Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ

Το παρακάτω κείμενο μας έρχεται από την Γαλλία. Είναι μια γαλλική ιστορία βασισμένη σε ένα παλαιό μύθο του Αισώπου και πολιτικά προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα. Προσέξτε το, διότι η ψυχική ωφέλεια που θα αποκομίσετε θα είναι μεγάλη.

                                                                                                                                                                   Θεόδοτος

Διήγησις ψυχωφέλιμος και εθνοπρεπώς εποικοδομητική

Γράφει ο L. V. F.

(Από το Παρίσι)

     Α΄

   Η εκδοχή της Δεξιάς

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει και τις πέτρες ακόμα, αλλά το μυρμήγκι εργάζεται σκληρά: Φτιάχνει το σπιτάκι του και μαζεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Το τζιτζίκι όμως πιστεύει πως το μυρμήγκι είναι μεγάλος κρετίνος: Αντί λοιπόν να εργαστεί (το τζιτζίκι), γελάει, κοροϊδεύει (το μυρμήγκι), παίζει και τραγουδάει.

Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας: το μυρμήγκι είναι στο ζεστό του σπιτάκι, που, άλλωστε, είναι  γερά εφοδιασμένο με τρόφιμα· το τζιτζίκι, αντίθετα, τρέμει από το κρύο, δεν έχει τι να φάει· τελικώς, γυρνάει ανάποδα και ψοφάει. Και...ΤΕΛΟΣ 

                                                                                                            Β΄

                                                                                     Η εκδοχή της Αριστεράς

Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει και τις πέτρες ακόμα, αλλά το μυρμήγκι εργάζεται σκληρά: Φτιάχνει το σπίτι του και μαζεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Το τζιτζίκι όμως πιστεύει πως το μυρμήγκι είναι μεγάλος κρετίνος: Αντί λοιπόν να εργαστεί (το τζιτζίκι), γελάει, κοροϊδεύει (το μυρμήγκι), παίζει και τραγουδάει.

Κάποια στιγμή έρχεται ο χειμώνας: το μυρμήγκι είναι στο ζεστό του σπιτάκι, που, άλλωστε, είναι  γερά εφοδιασμένο με τρόφιμα· το τζιτζίκι, αντίθετα, τρέμει από το κρύο και δεν έχει τι να φάει. Έτσι, οργανώνει μια συνέντευξη τύπου και θέτει το μεγάλης σημασίας κοινωνικό ερώτημα: «Από πού κι ως πού έχει το μυρμήγκι δικαίωμα να είναι στη ζεστασιά του και να έχει φαγητό, τη στιγμή κατά την οποία κάποιοι άλλοι, λιγότερο ευνοημένοι από τις κοινωνικές περιστάσεις, πεινάνε και κρυώνουνε;»

Η κοινή γνώμη αμέσως ευαισθητοποιείται: Τα κανάλια τρέχουν πέρα-δώθε και οργανώνουνε χείμαρρο τηλεοπτικών εκπομπών, που δείχνουν το μεν τζιτζίκι να τρέμει από το κρύο και να παρακαλάει για  λίγο φαγητό, ενώ το μυρμήγκι, καθισμένο στα ζεστά και τα ωραία του, έχει μπροστά του ένα τραπέζι φορτωμένο με κάθε λογής αγαθά.

Οι Έλληνες μένουνε άφωνοι από τη «φρίκη»: Πώς είναι δυνατόν, μέσα σε χώρα της «πάμπλουτης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, το καημένο το τζιτζίκι να υποφέρει τόσο πολύ από την πείνα και το κρύο, ενώ ο «άπονος Μέρμηγκας» έχει το θράσος να ζει μέσα σε προκλητική αφθονία;

Κινητοποιούνται λοιπόν οι Μ.Κ.Ο. και αρχίζουνε οι διαδηλώσεις μπροστά στην πόρτα ακριβώς του «ανάλγητου μυρμηγκιού». Τα προοδευτικά και δημοκρατικά κανάλια διοργανώνουν συνεντεύξεις, όπου  διάφορες «προσωπικότητες» της αριστεράς εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την «κοινωνική αδικία», διερωτώνται για τον τρόπο με τον οποίο το μυρμήγκι «πλούτισε» σε βάρος του «μη προνομιούχου Τζίτζικα» και απαιτούν από την κυβέρνηση να αυξήσει τους φόρους του μυρμηγκιού, ώστε, κάποια στιγμή, να μπει «φραγμός στην ανισότητα, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και την καταπίεση».

Το ΠΑΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, η Ανανεωτική Αριστερά γενικώς, η ομάδα για την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ (εάν υπάρξει κάτι τέτοιο), φυσικά η «Νέα Δημοκρατία», σύμπασα η ηγεσία του ΛΑ.Ο.Σ., ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ο εκπρόσωπος στην Αθήνα της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου, βεβαίως η ΑΝΤΙΦΑ, η Ομάδα για την Ανασυγκρότηση του Κ.Κ.Ε., εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΛ.ΑΣ., η Γ.Σ.Ε.Ε., η ΠΑΣΕΓΕΣ, η ΑΔΕΔΥ, η ΕΣΗΕΑ (πάντα πρώτη και καλλίτερη στους κοινωνικούς αγώνες), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτοπροσώπως, ο κ. Φώτης Κουβέλης (επίσης αυτοπροσώπως)  εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για την «κοινωνική τραγωδία» και συνιστούν την πραγματοποίηση –ειρηνικών κατά προτίμηση- «εκδηλώσεων διαμαρτυρίας» μπροστά στην πόρτα του «Μύρμηγκα». Η κυρία Ρεπούση, ανθηρή και άνετη ως συνήθως, προσφέρεται να γράψει την Ιστορία του Νέου Συνωστισμού, ενώ  ο Χάρυ Κλυν, επιγραμματικός αλλά γεμάτος μελαγχολία, σπεύδει πικρόχολα να διαπιστώσει μέσα από ένα παλιό του ρόλο ότι : «η Πάλη των Τάξεων παραμένει ιστορικώς αδικαίωτη».

Και τα τέσσερα τεύχη της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Καθημερινή, Βήμα, Νέα και Ελευθεροτυπία) κινητοποιούν τους αναγνώστες τους, προσφέροντας, μαζί με το κυριακάτικο φύλλο τους, CD με πλήρη την αναπαράσταση της «δραματικής ιστορίας του τζιτζικιού», που είναι «θύμα του θρησκευτικού φανατισμού» και «πρόσφυγας από χώρα της Ασίας η οποία πλήττεται από χρόνιες, φυλετικού χαρακτήρα, πολεμικές συγκρούσεις». Παράλληλα όμως συνιστούν την «αποφυγή βίας» σε βάρος του μυρμηγκιού προκειμένου να διαφυλαχθεί η «κοινωνική γαλήνη σε στιγμές κρίσιμες για τον τόπο» και να αποφευχθεί «ένας νέος Εθνικός Διχασμός». Από την πλευρά της η Ἑστία παρακολουθεί διακριτικώς την κατάσταση και δημοσιεύει πρωτοσέλιδο,  τρίστηλο άρθρο με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Νέον κοινωνικόν δρᾶμα πρό τῶν πυλῶν. Ἐπιβάλλεται ἡ ἀντίδρασις τοῦ πολιτικοῦ κόσμου. Βαρυσήμαντοι δηλώσεις τοῦ κ. Στεφάνου Μάνου». Μία ακόμη πιο «δεξιά» εφημερίδα τότε αποκαλύπτει πως όλα αυτά τα είχε προβλέψει ο Γέρων Παΐσιος και πως το Γένος τελικώς θα ανακάμψει και θα θριαμβεύσει.  Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς, πάντως, παραμένει σκεπτικός: Μήπως το μυρμήγκι είναι όργανο των Παπικών; Μήπως επίτηδες προκαλεί με τα πλούτη του, προκειμένου να σπείρει τα ζιζάνια της διχονοίας στο ευσεβές Γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών; Λίγο μετά, μέλος Δ.Ε.Π. Θεολογικής Σχολής μεγάλου ελληνικού Πανεπιστημίου, ζηλωτής της Ορθοδοξίας διάπυρος, δημοσιεύει ολοσέλιδο άρθρο στον Ορθόδοξο Τύπο, στο οποίο –ακόμα μία φορά- καυτηριάζει τις ανήκουστες μεθοδεύσεις των «Δυτικών» σε βάρος της «Κιβωτού της Ορθοδοξίας» και αναπτύσσει την «επιστημονικώς τεκμηριωμένη» άποψη πως η Τουρκοκρατία προκάλεσε πολύ λιγότερα δεινά στο «ευσεβές Γένος των Ρωμιών» από όσα η Φραγκοκρατία, διότι υπό τους Λατίνους Παπικούς η Ρωμιοσύνη κινδύνευσε να χάσει την ψυχή της και όχι απλώς τα «μάταια αγαθά του κόσμου τούτου» όπως κατά την εποχή των Σουλτάνων. Βαθύτατα συγκινημένος, ευλαβής και φιλακόλουθος Ορθόδοξος Χριστιανός γράφει, μετά την ανάγνωση του ενλόγω άρθρου, μακροσκελή επιστολή σε μεγάλη δημοκρατική εφημερίδα και αποκαλύπτει πως, σύμφωνα με όσα είχε αποκαλύψει στον παππού του ένας Επίσκοπος Τιτουλάριος μιας πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ιεράς Μητροπόλεως της καθ’ημάς Ανατολής (= αλησμόνητες πατρίδες κ.τ.λ.), κάποιος μοναχός «διαπρέψας επί οσιότητι» είχε συναντήσει στην έρημο της Θηβαΐδος τον προ-προ-προ κ.λπ. παππού του μυρμηγκιού και του είχε συστήσει να παύσει να σκανδαλίζει τον ευσεβή λαό με την εργατικότητα και τη φιλοπονία του.  Ο προ-προ-προ-παππούς του μερμηγκα όμως εκώφευσε και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα! 

 Σημειωτέον πάντως ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος σιωπηρώς αρνείται να πάρει  θέση και, γενικώς, τίθεται ἐν ἀναμονῇ των ευρυτέρων εξελίξεων. Από την πλευρά του όμως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κατέρχεται πάνοπλος στην κονίστρα των «κοινωνικών αγώνων»: Ο Τζίτζικας ανακηρύσσεται αντεπιστέλλον μέλος της Ορθοδόξου Ακαδημίας στο Βόλο, ενώ παράλληλα αρχίζουν πυρετώδεις ετοιμασίες προκειμένου να αναγορευθεί και επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.  Οι εξελίξεις αυτές, τώρα, ωθούν στο προσκήνιο και τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Έμπλεως ανησυχίας για τα «νέφη που [λόγω της αντιχριστιανικής στάσης του ανάλγητου μυρμηγκιού] συνωθούνται «υπεράνω της παμφιλτάτης Πατρίδος», ανέρχεται στο βήμα του Ιερού Άμβωνος και, λίγο πριν να λήξει η Ιερά Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά διακηρύσσει ευθαρσώς και απροσχηματίστως: «Η Ελλάς οφείλει πάση θυσία να παραμείνη εις την ευρωζώνη». Ο Σεβασμιώτατος Πειραιώς δεν αντιδρά εμφανώς, αλλά δηλώνει σε πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του ότι θα αποκαλύψει τις «μύχιες σκέψεις του» σε συνέντευξη επιπέδου τουλάχιστον αναλόγου εκείνης που είχε «προ καιρού» παραχωρήσει σε γνωστό δημοσιογράφο εθνικοπατριωτικής και κυρίως ορθόδοξης εφημερίδας.

Τότε μπαίνει –αφανώς εξυπακούεται- στο παιγνίδι και το Κ.Ι.Σ. Μέσω προσωπικοτήτων που διάκεινται συμπαθώς προς αυτό, αφήνει να διαρρεύσει η πληροφορία πως το τζιτζίκι είναι απόγονος μεγάλης οικογενείας Ιουδαίων Ρωμανιωτών, από εκείνους δηλαδή που είχαν έλθει και εγκατασταθεί στην Ελλάδα ευθύς μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους το 70 μ. χ.· βρέθηκε όμως στην ανάγκη να ασπαστεί τον Χριστιανισμό κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής της περιόδου 1941-1944, για να αποφύγει την εξόντωσή του «από τους Ναζί». 

Με το που γίνεται η «αποκάλυψη» αυτή, λαμβάνουν χώρα τρεις ιδιαιτέρως αξιοσημείωτες κινήσεις, οι εξής:  Α) Στέλεχος (χαμηλόβαθμο) του ΕΛΙΑΜΕΠ δηλώνει ότι, μπροστά στους εθνικού χαρακτήρα κινδύνους που προξενεί, σε χώρο γεωπολιτικώς ευαίσθητο, η «παρορμητική και ακραία» στάση του μυρμηγκιού, οι Έλληνες οφείλουν να συνειδητοποιήσουν –επιτέλους!- τη μεγάλη χρησιμότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (Ν.Α.Τ.Ο.). Β) Το «Βιβλιοπωλείον της Εστίας: Ι.Δ. Κολλάρος και ΣΙΑ» εκφράζει την πρόθεσή του να εκδώσει τα απομνημονεύματα του Τζίτζικα και μάλιστα υπό τον τίτλο: Πέτρινο Τραγούδι: Κραυγή των Κολασμένων από τη Γη της Οδύνης. Γ) Φιλοσοφικών τάσεων «δημοφιλής» διανοούμενος «αποκαλύπτει» ότι το μυρμήγκι κατάγεται από οικογένεια «γερμανοτσολιάδων» οι οποίοι, αφού έστειλαν ευχετήρια κάρτα στον Αδόλφο Χίτλερ, τον Απρίλιο του 1944, επί τη ημέρα των γενεθλίων του και αφού «οργίασαν» σε βάρος των «Δημοκρατικού Ελληνικού Λαού», έφυγαν τον Οκτώβριο του 1944 από την Ελλάδα με βαγόνι γερμανικού τραίνου κατάφορτο από «αρχαιότητες». Συνεπώς το μυρμήγκι χρωστάει όχι απλώς στο τζιτζίκι αλλά γενικώς στο Ελληνικό Δημόσιο το αντίτιμο των αρχαιοτήτων που αρπάξανε οι γονείς του και, βεβαίως, το μερίδιο που του αναλογεί από τις –απλήρωτες ακόμη- γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα.

*  *  *

Με το που ακούσανε «λεφτά από τη Γερμανία» όλες οι τάσεις και αποχρώσεις του κεντρώου/φιλελεύθερου/δημοκρατικού/κρυπτοϊουδαϊκού χώρου συνενώθηκαν εν ριπή οφθαλμού. Φωνή λαού οργή Θεού!  Σμήνη «συνειδητοποιημένων πολιτών» εισέβαλαν στο σπίτι του Μέρμηγκα και τον πετάξανε έξω με τις κλωτσιές. Αυτός, βέβαια, δοκίμασε να τηλεφωνήσει στο 100, στο 112, στο 11880, στο 666, στη Δημοτική Αστυνομία, στον Συνήγορο του Πολίτη, στους κκ. Ρουπακιώτη, Πικραμμένο και Χρήστο Γεραρή και, γενικώς, σε όποιο άλλο φορέα ή «νούμερο πρώτης ανάγκης» διαφημίζουνε τα ΜΜΕ. Ματαίως!  Οι πάντες δηλώσανε «αναρμόδιοι». Έτσι ο Μέρμηγκας άφησε το σπιτάκι του και μετανάστευσε στην Τουρκία, μπας και δει, εκεί τουλάχιστον, άσπρη μέρα.

 Στο σπίτι του στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε θριαμβευτικώς το τζιτζίκι. Και τότε, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εκδηλώθηκε! Εκπρόσωπός της δήλωσε πως έπρεπε, κατά την εγκατάσταση του Τζίτζικα στο σπίτι του μυρμηγκιού, να γίνει αγιασμός, ώστε πλήρως να αποκασταθεί η ψυχική ενότης του χριστεπωνύμου πληρώματος!

            Αυτό και έγινε. Ιερεύς παχύς και επιβλητικός άρχισε τον αγιασμό, δίπλα ακριβώς στο δωμάτιο όπου το τζιτζίκι καταβρόχθιζε (αμάσητες)  τις τελευταίες προμήθειες του μυρμηγκιού. Αλλά εδώ παρεισέφρυσε ο αστάθμητος παράγων. Ενώ, πράγματι,  ο ιερεύς σεμνοπρεπώς έψαλλε «Νίκας τοις ευσεβέσι κατ’ εναντίων δωρούμενος», κάποιοι «αμετανόητοι» από κάτω φωνάξανε «τοις βασιλεύσι, τοις βασιλεύσι». 

Πανδαιμόνιο επακολούθησε! Οι της «Νέας Δημοκρατίας» και του ΠΑΣΟΚ κραυγάζανε «Χούντα είναι, θα περάσει», οι άλλοι απαντούσαν «Προδότες, αλήτες, μαρξιστές». Κάποιος «ποιητής/διανοούμενος/φιλόσοφος», που μετά την «αντιστασιακή» του δράση (από το 1974 και μετά, εξυπακούεται), αναπαύεται ξαπλωμένος στις δάφνες του σε βίλλα που διαθέτει εντός της Στερεάς Ελλάδος, πήρε τον λόγο και εξήγησε πως «η Δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί». 

Αυτό ήτανε! Ο παπάς απηυδισμένος μουρμούρισε τις ακροτελεύτιες φράσεις του αγιασμού, μάζεψε το πετραχήλι του και έφυγε. Οι πασοκονεοδημοκρατοσυριζαίοι φύγανε και αυτοί – για να μη σπάσουν οι μεν το κεφάλι των δε και διασπαστεί η «εθνική ενότητα». Το τζιτζίκι έμεινε ανενόχλητο και συνέχισε το πάρτυ με τους φίλους του των Μ.Μ.Ε.

Εδώ –λυπάμαι που θα σας λυπήσω- αλλά πρέπει να το πω: Ο Τζίτζικας ήταν πολύ φιλελεύθερος! Σχολή της Φραγκφούρτης και βάλε! Έτσι, είχε εθιστεί στα βαρειά ναρκωτικά και, λίγες μέρες αφού θριαμβευτικώς εγκαταστάθηκε στο σπίτι του ξωπεταγμένου μυρμηγκιού, τα τίναξε από   overdose. To σπιτάκι του καημένου του Μέρμηγκα έμεινε άδειο. Και τότε, φίλοι και οπαδοί του Θεόδοτου,  την κατάσταση την πήρε στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ και το Indymedia (ξέρετε, η «φωνή του Πολυτεχνείου» και τα ρέστα). Μπήκανε λοιπόν μέσα στο σπίτι του Μέρμηγκα, πετάξαν έξω το πτώμα του Τζίτζικα και το αφήσανε (το σπίτι του μυρμηγκιού) να γεμίσει κατσαρίδες. Όπως διευκρινίστηκε  λίγο αργότερα με περισπούδαστα άρθρα στα τεύχη Α΄και Β΄της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Η Καθημερινή και Το Βήμα) οι καημένες οι κατσαρίδες ήταν πρόσφυγες που το μόνο που ζητούσαν στην Ελλάδα ήταν να «φάνε ένα κομμάτι ψωμί». «Η Αθήνα θα ξαναγίνει όπως ήταν», βροντοφώναξε ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Και πράγματι... μέσα σε λίγες μόνο μέρες μετά τον θάνατο από overdose του Τζίτζικα όλη η γειτονιά είχε γεμίσει κατσαρίδες.

Και τι να κάνουν οι φιλόξενοι Έλληνες; Το μόνο που ζητούσαν οι «καημένες κατσαριδούλες» ήταν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί...  Και...ΤΕΛΟΣ (ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟ)