βάση του πλούτου και συνακολούθως τής ευημερίας των Λαών εξοβελίζει την εργασία από τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο των ανθρώπων – με αποτέλεσμα βραχυπροθέσμως την αποτελμάτωση των ανθρωπίνων κοινωνιών και μακροπροθέσμως τη θανατική τους καταδίκη. Κανείς δεν μπορεί, πράγματι, και να εργάζεται και να συσσωρεύει χρυσό. Ή το ένα ή το άλλο. Σήμερα γίνεται το δεύτερο, για αυτό και παρατηρείται η κοινωνική σήψη, στην οποία ήδη αναφερθήκατε.

Δημοσιογράφος: Θα συμφωνήσετε, πιστεύω, ότι στην Ελλάδα, ευδοκιμούν η συστημική παρα-ιστορία, αλλά και τα γραπτά των στρατευμένων ιστοριογράφων της αριστεράς. Με λίγα λόγια, η αλήθεια έχει εξοριστεί από τα βιβλία μας και τα σχολικά μας εγχειρίδια, ενώ ακόμα και σήμερα, η όποια αναθεωρητική διάθεση, εκφράζεται στην κατεύθυνση της απο-εθνοποίησης, με τα εκτρωματικά συγγράμματα τύπου Ρεπούση, να είναι άκρως χαρακτηριστικά. Πως μπορούμε να το αντιστρέψουμε αυτό;

Δ.Μιχαλόπουλος: Το θέμα αποκλειστικώς  πολιτικό. Αυτά γίνονται, επειδή αυτοί που τα κάνουνε έχουνε πολιτική κάλυψη. Η Ελλάδα σήμερα είναι χώρα ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, με άλλα λόγια, είναι όχι απλώς κυβέρνηση αλλά καθεστώς. Εάν το καθεστώς τού ΠΑΣΟΚ τερματιστεί, τότε τα φαινόμενα Ρεπούση/Λιάκου κ.λπ. ακαριαίως θα εξαφανιστούν.

Δημοσιογράφος: Πρόσφατα, παρουσιάσατε στο ελληνικό κοινό την έκδοση ενός βιβλίου το οποίο μεταφράσατε και επιμεληθήκατε, με τον τίτλο «Χρυσός και εργασία στη νέα οικονομία», από τις εκδόσεις Patria. Τι το καινούριο εισάγει στο δημόσιο διάλογο η νέα αυτή έκδοση;

Δ.Μιχαλόπουλος: Το βιβλίο αυτό συνιστά ολοκληρωμένη πρόταση. Πώς, δηλαδή, το κάλυμμα του εθνικού νομίσματος μπορεί να είναι όχι ο χρυσός (όπως σήμερα, θεωρητικώς έστω, συμβαίνει) αλλά η εργασία του Λαού. Η υιοθέτηση αυτού του συστήματος θα έχει –όπως ιστορικώς έχει αποδειχτεί- τις εξής συνέπειες: Α) Ραγδαία ενίσχυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων που, ακριβώς σήμερα, πλήττονται σε βαθμό εξοντωτικό. Β) Εξαφάνιση των παρασιτικών κοινωνικών στρωμάτων και στοιχείων. Γ) Εθνική ανεξαρτησία. Πρώτο βήμα, λοιπόν, για την αποδοχή της πρότασης που, μέσω του βιβλίου μου, γίνεται συνιστά η επαναθέσπιση εθνικού νομίσματος, διότι χωρίς εθνικό νόμισμα δεν νοείται ούτε λαϊκή ανεξαρτησία ούτε –πολύ περισσότερο- λαϊκή κυριαρχία.

Δημοσιογράφος: Επικαλείστε τη ρήση του Απόστολου Αρσάκη, ότι «η εργασία αποτελεί την πρώτη, την ιερότερη, την κατεξοχήν απαράγραπτη» ιδιοκτησία του ανθρώπου. Αλήθεια, σε μια εποχή που το παρασιτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο αλωνίζει, πόση απήχηση μπορεί να έχει η συγκεκριμένη αρχή;

Δ.Μιχαλόπουλος: Το παρασιτικό κεφάλαιο αλωνίζει, επειδή δεν φοβάται να αλωνίζει. Έχει δηλαδή συμπαραστάτη του τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κατεστημένου, που, στην ελληνική περίπτωση, δεν είναι παρά το καθεστώς του ΠΑΣΟΚ και των συμμάχων του. Ή – για να το πούμε διαφορετικά: Εάν το παρασιτικό κεφάλαιο χάσει την πολιτική υποστήριξη που σήμερα το περιβάλλει, αυτομάτως θα εξαφανιστεί.


Δημοσιογράφος:Προστατεύει σήμερα το κράτος την εργασία; Και το ερώτημά μου αυτό, δεν είναι ρητορικό, καθώς το κράτος, αν και είχε δημιουργήσει κάποτε ισχυρές δομές προστασίας, επί Ιωάννη Μεταξά, σήμερα πρωτοστατεί στην αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων...

Δ.Μιχαλόπουλος: Κάθε καθεστώς ευνοεί συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου. Το να διερωτάται κανείς εάν το Κράτος προστατεύει σήμερα την εργασία συνιστά ‘καλαμπούρι’ – και μάλιστα κακόηχο. Σκοπός τού Κράτους σήμερα είναι η δημιουργία μικρής, αφενός, ομάδας βαθύπλουτων τεμπέληδων και, αφετέρου, τεράστιας αγέλης υποψήφιων δούλων που θα παρακαλούν τους βαθύπλουτους τεμπέληδες να τους επιτρέψουν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, μόνο και μόνο για να μη πεθάνουν από την πείνα.
Για να επιτευχθεί αυτό, γενικώς στην Ευρώπη αλλά κυρίως στη δική μας χώρα, σταθερώς ευνοείται ο τύπος του «λαμόγιου», δηλαδή του απατεώνα που, υπό αθέατη ή μη κρατική προστασία, καταληστεύει το κοινωνικό σύνολο.
Είναι ποτέ δυνατόν να προστατευθεί η εργασία μέσα σε τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς;

Δημοσιογράφος: Η Δεξιά σήμερα, είναι στην κυριολεξία αποψιλωμένη από διανοούμενους. Δεν υπάρχουν καν στοχαστές στους κόλπους της, να διαφωνήσουν έστω για κάτι. Που οφείλεται αυτό και αν η αστικές ελίτ φέρουν ευθύνη για αυτό, αντιλαμβάνονται το μέγεθος των κινδύνων που προκύπτουν από την ιδεολογική παντοδυναμία της διεθνιστικής-εθνομηδενιστικής αριστεράς;

Δ.Μιχαλόπουλος: Καταρχήν, επιβάλλονται ορισμένες διευκρινίσεις. «Αστός» δεν σημαίνει «άτομο που ανήκει στα μεσαία κοινωνικά στρώματα», όπως γενικώς μα σφαλερώς πιστεύεται. «Αστός»σημαίνει άτομο που όλα τα ανάγει σε χρήμα. Η –ας την πούμε έτσι- ιδιότητα του «αστού» λοιπόν είναι πολύ περισσότερο θέμα ψυχοσύνθεσης παρά κοινωνικής κατάταξης. Εάν το λάβει αυτό κανείς υπόψη του, ευχερώς καταλαβαίνει γιατί όλοι, μα όλοι οι στοχαστές τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς ευστόχως έχουνε επισημάνει ότι αυτό που -συμβατικώς ή μη-  αποκαλείται «αστική δημοκρατία» πάντοτε εγκυμονεί Μαρξισμό. Ό,τι σεις αποκαλείτε «αστικές ελίτ» πράγματι δεν ανησυχούν για το ενδεχόμενο καταστροφής του Ελληνικού Έθνους, επειδή αυτό ακριβώς επιδιώκουνε – συνειδητώς ή μη. Την αποσάθρωση και τελικώς καταστροφή της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας.
      Όσο, τέλος, αφορά τους διανοούμενους, επίσης επιβάλλονται ορισμένες επισημάνσεις. «Διανοούμενος»,  σύμφωνα με την κλασσική διατύπωση του Άρθουρ Καίσλερ, είναι οποιοσδήποτε «συλλογίζεται ελεύθερα». Υπό την έννοια αυτή, διανοούμενος μπορεί να είναι ακόμη και ένας αγρότης, ένας ψαράς (παλαιού τύπου) ή και ένας ταξιτζής, ένα γκαρσόνι (επαγγέλματα, τα δύο τελευταία, που συχνά προσδίνουνε οξύτατη ικανότητα διάγνωσης των ανθρωπίνων χαρακτήρων). Θεωρητικώς άλλωστε το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος βασίζεται στη ρήση: Όποιος συλλογάται ελεύθερα συλλογάται καλά.
      Εδώ και πάλι όμως επικρατεί σύγχυση. Γενικώς η κοινή γνώμη τείνει να θεωρεί «διανοούμενους» όλους όσους ασχολούνται με θέματα «πνευματικά». Αυτό είναι λάθος: Όσοι διδάσκουν σήμερα στα πανεπιστήμια ή, έστω, ‘αλωνίζουνε’ στα τηλεοπτικά κανάλια κ.λπ. κατά κανόνα δεν είναι διανοούμενοι. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, πράγματι, είναι κρατικοί υπάλληλοι, έργο των οποίων αποτελεί η ιδεολογική στήριξη του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ. Όπως, άλλωστε,  είχε πει προσωπικώς σε εμένα πρωτοβάθμιος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στα τέλη του 1986: «Δεν θέλουμε σκαπανείς της επιστήμης. Θέλουμε απλώς ανθρώπους που να αναπαράγουν την κυρίαρχη άποψη». Κατά συνέπεια, για να είναι κανείς διανοούμενος στην τωρινή Ελλάδα, όπου το καθεστώς ΠΑΣΟΚ είναι πολύ περισσότερο καταπιεστικό από οποιοδήποτε άλλο ‘ομόλογό’ του πολιτικό σύστημα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας, προϋποθέτει αυταπάρνηση που μπορεί να φτάσει και σε όρια ηρωισμού. Και τούτο, επειδή το να διανοείται κανείς σήμερα στην Ελλάδα ραγδαίως και πλήρως συνεπάγεται επαγγελματική απόρριψη, κοινωνική απομόνωση, οικονομική εκμηδένιση και –κυρίως- προβληματική επιβίωση. Βέβαια, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά την ασφυκτική πίεση που ασκούν καθεστώτα όμοια με το παρ’ημίν ΠΑΣΟΚ, διανόηση (= ελεύθερη σκέψη) υπάρχει – και εκδηλώνεται. Στην Ελλάδα όχι. Αυτό συνιστά ιδιομορφία της δικής μας χώρας, η ανάλυση της οποίας σαφώς κείται πέρα από τα όρια αυτής της συνέντευξης.
         Ελπίζω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με αυτήν ακριβώς τη νεοελληνική ιδιομορφία κάποιαν άλλη φορά – και, ει δυνατόν,  σύντομα.