ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ ;

Καλούμε τους αναγνώστες μας να προσέξουν ιδιαίτερα το παρόν άρθρο επίλεκτου συνεργάτη του, επειδή –παρά τις διαφωνίες που ενδεχομένως να υπάρχουν όσον αφορά ορισμένες λεπτομέρειες- παρουσιάζει με εμβρίθεια το φιλοσοφικό βάθρο των κάθε μορφής και χρώματος αριστερών κομμάτων και κινημάτων.  

                                                                                                                                                                                

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Εδώ και αιώνες, παίζεται ένα παιχνίδι που κρατά ιδεολογικά αιχμάλωτες, όχι μόνον τις λαϊκές μάζες, αλλά και πολλούς διανοούμενους. Το παιχνίδι αυτό παρουσιάζεται με την εξίσωση : αριστερά = κοινωνική δικαιοσύνη. Ένας γιγάντιος προπαγανδιστικός μηχανισμός, κατάφερε να ταυτίσει την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης  με την αριστερή ιδεολογία. Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, συνέβαλε και η ανάπτυξη του καπιταλισμού, με αποτέλεσμα, η μόνη αντικαπιταλιστική δύναμη που προτεινόταν να είναι η αριστερή. Ας δούμε λοιπόν, ποιο ήταν το πραγματικό ενδιαφέρον του αριστερού πνεύματος,  ποιος ήταν ο απώτερος σκοπός του. 

 

Στη Γαλλία του 11ου αιώνα η γνωστική αίρεση των Καθαρών έκανε ακριβώς αυτό που σήμερα κάνουν τα κόμματα της αριστεράς: προσηλύτιζαν φτωχούς χωρικούς και εργάτες,  μιλώντας τους εναντίον των  πλουσίων, των φεουδαρχών, της εκκλησίας κ.λπ. και τάζοντας τους τον κομμουνιστικό παράδεισο. Μόλις όμως κατέλαβαν την εξουσία σε διάφορες επαρχίες της Γαλλίας, όλες οι υποσχέσεις  ξεχάστηκαν. Η μόνη υπόσχεση που ευλαβικά τήρησαν υπήρξε η εκμηδένιση/εξόντωση της Χριστιανικής Εκκλησίας.

Ηieronymus Bosch, O Kήπος των Επίγειων Απολαύσεων (λεπτομέρεια)

 Θα με ρωτήσετε: Σκοπός λοιπόν των γνωστικών ήταν μόνον να κτυπήσουν την χριστιανική εκκλησία; Όχι, αυτό ήταν μόνον το μέσον,  ή χριστιανική εκκλησία ήταν το εμπόδιο για να πραγματοποιήσουν κάτι άλλο. Θα δούμε τι ήταν αυτό, παρακάτω. Η προέλευση του αριστερού πνεύματος από τον Γνωστικισμό έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά μέσα από τις εργασίες πολλών ιστορικών και φιλοσόφων, όπως του Eric Voegelin, του Alain Besançon, του  Augusto Del Noce  κλπ. Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε στο παρών άρθρο είναι ο σκοπός του βαθύτερου πυρήνα του αριστερού πνεύματος και κατά συνέπεια του γνωστικού πνεύματος. Αυτός  λοιπόν ο σκοπός, συνοψίστηκε ξεκάθαρα από τον μεγαλύτερο ίσως Ιουδαίο εξτρεμιστή γνωστικό του 17ου αιώνος , τον Jacob Frank :

«Εγώ δεν ήλθα για να ανυψώσω, αλλά για να καταστρέψω και να χαμηλώσω τα πάντα, έως ότου αυτά να βυθιστούν στην άβυσσο. Δεν υπάρχει ανύψωση χωρίς πρώτα να επέλθει η κάθοδος. Η κάθαρση επέρχεται μέσω της αμαρτίας. Να κάνεις όλα όσα απαγορεύονται.»

Φίλοι και αναγνώστες του Θεόδοτου, αυτός είναι ο πυρήνας του αριστερού πνεύματος και στοχαστείτε μία- μία τις λέξεις που διαβάστε παραπάνω. Κάθε μια από αυτές τις λέξεις βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό στα πολιτιστικά και κοινωνικά προγράμματα των αριστερών κομμάτων. Και φυσικά μη νομίσετε  ότι οι αρχηγοί αυτών των κομμάτων έχουν συνείδηση αυτού το γεγονότος. Το μορφωτικό και νοητικό τους επίπεδο είναι τέτοιο, που δεν τους επιτρέπει να κάνουν παρόμοιες εμβαθύνσεις. Απλώς ακολουθούν κάτι, που ιδιοσυγκρασικά «τούς πάει». 

Θα μπορούσαμε, κατά συνέπεια, να εισαγάγουμε στην επιστήμη της Ψυχιατρικής και της Ψυχολογίας, ένα νέο τύπο προσωπικότητας, τον «γνωστικό-παραβατικό». Όπως λέγαμε λοιπόν, ο σκοπός του αριστερού πνεύματος είναι η παραβατικότητα και όχι το ενδιαφέρον για τους παραβατικούς. Νομίζεται ότι , για παράδειγμα, το ΣΥΡΙΖΑ το ενδιαφέρουν οι ομοφυλόφιλοι ως άνθρωποι; Όχι, δεν είναι από ουμανιστικό ενδιαφέρον που τάσσεται υπέρ των κοινωνικών αιτημάτων τους. Το κάνει για να προωθήσει το παραβατικό πνεύμα. Αν υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι μέσα στην κοινωνία που θα ήθελαν να παντρεύονται με καγκουρώ, και αυτό θα το υποστήριζαν: Τους αρκεί το ότι κάτι τέτοιο είναι σαφώς παραβατικό.

Η κάθοδος στην άβυσσο, William Blake, 1794

 Νομίζετε, ακόμη, ότι τους ενδιαφέρουν πράγματι οι μετανάστες και οι μειονότητες ; Φυσικά και όχι. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μην υπάρχουν σύνορα, να μην υπάρχει η έννοια της πατρίδας (και άρα συγκεκριμένος «πατέρας», διότι προτιμούν τα νόθα παιδιά), να μην υπάρχει ένας ανώτερος πολιτισμός, να μην υπάρχει καν... η λέξη ανώτερο. Και τούτο, γιατί το ανώτερο εμποδίζει το βύθισμα στην άβυσσο.

 Ο Καρλ Μαρξ ήταν άνθρωπος με μόρφωση, ευφυΐα αλλά και με άριστη γνώση της αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Πώς λοιπόν κατέληξε να προτείνει ένα τέτοιο σύστημα, που εκτός των άλλων φιλοσοφικών του σφαλμάτων, συνεπάγεται και τη «δικτατορία του προλεταριάτου»; Σκεφτείτε  ότι, ιδιαίτερα εκείνη την εποχή, το προλεταριάτο το αποτελούσαν άνθρωποι όχι μόνο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου αλλά και μειωμένων νοητικών και ψυχικών ικανοτήτων. Και ο μέγας φιλόσοφος Μαρξ προτείνει αυτούς για απόλυτους κυβερνήτες! 

Εάν, πράγματι, ενδιαφερόταν αληθινά για το προλεταριάτο, θα δημιουργούσε ένα  πολιτικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου θα ανέπτυσσε τις δικές του οικονομικές  θεωρίες και μετά θα τις τεκμηρίωνε με  τις  απόψεις του Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα. Όμως όχι! Ήξερε πολύ καλά τι έκανε : Έπρεπε  η δικτατορία να μην κηρυχθεί από τα άνω, αλλά από τα κάτω, από τους χώρους των κοινωνικών αβύσσων. Ουδέποτε όμως, κατά το παρελθόν, στη Δυτική Φιλοσοφία υπήρξε η άποψη ότι η ανύψωση του κόσμου, θα έλθει από τα κατώτερα πεδία.

Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι στην Σοβιετική ένωση η δικτατορία του προλεταριάτου δεν εφαρμόστηκε. Πράγματι, αντικαταστάθηκε με τη δικτατορία της νομενκλατούρας του Κόμματος· έτσι, το ‹‹παραβατικό πνεύμα›› δεν εκφράστηκε πλήρως. Αυτό συνέβη για δύο λόγους : Α) Διότι το παρασκηνιακό διεθνές σύστημα τελικώς έστερξε να αποδεχτεί την ύπαρξη δομημένου Κράτους στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, χωρίς διαλυτικές τάσεις· και Β) Διότι ο παλαιοκομμουνισμός είχε μια ηθική με πουριτανικά-παλαιοδιαθηκικά χαρακτηριστικά. (Όπως είχε πει και ένας Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης: ‹‹Στην σοβιετική ένωση δεν υπάρχουν γυναίκες, υπάρχουν σοβιετικές συντρόφισσες››.)

* * *

Και τώρα τίθεται το ερώτημα : Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ποιος είναι ο ρόλος του καπιταλισμού; Εν συντομία, είναι ο εξής : Α) Να χαρίζει την δύναμη στις εξουσιαστικές ελίτ. Β) Να πλουτίζουν… οι  πλούσιοι. Γ) Να δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα, ώστε να δικαιολογείται η ύπαρξη της αριστεράς. Δ) Να χρηματοδοτεί την ίδια την αριστερά, όπως έχει πάμπολλες φορές αποδειχτεί. (Βλέπε παλαιότερο άρθρο του μπλογκ μας με τίτλο Η WALL STREET ΔΗΜΙΟΥΡΓEI ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ). Ο καπιταλισμός είναι το καύσιμο/κινητήρια δύναμη της αριστεράς.

Τελειώνοντας, θα μπορούσαμε να εμβαθύνουμε ακόμη περισσότερο, θέτοντας και το ερώτημα : Γιατί να επιζητείται αυτή η κάθοδος στις αβύσσους; Την απάντηση την αφήνουμε στις προσωπικές σας φιλοσοφικές και μεταφυσικές αναζητήσεις.

           The Cathars — heretics who can inspire us today.

Graham-Leigh looks at a crusade fought on European soil, and shows how religious heresy became a powerful reflection of discontent from below during the Middle Ages.

(Ιδού η σχέση της σύγχρονης αριστεράς με τους γνωστικούς: άρθρο σε βρετανική σοσιαλιστική εφημερίδα με τίτλο: Οι καθαροί - οι αιρετικοί που μπορούν να μας εμπνεύσουν σήμερα.)

Σημείωση: Οι αναγνώστες μας ασφαλώς θα διερωτήθηκαν, ποιος είναι ο κρυφός συμβολισμός της λεπτομέρειας που παρουσιάσαμε από τον πίνακα του ζωγράφου Hieronymus Bosch, Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων. Ο Ολλανδός ζωγράφος ήταν οπαδός της γνωστικής αίρεσης των Αδαμιτών ή των Ελευθέρων Πνευμάτων (Βλ. Wilhelm Fraenger, Hieronymus Bosch.) Η τοποθέτηση λοιπόν λουλουδιών στην πιο βρωμερή εσοχή του ανθρωπίνου σώματος παραπέμπει στην γνωστική θεωρία περί της ‹‹αγιοποίησης ή κάθαρσης  μέσω της αμαρτίας.››